ตอนที่ 56 : น่ารัก
คริสพาร์ท
ยิ่งอยู่ในร่างนี้บอกไม่ถูกเลยความรู้สึกของผมที่มีให้มู่มันมากขึ้นไปอีก อาจเป็นเพราะผมสามารถแสดงความรักในทางที่ถูกต้องได้แล้วเลยทำให้รู้สึกแบบนั้น
“กันต์ กลับไปดูแลที่บ้าน”
“แล้วคุณคริสละครับ”
“ฉันจะอยู่ที่นี้สักสองวัน คอยดูอินไว้ด้วย”
“ได้ครับคุณคริส”
“ยู พี่ขอพักที่นี้สักสองวันนะ”ยูไม่ตอบแต่พยักหน้าขึ้นลงก่อนรีบดึงมายุมิยุและคนดูแลของตนออกไปด้านนอกทันที ดูแล้วคงจะไปจัดการอะไรสักอย่างเพราะจากที่ได้ยินมายูไม่ใช้เด็กผู้หญิงธรรมดาอ่อนแอทั่วไป
ผมเดินสำรวจบริเวณบ้านชั้นล่างทุกอย่างดูคล้ายกับบ้านผมแตกต่างแค่อาจมีโซนความเป็นญี่ปุ่นอยู่
“เอ่อ..ต้องการรับอะไรมั้ยครับ”ชายคนนึงเดินเข้ามาถามไถ่ผมทันที
“ไม่ แล้วห้องของมู่คือห้องไหน”ที่ต้องถามเพราะเจ้าอ้วนของผมวิ่งหนีเขิลหายไปสักพักแล้ว
“ห้องคุณท่านอยู่ทาง.้ายสุดของชั้น2ครับ”
“ขอบใจมาก ไปทำงานของนายเถอะ”
เพียงไม่นานผมก็เดินมาหยุดตรงหน้าห้องของอ้วน ผมยืนอยู่สักพักก่อนที่จะเคาะประตูแต่อ้วนกลับเปิดสวนออกมาทำให้โดนเข้าอย่างจัง
“โอ้ย!”เป็นร้องออกมาพร้อมกับจับหน้าผากตัวเองที่ขึ้นรอยแดงเล็กน้อย
“เจ็บมั้ย”ผมรีบเข้าไปเป่าเบาๆ
“ไม่เจ็บนะครับคนดี ชูๆ”เป่าไปด้วยพูดไปด้วยจนไม่ทันสังเกตสีหน้าของอ้วนที่ยืนนิ่งค้างไร้การตอบโต้ใดๆ
“พอแล้ว..”เสียงเล็กเอ่ยออกมาเบาๆ
“กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”
“รู้แล้ว..”
“แล้วนี้เป็นอะไร เขิลขนาดนั้นเลยถึงขั้นหนีขึ้นมาแบบนี้หื้ม”พูดไปก็พลางเดินกดให้อ้วนต้องเดินถอยหลังช้าๆเข้ามาภายในห้อง
“ใครเขิล!ไม่มีเถอะ!แล้วป๊าจะเดินกดทำไมเนี้ย”
“แล้วจะให้กูยืนคุยนอกห้องรึไง”
“ใช่!”
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรออ้วน”ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปอุ้มเจ้าอ้วนตรงหน้าทันที
“อ้ะ. ป๊าปล่อยนะจะทำอะไร”
“อยู่นิ่งๆ”
“ก็ปล่อยมู่ลงสิ!!”
ผมอุ้มเจ้าอ้วนมาโยนลงบนเตียงนอนสีดำที่มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่มันช่างดูขัดตากันแปลกๆเจ้าตัวทำหน้ายู่ใส่ทันทีที่ผมโยนลงก่อนที่ผมจะลงไปนั่งด้านมุมนึงของเตียง
“ดื้อ”ผมพูดขึ้นทันที
“อะไร!ใครดื้อ!ลุกออกจากเตียงมู่เลยนะ”
“แทนตัวเองแบบนี้น่ารักดี กูชอบ”
“งั้นจะไม่แทนแบบนี้!”
“ทำไมแบบนี้น่ารักแล้วหรือจะเอาแบบ เมียครับผัวครับดี”
“จะบ้ารึไง!!คนแก่พลาดผู้เยาว์หรอ”
“ไม่นะ ร่างนี้ปลอดภัยแล้วเถอะ”ผมพูดพร้อมยกยิ้มจนตอนนี้เจ้าอ้วนต้องถอยขึ้นไปปลายเตียง
“อย่าเข้ามานะป๊า มู่ถีบจริงๆด้วย”
“ให้ตายสิ กูไม่ทำอะไรหรอกรอมึงพร้อม”
“จริงนะ”
“จริง แต่ตอนนี้มานี้ก่อน”ผมจับมือให้เจ้าอ้วนลงมาใกล้ผมก่อนที่จะกดตัวให้นอนลง
“ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย”ผมถามพร้อมกับกอดรัดอีกคนไว้
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“คิดถึง กลัว อย่าหายไปไหนอีกอย่าห่างจากกูอย่าทิ้งกูไว้อยู่กับกูตลอดไปได้มั้ย”
“พูดแบบนี้ขี้โกงนิ”
“ได้มั้ย กูขอร้อง”ผมที่ไม่คิดจะพูดร้องขอสิ่งใดจากใครตอนนี้กลับมาพูดอ้อนวอนขอร้องจากเด็กที่อายุน้อยกว่า น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งให้ใครเห็นตอนนี้มันไหลลงมาอย่างช้าๆ ความรู้สึกโหยหาต้องการมันมากมายจนรับไม่ไหว
“...ป๊าร้องไห้หรอ”
“ตอบกูสิ”
“มู่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะสามารถอยู่ใช้ชีวิตได้ตลอดมั้ย แต่มู่สัญญาจะอยู่ข้างป๊าตลอดนะ”
“...”ไม่มีเสียงใดๆตอบรับจากทั้งสองอีกห้องกลับสู่ความเงียบสงบ เสียงลมหายใจเสียงปลอบโยนจากคนข้างกายมันทำให้โลกนี้แคบลงมีแค่เพียงเตียงนี้กับคนแค่สองคน ที่เข้าสู่ห่วงนิทราไปพร้อมกัน
ยูพาร์ท
หลังจากแยกกับพี่คริสก็รีบเดินทางออกจากบ้านใหญ่มาทันทีปกติแล้วยูชอบออกมาด้านนอกหลังการมีเรื่องเสมอเพราะอะไรน่ะหรอ..
“มายุ ไปที่นั้น”
“ครับคุณหนู”รถหรูสีดำเคลื่อนตัวเข้าไปยังสถานที่แห่งนึงบรรยากาศรอบด้านเป็นภูเขาสูงที่มีวิวสวยงาม
“ศพของทุกคนมาถึงแล้วใช่มั้ย”
“ครับคุณหนู”
ที่นี้สวยงามแต่กลับมีแต่ความเศร้า ความเคียดแค้นของเหล่าคนมากมายที่ถูกฆ่า ถูกสังหารด้วยน้ำมือของใครสักคนที่คิดร้ายต่อตระกูลมู่มานับต่อนับ แหล่งรวบรวมบรรพบุรุษ ซากศพของคนที่จงรักพักดีและตอนนี้มีศพสำคัญอีกคนที่ต้องมาจบอยู่ที่เขานี้
“รอฉัน เดี๋ยวกลับมาเฝ้ารถให้ดี”เพียงไม่นานก็มาถึงหลุดศพที่ร่องรอยต่างๆยังดูใหม่แต่กลับเศร้าหมองไร้ซึ่งความสงบ
“แม่นม หนูมาหาแม่นมแล้วนะ”
“หนูขอโทษ ที่หนูช่วยแม่นมไม่ได้แต่แม่นมไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“หนูจะไม่ให้ใครทำร้ายพี่มู่และตระกูลได้แน่นอน หนูจะปกป้องทุกคนด้วยชีวิตของหนูแล้วเอาเลือดพวกที่มันทำร้ายพวกเรามาชะล้างศพให้แม่นมเอง”
“อีกอย่างนะ หนูมีเรื่องจะเล่าด้วย หลังเรื่องร้ายๆผ่านไปไม่ทันข้ามวันก็มีเรื่องดีๆเข้ามา”
“พี่มู่เขามีแฟนด้วยนะ แต่เป็นผู้ชายชื่อพี่คริสเป็นมาเฟียสาขาใหญ่ทางตอนใต้ของเรา จากที่ได้ยินมาพี่คริสเป็นคนน่ากลัวแต่จากที่ดูพี่คริสไม่ใช่คนที่แย่อะไร”
“หนูเลยอนุญาตให้คบกันเต็มที่เลยล่ะ อีกอย่างหนูจะได้ทำอะไรสะดวกขึ้นไม่ต้องคอยห่วงพี่มู่มากด้วย”
“ทั้งหมดก็มีแค่นี้ หนูจะมาหาแม่นมอาทิตย์ละครั้งนะ แต่ตอนนี้หนูคงต้องไปก่อนหลับให้สบายนะคุณแม่”
“คุณหนู”
“มิว..บอกให้อยู่ที่รถไง”
“มิวเป็นห่วงคุณหนู”
“เป็นห่วงอะไร ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง”
“เลิกทำเป็นเก่งต่อหน้ามิว คุณหนูเจ็บกว่าใครทรมารกว่าใคร มิวรู้ดีเพราะอยู่กับคุณหนูมาตลอด”
“เธอพูดอะไรของเธอ ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้นกลับได้แล้ว”แต่ไม่ทันจะก้าวเดิน ก็กลับถูกอีกฝ่ายรั่งไว้
“พอสักทีคุณหนู อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาให้หมดสิ!หยุดเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวได้แล้ว!หยุดทำเป็นเก่งต่อหน้ามิวได้แล้ว!”
“ฮึก..ทำไม..ทั้งที่ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง..ฮึก..เลยอดทนแท้ๆ..แต่ทำไมเธอถึง..ฮือออ”คล้ายว่าโดนฉุดทุกอย่างให้จมลงสู่ความเศร้าน้ำตามากมายกับเสียงโห่ร้องอย่างสุดจะทนดังสนั่นไปทั่วเขา แม้แต่มายุและมิยุก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกกับเสียงร้องไห้ของผู้เป็นนาย
“ใช่แบบนี้แหละ..ระบายออกมาให้หมดนะคุณหนู มิวจะอยู่กับคุณหนูเอง..ไม่ว่าเมื่อไรหรือตอนไหนขอเพียงคุณหนูต้องการ”
“ฮืออ..ทำไม..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอด..ฮืออ”
“มิวจะปกป้องคุณหนูเองเพราะงั้นระบายทั้งหมดออกมาเลย”สัมผัสอบอุ่นที่ได้จากมิวมันช่างสงบสบายปลอดภัยมากจริงๆแต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปอีกเรื่อยๆมันคงไม่ได้แล้ว..ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกมันจะได้ทำร้ายคนในคนอบครัวของฉัน!
..............
อ่าา..ตั้งชื่อตอนได้ไม่เข้ามากมันก็น่ารักแต่ก็เศร้าเอามากๆ ทุกคนต่างมีด้านที่อ่อนแอกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครเก่งแค่ไหน
อีกอย่างนะไรท์อยากถามว่ามีคู่ยูริอีกคู่ดีมั้ย คู่มิวกับยูเนี่ย
นิยายเรื่องนี้ยาวแน่นอนมีสิทธิ์ที่จะเกิน100ตอนเพราะไม่อยากบีบเนื้อหาอยากจะบรรยายการเติบโตของตัวละครทุกคนคิดว่าไง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จัดไปค่ะไรท์! เป็น100ตอนก็มา! แต่มาบ่อยๆก็ดีนะคะ