คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก้าวแรก สอบเข้าUA
เวลาล่วงเลยไปจนถึงวันสอบเข้าของโรงเรียนมัธยมปลายUA
26 กุมภาพันธ์
เดือนแห่งการสอบเข้าได้เข้ามาถึง บรรยากาศรอบข้างยังหนาวเย็นจากช่วงฤดูหนาวที่ยังไม่ผันผ่าน ผู้คนรอบข้างสวมเสื้อโค้ดไม่ก็สวมผ้าผันคอเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นหวัด
วันนี้โออิคิได้เดินทางมาที่โรงเรียนUAเพื่อสอบปฏิบัติในวันสุดท้าย เด็กสาวร่างเล็กเดินก้าวเท้าอย่างสม่ำเสมอโดยที่ด้านข้างนั้นมีเด็กหนุ่มเรือนผมสีม่วงอ่อนเดินอยู่ด้วย
เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่สามารถจุนักเรียนได้เป็นร้อย ๆ คน ห้องขนาดใหญ่ที่สร้างแบบขั้นบันไดลึกลงไป ลักษณะโค้งเพื่อให้ทุกคนสามารถเห็นด้านหน้ากระดานและคนบนเวทีได้อย่างชัดเจน ในห้องนั้นมีนักเรียนที่มาจากโรงเรียนต่าง ๆ นั่งรออยู่มากพอสมควร
โออิคิและฮิโตชิได้เลขที่นั่งติดกันจึงเดินหาที่นั่งกันสักพัก เมื่อเจอแล้วเด็กทั้งสองจึงนั่งรอคนอื่นๆ ที่ยังไม่มา
"ฟู่......." เด็กสาวเป่าลมออกจากปากเบา ๆ เพื่อคลายความเครียดและความตื่นเต้นที่กองอยู่เต็มอกออกไป
"ตื่นเต้นงั้นหรอ?" เด็กหนุ่มเอ่ยถาม เขามองใบหน้าเด็กสาวที่มีเส้นผมปิดบังมากกว่าครึ่งอย่างเป็นห่วง
"อืม......" ใบหน้ากังวลพยักหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเมื่อรู้สึกไม่ดี
"ฉันเชื่อว่าเธอทำได้" เพื่อนชายพูดปลอบ "แล้วก็อย่าเม้มปากอีก เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย"ก่อนจะสวมวิญญาณคุณพ่อทำเสียงเข้มดุเด็กสาวเบา ๆ
ถึงแม้จะเตือนอย่างนี้ทุกครั้งแต่ก็ไม่สามารถแก้ไขนิสัยนี้ให้หายสักที
แกร๊ก!
ไฟทั้งห้องดับลงเว้นไว้เพียงไฟบนเวทีด้านหน้าที่ยังติดอยู่ ไม่ถึงอึดใจร่างสูงโปร่งสวมชุดเครื่องแบบฮีโร่ได้มายืนอยู่ใต้แสงไฟ เขายกแขนขึ้นสูงก่อนเอ่ยทักทายเหล่านักเรียนที่นั่งอยู่ในห้อง
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่LIVE SHOWของฉัน!!! เอ้าทุกคน! SAY HEY!!!"เสียงอันทรงพลังลั่นทุ่งของชายบนเวทีพูดอย่างกับว่าพวกเขาอยู่ในงานคอนเสิร์ตอย่างไงอย่างนั้น เขาเอามือป้องหูเพื่อรอฟังเสียงตอบรับ
"........"
เงียบกริบ~
"เย็นชาจังเลยนะ" ไหล่ของเขาสั่นกึกเมื่อไม่มีนักเรียนคนไหนเล่นด้วยเลย
"สำหรับนักเรียนสอบเข้า ฉันจะอธิบายการสอบภาคปฏิบัติคร่าว ๆ ARE YOU READY!!!! YEAHHHHH!!!" และก็มีเพียงเขาที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว
น่าสงสาร.....
"นั่นพรีเซนต์ไมค์ ฮีโร่ผู้ใช้เสียงนี่นา! สุดยอด~! ฉันเปิดวิทยุฟังเขาทุกอาทิตย์เลย โปรฮีโร่เป็นอาจารย์ที่UA~" เสียงพึมพำที่ไม่เบาเท่าไหร่นักของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวดำหยิกหยองดังขึ้นจากตรงกลาง ๆ ห้องประชุม เขามีหน้าตาดีใจและตื้นตันจนออกนอกหน้า ดวงตาสีเขียวมรกตส่องประกายวิบวับอย่างเก็บไม่อยู่
"หุบปากซะ" เด็กหนุ่มผมสีฟางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ บอกให้เด็กหนุ่มหัวเขียวเงียบอย่างรำคาญ สีหน้าของเขาดูบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
"ตามที่ใบสมัครบอก พวกเธอจะได้ไปต่อสู้ในเมืองจำลองสิบนาที จะเอาอะไรไปก็ได้ หลังบรรยายจบแล้วให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่จุดนัดพบ O.K.!? "
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ
ภาพบนหน้าจอเปลี่ยนจากรูปโลโก้สถาบันกลายเป็นแผนผังสนามสอบแบ่งเป็น A B C D E F G
"ของฉันD" ฮิโตชิมองใบสมัครสอบของตัวเองก่อนเอ่ยกับเด็กสาวข้าง ๆ
"ของฉันได้E ค่ะ" โออิคิพูดพร้อมยื่นให้เด็กหนุ่มดูเพื่อยืนยันสิ่งที่เธอพูดไปเมื่อครู่
"อาจจะเพราะว่าเราได้เลขติดกันเขาเลยจับแยกกัน เพื่อกันไม่ให้เพื่อนช่วยเหลือกันสินะ ....ชิ" ดวงตาสีม่วงเข้มหรี่ลงเล็กน้อยพิจารณาใบสมัครตามความเป็นไปได้ เขาเดาะลิ้นไม่พอใจเล็กน้อย
"ในแต่ละสนามจะมีวายร้ายหรือวิลเลินเสมือนจริงออกมาวิ่งเล่นอยู่สามประเภท" พรีเซนต์ไมค์พูดอธิบายต่อ
ปิ๊บ
ภาพหน้าจอเปลี่ยนเป็นรูปสนามจำลองที่มีตึกสูงอยู่มากมาย รอบ ๆ โมเดลนั้นมีรูปเงาสีดำของวายร้ายแต่ละประเภทอยู่
แบ่งออกเป็น 1point 2point 3point
"แต่ละประเภทก็จะมีคะแนนที่ต่างกันออกไป คะแนนก็จะสูงขึ้นตามระดับของมัน"ภาพด้านหลังเปลี่ยนเป็นรูปมินิเกมที่มีตัวพรีเซนต์ไมค์จัดการกับพวกวายร้าย และpointก็จะเด้งให้ตามวายร้ายที่เรากำจัดไป
"ใช้อัตลักษณ์ของพวกเธอในการจัดการวายร้ายเพื่อทำคะแนน แน่นอนว่าห้ามทำร้ายกันโดยเด็ดขาดหรือทำสิ่งที่ไม่สมกับเป็นฮีโร่นะ"
เด็กสาวเริ่มหนักใจอีกครั้งจนเผลอเม้มปากอีกแล้ว
"ผมมีคำถามครับ!!!" จู่ ๆ ก็มีนักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้นมา พร้อมกับคำถาม
"ว่ามา" พรีเซนต์ไมค์ชี้ไปที่เด็กหนุ่ม เมื่ออนุญาตแสงไฟได้ส่องไปที่เขา
"ในเอกสารนี่มีวายร้ายอยู่สี่ประเภท! ถ้านี่เป็นการพิมพ์ที่ผิดพลาดมันจะเป็นขายหน้าอย่างมากสำหรับโรงเรียนระดับต้น ๆ อย่างUA!!!" เด็กหนุ่มสวมแว่นตาชี้นิ้วไปที่เอกสารที่มีรูปเงาดำของวายร้ายทั้งสี่ประเภท เขาเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ
"เหตุผลที่เรามาที่นี่เพราะพวกเราต้องการที่จะเรียนรู้จากฮีโร่ที่น่ายกย่องนะครับ!!!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เสียงดังฟังชัดราวกับไปโกรธใครมา
"โฮ...." ฮิโตชิถึงกับร้องออกมากับความหนักแน่นและซื่อตรงของหนึ่งในนักเรียนที่มาสมัครสอบ
และเด็กหนุ่มที่มีคำถามก็ได้หันไปต่อว่าเด็กหนุ่มผมเขียวดำ จนทำให้คนรอบข้างหัวเราะออกมา
"O.K. O.K. ผู้เข้าสอบหมายเลข7111 ขอบคุณสำหรับคำถามที่ดี" พรีเซนต์ไมค์ยกมือให้เด็กหนุ่มนั่งลง
ปิ๊บ
ภาพบนจอได้ฉายเงาดำของตัวที่สี่ออกมา
"ตัวที่สี่นั้นมี0point มันไม่เหมือนตัวอื่นเพราะว่ามันเป็นตัวล่อมาป่วนสนามเล่น จะทำลายมันก็ได้แต่จะไม่มีคะแนนให้ ทางที่ดีเลี่ยงมันจะดีกว่า"
"ขอบคุณมากครับ!!! ขอโทษที่เสียมารยาท!" เด็กหนุ่มก้มหัวขอโทษก่อนที่จะนั่งลงไป
มารยาทดีจัง
เด็กสาวคิดในใจ ผู้คนรอบข้างเริ่มส่งเสียงเมื่อได้ยินเรื่องของตัวป่วนสนามสอบ
"สุดท้ายนี้ฉันก็ขอทิ้งท้ายด้วยคำขวัญให้พวกเธอ ฮีโร่นโปเลียนเคยกล่าวเอาไว้ ฮีโร่ห้ามหยุดเอาชนะความโชคร้ายของชีวิต ทำให้เหนือและไปให้สุด PLUS ULTRA!!!!" ภาพบนหน้าจอเปลี่ยนอีกครั้งเป็นคำว่าPLUS ULTRAแบบยิ่งใหญ่
"ฉันขออวยพรให้ทุกคนโชคดี เอาล่ะ! จบการปฐมนิเทศ ทุกคนเตรียมตัวเพื่อไปที่จุดนัดพบซะ LET'S GO!!!!"
จบประโยคทุกคนลุกขึ้นเพื่อไปเปลี่ยนชุด และไปที่จุดนัดพบซึ่งนั่นก็คือรถบัสที่จะพาพวกเขาไปที่สนามสอบต่าง ๆ นั่นเอง
"เจอกันหลังสอบเสร็จ เธอต้องทำได้" เด็กหนุ่มลูบหัวเด็กสาวตามความเคยชิน
"อือ ฮิโตชิคุงต้องทำได้แน่นอนเหมือนกันค่ะ" เด็กสาวกำหมัดแล้วยกขึ้นอยู่ตรงระดับอกของเด็กหนุ่ม
"หึ" ฮิโตชิหลุดหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงชนกำปั้นเล็กพร้อมยกยิ้มเล็กน้อย
ทั้งคู่ให้กำลังใจกันและกันก่อนแยกกันตรงนั้น เพราะพวกเขาอยู่คนละสนามกัน
เมื่อทุกคนมาถึงที่สนามจำลองถึงกับตกตะลึงในความใหญ่โตของสนามสอบ
"สุดยอด"
"นี่มันใหญ่พอ ๆ กับมหาลัยหนึ่งเลยนะเนี่ย!"
"ฉันว่าใหญ่กว่าด้วยซ้ำ"
"บ้าชะมัดเลยUAเนี่ย"
โออิคิมองรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ เด็กสาวสวมเสื้อคอเต่าสีดำและปิดทับด้วยเสื้อวอร์มสีฟ้าอีกที ท่อนล่างสวมกางเกงวอร์มสีฟ้าเช่นเดียวกับเสื้อ ทุกคนที่กำลังพูดตะลึงต่าง ๆ นานา เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีดำยาวปลายเป็นสีแดงได้วิ่งเข้าไปในสนามสอบทันทีที่ประตูเปิดโดยที่ทุกคนต่างมองอย่างงงงวย
"ทำอะไรของยัยนั่นน่ะ"
"อยากสอบตกรึไง"
"HEY!!! มัวทำอะไรกันอยู่ เวลาจริงไม่มีการนับถอยหลังหรอกนะ รากงอกกันอยู่รึไง!!! GO GO GO!!!!" พรีเซนต์ไมค์ใช้อัตลักษณ์ของตัวเองตะโกนมาจากหอคอยที่อยู่ไกลลิบจากสนามสอบ
"เอ๋!!!!!!"
ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าสนามสอบไปทันทีอย่างตื่นตะหนก
โออิคิที่เข้ามาก่อนจึงจัดการวายร้ายไปมากอยู่พอสมควร เมื่อทุกคนเข้ามาสนามสอบจึงวุ่นมายมากขึ้น
สามสิบห้าคะแนน...พอรึยังนะ
เด็กสาวคิดในใจก่อนกระโดดลงมาจากวายร้าย3point
ดวงตาภายใต้เส้นผมไปสะดุดกับผู้เข้าสอบคนหนึ่งที่กำลังโดนวายร้ายรุมล้อมอยู่ทุกทิศ แม้เค้าจะพยายามโจมตีใส่มันแต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้ เพราะอัตลักษณ์ของเขาเริ่มอ่อนกำลังลง
"แย่ล่ะสิ! มันเยอะเกินไปจนพักร่างกายไม่ทัน เหวอ!" เขากลิ้งหลบหมัดที่กำลังพุ่งมาทางเขา แต่กลับโดนเล็งจากหุ่นที่ปรากฏอยู่ด้านหลังแทน
โครม!!!
"อ๊ะ!?"
เสียงกระแทกอย่างรุนแรงดังขึ้นจากทางด้านหลัง เมื่อเขาหันไปก็พบว่าวายร้ายตัวนั้นโดนเด็กสาวคนหนึ่งเตะที่หัวมันจนยุบลงไปเลยทีเดียว
วูบ....
ใต้เท้าของวายร้ายที่เหลือมีเงาสีดำคล้ายประตูมิติ ไอสีม่วงเข้มเริ่มแผ่ลอยออกมา เธอนั้นยกแขนขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อผู้เข้าสอบคนนั้นมองไปที่ใต้เท้าของวายร้ายเหล่านั้นก็พบกับเงามือสีดำที่ดูบิดเบียวน่ากลัวค่อย ๆ ออกมาจากพื้น กลุ่มไอสีม่วงปลกคลุมไปทั่วมือและแขนอันน่าสยดสยองนั่น เงาแขนเหล่านั้นจับรัดเหล่าวายร้ายได้อย่างง่ายดาย
ทันทีที่นิ้วของเด็กสาวกำเข้าหาฝ่ามือ เงามือได้บีบร่างวายร้ายรอบกายจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อมันได้พังลงเงามือนั้นได้จางหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน ทิ้งไว้เพียงซากของเหล่าวายร้ายที่เหลือแต่ซาก
เธอหันหน้าไปหาผู้สมัครสอบคนนั้นก่อนเอ่ยถามอีกฝ่าย
"ไม่เป็นอะไ-----"
ผู้สมัครสอบที่เห็นดังนั้นจึงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวและวิ่งหนีไปในที่สุด
"อ้ากกกกกกกก!!!"
มือเด็กสาวกระตุกเล็กน้อย เธอยืนนิ่งค้าง ก่อนพบว่ามีผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ ที่กำลังมองมาทางเธอด้วยสายตาที่หวาดกลัวราวกับเธอเป็นตัวประหลาด
ตึง!! ครืด......
ตูม!!!!
แรงสั่นสะเทือนมาพร้อมกับเสียงตึกถล่ม ทุกคนต่างมองไปที่ต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง
"น่ะ...นี่มัน"
"0point"
ร่างของวายร้ายตัวยักษ์ที่สูงใหญ่กว่าตึกในสนามหลายเท่าโผล่มาท่ามกลางความตกใจของทุกคน
ตูม!!!!
"อ้ากกกกก!!!!"
มันเริ่มโจมตีใส่กลุ่มผู้สมัครสอบบริเวณนั้น ทำให้ทุกคนต่างหนีตายเพื่อเอาตัวรอดไม่โดนมันเล่นงานจนตายซะก่อน
"โอ้ย!" เสียงร้องของใครบางคนเรียกให้เด็กสาวที่อยู่ใกล้กับเจ้าตัวใหญ่ยักษ์หันกลับไปมอง
"เสื้อ?" เด็กสาวพูดออกมาเบา ๆ เพราะสิ่งที่เธอเห็นนั้นคือชุดวอร์มของผู้หญิงที่กำลังลอยอยู่
ไม่สินั่นมันคนไม่ใช่เหรอ
"กรี๊ด!!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเจ้าวายร้ายไร้คะแนนป่วนสนามกำลังง้างมือของมันโจมตีใส่จุดที่เด็กสาวล่องหนล้มอยู่
ตูม!!!!
ฝุ่นควันกลุ่มใหญ่ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ คนที่มองอยู่ไกล ๆ ต่างตกใจกลัวเพราะคิดว่าเด็กสาวสองคนนั้นไม่รอดแน่ ๆ
ฟุบ!
ตุบ! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
แต่เด็กสาวสองคนนั้นยังไม่ถึงฆาต โออิคิได้เข้าช่วยเอาไว้ได้ทัน คนตัวเล็กอุ้มร่างของเด็กสาวล่องหนเอาไว้พร้อมออกแรงวิ่งไปให้ห่างจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด
เมื่อออกมาไกลพอสมควรโออิคิจึงปล่อยร่างคนที่ถูกอุ้มลง เด็กสาวล่องหนโผเข้ากอดในทันที
"แง~!!! นึกว่าจะตายซะแล้วขอบคุณมากเลยนะ!!" ในอากาศนั้นมีหยดน้ำหยดลงมาทำให้โออิคิรู้ทันทีเลยว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
"อะ อืม ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ" มือเล็กลูบหลังเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
"ฮือ~ ฉันฮางาคุเระ โทรุ ขอบคุณมากจริง ๆ นะ" เด็กสาวล่องหนแนะนำตัวเอง ดูเหมือนเธอจะสงบสติตัวเองลงแล้ว
"มิทสุฮิดะ โออิคิค่ะ ยะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เด็กสาวเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ทำความรู้จักกับคนใหม่ ๆ
"เอ่อ.... คุณฮางาคุเระไม่กลัวฉันหรอคะ" โออิคิถามออกไปเพราะทุกคนในสนามต่างเห็นอัตลักษณ์ของเธอจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่
"เรียกโทรุก็ได้ ตอนแรกก็กลัวแต่โออิคิจังเป็นคนช่วยฉันทั้งที่มีสิทธิ์ที่จะโดนโจมตีไปด้วยฉันเลยไม่กลัวแล้วล่ะ! แล้วอีกอย่างโออิคิจังเท่จะตาย! เอ่อ.......ขอเรียกแบบนั้นได้ไหม?" เสียงเธอค่อย ๆ แผ่วเบาลงอย่างไม่มั่นใจกับการขอเรียกชื่อทั้งที่เพิ่งเจอกันแท้ ๆ
"อ่า...ได้สิคะ" โออิคิเผยรอยยิ้มออกมา เธอรู้สึกดีใจและตื้นตันใจเป็นอย่างมากที่ได้เพื่อนใหม่และเธอนั้นไม่ได้รังเกียจหรือหวาดกลัวเธอเลยสักนิด ขอบตาเธอร้อนผ่าวมีน้ำตาที่ใสคลออยู่แต่เธอพยายามไม่หลั่งมันออกมา
"เรามาสู้ไปด้วยกันเถอะนะโออิคิจัง! โอ้ว!" ฮางาคุเระเรียกแรงฮึดกลับมาได้อีกครั้ง โออิคิรู้ได้ทันทีเลยว่าเธอกำลังยกกำปั้นขึ้นสูงเพราะแขนเสื้อเธอมันบอกการกระทำทุกอย่าง
"ค่ะ" แม้จะดีใจจนอยากร้องไห้ แต่เธอก็เก็บมันเอาไว้และออกล่าคะแนนไปด้วยกันด้วยเวลาที่เหลืออยู่ไม่ถึงสองนาที
ทั้งคู่ช่วยกันจัดการวายร้าย ซึ่งส่วนใหญ่โออิคิจะคอยช่วยสนับสนุนฮางาคุเระมากกว่า พอเธอโวยวายเด็กสาวเรือนผมสีดำยาวได้ยิ้มให้แทน
"TIME UP!!!! การสอบจบลงแล้ว!!!" พรีเซนต์ไมค์ประกาศเสียงดังลั่นไปทุกสนามสอบตามด้วยเสียงหวอหมดเวลา
"ขอบคุณที่คอยช่วยนะโออิคิจัง" สาวล่องหนยกแขนเสื้อปาดบริเวณใบหน้า(เดาได้จากตำแหน่งการวางแขนเสื้อ)
"อืม"
"เอาล่ะ กลับรถกันเถอะ!" ฮางาคุเระพูดอย่างอารมณ์ดี เธอเดินนำหน้าพร้อมกอดแขนลากโออิคิไปด้วย
ทีมแพทย์สนามเข้ามาดูอาการของคนที่บาดเจ็บ แต่ส่วนใหญ่ก็มีเพียงแผลถลอกซะมากกว่า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผู้สมัครสอบได้กลับไปยังจุดนัดพบ
ระหว่างทางเด็กสาวล่องหนได้ชวนโออิคิคุยตลอดทางซึ่งทำให้โออิคิเหงื่อตกเล็กน้อย เพราะเธอคนนี้สดใสและช่างคุยกว่าที่คิด
ไม่นานรถก็มาถึงจุดนัดพบ โทรุและโออิคิได้บอกลากันตรงนั้นเพราะชุดของพวกเธออยู่คนละห้องกัน และก่อนจากกันได้แลกเบอร์และไลน์ไว้เพื่อใช้ในการติดต่อกัน
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเธอได้ออกมารออยู่ที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะได้กลับบ้านด้วยกันเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่พอร่างของเด็กหนุ่มเรือนผมสีม่วงอ่อนนั้นปรากฏสู่สายตาก็พบว่าสีหน้าของเขาไม่ดีเอาเสียเลย
"ฮิโตชิคุง ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ" เด็กสาวเอ่ยถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
ชินโซ ฮิโตชิมองเด็กสาวด้วยใบหน้านิ่งเรียบก่อนก้าวเท้าเดินนำหน้าโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ เด็กสาวที่เห็นดังนั้นยิ่งรู้สึกกังวลเข้าไปอีกจนเธอเม้มปากแน่นกว่าปกติ
ระหว่างเดินทางกลับบ้านทั้งคู่ไม่มีใครพูดหรือเปิดบทสนทนาเลย บรรยากาศน่าอดอัดนี้ยังคงอยู่ตลอดการเดินทาง เด็กสาวเองก็ไม่อยากเซ้าซี้จึงเลือกที่จะเงียบเอาไว้ ปล่อยให้เด็กหนุ่มอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนค่อยถามน่าจะดีกว่า
"อัตลักษณ์ของฉันมันใช้ไม่ได้"
"คะ?"
จู่ ๆ เด็กหนุ่มก็เอ่ยปากพูดสิ่งที่ฟังแล้วไม่เข้าใจออกมา เขาหยุดฝีเท้าก่อนพูดต่อ
"อัตลักษณ์ของฉันมันไม่เหมาะกับการใช้งานกับสิ่งที่ไม่สามารถตอบโต้สนทนาอย่างหุ่นยนต์ได้ เธอก็น่าจะรู้ว่าการทดสอบแบบนี้คนที่มีอัตลักษณ์ทางกายภาพจะได้เปรียบมากกว่า" เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาเอื่อย ๆ แต่แฝงไปด้วยโทสะ เขาพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมลูบท้ายทอยเพื่อสงบสติอารมณ์
"...."
"แต่ไม่ต้องห่วงเพราะฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เลยสมัครลงหลักสูตรธรรมดาไป" เขายิ้มออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนตัวเล็กเป็นห่วง
แปะ
"!!!"
เด็กหนุ่มสะดุ้งตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อจู่ ๆ มือขาวนวลยกขึ้นทาบกรอบหน้าเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ความเย็นจากปลายนิ้วค่อย ๆ ซึมกระจายไปทั่วใบหน้า เขามองเด็กสาวที่เดินมาอยู่ด้านหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ
"อย่าเศร้าไปเลยนะคะ ฮิโตชิคุงมีอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งมาก คุณไม่ได้อ่อนแอหรือไร้ความสามารถ ฉันเชื่อมั่นว่าฮิโตชิคุงต้องเป็นฮีโร่ได้แน่ค่ะ ขอแค่อย่าเพิ่งถอดใจนะคะ" แก้มขาวนวลพองลมจนกลมป่อง มือเล็กทั้งสองข้างจับใบหน้าของเด็กหนุ่มให้จ้องมองมาที่ตนเอง
"ไม่ว่าจะยังไงเราจะต้องเป็นฮีโร่ที่ทุกคนยอมรับให้ได้ค่ะ! พูดสิคะว่าสู้!" น้ำเสียงใสพูดปลุกใจเด็กหนุ่ม เธอนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของเธอนั้นยิ่งทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นไปอีก
"หึ"
หมับ
ฮิโตชิหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มนึกสนุกอยากแกล้งเด็กสาวขึ้นมา มือหนาจับมือขาวนวลทั้งสองข้างก่อนที่จะก้มหน้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ก่อนที่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่แหบเล็กน้อย
"สู้ครับ"
เอ๊ะ......?
ราวกับเวลาได้หยุดลง เด็กสาวชะงักไปอยู่สักพักก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มขึ้นสีช้า ๆ
พรึ่บ!
"อะ อะ ไว้ เจอ ละ ลา! ค่ะ!!"
การกระทำของเขานั้นทำให้ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ เธอพูดด้วยเสียงสั่น ๆ และตะกุกตะกักจนไม่เป็นประโยค เด็กสาวชักมือกลับแล้วหันหลังวิ่งกลับบ้านตัวเองโดยที่ทิ้งเขาไว้ตรงนั้นคนเดียวท่ามกลางลมหนาวที่พัดโชยมาเบา ๆ
ร่างเล็กวิ่งจนลับสายตาไปแล้ว มือหนาเอามือกุมใบหน้าที่ขึ้นสีจาง ๆ รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าไม่จางหาย เมื่อรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเด็กสาวนั้นเป็นที่หน้าพอใจอย่างที่คิด ความรู้สึกผิดหวังและเดือดพล่านก่อนหน้าหายไปเป็นปลิดทิ้งราวกับว่ามันไม่เคยมีมาก่อน ความรู้สึกโล่งนั้นมาพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวจนได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในหัว
หยุดทำตัวน่ารักสักทีเถอะ ยัยบ้า
-TALK-
สวัสดีจ้า มาต่อกันอีกตอนแล้วววว>3<) ตอนนี้เป็นการเปิดตัวอัตลักษณ์น้องโออิคิเรา เย่! และน้องได้เพื่อนใหม่ด้วย ดีใจแทนน้องจังเลย
ส่วนชินโซคุงนี่ร้ายเหมือนกันนะคะเนี่ย ชอบแกล้งน้องงงงง แง เขิลแทนน้องเลย>///<)
ขอย้ำอีกครั้งว่านิยายนี้ไม่เครียดค่ะ ออกแนวฟีลกู้ด
อย่าลืมกดหัวใจและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจด้วนนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
ความคิดเห็น