คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : Operation Forgotten ดำเนินต่อไป
ซ่าาาาาา ซ่าาาาาาาา
คลื่นโห้มกระหน่ำพัดเข้าเรือรบขนาดใหญ่ของอีเกิลยูเนียน มอนทาน่า เป็นเวลาหลายชั่วโมงหลังจากระเบิดคลังกระสุน เป็นช่วงหัวค่ำ พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า คลื่นเริ่มสูงเเละเเรงขึ้น พายุที่เริ่มก่อตัว
ฝนเริ่มตกลงมา
มอนทาน่ายืนอยู่บนสะพานเดินเรืออันเงียบเหงา ที่มีเเต่เสียงกระทบจากฝนที่ตกลงมา
"ฟู้ว...."
เธอดูดบุหรี่ด้วยสายตาราวกับไร้ชีวิต บรรยากาศที่ก้อนเมฆบดบังพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน มันยิ่งทวีคูณความรู้สึกสับสน เศร้า ในใจของเธอ
เรือของเธอโครงเครงไปมาจากคลื่นที่สูงขึ้นเรื่อยๆอย่างหน้าประหลาด
ตุ้ม! ซ่าาาาาาา
" นิวเจอร์ซีย์...."
มอนทาน่าห้วนคิดถึงเพื่อนของตนเเละรุ่นพี่ในอีเกิลยูเนียน ก่อนที่เธอจะสบัดหัวทิ้งความรู้สึกนั้นไว้ข้างหลัง
ก็เพราะเธอตัดขาดกับอาซูร์เลนไปเเล้วหนินา
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
[ มอนทา----ซ่าาาา นี่ผู้การ ได้ยินไหม---ซ่าาา ฐานถูกโจมตี! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลย! ]
เสียงวิทยุบนสะพานเดินเรือได้ดังขึ้นมาซึ่งรอบนี้เป็นรอบที่ห้า ซึ่งรอบก่อนๆเธอไม่ได้ตอบอะไร
เเต่ในเมื่อเธอจะบอกลา ในตอนนี้เธอตัดสินใจ ลุกขึ้นยืนเเละเดินตรงไปยังวิทยุ ก่อนที่จะพูดขึ้น
"นี่มอนทาน่า...ได้ยินเเล้วผู้การ"
[โอ้-- ขอบคุณพระเจ้า เธอรีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลย! ฐานถูกโจมตีคลังกระสุนระเบิดไปหมด! กลับมาช่วย--]
"ฉันไม่กลับ..."
มอนทาน่าพูดตัดบทผู้การด้วยเสียงอันเรียบนิ่งเเละเย็นชา
[อะไรน่ะ?...]
เสียงของผู้การเต็มไปด้วยความตกใจเเละไม่เข้าใจ
"ผู้การ...หากคุณไม่เข้าใจ คุ้นๆไหม..Operation Forgotten... คุณคงเข้าใจเป็นอย่างดีเลยหละ"
เสียงของผู้การได้เงียบลง เเละเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง เเต่มอนทาน่าได้พูดตัดบทอีกครั้ง
" ลาก่อนคะ "
[เดี๋ยว---ซ่าาาาาาาาาาาาาา]
มอนทาน่าได้ปิดเครื่องวิทยุก่อนจะโยนมันทิ้งลงกลางมหาสมุทรเเปซิฟิคอันกว้างใหญ่ เเละเธอก็ทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้นเเละเหยียบบี้มัน
" ...หลังจากนี้...จะทำยังไงดีน่ะ"
มอนทาน่าเดินออกมาจากสะพานเดินเรือลงไปยังดาดฟ้าเรือ ยืนตากฝนมองไปยังพระอาทิตย์ที่ค่อยๆลับขอบฟ้า
เธอเหลือน้ำมันไม่มาก เหลือเเค่ใช้เดินทางเที่ยวเดียว
' ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือราชอาณาจักรสยาม...คุณธนบุรีกับคุณพระร่วง คงจะดูเเลเราได้...เเต่จากทรัพยากรเเละอำนาจทางทะเล อาซูร์เลนคงตามฉันทัน จะไปรัฐสภาเหนือก็คงไม่ได้ น้ำมันไม่พอเเน่นอน เหลือเเค่ทางเลือกเดียวเเล้วสิน่ะ'
"จักรวรรดิซากุระ"
เธอมีคนรู้จักมากมายที่นั่น ที่นั่นคงจะเป็นที่ผักผ่อนร่างกายเเละจิตใจได้มากเช่นเดียวกัน
เเต่พวกเธอจะทำยังไงกับมอนทาน่าตอนเเรกพบ มอนทาน่าก็คาดเดาไม่ได้ จับเป็นเชลยศึก หรือไม่ก็จมเธอตั้งเเต่เเรกเห็น
ตุ้ม!!! ซ่าาาาาา!!!!!!
เมื่อไม่มีทางเลือก มอนทาน่าได้หันหัวเรือไปยังจักรวรรดิซากุระเเละใช้ความเร็วสูงสุดที่30น็อต มุ่งหน้าฝ่าพายุเเละคลื่นในค่ำคืนอันเเสนโหดร้าย โดยหวังว่า พวกไซเรนจะไม่เจอเธอ
.
.
.
.
.
.
.
กลับมาที่ฐานทัพอาซูร์เลน
ท่ามกลางความวุ่นวายภายในฐานที่มีเหล่าเด็กเรือพิฆาตที่ได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิด เเละเรือลาดตระเวนของทั้งของอีเกิลยูเนียน เเละรอยัลนาวี ที่ได้รับความเสียหาย
ภายในห้องประชุมชั่วคราวที่มีผู้การเเละสาวเรือหลายคนนั่งในห้อง
"....."
ทุกคนได้เเต่เงียบหลังจากที่มอนทาน่าได้ตัดสายวิทยุ จนกระทั้งมีสาวเรือคนหนึ่งได้พูดขึ้น
"ยัยนั้น!...คิดว่า...ตัวเองสร้างมาจาก...น้องของฉัน เเล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง!?..." เพนซิลเวเนียได้พูดออกมาพร้อมๆกับซับน้ำตากับการที่เเอริโซน่าที่จมลง เเล้วต้องนำร่างกายมาสร้างเป็นเรือที่ไร้ประโยชน์อย่างมอนทาน่า
" ฉันหนะ...ก็คิดเหมือนกับเธอนั่นเเหละเพนซิลเวเนีย! น้องของฉันเเทนที่จะต้องอยู่รักษาตัวเเต่กลับ...ต้องถูกเเยกชิ้นส่วน!" ไวโอมิง พูดออกมาพร้อมๆกับคิดถึงใบหน้าของอาร์คานซอ น้องของเธอ
" ยัยนั่นไม่ควรถูกสร้างด้วยซ้ำ! ของเเบบนั้นหนะ! ถ้าไม่มีทรัพยากรเเล้วจะสร้างทำไม!?!" เอนเตอร์ไพรส์ได้ตะโกนออกมาหลังจากที่ต้องเสียใจกับการพิการของขาทั้งสองข้างของยอร์กทาวน์พี่สาวของตัวเอง
สาวเรือในห้องต่างออกมาประท้วงกับการสร้างมอนทาน่าเเละสิ่งที่ตอบเเทนกลับมา ยกเว้นสาวเรือชั้นไอโอวา อย่างไอโอวา วิซคอนซิน มิซซูรีย์ เเละนิวเจอร์ซีย์ ที่กำลังนั่งเก็บอาการจากความเศร้าที่คนที่เป็นเสมือนพี่สาว น้องสาว เเละเพื่อนจากไปเพราะการทรยศจากปฎิบัติการบ้าๆนี่ เพราะพวกเธอรู้อยู่เเล้ว ว่าผู้การโกหกเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตามน้ำผู้การคนนี้
รวมถึงสาวเรือจากฝั่งรอยัลนาวีอย่าง เบลฟาสท์ วอร์สไปท์ เชสเชียร์ อินดอมิเทเบิล เเละ อิลลัสเทรียส ก็ฟังอย่างเงียบๆพร้อมกับเก็บข้อมูลเล็กๆน้อยๆ เเละเอาไปตีความอีกครั้งว่ามีความสมเหตุสมผลรึไม่
เเละผู้การก็ยกมือขึ้น ทำให้ทั้งห้องเงียบลง
"ในเมื่อเรื่องเป็นเเบบนี้เเล้ว... Operation Forgotten จะดำเนินต่อไปอย่างเด็จขาด..."
.
.
.
.
.
.
ภายในคืนนั่น
ซ่าาาา!!!!ตุ้ม!!! ซ่าาาาา!!!
เปรี้ยง!!!!!!
ในคืนนี้นั้นสภาพอากาศเลวร้ายเข้าขั้นที่สามารถจมเรือพิฆาตขนาดเล็กๆได้เลย คลื่นสูงกว่า6เมตร เเละฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เเต่ก็ยังคงมีเรือประจัญบานลำหนึ่งที่ยังคงเเล่นเรือออกไปอย่างไม่กลัวภัยอันตราย ปืนใหญ่406 มม. ทั้ง12กระบอกที่เตรียมพร้อมยิงตลอดเวลาหากมีภัย เรือลำนี้คือมอนทาน่า ที่ได้ถอดธงของอาซูร์เลนเเละอีเกิลยูเนียนออก อธิบายได้ว่าเรือลำนี้เป็นเรือไร้สัญชาติไปเเล้วเรียบร้อย
ในห้องนอน เตียงสองชั้น
มอนทาน่าได้ถอดเสื้อนอกออกทั้งหมดเหลือไว้เเค่เสื้อกล้ามเพียงตัวเดียว ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงเเละจมอยู่กับความคิดในสิ่งที่เธอทำไป
" ในเมื่อฉันเลือกทางนี้ไปเเล้ว...คงเปลี่ยนเเปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี... กลับไปคงมีเเต่ตายกับตาย.." มอนทาน่าเอามือก่ายหน้าผาก
" ถ้าใช้ความเร็วสูงสุด น้ำมันจะหมดตอนไปถึงจักรวรรดิซากุระ..พอ....ดี..."
ด้วยความเหนื่อยล้าทางจิตใจที่สะสมมา ทำให้เธอผลอยหลับไป
.
.
.
.
.
.
" เฮือก!?!" มอนทาน่าได้ตื่นขึ้นมาในความฝัน ซึ่งเธอได้เห็นหญิงสาวหลายคนมากๆที่ยืนอยู่รอบๆเธอ โดยที่มีบางอย่างปิดบังส่วนบนของใบหน้าของพวกเธอจนเบลอไปหมด
" พวกคุณ...คือใครหรอค่ะ...?" มอนทาน่าพูดออกมาด้วยความสงสัย
พวกเธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับมอนทาน่าคือลูกของพวกเธอ
"พวกเรา ก็คือเธอเอง มอนทาน่า"
ก่อนที่พวกเธอจะค่อยๆจางหายไป
"เดี๋ยวสิค่ะ!?! พวกคุณหมายความว่ายังไง!?!" มอนทาน่าได้เดินไปหาพงกเธอเเต่เดินไปหาเท่าไหร่ก็ไม่ถึงพวกเธอสักทีราวกับเธอหยุดอยู่กับที่
พวกเธอไม่ตอบ เพียงเเค่ยิ้มเท่านั้น
ก่อนที่มุมมองของมอนทาน่าจะดับลง
ความคิดเห็น