คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จดหมายจากUA
นี่ก็ผ่านมาไปเกือบสองสัปดาห์แล้วหลังจากสอบเข้าที่UA โออิคิได้ทำกิจวัตรประจำวันของเธออย่างปกติ โดยที่เพิ่มมาก็จะเป็นการพูดคุยหรือส่งข้อความคุยกับฮางาคุเระ โทรุซึ่งนั่นทำให้เธอนั้นไม่รู้สึกเหงาเลยแม้แต่วันเดียว
แต่ที่คุยกันน้อยลงก็น่าจะเป็นชินโซ ฮิโตชิ หลังจากเหตุการณ์นั้นทั้งคู่คุยกันจนนับประโยคได้
อ่า........ วันนั้นเราทำอะไรลงไปนะ
โออิคินึกย้อนไปวันนั้นก็ทำให้อดเขินไม่ได้ ใบหน้าขาวนวลซุกกับเข่าตัวเอง เธอเองมีนิสัยขี้อายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นใครกำลังทุกข์หรือเศร้าก็จะชอบลืมตัวปลอบอีกฝ่ายอยู่เสมอ
นี่เรียกว่าข้อดีจะได้ไหมนะ
ในระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น จู่ ๆก็มีเสียงปริศนาเรียกชื่อเด็กสาวลั่นบ้าน
"โอ-อิ-คิ จัง!!!!"
"น้ามินากะ!?" เด็กสาวสะดุ้งโหยงจนถอยหลังไปสุดโซฟาตัวยาว เอ่ยชื่อคนที่เรียกชื่อตัวเองอย่างตกใจ
ร่างของหญิงสาววัยสามสิบต้น ๆ ยืนอยู่ด้านหลังโซฟาที่เธอนั่งอยู่ มิทสุฮิดะ มินากะคือชื่อของเธอ เรือนผมสีเทาเข้มที่ไถข้างด้านซ้ายส่วนอีกข้างปล่อยให้ยาวจนเลยบ่า ดวงตาเรียวสีเงินมองมาทางเด็กสาวด้วยสายตาที่กำลังสนุก ใบหน้าสวยไร้รอยเหี่ยวย่น เธอสวมชุดสูทสีดำสนิทเหมือนกับกางเกงของเธอ
เธอเป็นฮีโร่ที่โด่งดัง M.N.Chain ชื่อของเธอนั้นมาจากอัตลักษณ์โซ่ของเธอ เธอสามารถสร้างโซ่มาจากมิติที่เธอสร้าง มันมีความแข็งเป็นพิเศษและยากต่อการทำลายใช้เป็นอาวุธหรือที่จับกุมได้อย่างใจต้องการ และด้วยความสูงถึง175เซนติเมตรและรูปร่างที่สวยเพรียวจึงทำให้เธอเป็นที่โด่งดังเป็นอย่างมาก
"ทำไมถึงตกใจขนาดนั้นล่ะจ๊ะ น้าอุตส่าห์กลับมาหา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น้าล่ะคิดถึ๊งคิดถึง" เธอกระโดดข้ามโซฟามาสวมกอดเด็กสาวที่กำลังตกใจไม่หาย กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่นานสองนานเลยทีเดียว
"แล้วหนุ่มคนไหนกันที่ทำให้โออิคิจังเขินจนหน้าแดงขนาดนี้ หืม?" เธอพูดจาหยอกล้อเด็กสาว นิ้วเรียวจิ้มแก้มนิ่มอย่างเอ็นดู
"มะ..ไม่มีหรอกค่ะ หนูแค่ร้อนแค่นั้นเอง" คำแก้ตัวสุดคลาสสิคถูกหยิบยกมาใช้ แต่มันหลอกน้าสาวคนนี้ไม่ได้หรอกนะ
"หรือจ๊ะ เอ...... แต่น้าว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อชินโซ ฮิโตชิอะไรนั่นก็นิสัยดีนะ แถมหน้าตาก็ไม่ได้แย่ ถ้าหนูสนใจล่ะก็เดี๋ยวน้าจะเป็นแม่สื่อให้"
"มะ ไม่ ไม่ใช่ค่ะ! อย่าแกล้งหนูสิคะ โถ่..." เธอพองแก้มทั้งที่ใบหน้ายังขึ้นสีอยู่
"วันนี้ไม่มีงานหรอคะ? ปกติไม่ค่อยกลับบ้านนี่นา" โออิคิเปลี่ยนเรื่องคุย
"งานน่ะไม่มี แต่มีนี่จ้ะจดหมายจากUA" ในมือเธอมีซองจดหมายสีขาวที่ถูกปิดด้วยขี้ผึ้งสีแดงประทับด้วยตราUA
เด็กสาวหัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น เธอรับซองจดหมายมาแล้วค่อย ๆ แกะซองออก ด้านในมีกระดาษชี้แจงสิ่งต่าง ๆ และโลหะแปลก ๆ กลม ๆ เมื่อนำไปวางบนโต๊ะก็พบว่ามันเป็นเครื่องโฮโลแกรมฉายภาพขึ้นในอากาศ
แวบ
"ไงสาวน้อยมิทสุฮิดะ!"
เสียงทุ้มใหญ่ดังฟังชัดอันเป็นเอกลักษณ์ของฮีโร่แห่งสันติภาพอย่างออลไมต์ เขาปรากฎตัวอยู่บนภาพโฮโลแกรมทำให้เด็กสาวกับตะลึง
"ออล...ไมต์?"
"ใช่ฉันเอง! ฉันขอแสดงความยินดีกับเธอด้วยแม่สาวน้อย เธอทำคะแนนได้ดีเลยทีเดียวในการสอบ" เขายืนเท้าเอวพร้อมยกมือข้างหนึ่งขึ้นมายกนิ้วโป้งให้
"เป็นอันดับสองลองจากหนุ่มน้อยบาคุโก คะแนนของเธอห่างกันเพียงหนึ่งคะแนนเท่านั้น" ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามถอยออกจากกล้องทำให้เห็นหน้าจอที่กำลังแสดงคะแนนอยู่
"คะแนนการจัดการสี่สิบเจ็ดคะแนน คะแนนช่วยเหลือยี่สิบเก้าคะแนน ถือว่าทำได้ดีมากเลยทีเดียว"
"จากการที่เธอนั้นเข้าช่วยเหลือผู้อื่นที่กำลังตกอยู่ในอันตราย และการที่ต้องเผยอัตลักษณ์ที่ทำให้คนรอบกายหวาดกลัวนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่กล้าหาญมาก ฉันขอชื่นชมเธอจากใจ!"
แปะ แปะ แปะ แปะ
ภาพบนจอด้านหลังเปลี่ยนเป็นรูปของเหล่ากรรมการที่อยู่หน้าจอกล้องที่ติดอยู่ทั่วสนาม พวกเขาได้ปรบมือให้เธอ เสียงนั้นดังก้องไปทั่ว น้ำตาสีใสกลิ้งอยู่ที่ขอบตาก่อนที่มันจะไหลรินลงมา
เรา.... ได้รับคำชมจากฮีโร่อันดับหนึ่ง
ทุกคนยอมรับเรางั้นเหรอ.......?
"ยินดีต้อนรับเธอเข้าสู้โรงเรียนมัธยมปลายUA สาวน้อยมิทสุฮิดะ" เขายื่นมือมาตรงหน้ากล้อง สิ้นประโยคนั้นทำให้เธอมีน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"ฮือ.... ขอบคุณค่ะ ฮึก ขอบคุณ" เธอยกมือปาดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด น้าสาวที่นั่งข้าง ๆดึงเธอมากอดพร้อมลูบหัวปลอบประโลมเบา ๆ
"เก่งมากเด็กดี เก่งมาก....." คำพูดแสนอ่อนโยนยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักยิ่งขึ้น ตลอดช่วงชีวิตนี้เด็กสาวไม่เคยได้รับคำชมเรื่องอัตลักษณ์จากคนอื่นมาก่อนเลย ความทรงจำอันโหดร้ายนั่นเธอไม่อยากจะจดจำมันอีกแล้ว
'อัตลักษณ์ของโออิคิจังน่ากลัวจังเลย'
'ขอโทษนะ แต่ฉันคงเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ'
'กรี๊ด!!! อย่าเข้ามาใกล้ลูกฉันนะยัยเด็กปีศาจ!'
'อัตลักษณ์น่าขนลุกชะมัด น่ารังเกียจ'
'อัตลักษณ์อย่างนี้น่ะเหรอจะเป็นฮีโร่ วิลเลินจะเหมาะกว่าล่ะมั้ง'
'ปีศาจ'
'เธอมันไม่สมควรเกิดมาบนโลกนี้ โออิคิ'
"เฮือก!"
เด็กสาวสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ลมหายใจเข้า-ออกหอบหายใจแรง เหงื่อไหลตามกรอบหน้า ดวงตาภายใต้เส้นผมเบิกกว้างก่อนกระพริบเพื่อปรับแสงตา เมื่อหันมองไปยังนอกหน้าต่างก็พบว่าแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทที่ถูกแต่งแต้มด้วยแสงจากหมู่ดาวสว่างไสว
"ตื่นแล้วหรอโออิคิจัง" มินากะที่เดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยทักหลานสาวที่ตื่นขึ้นหลังจากที่เธอร้องไห้จนหลับไป
"ค่ะ"
"ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะ หนูไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนไป" น้าสาวที่เห็นว่าสีหน้าของหลานตัวเองดูไม่ค่อยดีจึงไล่ให้ไปล้างหน้าเพื่อจะได้สดชื่นขึ้น
เด็กสาวยอมทำตามเดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา
ซ่า
มือขาวนวลวักน้ำล้างใบหน้าชะล้างเหงื่อ หยดน้ำเกาะอยู่ตามเส้นผมหน้าม้าและใบหน้า ในใจพยายามไม่นึกถึงฝันเมื่อกี้ เธอนั้นจะต้องพยายามให้มากกว่านี้ เพื่อที่จะให้ทุกคนยอมรับในอัตลักษณ์ของเธอให้ได้
มื้อเย็นวันนี้น้าสาวของเธอได้ทำอาหารไว้หลายอย่างจนเต็มโต๊ะไปหมด และแต่ละอย่างนั้นคือจานยักษ์ทั้งนั้น มินากะพูดอย่างอารมณ์ดีว่าเป็นการฉลองที่เข้าเรียนได้
บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานด้วยความคิดถึงจากการที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักพัก
หลังทานอาหารและเก็บจานทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวได้ไปอาบน้ำเตรียมตัวที่จะเข้านอน เมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่ามีคนส่งข้อความมาหาเธอ
คนแรกเป็นโทรุจัง เธอทักมาหวีดกับเรื่องที่เธอได้เข้าเรียนที่UA เธอนั้นส่งข้อความมารัว ๆ พร้อมกับอิโมจิอารมณ์ต่าง ๆ ทำให้เด็กสาวอดยิ้มออกมาไม่ได้เพราะเหมือนเธอจะได้ยินเสียงมาจากข้อความเหล่านั้นยังไงอย่างงั้น
Rrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์เข้านั้นทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อดูที่ชื่อก็ปรากฎว่าเพื่อนชายของเธอได้โทรมา เธอลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับสายไป
"มะ มีอะไรรึเปล่าคะ ฮิโตชิคุง"
[เธอสอบผ่านรึเปล่า]
"อ่ะ อื้มผ่านค่ะ แล้วฮิโตชิคุงล่ะคะ"
[ก็ต้องผ่านอยู่แล้ว] น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความมั่นใจ เด็กสาวโล่งใจไปเปราะหนึ่งที่เขาไม่ได้รู้สึกแย่กับเรื่องอัตลักษณ์และเรื่องการสอบก่อนหน้านี้
"ดีจัง นึกว่าจะไม่ได้อยู่กับฮิโตชิคุงซะแล้ว" โออิคิพูดสิ่งที่คิดออกไปด้วยความไร้เดียงสา นั่นทำให้คนที่ฟังชะงักไป
"เป็นอะไรไปหรอคะ?" เด็กสาวเอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายนั้นเงียบหายไป
[อ่า.... ฉันแค่โทรมาถามเฉย ๆ แล้วก็ยินดีด้วยนะ]
"ขอบคุณค่ะ"
เด็กสาวนั่งคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่ายอยู่นานเลยทีเดียวเพราะมีเรื่องที่อยากคุยเยอะแยะไปหมด ทั้งคู่นั้นไม่รู้เลยว่าในขณะที่คุยนั้นรอยยิ้มได้ประดับบนใบหน้า บรรยากาศรอบข้างสดใสขึ้นจนสังเกตได้
ส่วนด้านผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายที่แอบดูอยู่นั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
-TALK-
จบกันไปอีกตอนนึงแล้วนะคะ ดีใจที่น้องโออิคิสอบเข้าUAได้แล้ว เย่!!! อืมมมม แล้วใครกันนะที่ไม่อยากให้น้องเกิดมากัน ไรเตอร์จะตี!!!! แน่นอนว่ามีเฉลยแน่นอนค่ะไม่ช้าก็เร็ว
ตอนต่อไปมาช้าหน่อยนะคะเพราะเนื้อเรื่องค่อนข้างยาว
อย่าลืมกดหัวใจและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
ความคิดเห็น