คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : มอนทาน่า
《ฐานหลักอาซูร์เลน ในเเปซิฟิค》
เวลา: 9:00
ภายในห้องๆหนึ่ง หญิงสาวผมสีดำที่กำลังเเต่งตัวอยู่อย่างเรียบร้อย เธอคือUSS Montanaเป็นเรือประจัญบานของEagle Union เธอเป็นที่รักของทุกคนไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนเพราะเธอไปมาทุกที่ไม่ว่าจะเป็นIron blood, Sakura empire หรือฝ่ายอื่นๆ เเม้ในปัจจุบันจะมีความขัดเเย้งที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เธอมักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ เธอเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูง เพราะเธอเก่งไงหละ
กริ่งงงงงงง กริ่งงงงงงงงง
มอนทาน่ามองไปยังโทรศัพท์ในห้อง ก่อนจะรับสาย
"สวัสดีคะ มอนทาน่าคะ ใครหรอค่ะ?"
[" อา มอนทาน่า นี่ผู้การเอง มาช่วยงานจัดเอกสารในห้องหน่อยได้ไหม?"]
"ให้ไปช่วยงานหรอค่ะผู้การ? อืม รับทราบคะ กำลังไปคะ ขอเวลาเเต่งตัวสักครู่"
[" อา ขอบคุณมากมอนทาน่า "]
เเกร่ก
เเม้มอนทาน่าจะได้ยินน้ำเสียงที่เเปลกออกไปของผู้การ เเต่เธอไม่ได้คิดอะไรมาก คงงานเยอะเเหละเนอะ?
มอนทาน่ายิ้มออกมาก่อนจะใส่หมวกเเละจัดทรง ก่อนจะเดินออกจากห้องเเละลงบันไดไป
เธอลงมาที่โรงอาหารเเละเจอกับสาวเรือคนอื่น เธอจึงยิ้มให้เเละโบกมือทักทาย
'หื้ม?'
เเต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นสายตาที่เเปลกออกไปอย่างมาก มันเป็นสายตาที่...ดูถูก? รังเกียจ? มันทำให้เธอไม่สบายใจ
" ... "
มอนทาน่ายิ้มอ่อน ก่อนที่จะเดินออกมาจากตึกพักอาศัย ทันทีที่เธอเดินออกมา เธอก็พบกับสายตาที่เเปลกออกไปของสาวเรืออีกครั้ง
'พวกเธอเป็นอะไรกันน่ะ? คงมีปัญหาเเหละมั้ง'
เธอยังคงเดินต่อไป ไปยังสำนักงานที่ผู้การทำงานอยู่
.
.
.
.
.
เธอยืนมองประตูเข้าตึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดเข้าไป
เเอ๊ดดดดด...ปึง
เมื่อเธอเปิดเข้ามา ทุกอย่างมันก็ปกติสุขดี เเต่...สายตาของสาวเรือประจัญบานที่นั่งอยู่ข้างในกลับมองมาที่เธอด้วยสายตารังเกียจ โกรธ เเละสังเวช
ฉันสงสัยมากเลย ทำไมพวกเธอถึงมองฉันมาอย่างงั้น ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า เอ~ หรือฉันตัวเหม็น? ฉันว่าฉันฉีดน้ำหอมมาเเล้วน่ะ
ฉันไม่คิดจะตั้งคำถามอะไรต่อ ฉันต้องรีบเดินไปที่ห้องผู้การก่อน เดียวโดนว่าเรื่องมาช้าอีก
.
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"มอนทาน่าเองคะ ผู้การ"
"เข้ามาได้"
เเกร๊ก เเอ๊ดดด
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดทหารเรือสีขาวที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารจำนวนมากอยู่
" มอนทาน่า ช่วนเซ็นเอกสารหน่อยได้ไหม ถ้าอย่างดื่มกาเเฟก็ชงได้เลยน่ะ" ผู้การพูดออกมาอย่างเป็นมิตร
"คะ เดี๋ยวฉันช่วยเอง" ว่าเเล้วมอนทาน่าก็เดินไปยกกองเอกสารไปวางที่โต๊ะอีกโต๊ะหนึ่ง เเล้วเริ่มเซ็นเอกสารทันที
.
.
.
หลายชั่วโมงต่อมา
.
.
.
หื้ม เบิกกระสุนปืนใหญ่ไปใช้ฝึก อนุมัติ เบิกสเบียง อนุมัติ อาา เสร็จหมดเเล้ว ต่อไปก็กองใหม่สิน่ะ
"มอนทาน่า ตอนนี้ก็เที่ยงเเล้วเดี๋ยวฉันไปกินข้าวเที่ยงก่อนน่ะ ไปด้วยกันไหม?" ผู้การพูดออกมาขณะที่บิดตัวไปมาจนกระดูกดังกร็อบเเกร๊บ
" ไม่เป็นไรคะผู้การ ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ไหนๆเอกสารก็ใกล้เสร็จเเล้วด้วย" มอนทาน่าพูดออกมาพร้อมๆกับจิบกาเเฟไปด้วย
" อา อย่าหักโหมมากหละ"
พอผู้หารพูดจบ เขาก็เดินออกไป ทิ้งให้มอนทาน่าอยู่ในห้องคนเดียว
เเล้วมอนทาน่าก็ลุกเอาเอกสารไปวางบนโต๊ะ
“โต๊ะของผู้การนี่ไม่สะอาดสะเลยน่ะ หื้ม?”
มอนทาน่ามองไปยังเเฟ้มเอกสารในเก๊ะที่เขียนว่า
TOP SECRET OPERATION --FORGOTTEN--
ด้วยความสงสัยของมอนทาน่า เธอเลยถือวิสาสะ เปิดเเฟ้มเอกสารเเละอ่านเนื้อหาข้างใน
พรีบ
ทันทีที่เริ่มอ่าน สีหน้าของมอนทาน่าก็เต็มไปด้วยความตกใจเเละความไม่เข้าใจ
OPARATION --FORGOTTEN--
ผู้เข้าร่วมปฎิบัติการ: มอนทาน่า
จุดประสงค์: ทำลายเรือประจัญบานมอนทาน่า เนื่องจากความไม่พอใจของผู้การเเละสาวเรือ ที่นำซากของ เเอริโซน่า ชิ้นส่วนของยอร์กเทาวน์ ร่วมถึงเรือ อาร์คานซัส ที่ถูกเเยกกส่วน เเละเรือลำอื่นๆที่ใช้งานไม่ได้หรือปลดประจำการ มาต่อเป็นเรือประจัญบานเพียงลำเดียวในการต่อกรกับเรือชั้นยามาโตะของจักรวรรดิซากุระ ด้วยความที่ไม่สามารถนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้มากกว่านี้ เเละการดูเเลรักษาที่มีราคามากมาย ผู้การของอีเกิล ยูเนียน ได้ตัดสินใจทีี่จะจมมอนทาน่าด้วยการกระจายข่าวปลอมว่ามอนทาน่าเป็นเรือไซเรนสร้างขึ้นเเละให้กองเรือดำน้ำเเละกองเรือพิฆาตจมเธอส่ะเเละนำซากกลับมาต่อเป็นเรือที่ใช้ประโยชน์ได้ต่อไป
ลงชื่อ
ผู้บัญชาการ
ทำไม?
คำถามเเรกในหัวของมอนทาน่าได้ดังขึ้นมา เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่่อีกต่อไปเเล่้ว
นี่ฉันร้องไห้หรอ….
เธอเช็ดน้ำตาก่อนที่เธอจะได้เเต่คิดว่า ทำไมทุกคนถึงทำเเบบนี้ เเค่เธอเกิดขึ้นมาเธอก็ผิดเเล้วหรอ เธอเป็นซากศพของรุ่นพี่ที่นำมาต่อกันหรอ?
มอนทาน่าได้หยิบเอกสารใส่เเฟ้ม ก่อนจะหยิบเเฟ้มเก็บใส่เสื้อคลุมของตัวเอง เป็นเวลาเดียวกันที่ผู้การเดินเข้ามาในห้องพอดี
ซึ่งผู้ก็เเปลกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของมอนทาน่าเเต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“ผู้การคะ…… ฉันขอออกเรือไปลาดตระเวณคนเดียว….ได้ไหมค่ะ?”มอนทาน่าได้ถามผู้การด้วยสีหน้าเย็นชา
“อืม ได้สิ ตามสบายเลย” ผู้การเเปลกใจเล็กน้อยที่มอนทาน่าขออะไรเเบบนี้
.
.
.
.
.
.
.
มอนทาน่าเดินออกมาจากตึกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มือเรียวเอื้อมไปหยิบบุหรี่ในกระเป้าเสื้อขึ้นมาจุดเเละสูดควันรสขมเข้าไป
เธอเดินก้มหน้าไปยังคลังอาวุธของฐานเเละจำพิกัดของคลังอาวุธไว้ก่อนจะเดินออกไปยังท่าเรือ ท่ามกลางสีหน้าสับสนของสาวเรือที่ไม่เคยเห็นด้านนี้ของมอนทาน่าเเม้เเต่ครั้งเดียว
เเละเรือประจัญบานมอนทาน่าก็ได้เคลื่อนตัวออกจากท่าเรืออย่างช้าๆ มอนทาน่าได้สูบบุหรี่เข้าไป ก่อนจะพ้นควันออก พร้อมกับความสับสนในจิตใจ ว่าเธอทำเเบบนี้ถูกเเล้วรึปล่า …เธอได้เเต่คิด เเม้เเต่ มิซซูรี่ นิวเจอร์ซี่ ที่เป็นเพื่อนสนิท ยังมองเธอด้วยสายตารังเกียจ …ผู้การนั่นคงไปปั่นหัวพวกเธอเเล้วเเน่ๆ
“ลาก่อน..อาซูร์เลน เเละไม่ต้องมาเจอกันอีก”
หลังจากออกมาได้40นาที ห่างออกมาจากฐานทัพ30กิโลเมตร เธอได้หันกราบเรือเเละหันปืนใหญ่406มม.ทั้ง12กระบอกชี้ไปยังฐานทัพอาร์ซูเลน ไปที่พิกัดที่มีคลังกระสุนประจำฐาน
“Farewell….”
เปรี้ยง!!!!!!!!!! เปรี้ยง!!!!!!!!!!!! เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!
ติ๊ก…..ติ๊ก……ติ๊ก
“กระทบเป้า….” มอนทาน่ากล่าวจบก็เลี้ยวเรือตรงไปยังมหาสมุทรอย่างไร้จุดหมาย ทิ้งฉากหลังเป็นฐานอาซูร์เลนที่เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ จากการที่คลังกระสุนระเบิด
บรึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เเต่งดราม่าไม่ค่อยเก่งสะด้วยสิครับ
ความคิดเห็น