ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มุ่งหน้าสู่เขาซากิริ
"เนซึโกะ!! นัตสึกิ!! น้องอยู่ไหน?!"
ทันจิโร่ที่กลับมาจากการขอตะกร้าและไม้ไผ่ของชาวบ้าน ได้ตะโกนเรียกชื่อน้อง ๆ ในถ้ำเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แต่พอกลับมากลับไม่เจอทั้งสองคน มีเพียงแค่หลุมหลุมหนึ่งที่ถูกขุดไว้
ผลุบ
"อ๊ะ นั่นไง"
เนซึโกะที่ได้ยินเสียงเรียกก็โผล่หัวขึ้นมาจากหลุมด้วยสีหน้าบูดบึ้ง และตามด้วยนัตสึกิที่แสดงสีหน้าที่ไม่ต่างกัน
ที่แท้ก็ขุดหลุมหลบแดดนี่เอง น้องเรากลายเป็นตัวตุ่นซะแล้ว....
แถมสีหน้าบูดบึ้งสุด ๆ ท่าทางจะไม่ชอบแสงอาทิตย์เอามากเลยสินะ
"รอพี่เดี๋ยวนะ"
ทันจิโร่บอกให้น้อง ๆ รอ เขานั่งสานตะกร้าที่เป็นรูด้วยไม้ไผ่ ใช้เวลาไม่นานนักตะกร้าก็ถูกซ่อมแซมเรียบร้อย
"น้องเข้ามาในนี้ได้รึเปล่า? เวลาตอนกลางวันเราจะได้เดินทางด้วยกันได้"
"ฮื่อ..." เนซึโกะหรี่ตาลงจ้องมองไปยังตะกร้า
"เข้ามาในนี้ ในตะกร้า" ทันจิโร่ชี้ด้านในตะกร้าพร้อมออกเสียงชัด ๆ
พรึ่บ
พรืด-!
"ตัวเกินออกมาแฮะ" ทันจิโร่มองลำตัวเนซึโกะที่เลยออกมาจากตะกร้า เขาเผยยิ้มเล็กน้อย
เนซึโกะโตขึ้นเยอะเลย ก่อนหน้านี้ยังตัวกระเปี๊ยกอยู่เลยแท้ ๆ
"อื้อ!" นัตสึกิที่ออกมาจากหลุมเข้ามาตีหลังเนซึโกะดังปุ ๆ
"จริงสิ ก่อนหน้านี้เจ้าตัวใหญ่ขึ้นได้หนิ งั้นกลับกัน เนซึโกะน้องช่วยตัวเล็กลงได้ไหม เนซึโกะตัวเล็กลง~ เล็กลง~" ทันจิโร่บอกเนซึโกะพร้อมกับตีหลังปุ ๆ เหมือนกับที่นัตสึกิทำ
ควับ!
"เหวอ!"
พั่บ! พั่บ!
"โห เก่งมาก เด็กดี เก่งมากเนซึโกะ" ทันจิโร่ลูบหัวเนซึโกะเพื่อเป็นรางวัล
"ฮื่อ" เนซึโกะหลับตาพริ้มที่โดนพี่ชายลูบหัว
"เอาล่ะต่อไปตาน้องแล้วนัตสึกิ ......เอ๊ะ?"
"ฮึ่ม ฮึ่ม" ใบหน้าของน้องชายมีสีหน้าไม่พอใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ
ทำไมทำหน้าบึ้งหนักกว่าเดิมอีกล่ะ
นี่เราโดนน้องงอนหรอ!?
หรือว่าอยากให้เนซึโกะนั่งตักตัวเองมากกว่า?
ทันจิโร่มีท่าทีลนลานขึ้นมาทันที ถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายงอนเรื่องเดียวกับที่เขาคิดรึเปล่า แต่น้องเล็กนั้นก็ยอมย่อขนาดตัวให้เล็กลงแล้วเข้าไปนั่งบนตักของเนซึโกะ
"เก่งมาก นัตสึกิ เด็กดี" ทันจิโร่ลูบหัวฝาแฝดคนน้องเพื่อปลอบใจและเอ็นดูในเวลาเดียวกัน
"อื้อ ๆ " เนซึโกะที่เห็นว่าฝาแฝดตัวเองกำลังงอนตุ๊บป่องก็ยืนมือไปลูบหัวเบา ๆ จนคนที่งอนนั้นเริ่มเขินอายที่โดนพี่ ๆ ลูบหัว
อา..... น่ารักจริง ๆ เลยน้า น้องเรา
ทันจิโร่จิตใจเบิกบานที่เห็นน้องฝาแฝดรักกัน เขามีแรงฮึดขึ้นมาทันที มือหยาบนำผ้ามาห่อตะกร้าเพื่อไม่ให้น้อง ๆ โดนแดด เมื่อตรวจสอบความเรียบร้อยแล้วจึงออกเดินทางมุ่งหน้าไปที่เขาซากิริ
.
.
.
.
.
.
.
.
"ถ้าจะไปเขาซากิริต้องข้ามเขาลูกนั้นไปเสียก่อน แล้วเจ้าจะไปทั้งที่สัมภาระเยอะขนาดนั้นน่ะเหรอ?" หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ข้าจะระวังตัว ขอบคุณมากครับ" ทันจิโร่ก้มหัวขอบคุณหญิงสาวก่อนเดินไปทางทิศที่เธอบอกมาเมื่อสักครู่
"ระวังตัวด้วยนะ!! พักนี้มีคนหายตัวไป อย่าหลงทางล่ะ!" เธอตะโกนไล่หลังเตือนเด็กหนุ่มที่กำลังเดินทางข้ามเขาเพียงคนเดียวด้วยความเป็นห่วง
ท้องฟ้าตอนนี้เปลี่ยนกลายเป็นสีคราม ทันจิโร่ที่เห็นว่าแสงอาทิตย์หมดไปแล้วจึงวางตะกร้าลงกับพื้น มือหยาบแก้ปมผ้าเพื่อให้น้อง ๆ ออกมาเดินด้วยกัน
"ออกมาได้แล้วล่ะ ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ปลอดภัยแล้วล่ะ"
ฝาแฝดอสูรที่ได้ยินดังนั้นจึงออกมาจากตะกร้า ทันจิโร่จับมือทั้งคู่ก่อนเดินทางต่อ
สองข้างทางค่อนข้างมืดแต่ก็มีแสงจันทร์คอยส่องทางให้ เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ แสงไฟจากอุโบสถดึงดูดความสนใจของพี่ชายคนโตเป็นอย่างดี
"โอ๊ะ มีอุโบสถอยู่ด้วย แสงไฟลอดออกมาน่าจะมีคนอยู่ ไปกันเถอะ" ทันจิโร่หันไปพูดกับฝาแฝด กระทั่งเขาได้กลิ่นที่ต่างไปจากเดิม
"อึก! กลิ่นเลือด!? บนหุบเขามืด ๆ แบบนี้น่าจะมีคนบาดเจ็บ!" สองเท้าวิ่งขึ้นบันไดทันทีพร้อมจูงมือน้อง ๆ ให้วิ่งตามมาด้วย เมื่อมาถึงทันจิโร่เปิดประตูด้วยความรีบร้อน
ครืด ปึก!
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?! เฮือก!?"
ดวงตาสีแดงไวน์เบิกกว้างด้วยความตกใจ ภาพเลือดที่กระเซ็นไปทั่วห้องและร่างของคนที่นอนจมกองเลือด และอีกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างกับศพเหล่านั้น
"เฮ้ย อะไรกัน ที่นี่ถิ่นของข้านะเฮ้ย ถ้าสอดมือเข้ามาข้าไม่ให้อภัยแน่" เสียงของชายคนนั้นพูดขึ้นจนกระทั่งเขาหันมาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว
เลือด!?
อะ อสูรกินคน!
ติ๋ง ติ๋ง
"ฮื่อ...ฮื่อ..." เนซึโกะที่เป็นอสูรเมื่อได้กลิ่นเลือดมนุษย์จึงเกิดอาการกระหาย มือเธอกำเข้าหาแน่นราวกับพยายามอดกลั่น
"แผล่บ พวกแกน่ะมนุษย์สินะ" สิ้นเสียงอสูรตนนั้นได้กระโจนเข้าหาทันจิโร่ที่ยืนตะลึงอยู่
โครม!
ฉัวะ!
"ฮะฮะฮะ ขวานเหรอ ไม่เลวนี่" เลือดอสูรไหลจากแผลที่ลำคอ แต่มันกลับหัวเราะเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับแผลนั่นเลย
"แผลแค่นี้เดี๋ยวก็หาย เห็นไหม เลือดหยุดไหลแล้ว" มันยิ้มเยาะก่อนที่จะพุ่งโจมตีเด็กหนุ่มอีกรอบ
ตึง!
"อัก!"
เสียงร้องของทันจิโร่เรียกสติของฝาแฝดคนน้องได้เป็นอย่างดี นัตสึกิไม่มีอาการกระหายเหมือนเนซึโกะ แต่สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความสับสน อสูรตัวน้อยมองพี่ชายสับกับฝาแฝดตัวเองก่อนตัดสินใจวิ่งไปหาพี่ชายตัวเอง
"ข้าจะหักคอเจ้-"
พลั่ก!
ครืด-!
ร่างของอสูรกลิ้งไปอีกทาง ทันจิโร่ตกใจเป็นอย่างมากที่น้องของตัวเองเตะมันจนปลิ้วไปไกล
"นัตสึกิ!?"
"กรร..." กรงเล็บสีม่วงกางออกพร้อมที่จะโจมตีอสูรทุกเมื่อ ส่งเสียงครางต่ำขู่อสูรที่กำลังลุก
"หนอย! แกเป็นอสูรนี่หว่า! ก็ว่าทำไมกลิ่นอายแปลก ๆ!" อสูรตนนั้นหายตัวไป เมื่อรู้ตัวอีกทีขานั่นก็ง้างเตะเข้าที่สีข้างของนัตสึกิ
"นัตสึกิ!!!"
ปึก!
พลั่ก!!
"เหวอ!" ทันจิโร่ร้องออกมา ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
หัว! หัวกระเด็นไปแล้ว!!!
นัตสึกิปลอดภัยดูเหมือนว่าจะไม่ได้โดนโจมตี หัวของอสูรหลุดกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ด้วยฝีมือของเนซึโกะ
พลั่ก!
แล้วก็ตามด้วยร่างของมันที่โดนเตะอีกครั้งจนไถลไปไกล
"ฮื่อ...." เนซึโกะมองร่างของมันก่อนหันไปดูฝาแฝดตัวเอง
"แสบนักนะพวกแก!!"
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
ตูม!
พลั่ก!
เกิดฝุ่นควันขนาดย่อมจากการโจมตีของอสูรกินคน ฝาแฝดอสูรหลบการโจมตีได้แต่ด้วยความไวของมันทำให้โดนไล่ต้อนเข้าไปในป่า
พลั่ก!
หมับ!
"หยุดนะ!" ทันจิโร่โกรธขึ้นมาทันทีที่เห็นน้อง ๆ โดนทำร้าย เขาหยิบขวานเพื่อจะเข้าไปช่วย
"!!!!"
แกร่ง!
หัวของอสูรที่กระเด็นเข้ามาโจมตีทันจิโร่ตอนเผลอ แต่ด้วยไหวพริบทำให้หันขวานมารับการโจมตีทัน
นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย!? มีแขนงอกมาจากหัวด้วย!?
"ปล่อยนะ!!!"
โป๊ก!!
โป๊ก!!
ทันจิโร่ที่กำลังโกรธเขาไม่สนว่าตรงหน้าคืออสูรแล้ว เขาใช้หัวแข็ง ๆ กระแทกเข้าไปจนอสูรเริ่มผ่อนแรงก่อนที่ขว้างมันไปติดกับต้นไม้
อสูรที่โดนตรึงกับต้นไม้สบถออกมาด้วยความเจ็บใจ
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนใจแล้วเขาต้องรีบตามหาน้อง ๆ !!!
"เนซึโกะ!!! นัตสึกิ!!!" ทันจิโร่วิ่งเข้ามาในป่าที่ทั้งสองโดนไล่ต้อนเข้าไป เขาสูดดมกลิ่นเพื่อตามหาทิศทางที่ทั้งสองโดนไล่ไป จนไปหยุดอยู่ที่หน้าผา
"อึก!"
ภาพตรงหน้าที่เห็นทำให้ทันจิโร่โกรธจนขาดสติ ร่างของเนซึโกะที่กำลังโดนทำร้ายจนลงไปอยู่กับพื้น ส่วนนัตสึกิในสายตาเขาเห็นเพียงแค่มือเท่านั้นที่โผล่มาจากขอบหน้าผา
"อย่านะ!!!" ร่างของพี่ชายคนโตกระโจนเข้าใส่อสูรตนนั้น ร่างของทั้งสองล่วงลงหน้าผาในทันที
"เหวอ!"
หมับ!
ทันจิโร่ห้อยต่องแต่งอยู่บนอากาศข้าง ๆ ร่างของน้องชายตัวเอง สายตาเขาเห็นร่างของอสูรล่วงกระแทกพื้นจนแหลกเป็นชิ้น ๆ เนซึโกะจับฮาโอริของพี่ชายไว้แน่นก่อนที่จะดึงร่างพี่ชายขึ้นมา
ตุบ!
ตุบ!
ทันจิโร่นั่งอยู่บนพื้นริมหน้าผา ยังไม่ทันที่จะลุกเข้าไปช่วยอสูรคนน้อง นัตสึกิกลับกระโดดขึ้นมาได้อย่างสบาย ๆ ก่อนที่จะเข้ามากอดพี่ชายและพี่สาวตัวเองเอาไว้
"ฮือ...." อสูรคนน้องแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างชัดเจน ดวงตาสีม่วงหม่นมีน้ำตาสีใสเคลือบอยู่
เป็นห่วงจริง ๆ สินะ
ก็นะ นิสัยเด็กคนนี้นี่นา
"พี่ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ร้องนะเด็กดี" ทันจิโร่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพรางลูบหลังปลอบน้องชายเบา ๆ
"อื้อ ๆ " เนซึโกะที่เห็นแฝดตัวเองจะร้องไห้ก็ลูบหัวปลอบด้วยอีกคน
ผ่านไปสักพักเลยกว่าที่อสูรคนน้องจะอารมณ์ดีขึ้น ทั้งสามเดินกลับไปที่เดิมเพื่อจะดูว่าอสูรตนนั้นตายหรือยัง
"ยะ ยังอยู่อีกหรอเนี่ย!?" ทันจิโร่อุทานขึ้นมาทันที อสูรตนนั้นยังคงอยู่ติดกับต้นไม้ แต่มันนิ่งงันเหมือนจะสลบไป
แกรก...
ทันจิโร่ชักมีดเล่มเล็กออกมาเพื่อจะฆ่ามันทิ้งเสีย
อสูรยังคงมีอีกเยอะมาก
ถ้าเราไม่ฆ่ามันมันคงไปทำร้ายคนอื่นอีก
ดังนั้นเราต้องทำ
ทันจิโร่คิดในใจเขาต้องสังหารมันซะ แต่อีกใจก็ไม่กล้าที่จะทำ มือของเขาสั่นระริก หอบหายใจแรงกับการตัดสินใจนี้
แปะ
"เฮือก!?"
"ของพรรค์นั้นฆ่ามันไม่ได้หรอก"
"ถึง คุณอุโรโกะดาคิ ซากอนจิ
เด็กหนุ่มที่อยากเป็นนักล่าอสูรกำลังมุ่งหน้าไปหาท่าน เขามีความกล้าที่จะสู้กับข้าด้วยมือเปล่า ครอบครัวของเขาถูกอสูรฆ่าอย่างทารุณ น้องสาวและน้องชายที่รอดมาได้แต่กลับกลายเป็นอสูร แต่พวกเขาไม่ทำร้ายมนุษย์
ข้ารู้สึกได้ว่าทั้งสามคนนี้มีอะไรที่แตกต่างจากคนอื่น เด็กหนุ่มนั้นมีจมูกที่ดีเช่นเดียวกับท่าน บางที เขาอาจจะพัฒนาจนเป็นผู้สืบทอดของท่านได้ก็ได้ อยากให้ท่านช่วยเลี้ยงดู ข้ารู้ว่านี่คือคำขอที่เอาแต่ใจโปรดอภัยให้ข้าด้วย
ขอให้ท่านมุ่งมั่น ทุ่มเทให้เต็มที่ ข้าขอฝากด้วย
ด้วยความเคารพ
โทมิโอกะ กิยู"
หมับ!
จู่ ๆ ข้อมือของอสูรน้อยก็ถูกพี่สาวลากไป มือที่ว่างหยิบตะกร้าที่ร่วงอยู่วิ่งเข้าไปด้านในส่วนลึกของอุโบสถ เนซึโกะย่อขนาดตัวก่อนที่จะเข้าไปนั่งในตะกร้า เธอหันหน้ามามองฝาแฝดตัวเองเพื่อจะให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งด้วย
แม้นัตสึกิจะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมกลับเข้าไปนั่งบนตักฝาแฝดแต่โดยดี เนซึโกะนำผ้ามาคลุมหัวไว้แล้วนั่งมองไปยังด้านนอกประตู
ชายแปลกหน้าที่สวมหน้ากากเท็นงูเข้ามาด้านใน เขานำศพไปด้านนอก ทำอย่างนี้จนครบหมดทุกคน
ไม่นานนักแสงสว่างลอดส่องเข้ามาด้านในพร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของอสูรด้านนอก
ตึก! ตึก! ตึก!
"เฮ้อ" ทันจิโร่วิ่งเข้ามาด้านในอย่างกระหืดกระหอบ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่น้อง ๆ ยังปลอดภัย
"ฮื่อ...." เนซึโกะกลับมามีสีหน้าบึ้งตึงอีกครั้งที่เห็นแสงอาทิตย์ แต่ก็ไม่เท่าวันแรกเพราะมีฝาแฝดคอยลูบหัวปลอบอยู่
ผ่านไปไม่นานทันจิโร่กลับมาพร้อมรอยแดง ๆ บนใบหน้า ฝาแฝดแสดงสีหน้าเป็นห่วง แต่พี่ชายบอกว่าไม่เป็นไรก่อนที่จะผูกผ้าแล้วแบกตะกร้าตามคุณคุโรโกะดาคิไป
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
"แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!"
ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย!
แถมวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ อีก!!
อายุเท่าไหร่ครับเนี่ย!!!
ทนกระแทกหน่อยนะเนซึโกะ! นัตสึกิ!
ทน... ขอโทษที่ให้น้อง ๆ เป็นฝ่ายทนมาโดยตลอด ถ้ากลับเป็นมนุษย์ได้แล้ว สัญญาเลยว่าจะให้ทุกอย่างแทนส่วนที่ทำให้ทุกคนไม่ได้!
ทันจิโร่ฮึดแรงเร่งฝีเท้าให้ตามอีกฝ่ายให้ทัน จนกระทั่งมาถึงบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งบนตีนเขาซากิริ คุณอุโรโกะดาคิเปิดประตูบ้านเข้าไป ทันจิโร่ขาอ่อนหอบหายใจอยู่หน้าบ้าน
"เท่านี้...แฮ่ก คงยอมรับข้าแล้วใช่ไหม"
"บททดสอบต่อไปต่อจากนี้ต่างหาก ไปปีนเขากัน"
"อา....." ทันจิโร่หน้าซีดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
ทันจิโร่เข้ามาวางตะกร้าเพื่อให้น้อง ๆ ได้พักผ่อน นัตสึกิยังดูสบายดีต่างจากเนซึโกะที่หลับไปแล้ว พี่ชายและน้องชายจัดแจงท่านอนให้เนซึโกะนอนได้อย่างสบายมากขึ้น
"ข้าจะดูแลน้อง ๆ ของเจ้าให้" คุณอุโรโกะดาคิบอกกับเด็กหนุ่มที่ดูกังวลเรื่องน้อง ๆ
"รบกวนด้วยนะครับ" แม้จะยังกังวลแต่เขาก็ต้องยอมออกไปเดินเขากับคุณอุโรโกะดาคิเพื่อให้อีกฝ่ายรอนาน
"อื้อ" นัตสึกิโบกมือลาทั้งสองคน
ปึก
เมื่อประตูปิดลง นัตสึกินั่งลงข้าง ๆ ร่างพี่สาว มือลูบเรือนผมเบา ๆ พร้อมเอื่อนทำนองกล่อมที่ยังคงจำได้แม้มันจะเลือนรางก็ตาม
"ฮื่อ~ อือ~ ฮือ~"
เวลาผ่านไปสักพัก คุณอุโรโกะดาคิกลับมาที่บ้านแต่ไม่มีร่างของทันจิโร่กลับมาด้วย
"อือ?" นัตสึกิชะโงกหน้ามองไปทางด้านหลังเพื่อมองหาพี่ชายตัวเอง เมื่อไม่เจออะไรจึงเดินไปดูด้านนอกก็พบแต่ป่าและความมืดของค่ำคืน
"พี่ชายเจ้าเดี๋ยวก็กลับมา เจ้าเข้ามารอข้างในก่อน" คุณอุโรโกะดาคิพูดพลางปูผ้าปูที่นอนให้สำหรับอสูรสองตนนี้
"อือ...." อสูรตัวน้อยยอมเข้ามาด้านในพร้อมปิดประตู ร่างนั้นนั่งรออย่างเรียบร้อย
"ฮืม.... เจ้าไม่ง่วงรึ?" ชายชราถามด้วยความสงสัย
"อือ ๆ " นัตสึกิหันหน้ามาหาก่อนส่ายหัวไปมา
"แล้วเจ้าเป็นอะไรกับสองคนนี้ พี่หรือน้อง" เขาเอ่ยถามส่วนมือนั้นก็จุดไฟเพื่อให้ความอบอุ่นให้บ้านหลังนี้
กึก...
"หนะ....น้อง แฝด....เป็นฝาแฝด" นัตสึกิเอากระบอกไม้ไผ่ออกจากปากเพื่อสื่อสารกับคุณอุโรโกะดาคิได้ง่ายขึ้น
"โอ้.... เจ้าพูดได้?" ชายชรามีน้ำเสียงแปลกใจ ทั้งชีวิตไม่เคยเจออสูรแบบนี้มาก่อน อสูรที่จำเรื่องของตัวเองในอดีตได้
"แล้วเจ้ากับพี่สาวมีชื่อว่าอะไรกันบ้างล่ะ"
"หนะ นัตสึกิ เนซึ...โกะ" นิ้วของอสูรตัวน้อยชี้มาที่ตัวเองก่อนที่จะบอกชื่อ ตามด้วยเนซึโกะที่นอนอยู่
"เป็นชื่อที่เพราะดีนะ" ชายชราเอ่ยชม
"ฮิฮิ" นัตสึกิยิ้มกว้างกับคำชมที่ได้รับ
"เจ้าจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้ไหม ใครทำให้เจ้ากลายเป็นอสูร"
"สีแดง.....แดง.... อา....." อสูรตัวน้อยเอ่ยทีละคำก่อนทำหน้านึก แล้วก็ส่ายหน้าเมื่อนึกไม่ออก
"อืม....แล้วเจ้าไม่กระหายเลือดเนื้อมนุษย์รึ"
"ฮื่อ ขะ..ข้ากลัว กลัวว่าจะเจ็บ.." คิ้วเรียวตกลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วง
คุณอุโรโกะดาคิที่ได้ยินดังนั้นจึงเก็บเอามันมาพิจารณา ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นัตสึกิจึงนำไม้ไผ่ขึ้นมาปิดปากดังเดิม ทั้งสองนั่งอยู่ในบ้านจนไฟที่ลุกโชนมอดลงเหลือเพียงแค่เศษเถ้าถ่าน
ตึก! ตึก!
ครืด-!
"แฮ่ก แฮ่ก ข้า กลับมา แล้ว..." ทันจิโร่กลับมาพร้อมรอยแผลฟกช้ำและเลือดตามใบหน้า ความเหนื่อยล้าทำให้เด็กหนุ่มล้มอยู่ตรงประตู
ฟุ่บ
"อื้อ!" นัตสึกิที่เห็นพี่ชายตัวเองสลบไปแถมมีแผลตามตัวก็รีบวิ่งไปอุ้มเข้ามาในบ้านด้วยความเป็นห่วง
"ข้ายอมรับเจ้า คามาโดะ ทันจิโร่"
แสงสว่างของตะวันส่องไปทั่วผืนป่า ราวกับว่ามันกำลังร่วมยินดีกับความสำเร็จในครั้งนี้
-TALK-
สวัสดีค่ะทุกคน >< ตอนนี้มาเร็วกว่ากำหนดเพราะว่าวันที่29กับ1ไรเตอร์ไม่ว่าง แต่จะตั้งเวลาปล่อยนิยายอีกตอนเอาไว้นะคะ
ความน่าเอ็นดูของน้องจะออกมาเรื่อยๆนะคะ ถ้าใครแอบมาหิ้วน้องไปก็ระวังพี่ๆเขาด้วยนะคะ พี่หวง555
อย่าลืมคอมเมนต์และกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น