ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฝาแฝดอสูร
ทำไม
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้!?
"อย่าตายนะ เนซึโกะ..... นัตสึกิ...."
"พี่จะช่วยน้อง ให้ได้!"
เนซึโกะตัวยังอุ่นอยู่ แต่นัตสึกิตัวเริ่มเย็นลงพร้อมๆกับลมหายใจที่เบาบางลง
อดทนอีกนิดนะ! อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป!
ทันจิโร่แบกร่างน้องฝาแฝดอย่างยากลำบาก แม้จะเหนื่อย หายใจจนเจ็บปอดขนาดไหนก็ห้ามหยุด สองเท้าออกแรงวิ่งลงภูเขาให้เร็วที่สุดเพื่อพาน้อง ๆ ไปรักษาในเมือง
กึก...
เมืองยังอยู่อีกไกล... อย่ายอมแพ้ นะ!
ต้องวิ่ง วิ่งให้เร็วกว่านี้!!
พี่ไม่อยากให้น้องตาย ต้องช่วยให้ได้!
"กรร!!! กรร!!!"
เนซึโกะที่แน่นิ่งจู่ๆก็เกิดอาการคลั่งขึ้นมา เธอดิ้นพล่านจนทันจิโร่เสียหลักลื่นหิมะ ทำให้ร่างของทั้งสามล่วงหล่นไปยังพื้นด้านล่าง
พรืด!
"อะ!"
ตุบ!
"แฮ่ก แฮ่ก" ทันจิโร่หอบหายใจ โชคดีที่หิมะช่วยรับแรงกระแทกไว้ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก แต่เขาเองก็จุกไม่น้อยที่โดนร่างของนัตสึกิทับเต็ม ๆ
เขารีบดูอาการน้องคนที่สามของบ้านทันที ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงจนน่าตกใจ สายตามองหาร่างของน้องสาวในทันที
แล้วเนซึโกะล่ะ?!
"!!! เนซึโกะ! เป็นอะไรไหม ไม่ต้องฝืนก็ได้! เดี๋ยวพี่จะแบกเข้าพวกน้องไปที่เมืองเอง" ทันจิโร่พยุงร่างน้องชายขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาน้องสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
"กรร!!!!"
งับ!
ตุบ!
เนซึโกะเงยหน้าขึ้นพร้อมกระโจนเข้าหาพี่ชายตัวเอง ทันจิโร่ไวพอที่จะหยิบขวานมากันการโจมตี ทำให้เนซึโกะกัดที่ด้ามขวานอย่างจัง
ร่างของนัตสึกิล้มลงข้างๆ ทันจิโร่ที่ต้านแรงเนซึโกะไม่ไหวจึงล้มลงเช่นกัน
"กรร!"
"ฮึก เนซึโกะ! พยายามเข้านะ! อย่ากลายเป็นอสูร พยายามเข้า!"
'พยายามเข้านะ'
'นัตสึกิ'
'ลูกต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ขอโทษที่ต้องทิ้งพวกเจ้าไว้ ขอโทษนะ'
แม่....
ตอนนี้ข้ารู้สึกแปลก ๆ
เหมือนมีอะไรพยายามแทรกเข้ามาในจิตใจข้า
ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ข้ากลัว.....
ฉับ! ตูม!!!
เสียงตัดอะไรบางอย่างดังลั่นตามด้วยเสียงระเบิดของหิมะ ร่างของทั้งสามกลิ้งไปไกล ทันจิโร่กอดเนซึโกะไว้แน่น แผ่นหลังของเขารับแรงกระแทกทั้งหมดไว้ ส่วนร่างของนัตสึกิกลิ้งไปอยู่อีกทาง
"อึก!" ทันจิโร่ลุกขึ้นนั่ง จิตใจของเขาสับสน กังวล หวาดกลัว ว่าน้อง ๆ เขาจะเป็นอะไรหรือไม่
ใคร?
ดาบคาตานะ?
ดวงตาสีแดงไวน์จ้องมองไปยังบุคคลปริศนา เขามีผมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำทะเลหม่น ใบหน้านิ่งเรียบ สวมเครื่องแบบสีดำ ถูกทับด้วยฮาโอริสองสีลวดลายประหลาดตา
"ทำไมถึงปกป้องมัน" น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยถามเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังกอดอสูรแน่น และพยายามขยับไปหาอีกร่างที่นอนไม่เคลื่อนไหวบนพื้นหิมะ
"น้องสาว! นี่คือน้องสาวข้า!!"
"กรร! กรร!!" เนซึโกะออกแรงดิ้นหนีจากพี่ชายตัวเอง
ดวงตาสีน้ำทะเลหรี่ลงพิจารณา ก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง
"นี่น่ะรึของสาว?" สิ้นประโยค ร่างสูงพุ่งเข้ามาหา ทันจิโร่ก้มลงบังร่างของน้อง ๆ ของตัวเองเอาไว้
ฟุบ!
'เมื่อเธอเป็นอสูรรับใช้ของผม'
'หน้าที่ของเธอคือไปหาดอกฮิกังบานะสีน้ำเงิน'
'แล้วสักวันผมจะมารับ บุปผาของผม'
"อึก..." นัตสึกิค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าแนบกับพื้นหิมะ นิ้วมือเริ่มขยับก่อนที่จะยันตัวเองให้ลุกขึ้น
ดวงตาสีม่วงหม่นกวาดมองรอบ ๆ ก็พบกับร่างของพี่ชายตัวเองที่นอนสลบอยู่ด้านหน้าคนที่ไม่รู้จัก มือของเขากำข้อมือของพี่สาวฝาแฝดไว้แน่น ดวงตาอสูรของเธอเบิกกว้าง มองร่างของพี่ชายที่ล้มลงต่อหน้า
"กรร!" เนซึโกะใช้จังหวะที่ร่างสูงเผลอ ถีบเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง เธอเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ก็โดนปัดและหลบการโจมตีได้ทุกครั้ง
ปึก!
จนมือของเขาสับเข้าที่คอจนเนซึโกะสลบ
"อา!" เสียงตะโกนเรียกความสนใจของคนที่เพิ่งทำร้ายสองพี่เป็นอย่างดี ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้าง เพราะร่างที่ควรสิ้นลมหายใจกลับฟื้นขึ้นมา
ยังมีอสูรอีกตัวงั้นเหรอ!?
ฟุบ!
ร่างของเด็กชายพุ่งเข้าไปหาชายคนนั้น กรงเล็บสีม่วงเข้มตวัดหมายจะสร้างรอยแผลให้กับคนตรงหน้า ดวงตาอสูรสีม่วงอมแดงสว่างจ้องมองชายตรงหน้า นัตสึกิส่งเสียงขู่พร้อมนำตัวมาขวางพี่สาวตัวเองที่สลบอยู่ ชายหนุ่มทิ้งระยะห่าง เขายืนนิ่งเพื่ออ่านการเคลื่อนไหวของอสูรตนที่สอง
"หยะ...."
"......."
"อย่าทำ...ทำร้ายพี่"
เสียงใส นุ่มของอสูรเปล่งออกมาพร้อมกับน้ำตาสีใสไหลอาบแก้ม ดวงตาอสูรมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้น ทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ
โทมิโอกะ กิยูไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนในชีวิตที่ทำงานล่าอสูร ทั้งอสูรที่พยายามปกป้องมนุษย์ ทั้งอสูรที่พูดขอร้องราวกับพวกเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง
ช่างน่าสนใจ...
เมื่อเห็นว่าร่างสูงนั้นลดดาบลง ดวงตาอสูรกลับมาเป็นดวงตาสีหม่นดั่งเดิม มือเล็กทั้งสองข้างค่อยๆโอบอุ้มร่างฝาแฝดที่สลบอยู่ขึ้นมา แล้วออกแรงลากไปข้าง ๆ พี่ชายที่สลบอยู่ไม่ไกลนัก ร่างเล็กเดินไปหยิบผ้าคลุมของเนซึโกะที่หล่นมาคลุมให้เรียบร้อย อสูรคนน้องยกศีรษะของพี่ทั้งสองมาหนุนบนตักเพื่อความสบาย
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย มือค่อย ๆ ลูบเรือนผมทั้งสองราวกับกล่อมให้เด็กหลับ
การกระทำทั้งหมดนั้นตกอยู่ในสายตาของโทมิโอกะ กิยู เขายืนพิงต้นไม้จ้องมองอสูรดวงตาสีม่วงเข้มด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
เขาเดินหายไป ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกระบอกไม้ไผ่สองท่อน เขาจัดการเจาะรู ร้อยผ้าเข้าไปด้านในก่อนที่จะนำมาปิดปากของอสูรหญิงที่สลบอยู่
แต่ก่อนที่จะปิดให้อสูรอีกตน ดวงตาเขาสบกับดวงตาอสูรที่จ้องเขาตาแป๋วด้วยความสงสัย โทมิโอกะ กิยูจึงอธิบายให้ฟัง
"กันไว้เพื่อไม่ให้พวกเจ้าเข้าไปทำร้ายมนุษย์คนอื่น"
"......จะ" ใบหน้าอ่อนเยาว์ของอสูรพยักขึ้น-ลง ก่อนขยับปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
"....."
"ใจดี....ขะ ขอบคุณนะ" นัตสึกิยิ้มขอบคุณร่างสูงจนตาปิด ปากยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวอสูร มันไม่น่ากลัวเลยสักนิด แต่มันน่าเอ็นดูเสียมากกว่า
"........อืม" กิยูรับรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาเผลอแสดงสีหน้าแปลก ๆ กับการกระทำของอสูรตรงหน้า เขาส่งเสียงในลำคอก่อนที่รีบผูกให้
"ฮื่อ..."
แต่ก่อนไปเขายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้อสูรตัวน้อย นัตสึกิให้ความร่วมมือโดยการปิดเปลือกตาไว้เพื่อไล่น้ำตาออก ปลายนิ้วค่อย ๆ เกลี่ยน้ำตาออกอย่างเบามือ ดวงตาสีน้ำทะเลสำรวจใบหน้าของอสูรตรงหน้าไปพลาง
คิ้วเรียวเข้าได้ดีกับองค์ประกอบใบหน้า
ดวงตากลมโตสีม่วงหม่นดูลึกลับ ชวนน่าค้นหา
ขนตางอนยาว
จมูกโด่งหน่อย ๆ ได้รูป
ริมฝีปากเรียวออกสีแดงนิด ๆ
ผิวสีขาวสัมผัสนุ่มนิ่ม มีเลือดฝาดตามแก้มทั้งสองข้าง น่าเอ็นดู
โครงหน้าเล็กไม่ต่างจากเด็กหญิง ช่างน่าแปลกใจ
เส้นผมสีดำสนิทดูนุ่ม ลื่น น่าสัมผัส
แถมเนื้อตัวยังส่งกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ป่า
ถ้าหากเด็กคนนี้เป็นหญิงสาวล่ะก็ คงมีชายหนุ่มเข้ามาขอดูตัวไม่น้อยเลยทีเดียว
เมื่อเช็ดเสร็จเขาลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่เดิมพร้อมหันหน้าไปทางอื่นเพื่อปกปิดใบหน้าตัวเองเอาไว้
อสูรตัวน้อยยิ่งยิ้มกว้างจนปล่อยออร่าแห่งความสุขออกมา โดยที่สามารถเห็นดอกไม้กำลังลอยอยู่รอบ ๆ ตัวสว่างสดใสจนต้องปิดตาเลยทีเดียว
'ทันจิโร่ ขอโทษนะที่ทิ้งลูกเอาไว้'
'แม่ฝากน้อง ๆ ด้วยนะ'
หมับ!
"เฮือก!" ดวงตาของทันจิโร่ลืมโพลง น้ำตาไหลออกมาตามขอบตา มือคว้าหมับเข้าที่ฮาโอริลายตารางหมากรุกสีดำ-มิ้นท์คุ้นตา ดวงตาสีแดงไวน์สบกับดวงตาสีม่วงเข้าไร้แววตานั่น เขาเด้งตัวลุกขึ้นก็พบว่าเนซึโกะก็นอนอยู่บนตักของนัตสึกิเช่นกัน
"ตื่นแล้วรึ" น้ำเสียงนิ่งเรียบของชายหนุ่มทำให้ทันจิโร่กอดร่างของน้อง ๆ ไว้แน่นด้วยความกลัวว่าจะโดยทำร้ายอีก
"จงไปที่ตีนเขาซากิริ ที่นั่นมีตาแก่ที่ชื่ออุโรโกะดาคิ ซากอนจิ ไปหาเขาแล้วบอกว่าโทมิโอกะ กิยูส่งเจ้ามา" เขาเว้นช่วงเล็กน้อย
"ตอนนี้ตะวันยังไม่โผล่ก็ไม่เป็นอะไร แต่อย่าให้น้อง ๆ เจ้าโดนแสงอาทิตย์เป็นอันขาด"
ฟุบ!
โทมิโอกะ กิยูพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะหายตัวไป
"อึก นัตสึกิน้องเป็นอะไรมากไหม?! น้อง น้องหายแล้วเหรอ" ทันจิโร่รีบถามอาการน้องชายที่ใกล้จะสิ้นลมหายใจในก่อนหน้านี้ มือหยาบแตะตามใบหน้าและสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจ
ไข้ไม่มีแล้ว ลมหายใจก็ปกติ
แต่ดวงตา ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ?
"อื้อ" นัตสึกิตอบอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่พูดทันจิโร่เพิ่งสังเกตอะไรบางอย่างได้
กระบอกไม้ไผ่!?
เนซึโกะก็มีด้วย
งั้นแสดงว่านัตสึกิก็เป็นอสูรด้วยน่ะสิ!?
แม้จะตกใจไม่น้อย แต่อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่น้องของเขาทั้งสองยังไม่ตาย แม้จะกลายเป็นอสูรแต่ก็ไม่ทำร้ายมนุษย์
ไม่นานนักเนซึโกะก็ได้สติ เธอโผเข้ากอดฝาแฝดตัวเองราวกับดีใจที่ยังไม่ตาย ทั้งสามเดินกลับไปยังบ้านตัวเองเพื่อขุดหลุมฝั่งศพครอบครัว
เมื่อเสร็จแล้วก็ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เนซึโกะและนัตสึกิที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย
"เนซึโกะ นัตสึกิ ผมน้อง ๆ เปลี่ยนสีไปหนิ" ทันจิโร่เอ่ยทักระหว่างแต่งตัวให้น้องชาย เส้นผมสีดำสนิทของทั้งคู่ ตรงปลายผมถูกแซมด้วยสีที่ต่างกัน
ของเนซึโกะปลายผมมีสีส้ม
ของนัตสึกิเป็นสีม่วง
อสูรฝาแฝดที่เพิ่งรู้สึกตัวก็เริ่มสำรวจสีผมของกันและกันก่อนที่จะยิ้ม ทันจิโร่ที่เห็นว่าน้อง ๆ ยิ้มออกมาก็พลอยยิ้มตามไปด้วย เขาลูบหัวของน้อง ๆ ด้วยความเอ็นดู
ทันจิโร่ไหว้หลุมศพสักพักก่อนที่จะจับมือน้องทั้งสอง เพื่อมุ่งหน้าไปที่เขาซากิริตามที่โทมิโอกะ กิยูบอก
"ไปกันเถอะ"
-TALK-
แหม่ คุณกิยูววววววว มีความอ่อนโยนกับน้องเบาๆนะคะเนี่ย ส่วนน้องนัตสึกิมีความน่าเอ็นดู เรื่องนี้จะไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่นะคะ ไรเตอร์จะเอาความน่ารักของน้องนัตสึกิมาแจกจ่ายเพื่อฮีลใจทุกคนค่ะ /////
มีหลายคนจากตอนที่แล้วบอกว่ามุซัน S ขึ้น ไรเตอร์ว่าก็ปกติดีนะคะ5555
ตอนต่อไปจะมาในวันที่1 มีนาคม อดใจรอหน่อยนะคะ ><
อย่าลืมคอมเมนต์และกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น