คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปาร์ตี้ต้อนรับและร้านค้ามายาของมิสไนติงเกล
"ฮ่าๆๆ เอาเลยเคลวิน!! อย่าไปยอมแพ้ยัยมาธาร์!!"
"หมดแก้วเลย!
หมดแก้ว!! นักบินหญิงสู้ๆ!"
"คุณมาธาร์สู้ๆ!!อย่าไปยอมแพ้!"
อึก อึก
ตึง!
"ฮ่า! คอแข็งใช้ได้หนิแม่นักบินสาว" พ่อหนุ่มคาวบอยเอ่ยชื่นชมคู่แข่งของตัวเองที่ส่งรอยยิ้มมาให้อย่างเยาะเย้ย
"หึ!แน่นอน อีกลังก็ไหว" ทั้งสองมองตาอย่างไม่มีใครยอมใคร
"ต่อไปแก้วที่64!!"
"เอาเลย! เอาเลย!"
การดวลเดือดยังคงดำเนินต่อไปบางคนก็สลบนอนกอดขวดเหล้าทั้งอย่างนั้นบางคนที่ยังพอมีสติก็ลุกขึ้นมาเฮเชียร์สองคนนี้สภาพปาร์ตี้เรียกได้ว่าเละไม่เป็นท่า
ปาร์ตี้ต้อนรับเด็กใหม่อย่างโอนีลเริ่มขึ้นตั้งแต่ทุ่มกว่าๆตอนนี้ก็ปาไปจะห้าทุ่มอยู่แล้วไม่แปลกที่บางคนจะชิงหมดสภาพไปก่อน ร่างของโอนีลนั่งห่างจากการแข่งไปอยู่กับกลุ่มคนที่สติยังอยู่ครบ
อย่างน้อยเขาก็วางใจได้หน่อยเพราะคนที่นี่ดูจะเอ่อ......บ้ากว่าที่คิด...
"รับน้ำเพิ่มไหมคะคุณเอเลอร์" เสียงของเทรซี่ดังขึ้น เรียกสติของเขาได้เป็นอย่างดีเขาละสายตาจากแก้วน้ำเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธเธอ
"ไม่ครับ ขอบคุณ" เด็กหนุ่มปฏิเสธเสียงนุ่มก่อนรู้สึกว่ามีใครเอาแขนมาโอบคอตัวเองแล้วดึงไปกอด
หมับ!
"ไงจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย~ ทำไมไม่ไปดื่มกับคนอื่นล่ะ เบียร์ที่นี่อร่อยมากเลยนะ" เสียงหวานยั่วยวนของนักบวชสาวกระซิบข้างหูจนเด็กหนุ่มสะดุ้งไปทั้งตัว ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับหน้าอกทรงโตของเธอ ทำให้เด็กหนุ่มมีหน้าเลิกลั่กส่งเสียงอึกอักในลำคอ
"อ่ะ.. เอ่อ.."
"เดี๋ยวเถอะฟีโอน่า อย่าทำตัวเสียมารยาทกับเด็กใหม่สิ" ชายหนุ่มร่างสูงคว้าหน้าของนักบวชที่กำลังคุกคามเด็กใหม่ได้อย่างหวุดหวิด(มั้ง)
"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยอิไล! ฉันกำลังจะชวนเขาสนุกด้วยกันแท้ๆ! อ๊ะใช่ๆ!ต้อนรับไงต้อนรับ ฮ่าๆๆ!" เธอหันไปแว้ดใส่นักพยากรณ์หนุ่มด้วยความโมโหก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา
ดูก็รู้เลยว่าเธอคนนี้กู่ไม่กลับแล้ว....
"โห....ต้อนรับด้วยการชวนเด็กดื่มเนี่ยนะ เฮ้อ... รบกวนหน่อยนะครับคุณวีร่า" ชายสวมผ้าปิดตาพูดด้วยความเหนื่อยใจก่อนที่จะให้หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังลากน้องสาวตัวดีออกไป
"ไอ้พี่บ้าเอ้ย!... วีร่าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! อ่า..! พ่อหนุ่มน้อยของฉัน--!"
"เฮ้อ" นักปรุงน้ำหอมได้แต่ถอนหายใจแล้วออกแรงลากเพื่อนสาวกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง
"เฮ้อ... ขอโทษด้วยนะครับที่น้องสาวเสียมารยาท พอเธอเมาก็เป็นอย่างนี้แหละ" เขาหันมาขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ปาร์ตี้ทั้งทีต้องสนุกให้เต็มที่สิครับ" เด็กหนุ่มยิ้มตอบ
"ว่าแต่นายยังไม่บรรลุนิติภาวะหรือไง ไม่เห็นแตะของพวกนี้เลยหนิ ฟู่....." เสียงทุ้มแหบของทหารรับจ้างที่ยืนพิงเสาไม่ไกลจากตรงนั้นเขาเดินสาวเท้าก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม เมื่อพูดจบประโยคร่างสูงก็แกล้งพ่นควันบุหรี่ใส่ร่างเล็กจนเกิดอาการสำลัก
"แค่กๆ ทำอะไรของคุณเนี่ย!? เห็นอย่างนี้ผมอายุ19แล้วนะ! ผมก็แค่ไม่อยากเท่านั้นเอง แค่ก! เลิกเป่าควันใส่ผมสักที!"
"หยุดแกล้งเขาสักทีเถอะครับนาอิบ" อิไลที่อยู่ข้างๆพูดห้าม
"หึ" ร่างสูงส่งเสียงในลำคอก่อนที่จะออกจากที่ตรงนั้นไป
แสบจมูกชะมัด ให้ตายสิ
ส่วนตัวแล้วเขานั้นไม่ค่อยถูกกับพวกควันไฟเท่าไหร่ ยิ่งบุหรี่แล้วแทบไม่อยากจะเข้าใกล้หรือแตะมัน เพราะมันทำหายใจไม่ค่อยออก ถึงจะบอกว่าย้ายเข้ามาในเมืองแต่ร้านของเขาตั้งอยู่ชานเมืองจึงไม่ค่อยมีพวกควันไฟเท่าไหร่
หลังจากที่ร่างสูงจากไป นักพยากรณ์หนุ่มรีบขอโทษกับการกระทำของทหารรับจ้างยกใหญ่ ซึ่งร่างเล็กก็ไม่ได้เอาผิดหรือโกรธเคืองอะไรเขามากนัก
เมื่อเวลาผ่านไปเข้าสู่วันใหม่ของวัน(เที่ยงคืนนิดๆ) คู่เต็งการดวลเดือดคาวบอยและนักบินสลบคาแก้วเบียร์ที่73 ส่วนคนที่เชียร์อยู่บางคนก็สลบ บางคนก็ขึ้นห้องนอน ซึ่งเด็กหนุ่มก็จะขึ้นไปนอนเหมือนกัน ส่วนนักพยากรณ์ขอตัวจัดการธุระก่อนทั้งคู่เลยแยกกันตรงนั้น
เมื่อเด็กหนุ่มกลับเข้าห้องตัวเองก็จัดการชำระร่างกายที่เดินทางมาทั้งวัน ยังดีหน่อยที่ห้องนอนมีห้องน้ำในตัวทั้งอ่างอาบน้ำและฝักบัวพร้อม ของใช้ครบครัน เมื่อชำระร่างกายจนสบายตัวแล้ว เด็กหนุ่มสวมชุดนอนแล้วกระโดดลงเตียงนุ่ม แต่ความเหนื่อยล้ากลับไม่ทำให้เขานอนหลับลงเลยเนี่ยสิ เมื่อเป็นอย่างนั้นเด็กหนุ่มเลยนอนทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากวันนั้น วันที่เขาได้รู้จักกับมิสไนติงเกล
นี่คงเป็น...การออกจากบ้านครั้งที่สองในชีวิตสินะ...
หวังว่าการย้ายครั้งนี้คงไม่ต้องเจอกับฝันร้ายอีกแล้วนะ
แต่เมื่อกำลังจะหลับก็มีใบหน้าของใครคนหนึ่งแล่นเข้ามา
นายทหารรับจ้างหรือนาอิบ ซูบีดาร์
ขนาดจะนอนก็ยังตามมาหลอกหลอนอีกเหรอเนี่ย....
ผู้ชายที่แกล้งเขาตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก เริ่มจากแย่งอาหารตัดหน้าเขาทุกครั้งแถมพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าตั้งแต่แนะนำตัวเองแล้ว รู้ไหมว่ามันแสบจมูก!! เห็นหน้าตานิ่งๆขรึมๆอย่างนี้อย่างไปหลงกลเชียว!เป็นผู้ชายที่ยียวนกวนประสาทที่สุด!! ฮึ่ม!!
ร่างเล็กคิดแล้วก็นึกแค้นกับผู้ชายกวนประสาท เมื่อควบคุมสติตัดสินใจนอนแล้วปัดเรื่องในหัวทิ้งให้หมด
-ด้านนายทหารรับจ้าง-
"ฮัดชิ้ว!" ร่างเปียกน้ำของนายทหารรับจ้างจามขึ้นหลังออกมาจากห้องน้ำ เขาสะบัดน้ำที่เกาะตามเส้นผมสีน้ำตาลวอลนัท ก้านนิ้วยาวยกขึ้นมาปัดจมูกเบาๆก่อนที่จะยกยิ้ม
"รู้สึกว่า....จะมีคนคิดถึงแหะ....J"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อกๆ
"ครับๆ" ด้วยความงัวเงียและไม่อยากเสียงดังในตอนเช้า เด็กหนุ่มจึงเลือกเดินไปเปิดประตูให้กับผู้ที่เคาะเรียก
แอ๊ด....
"มีอะไรแต่เช้าเหรอ.... อ้าว คุณคาร์ลอรุณสวัสดิ์ครับ มีอะไรหรอครับ?" เมื่อรู้ว่าใครเป็นเคาะประตูจึงทำให้ตาปรือๆของโอนีลตื่นเต็มตา
"อ่ะ....เอ่อ คือ จะมาตามไป..ที่ห้องโถง....น่ะครับ... " น้ำเสียงโทนต่ำค่อยๆพูดทีละคำอย่างตะกุกตะกักผ่านผ้าปิดปากสีขาว ดวงตาสีเทาหม่นแลมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับร่างเล็ก ใบหน้าขึ้นสีจางๆราวกับสาวน้อยขี้อาย
"ขอบคุณมากนะครับที่มาตาม ผมจะรีบลงไปครับ" ร่างเล็กยิ้มขอบคุณให้กับคนตรงหน้าก่อนที่จะปิดประตูเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
เมื่อเด็กหนุ่มเดินลงมายังห้องอาหารก็ได้กลิ่นหอมของเนยและแป้งลอยขึ้นแตะจมูกจากห้องครัว เอ็มม่าสาวน้อยคนสวนเอ่ยทักเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงสดใส
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเอเลอร์ นั่งลงก่อนสิคะเดี๋ยวฉันจะนำอาหารเช้ามาให้" เธอเดินมาลากแขนเด็กหนุ่มให้นั่งลงข้างๆคุณหมอที่กำลังฟุบลงกับโต๊ะ เพราะเมื่อคืนเธอเองก็ดื่มหนักไม่น้อยเลยทีเดียว
"มาแล้วค่ะ เช้าวันนี้เป็นแพนเค้กนะคะ คุณหมอเอมิลี่คะ นี่ค่ะเครื่องดื่มแก้เมาค้าง" เอ็มม่าวางจานแพนเค้กหอมกรุ่นก่อนที่จะปลุกคุณหมอเพื่อให้เธอดื่มยาแก้อาการเมาค้าง นอกจากนี้เธอยังคอยจัดการเก็บจานที่ว่างเปล่าซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นของคนอื่น
เด็กหนุ่มเริ่มทานอาหารตรงหน้าเงียบๆ สมาชิกในห้องรับประทานอาหารมีตัวเขา คุณหมอที่กำลังถูกเอ็มม่าประคองให้ลุกขึ้นนั่ง นักพยากรณ์ที่กำลังป้อนอาหารนกฮูกตัวกลมของเขา นักเต้นหญิงที่กำลังเก็บจานของตัวเอง ทั้งหมดมีแค่6คนเท่านั้น
คนอื่นไปไหนกันหมดนะ หรือว่าเราตื่นสายสุดเลยล่ะเนี่ย
"คือ....คุณวูดส์ครับ คนอื่นล่ะครับ"
"อ๋อ พวกเขายังไม่ตื่นกันเลย เมื่อคืนดื่มหนักกันไปหน่อยน่ะ วันนี้มิสไนติงเกลแจ้งว่ายังไม่มีการเล่นเกมเพราะถือว่าเป็นการต้อนรับเธอน่ะ" เอ็มม่าหันมาตอบ เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งใจนึกว่าตัวเองตื่นสายซะอีก
เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มทำการเก็บจานของตัวเองก่อนที่ช่วยเอ็มม่าเก็บห้องครัว นักพยากรณ์หนุ่มที่นั่งให้อาหารนกเสร็จแล้วจึงเอ่ยปากช่วยอีกแรง
ในความคิดของโอนีลนั้น นักพยากรณ์หรืออิไล คลาร์ก เป็นคนดีไม่น้อย ใจดี อ่อนโยน มีความเป็นสุภาพบุรุษ เข้าถึงง่ายกว่าคนอื่นๆ(ตามความเห็นส่วนตัว)
แกร่ก
"ใบสุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" เธอหันมาขอบคุณทั้งสองคน
"จริงสิคุณเอเลอร์ มิสไนติงเกลฉันให้พาคุณไปที่ร้านค้านี่นา" เธอทำหน้านึกได้และเดินนำเด็กหนุ่มไป
"ร้านค้าหรอครับ?" เด็กหนุ่มเดินตามเด็กสาวอย่างว่าง่าย เขาจึงเลือกถามชายหนุ่มข้างๆที่เดินตามมาด้วย
"ก็ร้านขายของทั่วไป ขายพวกเสื้อผ้า ไอเทมต่างๆ แล้วก็ลูกแก้วสุ่มน่ะ"
"ใช่ค่ะ ทางนี้"
ทั้งสามเดินมายังห้องที่อยู่หลังรูปปั้นเทพธิดากลางห้องโถง เด็กสาวบอกว่าห้องมันอยู่ข้างหลังรูปปั้น เมื่อเปิดประตูก็พบกับมิสไนติงเกลที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวหรู
ภายในห้องนั้นมีบรรยากาศเย็นต่างจากข้างนอกอย่างชัดเจน ห้องมีขนาดไม่ใหญ่มากนักประกอบด้วยโซฟาตัวยาวและโซฟาแบบเดี่ยวอย่างละหนึ่งตัว รอบๆมีรูปแปลกๆติดอยู่บนผนังห้องถึงยังไงก็ยังคงความหรูหราเอาไว้แม้จะไม่มีอะไรมากนัก แสงก็มีแค่แสงจากเชิงเทียนที่ตั้งโต๊ะเท่านั้นที่ให้ความสว่างแก่ห้องนี้และถ้าหากฟังเสียงดีๆจะได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ตลอดเวลาราวกับว่าห้องนี้อยู่ใต้น้ำยังไงยังงั้น
เมื่อรู้สึกได้ถึงคนมาเยือนเธอจึงปิดหนังสือนั่นลงก่อนที่จะกล่าวทักทายทั้งสาม
"สวัสดียามเช้าค่ะ วันนี้จะมาซื้ออะไรดีคะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส สีหน้ายิ้มแย้ม
"ลืมจริงๆหรอคะมิสไนติงเกล?คุณเป็นคนบอกให้พาเขามานี่คะ" เอ็มม่าหรี่ตามองมิสไนติงเกล เพราะไม่ว่าใครที่เข้ามาใหม่เธอก็จะลืมเรื่องตรงนี้เสมอจนเอ็มม่าต้องเป็นฝ่ายพาคนเหล่านี้มาหาแทน
"ตายจริง!? ขอโทษนะคะที่ดิฉันลืม มานั่งสิคะเดี๋ยวดิฉันจะอธิบายเกี่ยวกับร้านค้าแห่งนี้และการซื้อของให้ฟัง" เธอผายมือเชื้อเชิญให้นั่งลงก่อนที่จะหายไปยังม่านด้านหลัง ไม่นานนักเธอก็กลับมาพร้อมกับถาดที่มีแก้วชาและกาน้ำชา
โอนีลและอิไลนั่งลงที่โซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามกับเธอ เอ็มม่าขอตัวกลับไปดูแลสวนของเธอก่อนเพราะวันนี้แดดออก ส่วนอิไลอยู่เพื่อจะซื้อของจึงขออยู่รอดีกว่า
"นี่ค่ะน้ำชา"เธอยื่นแก้วชาให้ทั้งสอง
"งั้นดิฉันจะเริ่มอธิบายเลยนะคะ เริ่มจากว่าร้านค้าแห่งนี้คืออะไร ถึงทุกคนจะเรียกที่นี่ว่าร้านค้าแต่เรามีชื่อเป็นทางการว่าโถงภาพมายา
ซึ่งจะมี[ร้านค้ามายา]ที่ซื้อไอเทมต่างๆ
[แลกเปลี่ยนหีบสมบัติ] จะเป็นการซื้อลูกแก้วแห่งความทรงจำ ซึ่งมันจะเหมือนการสุ่มของ ของในลูกแก้วนั้นจะมีระดับดังนี้
1.สีขาว จะเป็นพวกรูปและกราฟิตีเป็นของที่มีโอกาสได้ 32%
2.สีเขียว จะมีโอกาสได้สัตว์เลี้ยง ท่าทางหรือเครื่องแต่งกายระดับกรอบเขียว มีโอกาสอยู่ที่ 50%
3.สีฟ้า จะเป็นของระดับที่ดีกว่าสองสีแรก สัตว์เลี้ยงที่ดีกว่า เสื้อผ้าที่ระดับสูงกว่าหรือกรอบฟ้า โอกาสได้นั้น
-เมื่อสุ่มครบ10ครั้งในหีบเดียวกัน จะการันตีของสีฟ้าหรือสูงกว่า อย่างน้อย1อันและโอกาสได้ของสีฟ้าเพิ่มขึ้นเป็น 15%
4.สีม่วง ระดับนี้คุณจะได้เป็นสกิน ซึ่งจะได้ยากหน่อยนะคะ
-โอกาสได้จะเพิ่มตามจำนวนการสุ่มเรื่อยๆ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นลูกแก้วเดียวกัน
-ครบ15ครั้ง โอกาสได้จะเพิ่มเป็น 10%
-ครบ30ครั้ง จะเพิ่มเป็น 38%
-ครบ60ครั้ง มีโอกาสได้แน่นอน
5.สีทอง จะเป็นสกินระดับกรอบทองของลูกแก้วนั้นๆ
-โอกาสได้จะคือสุ่มซ้ำๆ
-ครบ50ครั้ง โอกาสจะเพิ่มเป็น 6.3%
-ครบ100ครั้ง จะเพิ่มเป็น25%
-ครบ250ครั้ง มีโอกาสได้แน่นอน
-เมื่อสุ่มได้ของแล้ว โอกาสการได้ครั้งต่อไปจะกลับไปที่0.5%
เมื่อข้ามวันแล้วโอกาสในการสุ่มจะไม่ถูกรีเซตแต่โอกาสสุ่มได้ของซ้ำนั้นจะไม่จำกัด" เธอพักดื่มชาหลังจากอธิบายมายืดยาว
"ส่วนค่าเงินในคฤหาสน์แห่งนี้จะเปลี่ยนไปดังนี้
1.จิ๊กซอว์หรือเบาะแส สิ่งนี้เราจะได้ก็ต่อเมื่อเราหมุนลูกเต๋าตามเส้นทางตรรกะยิ่งเราเดินไกลเท่าไหร่ก็จะยิ้งได้แพ็คเบาะแสมากขึ้นและลูกแก้วต่างๆ ของที่ใช้ค่าเงินนี้ซื้อได้ก็คือลูกแก้วสีเหลือง
2.เพชรม่วงหรือเศษชิ้นส่วน สิ่งนี้เราจะได้เมื่อสุ่มของซ้ำกันหรือมีอยู่แล้วมันก็จะแปรค่าของสิ่งนั้นๆเป็นเพชรม่วง ยิ่งของมีระดับสูงมากเท่าไหร่ยิ่งได้มากเท่านั้น สิ่งนี้สามารถซื้อชุดหรือไอเทมเสริมได้
3.หลอดไฟหรือแรงบันดาลใจ สิ่งนี้เราจะเอาไว้สุ่มลูกแก้วสีฟ้า สีม่วงและสีแดงได้จากการเดินเส้นทางตรรกะหรือแลกเปลี่ยนมันจากซองจดหมาย
4.ซองจดหมายหรือเสียงสะท้อน สิ่งนี้ทางเราจะแจกตามการเล่นของผู้เล่นไม่ว่าผู้ถูกล่าหรือผู้ล่า ยิ่งชนะมากเท่าไหร่ก็จะได้มากเท่านั้นซึ่งคุณจะได้เมื่อครบสัปดาห์ สิ่งนี้สามารถใช้ในการสุ่มหรือซื้อไอเทมได้โดยตรง
สำหรับผู้เล่นใหม่ทางเราจะให้ท่านอย่างละ1,000 และลูกแก้วสีละ10ลูกเพื่อเป็นการต้อนรับผู้เข้าร่วมเกม เดี๋ยวดิฉันขอตัวไปนำหีบลูกแก้วสำหรับสุ่มมาก่อนนะคะ" เธอขอตัวอีกครั้งก่อนที่จะหายไปหลังม่าน ผ่านไปไม่กี่นาทีเธอกลับมาพร้อมกับหีบสมบัติขนาดไม่ใหญ่มาก มันเป็นหีบไม้ธรรมดาๆเมื่อเธอเปิดฝา ด้านในกล่องกลับมีแต่ความว่างเปล่าทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
"เอ๊ะ....?"ใบหน้างงของเขาทำให้ทั้งสองคนหัวเราะด้วยความเอ็นดู
"หุหุ ไม่ต้องงงค่ะของภายในกล่องจะเปลี่ยนตามที่เราต้องการจะสุ่ม อย่างเช่นถ้าคุณต้องการสุ่มลูกแก้วสีม่วง---"
วิ้ง~ แกร๊ก....
แสงสีทองส่องสว่างมาจากในกล่อง เมื่อแสงหายไปภายในกล่องก็เต็มไปด้วยลูกแก้วสีม่วงที่ส่องสว่างอยู่แทน
"ว้าว..." เด็กหนุ่มร้องด้วยความตื่นเต้น ดวงตาสีมรกตเต็มไปด้วยประกาย
"วิธีการสุ่มก็แค่หยิบมันขึ้นมาแค่นั้นเองค่ะ" มิสไนติงเกลยิ้มกว้าง
"งั้น......ผมเอาอันนี้ อ๊ะ?!" โอนีลกวาดสายตามองไปทั่วกล่องก่อนที่จะเลือกหยิบมาหนึ่งลูก
แกร๊ก.....เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
เพล้ง!!!
ทันทีที่มือหยิบลูกแก้วขึ้นมา เสียงแตกร้าวของมันก็ดังขึ้นจนแตกในที่สุดและแสงสีทองก็สว่างจ้าจนต้องหลับตา เมื่อเปลือกตาลืมขึ้นก็พบว่าในมือนั้นมีกรรไกรสีทองลักษณะแปลกตาสวยงาม ตัวด้ามประดับด้วยอะความารีนเม็ดเล็กๆที่เปล่งประกายเมื่อต้องแสง ใบมีดของกรรไกรโค้งมนเมื่อถ้าหากสังเกตที่ใบมีดดีๆนั้นจะเจอกับชื่อที่ถูกสลักเอาไว้
"ค่ะ...ครีเซลล่า...."
-------------------------------------------
อะแฮ่ม!!! มาต่อตอนที่3แล้วค่ะ!!!! อย่าเพิ่งฆ่าไรท์นะคะ!!!!
ที่จริงพิมพ์เอาไว้นานแล้วล่ะค่ะแต่ไม่ได้ปล่อยลงสักที._.)
ไรท์เปิดเทอมแล้ว อยู่ม.6แล้ว แต่ทำตัวแบบว่าง ว่างชิบผาย//ฮา
ช่างเรื่องรร.ไปก่อนค่ะ
ปริศนาสุดท้ายในตอนนี้คือ ครีเซลล่านั้นคือใคร? เราจะมาเฉลยตอนต่อไปย์.... ซะเมื่อไหร่ ไม่บอกหรอกค่ะ 5555//วิ่ง
นี้คือกรรไกรของน้อง มันเป็นของระดับม่วงซึ่งน้องโชคดีมากกกก
ซึ่งไรท์เถียงกับเพื่อนนานมากว่าไออัญมณีตรงกรรไกรมันคืออะไรกันแน่-.-)
อ้อ เกือบลืม เรื่องข้อมูลตู้กาชานั้นไรท์เอามาจากช่องSoraMix ส่วนเรื่องเงินไรท์คิดเอาเองโดยอ้างอิงจากเกมค่ะ
อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น