ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันเวลาผ่านพ้นและการทดสอบสุดท้าย
หลังจากที่คามาโดะ ทันจิโร่กลับมาจากบนเขาได้ก่อนรุ่งส่าง น้องชายของเขาได้ช่วยคุณอุโรโกะดาคิทำแผล ส่วนเนซึโกะนั้นถูกนำไปอยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องพักของพี่น้องทั้งสาม
เมื่อทันจิโร่รู้สึกตัวเขาดีใจอย่างมากที่น้องชายเขายังดูสบายดี อย่างน้อยเขาก็ใจชื้นที่ตื่นมาได้เห็นหน้าน้อง ๆ อยู่กันครบ
ทุก ๆ วันทันจิโร่จะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อรับการฝึกสอนจากคุณอุโรโกะดาคิที่เป็นอาจารย์ให้กับเขา การฝึกนั้นโหดหินขึ้นทุกวัน ทุกวัน
จนเกือบยอมแพ้ก็มี....
แต่พอนึกถึงหน้าน้อง ๆ เขาก็ฮึดขึ้นมาได้อีกครั้ง
เพื่อเนซึโกะและนัตสึกิ!
ผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์
จู่ ๆ น้องชายก็หลับไปเสียดื้อ ๆ ในตอนแรกนึกว่าแค่นอนพักเอาแรง แต่ผ่านไปเข้าวันที่สามวันที่สี่กลับไม่ตื่นขึ้นมาเหมือนเนซึโกะ
ทันจิโร่จึงเขียนสมุดบันทึกการฝึกของเขาในแต่ละวันเพื่อจะเก็บเอาไว้ให้น้อง ๆ ได้อ่านเมื่อตื่นขึ้น
กระทั่งผ่านไปครึ่งปี
น้อง ๆ ของเขายังคงหลับไหลอยู่ พอคุณหมอมาตรวจก็ไม่พบความผิดปกติ
นัตสึกิ พี่เพิ่งสังเกตว่าน้องมีสีผิวที่เข้มขึ้นจากเมื่อก่อนที่จะเป็นสีขาวซีด น้องดูแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนมาก พี่ดีใจมาก ๆ เลยล่ะ
แต่พี่กลัว....
กลัวว่าพวกน้องจะตายไปเสียทั้งอย่างนี้...
พี่ไม่สามารถสลัดความคิดนี้ออกไปได้เลย....
"ข้าไม่มีอะไรจะสอนเจ้าแล้ว"
หนึ่งปีที่มาอยู่ที่เขาซากิริ จู่ ๆ ก็โดนพูดแบบนั้นใส่
คุณอุโรโกะดาคิเดินนำเด็กหนุ่มไปยังลานกว้างที่มีก้อนหินก้อนใหญ่อยู่ตรงกลาง
"หากผ่าหินนี่ได้ เจ้าจะได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม การคัดเลือกครั้งสุดท้าย" คุณอุโรโกะดาคิพูดก่อนที่จะจากไป ไม่ยอมสอนอะไรเลย
พี่ฝึกฝนสิ่งที่คุณอุโรโกะดาคิสั่งสอนซ้ำไปมาทุกวัน ทั้งการกลั้นหายใจและเรื่องพื้นฐาน พี่คิดถูกที่เขียนบันทึกเอาไว้
แต่ทว่าผ่านมาครึ่งปีก็ยังผ่าหินไม่ได้
พี่ร้อนใจ
พี่ท้อ พี่กลัวว่าพวกเจ้าจะตายไปทั้งอย่างนั้น
พี่เอาหัวโขกหินสุดแรง วันนั้นเป็นวันที่พี่ได้เจอกับเด็กชายคนหนึ่ง มีผมสีชมพูส้มสวมหน้ากากจิ้งจอกไว้ด้วย เขาเป็นคนที่เก่งมาก สามารถโจมตีพี่ได้ทั้งที่เขาใช้เพียงแค่ดาบไม้
พี่โดนโจมตีจนสลบไป พอตื่นขึ้นพี่เจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่พี่ก็ยังคงประทับใจกับการเคลื่อนไหวของเด็กชายคนนั้นอยู่ เด็กคนนั้นบอกว่าทำได้ หลังจากนั้นเธอก็เป็นคนคอยแก้จุดผิดพลาดต่าง ๆ ให้กับพี่
เด็กสองคนนั้นมีชื่อว่า มาโกโมะกับซาบิโตะ
พอถามเรื่องบอกเขา พี่กลับได้คำตอบอื่นกลับมาแทน
จนเวลาผ่านไปครึ่งปี
พี่ได้ท้าประลองกับซาบิโตะ วันนี้เขาก็นำดาบจริงมาด้วย การประลองนั้นตัดสินได้โดยง่าย ฝ่ายที่เร็วและแข็งแกร่งกว่าจะเป็นผู้ชนะ
และในพริบตา เป็นครั้งแรกที่คมดาบพี่ฟันโดนซาบิโตะ เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี ความเศร้าราวกับหมดห่วงแล้ว
พอรู้ตัวอีกทีซาบิโตะก็หายไป คมดาบที่ฟันหน้ากากของซาบิโตะ
กลับผ่าหินออกเป็นสอง
คุณอุโรโกะดาคิกลับมาแล้ว เขาเข้ามาลูบหัวพี่เบา ๆ พร้อมพูดว่า
"พยายามได้ดีมาก ทันจิโร่ เจ้าเป็นเด็กที่แข็งแกร่ง"
พี่ร้องไห้ออกมา เหมือนได้ปลดปล่อยทุกสิ่งออกมา คุณอุโรโกะดาคิส่งพี่ไปยังบททดสอบสุดท้ายที่เขาฟูจิคาซาเนะ
คุณอุโรโกะดาคิเลี้ยงอาหารพี่หลายอย่าง มันอร่อยมากเลยล่ะ แล้วเขาก็ให้หน้ากากจิ้งจอกมาด้วย เขาบอกว่ามันจะช่วยคุ้มกันภัยพี่รู้สึกสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง
พี่ไม่สามารถนำพวกเจ้าที่หลับอยู่ไปได้ พี่จึงฝากไว้ให้คุณอุโรโกะดาคิดูแล พรุ่งนี้พี่ต้องออกเดินทางแล้ว ถ้าพี่รอดกลับมาพี่หวังว่าจะได้เห็นหน้าพวกเจ้านะ
คามาโดะ ทันจิโร่
เวลาผ่านไปสองวันหลังจากที่ทันจิโร่เดินทางไปที่เขาฟูจิคาซาเนะ อสูรคนน้องได้ตื่นขึ้น ในตอนแรกอสูรตัวน้อยเดินตามหาพี่ชายตัวเองซะทั่ว จนคุณอุโรโกะดาคิมาเห็นจึงอธิบายให้ฟัง
แปะ....แปะ....
"เจ้าร้องไห้งั้นรึ" ชายชราที่นั่งอยู่หน้ากองไฟตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นอสูรคนน้องมีน้ำตาไหลรินออกมาหลังจากอ่านบันทึกของพี่ชายตัวเอง
"อือ....ฮึก" นัตสึกิเช็ดน้ำตาลวก ๆ ก่อนที่จะนำกระบอกไม้ไผ่ออก
"พะ...พี่ พยายาม ฮึก เพื่อ....อึก เพื่อพวกข้า" น้ำเสียงสั่นเครือ แม้จะพยายามเช็ดน้ำตาเท่าไหร่มันก็ไหลออกมาไม่หยุด
"ข้าเชื่อว่าพี่เจ้าต้องกลับมา" มือเหี่ยวย่นจับบ่าเล็กพร้อมออกแรงบีบเบา ๆ
เขาได้แต่ภาวนาขอให้ทันจิโร่กลับมา
คุณอุโรโกะดาคิกล่อมอสูรตัวน้อยอยู่นานกว่าจะหยุดร้องไห้ ชายชราเช็ดน้ำตาให้กับเด็กชายตรงหน้า นัตสึกิก้มหัวขอบคุณและขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนยามค่ำคืน ก่อนที่จะออกไปเดินเล่นในป่าเพื่อผ่อนคลาย
หลังจากวันนั้นอสูรตัวน้อยช่วยคุณอุโรโกะดาคิดูแลเนซึโกะ ทำเท่าที่อสูรตนนี้จะทำได้ จนเวลาล่วงเลยไปครบเจ็ดวันที่ทันจิโร่ไปคัดเลือกครั้งสุดท้าย
วันนี้เนซึโกะได้ลืมตาตื่นขึ้น
นัตสึกิดีใจเป็นอย่างมากที่ฝาแฝดตัวเองได้ลืมตาตื่นหลังจากที่นอนไปประมาณสองปี ฝาแฝดอสูรกอดกันตัวกลมด้วยความคิดถึง
ความมืดยามค่ำคืนได้มาเยือนอีกครั้ง ระหว่างนั้นทั้งคู่ได้นั่งเล่นอยู่ด้านในห้องรอคุณอุโรโกะดาคิออกไปเก็บฝืนที่ผ่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
พรึ่บ!
"ฮื่อ?" อสูรคนน้องเอียงคอด้วยความสงสัย จู่ ๆ แฝดพี่ก็ลุกพรวดเดินไปที่ประตูก่อนยกเท้าถีบมันจนหลุดออกทั้งบาน
ปัง!
"เนซึโกะ!? น้อง....! ตื่นแล้วงั้นเหรอ!?" ทันจิโร่ที่เห็นน้องสาวตัวเองเดินออกมาถึงกับร้องด้วยความตกใจ
นัตสึกิที่ได้ยินเสียงพี่ชายตัวเองก็รีบวิ่งออกมาดู
"นัตสึกิ!? น้องเองก็ตื่นแล้ว!" พี่ชายร้องออกมาอีกครั้ง เขาดีใจเป็นอย่างมากที่กลับมาเห็นน้อง ๆ ตื่นขึ้นอีกครั้ง
เนซึโกะและนัตสึกิวิ่งไปหาทันจิโร่ทันที ทันจิโร่เองก็วิ่งเข้าไปหาทั้งสองเช่นกันแต่ขาที่อ่อนแรงเกินจะวิ่งจึงทำให้ร่างของทันจิโร่เสียหลักล้ม เมื่อจะลุกขึ้นเขาก็อยู่ในอ้อมกอดของน้อง ๆ น้ำตาที่อดกลั้นไม่อยู่ไหลรินออกมาทันจิโร่กอดกลับแน่นพร้อมปล่อยโฮออกมา
"ฮือ อึก! พวกเจ้า.....ทำไมถึงหลับไปเล่า! ฮึก ข้า-ฮึก นึกว่าจะไม่ตื่นเสียแล้ว! ฮือ..."
คุณอุโรโกะดาคิที่กำลังถือฟืนไปเก็บเมื่อเห็นทันจิโร่กำลังนั่งร้องไห้อยู่นั้น ทำให้เขาปล่อยฟืนให้ล่วงลงพื้นแล้วเดินเข้าไปกอดทั้งสามพี่น้อง
"เก่งมากที่กลับมาได้"
ถึงแม้จะใส่หน้ากากอยู่แต่ก็มิอาจปิดบังน้ำตาที่ไหลรินออกมาได้....
หลังจากวันนั้นทันจิโร่ต้องรักษาบาดแผลที่ได้จากการทดสอบ
นัตสึกิมองคุณหมอที่นำยามาให้พี่ชายตัวเอง อสูรตัวน้อยมองและจดจำวิธีการของมันเอาไว้ พอยามค่ำคืนมาเยือน นัตสึกิออกไปด้านนอกเพื่อไปหาสมุนไพรบริเวณป่าบนภูเขา
นัตสึกิอาศัยการจำกลิ่นและการชิมเพื่อนำมาใช้ในการปรุงยา เมื่อกลับมาอสูรคนน้องได้ขออุปกรณ์กับอุโรโกะดาคิเพื่อทดลองยา และรุ่งเช้าก็ให้พี่ชายตัวเองลองยาที่เพิ่งทำเสร็จ
ไม่นานนักแผลเริ่มหายจนเป็นปกติ คุณอุโรโกะดาคิแปลกใจเป็นอย่างมากที่อสูรจะสามารถผลิตยาอย่างนี้ แถมยังมีประสิทธิภาพที่ดีมาก
ทันจิโร่จึงเล่าเรื่องราวของพวกเขาให้อาจารย์ฟัง คุณอุโรโกะดาคิที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจึงหันไปลูบหัวอสูรคนน้องเบา ๆ ก่อนที่จะเอ่ยชมถึงพรสวรรค์ในการปรุงยา และลูบหัวเนซึโกะที่เป็นเด็กดีช่วยเหลือครอบครัวมาโดยตลอด
คุณอุโรโกะดาคิได้คาดเดาไว้ว่าการที่น้องชายฝาแฝดปรุงยาและทำมันอย่างชำนาญน่าจะมาจากความเคยชินก่อนที่จะกลายเป็นอสูร
และวันแห่งการพักผ่อนผ่านไปอย่างเรียบง่าย จนกระทั่งถึงวันที่ดาบนิจิรินตีเสร็จ
ชายผู้หนึ่งผู้มากับกระดิ่งลมและหน้ากากเฮียวโตโกะ ชายคนนี้มีชื่อว่าฮากาเนะซึกะ เป็นคนตีดาบให้ทันจิโร่
ทันจิโร่พยายามเกลี่ยกล่อมให้เขาไปนั่งด้านใน แต่ความที่เป็นคนที่ไม่ฟังอะไรคนอื่นเขาจึงพูดเรื่องเกี่ยวกับแร่ที่นำมาตีเป็นดาบอยู่นานสักพัก
"เจ้า....เป็นลูกพระอาทิตย์นี่นา ถือว่าถูกชะตาเลยล่ะ" เขาเงยหน้าขึ้นจากดาบพร้อมพูดเรื่องที่ไม่เข้าใจ
"ข้าเป็นลูกของทันจูโร่กับคิเอะต่างหากครับ" ทันจิโร่ส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่ใช่อย่างนั้น สีผมกับตาเจ้าเป็นสีแดงเรื่อใช่ไหม เด็กที่เกิดมาในครอบครัวที่ทำงานเกี่ยวกับไฟถือว่าถุกชะตากับดาบเลยล่ะ" นิ้วของเขาชี้ไปที่ผม ตา แล้วก็มาจิ้มแก้มของเด็กหนุ่มดังจึก ๆ
"นั่นสินะครับ ไม่รู้มาก่อนเลย"
"อย่างนี้ดาบอาจจะเป็นสีแดงก็ได้ เนอะ อุโรโกะดาคิ" ฮากาเนะซึกะชะโงกหน้าเข้ามาด้านในเพื่อถามความเห็นของชายชราที่นั่งอยู่ด้านใน
"อืม"
"เอาล่ะ ลองชักออกมาสิ" ฮากาเนะซึกะเร่งให้ทันจิโร่ชักดาบออกมาดู
"ครับ..."
ในที่สุดก็ยอมเข้ามาสักที...
ดาบนิจิรินมีอีกชื่อหนึ่งว่าดาบเปลี่ยนสี เพราะสีของดาบนั้นจะเปลี่ยนไปตามผู้ที่ถือครอง
ทันจิโร่ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงชักดาบออกมาดู ดาบของเขาเปลี่ยนสีจากสีเงินธรรมดากลายเป็นสีดำ ขนาดทั้งสองคนยังแปลกใจ
ฮากาเนะซึกะที่เฝ้ารอว่าดาบจะกลายเป็นสีแดงผิดหวังไปเต็ม ๆ เขากระโจนใส่ทันจิโร่ด้วยความหัวเสีย
"เจ็บ! เจ็บ!! เจ็บ!!! มันอันตรายนะครับ คุณอายุเท่าไหร่กันเนี่ย!!!"
"37เฟ้ย!!"
กา!!! กา!!!
"คามาโดะ ทันจิโร่! จงมุ่งหน้าไปที่เมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือ!! นี่เป็นงานแรกในฐานะนักล่าอสูร!!"
งาน!?
"ที่เมืองทางตะวันออกเฉียงเหนือ มีเด็กสาวหายไป! ทุกคืน! ทุกคืน!"
สิ้นเสียงอีกา ทันจิโร่จึงเตรียมตัวเพื่อมุ่งหน้าไปทำภารกิจแรกในฐานะนักล่าอสูร เครื่องแบบที่ทำจากเส้นใยพิเศษถ่ายเทอากาศได้ดี กันน้ำและกันคมเล็บของอสูรระดับล่างได้
ปึก
"นี่เป็นกล่องที่เจ้าจะแบกน้อง ๆ ในตอนกลางวัน ทำจากสนเมฆหมอกที่มีน้ำหนักเบาข้าเคลือบยางใยหินทำให้ผิวด้านนอกแข็ง เพิ่มความแข็งแกร่ง" กล่องไม้ถูกนำมาวางอยู่หน้าทันจิโร่ เมื่อเด็กหนุ่มยกขึ้นเขาถึงกับเอ่ยชมออกมา
"ว้าว เบาจัง"
เนซึโกะและนัตสึกิที่มองดูกล่องนั้นจากห้องข้าง ๆ ก่อนที่พี่ชายจะยกมันมาวางตรงหน้าทั้งสอง
"น้องเข้ามาได้ไหม?" ทันจิโร่เปิดฝากล่อง ดูจากขนาดแล้วน่าจะได้สองคนพอดี
"ฮื่อ..." ทั้งสองขยับยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนที่จะคลานออกมา
"พอดีเลยแฮะ" เมื่อเห็นว่าน้อง ๆ ทั้งสองนั่งอยู่ในกล่องได้พอดี ทันจิโร่จึงยิ้มออกมา
"หลังจากนี้ไปเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเลยนะ" ทันจิโร่ยิ้มให้น้อง ๆ ก่อนปิดฝากล่องให้เรียบร้อย
-TALK-
สวัสดีค่ะทุกคนนนนน มาต่อแล้วนะคะตอนนี้อาจจะดูสั้น ๆ เนื้อหาไม่ค่อยเยอะมาก เพราะไรเตอร์ตัดตามเนื้อเรื่องค่ะ เพื่อไม่ให้ยาวเกินไป ><
ตอนต่อไปจะมาในวันที่1 มีนานะคะ อดใจรอได้เลย!
อย่าลืมคอมเมนต์และกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น