ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ภารกิจแรกกับมนต์อสูรโลหิต
"เนซึโกะ นัตสึกิ น้องเป็นยังไงบ้าง" ทันจิโร่เอ่ยถามน้อง ๆ ที่อยู่ในกล่องไม้ระหว่างที่เขากำลังเดินทางไปทำภารกิจ
"......" ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเจ้าของชื่อ มีเพียงแค่เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอเท่านั้น เด็กหนุ่มจึงนึกย้อนถึงคำพูดของคุณอุโรโกะดาคิ
"นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดา บางทีน้องเจ้าอาจใช้การนอนเพื่อฟื้นฟูพลังกาย แทนการกินเลือดเนื้อมนุษย์ก็เป็นได้"
"หลับกันให้เต็มที่เลยนะ" ทันจิโร่กระซิบบอกน้อง ๆ ที่กำลังหลับอยู่ก่อนเร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงที่หมายก่อนค่ำ
เมื่อมาถึงเมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือ ทันจิโร่ได้เริ่มตามหาอสูรจากกลิ่นที่ซ่อนอยู่ตามจุดต่างๆในเมือง โดยที่มีคุณคาซึมิหนุ่มเคราะห์ร้ายที่คู่หมั้นหายตัวไปอย่างปริศนาเดินตามไปด้วย จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินกลิ่นของอสูรยิ่งรุนแรงมากขึ้นทันจิโร่รีบวิ่งไปทางที่กลิ่นชัดเจนที่สุด
มีสองกลิ่น อสูรกับมนุษย์ผู้หญิง
มองไม่เห็นเลย....
แต่กลิ่นที่แรงที่สุด อยู่ตรงนี้!!!
ฉึก!
ทันจิโร่เล็งดาบก่อนแทงมันลงไป น้ำสีดำพุ่งขึ้นจากพื้นกระจายตัวเป็นบริเวณกว้าง ทันจิโร่รีบคว้าตัวเด็กสาวที่อยู่ในแอ่งน้ำ ทำให้อสูรไม่สามารถนำตัวเธอไปได้
ฟู่....
ร่างของอสูรโผล่มาจากบ่อน้ำนั่น ทันจิโร่จึงรู้ได้ทันทีเลยว่านี่ต้องเป็นอสูรที่สามารถใช้มนต์อสูรโลหิตได้แน่ ๆ
"พวกผู้หญิงที่เหลืออยู่ที่ไหน?!" ทันจิโร่ตะโกนถามอสูรตนนั้น
"กรอด!!! กรอด!!! กรอด!!!" เสียงกัดฟันดังไปทั่วบริเวณ มันไม่ยอมพูดอะไรแล้วก็หนีลงบ่อน้ำสีดำไป
"ฮื่อ..." นัตสึกิร้องครางออกมาเพราะเสียงชวนปวดหูเมื่อกี้ทำให้การพักผ่อนนั้นหยุดการคัน
"คุณคาซึมิอุ้มผู้หญิงคนนี้แล้วอย่าอยู่ห่างข้า หากอยู่ใกล้ข้าก็จะสามารถปกป้องท่านได้" ทันจิโร่ที่เห็นท่าไม่ดีจึงฝากเด็กสาวไว้กับชายหนุ่มที่ตามมาด้วย
อสูรน่าจะออกมาจากกำแพงหรือใต้ดิน แต่กลิ่นของอสูรที่ลงดินไปเมื่อกี้ยังไม่จางหาย
ฟุดฟิด
มาแล้ว!!
ปราณวารีกระบวนท่าที่ 5 !
ทันจิโร่วิ่งไปทางด้านหลังตามกลิ่นที่สัมผัสได้ แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยชื่อปราณจบอสูรก็ได้โผล่มาจากพื้นถึงสามตัว
ใจเย็นไว้ เราทำได้!!
หมับ!
ปราณวารีกระบวนท่าที่ 8 สายน้ำตก!!!
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
อสูรที่มีเลือดสามารถเปลี่ยนคนให้กลายเป็นอสูรได้ในโลกมีเพียงตนเดียว เป็นอสูรตนแรกที่ถือกำเนิดขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อน
พูดง่าย ๆ คือเจ้านั่นเป็นศัตรูที่ฆ่าครอบครัวเจ้า ถ้าเป็นเจ้านั่นล่ะก็จะต้องรู้วิธีทำให้น้องเจ้ากลับมาเป็นคนก็เป็นได้
ชื่อของอสูรตนนั้นคือ คิบุซึจิ มุซัน
ตื้นไป!! เพราะเปลี่ยนกระบวนท่ากะทันหัน!
พลาดจุดตายไปหมดเลย!
ผลุบ ผลุบ ผลุบ
"อึก.." ทันจิโร่กระโดดกลับมาตั้งหลัก เขาให้กำลังใจตัวเอง เขาต้องทำได้!!
ต้องถามเรื่องคิบุซึจิ มุซันและเรื่องทำให้อสูรกลับมาเป็นมนุษย์ให้ได้!!!
ผลุบ!
ปราณวารีกระบวนท่าที่ 4 กังหันน้ำ!!!
ทันจิโร่เริ่มคิดหนักกับการกำจัดอสูรสามตัวนี้ เขาไม่สามารถทำอะไรได้ตามใจคิดนักเพราะต้องปกป้องอีกสองคนไปด้วย
"อือ...." นัตสึกิและเนซึโกะที่นั่งอยู่เริ่มมึนหัวกับการขยับของกล่องไม้ที่เป็นไปตามการเคลื่อนไหวของทันจิโร่ พวกเขาไม่รู้ว่าควรออกไปหรือไม่ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะนั่งฟังสถานการณ์ภายนอกกล่องต่อไป
"อย่ามาเกะกะข้า! เดี๋ยวยัยนั่นก็ไม่สดกันพอดี!!!" จู่ ๆ อสูรตนหนึ่งก็ตะโกนออกมา
"ใจเย็นตัวข้า ก็ได้กินหญิงสาวในเมืองนี้ไปตั้งสิบหกคนแล้วนี่ แต่ละคนรสชาติเป็นเลิศ ข้าพึงพอใจมาก" อสูรอีกตนหนึ่งโผล่มาทางข้างหลังพูดอย่างพึงพอในเหยื่อของแต่ละคืน
"แต่ข้าอยากกินอีก!!!" อสูรตนแรกโต้เถียงอย่างไม่พอใจ
"นี่ปีศาจ คืนคุณซาโตโกะที่แกเอาตัวไปเมื่อวันก่อนมานะ" คุณคาซึมิพูดกับอสูร อย่างน้อยขอคนรักเขาคืนก็ยังดี
"กรอด!!! กรอด!!! กรอด!!!" อสูรตนที่สามโผล่ขึ้นมาจากบนหลังคาของกำแพง เป็นตัวแรกที่กัดฟันจนเสียงดังไปทั่วบริเวณ
"ฮื่อ!" อสูรตัวน้อยที่อยู่ในกล่องปิดหูแน่น ความโกรธเริ่มปะทุถึงขีดสุด ตรงขมับเริ่มมีเส้นเลือดปูดขึ้น ถ้าอสูรตนนี้ไม่ยอมหยุดคงจบไม่สวยแน่
"พูดถึงใคร?" อสูรตนนั้นถามกลับก่อนจะเปิดด้านในเสื้อให้ดู
"ถ้าเป็นผู้หญิงที่ใส่เครื่องประดับในนี้ล่ะก็ ข้ากินกันไปหมดแล้ว" มันยิ้มก่อนที่จะหายไปทั้งหมด
ทันจิโร่โกรธเป็นอย่างมาก แต่ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็โดนโจมตีจากด้านล่าง แต่ด้วยไหวพริบทำให้มันโจมตีพลาด
ตู้ม!!!
ฉัวะ!
แย่ล่ะ พลาดอีกแล้ว!
ทันจิโร่โดนโจมตีจากรอบทิศ แต่เขาไม่สามารถโต้กลับได้เลยเพราะมันเร็วเกินไป
ฟุ่บ!
ปัง!
หมับ! กร๊อบ!!!
"อ๊ากกกกกกก!!!
"อ๊ะ นัตสึกิ!!!!" ทันจิโร่ตกใจเป็นอย่างมากที่น้องชายเขากระโดดออกมา มือเล็กนั้นจับแขนของอสูรที่ลอบโจมตีได้ทันก่อนที่จะออกแรงหักมัน
ตู้ม!
ตามด้วยมืออีกข้างดันหัวกระแทกกำแพงจนเลือดกระจายไปทั่ว อสูรล้มลงกับพื้นหมดฤทธิ์ในทันที
"....." ดวงตาสีม่วงอมแดงหรี่มองมือที่เปื้อนเลือดอสูรก่อนสะบัดออกอย่างรังเกียจ
ฟุ่บ!
กร๊อบ!!!
อสูรอีกตนใช้โอกาสที่ทันจิโร่เผลอลอบโจมตี แต่ก็โดนเนซึโกะเตะเข้าที่หัวจนคอหักหัวหมุนไปหลายรอบเลยทีเดียว
ตุบ
"ฮึ่ม..." ฝาแฝดอสูรมีเส้นเลือดปูดตามขมับ ดวงตาอสูรนั้นจ้องมองไปยังอสูรด้วยความโกรธ
"ทำไมมนุษย์อย่างแกถึงพาอสูรมาด้วย" อสูรอีกหนึ่งตัวที่เหลือพูดด้วยความไม่เข้าใจ
บุ๋ง บุ๋ง
อสูรที่ล้มอยู่หายลงไปด้านล่าง เนซึโกะและนัตสึกิกลับมาเป็นปกติ ทั้งคู่เดินไปหามนุษย์ทั้งสองคน คุณคาซึมิมีเหงื่อไหลตามใบหน้าสีหน้าแสดงถึงความกลัวชัดเจน
แต่ในสายตาของฝาแฝดอสูรนั้นกลับเห็นน้อง ๆ กำลังร้องไห้.....
มันเหมือนเป็นคำปลอบ ในช่วงที่น้องเจ้าหลับข้าได้สะกดจิตไว้
"มนุษย์ทุกคนคือครอบครัวเจ้า ปกป้องมนุษย์ อสูรคือศัตรู"
"อย่ายกโทษอสูรที่ทำร้ายมนุษย์"
"เนซึโกะ..." ทันจิโร่เรียกชื่อน้องสาวตัวเองที่หันกลับไปหาอสูรอีกตน ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปโจมตีมัน
ตึก! ตึก! ตึก!
ควับ!
ตู้ม!!
เนซึโกะยกขาขึ้นหวังจะจัดการกับอสูรตรงหน้า แต่มันหลบหายลงไปทำให้โดนพื้นเข้าเต็ม ๆ จนเป็นรูและรอยร้าว
ฟุ่บ!
นัตสึกิวิ่งหมายจะเข้าโจมตีอสูรอีกตัวที่อยู่ด้านหลังตัวที่เพิ่งลงไปแต่โดนเสียงของพี่ชายห้ามไว้ก่อน
"เนซึโกะ! นัตสึกิ! อย่าออกไปไกลนัก! กลับมานี่!!"
ครืด!!!
ทั้งสองเมื่อได้ยินดังนั้นจึงกลับมาหาพี่ชาย เนซึโกะวิ่งกลับมาส่วนนัตสึกิที่หยุดกะทันหันทำให้เท้าลื่นไถลไปไกล ทั้งสองที่สวนทางกัน ณ ตำแหน่งนั้นอสูรได้โผล่ขึ้นมาโจมตี
ฟุ่บ!
ตุบ! ตุบ!
ทั้งสองกระโดดหลบการโจมได้อย่างสวยงาม แต่เพราะเมื่อกี้ทำให้นัตสึกิอยู่คนละฝั่งโดยมีอสูรคั้นกลางไว้
"นัตสึกิ!"
ตอนนี้น้องเจ้าเป็นอสูร ไม่ได้อ่อนแอจนไม่สามารถปกป้องตัวเองได้
จะไว้ใจได้ไหมนะ...
ถ้าให้คุ้มกันทั้งสองคนนี้ เราก็จะสามารถใช้กำลังได้เต็มที่.....
พรึ่บ!
ฮวบ!
"น้องช่วยคุ้มกันสองคนนี้ที!!! ข้างล่างพี่จะจัดการเอง!!!" ทันจิโร่หล่นไปยังบ่อน้ำใต้เท่า เนซึโกะและนัตสึกิตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งสองที่ได้รับคำสั่งจากพี่จึงหันหน้ากลับมาหาอสูร
"ฮื่อ..."
"หึ"
ผลุบ!
อสูรหนีลงไปด้านล่าง ฝาแฝดอสูรกวาดสายตามองและพยายามจับสัมผัสของมัน
ฟุ่บ!
ปึก!
"!!!!" มันเข้าโจมตีนัตสึกิจากด้านหลัง นัตสึกิป้องกันได้ อสูรทั้งสองได้ปะทะกัน เนซึโกะจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วย
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
อสูรพยายามโจมตีอสูรทั้งสองตนนี้ แต่ก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลได้เลย
ผัวะ!
พลั่ก!
"อึก!?"
นัตสึกิหลบได้ทุกครั้ง อสูรแฝดน้องใช้ช่องว่างในการโจมตี แต่กลับโดนเตะจนไถลไปไกลแม้จะม้วนตัวกลับมาตั้งหลักได้แต่ก็จุกไม่ใช่น้อย เนซึโกะเห็นดังนั้นจึงต่อยเข้าที่ท้องมันเข้าเต็มแรง
"อั๊ก!"
ไอ้ตัวผู้ชายนี่ไวชะมัด! แต่ยัยนี่ช้ากว่าแต่แกร่ง!
ปึก!
พลั่ก!
เนซึโกะเข้าโจมตีต่อเนื่อง อสูรตนนั้นโดนเตะจนต้องกระโดดถอยไปตั้งหลัก
อสูรนี่ถึงจะไม่ใช้มนต์อสูรโลหิตแต่กลับแข็งแกร่งขนาดนี้ ท่าทางจะได้เลือดจากผู้นั้นมาเยอะเลยทีเดียว
"ชิ!" มันสบถก่อนที่จะใช้มนต์เพื่อหนีลงไป แต่ทว่า....
ครืด!
เนซึโกะไม่ปล่อยให้มันหนีง่าย ๆ เธอกวาดขาเพื่อให้มันไม่สามารถหนีได้ ทั้งสองปะทะกันอยู่ไม่กี่กระบวนท่า อสูรยิ้มเยาะเพราะมันคาดเดาการเคลื่อนไหวของเธอได้หมดแล้ว
ฉัวะ!
"อึก!" เนซึโกะได้รับแผลที่ขมับเป็นทางยาว เลือดสีสดไหลอาบไปครึ่งหน้า เธอเซถอยเล็กน้อย อสูรใช้จังหวะนั้นโจมตีเธออีกรอบ
พลั่ก!
ตู้ม!!!
"อัก!!!"
"กรร...." เหมือนมันลืมว่ามีอสูรอีกตนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังมัน นัตสึกิพุ่งเข้าโจมตีจนร่างมันอัดเข้ากับกำแพง
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
อสูรตัวน้อยโกรธจนถึงขีดสุดที่บังอาจมาทำให้พี่สาวเกิดบาดแผล ใบหน้านั่นดำมืดดวงตาอสูรสีสว่างจ้องมองร่างของมันที่กำลังฟื้นฟู ร่างเล็กปล่อยบรรยากาศกดดันออกมา ปลายเส้นผมเกิดประกายไฟสีม่วงเป็นระยะ มือเล็กยกขึ้นอยู่ตรงตำแหน่งหัวใจของมัน กรงเล็บสีม่วงทั้งห้ากางออก มือดึงออกห่างก่อนจะแทงลงไป
สวบ!
"อ๊ากกกกกกกกก!!!"
ฟุ่บ!
"เนซึโกะ! นัตสึกิ!" ทันจิโร่ที่ออกมาจากบ่อน้ำรีบวิ่งมาหาน้อง ๆ ด้วยความเป็นห่วง
กึก!
กรงเล็บที่แทงเข้าไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันก็ทำให้อสูรแสนน่ารังเกียจตัวนี้ร้องลั่นอย่างทรมาย นัตสึกิหยุดมือทันทีที่มีคนเรียกชื่อตน
"หนะ... นัตสึกิ?" ทันจิโร่เอ่ยชื่อน้องชายด้วยความกลัว น้องชายเขาไม่เหมือนน้องชายที่เขารู้จักเลย
กลิ่นความโกรธที่รุนแรงนี่ไม่เคยเจอมาก่อนเลย
แถมยังบรรยากาศกดดันจนหายใจลำบากนี่อีก
อสูรคนน้องยอมถอยมือออก รอยเลือดที่กระเด็นเปื้อนไปทั้งมือค่อย ๆ ระเหยกลายเป็นไออย่างช้า ๆ
"ฮื่อ...." นัตสึกิที่ได้ยินเสียงเรียกจึงกลับมาเป็นปกติ ไม่มีกลิ่นอายความกดดัน ดวงตากลับมาเป็นดังเดิม อสูรตัวน้อยทำเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนที่จะหันมาสนใจฝาแฝดตัวเองที่บาดเจ็บ
ทันจิโร่ที่เห็นดังนั้นก็โล่งอกที่น้องเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม เด็กหนุ่มชี้ดาบไปที่อสูรที่กำลังทรมานกับแผลที่เพิ่งได้รับ
"กลิ่นของพวกแกมันน่าคลื่นไส้ที่สุดไม่ต่างจากน้ำเน่า!! นี่ฆ่าคนไปมากเท่าไหร่กัน!!"
"ผู้หญิงน่ะอยู่ไปก็อัปลักษณ์แถมไม่อร่อยอีกต่างหาก!! หัดขอบคุณอสูรอย่างพวกข้--" แม้จะทรมานขนาดไหนมันก็ไม่หยุดที่จะปากดี ทันจิโร่ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงฟันเข้าที่ปากมันทันที
ฉัวะ!
"พอกันที จงบอกเรื่องของคิบุซึจิ มุซันมาซะ" เมื่อพูดจบกลิ่นความกลัวแผ่กระจายไปทั่ว ความกลัวที่สะท้านไปถึงกระดูก อสูรส่ายหน้าพึมพำอยู่คำเดียว
"บอกไม่ได้ ไม่ได้ ข้าบอกไม่ได้" มันมีสีหน้าซีดลงแสดงถึงความหวาดกลัวต่อบุคคลชื่อนี้มาก
"บอกไม่ได้!!" มันพุ่งเข้าหาทันจิโร่ที่ยืนตกลึงอยู่
ฉัวะ!
ท้ายที่สุดทันจิโร่ก็ได้ตัดหัวอสูรทันทีที่มันพุ่งเข้ามา
อา... ไม่ได้ข้อมูลอะไรอีกแล้ว
จริงสิ! เนซึโกะได้บาดแผลหนิ!
ทันจิโร่หันกลับมาหาน้องสาวที่ได้รับบาดเจ็บ ก็เห็นร่างของน้องฝาแฝดนอนเอาหัวพิงกันและกัน เนซึโกะไม่มีเลือดอยู่บนใบหน้าแล้ว เมื่อดมกลิ่นดี ๆ นั้นก็รู้ได้เลยว่าน้องชายเขาได้เช็ดแผลเรียบร้อยแล้ว
หลับไปแล้วแหะ...
เขากอดร่างน้อง ๆ เอาไว้ โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมาที่ไม่สามารถหาข้อมูลที่จะทำให้กลับเป็นมนุษย์ได้เลย
"คุณคาซึมิเป็นอะไรไหมครับ" ทันจิโร่ที่นำร่างน้อง ๆ เข้ากล่องเรียบร้อยได้เอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งน้ำตาไหลออกมาด้วยความเป็นห่วง
"คู่หมั้นตายทั้งคน คิดว่าไม่เป็นไรได้รึเปล่าล่ะ" ชายหนุ่มพูดประชดทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่
"คุณคาซึมิ ถึงจะสูญเสียก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงจะเจ็บปวดเจียนตายขนาดไหนก็ตาม"
หมับ!
"เด็กอย่างแกจะไปเข้าใจอะไร!!" มือของชายหนุ่มคว้าที่คอเสื้อก่อนที่จะตะคอกใส่เด็กหนุ่ม
ทันจิโร่ไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มให้ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวดเหลือเกิน
"นี่ครับ ถ้าในนี้มีของคุณซาโตโกะล่ะก็เชิญเลย" ทันจิโร่ยื่นห่อผ้าที่มีเครื่องประดับของหญิงสาวที่เสียชีวิตไปแล้วให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่จะโค้งแล้วเดินทางกลับ
"ขอโทษนะที่พูดจาไม่ดีออกไป!! ขอโทษ!!!" คุณคาซึมิตะโกนไล่หลังทันจิโร่
ทันจิโร่หันกลับมาโบกมือให้ คุณคาสึมิเห็นมือนั่นก็ถึงกับตกใจ เพราะมือนั่นหยาบกร้านและสากเกินไปที่จะเป็นมือของเด็ก
หมับ
ไม่ใช่แค่ข้า
คิบุซึจิ มุซันแกฆ่าและทรมานคนไปมากมายแค่ไหนกัน
ข้าจะไม่ยกโทษให้เด็ดขาด
ทันจิโร่กำหมัดแน่น นึกโกรธแค้นคิบุซึจิ มุซัน เขาไม่รู้สึกตัวว่าอีกาของเขามาเกาะไหล่เมื่อสักครู่
"กา!!!"
"โอ๊ะ?"
"ต่อไปจงไปที่อาซาคุสะ โตเกียว มีข่าวลือว่ามีอสูรแฝงตัวอยู่ กา!"
อีกาประจำตัวทันจิโร่บินมาเกาะไหล่แล้วบอกจุดหมายต่อไป
"เอ๋!? ต่อเลยเหรอ" ทันจิโร่ตกใจนี่จะไม่ให้พักกันหน่อยหรอ!?
"ไปโลด!"
"เอ๊ะ เดี๋ยวสิ!"
"ไม่เดี๋ยวแล้ว!"
"เดี๋ยวสิ! ขอพักก่อนได้ไหม!?"
-TALK-
น้องนัตสึกิโกรธแล้วนะ!
5555 สวัสดีค่ะทุกท่านนนนน กลับมาต่อกันอีกตอนแล้วนะคะ หู่วววว ฉากบู๊นี่เล่นเอาไรเตอร์พลังหมดเลยทีเดียว//ล้มตัวลงนอน
ตอนนี้น้องนัตสึกิโกรธได้น่ากลัวมากๆเลยค่ะ แง แต่ยังไงน้องก็คือน้องค่ะ ห่วงพวกพี่ๆก็ไม่แปลก(ปกติพี่ต้องห่วงน้องไม่ใช่หรอ?)
ในตอนต่อไปจะมาต่ออีก4-5วันนะคะ เพราะไรเตอร์ต้องเอาคอมไปอัพเกรดก่อน อีกสักพักกว่าจะได้ อดทนรอหน่อยนะคะ> <
อย่าลืมคอมเมนต์และกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น