ก็ ป า ก [ ห-ม-า ] นิ ส ๆ เเ ค่ ส ะ กิ ด [ หั ว ] ใ จ

ลำดับตอนที่ #6 : การสงบปากสงบคำที่เเสนทรมาน50%

แอ๊ดดดดดดดด ปัง!!!!!!!

          o_o?

          หญิงสาวเดินปิดประตูกระแทกเสียงดังโดยไม่สนใจสายตาของเพื่อนในห้องที่มองด้วยความงงด้วยเพราะอารมณ์เสียอย่างที่สุดที่สุด(ถ้าสังเกตดีๆ อาจเห็นกลุ่มควันออกจากหู) หลังจากการเป็นเบ้ถือกระเป๋าให้ชายหนุ่มที่วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

+++

          “วันนี้อากาศดีจังนะซานนนนนน” ถึงฉันจะมองเห็นแค่แผ่นหลังของเดี่ยวแต่ก็เดาได้ว่าหมอนั่นหน้าระรื่น น่าเอาทีนไปลูบหน้างามๆนั่นเสียจริง - -**

ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน ส้นทีนของฉัน จะลอยละล่องไปแนบหน้าเธอออ...(เสียงเพลงอันไพเราะเสนาะอยู่ในใจ)

          “แกมันประสาท”

          “เมื่อกี๊เธอพูดว่าอะไรนะ” เดี่ยวหันขวับมาทางหญิงสาวซึ่งเดินตามหลังเค้า พร้อมปล่อยออร่าเยือกเย็น ก่อนที่จะยิ้มมีเลศนัย

          “อะไร๊ ไม่มี๊ เดินต่อเดะ..เออ...สิคะ”- -**** กล้ำกลืนฝืนทน ไม่อยากจะนึกภาพตัวเองมาพูดคะ ขา โอ้วเศร้านัก ถ้าคนที่บ้านมาเห็นคงพาฉันไปหาหมอผีให้ช่วยไล่ผีออกจากร่าง (พ่อซาน> ลูกสาวชั้นพูดเพราะ เป็นไปไม่ด้ายยย)

เดี่ยวยิ้มออกมาอย่างพอใจ(แต่ในใจก็นึกเสียดายนะ) ก่อนที่จะเดินไปโรงเรียนต่อด้วยสีหน้าระรื่นกว่าเก่า

          TOT หึ ถ้าฆ่าคนไม่ผิดเมื่อไหร่ ฉันสาบานได้เลยว่านายจะเป็นคนแรกตาเดี่ยวงั่ง นายประสาทป่วง ไอ้กวนส่วนล่าง หางด้วน ป่วนนรก ขนมครกเน่า เหาเต็มหัว@ #$@ #%$#%^&$#

          แต่ก็ด่าได้แค่ในใจ.....

 -______- + +  ชิ้งๆ ทำได้แค่ส่งสายตาอาฆาตให้เท่านั้น และตานั่นจงใจเมิน ทำไม่รู้ไม่ชี้

          และอีตานั่นยังอุส่าย้ำให้ไปเฝ้ามันที่สนามฟุตบอลด้วย แถมยื่นแผนที่โรงเรียนชายให้พร้อม

          “ฉันนั่งเขียนเองเลยนะเนี่ย”

          กรูควรดีใจมั้ยเนี่ย >[]<^

          +++

            ฉันเดินไปนั่งโต๊ะตัวเองอย่างหงุดหงิด ถ้าฉันเป็นไม้ขีดละก็คงลุกเป็นไฟโดยอัตโนมัติไปแล้ว(โชคดีนะเนี่ยทีเกิดเป็นคน) ตอนนี้สายตาของคนในห้องทำให้ฉันหงุดหงิดนะ ฉันรู้น่าว่าฉันสวย แต่อย่าจ้องกันมากๆอย่างนี้จะได้ไหมฉันเขินนะ(ถอดแกจากนางเอกดีมั้ยเนี่ย>ปลาฟิชโช – อย่านะโว้ย ฉันติดสินบนไว้แล้วนะ>ซาน)

            “เน่ มองหน้าหาพ่อ.......หระ.........หรอคะ”

            “...............................................”

             ฮือออออออ TTOTT ฉันพูดอารายออกไป๊ พูดอะไรออกไป แต่ถ้าไม่เติมคำลงท้ายน่ารักๆอย่างที่ไอ้บ้าเดี่ยวสั่ง ฉันก็ซวยไม่น้อย

จากสายตาของเพื่อนในห้องจากที่

            o_o?  จากที่งงนิดๆ

            o_O? กลายเป็นงงมาก

            O_O?? และมากถึงมากที่สุด

            เนื่องจากสมองน้อยๆของพวกเขากำลังประมวลผลว่า เมื่อกี๊พวกเขากำลังถูกด่ารึป่าว -___-??? ชีวิตช่างสับสน

            โอ้วววววว อย่าสงสายตาแบบนั้นมา มันทำให้ฉันอยากลงตึกทางลัด(กระโดดลงทางหน้าต่าง)T^T

            อย่างไรก็ตามฉันก็มานั่งที่โต๊ะของตัวเองโดยสวัสดิภาพแต่ที่แปลกก็คือ แล้วปรีญาหายไปไหนละ?? (พึ่งสังเกต) ปรีญาอยู่หนาย ยู้ฮู ปกติเห็นมาแต่เช้าทุกวัน ไม่รู้มานั่งถ่ออะไรสงสัยคงเป็นโรคเด็กดีลิสซึ่ม(ดีกว่าแกละกันไอ้เด็กเวร)

            ในยุคสมัยนี้ การหายหัวไปของเพื่อนไม่ใช่ปัญหา ทีวีไดเร็กขอเสนอโทรศัพท์มือถือ เอ็นเกท ล้ำสมัย พกพาสะดวก เล่นเกมส์ได้แม้ยามอาจารย์สอน(แต่ต้องแอบเล่น) และหากต้องการตามตัวเพื่อน ก็แค่จิ้มเบอร์เพื่อนลงไปและโทรออกในยามมีตัง ยามใดตังหมดตดหายก็ช็อตมันให้มันโทรมาเองแต่หากเพื่อนคุณอยู่ในจำพวกความงกมักอยู่เหนือมิตรภาพ(ซึ่งพบได้มากในสังคมรอบตัว)ก็ช็อตมันเรื่อยๆมันรำคาญมากๆมันก็โทรมาเองแหละ

            ก็แค่โทรไปหาปรีญาก็จบ^-^

เอ๋…

            เออ... ว่าแต่เบอร์ยายปรีญานี่มันเบอร์ไรฟะ - -“

ก๊องงงง~ เริ่มซึ้งในความฉลาดน้อยของตัวเอง _ _*