ก็ ป า ก [ ห-ม-า ] นิ ส ๆ เเ ค่ ส ะ กิ ด [ หั ว ] ใ จ

ลำดับตอนที่ #3 : จะมีอะไรซวยกว่านี้มั้ยเนี้ย!

    “ย้ากกกกกกกกก!!!!”

เตะก้านคอ!!!

            วูบบบบบ!!!

มันหลบ -____- +

            “ย้ากกกกกกกกก!!!!”

เตะท้องมัน เอ็งตายยยยย!!!!

            ปัก!

มันตั้งการ์ด -____- + +

            “ว้ากกกกกกก!!!”

ต่อยหน้ามัน

            วืดดดดด!!

มันก็หลบ -_____- + + +

             “ไอ้บ้าเอ๊ย แน่จิงก็อย่าหลบสิฟะ >[]<^”

            ฉันตะโกนใส่นายเดี๋ยวอย่างเหลืออด เพราะ 15 นาทีที่ผ่านมา ฉันทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งชก แมร่งเทควันโดกุเคยเรียนท่าอะไรบ้างงัดมาใช้จนหมดไส้หมดพุ่ง หมดสมองสมอง และหมดความทดทนแล้วโว้ย ก็นายนั่น ทั้งหลบ ไม่ก็ตั้งการ์ดแล้วที่น่าหมั่นไส้กว่านั้นก็คือ ตั้งแต่ต่อยกันมาถึงบัดนี้นายเดี่ยวบ้าเดี่ยวบอยังไม่เป็นฝ่ายออกอาวุธบ้างเลย คอยแต่ตั้งรับ แล้วยังไม่บาดเจ็บที่ไหนซักแห่ง การ์ดมันก็แข็งโคด ปะป๊าแกเลี้ยงด้วยอะไรฟะถึงถึกขนาดนี้

            “ทำไม เหนื่อยแล้วหรอยอมได้นะ ^^~” ไอ้บ้าเดี่ยวพูดพลางยิ้มยั่วยวนกวนส้นตี นฉันอย่างแรง

            “แกว่าใครเหนื่อยฟะ ไอ้ แฮก...ไอ้บ้า ฉันยังสบายๆ แฮกๆ... เฟ้ย”

            “งั้นก็ดี ฉันจะเอาจริงแล้วนะ”

มะกี๊เมิงยังไม่เอาจริงหรอกรึ - -“

            พูดจบไอ้ฟายเดี่ยวก็ย่างสุ่มเข้ามา อย่าบอกนะว่าฉันกำลังกลัว

ไม่มีทางหรอก

            “ยะ!!”

            ปัก!!

 ซานกะเตะเข้าให้ที่ท้องเดี่ยว แต่เขาก็ตั้งการ์ดรับอย่างรวดเร็วเช่นเคย

            “มีแรงแค่นี้หรอเด็กน้อย”

            “แฮกๆ...ฉัน ไม่ใช่ แฮกๆ.. เด็กเฟ้ย ดูสิการ์ดนายจะทนได้ซักเท่าไหร่”

            ปัก!! ปัก!! ปัก!! ปัก!! ปัก!! ปัก!!

            ซานเตะที่การ์ดที่เดี่ยวตั้งไว้อย่างบ้าคลั่ง เพราะไม่เคยโดนใครดูถูกเธอแล้วยังลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้ได้มาก่อน จนแขนเดี่ยวที่ตั้งการ์ดไว้เริ่มแดง แต่เขาก็ยังยืนนิ่งไม่สะทกสะท้านถึงแรงเตะ ต่างจากซานซึ่งตอนนี้ทั้งเหนื่อยแล้วก็เจ็บขาแล้วสิ T^T

          ไอ้ฟาย ไอ้ถึก ไอ้บ้า ไอ้หัวสีขี้  ตอนนี้ชักจะด่าได้แค่ในใจ เพราะเหนื่อย - -*

            “ย้ากกกกกกกกกกก!” ทีนี้แกไม่รอดแน่

            จากเตะเข้าที่การ์ดของเดี่ยวที่ตั้งกันท้องไว้ คราวนี้ซานเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ก้านคออย่างรวดเร็วที่สุด ไอ้ฟายถึกคงไม่ทันระวังแน่

            แต่ซานก็ต้องคิดผิดเพราะ

            วืดดดดดดดดดด!

โอ๊ะโอ - -“

            เดี่ยวก้มหลบอย่างรวดเร็วแล้วเตะเข้าให้ที่ขาอีกข้างหนึ่งเบาๆ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้

            “เหวออออ!”OoO

เสียสมดุลและ

โคร่ม!

 ซานลงไปนอนกับพื้นอย่างสวยงาม

            “โอ้ยเจ็บตูดชะมัด ว้ากกกกก ไอ้ฟายถึกออกไปจากตัวฉันเดี่ยวนี้นะ>[]<^”

            ฉันโวยวายทันที ก็ไอ้ถึกมันคร่อมฉันอยู่หนะสิ แถมยังรวบมือสองข้างของฉันขึ้นไปเหนือหัว ด้วยมือของมันข้างเดียว ~>O<

            “ถ้าไม่ปล่อยละ เธอขัดขืนได้หรอ” ซานดิ้นพราดๆ เพื่อให้หลุดจากแขนอันแข็งแรงของเดี่ยว แต่มันก็เป็นความพยายามที่สูญป่าว _ _”

            “มีแรงแค่นี้หรอ” ไอ้ถึกพูดพลางยิ้มกริ่มอย่างหน้าหมั่นไส้ อย่าให้กุหลุดออกไปได้นะเมิง -__- ++

            “ไอ้ถึก แกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เวล ไอ้ฟาย ไอ้บ้า”

            “ถ้ายังปากเก่งอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ฉันเกลียดไอ้ถึกตอนยิ้มที่สุด

            “เมิงก็ปล่อยกุสิวะ” กุเริ่มหยาบคายแระ

            “พูดว่ายอมแพ้ก่อนสิจ๊ะ”

            “เมิงอย่ามาพูดจิ๊จ๊ะ ให้ตายก็ไม่พูดโว้ย” ตามข้อตกลงต้องฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกล่าวคำว่ายอมแพ้ก่อนการแข่งขันจึงจะสิ้นสุดถ้าฉันไม่พูดซะอย่างตานั่นก็ทำอะไรไม่ได้หรออก ก๊ากๆ

            “ถ้าไม่พูดฉันจะจูบเธอจนกว่าจะยอมพูด”

            “หะ หาOoO!”

 ไม่พูดปล่าวไอ้ถึกยังเอามืออีกข้างมาลูบที่ปากฉันพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเอง

            “ปากดีอย่างนี้เวลาจูบจุรู้สึกยังไงนะอย่างรุจัง^^”

            “>/////< ไอ้ลามก ไอ้ชั่วๆ” ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื่อๆ

            “ด่าเลยจะ เธอหน้าแดงเนี้ยน่ารักเป็นบ้าเลย^^” คำพูดมันช่างยั่วยวนกวนบาทา

            ซานหลับตาปี๋แต่ก็รู้สึกได้ว่า ไอ้ฟายถึกเดี่ยว(เรียกซะเต็มยศ)ก้มหน้ามาใกล้ๆ ใกล้มาก ทุกที...ทุกที

            “โอเค ฉันยอมแพ้ แกก็ออกไปจากตัวฉันได้แล้ว>O<^”

            ^-^ เดี๋ยวปล่อยซานช้าๆ รอยยิ้มแห่งการมีชัยระบายอยู่เต็มใบหน้า ซึ่งทำให้ซานอยากใช้บาทาลูบหน้างามๆของนายนั่นซะเหลือเกิน-____- + +

            “เราตกลงว่าผู้ชนะสามารถสั่งอะไรก็ได้ 3 ข้อใช่มั้ย”^^

            “เออดิ เร็วๆเด้รีบสั่งมา” ฉันเกลียดอีตานี่เวลาทำหน้าสะใจอย่างนี้ชะมัด - -

            “ข้อแรก ฉันจะให้เธอเป็นเบ้ฉัน จนกว่าฉันจะปลดปล่อยเธอ”

            “ไอ้ถึก นี่จะบ้าหรอถ้าแกไม่ปลดปล่อยฉันตลอดชีวิตละ”>[]<

            “อันนั้นมันก็ต้องแล้วแต่ฉันนะ เราตกลงกันแล้วนี่”

            “แต่ถ้าฉันเบี้ยวละ นายมีหลักฐานหรอ”

นายถึกนิ่งไป และฉันกังลังคลี่ยิ้มอย่างมีชัย

            “เสียใจนะสาวน้อย คำพูดของเธอถูกบันทึกไว้ในเทปอันนี้หมดแล้ว ว่าแล้วต้องถูกเบี้ยว” เดี่ยวพูดพร้อมหยิบเครื่องบันทึกเสียงขึ้นมา

            “หะ หา” ฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน นี่มันพกของพันธ์นั้นด้วยหรอฟะ

            “หน้าที่ของเธอ ตอนเที่ยงต้องรอชั้นทานข้าว (มันใช้กรูไปซื้อให้แหงง - -*) ตอนเช้ากับตอนเย็นต้องถือกระเป๋าให้ชั้น จากหอถึงโรงเรียน”

            “นี่แกไม่มีปัญญาถือเองหรอ ทำไมไม่สั่งให้ฉันนั่งเฝ้าแกขี้ด้วยหละ>[]<”

            “อ้อขอบใจที่ช่วยให้ชั้นไม่ลืม เทอต้องรอชั้นเล่นฟุตบอลด้วย^^”

            “แกมัน - -*”

            “แล้วก็ทำตามที่ชั้นส่งนะจ๊ะ ส่วนอีก 2 ข้อ ฉันขอคิดดูก่อน” ใครมีเชือกไนลอนบ้างฉันจะยืมผูกคอตาย

            “- -*นายมัน.....จะมีอะไรซวยกว่านี้ไม้เนี้ย”

ซ่าาาาาาาาาาาาา  ครื่นนน ซ่าาาาาาา แปะๆๆๆๆๆๆ

ฝนที่ทำที่จะตกมานานก็กระหน่ำลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีที่จะหยุด สมพรปากฉันจริงๆ T^T

            ผลลัพธ์ก็คือฉันต้องมารอฝนหยุดใต้อาคารกับ..กับไอ้บ้านี่หนะสิTOT

            “รู้สึกชั้นชักจะชอบหน้าฝนแล้วละ”^^ เดี๋ยวพูดพลางยิ้ม แอบสะใจเล็กๆที่ได้เห็นท่าทางจะเป็นจะตายของหญิงสาว

            “ฉันชอบหน้าฝนนะ แต่ฉันเกลียดหน้านาย” ซานก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน แต่ฝนตกหนักขนาดนี้ทำให้เธอหนาวไม่น้อยเลย แต่ก็ไม่แสดงท่าทางเพราะกลัวเสียเซ้ว

            “หนาวมั้ย” เดี่ยวหันมาถาม

            “ไม่ ไม่เลยซักนิด” ถึงซานจะพูดอย่างนั้น แต่ดูก็รู้ว่าหนาวเพราะหน้าซีดลงเยอะ

            “แล้วนั่งคิดอะไรอยู่-o-”

            “นั่งคิดว่าฉันจะฆ่านายด้วยวิธีไหนดีไง - -”

            “ชั้นจะยอมตายต่อเมื่อได้เธอแล้วกัน^^”

            “ไอ้ถึกบ้า >///< ชีวิตขอบฉันคงไม่มีอะไรซวยไปกว่านี้แล้วละ”

          ครื่นน เปรี้ยง!  สียงฟ้าฝ่าดังสนั่นหวั่นไหว ซานสะดุ้งเล็กน้อยและ

          พรึบ!

ไฟดับ

            “ฉันคงพูดผิดสินะ_ _”  มีความซวยมากมายที่ยังรอฉันอยู่

            ตอนนี้ซานและเดี่ยวอยู่ในสภาพที่มืดตึ๊ดตื๊อ ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิทยังพอมองเห็นสิ่งต่างๆได้อยู่

            “นี่ฉันว่าฉันนั่งห่างนายเว้นระยะ 5 ฟุตนะ” ซานสังเกตว่าชายหนุ่มเลือนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น

            “อ้าวฉันกลัวว่าเธอจะกลัวผี”

            “ฉันว่าฉันจะกลัวแกมากกว่านะ”

            “นี่จะบอกให้ เธอคงยังไม่รู้สินะว่าที่ตึกนี้เคยมีคนผูกคอตาย เคยมีคนเห็นผู้หญิงผมยาว..”

            “ว้ากกกก หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ซานเริ่มเป็นฝ่ายขยับไปหาเดี่ยวซะเอง เพราะเธอเป็นคนกลัวผีมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ก็เว้นระยะห่างอยู่ดี ส่วนเดี่ยวเองก็นั่งคิดชื่นชมความสำเร็จในการแต่งเรื่องสดของตัวเอง

---

------

-------

            ไอ้ฝนเวลนี่ก็ไม่หยุดตกซะทีให้ตายสิ แล้วนี่ยังมีไอ้ถึกนั่งข้างๆฉันด้วย มันให้ความรู้สึกกวนประสาทฉันมากมาย ไม่รอแล้วโว้ย

            ซานลุกขึ้นแล้วถอดเสื้อนอกออก

            “นี่เธอจะยั่วชั้นหรอ บอกได้เลยว่ามันได้ผล”

            “แกใช่ขี้คิดหรอ - -* ฉันจะลุยฝนออกไปแล้วไม่มีร่มก็จะใช่เสื้อนอกนี่แหละ”

            “งั้นฉันไปด้วย”

            “ไม่ต้องเลย ทางใครทางมัน”

            “แต่เธอต้องถือกระเป๋าให้ฉันนี่”

            “แต่แกไม่มีกระเป๋า”

            “ยังไงก็ต้องไปส่ง ok”

            “- -* (ไร้คำพูด)”

            เดี่ยวถอดเสื้อนอกของตัวเองออก โดยให้เหตุผลว่า “เสื้อเทอมันเล็กก็เปียกหมดดิ” “เธอเตี้ยจะตายฉันกางให้เอง” ซึ่งซานก็โต้ทันที”ฉันไม่เตี้ยแต่นายสูงกว่าคนปกติเค้าต่างหากยะ”

            เกิดการปะทะคารมกันตลอดเส้นทางซึ่งซานเพิ่งรู้สึกว่าทางนี้มันเป็นทางไปหอหญิงนี่หว่า แล้วไหนไอ้ถึกบอกว่าต้องไปส่งที่หอชายวะ

            “นี่แกหลงหอรึป่าว”

            “ป่าว วันนี้ฉันจะเว้นให้วันนึง”

ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงตัวอาคาร ถึงจะใช้เสื้อกันฝนไว้บ้าง แต่ฝนตกหนักขนาดนี้ก็ทำให้ทั้งคู่เปียกไม่น้อย

            “จะเอาร่มมั้ย” ฉันถามนายถึก ถึงยังไงก็มีมนุษยธรรมอยู่บ้าง

            “ไม่เป็นไร” นายถึกตอบพลางเอาโทรศัพธ์มากดๆ

            “ฮัลโหล แกเอารถมารับชั้นด้วย ที่หอหญิง”

นี่คือหน้าฉัน -_____-+++

            “ทำไมนายไม่เรียกรถตั้งแต่แรกฮะ”

แปลว่าอีตานี่โกหกฉันหนะสิ

            “อ้อ กวนเธอมันสนุกดี”

            “งั้นหรอ แกตายซะเถอะ”

แต่ก่อนที่ฉันจะบีบคอนายนี่ตายรถ บีเอ็มก็มาถึงพอดี นายถึกขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

            หนอยรอดไปนะแก - -*

            “แล้วเจอกันพรุ่งนี้ 7 โมงหน้าหอชาย”

แหนะเมิง เพิ่งรอดตายไปหวุดหวิดยังมีอารมณ์มาสั่งฉันอีกนะยะ

แต่ก็ต้องทำตาม

            เฮ้อออออ~ชีวิตของอดีตผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊งแบล็ค T^T จะมีอะไรซวยกว่านี้อีกมั้ยเนี้ย!!!

++++++

อัพอีกตอนแล้วนะคะ

ขอบคุณทุกเม้นที่มาอ่านและให้กำลังใจนะ

เดี๋ยวตามไปเยี่ยมทุกคนนะคะ

ขอบโทดที่ช้าหน่อยนะ ช่วงนี้แม่แย่งใช้คอม

(แม่:ก็ชั้นทำงานนี่ยะผิดหรอฮะ)

เลยไม่มีโอกาสได้อ่านเลยอะ ส่วนมากเข้าอัพเรื่องแล้วก็ออกมาเลย

แต่สัญญาว่าจะไปเยี่ยมชัวๆคะ

ก็บะบายละกัน จุ๊ฟๆ