คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คุณน้ำปั่น
.
.
.
.
“านยอลแบมารอแล้วลูื่นไ้แล้ว”เสียหวานอผู้เป็นแม่เรียนเป็นลูที่นอนนิ่ไม่ไหวิบนเียบนั้นสอ
ร่ายัษ์บิัวไปมาไม่ยอมื่นแ่นั้นไม่พอยัว้าเอาผ้าห่มึ้นมาุมโป่เสียอี
.
.
.
“านยอลเราสัาันแล้วนะว่าานะไม่าเรียนอี”เสียแว้แววอนัวเล็ที่เป็นผู้มาเยือนพร่ำพูรอหูเพื่อนให้านยอลลุออมาเปิประูและไปโรเรียน้วยัน
แ่นัวสูลับไม่สนใเอาแ่ล่อมัวเอนอนลูเียว
“ผู้บ่าววววว
มาเปิประูหน่อย”เมื่อใ้ไม้อ่อนไม่ไ้แบฮยอนึัไม้แ็มาใ้ทั้ทุบทั้เาะเผลอๆอาะเะ้วย
ไม่มีทาที่เสียันานี้นัวสูะหลับล
สุท้าย้อลุออาเียนอนมาเปิประูห้อให้
“มีอะไร”เสียอู้อี้ถาม
แบฮยอนแอบหัวเราะิัเบาๆเพราะสภาพหลัาื่นนอนอานยอลที่ผมยุ่หน้า็บวมแ่าารหนุ่มฮอที่โรเรียนลิบลับ
“ไปโรเรียน”ใบหน้ายิ้มแย้มอแบฮยอนเอ่ยวน
“ป่วย”ูยัไ็แถัๆ
แล้วานยอลยัะมายืนหาวให้แบฮยอนูอีมันน่าเอามือทุบริๆเลย
“แ่านยอลสัาับแบแล้วว่าอาทิย์นี้ะไม่าอี”แบฮยอนทำหน้ายู่สู้เสือัวโที่พร้อมะหลับเ็มที่เมื่อหัวถึหมอน
“หยวนๆ
เี๋ยวเลี้ยน้ำปั่น”
“บปา”แล้วมือเรียวบา็บเ้าที่ปาอานยอลริๆ
นัวสูแอบหัวเสียนิหน่อยแ่็ทำอะไรืนไม่่อยไ้
่วะายห่าอยู่แล้วมีเวลาที่ไหนมาแล้อี
“ทำไมาบวม”
“ูหนัโป๊”
“โอ้ย
พอเลยนะานยอลไปอาบน้ำแ่ัวเลย”แบฮยอนผลัานยอลให้เินเ้าไปในห้ออัวเอ
นัวยัษ์แบบานยอลแบฮยอน้อทุ่มำลัทั้หมที่มีเพื่อบัับให้านยอลอาบน้ำ
“ุนัเรียนยัไม่รี”
“เี๋ยวแบรีให้รีบไปอาบน้ำ”แบฮยอนทิ้ระเป๋าเป้นัเรียนลแล้วว้าผ้าเ็ัวให้านยอล
ัารเ็บที่นอนและเศษยะ อนม และนิยาสารโป๊
อ้า
นัวเล็เถลาออาอหนัสือสื่ออนาาร์ทีแรนึว่าพูเล่น
ที่ไหนไ้บานเลยอะ แ่เพื่อเอาใานยอลห้อ้อสะอาผ้า้อรี
ะไ้โไปเป็นแม่ศรีเรือนที่ี
“หลับาเ็บโอเสุ”แบฮยอนหลับาลแล้วเอื้อมมือไปหยิบหนัสือโป๊ทั้หลาย
ถึแบฮยอนะเป็นผู้ายแ่เาไม่ใล้านาื้อมาูหรอ
“านยอลนะานยอล”ปาบาบ่นอุบอิบเบาๆ
มือ็เ็บหนัสือเ้าใ้เียนอน ปัวาฝุ่นและเศษนม
“ู้เสื้อผ้าานยอลเล็ั”แบฮยอนเินไปูู้เล็ๆแบๆสีเทาที่าว่าน่าะเป็นู้เสื้อผ้า
“ู้เสื้อผ้าริๆ้วย”
มือบาเอื้อมไปเ็เสื้อผ้าในู้ที่มีแ่เสื้อยืโทนำ
โทนาวห่อยเรียรายนวนให้ปวหัว แถมยัไม่ลืมะโูั้นบนสุอู้เสื้อผ้าที่นัวเล็มอเห็นมันไ้แ่นิเียว
ที่แท้็ั้นวาพวน้ำหอมนี่เอ
“เอยูนิฟอร์มโรเรียนแล้ว
รีบเอาไปรีีว่า”
.
.
.
.
.
“นายนี่เ่เรื่อทำวามสะอาันะ”นัวสูที่เินออมาาห้อน้ำในสภาพท่อนบนไม่ใส่อะไรเลย้านล่า็ใส่แ่บ๊อเอร์ทำเอานัวเล็ที่นั่รอเห็นแล้วใสั่นใบหน้าเห่อร้อนไปหม
“รีบใส่เสื้อผ้าเหอะน่า”แบฮยอนหันหลัหนี
เพื่อหลบหน้าานยอลถึอยาะเ็บแ้มเพื่อทำะแนนแ่ไหนแ่ถ้ามาอยู่่อหน้าานยอลที่มีสภาพึ่โป๊แบบนี้ยอมเสียะแนนะยัะีว่า
“นายัระเป๋าให้ัน้วยหรอแบฮยอน”เสียทุ้มถามนัวเล็ที่ยัหันหลัให้เ่นเิม
“อะ...อืม”
“อบใ...”หัวอแบฮยอนพัใบามแรบาอย่าที่ระทบหัวทุยอัวเอเบาๆ
ลมหายใที่อุ่นวาบรหัวแล้วยัสัมผัสที่เหมือนปานั่น ไม่ผิแน่ๆานยอลุ๊บแบ
“อึ!
อะไรอนายเนี่ยแบฮยอน”นัวสูส่เสียุนัวเล็ที่พุ่ไปอานยอลา้านหน้าแบบไม่มีปี่มีลุ่ย
วามรู้สึอุ่นวาบรหน้าอแร่ที่แบฮยอนุหน้าลไปทำให้านยอลยิ้มออมาแบบไม่ไ้ั้ใ
เินหรอ...
“านยอลแล้แบ
านยอลอบทำให้แบเิน เินนะบ้าายอยู่แล้ว”น้ำเสียใสๆระบายวามในใที่อยาให้นัวสูรู้
แน่นอนสิ่ที่เา้อารือทำให้แบฮยอนเิน แ่ไม่ใ่เพื่อแล้แน่นอนเามั่นใ
“รู้แล้วน่าว่าเิน
ปล่อยันไ้แล้วนายะเอาานายมาเบียส่วนนั้นันทำไม”พอนัวสูพูแบบนั้นแบฮยอน็ยิ่เินอายเมื่อรู้สึไ้ว่าาอเาำลัเบียส่วนลาอานยอลริๆ
“ไอ้บ้า”แบฮยอนีแนแร่อานยอล
นัวสู็เอาแ่ำที่แล้แบฮยอนไ้สำเร็
แบฮยอนหยอมุีบหวานๆทีไรานยอลเป็น้อมาทำให้เสียบรรยาาศทุที
“แบไม่รอแล้วไปนเียวเลย
เหอะ”ใบหน้าสวยเิหน้าใส่แถมยัทำหน้าอไม่พอใานยอลอี
่อะว้าะเป๋าเป้สะพายหลัสีำรีบลมาาห้อ
ทำเอานัวสูั้หลัเรียแทบไม่ทัน
“เี๋ยวสิแบฮยอน”ปา็เรียื่ออนัวเล็ที่วิ่ออไปแ่มือ็ยัยุ่ับารแ่ัว้วยวามที่อยาไปถามแบฮยอนว่าเป็นอะไร
แ่ที่แน่ๆรั้ล่าสุที่แบฮยอนเป็นแบบนี้เาเมินานยอลไปั้สามวันนั่นมัน็มาพอที่ะทำให้านยอลเหาแล้ว
“อ้าว
านยอลทำไมแบถึไ้รีบออไปล่ะลูไปแล้อะไรเาอี”ผู้เป็นแม่ที่นั่เรียมอาหารเ้าในรัวทัท้วึ้นเมื่อานยอลรีบเินลมาใส่ร้อเท้าทั้ที่ยัไม่ใส่เสื้อนอและผูไทป์
“ไม่รู้อะรับ
ผมไม่ทาน้าวเ้านะแม่”ว่าแล้วนัวสู็รีบวิ่ออไปแบบไม่ิีวิันเลยทีเียว
“แบฮยอนรอัน่อน”านยอลส่เสียเรียามหลัแผ่นหลับาทีุ่้นเยแ่็ไม่มีทีท่าว่าะหยุหรือรอามที่เารอเลยันินัวสูอาศัยวามายาวและพละำลัารีบวิ่ามนสามารถสัหน้าแบฮยอนไ้
“านยอลหลีแบนะ”นัวเล็พยายามะหาทาหนีให้พ้นาานยอลแ่านยอล็ใ้ทุหนทาไม่ให้แบฮยอนหนีเาไปนว่าะุยันรู้เรื่อ
“เป็นอะไร”านยอล้มลสบาหวาน
แ่นัวเล็ับเบื้อนหน้าหนีอย่าที่ไม่เยเป็นับนัวสูมา่อนนั้น่ายมาที่ะทำให้านยอลรู้สึไม่สบอารม์ับท่าทีที่เมินเยัน
“โรธอะไรบอมา”านยอลยัยิำถามไม่หยุ
แบฮยอนเอ็ยัเลี่ยอบำถามอานยอลโยารเบื้อนหน้าไปทาอื่น
“นายะเอาแบบนี้ใ่ไหม
ไ้”สิ้นเสียอานยอล
แบฮยอน็้อใสุีเมื่อเป็นานยอลเอที่หันหลัเินหนีไป
นแบฮยอนอิไม่ไ้ว่าถ้าเิเราบันแล้วแบอนานยอลานยอละอนแบฮยอนืน
แล้วแบ้อ้อานยอลทั้ที่านยอล้อเป็นน้อหรือไ
้วยวามที่แบฮยอนอยาแล้านยอลืนบ้าเลยทำท่าเป็นอนแ่ไม่ิะให้านยอลมาอนันลับแบบนี้
สอาึออแรวิ่ามแผ่นหลัว้าที่ห่าไลออไปเรื้อยๆ
แบฮยอนไม่อยาเสียานยอลไปนี้ืออีเรื่อริที่ปิเสธไม่ไ้
“านยอล!”มือบาว้าเ้าที่ายเสื้อเิ้สีาวอนัวสู
“แบอโทษ
แบแ่อยาแล้านืนบ้าแ่นั้นเออย่าไปนะ...”เสียหายใหอบอแบฮยอนทำให้ใบหน้ามหันมามอ
“นายวิ่มาทำไม”านยอลเสียล่ำอย่าใเมื่อเห็นนัวเล็ที่ยืนหายใหอบไม่เป็นท่า
“แบิว่าานยอลอนแบ
แบเลยามมาที่แบเมินานยอลไม่ใ่แบโรธานยอลนะแบแ่อยาแล้านยอลืนบ้าไม่ิว่าานยอละอนลับอะ”ว่าแล้วมือ็ยิ่ำายเสื้ออานยอลแน่นว่าเิม
หูามู็เิมแเพราะแบฮยอนะร้อไห้
“โอเๆ
ันไม่ไ้อนนาย
นี่ไันะมาื้อุน้ำปั่นให้”พอเห็นานยอลพูแบบนั้นหัวใอแบฮยอน็พอโึ้นมาทันที
มอไปยัเบื้อหลัอานยอลที่มีร้านายน้ำปั่นเปิอยู่
“ไม่ไ้อนันใ่ไหมอะ”แบฮยอนถามย้ำานยอลอีรั้
ใบหน้าน่ารัๆอแบฮยอนนั้นานยอลเห็น็อใไม่ไ้ที่ะเอื้อมมือไปลูบหัวทุยและยี้มันนฟู
“อนเป็นที่ไหนเล่า
เี๋ยวป๋าเลี้ยุน้ำปั่น”านยอลว้ามืออแบฮยอนเ้าไปับ
นัวเล็ที่ไม่ทันะไ้ั้ัว็ถูานยอลลาไปทันที
“พี่รับเอาลาเ้เย็นับสรอเบอร์รี่ปั่นอย่าละแ้วรับ”านยอลเินเ้าไปสั่ับพนัานร้านที่ยืนรอรับออเอร์
“่วนี้ทาร้านมีโปรโมั่นู่รันะะ
ถ้าื้อสอแ้วรสเียวันะไ้ส่วนลทันทีเลยนะะ”พนัานสาวแนะนำอย่ายิ้มแย้ม
ายหนุ่มำเลือาออไปนอร้านที่เห็นแบฮยอนยืนรออยู่นัวสู็ยิ้มแป้มออมา
“ั้นเปลี่ยนเป็นสรอเบอร์รี่ปั่นสอแ้วรับ”
“่า”
.
.
.
.
“ไปนานั”นัวเล็ว่าพร้อมรับแ้วน้ำปั่นที่พันทิู่เรียบร้อยสวยาม
“านยอลไม่ื่มลาเ้หรอ”แบฮยอนถามเมื่อเห็นานยอลินน้ำปั่นที่เาไม่ผิ็ะรสเียวันับนัวเล็ทั้ที่ปิเห็นินแ่ลาเ้เย็น
“เปล่านี่”
“หรอ...”
...............................................................
ไรท์เอร์มา่อให้รบแล้วนะะ หาผิพลาหรือมีุ้อแ้ไรไหนไรท์็พร้อมที่ะรับำิมอลีเอร์ทุท่านอย่าเปิในะะ อนหน้า้ออใรอันัหน่อยนะะ ไรท์รีบมาแน่นอนนนนน ไรท์อฝาแออไรท์้วยน้าาา
https://twitter.com/writerhoneyn ทวิอไรท์เอ่ะเพิ่สร้าเออย่าลืมไปิแท็พรือพูุยทวนิยายันไ้นะะ
ความคิดเห็น