` S H O R T F A N F I C R O O M | G O T 7 ♡

ตอนที่ 9 : { O S } BUNGEOPPANG DATING : 붕어빵 데이트 {Jackson x Mark} 。

{ BUNGEOPPANG DATING : 붕어빵 데이트}

pairing ; Jackson x Mark
author ; pinnathero
genre ; little romantic,comedy

type ; PWP

rate ; pg-15

(หมายเหตุ : 내일은 잊을거야 / Standing Egg : http://youtu.be/LQKt3AAAfHk )

warning ; อยากมีแท็กกับเขาซักเรื่อง สกรีมเรื่องนี้ช่วยแท็ก #บุงปังเดท ในทวิตด้วยน้า เราอยากรู้ว่าคนอ่านมีความคิดเห็นและฟีลลิ่งอะไร ขอบคุณนะก้ะ T_T

warning 2 ; ย้อนหลังวันเมษาหน้าโง่นะคะแอร้ และ ... ชื่อเรื่องไมได้เกี่ยวอะไรกับเนื้อหาเลย คนแต่งมึนอิอิกำ

“ มาร์คฮยอง เราไปเดทครั้งสุดท้ายด้วยกันเถอะ ”

xx.

ก้าบก้าบก้าบ ตื่นได้แล้ว ก้าบก้าบก้าบ !

เสียงนาฬิกาปลุกแสนกวนประสาทดังขึ้นทั่วห้องเพื่อปลุกให้ร่างบางที่ยังคงนอนหลับสนิทได้ทราบว่าตอนนี้ได้เวลาตื่นนอนแล้ว เปลือกตาสีมุกค่อยๆเปิดขึ้นต้อนรับแสงแดดที่เริ่มสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างของห้อง ดวงตากลมหรี่มองแสงที่ส่องเข้ามาก่อนจะยกมือบางขึ้นมาป้องแสงไว้ ยันตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงด้วยใบหน้ามึนงงพลางยีกลุ่มผมสีแดงไปมาจนยุ่งเหยิง ก่อนจะเหลือบมองไปที่เตียงอีกหลังที่ถูกจัดให้เรียบร้อยและไม่มีท่าทีว่าเจ้าของเตียงจะยังคงอยู่ในห้องนี้เลย

... หายไปไหนของเขา ? ...

กิจวัตรประจำวันทุกอย่างก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิมไม่มีเปลี่ยน ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาก็นั่งขัดสมาธิ ยีผมตัวเองแล้วก็เหลือบมองนาฬิการูปเป็ดสีเหลือง และ ...

... มองดูปฏิทินที่ถูกวาดวงกลมไว้หลากหลายสีบนหัวเตียง ...

หน้าปัดนาฬิกาปลุกกำลังชี้เข็มยาวสีส้มไปที่เลขสิบสอง เข็มสั้นสีเหลืองชี้ไปที่เลขแปด บ่งบอกว่าเวลานี้เวลาแปดโมงแล้ว ก็ไม่แปลกอะไรที่เจ้าเสียงปลุกแสนกวนใจนั่นจะดังขึ้นมา ก่อนจะเหลือบไปมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่วงกลมไว้หลายช่องพร้อมเมมโมสั้นๆให้เข้าใจว่าวันนั้นคือวันสำคัญอะไร ทำไมเขาถึงต้องวงกลมมัน

“ วันนี้วันที่หนึ่งเมษาสิ่นะ ” เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบปากกาสีดำกากบาทลงไปบนช่องวันที่หนึ่งของเดือนเมษายนทิ้งไป ลุกขึ้นยืนบินขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเดินถือผ้าเช็ดตัวสีครีมที่ตากไว้ที่ราวตากผ้าภายในห้องมาพาดบ่าเล็กและเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปทำธุรกิจส่วนตัวให้เรียบร้อย

... วันนี้สิ่นะ วันที่เจ้าบ้านั่นนัดเดทครั้งสุดท้าย ...

xx.

“ เฮ้แจบอม นายเห็นเจ้าบ้านั่นไหม ? ” พี่ใหญ่ของวงอย่าง มาร์คต้วน เอ่ยถามลีดเดอร์อย่าง อิมแจบอม ที่กำลังหั่นแครอทต้มอยู่ในห้องครัว

“ ไม่เห็นนะ จินยองนายเห็น แจ็คสัน ไหม ? ” แจบอมปฏิเสธคนเป็นพี่ก่อนจะถามถึง แจ็คสันหวัง เมมเบอร์ร่างเตี้ยบ้าพลังที่หายตัวไปแต่เช้ากับ ปาร์คจินยอง ที่กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนบนโซฟาอยู่

“ ฉันก็ไม่เห็นแฮะ มันไม่ได้บอกฮยองเลยเหรอว่ามันออกไปข้างนอกแต่เช้าอ่ะ ? ” จินยองเอ่ยถามคนเป็นพี่ที่ตอนนี้กำลังค้นหาอะไรในตู้เย็นอยู่ และมือบางของคนเป็นพี่ใหญ่ในวงก็หยิบช็อกโกแลตออกมาจากตู้เย็น

“ ... เออว่ะ ลืมไปเลย ขอบคุณมากนะแจบอม จินยอง ” ว่าแล้วก็วิ่งแตะบ่าหนาของลีดเดอร์ก่อนจะวิ่งออกจากห้องครัวอย่างเร่งรีบเพื่อไปหยิบรองเท้าผ้าใบคู่ใจบนชั้นวางรองเท้าที่มีซากรองเท้าวางระเกะระกะไปทั่วมาสวมใส่ทันที

“ มาร์คฮยองไม่กินข้าวเช้าเหรอ ?! ” ออมม่าของวงอย่างจินยองตะโกนถามคนเป็นพี่ใหญ่ที่ตอนนี้กำลังหมุนลูกบิดประตูหอพักเพื่อพาร่างของตนออกจากหอพักไปด้วยความเป็นห่วง

“ ไม่ล่ะ พวกนายกินไปเลย ” แล้วพี่ใหญ่อย่างมาร์คต้วนก็วิ่งออกจากหอพักและวิ่งเต็มความเร็วมุ่งสู่สถานที่ที่บุรุษผู้หายไปนัดเจอไว้ทันที

“ ขนาดวันนี้เป็นวันเดทครั้งสุดท้ายก็ยังจะมาช้านะฮยอง ” เสียงทุ้มสำเนียงเกาหลีแบบแปร่งๆดังขึ้นหลังจากที่เห็นว่าพี่ใหญ่ตัวบางวิ่งเข้ามาในสนามเด็กเล่นใกล้ๆหอพักที่ดูแล้วยังไงมันก็ไกลมากพอสมควรอย่างกระหืดกระหอบ คนเป็นพี่หันขวับไปมองรุ่นน้องในวงอย่าง แจ็คสันหวัง ที่กำลังกอดอกยืนพิงเสาชิงช้าอยู่ด้วยความหงุดหงิด

... เวลาก็ไม่ได้นัดแล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเขาสายอีก นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนรู้จักกันดีนะ เขาคงวิ่งไล่เตะก้นจนให้อีกคนร้องไห้กลับไปซบอกแม่แล้ว ! ...

“ นายไม่ได้นัดเวลา ฮยองไม่ผิด ”

“ เอ้า ! แต่ฮยองก็ต้องรู้ดิ่ว่าผมต้องการเดทครั้งสุดท้ายตอนแปดโมงอ่ะ ” แจ็คสันยังคงเถียงอีกฝ่ายไม่หยุด เพราะเขาเชื่อว่าอีกฝ่ายรู้เวลาดีแต่คิดจะมาเลทมากกว่า และยังคงเน้นย้ำคำว่า ‘ เดทครั้งสุดท้าย ’ ให้คนตัวบางกว่ารู้สึกตงิดใจ สังเกตได้จากคิ้วสวยที่เริ่มกระตุกเพราะความหงุดหงิดนั่น

“ ฮยองเป็นนักร้องนะ นักร้อง ไม่ใช่หมอดู ! ” คนเป็นพี่แหวใส่ด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่มีการบอกล่วงหน้าว่าจะออกมาก่อน หงุดหงิดที่คนเป็นน้องไม่นัดเวลาให้มันเป็นเรื่องเป็นราว หงุดหงิดที่ต้องวิ่งมาไกลขนาดนี้ และ

... หงุดหงิดที่แจ็คสันหวังพูดย้ำอยู่ได้ว่าจะเดทครั้งสุดท้าย

“ เถียงอยู่ได้อ่ะฟักทองมาร์ค ผมไม่นัดเวลา ฮยองก็น่าจะรู้ดีดิ่ ”

“ ก็นายไม่นัดเวลาแล้วฉันจะรู้ไหมเล่า ! แล้วนึกว่าฉันเป็นหมอดูงั้นสิ่ ขอโทษเถอะ วันหลังจะทำอะไรก็บอกกันบ้างดิ่ ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้อีกนะ ฉันจะไม่ออกไปไหนมาไหนกับนายแล้ว จำไว้ ! ” มาร์คโวยวายเสียงดังก่อนจะกอดอกเบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อกวนประสาทที่ยืนจ้องมองเขาอยู่

... เห็นสองคนนี้ทะเลาะกันยิ่งกว่าหมากับแมวกัดกันแบบนี้ ถ้าไม่บอกว่ามาร์คต้วนและแจ็คสันหวังเป็นแฟนกัน ก็คงจะเข้าใจว่าเป็นคู่กัดไม่ถูกชะตาหรือคนสองคนที่ต้องการแกล้งกันแน่ๆ ...

“ จะออกไปไหนมาไหนด้วยกันอีกได้ไง ก็บอกแล้วไงว่าครั้งนี้ครั้งสุดท้ายอ่ะ ” แจ็คสันยังคงย้ำอีกครั้งว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ตนกับพี่ใหญ่ตัวผอมบางจะออกไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งมองเห็นว่ามาร์คต้วนเริ่มทำสีหน้าไม่โอเคหนักขึ้นกว่าเดิมอีก

“ ครั้งสุดท้ายใช่ไหม ? ได้ ... งั้นก็รีบๆไปเถอะ รีบไปรีบกลับจะได้จบๆไปซักที ” พอมาร์คเอ่ยจบก็รีบเดินนำอีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังเดินตามคนเป็นพี่ที่ไม่ได้รู้เลยว่าสถานที่ที่เขาจะพาไปนั้นคือที่ใด ก็ได้แต่แอบยิ้มขำอยู่คนเดียวก่อจะรีบแปรเปลี่ยนสีหน้าให้ขรึมเหมือนเดิม

“ แล้วฮยองเดินนำผมแบบนี้ ฮยองรู้รึไงว่าผมจะพาไปที่ไหน ไหนบอกว่าไม่ใช่เป็นหมอดูไง ? ฟักทองมาร์คเอ้ย ! ” แจ็คสันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาททำเอาคนมั่นอกมั่นใจที่จะเดินนำถึงกับหยุดชะงัก

“ คำก็ฟักทองมาร์ค สองคำก็ฟักทองมาร์ค เป็นอะไรกับฟักทองมากไหมแจ็คสันหวังคนเตี้ย ? ก็แล้วทำไมนายไม่เดินนำฮยองล่ะ ชักช้าจริง ” แต่แล้วคนเป็นพี่ก็ได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง เมื่ออยู่ๆคนที่เดินตามเขามาตลอดจู่ๆก็คว้ามือเขาไปจับกระชับไว้แน่นพร้อมจูงเขาให้เดินตาม ว่าจะทักท้วงแต่ก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายไมได้เปิดโอกาสให้เขาได้เอ่ยเถียงอะไรเลย ดวงตาเรียวได้แต่ก้มมองมือที่ถูกกุมไว้แน่นสลับกับแผ่นหลังกว้างพลางกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆแก้อาการเขินเท่านั้น

xx.

“ ฮยองอยากกินอะไรไหม ? ” ร่างเตี้ยหนาเอ่ยถามรุ่นพี่ตัวบางที่กำลังเดินมองไปรอบๆร้านค้าต่างๆนานาที่ตั้งอยู่บนถนนย่านการค้าใกล้ๆกับสนามเด็กเล่นที่พวกเขาเพิ่งเดินจากมา

“ นี่นายพาฮยองมาเดทที่ตลาดเนี่ยนะ ? ” เสียงทุ้มไม่เหมาะกับหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินเงียบมาตลอดทางด้วยความสงสัย เพราะเขาอุตส่าห์จินตนาการไปไกลว่าคนเป็นน้องอาจจะพาไปร้านกาแฟหรือร้านอะไรที่ดูเป็นเรื่องเป็นราวมากกว่ามาเดินเดทที่ตลาดโดยมีซาวด์เสียงดังจากมนุษย์ป้าทั้งหลายที่ตะโกนโหวกเหวกแข่งกันจนหนวกหูแบบนี้

“ ตลาดบ้าอะไรฟักทองมาร์ค เรียกมันดีๆหน่อย ย่านการค้าครับย่านการค้า ”

“ มันก็คือตลาดดีๆเนี่ยแหละไม่ต้องพูดมากเลย ”

“ ฮยองอยากกินบุงออปังไหม ? ” คนเป็นน้องรีบเปลี่ยนเรื่องทันที นิ้วหนาชี้ไปที่ร้านค้าแบบเคลื่อนที่ที่ปักป้ายหน้าร้านว่าขายบุงออปัง ขนมปังรูปปลาสอดไส้หลากหลายที่เริ่มส่งกลิ่นหอมมายั่วยวนกระเพาะคนที่ไม่ได้ทานมื้อเช้ามาอย่างมาร์คและแจ็คสันจนน้ำลายแทบสอ

“ กินสิ่กิน ”

“ ก็แค่นั้นแหละ ไปนั่งรอตรงนั้นนะ ” ว่าแล้วแจ็คสันก็เดินตรงไปที่ร้านขายบุงออปังที่มีคุณป้าหน้าตาใจดีกำลังยืนพลิกตะแกรงรูปปลาอยู่พร้อมสั่งขนมบุงออปังมาสองชิ้นแล้วเดินกลับมาคนรักที่นั่งรอที่ม้าหินอ่อนที่ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านมากนักพร้อมกับขนมปังรูปปลาหน้าตาน่าทานสองชิ้นภายในมือ

“ เห้ยน่ากินอ่ะ ! ขอชิ้นหนึ่งสิ่ ” คนตัวบางกว่าส่งสายตาประกายเชิงอ้อนให้อีกคนแต่ทว่าร่างเตี้ยหนาก็ไมได้ใจง่ายถึงขนาดจะยื่นขนมปังให้ทันทีที่พี่ใหญ่ของวงส่งสายตาระยิบระยับแบบนั้นมาให้

“ ไม่ให้อ่ะ ” ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาทำเอาใบหน้าน่ารักถึงกับมุ่ยใส่ทันที ไหนจะเรียวปากสีแดงสดน่าจูบที่ยู่เข้าหากัน พวงแก้มนิ่มที่เผลอพองลมเล็กน้อยเวลาไม่พอใจ ยิ่งทำให้แจ็คสันหวังอยากจะหยิบร่างบางใส่กระเป๋ารูดซิปไม่ให้ใครได้เห็นโมเม้นต์นี้นอกจากเขาคนเดียวเสียจริง

“ อะไรวะ ใจร้ายว่ะ ”

“ พูดหยาบคายเหรอฮยอง ? ” ใบหน้าหล่อเหลาแสนเจ้าเล่ห์โน้มลงมาแทบจะชิดกับใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อไปเรียบร้อย มือบางยกขึ้นผลักอีกคนพร้อมโบกมือปฏิเสธอีกฝ่ายพัลวัน

“ พูดคำหยาบคายอะไร ฮยองบอกว่า อะไรอ้ะ ใจร้ายอ่ะ หรอก ”

“ ฟังขึ้นจังนะฮยองนะ ... เอ้า อยากกินรึเปล่าล่ะเนี่ย เดี๋ยวก็เย็นชืดหมด ” แจ็คสันยื่นขนมบุงออปังไปตรงหน้ามาร์คพร้อมแกว่งวนเป็นวงกลมเพื่อหลอกล่ออีกฝ่ายราวกับว่าคนตรงหน้าคือกระต่ายน้อยที่หิวโซ ซึ่งคนโดนล่อก็เหมือนจะติดกับเหยื่อเพราะสายตาที่มองตามขนมบุงออปังที่วนไปมานั่นดูเหมือนว่าอยากจะกระโดดกินมันแล้วแต่แค่เหยื่อไม่อยู่กับที่เฉยๆ

" ฮยองหิวอ่ะ อยากกินแล้วนะ " คนน่ารักเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหงาหงอยเมื่อยื่นมือไปหยิบขนมในมือหนาแต่เจ้าของมือก็ดันหลบเสียอย่างนั้น พอเห็นว่าคนตัวหนาไม่ยอมให้ขนมปังรูปปลากลิ่นหอมในมือก็เริ่มจะนั่งหงอยเงียบใส่

" ฮยองก็ต้องทำแบบนี้ก่อน " ว่าจบ คนเป็นน้องก็ย่อตัวลงให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าน่ารักที่กำลังยู่ลง พองลมที่แก้มสากเล็กน้อยพลางยื่นแก้มด้านหนึ่งให้อีกฝ่าย

" บ้ารึไงแจ็คสัน นี่ที่สาธารณะนะ ! " คนเป็นพี่ยกมือขึ้นตีลงไปที่ต้นแขนแกร่งนั้นฉาดใหญ่หนึ่งทีพร้อมรีบคว้าขนมปังรูปปลาในมืออีกฝ่ายมากินโดยที่คนเป็นน้องได้แต่มองอย่างเองๆเมื่อคนรักไม่ยอมทำตามเงื่อนไขที่เขายื่นให้

“ ก็เงี้ยแหละ เห็นแต่เรื่องกินตลอดอ่ะฮยองนะ ... ” แม้จะบ่นตัดพ้อแต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะสนใจ ในเมื่อมาร์คต้วนกำลังสนอกสนใจกับขนมปังรูปปลาสอดไส้ถั่วแดงหอมกรุ่นหวานนุ่มลิ้นนั่นอยู่ แถมยังกินอร่อยคนเดียวไม่เอ่ยชวนคนซื้ออย่างแจ็คสันหวังเลยแม้แต่น้อย ก็ได้แต่ทำใจว่าปกติคนๆนี้ก็ไม่เคยเอ่ยชวนให้มากินด้วยกันอยู่แล้ว เลยได้แต่นั่งลงข้างๆคนตัวบางแล้วนั่งกินขนมบุงออปังเงียบๆ

“ อร่อยอ่ะแจ็คสัน ”

“ มากไหมฮยอง ? ” คำตอบที่ได้กลับมามีเพียงแค่การพยักหน้าขึ้นลงและนั่งกินไปเงียบๆเท่านั้นเพราะปากของคนเป็นพี่ใหญ่เต็มไปด้วยขนมปังสอดไส้ถั่วแดง คงจะน่าเกลียดถ้ากินไปพูดไป มือหนาข้างที่ว่างยกขึ้นยีกลุ่มผมสีแดงของพี่ใหญ่อย่างถือวิสาสะแต่เจ้าของกลุ่มผมแดงก็ทำได้แค่เพียงส่งสายตาขวางไปเท่านั้น

“ นี่เรามาเดทกันครั้งสุดท้ายด้วยการกินบุงออปังแสนอร่อยเชียวนะ ฮยองพูดอะไรหน่อยสิ่ ” ศอกหนาสะกิดเข้าที่ต้นแขนบางทำเอาขนมปังแทบหลุดออกจากเรียวปากเล็กนั่น มือบางดันหน้าอีกฝ่ายเบาๆเป็นการแกล้งก่อนจะค่อยๆกลืนขนมปังลงไปเพื่อที่จะได้พูดออกเสียงซักที

“ พูดอยู่ได้ ไอ่เดทครั้งสุดท้ายเนี่ย อยากเลิกกับฮยองแล้วก็บอกมา ไม่ต้องอ้อมค้อม ”

... ชิบหายแล้วสิ่ ...

“ ก็นะ ... ” ได้แต่แสร้งทำเป็นเกาท้ายทอยตัวเองอ้างว่ากำลังเคอะเขินที่ทำทีเหมือนว่าจะบอกเลิกอีกฝ่าย แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าการแกล้งมาร์คต้วนครั้งนี้คงไม่สนุกแล้วเมื่ออยู่ๆใบหน้าน่ารักของมาร์คกำลังเบ้ลงเหมือนจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น

“ เออใช่ดิ่ ... นายคงแอบชอบคนอื่นสิ่นะ ”

“ ไม่ใช่แบบนั้นนะฮยอง ... ”

“ ชอบแบมแบมล่ะสิ่ นายน่ะ ? ”

“ เห้ยไม่ใช่ ! ”

“ พอเหอะแจ็คสัน ฉันดูออกหมดแหละไม่ต้องแก้ตัว จะเลิกกันตรงนี้เลยก็ได้นะ ”

“ ฮยองฟังผมก่อนดิ่วะ ! ”

“ เราเลิกกันเถอะแจ็คสัน ”

“ เห้ย ! อะไรวะฮยอง ฟังก่อนเด้ะ !!! ”

“ ไม่ต้องมาพูดแล้ว ! เออเข้าใจแล้วว่านายคงเบื่อที่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ งั้นฉันจะกลับล่ะ จะได้ไปเรียกแบมแบมให้ออกมาหานาย ” ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมหันหลังเพื่อเดินกลับหอพักเพียงคนเดียว คิดในสมองอยู่เพียงอย่างเดียวว่าหลังจากกลับไปที่หอพักแล้วเขาจะไปบอกน้องชายอิมพอร์ตจากไทยอย่างแบมแบมให้ออกมาเจอกับอีกฝ่ายแล้วขอแลกห้องกับจินยองซักวันสองวันให้ได้มีเวลาทำใจก่อนแล้วหลังจากนั้นถ้าหัวใจแข็งแรงพอเขาก็จะเผชิญหน้ากับคนเป็นน้องในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมวงเท่านั้น

“ เดี๋ยวฮยอง ! ”

มือหนาคว้าจับที่ข้อมือเล็กพลางกระตุกเล็กน้อยให้คนตัวบางแทบปลิวหากลมพัดเซลงมานั่งที่เดิม แต่ผิดพลาดไปเล็กน้อยเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะนั่งข้างๆ แต่เพราะกระตุกแรงไปนิดหน่อย ร่างบางของคนเป็นพี่เลยเซลงมานั่งบนตักหนาของแจ็คสันพอดิบพอดี คนเป็นพี่ได้แต่ทำหน้าเหวอ พวงแก้มนิ่มถูกแต่งแต้มด้วยริ้วสีอ่อนๆ ร่างกายพยายามขยับเขยื้อนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่ดูเหนียวแน่นด้วยแรงกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายแต่ก็ไมได้ผล ยิ่งไม่ได้ผลเข้าไปอีกเมื่อท่อนแขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวบางไว้แน่น จนสุดท้ายมาร์คต้วนก็ต้องก้มหน้าหลบซ่อนใบหน้าน่ารักที่กำลังแสดงอาการเคอะเขินออกมา เขาคงต้องยอมแพ้กับท่าทีเจ้าเล่ห์ของแจ็คสันหวังแล้วสิ่นะ

... ก็ไมได้วางแผนไว้นะแต่ผลออกมาแบบนี้ก็ถือว่าเข้าล็อคโอเคดีเกินคาด ...

“ อะไร ! ” เสียงทุ้มเอ่ยตวัดห้วนด้วยความไม่พอใจ มาร์คสัมผัสได้ว่าคนตัวหนายังไม่มีท่าทีจะพูดคุยกับเขาเพราะมัวแต่ดมๆหอมๆไปทั่วลำคอเขาแบบไม่อายชาวบ้านแบบนั้น ก็ได้แต่ดันหน้าอีกฝ่ายให้ออกห่างจากลำคอขาวของตน

“ ฮยองไม่รู้จริงๆเหรอว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ ? ”

“ วันที่หนึ่งเมษาไง ” เสียงทุ้มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยจนแจ็คสันแทบอยากตบหน้าผากมนของมาร์คเสียหนึ่งฉาดใหญ่ข้อหาเป็นคนซื่อเกินไปแบบนี้

... ก็แล้วไงล่ะ วันที่หนึ่งก็คือวันที่หนึ่งไง ...

“ โอ้ยยยยยย แล้ววันที่หนึ่งเมษามันวันอะไรเล่าฟักทองมาร์ค ! ” นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่กลางที่สาธารณะพอมีผู้คนเดินผ่านไปมาบ้าง เขาคงจะจับอีกฝ่ายทุ่มลงกับพื้นแล้วกระโดดเหยียบซ้ำๆแน่นอน แต่เพราะไม่อยากให้ข่าวมันใหญ่โต แค่ออกมาจากหอพักมาเที่ยวเพ่นพล่านก็เสี่ยงจะเจอกับปาปารัซซี่อยู่แล้ว มาร์คต้วนเลยทำได้เพียงแค่นั่งเงียบไม่ตอบเท่านั้น

“ ก็แล้วมันวันอะไรล่ะ ? ”

... ฟักทองมาร์ค เดี๋ยวคืนนี้ระวังโดนจัดหนักแน่ ข้อหาทำตัวเป็นคนมึนแบบนี้น่ะ คอยดูเลย ! ...

“ ก็วันเมษาหน้าโง่ไงฮยอง โอ้ยยยยยยยยยยยยย ” แจ็คสันได้แต่โวยวายเพราะอีกฝ่ายทำทีเป็นมึนไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนคนโดนโวยวายตอนนี้ก็ร้องอ้อออกมาพร้อมทุบมือหนึ่งทีเหมือนว่าจะรู้แล้วว่าวันนี้คือวันเอพริลฟูลเดย์ วันแห่งการโกหก

“ อ๋อออออออ วันนี้เองหรอกเหรอออ ? ”

“ ฮยองนี่ซื่อไปไหนห้ะอยากรู้ ผมรักคนซื่อบื้อแบบฮยองไปได้ไงวะเนี่ย หา ! ” ว่าแล้วก็ดึงแก้มนิ่มทั้งสองข้างแล้วยืดเข้าออกจนเจ้าของแก้มนิ่มได้แต่โวยวายเสียงดัง แต่ยังดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ พวกเขาก็เลยไม่ตกเป็นเป้าสายตาของใครเวลาส่งเสียงร้องดังๆ ... ล่ะมั้งนะ

“ โอ้ยยยย เจ็บนะปล่อยเลยแจ็คสัน บอกให้ปล่อยไงงง ! ”

“ ไม่ปล่อย ! จนกว่าฮยองจะถอนคำพูดเรื่องที่บอกเลิกผมน่ะ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย ” มือหนายังคงบีบแก้มนิ่มคามืออยู่อย่างนั้นจนคนตัวบางได้แต่พยักหน้าตกลงรัวๆพร้อมกับตีลงไปบนหลังมือของแจ็คสันเพื่อบอกให้ปล่อยมือออกจากแก้มของตน

“ เออถอนคำพูดๆๆ ไม่เลิกกับนายแล้ว โอเค้ ? ”

ร่างหนาไม่ได้ตอบอะไร แต่มือทั้งสองข้างกลับโอบรอบตัวคนรักพร้อมกอดอีกฝ่ายไว้แนบแน่นพลางแกว่งตัวไปมายิ่งทำให้ดูเหมือนคนบนตักเหมือนเป็นเด็กน้อยก็ไม่ปาน มือบางได้แต่โอบกอดตอบกลับอีกฝ่ายไปพร้อมซบหน้าลงบนบ่าหนาที่ไม่ว่าเมื่อใดก็รู้สึกอุ่นใจเมื่อได้ซบพิงบ่าแกร่งของคนรักแบบนี้ ริมฝีปากเรียวเล็กประทับลงสันกรามหนาของคนเป็นน้องเบาๆก่อนจะซบหน้าลงบ่าอีกครั้ง อากัปกิริยานี้เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากรุ่นน้องตัวหนาได้ไม่ยากเลยทีเดียว

เนิ่นนานพอที่จะรู้ว่าตอนนี้ถึงเวลาต้องกลับหอพักแล้ว แต่ทว่าแจ็คสันหวังแทบอยากจะอุ้มอีกฝ่ายแล้ววิ่งกลับหอพักโดยด่วนเพื่อจะกลับไปลงโทษมาร์คต้วนคนเจ้าเล่ห์กว่าใจจะขาดเมื่อได้ยินคำพูดหนึ่งที่กระซิบอยู่ข้างๆหูของเขาเมื่อสักครู่นี้

“ คึ แล้วนายไม่รู้เหรอว่าฉันแกล้งทำตัวเป็นคนซื่อแกล้งบอกเลิกนาย เพราะฉันอยากจะหลอกนายคืนในวันเอพริลฟูลเดย์น่ะเด็กน้อยแจ็คสันหวัง ? ”

... เป็นไงล่ะ แผนซ้อนแผนของมาร์คต้วน .. แสบถึงทรวงเลยล่ะสิ่ ? ...

-FIN .xoxo

G  Minor!