ก็ ป า ก [ ห-ม-า ] นิ ส ๆ เเ ค่ ส ะ กิ ด [ หั ว ] ใ จ

ลำดับตอนที่ #4 : เบ้วันเเรก

    “นี่แกขน ค ว า ย ที่บ้านมาโรงเรียนด้วยรึไงฟะ”

            ตอนนี้ฉันอยากจะขว้างกระเป๋าเวรนี่ทิ้งจริงๆ ฉันว่านายนั่นต้องแกล้งฉันแน่ๆ ก็เพราะไอ้กระเป๋าของมันที่หนักผิดมนุษย์มนา ให้ตายสิ มันทำให้ฉันอดดูการ์ตูนตอนเจ็ดโมงด้วย แค้นนนๆ

            “แบกไม่ไหวก็บอกมาสิครับ” ไอ้ถึกพูดพร้อมยิ้มยั่วกวนอารมณ์ (แต่ในความคิดของผู้หญิงคนอื่นรอยยิ้มนี้ช่างละลายใจ)

            “แค่นี้ฉันแบกได้อยู่แล้ว ความหวังดีของแกกองไว้ตรงนั้นแหละ” ซานพยายามทำท่าทางขึงขังให้เหมือนการแบกกระเป๋าเป็นอะไรที่สบายๆ แต่ตอนนี้เหงื่อเริ่มผุดตามใบหน้า ก็ไอ้กระเป๋าเวรนี่หนักจริงๆ

            เมิงปลดปล่อยกรูจากการเป็นเบ้เมื่อไหร่นะ ฮึ่ม

            เดี่ยวมองความดื้อด้านและไม่ยอมใครของหญิงสาวอย่างอดขำไม่ได้ (ในขณะที่ซานกำลังคิดว่าจะฆ่าหมอนี่ด้วยวิธีไหนดี - -*) กระเป๋ามันจะไม่หนักได้ยังไงละ ก็เขาเล่นใส่ที่ยกน้ำหนักน้ำหนัก 8 ปอนด์ลงไปตั้ง 2 อัน ถ้าเธอเอ่ยปากให้เขาช่วยเขาก็จะช่วยอยู่แล้ว แล้วการได้กวนประสาทยายแสบก็เป็นอะไรที่สนุกดี ว่าแต่ข้อตกลงอีก 2 ข้อจะให้ทำอะไรดีว้า

            “นี่นาย” อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา

            “หือ ไรหรอ” ในที่สุดยายนั่นก็คงยอมให้ผมช่วย^^

            “นายช่วยเช็คหน่อยซิ” - -“แง่ว ผมคงประเมินความดื้อด้านของยายนี่ต่ำไป

            “เช็คไร”

            “ที่ก้นแกมีหางงอกขึ้นมารึป่าว ทำไมคนมองแกกะชั้นเยอะนักฟระ”โดยเฉพาะสายตาพวกผู้หญิง แทบจะแผดเผาชั้นทั้งเป็น

            “จะมีได้ไง- -*”

            “อ๊ะหรือหัวแกจะมีเขา ยิ่งถึกๆฟายๆอยู่ ก๊ากๆๆ”

            “- -*ถ้ายังไม่หยุดหัวเราะ ชั้นจะกำหนดข้อ 2 ให้เธอต้องจูบอรุญสวัสดิ์ชั้นทุกเช้า”

            “ไอ้ทุเรศ”

            ด่าได้เท่านั้นซานก็เงียบไปเพราะไม่ต้องการเสี่ยงเหมือนกัน

            พอมาถึงหน้าโรงเรียนซานยิ่งรู้สึกว่าพวกผู้หญิงมันจะมองเธอหาพ่อหรอ ยิ่งบางคนถึงกับเอานี้ชี้มา หรือไม่ก็ทำหน้าเหยียดใส่ เห็นแล้วมันน่าจับยัดหม้อถ่วงน้ำเน่า

            “เน่ มองหาพ่อหรอ!”

เท่านั้นแหละ หลบหน้ากันสลอน แต่ก้มหน้าซุบซิบกันหนักกว่าเก่า - -*เดี๋ยวแม่เดินไปเตะซะนี่

            “นี่เอากระเป๋าแกไป” ซานพยายามโยนกระเป๋าให้เดี่ยว แต่ก็ทำไม่ได้(มันหนัก - -)สุดท้ายก็ต้องยื่นให้

            “แล้วเจอกันนะ”เดี่ยวพูดอย่างอารมณ์ดี ผิดกับหญิงสาวที่เดือดปุดๆพอที่จะต้มไข่ได้

            “ฉันขอภาวนาอย่าให้แกกับฉันเจอกันอีกเลย”

ถึงเดี่ยวได้ฟังคำอวยพรของซาน เข้าก็เดินเข้าโรงเรียนชายด้วยรอยยิ้มสะใจอยู่ดี

----++++

            “ซานๆ จารย์ให้จดการบ้านบนกระดานส่งพรุ่งนี้อะ ไม่จดหรอ” ปีเตือนซานอย่างเป็นห่วง เพราะทั้งชม.ที่ผ่านมาซานนั่งหั่นยางลบอยู่ โดยมีรังสีอำมหิตอยู่รอบตัว และที่สำคัญมันเป็นยางลบของเธอด้วยหนะสิ - -“

            “ไม่มีอารมณ์จด”ตอบแล้วหันไปฆาตกรรมยางลบต่อ

            “แล้วพรุ่งนี้จะไม่ส่งการบ้านหรอ” วิญญาณเด็กเรียนของปีพยายามโน้มน้าวจิตใจซาน

            “ส่งอยู่แล้ว”

            “แล้วทำไมไม่จดละ”

            “ลอกเธอไงที่รัก^^พรุ่งนี้มาแต่เช้านะ”

            “_ _””

            “นี่ซานมีเรื่องอะไรไม่สบายใจลองบอกปีมาสิ เผื่อปีช่วยได้นะ” ปรีญาแม่พระพูด

            “ช่วยไปเตะก้นไอ้ถึกเดี่ยวให้ฉันที”

            “ดะ เดี่ยวไหนหรอจ๊ะ “^^ “

            “ปีรู้จักเดี่ยวไหน ก็เดี่ยวนั้นแหละ”

            “เวรกำ พี่เดี่ยวหนะหรอ”

คุยไปคุยมาซานเลยเล่าเรื่องที่สุดจะคับแค้นใจเมื่อตอนเช้าให้ปรีญาฟัง เล่าไประบายอารมณ์กับยางลบไปด้วยจนตอนนี้มันยุ่ยไม่เป็นก้อนแล้วละ

            “ซานรู้ป่าวฉันว่าเธอโชคดีนะพี่เดี่ยวเค้าออกจะหล่อ”

            “ดีกะผีเดะ ชั้นอยากจะตบกะโหลกหมอนั่นเต็มแก่แล้ว”

--------------++++

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

และแล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยง+++

            “เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างงี้แหละ ไอ้บ้านั่นน่าเตะชะมัดใช่มั้ยละ” ซานเล่าเรื่องที่ต้องเจอเมื่อวานให้ปีฟังจบ แล้วหันมาจัดการกับข้าวในจานต่อ

            “อะจะ แต่เมื่อวานเธอเทขยะลงจากระเบียงงั้นหรอ” - -“

            “อืม ทำไมหรอ”ยายนี่ไม่รู้สึกผิดจริงๆ

            “- - ป่าวจะ แต่เออเท่าที่เธอเล่ามา ตอนเที่ยงซานต้องรอพี่เดี่ยวกินข้าวไม่ใช่หรอ”

พรวด แค่กๆ เวรกำ ลืมไปเลย - -

แต่ช่างประลัยนายนั่นไม่มีปัญญากินข้าวเองก็คงไม่ต้องกิน

            “ชั่งนาย ค ว า ย ถึกนั่นเถอะ คงมีปัญญาหาข้าวกินเองอยู่หรอก-0-^”

            “แต่ซานจ๊ะ...- -”

            “อ้อใช่ปี นายนั่นอาจจะโง่จริงๆก็ได้นะ55+ ^O^”

            “คือไม่ใช่จะซาน…_ _”

            “อ้อไม่เป็นไรจะปี ถ้านายนั่นมาหาเรื่องชั้น ชั้นจะเตะโชว์เลย ก๊ากๆๆ”

            “เออ...” T^T

            “อะไร นี่กระเพราะเผ็ดจนปีร้องไห้เลยหรอ 6- -”

          “เมื่อกี้ชั้นได้ยินว่าเธอจะเตะชั้นโชว์งั้นหรอ ยายตัวแสบ”

เสียงน่ากลัวซึ่งฟังแล้วขนลุกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง ดังมาจากข้างหลังซาน

          “คือฉันแค่จะบอกว่าพี่เดี่ยวยืนอยู่ข้างหลังเธออะซาน” T^T ปรีญาตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

            “ไม่จำเป็นต้องบอกแล้วละปรีญา” ถึงซานจะมองไม่เห็นหน้าเดี่ยวซึ่งอยู่ข้างหลัง แต่ก็พอจิตนาการได้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน แม้แต่เธอเองก็อยู่ในอาการเหงื่อแตก

พรวด!

ซานลุกออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

หมับ!

เดี่ยวดึงแขนของซานไว้อย่างรวดเร็ว (กว่า)

            “จะไปไหนยัยตัวดี”

            “ว๊ากกกกกกกกกกกปล่อยฉันนะไอ้ถึกเดี่ยว”

-----+++++

            “ในที่สุดฉันก็ถูกไอ้ถึกเดี่ยวลากถูลู่ถังมาเฝ้ามันกินข้าว(ในฐานะเบ้)ท่ามกลางสายตาประชาชีโดยรอบที่เริ่มไม่สนใจข้าวที่ตัวเองกิน แต่สนใจมองมาที่โต๊ะที่ฉันกับนายเดี่ยวนั่งด้วยกันโดยมีลูกน้อยตาถึกนั่งอยู่โดยรอบ ลูกน้องก็มีเยอะแล้วจะให้ฉันเป็นเบ้หาหอกอีก ชิ

            “นี่ยายแสบ ไปซื้อน้ำแป๊บซี่มาให้หน่อย” พูดพลางยื่นแบ๊ง 500 มาให้ ไอ้รวยเอ๊ย(ด่ารึชม)

3 นาทีผ่านไป+

            “ไปซื้อข้าวมาให้ฉันทีสิ” -_____- +

3 นาทีผ่านไป++

            “นี่ฉันเบื่อแป๊บซี่แล้วไปซื้อโค้กมาให้หน่อย” -______- + +

3 นาทีผ่านไป+++

            “ขอข้าวแบบนี้อีกจาน” -______-+ + +

3 นาทีผ่านไป++++

            “เธอไปซื้อ...” -_______- + + + + + + + + 

ปึด!~ เสียงฟิวส์ขาด

            “เน่ ถ้านายสั่งชั้นไปซื้ออีกครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น ชั้นสาบานว่าจะใส่สลอดลงไปในอาหารนายด้วย!!!!”

                (เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย สลอดเป็นเมล็ดพืชชนิดหนึ่ง นำเอามาบดผสมอาหารหรือน้ำสามารถใช้เป็นยาถ่าย แต่ถ้าใส่มากเกินไปคงรู้นะว่าจะเกิดอะไร - -  ต้องแก้พิษด้วยการดื่มน้ำมะพร้าว ถ้าใครจำได้เรื่องสลอดเคยเรียนในวิชาภาษาไทยตอนประถมเรื่อง ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว : จบข่าว)

            จากนั้นเดี่ยวก็นั่งทานข้าวเงียบๆอย่างสงบเสงี่ยมมากขึ้น - - และไม่สั่งอะไรเพิ่มเติม

            “หน้าชั้นเหมือนญาติแกรึไง มองอยู่ได้” ฉันชักโวย เมื่อรู้สึกว่าตานี่มองหน้าฉันบ่อยเหลือเกิน

            “ก็มองชั้นตอบดิจะได้เจ๊ากัน”

            “ไม่ - -*ชั้นไม่ชอบตาสีฟ้าประหลาดๆของนาย”

            “มีแต่คนบอกว่าตาชั้นสวยนะ”

            “ไม่มีใครชอบตาสีฟ้าแบบนายหรอกยะ”

            “เธอคิดว่างั้นหรอ”

ไอ้ถึกมองหน้าฉันแล้วหันหน้าไปยิ้มให้ผู้หญิงกลุ่มนึงที่มานั่งเฝ้าดูนายนี่กินข้าวนานแล้ว ยังกะมาดูการโชว์ให้อาหารลิงกอลิล่า

จากนั้นก็เกิดปฏิกิริยาฉับพลัน

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชั้นชอบตาสีฟ้าของพี่เดี่ยวจังเลย^O^”

            “อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอยยิ้มที่เท่ขาดใจ กับดวงตาที่สวยทำใจฉันแทบละลายแหนะเธอ>[]<”

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”(มากมายขี้เกียจฟัง)>O< >[]<

เดี่ยวหันหน้ามายักคิ้วให้ซานอย่างกวนๆ ^__^

            “ชิ ก็แค่ส่วนน้อยละว้า-0-^”

----+++

          ครืดดดดดดดด!   เสียงซานเปิดประตูเข้ามา ในที่สุดฉันก็หลุดพ้นจากนายถึกมาได้ซะที ฮึ่ม อยู่ในภาวะอยากฆ่าคน

            “ซานเป็นไงบ้าง” ปรีญานางฟ้าลงมาเกิดถามอย่างเป็นห่วง (ตอนเดี่ยวมาลากซานไป เธอถูกสายตาข่มขู่ให้กลับห้อง)

            “ปีเธอมียางลบให้ชั้นยืมหั่นเล่นอีกมั้ย”

แต่ไม่ทันที่ซานจะได้พักหายใจ เพื่อสงบสติอารมณ์

แอ๊ดดดดดด ปั้ง!! ประตูห้องถูกเปิดซึ่งเสียงของประตูนั้นแสดงอารมณ์ของผู้เปิดอย่างมาก

จากนั้นไม่กี่วินาทีก็ปรากฏกายเหล่า สั ต ว์ เทพ(เทพในเรื่องหาสามี) หรือ สั ต ว์ สงวนชนิดหนึ่งที่มีนอ สมองน้อย แต่เรียนรู้ที่จะแต่งหน้าได้ 3 คนเดินเข้ามาในห้อง

            “นังคนชื่อซานอยู่ไหน” เอาแล้ว นี่จะเดินมาให้ฉันฆ่าถึงห้องเลยรึพวกเวร

            “ชั้นอยู่นี่ ขอบอกนะที่นี่ไม่มีหญ้าให้พวกแกกินหรอกนะ” ฉันลุกขึ้นด่ามัน(ใครจะยอมฟระ)ท่ามกลางหน้าที่ตกใจสุดๆของปี(นางฟ้าผู้ซึ่งอ่อนต่อโลก)

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่ๆแกด่าใครยะ” ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าสุดแว๊ดๆขึ้นมา

            “ถ้าคิดไม่ออกว่าชั้นด่าใครก็โง่ตายแล้ว อ้อถ้าเป็นพวกแกก็ไม่แปลกหรอก”

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆ จิ๊ฟ แก้ว ตบมัน!”

            “เน่พวกแกแน่ใจหรอว่าอยากมีเรื่องกับชั้น”

เกร็ก!

ซานหยิบดินสอกดล็อตติ้ง(ของปรีญาอีกแล้วT^T) แล้วหักมันด้วยมีแค่ข้างเดียวด้วยใบหน้าสุดโหด พวก สั ต ว์ เทพถึงกับหน้าถอดสีฉับพลัน O_O แล้วถอยร่นไปตั้งหลักแถวหน้าประตู

            “ฝะ ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับพี่เดี่ยวแกมีเรื่องแน่”แล้วนี่ยังเรียกว่าไม่มีเรื่องอีกหรอ - *

            “เน่ ชั้นก็ไม่อยากยุ่งกะไอ้ถึกนั่นหรอก ถ้าแกทำให้มันไปไกลๆชั้นยิ่งดี”

            “ไม่ต้องมาแก้ตัว พี่เดี่ยวบอกว่าแกเป็นแฟนกับพี่เดี่ยว”

O_O ตอนนี้ทุกคนในห้องทำตาโต โอ้แม่เจ้าซานเป็นแฟนกับพี่เดี่ยวสุดหล่อรึเนี้ย

            “ไอ้พวกปัญญาอ่อนชั้นไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้บ้านั่นโว้ย”

            “ละ แล้วตอนเช้าทำไมแกมาโรงเรียนพร้อมพี่เดี่ยวละ ตอนเที่ยงก็นั่งด้วยกันด้วย”

            “โว้ย ชั้นเป็นบะ.บะ..บราๆ” T^T ตอนแรกชั้นจะพูดว่าเป็นเบ้โว้ย 6- - แต่ถ้าบอกว่าเป็นเบ้ชั้นก็เสียหน้าแย่อะดิ ฮือออออออกุจะทำยังไงดี

            “เน่อะไรยะบราๆ - -*”

            “เอาเป็นว่าชั้นไม่ใช่แฟนไอ้บ้านั่นแล้วกัน แล้วถ้าแกไม่รีบออกไป”

กรอบเเกรบ กรอบเเกรบ ซานเริ่มหักข้อนิ้วชวนสยอง

            “จิ๊ฟ แก้ว กลับ”

ปั้ง! เสียงพวกสัตว์เทพปิดประตูออกไปแล้ว

            “ปี ชั้นขอโทษเรื่องดินสอนะ 6- -”

            “T^T ไม่เป็นไรจะ”

ไอ้ถึกเดี่ยว เพราะแก๊เพราะแกคนเดี่ยว ตอนเย็นชั้นต้องไปรอไอ้บ้านั่นด้วยใช่มั้ยเนี่ย T^T

            ตลอดวันความรู้ที่เรียนแทบจะไม่ทะลุหรือชอนไชเข้าไปในหัวซานได้เลย เพราะเธอกำลังอาฆาตแค้นใครบางคนอยู่

------++++++

          กิ๊งงงงงงงงงง กองงงงงงงงงงงง กางงงงงงงงงงง ก่องงงงงงงงงงงงงง.....

            สิ้นเสียงเลิกเรียน แทบทุกคนจะมีสีหน้าเหมือนได้เกิดใหม่ แต่ชั้นกลับรู้สึกว่าเหมือนสัญญาณนรกกำลังเรียกฉันอยู่

            “ซานปีกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบายจะ”

            “บาย”

ฉันบอกลาปรีญา แล้วเดินไปโรงเรียนชายอย่างหดหู่

          “วันนี้ไปรอชั้นที่สนามฟุตบอล ห้ามเบี้ยวละยายเบ้” เสียงไอ้ถึกยังก้องในสมองฉัน เหมือนยิ่งตอกย้ำความแค้น ของชั้น -_____- + + +

            ในที่สุดชั้นก็มาถึงหน้าโรงเรียนเซนต์ซานเธียร์ ในการเดินทางไปสนามฟุตบอลของซานมีการฟาดฟันฝีปากไปตลอดทาง

            “น้องสาวมาหาใครครับ”

            “มาหาพ่อแกมั้ง”

+++

            “วี๊ดวิ๊ว มีแฟนยังเอ่ย”

            “ถึงไม่มีชั้นก็ไม่คว้าแกมาทำแฟนหรอก”

+++

            “คนสวยไปเที่ยวกับพี่มั้ย”

            “ใช้เวลาว่างของแกกลับไปหาแม่ที่บ้านเหอะ”

            ถึงอย่างไรก็ตามก็ไม่มีเหตุการณ์ตีกันเกิดขึ้นเพราะหญิงสาวติดภารกิจอยู่นั่นเอง นับว่าเป็นโชคดียิ่งนัก แต่ตอนนี้ซานเริ่มประสบปัญหาอย่างหนึ่งแล้วคือ

            สนามฟุตบอลของมันอยู่ตรงไหนฟระ เดินหาแมร่งตั้งนานแล้วโว้ยยยยยย >[]<^

ไม่ปงไม่ไปแล้ว

            กลับหอ!

+                                  +                                  +                                  +

จบอีกตอนแล้วน้า

แต่คอมเม้นน้อยจังง่า

ขอเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยน้าค๊า

รักคนอ่านทุกคน

บ๊ายบาย จุ๊ฟๆ