ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คฤหาสน์ลึกลับกลางป่า
ซ่า ซ่า
เปรี้ยง!
ครืนนนนน
เสียงฝนตกประกอบกับเสียงฟ้าร้องมันเป็นตัวบอกได้อย่างดีเลยว่าสภาพอากาศเลวร้ายขนาดไหน แต่ไม่ว่าจะยังไงรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวไปตามทางในป่าโดยไม่ได้ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย ภายในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำบวกกับฝนตกทำให้ร่างบางของโอนีลหลับพิงกับเบาะรถอย่างช่วยไม่ได้ การนอนตอนฝนตกนี่เป็นอะไรที่สุขที่สุดแล้ว...
กึก!
โป๊ก!
"โอ้ย เจ็บ..."
แต่แล้วความสุขก็โดนขัดเมื่อรถตกหลุมระหว่างทางทำให้หัวของเด็กหนุ่มโขกกับกระจกจนเกิดเสียงดัง เสียงหวานครางออกมาด้วยความเจ็บใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ดันทำอะไรหน้าอายออกมาให้เห็นจนได้ สายตาจึงมองไปยังคนขับรถเขาก็ยังคงขับต่อไป ใบหน้านิ่งเรียบราวกับตุ๊กตาที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น เด็กหนุ่มลูบตรงที่หัวโขกเบาๆบ่นอุบอิบเกี่ยบกับเรื่องบ้าๆนี่ด้วย
ฮึ่ม....เพราะจดหมายนี่แท้ๆทำให้ต้องจัดการอะไรเยอะแยะไปหมดทั้งร้านทั้งลูกค้าเรื่องต่างๆยิบย่อยทั้งที่เหลือเวลาตั้งครึ่งเดือน เคลียร์ทุกอย่างจนแทบไม่ได้พักจนถึงขนาดหลับบนรถ นี่เราระแวงไปรึปล่าวเนี่ย เฮ้อ~
เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ สายตาทอดมองไปนอกหน้าต่างด้วยความคิดที่หลากหลายจนตีกันมั่วไปหมด เขาทำได้แต่นั่งรอจนกว่าจะถึงที่หมายล่ะนะ...
.
.
.
.
.
.
.
"โว้ว..."
นั่งมาไม่นานก็เจอคฤหาสน์หลังใหญ่มีรั้วกันขอบเขตกว้างจนมองหาจุดสิ้นสุดไม่เจอ ประตูเหล็กเปิดออกโดยไม่ต้องมีคนมาเปิดทำให้คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างสงสัย เมื่อรถขับมายังประตูหน้าคฤหาสน์หลังโตแล้ว ปรากฎร่างของหญิงสาวคนเดิมที่มาส่งจดหมายเมื่อคราวก่อนยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เอิ่ม....มีความสุข?
"ขอบคุณค่ะที่มาตามคำเชิญของเรา ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แห่งนี้" มิสไนติงเกลยิ้มกว้างน้ำเสียงสดใสต่างจากอีกคนที่มีสีหน้าเหนื่อยล้าสุดๆ เธอกล่าวขอบคุณแล้วหันไปเปิดประตูบานใหญ่ เธอผายมือเชิญให้เขาเข้าไป
"เอ่อ..แล้วของ" เด็กหนุ่มยืนนิ่งมองไปยังหลังรถที่มีสำภาระของเขาที่อยู่ในรถ
"โอ๊ะ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะทางเราจะนำไปยังห้องของคุณโดยไม่ตกหล่นสักชิ้นเลยค่ะ"
"จะว่าไปแล้ว......คุณแต่งตัวน่ารักจังเลยนะคะเหมาะกับคุณมากเลยค่ะ" เธอเอ่ยทักเกี่ยวกับชุดของคนตัวเล็กกว่าจนอีกฝ่ายแยกเขี้ยวใส่ด้วยความไม่พอใจ
ชุดที่โอนีลเลือกมาเป็นชุดที่เขาใส่ในบางครั้งตอนอยู่ในร้าน เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวตัดกับสีผม กางเกงเป็นกางเกงขายาวสีดำมีเข็มขัดแบบสายเอี๊ยมดึงอีกที(เอาง่ายๆคือนึกชุดโคนันตอนไม่มีเสื้อกั๊กสีน้ำเงินกับหูกระต่ายอ่ะค่ะ)
"ขาวใช่เล่นเลยนะคะเนี่ย"หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเธอสำรวจชุดจนสายตาหยุดนิ่งจ้องใบหน้าเด็กหนุ่มไม่เลิก
"??" เด็กหนุ่มเอียงคออย่างสงสัยเมื่อมองสายตาก็รู้เลยว่าเธอจ้องมาที่ไหปลาร้าของตนเอง เขาเองก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อตัวนี้ค่อนข้างใหญ่ทำให้เห็นช่วงไหปลาร้าได้อย่างชัดเจน
"ยะ..ยัยโรคจิต!" เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีแดงจนถึงใบหูรีบกุมปิดเสื้ออย่างรวดเร็วส่วนอีกมือหยิบมีดที่ซ่อนอยู่แทงหญิงสาวตรงหน้า
พรึ่บ!
"ฮ่าๆ แค่หยอกนิดเดียวเองอย่าเพิ่งฆ่ากันสิคะ เอาเป็นว่าดิฉันจะนำทางคุณไปยังสถานที่ต่างๆในคฤหาสน์เองค่ะ" เธอหลบการโจมตีแล้วไปโผล่อยู่ข้างหลังร่างบางมือทั้งสองข้างตบไหล่เล็กเบาๆพร้อมหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูถึงจะมีความสามารถด้านการต่อสู้แต่มองอีกมุมเด็กคนนี้ก็น่ารักไม่น้อยเลยทีเดียว<3
ถึงจะได้รับออร่าอาฆาตจากคนตัวเล็กมิสไนติงเกลก็ยังนำทางเด็กหนุ่มไปยังที่ต่างๆภายในนั้นเป็นโถงขนาดใหญ่มีบันไดขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งมีรูปปั้นเทพธิดาอยู่ตรงกลางจึงแบ่งออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจน ห้องนั่งเล่นที่มีทุกอย่างเอาไว้ผ่อนคลาย ห้องครัว ห้องทานอาหาร ห้องพยาบาล ห้องสมุด ทางไปยังสวนดอกไม้ภายในนั้นช่างแตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิงมันสวยและหรูหรา
โอนีลฟังเธออธิบายไปเรื่อยๆจนเกิดข้อสงสัยในหัวไม่น้อยจึงเอ่ยปากถาม
"นี่ ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ?"
"อ้อ เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงของการเล่นเกมไงล่ะคะ ทุกคนมีรอบการเล่นของตัวเองที่ต่างกันถ้าหากใครเล่นครบตามจำนวนที่ถูกกำหนดก็จะสามารถผักผ่อนได้ค่ะ" เธออธิบาย
"เดี๋ยวดิฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับกฏและวิธีการร่วมเล่นเกม เมื่อถึงห้องของคุณนะคะ"
มิสไนติงเกลนำไปยังห้องของเด็กหนุ่ม เมื่อเปิดประตูดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตะลึง ภายในห้องเป็นห้องที่จัดได้ว่าใหญ่เลยทีเดียวมีเฟอร์นิเจอร์ครบไม่ว่าจะตู้เสื้อผ้า โต๊ะ เก้าอี้ มีระเบียบที่สามารถออกไปข้างนอกได้ตรงกลางห้องมีเตียงขนาดคิงไซต์นอนกลิ้งๆได้สบายๆ ผนังและสิ่งของต่างๆตกแต่งด้วยสีขาว-ฟ้า-เทา สายตาของเด็กหนุ่มยังคงจ้องไปยังบนเตียงทีมีตุ๊กตาฉลามนอนอยู่เต็มเตียง
"ถูกใจไหมคะ? ฉันอุตส่าห์ขอมาสเตอร์เป็นพิเศษเลยนะคะเนี่ย" เธอมองปฏิกิริยาคนตัวเล็กที่ตาเป็นประกายด้วยความเอ็นดู
เด็กหนุ่มไม่ตอบเดินเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจห้องซึ่งถูกใจเขาไม่น้อยเหมือนอยู่ที่บ้านไม่มีผิด มิสไนติงเกลยิ้มกับการกระทำของเขาเงียบๆเหมือนคุณแม่พาลูกมาซื้อของเล่นจะว่างั้นก็ได้
"อะแฮ่ม! ฉันว่ามาเข้าเรื่องของเราดีกว่านะคะคุณโอนีล" เธอกระแฮ่มเพื่อเรียกความสนใจ
"กรุณาตั้งใจฟังด้วยนะคะ สิ่งที่ฉันจะพูดคือกฏของการเล่นเกมในคฤหาสน์แห่งนี้"
"วิธีการเล่นเกมของคฤหาสน์แห่งนี้คือการที่เหล่าผู้รอดชีวิตหรือเซอไวเวิลที่อยู่ในที่แห่งนี้ต้องพยายามดิ้นรนเพื่อรอดจากการไล่ล่าของผู้ล่าหรือฮันเตอร์ในแมพต่างๆ"เธอเว้นช่วงหายใจ "ซึ่งวิธีการก็คือในแต่ละแมพเราจะมีเครื่องถอดรหัสให้เหล่าผู้รอดชีวิตถอดรหัสให้ครบ5เครื่องเมื่อครบแล้วจะมีเสียงแจ้งเตือนให้เราวิ่งตามเสียงเตือนเพื่อไปเปิดประตูทางออกและแน่นอนว่าระหว่างถอดรหัสนั้นจะมีฮันเตอร์1คนในแมพนั้นไล่ล่าเราเพื่อขัดขวางการถอดรหัส"
"แล้วถ้าถูกเจอล่ะ"เด็กหนุ่มถามขึ้น
"คุณก็จะถูกไล่ล่าไงคะ เขาสามารถทำดาเมจให้เราได้หากคุณโดนตีในทีแรกคุณก็จะเจ็บขั้นที่1แต่สามารถทำทุกอย่างได้ตามปกติแต่ก็จะวิ่งช้าลงเล็กน้อยและส่งเสียงตลอดเวลาทำให้ฮันเตอร์รับรู้หากอีกฝ่ายอยู่ใกล้ระยะของเสียง หากโดนตีอีกครั้งก็จะล้มลงทันทีและเขาก็จะจับคุณนั่งกับเก้าอี้จรวด เก้าอี้ก็จะนับถอยหลังซึ่งสามารถนั่งได้แค่สองครั้งต่อเกมเท่านั้นและก็จะถูกส่งกลับมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ทันที"เธออธิบายไม่รู้ร้อนรู้หนาวยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีต่างจากอีกคนที่ทำหน้าเหวอใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาทั้งที่อากาศเย็นเข้าขั้นหนาวแท้ๆ
"อ่า!? อ่ะ..เอ่อ ในหนึ่งเกมเราจะมีเซอไวเวิล4คนกันฮันเตอร์อีก1 ถ้าหากเราเจ็บ ล้ม หรือนั่งเก้าอี้เพื่อร่วมทีมสามารถวิ่งมารักษาหรือช่วยเหลือได้ค่ะ แต่ละคนก็จะมีความสามารถที่แตกต่างออกไปทั้งฮันเตอร์และเซอไวเวิล" เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามีสีหน้าห่อเหี่ยวลงเธอรีบอธิบายต่อทันทีเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรู้สึกแย่ลงไปมากกว่านี้
แม่ขอโทษ~~!!
"ส่วนเรื่องข้อห้ามระหว่างเล่นเกมคือ ห้ามฆ่ากันตาย แค่ข้อเดียวเท่านั้นค่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องไปยังใบหน้าที่สวมหน้ากากของเธอถึงแม้จะมองไม่เห็นดวงตาแต่นี่คงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างลำบาก
"เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องของคุณนะคะ" หญิงสาวเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์อย่างรวดเร็วกลับมาเป็นน้ำเสียงสดใสขี้เล่นเหมือนเดิม เธอหยิบแฟ้มมาจากไหนไม่รู้เปิดจนเกิดเสียงดังพรึ่บๆไม่นานก็เจอสิ่งที่เธอต้องการ
"อืม ชื่อเรเกน ฟรอรัสหรือโอนีล เอเลอร์ อายุ19ปี
ประวัติ เข้ามาอยู่ในเมืองเมื่ออายุ15ปีประวัติก่อนหน้านี้ไม่สามารถเปิดเผยได้
ชื่อภายในเกม Dollmakerหรือช่างทำตุ๊กตา
มาร่วมเกมในถานะผู้ถูกกล่า
ความสามารถภายในเกม
-ความคล่องตัว เนื่องจากเป็นคนที่มีการเคลื่อนไหวที่เร็วและเบาทำให้หลบหนีจากผู้ล่าได้ง่าย ข้ามหน้าต่างและไม้เร็วขึ้น30% รอยเท้าจะสั้นลงเมื่อวิ่งทำให้ฮันเตอร์ตามตัวได้ยาก
-ความห่วงใย เมื่อมีเจอเพื่อนร่วมทีมหากถอดรหัสร่วมกับผู้อื่นจะทำให้ปั่นไฟเร็วขึ้น30%และรักษาคนอื่นเร็วขึ้น20%
-การดิ้นรน เมื่อถูกฮันเตอร์จับผูกกับลูกโป่งหรือเก้าอี้สามารถใช้มีดที่ซ่อนอยู่เพื่อดิ้นหลุดจากการพันธนาการได้ สามารถใช้ได้เมื่อประตูเปิดแล้ว1ครั้ง/เกม
-ความหวาดระแวง เมื่อมีเพื่อนร่วมทีมถูกส่งกลับจะส่งผลทำให้เกิดความวิตกจะถอดรหัสช้าลงเมื่ออยู่คนเดียว15%ซ้อนทับไปเรื่อยๆและมีแถบสกิลเช็คที่สั้นลง
-อ่อนกำลัง ด้วยร่างกายที่บอบบางและอ่อนแรงทำให้ล้มไม้ช้าลง40%และระยะเวลาสตั๊นเพียงแค่2วิเท่านั้น อีกทั้งยังดิ้นหลุดจากการถูกหิ้วช้าลง10%
ไอเทมที่ใช้ได้
กระเป๋าใส่อุปกรณ์ตัดเย็บ
-สามารถใช้ด้ายเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของผู้ล่าได้ 10วินาที ใช้ได้ 3ครั้ง/เกม
สรุปข้อดีและข้อเสีย
ข้อดี
-จู๊คและซัพพอร์ตเพื่อได้ดี
ข้อเสีย
-ถอดรหัสช้าและดิ้นหลุดได้ยาก
และนี่ก็คือความสามารถของคุณกรุณาใช้ให้เต็มที่นะคะ" เธอปิดแฟ้มยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วยุ่งไปหมด
"มีอะไรสงสัยไหมคะ" เธอเอียงคอถาม
"เฮ้อ...." เด็กหนุ่มทิ้งตัวนอนลงเตียงพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ก็มี..แต่มันสับสนไปหมด แล้วเกมจะจบเมื่อไหร่ล่ะ"
"อ่า.. เรื่องนั้นไม่สามารถบอกได้ค่ะอันที่จริงดิฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะว่ามาสเตอร์ต้องการอะไรกันแน่ ต้องขออภัยที่ไม่สามารถบอกได้" เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย เด็กหนุ่มเมื่อได้ยินก็อยากจะนอนหลับแบบไม่ตื่นมันตรงนั้นเลย ให้ตายสิเขาไม่น่าเข้ามาเล่นเกมบ้าๆนี่เลย
ก๊อง..... ก๊อง.....
เสียงเหมือนระฆังดังกังวาลไปทั้งคฤหาสน์ มิสไนติงเกลเงยหน้าขึ้นและเอ่ยปากชวนคนตัวเล็กไปที่ห้องอาหารเพื่อเจอกับทุกคนซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย
แอ๊ดดดดด~
เสียงประตูดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ในห้องนั้นหันมาเป็นทางเดียวอย่างไม่ได้นัดหมาย มิสไรติงเกลกล่าวทักทายทุกคนในห้อง
"สวัสดีค่ะทุกท่าน! ดิฉันพาเซอไวเวิลคนใหม่มาแล้วค่า~" เธอยิ้มกว้างพร้อมดึงแขนคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหลังไปด้านหน้า
"เหวอ!?" เด็กหนุ่มตัวปลิววืดตามแรงดึง
"อ่ะ.. เอ่อ สวัสดีครับ--"
"โอ้!! ยินดีที่ได้รู้จักเด็กใหม่!!"
"เธอโอนีล เอเลอร์ใช่ไหม?!"
"เหมือนที่มิสไนติงเกลบอกจริงๆด้วย!"
"กรี๊ด~! น่ารักกว่าในรูปอีก"
"สีตาก็สวย"
"ผิวขาวนุ่มชะมัดฉันชอบ!"
เหล่าเซอไวเวิลคนอื่นๆกรูกันเข้ามาทักทายเด็กหนุ่มโดยที่ตัวเขายังไม่ได้บอกชื่อแต่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นซะแล้ว พวกเขาจัดงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับเด็กใหม่พูดคุยกันอย่างเป็นมิตรทำให้เด็กหนุ่มลดความเกร็งลงไปบ้างเมื่อมิสไนติงเกลเห็นดังนั้นจึงปิดประตูเพื่อไม่ขัดเวลาปาร์ตี้ เธอเดินไปทางอีกฝั่งของรูปปั้นหรือฝั่งของฮันเตอร์นั่นเอง.....
-------------------------------------------------
จบแล้วค่ะกับตอนที่2!!!//ปรบมือ
เรื่องประวัติของน้องที่ไม่บอกเพราะมันมีความสำคัญมากๆจึงเลือกที่จะไม่เปิดมันดีกว่า
แต่แน่นอนค่ะว่าความลับมันไม่มีอยู่ในโลก!สักวันมันจะต้องถูกเปิดอย่างแน่นอน!!
ส่วนคำพูดของมิสไนติงเกลจะใช้เป็น"ดิฉัน"แทน"ฉัน"เฉยๆนะคะ
อาจจะเขียนผิดไปบ้างเพราะยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลยค่ะใครเจอก็บอกด้วยนะคะ;-;)/
เรื่องการอัพนิยายก็อาจจะทิ้งช่วงไป5-6วันหลังจากวันที่อัพเพราะไรท์โดนรร.บังคับเรียนซัมเมอร์//เศร้า
จะพยายามมาต่อให้ไวที่สุดนะคะอย่าเพิ่งทิ้งกัน//โปรยหัวใจ
อิมเมจน้องก็จะประมาณนี้ค่ะ พอดีไรท์ยังตัดรูปน้องไม่เสร็จเลย//ยิ้มแห้ง
ชุดที่น้องใส่ก็จะประมาณนี้ค่ะแต่สายจะเส้นเล็กกว่าสีดำ เผื่อใครนึกภาพไม่ออก
อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ
❤
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น