ตอนที่ 26 : หนึ่งร่าง
เพียงคริสได้เห็นคนที่อยู่ในโทรศัพท์มือไม้ที่เคยแข็งแกร่งตอนนี้กลับต้องอ่อนลงใบหน้าบุคคลที่รักที่สุดใบหน้าของคนที่อยากเจอที่สุดตอนนี้กลับเต็มไปด้วยบาดแผล
“ป๊า!”
“อะอิน..”
“5555รักกันมากสินะพวกมึงอยากเห็นหน้าลูกมึงชัดๆมั้ยคริส เดี๋ยวกูส่งเคราะห์ให้”ใบหน้าเล็กของอินถูกจับยกขึ้นจนร่างลอยมือหนาบีบเค้นลำคอของร่างเล็กอย่างแรง
“มึง!!หยุด!!ปล่อยลูกกู”
“อึก.ป๊า”
“5555วันนี้กูมาความสุขที่สุดใบหน้าของมึงความรักของมึงหัวใจของมึงกูจะทำลายมันให้หมด”จบคำร่างของอินก็ถูกโยนไปกระแทกกับพนังตึกอย่างรุนแรงจนสลบไป
“....กูจะฆ่ามึง!จะฆ่ามึง”ความโกรธกำลังพุ่งสูงขึ้นบรรยากาศรอบตัวคริสที่แย่อยู่แล้วก็แย่ไปอีกส่วนทางเรียวตอนนี้ที่เห็นสภาพหลานตัวเองก็แทบบ้าไปแล้วรังศีอำมหิตรอบด้านส่งผ่านไปทางโทรศัพท์จนคนที่อยู่ปลายสายเกิดสดุ้งเล็กน้อย
“มึงทำกับกูไว้ยังไงกูก็ทำให้มึงจำกว่ากูร้อยเท่าไอคริส!!”
“คริสมันทำไรให้มึง มึงถึงต้องทำกับเด็กขนาดนี้ยังไงมันก็กลานมึงเหมือนกัน!”เรียวที่ทนไม่ไหวก็โต้กลับไปทันที
“มึงหุบปากไอเหี้ยเรียว!มึงก็ไม่ต่างไรจากมันพวกมึงสองตัวเป็นเหมือนคนที่เทพส่งมาเกิดดีไปทุกอย่างแต่กู กูทั้งๆที่อยู่กับพวกมึงพยายามกว่าพวกมึงตั้งมากมายแต่ไม่เคยได้อะไรตอบแทน เมียกูก็ถูกพวกมึงฆ่าพวกมึงยังกล้าพูดว่าไม่ได้ทำอะไรอีกรึไง!!!”
“เมียมึง?มึงหาว่าพวกกูฆ่าเมียมึงเนี้ยนะมึงบ้าไปแล้วหรอทำไมพวกกูต้องทำแบบนั้นไม่มีเหตุผลที่พวกกูจะทำเรื่องตอนนั้นมันเป็นการฆ่าตัวตาย”เรียวพูดอธิบายทันที
“ยังมีหน้ามาโกหกกูอีกหรอ!พวกมึงสองตัวเป็นคนที่อยู่กับเมียกูตอนเมียกูตายแถมไอคริสมันยังถือมีดที่มีรอยเลือดเมียกูหลักฐานขนาดนี้ยังว่าเป็นอุบัติเหตุอีกหน้าด้าน!”
“มึงฟังกูมีดที่ไอคริสมันถืออยู่เป็นเลือดของเมียมึงจริงแต่มันไม่ได้เป็นคนทำแต่เป็นเมียมึงที่จับมือไอคริสที่กำลังถือมีดแทงตัวเอง!”
“กูไม่เชื่อ กูไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นพวกมึงจะต้องเจ็บยิ่งกว่ากูต้องเจ็บยิ่งกว่า!!!”สายถูกตัดไปทันทีหลังจบคำเป็นเวลาเดียวกับที่คริสทรุดลงกับพื้น
“จับสันญาณมือถือหาตัวลูกกูให้เจอ”เสียงแข็งเย็นชาพูดขึ้นทันที
“กูจะฆ่ามัน คนที่กล้าทำร้ายลูกกูมันต้องตาย!”เรียวที่เห็นคริสเป็นเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคริสกำลังโกรธจัดนานแค่ไหนที่ไม่ได้เห็นคริสในสภาพแบบนี้
ทางด้านของนัทเองก็กำลังโกรธจัดนัทเชื่อมาตลอดว่าคริสและเรียวเป็นคนฆ่าเมียของตนยิ่งได้ฟังคำแก้ตัวความแค้นก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก
“กูจะให้เวลามึง30นาทีก่อนที่กูจะฆ่าลูกมึงคริส”
มู่หลานพาร์ท
หลังจากสลบไปร่างน้อยก็มีปฏิกิริยาบางอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ก็เพราะตอนนี้กลับมองเห็นร่างของตัวเองนอนสลบอยู่ คนทั่วไปมันจะมามองเห็นร่างตัวเองได้ไงถ้าไม่ใช่กระจกหรืออะไรแบบนั้นแล้วนี้ดันมองจากมุมสูงอีก
“ร่างเรานิ!ทำไม” “เอ้ะ!ทำไมเสียงถึง..”พอลองมองร่างดีๆกลับพบว่าตอนนี้ผมวิญญาณหลุดออกจากร่างมันเกิดขึ้นได้ไงที่สำคัญวิญญาณที่หลุดมามีสภาพเป็นมู่หลานไม่ใช่เด็กอีกด้วยนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น
“พี่มู่หลาน..ทำไมถึงออกมาจากร่างเราละ!”ผมหันมองไปตามเสียงก็แทบตกใจจนหัวปักพื้น(?)ก็มีวิญญาณอินอีกคนที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าโกรธผมอยู่
“นั้นมันอินนิ แล้วทำไมอะไรงงไปหมดแล้ว”
“จะบ้าตายพี่มู่หลานออกมาจากร่างผมทำไมเนี้ย!รีบเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“เดี๋ยวสิๆไม่คิดจะอธิบายหน่อยรึไงห้ะ!งงเว้ย”
“เห้อ!ให้ตายสิ งั้นผมจะเล่าแบบสั้นๆแล้วกัน เราคือเจ้าของร่างตัวจริงของหนูอินแต่ที่เกิดการสับเปลี่ยนวิญญาณเพราะท่านยมทูตดันไปผิดพลาดทำเรากับพี่มู่สลับการตายกันไงล่ะ อันที่จริงพี่มู่อีกนานกว่าจะตายแต่ด้วยข้อผิดพลาดเลยกลายเป็นแบบนี้ส่วนเราคงพูดได้ว่าหากอยู่ในร่างนั้นต่อก็คงจะตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้วด้วยเหตุนี้เราเลยถือวิสาสะขอทำสัญญากับยมทูต เรื่องก็เป็นแบบนี้”
“...”นิ่งไปแล้วผมนิ่งไปแล้วครับนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันแล้วคือไม่คิดจะปรึกษากันเลยรึไงนึกจะให้ร่างก็ให้ทำสัญญาก็ทำสัญญาหรอนี้มันบ้าชัดๆ
“เอาล่ะรู้แล้ว พี่ก็กลับเข้าร่างไปส่ะออกมาแบบนี้เดี๋ยวร่างนั้นก็สลายไปหรอก”
“สลาย?”
“ก็ใช่น่ะสิ1ร่างสองวิญญาณการเปลี่ยนแปลงเวลาทำให้ร่างกายนั้นต้องรับภาระมากหากออกจากร่างเกิน1ชั่วโมงร่างนั้นก็จะสลายทันที แล้วก็มีส่วนเกี่ยวกับกำลังสุขภาพด้วยมันไม่ดีเท่าร่างก่อนของพี่หรอกนะเพราะงั้นใช้ดีๆหน่อยแล้วกัน”
“เดี๋ยวสิ แบบนี้แปลว่าอินอยู่กับพี่ตลอดเลยหรอ?ตั้งแต่แรกเลยหรอ”
“อือ ใช่แล้วเราอยู่มาตลอดกลับเข้าไปอยู่ในร่างบ้างออกมาบ้างเพื่อปรับสมดุลย์ในร่าง”
“แล้วทำไมถึงพึ่งออกมาเจอตอนนี้ล่ะ!ก่อนหน้านี้ทำไมไม่ออกมา”
“เราขี้เกียจนิ แล้วรอบนี้ที่ออกมาก็เพราะที่หลุดออกจากร่างเป็นวิญญาณเลยเห็นเราหรอก”
“แล้วแบบนี้จะกลับเข้าร่างยังไง”
“ไม่ยากพี่แค่นอนลงไปก็จะกลับเข้าร่างแล้ว พอพี่กลับไปก็คงจะฟื้นเลยนะเพราะเราช่วยรักษาภายในให้นิดหน่อยแล้ว”
“เดี๋ยวสิ แล้ว..ไอลุงนั้น”
“ฆ่ามันสิผมไปแล้วนะรีบกลับเข้าร่างด้วยเหลืออีก30นาที”พริบตาอินก็หายไปจากสายตาของผมถึฃจะไม่อยากเชื่อแต่เจอกับตัวเองแบบนี้ไม่เชื่อคงไม่ได้แต่ว่าเอาไงกับไอลุงนั้นดีจะเข้าร่างไปตอนนี้ร่างนั้นคงจะทำอะไรไม่ได้แต่วิญญาณมันก็จับต้องสิ่งของและมนุษย์ไม่ได้นิหรือจะลองดูดีเอาว่ะเป็นไงเป็นกันถ้าจับได้คงจะดี ผมจัดการเดินไปจับเก้าอี้ซึ่งมันเหลือเชื่อเพราะผมสามารถสัมผัสสิ่งของได้ด้วยการควบคุมจิตหากจะจับก็ตั้งสมาธิก็สามารถสัมผัสได้แล้วแบบนี้ง่ายขึ้นเยอะ แล้วสัมผัสตัวมนุษย์ได้มั้ยนะลองคนนั้นแล้วกัน วูบบ
เอ้ะ?เดี๋ยวสินี้เข้ามาในร่างได้หรอผีสิงแบบนี้รึป่าวเห้ยเอาจริงอ่ะโครตเท่เลย สนุกล่ะมู่หลานแบบนี้ก็ใช่ของชอบได้ด้วยนะสิหึๆไอลุงมึงเจอดีแน่ทำกับร่างนั้นไว้แสบเชียวนะ แต่ก่อนหน้าจะจัดการลุงบ้านี้ของทดสอบฝีมือหน่อยดีกว่าว่ายังแม่นแบบเดิมมั้ยจัดการลูกน้องเสร็จค่อยจัดการหัวหน้าแม่งแล้วกัน
“เห้ย!ไอครามทำไรของมึงไม่ไปยืนประจำที่ว่ะ”เป็นเสียงชายหน้ากากสีดำอีกคนที่เดินผ่านมาเห็นผมพอดี งั้นคนนี้ก่อนแล้วกันปืนนี้ใส่เก็บเสียงไว้แล้วสบายจริง
“ขี้เกียจยืนว่ะ อยากฆ่าคน ปัง”เสียงเก็บเสียงดังทันทีก่อนที่ร่างของชายคนนั้นจะล้มลงไปกับพื้นผมมองผลงานด้วยความพอใจเพราะผมยังแม่นแบบเดิมกลางหัวพอดี ผมจัดการค้นตัวของอีกคนก็ได้กระสุนมาเพิ่มนิดหน่อยแล้วก็ได้มีดสั้นแล่มนึงงั้นลองมีดสั้นด้วยแล้วกัน ผมเดินออกจากไปเพียงครู่เดียวก็พบอีกสองคนที่กำลังเดินตรวจอยู่
“เห้ย!”ผมเรียกให้ทั้งสองหันมาหาผมมือขวายิงปืนออกไปพร้อมกับมือซ้ายที่ปามีดไปปักตรงคอของอีกฝ่ายทันที อือใช่ได้ฝีมือไม่ตกเท่าไรแต่ดูเหมือนจะช้าลงนิดหน่อยคงเพราะไอเจ้าของร่างนี้มันตัวใหญ่กว่าร่างมู่หลานเลยไม่ชินเท่าไร ต่อมาผมก็จัดการเดินเก็บลูกน้องของลุงนั้นทีละตัวๆถ้าป๊ามาเห็นคงจะตกใจแน่ๆพูดแล้วก็คิดถึงป๊าจังเมื่อกี้ป๊าเหมือนจะร้องไห้เลยต้องรีบแล้วเวลาก็เหลือน้อยแล้วด้วย ผมปาดคอตัวเองทันทีแล้ววิญญาณของผมก็หลุดออกจากร่างนั้นผมเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ลุงนั้นขังผมไว้ผมตั้งสมาธิจับประตูให้เปิดออกช้าๆ
“หื้ม?”
———————-
ตัดแบบคนหล่อ
ไรท์จะมาบอกทุกคนว่าอาจจะงดลงในเด็กดีแล้วนะไม่ก็จะลง1ตอนต่อสัปดาห์แต่จะลงปกติในธัญวลัยซึ่งติดเหรียญนะไรท์ต้องการหารายได้เสริมเพราะงั้นช่วยไรท์หน่อยนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล.รูปน่ากลัวมากค่ะ!!
อ้าว?????