คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
โรงเรียนมัธยมต้นนาบุ
"เอาล่ะ นี่ก็เป็นวันสุดท้ายของการเรียนม.3แล้วนะทุกคน" คุณครูใหญ่ยืนอยู่บนเวทีของโรงยิมได้เอ่ยขึ้น
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนชั้นม.ต้นของนักเรียนชั้นม.3 ทุกคนต่างดีใจจนแสดงรอยยิ้มออกมาไม่หยุด คุณครูต่างเข้าร่วมพิธีอันน่ายินดีนี้อย่างเต็มใจ และมาส่งลูกศิษย์ทั้งหลายไปสู่อนาคตข้างหน้าอย่างไร้อุปสรรค
อาจารย์ได้กล่าวแสดงความยินดีและให้นักเรียนตัวแทนชั้นปีกล่าวขอบคุณ บางคนถึงกับร้องไห้ บางคนแอบกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะพวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกในอนาคตก็ได้ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความยินดีและโศกเศร้าในเวลาเดียวกัน
สิ้นสุดพิธีการทุกคนได้แยกย้ายกันบ้างก็ถ่ายรูปอำลา บ้างก็ไปเที่ยวเล่นที่ไหนกันต่อก็แล้วแต่พวกเขา
แต่ไม่ใช่กับเด็กสาวคนนี้หรอกนะ
เด็กสาวที่ดูโดดเด่นแต่กลับไม่เป็นจุดสนใจของเพื่อนร่วมชั้น เธอผู้มีเรือนผมสีดำยาวถึงต้นขาปลายผมสีแดงหม่น ใบหน้านิ่งเรียบแต่ไม่มีใครเคยเห็นดวงตาของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะว่าเธอซ่อนมันเอาไว้ใต้ผมหน้าม้าที่ยาวจนเกือบถึงจมูก เด็กสาวมองบรรยากาศรอบ ๆ ก่อนตัดสินใจก้าวเท้าเดินออกนอกรั่วโรงเรียนไป
"ฮิโตชิคุง"
น้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกนุ่มนวลแต่นิ่งเรียบนั้นเรียกชื่อเด็กหนุ่มที่กำลังยืนพิงกำแพงโรงเรียน เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งเรือนผมสีครามออกไปทางม่วงอ่อนที่ชี้ขึ้นดูไม่ค่อยเป็นทรง ใต้ตาดำคล้ำราวกับคนอดนอน นัยน์ตาสีม่วงเข้มหันมามองมาที่เด็กสาว
"กลับกันเถอะ" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น เขาเดินนำหน้าเด็กสาวโดยที่ยังไม่ฟังคำตอบของเธอเลย
"อืม" เจ้าของเรือนผมสีดำยาวพยักหน้ารับก่อนเดินตามเด็กหนุ่มไป
ทั้งสองเดินกลับบ้านด้วยกันจนเพื่อน ๆ หรือทุกคนในระแวกนั้นเห็นกันจนชินตา เด็กทั้งสองที่ถูกใคร ๆ พูดถึงกันว่ามีอัตลักษณ์ที่เหมาะกับเป็นวายร้ายมากกว่าที่จะเป็นฮีโร่.....
ทั้งคู่เดินทางกลับบ้านด้วยความนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนกระทั่งเด็กสาวหยุดฝีเท้าหน้าบ้านสไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่ ฮิโตชิหันกลับมาเพื่อบอกลาเด็กสาว
"แล้วเจอกันที่วันสอบคัดเลือกนะ"
"ฮิโตชิคุงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ถ้าเป็นหวัดตอนสอบจะแย่เอา" ถึงแม้ใบหน้าจะนิ่งเรียบแต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยเพื่อนชายคนนี้
ทำให้เด็กหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นเขาจึงยิ้มออกมา
"หึ ห่วงตัวเองก่อนเหอะ โออิคิ" มือหนาลูบหัวเพื่อนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
คนถูกลูบหัวนิ่งงันไป แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาสีม่วงเข้มของเขาไปได้ แก้มขาวนวลขึ้นสีจาง ๆ เมื่อลูบจนพอใจแล้วร่างสูงผละมือออกก่อนโบกมือลาแล้วหันหลังกลับไปเพื่อกลับบ้านตัวเอง
โออิคิเห็นอีกฝ่ายเดินจนลับสายตาไปแล้ว เธอจึงเดินกลับเข้าบ้านของตัวเองโดยที่พวงแก้มยังมีริ้วแดงปรากฏอยู่
-TALK-
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน!!! >w<)/ มาเปิดเรื่องใหม่เพราะเรื่องเก่าไรเตอร์มูฟออนกลับไม่ได้ แง
เรื่องนี้ไม่ได้มืดมนหรือกดดันอะไรขนาดนั้นนะคะ ออกแนวfeelgoodมากกว่า แค่ตอนแรกมาน้องโออิคิก็มีซีนหวานกับชินโซคุงซะแล้ว (>///<)
อย่าลืมกดหัวใจและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจด้วนนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
ความคิดเห็น