` S H O R T F A N F I C R O O M | G O T 7 ♡

ตอนที่ 19 : { S F } GOODBYE SUMMER : 여름에 안녕 {Jaebum x Jinyoung} (2 / 2) 。

{ GOODBYE SUMMER : 여름에 안녕}

pairing ; Jaebum x Jinyoung
author ; pinnathero
genre ; little romantic

type ; AU,PWP

rate ; pg-15

(หมายเหตุ : Goodbye Summer / F(x) feat. D.O : http://youtu.be/daPfGl2i_YY )

warning ; อยากมีแท็กกับเขาซักเรื่อง สกรีมเรื่องนี้แท็ก #ลาก่อนหน้าร้อน ในทวิตด้วยน้า อยากอ่านที่ทุกคนสกรีมง่ะ ขอบคุณนะก้ะ T_T  

warning 2 ; อย่าตกใจว่าทำไมพล็อตแบบนี้อีกแล้ว เหมือนตุ๊ดปูซานเลยดิ่ ... ไม่ใช่เรื่องเดียวกันแน่นอนค่ะ แต่แนวมันคือๆกันเฉยๆ T_T 

" นี่แจบอม " จินยองเอ่ยขึ้นพร้อมสะกิดบ่าแกร่งของเพื่อนสนิทที่กำลังจะเอนตัวลงนอนหลังจากที่นั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้า สถานที่ที่พวกเขาชอบแอบหนีเรียนมานอนหลับที่นี่มานาน ลมเย็นพัดโชยผ่านมารับกับแสงแดดที่สาดส่องลงมาอย่างสม่ำเสมอยิ่งทำให้บรรยากาศมีกลิ่นอายของฤดูร้อนมากขึ้น

" อะไรจินยอง ฉันจะนอน " แจบอมที่กำลังล้มตัวนอนขืนตัวเล็กน้อยเมื่อมือเรียวของคนข้างกายกำลังดึงรั้งท่อนแขนหนาของเขาไว้อยู่

" ไม่เอาดิ่ มาถ่ายรูปด้วยกันก่อนนนนนน "

" ถ่ายทำไมเนี่ย ? "

" ย้อนวันวานไง เราไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันนานแล้วนะ “ และรอยยิ้มกว้างจากคนอ้อนวอนให้มาถ่ายรูปด้วยกันก็ยกประดับบนใบหน้าหวานนั้น

 ‘ อิมแจบอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ’ เสียงใสตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่แอบหนีมานอนบนดาดฟ้าในยามบ่ายเสียงดังเพื่อให้เจ้าของชื่อหันหน้ามามองอย่างไม่สบอารมณ์

แจบอมพยายามที่หลบหลีกจากมลภาวะทางเสียงและความอึดอัดจากผู้คนในวันนี้เป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันกีฬาสีประจำโรงเรียน รุ่นพี่รุ่นน้องก็มักจะเดินไปทั่วโรงเรียน เขาไม่ค่อยชอบอะไรที่มันเสียงดังยกเว้นเสียงเพลงที่ใช้ซ้อมเต้น มีรุ่นน้องมากหน้าหลายตาที่ต้องการตามตัวเขาไปถ่ายรูปด้วยเพราะวันนี้ก็ถือเป็นอีกหนึ่งวันที่รุ่นน้องจะมีโอกาสขอถ่ายรูปรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบได้ แต่ทว่าก็พลาดไปอย่างน่าเสียดายเมื่ออิมแจบอมหายตัวไปตั้งแต่เช้า ไม่ยอมเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ แม้แต่จะเดินมายืนเชียร์เพื่อนสนิทอย่างปาร์คจินยองแข่งขันฟุตบอลอยู่กลางสนาม

ความจริงแล้วแจบอมควรจะไปเพราะคำขอร้องก่อนวันแข่งขันของจินยองที่ว่าขอให้ไปเชียร์ข้างสนามที ไม่มีกำลังใจจะแข่ง แต่เขารู้สึกว่าก็คงไม่หนักหนาสาหัสอะไรถ้าเขาไม่ไป เห็นได้จากการที่แฟนหนุ่มชมรมใกล้เคียงอย่างแจ็คสันไปยืนเชียร์อยู่ข้างสนามอย่างออกนอกหน้าขนาดนั้น เขาคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องไปเชียร์เพิ่มอีกคน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องที่แจ็คสันรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไรกับจินยอง เขาไม่แคร์ถ้าหากอีกฝ่ายรู้เรื่องหัวใจที่ไม่มีที่ว่างของเขา ดีเสียอีกหากศัตรูหัวใจของเขารู้เรื่องนี้

... เพราะถ้าหากวันใดแจ็คสันหวังทำให้ปาร์คจินยองเสียใจ เสียน้ำตาขึ้นมา อิมแจบอมคนนี้จะออกโรงเหยียบร่างของคนเลวให้จมดินแล้วทวงปาร์คจินยองกลับคืนมายืนอยู่ข้างๆเขาได้อย่างไม่เกรงใจ ...

' มีอะไร '

' ทำไมนายไม่ไปเชียร์ฉัน ' ใบหน้าน่ารักของจินยองมุ่ยลงทันตาเห็นหลังจาดที่นึกถึงประเด็นที่ทำให้ตนต้องถ่อตามหาเพื่อนสนิทของตัวเอง

' ขี้เกียจ '

' อะไรกันอ่ะก็ไหนว่าสัญญาแล้วไม่ใช่รึไงกันล่ะ ? '

' ก็บอกว่าขี้เกียจไง อีกอย่าง ... ' สายตาคมตวัดไปมองร่างของแขกที่ไม่ได้รับเชิญราวกับกำลังบอกใบ้คำพูดต่อไปให้คนถาม

ร่างหนาของนักกีฬาฟันดาบประจำโรงเรียนที่เขาคุ้นตาดี ไม่สิ่ ... เรียกได้ว่าคุ้นตาคุ้นใจคุ้นเท้าเลยจะดีกว่า ใบหน้าหล่อกวนประสาทนั่นกำลังมองกลับมาด้วยแววตานิ่งแต่เอาเรื่อง สายตาแบบนี้มันไม่เคยแสดงออกมาเวลาที่จินยองอยู่ตรงหน้า

... แต่แววตานั่นจะแสดงออกมาในยามที่จินยองไม่เห็นมัน แต่เขาจะเห็นมันเอง ...

' แจ็คสัน ? แจ็คสันทำไมเหรอ ? '

' เปล่านี่ ' ว่าแล้วล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้นดาดฟ้า ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นมาวางก่ายที่ดวงตาเพื่อป้องกันแสงแดดที่ส่องแยงตาโดยไม่ได้สนอกสนใจใบหน้าน่ารักที่ยู่ลงเมื่อมีอะไรที่ทำให้ไม่พอใจ

' เฮ้แจบอม ! นายลุกขึ้นมาง้อฉันเลยนะ ฉันยังไม่หายงอนแล้วนายจะหลับแบบนี้ได้ไง ... ย๊าาาา ! ' มือเรียวรีบคว้าไปที่ท่อนแขนหนา ออกแรงดึงให้เจ้าของลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง

' อะไรฉันไปทำอะไรให้นายงอน ? '

' ก็นายไม่มาเชียร์ฉัน '

' ก็แจ็คสันไปเชียร์นายแล้วไงจะเอาอะไรเยอะแยะ '

' ก็เพื่อนกับแฟนไปเชียร์ความรู้สึกไม่เหมือนกันหรอกนะ อิมแจบอม '

... เพื่อน .. นั่นสิ่นะ ... ก็แค่เพื่อน ...

' แล้วยังไง ? '

' แล้วยังไงงั้นเหรอ ... นายก็ต้องง้อฉันดิ้ ! ' มือนิ่มเอื้อมไปจับที่แก้มสากพร้อมยืดมันออกมาอย่างหมั่นเขี้ยว สายตาคมจ้องมองเพื่อนของตนที่กำลังยืดแก้มก่อนจะเหลือบตามองบุคคลที่สามที่กำลังเดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อยู่ไกลๆ เขารู้อะไรบางอย่างมาแต่ก็ไม่คิดอยากจะบอกให้จินยองรับรู้ มันยังไม่ถึงเวลา ...

... มันยังไม่ถึงเวลาให้จินยองต้องเสียใจ ...

' ง้อยังไงล่ะ ? '

' วันนี้วันกีฬาสีใช่ไหมล่ะ ... '

' ก็ใช่ '

' แจบอมอ่า เราไม่มีรูปถ่ายคู่กันเลยนะ ได้ไงอ่ะอีกไม่กี่วันก็จะต้องแยกย้ายกันไปแล้วนะ '

จินยองส่งสายตาเว้าวอนพร้อมกุมมือหนาเขย่าขึ้นลง แจบอมได้แต่กลอกตาไปมา รู้อยู่แล้วว่าต้องมาไม้นี้ เขากับจินยองไม่เคยมีรูปถ่ายคู่กันเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากถ่าย แต่เพราะเวลาของเขาที่ใช้เวลาอยู่กับจินยองก็แทบไม่จะมี แจ็คสันหวังมักจะมาขวางเวลาของเขาตลอด แน่นอนว่าแจบอมไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก จินยองยังคงให้ความสนใจแจ็คสันอยู่

... เขาได้แต่รอเวลา รอเวลาที่ปาร์คจินยองจะได้เห็นความจริงเสียที ...

' เดี๋ยวก็โดนขัดจังหวะหรอก ' แจบอมเอ่ยเบาๆพลางเบือนหน้าหนี

' ไม่หรอกหน่า มานี่ๆๆ ' จินยองเอื้อมมือไปโอบบ่าแกร่งของเพื่อนสนิทให้เขยิบร่างเข้ามาใกล้กับตนก่อนจะรีบหยิบกบ้องโพลารอยด์สีหวานในกระเป๋าเป้ขึ้นมาทันที

' เอางี้เลยเหรอจินยอง ? ' เสียงทุ้มของแจบอมเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจกับการกระทำที่ไม่ทันตั้งตัวของเพื่อนสนิทของตน ก้อนเนื้อภายในอกเผลอเต้นผิดจังหวะอย่างไม่ได้ตั้งใจ

' เอางี้เลย รับรอง รุ่นน้องอิจฉาฉันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ '

' ... '

' ยิ้มนะแจบอม '

หนึ่ง

สอง

สาม

' ชีสสสสสสสสสสสสสส '

แชะะะ !

... และรูปแห่งความทรงจำที่มีเพียงรูปเดียวก็ปรากฎออกมาจากแถบผลิตภาพให้พวกเขาได้เห็น ...

รูปเด็กหนุ่มสองคนกำลังฉีกยิ้มสดใสให้กับกล้องยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักถึงกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นภาพนี้ จินยองกำลังยิ้มกว้างพร้อมดวงตาที่หยีลงจนดูน่ารัก นิ้วเรียวแตะลงที่ใต้ตาคล้ายจะปลิ้นตาแต่ไม่ใช่ ท่อนแขนอีกข้างโอบร่างหนาเอาไว้พร้อมเอนหัวเข้าใกล้วใบหน้าหล่อนั้นเล็กน้อย ส่วนแจบอมก็ยกยิ้มที่ดูมีเสน่ห์ที่นานๆทีจะได้เห็นครั้งหนึ่ง มือหนาชูสองนิ้วขึ้นมาข้างลำตัว

เป็นรูปเพียงรูปเดียวที่มีความหมายและสำคัญสำหรับปาร์คจินยองและอิมแจบอมมากที่สุด

' นายจะเก็บไว้หรือว่าให้ฉันเก็บไว้ดี ? ' จินยองเอ่ยถามในขณะที่มือกำลังสะบัดรูปเบาๆ

' นายเก็บไว้เถอะ เผื่อคิดถึงฉันในอนาคตจะได้หยิบมาดู '

' ฉันจะหยิบมันมาดูทุกวันเลย เพราะฉันจะคิดถึงนายทุกวัน เพื่อนรัก '

xx.

" นึกถึงตอนนั้น ฉันจำได้ว่านายร้องไห้ด้วย " แจบอมเอ่ยขึ้นมาพลางยกมือยีกลุ่มผมนิ่มของเพื่อนสนิทเบาๆจนอีกฝ่ายถึงกับทำหน้ายู่ใส่

" ไม่ต้องมาพูดเรื่องนั้นเลยแจบอม เดี๋ยวเหอะๆ "

" ปาร์คจินยองคนขี้แย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ " ร่างสูงหัวเราะใส่อีกคนจนมือบางของเพื่อนสนิทตีรัวลงมาที่ไหล่หนาสามที

" แหมมมมม ทำมาเป็นพูดอย่างกับว่าตัวเองไม่ร้องอย่างนั้นแหละ "

" อะไร ฉันไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย " แจบอมหันหน้ามาเถียงคนตัวบางที่กำลังหัวเราะชอบใจตนเองอยู่

" นายแอบน้ำตาคลอ อย่ามา ฮ่าๆๆๆๆๆ "

" บ้าไปแล้ว ปาร์คจินยอง "

วันสุดท้ายของนักเรียนมอปลายปีสาม ถือเป็นวันที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนครั้งสุดท้าย เห็นน้ำตาของเพื่อนเป็นครั้งสุดได้ ได้โอบกอดร้องเพลงพูดคุยกันในฐานะนักเรียนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเลื่อนสถานภาพจากนักเรียนมัธยมที่ชอบทำตัวสบายไปวันๆเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่ต้องใช้ชีวิตที่เคร่งเครียดและเต็มไปด้วยการแข่งขัน บางคนก็ได้เรียนด้วยกัน แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่ได้เรียนที่เดียวกันเช่นกัน

อิมแจบอมกับปาร์คจินยองกำลังประสบปัญหาอย่างหลัง...

' ฮึกกกกกก ... '

' อย่าร้องไห้เลยจินยองอ่า ... ' ร่างสูงโปร่งกำลังยืนลูบหลังปลอบเพื่อนสนิทที่กำลังจำแลงกายเป็นเด็กน้อยขี้แยใส่เขา จินยองยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะปล่อยหยดน้ำตาออกมาอีกระลอก

' นายไม่เสียใจรึไงล่ะ เราไม่ได้เรียนที่เดียวกันนะแจบอม นายไม่เสียใจ ... ฉันเสียใจ ฮืออออ '

' ไม่เอาหน่าจินยอง นายไม่ได้ขี้แยเพราะเรื่องแค่นี้เสียหน่อย ' แม้จะบ่นไปอย่างนั้น แต่มือหนาก็พร้อมที่จะยกขึ้นมาปลอบประโลมเพื่อนสนิทของตนอยู่เสมอ เมื่อมือหนาสัมผัสลงกับแผ่นหลังบางนั้นอีกครั้ง เพียงเสี้ยววินาที ร่างบอบบางของจินยองก็ถลาเข้ามากอดเจ้าของมือหนาแสนอบอุ่นนั้นพร้อมปล่อยหยดน้ำตาและเสียงสะอื้นออกมาโดยไม่อายใครต่อใครที่ยืนอยู่บริเวณนั้น

‘ ฮึก ... ฮืออออออออออ ’

‘ เฮ้ ! จินยอง เป็นอะไรไป ใจเย็นๆก่อนสิ่จินยองอ่า ’ แจบอมที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อยามที่เพื่อนสนิทร้องไห้เช่นนี้ก็ได้แต่พูดวนไปวนมาอยู่เพียงแค่ประโยคเดิมๆเท่านั้น มือไม้ที่วางอยู่บนแผ่นหลังบางก็พยายามออกแรงดึงรั้งให้ร่างบอบบางที่กำลังสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นเข้ามาใกล้กว่าเดิม

‘ ฮึก ... แจบอมอ่า ... ฮือออออออ ’

‘ นายบอกฉันได้ไหมว่านายร้องไห้เพราะอะไร ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เพราะเรื่องที่เราจะต้องแยกกันหรอกนะ จินยอง ’ แจบอมผละร่างของจินยองออกก่อนจะจ้องดวงตาเรียวที่คลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำตาด้วยสายตาที่จริงจังจนน่ากลัว น่ากลัวมากพอที่จะทำให้คนปากแข็งอย่างปาร์คจินยองเอ่ยความจริงออกมาได้

‘ แจ็คสันนอกใจฉัน .... ’

เหมือนไม้หน้าสามกำลังกระแทกโดนใบหน้าของแจบอมอย่างจัง ความรู้สึกชาวาบคล้ายคนปิดบังความลับไม่มิดกำลังเกิดขึ้นกับตัวเขา ดวงตาเรียวคมเบิกขึ้นเล็กน้อยพร้อมคิ้วสวยที่เผลอเลิกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มือหนาที่คอยลูบปลอบประโลมกับหยุดนิ่ง ความรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา ใบหน้าหล่อได้แต่เงยขึ้นพร้อมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังก่อตัวกลับเข้าไปที่เดิมของมัน เขาไม่คิดว่าจินยองจะรู้เร็วเกินไปขนาดนี้

‘ จริงเหรอจินยอง ? ’ ฝืนเอ่ยถ้อยคำที่แสร้งว่าไม่เคยรับรู้เรื่องพรรค์นั้นออกมา แม้ว่าเขาจะรู้นานแล้วก็จริง แต่เขาคิดว่าแจ็คสันจะเลิกกับฝ่ายนั้นเพื่อกลับมาจริงจังกับจินยอง แต่เจ้าหมอนั่นกลับเลือกที่จะจับปลาสองมือเช่นนี้ เขาเองก็คงช่วยอะไรไม่ได้อีกนอกจากจะบอกให้เพื่อนสนิทของเขาทำใจเสีย

‘ อือ ... ฉันเห็นกับตาว่าเขากำลังยืนจูบกัน .. ฮึก ... ในห้องน้ำ ’ ยิ่งพูด จินยองก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาอุดหลอดคอเอาไว้ รู้สึกลำบากที่จะพยายามกลืนมัน แต่ก็รู้สึกอึดอัดที่จะปล่อยมันค้างคาไว้อย่างนี้

‘ แล้วมันว่าไง ? ’

‘ ฉันไม่รู้แจบอม ... ฮึก .... ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคนเลวคนนั้น ... ฮือออออออ ’

‘ งั้นฉันจะไปเคลียร์กับไอ่เลวนั่นให้รู้เรื่องไปเลย ’ ว่าแล้วก็รีบผละออกจากอีกฝ่ายเพื่อที่จะไปเคลียร์ปัญหาที่เพื่อนรักของเขากำลังประสบอยู่ แน่นอนว่าอิมแจบอมไม่ได้รู้สึกสบายใจมากหรอกที่ทั้งสองคนกำลังระหองระแหงกันเช่นนี้ เพราะหยดน้ำตาของปาร์คจินยองเพียงหยดเดียว สามารถทำให้หัวใจของอิมแจบอมแทบหนักหน่วงจนเจ็บปวดแทนได้

‘ อ ... อย่าไปนะแจบอม ... ’ มือเล็กจับรั้งข้อมือหนาของอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนจนร่างหนายอมถอดใจ

‘ นายยังรักมันรึไง ? ’

‘ เปล่าหรอก ... ฉันตัดใจจากแจ็คสันได้ ’

‘ ... ’

‘ แต่ฉันไม่อยากให้นายลำบากเพราะฉันอีก แค่นี้นายก็คงจะลำบากมากพอทนแล้วที่ต้องมาปกป้องฉันแบบนี้น่ะ ... ’

… แม้ใจอยากจะเถียงออกไปว่าเขาไม่เคยนึกลำบากใจที่ต้องปกป้องคนตรงหน้า กลับรู้สึกดีที่ได้ปกป้องเสียด้วยซ้ำ แต่ในเวลานี้ปาร์คจินยองคงไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น ...

‘ ฉัน ... ’

‘ ฉันอยากไปร้องคาราโอเกะจังแจบอม ... ฉันอยากระบายความอึดอัดในใจของฉัน ’ จินยองเอ่ยขึ้นมาพร้อมยกยิ้มบางๆที่ดูอย่างไร รอยยิ้มนี้ก็เป็นรอยยิ้มที่เศร้าหมองที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมัน

‘ … ’

‘ ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้ใช้ชีวิตเป็นนักเรียนแล้ว ... ฉันขอให้นายตามใจฉันจนวินาทีสุดท้ายจะได้ไหม แจบอม ... ’

‘ ไปร้องก็ได้ แต่อย่ามาร้องไห้ปล่อยโฮใส่ไมค์ก็แล้วกัน ’

xx.

แจบอมและจินยองใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงในร้านคาราโอเกะเจ้าประจำที่มักจะมาใช้บริการอยู่บ่อยๆ ร่างสูงโปร่งนั่งเท้าคางมองเด็กน้อยขี้แยที่สัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ใส่ไมโครโฟนกำลังปล่อยโฮยกใหญ่เมื่อเจอเพลงอกหักเข้า จินยองร้องเพลงไปสะอื้นไปจนฟังไม่ออกว่ากำลังร้องเพลงอะไรอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและรับฟังอีกฝ่ายระบายคามอัดอั้นตันใจผ่านทางเสียงเพลง

ครืดดดดดด ....

สายตาคมเหลือบมองโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยของจินยองที่วางทิ้งไว้ก่อนจะไปยืนร้องเพลงอยู่ตรงหน้าตู้เพลง แน่นอนว่าสายตาของอิมแจบอมแม้จะสั้นกว่าปกติเล็กน้อยแต่เขาสามารถมองเห็นได้ว่าข้อความที่ส่งเข้ามาในเครื่องนั้นเป็นของคนที่ทำให้ปาร์คจินยองร้องไห้ฟูมฟายคล้ายคนเสียสติเช่นนี้

แจ็คสันหวัง : จินยองอ่า ฉันอยู่หน้าร้านคาราโอเกะที่นายชอบมา นายออกมาหาฉันหน่อยสิ่ นะจินยองอ่า .... T T

‘ จินยอง ’

‘ หือ ? ’ ใบหน้าน่ารักที่ขัดกับดวงตาที่บวมปูดไปเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนักหันมามองคนเรียกด้วยความสงสัย

‘ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน นายอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนนะ ’

‘ อื้อ ... ’ พอขานรับเสร็จ จินยองก็หันหน้าเข้าหาตู้เพลงเพื่อร้องเพลงต่อทันทีโดยไม่สนว่าเพื่อนสนิทของตนกำลังเดินถกแขนเสื้อออกไปจากห้องคาราโอเกะแล้ว

‘ มึงมาที่นี่ทำไมแจ็คสัน ? ’ แจบอมเดินออกมาจากร้านคาราโอเกะ ก็พบว่าร่างล่ำหนาที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนหนุ่มของจินยองกำลังยืนกระวนกระวายอยู่หน้าร้าน ใบหน้าหล่อตีสีหน้านิ่งเรียบทันที

‘ คือกูจะมาขอโทษจินยอง ... กูกำลังเลิกกับแบมแบมแล้ว ’ แจ็คสันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรนจนคนฟังรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกระดับ

‘ แล้วยังไง มึงเห็นเพื่อนกูโง่มากเลยเหรอ ?! ’

‘ ไม่ใช่แบบนั้นเว่ย คือ ... ’

‘ มึงก็รู้ว่าจินยองชอบมึงมาก แล้วมึงก็ยังทำแบบนี้เนี่ยนะ ! ’

‘ แจบอมมึงฟังกูก่อนดิ่วะ ’

‘ กูไม่ควรปล่อยให้มึงเข้ามายุ่งกับเพื่อนของกูตั้งแต่แรกเลย ไอ่เชี่ยเอ้ย ! ’ แจบอมแทบเหลืออด มือหนากำหมัดเองไว้พร้อมเงื้อขึ้นมาแล้วอัดลงบนใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายจนเจ้าของใบหน้าที่รองรับหมัดหนักแทบเซถลาล้มลงไป

‘ … ’ แจ็คสันทำได้เพียงยกนิ้วโป้งขึ้นมาเช็ดคราบเลือดที่เกาะอยู่มุมปากนั้นออกก่อนจะตวัดตามองอีกฝ่ายที่ยืนกำหมัดปั้นหน้าโมโหใส่ตน

‘ มึงจำได้ไหม ... วันที่มึงคบกับจินยอง กูเคยบอกอะไรมึงไว้ ... มึงยังจำได้อยู่รึเปล่า ? ’

‘ .... ’

‘ กูเคยบอกมึงว่า เมื่อไหร่ที่มึงทำจินยองเสียใจ กูจะเหยียบย่ำให้มึงจมดินแล้วกูจะทวงจินยองของกูคืนมา !! ’ แจบอมถลาเข้าไปซัดแจ็คสันด้วยความโมโหจนคนแถวนั้นแทบจะกันให้ทั้งสองร่างอยู่ห่างจากกันไม่ทัน

‘ เชี่ยแจบอม ! ’

‘ ไอ่ห่า ! ปล่อยดิ่วะปล่อยยยยย กูจะจัดการไอ่เลวนี่ให้มันเจ็บสมกับที่คนที่กูรักเจ็บแบบนี้ ปล่อยดิ่วะ !!! ’

และสงครามการทะเลาะวิวาทระหว่างแจ็คสันหวังกับอิมแจบอมก็ดำเนินต่อไป ผู้คนที่อยู่บริเวณที่เกิดเหตุก็ได้แต่พยายามรั้งทั้งสองเอาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ

... โดยที่ทั้งสองคนนั้นไม่ได้สังเกตเลยซักนิดว่าบทสนทนาและการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของปาร์คจินยองทั้งหมด

‘ อ้ากกกกก เจ็บนะจินยอง เบาๆดิ่วะ เจ็บบบ ! ’ เสียงทุ้มร้องดังลั่นเมื่อสำลีสีขาวสะอาดที่ถูกชุบด้วยแอลกอฮอล์เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์กำลังสัมผัสเข้าที่แผลบริเวณโหนกแก้มนั้น แจบอมตวัดสายตาไปมองพยาบาลจำเป็นที่กำลังปั้นหน้าบึ้งตอบกลับมา

‘ ทำตัวสร้างปัญหาไม่เข้ากับตัวนายเลยนะแจบอม ’

‘ อะไรล่ะ ? ’

‘ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องไปยุ่งกับคนพรรค์นั้นแล้ว นายก็ไม่ฟังฉันเลย ’ แม้ปากจะพร่ำบ่นแต่มือบางก็ยังคนแกะพลาสเตอร์กันน้ำออกมาพร้อมบรรจงแปะลงที่แผลบนโหนกแก้มของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาพร้อมเป่าลมอ่อนๆเล็กน้อย

‘ ก็มันทำนายเจ็บ ... ’

‘ แต่อีกไม่นายฉันก็จะโอเคแล้วหน่าแจบอมอ่า ... ขอแค่เวลาพักใจเล็กน้อยเอง ’

‘ เล็กน้อยนี่นานแค่ไหน ’

‘ หนึ่งปีมั้ง ... ’

‘ นานไป ’ แจบอมเอ่ยพลางยกขวดน้ำเปล่าขึ้นจรดริมฝีปากเพื่อดื่มมันแทนเบียร์กระป๋องที่จินยองสั่งกำชับว่าห้ามดื่มเพราะอายุยังไม่ถึง

‘ แต่นี่มันรักแรกของฉันเชียวนะแจบอม ... ’

‘ มันไม่ใช่รักแรกของนายหรอก ฉันรู้ ... ’ ใบหน้าหล่อที่มีบาดแผลและรอยฟกช้ำประดับบนใบหน้าหันมามองใบหน้าน่ารักที่เพิ่งจะหยุดร้องไห้ไม่นานมานี้ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่าเจ้าของต้องการจะสื่ออะไร

‘ หมายความว่ายังไง ? ’

‘ นายก็แค่เจ็บใจที่แจ็คสันมันทำนายได้เจ็บแสบขนาดนี้ นายไม่ได้รักมันหรอก นายก็แค่หลงทางเฉยๆ ’

‘ ... นั่นสิ่นะ นายอ่านใจฉันออกอีกแล้ว ’ จินยองหัวเราะแห้งๆก่อนจะก้มหน้ามองมือบางที่กำลังพันกันไปมา เขาชอบทำเช่นนี้เมื่อยามที่กำลังเผชิญกับปัญหาหนักอกหนักใจ

‘ จินยอง .. ’

‘ หือ ? ’

‘ เป็นฉันไม่ได้เหรอ ... ’

‘ … ’

‘ เป็นฉันไมได้เหรอ ... ที่จะยืนเคียงข้างนายไปตลอดทั้งชีวิตน่ะ ’

xx.

“ เดี๋ยวนายจะไปไหนต่อล่ะจินยอง ? ” แจบอมเอ่ยถามในขณะที่กำลังเดินขนาบข้างร่างบอบบางที่ง่วนอยู่กับการค้นหาของภายในกระเป๋าอยู่ คิ้วสวยขมวดเป็นปม มือบางกำลังคุ้ยหาบางสิ่งบางอย่างภายในกระเป๋าอย่างต่อเนื่อง

“ กลับบ้านล่ะมั้ง ?  ว่าจะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่อ่ะแล้วก็พาคนไปให้พ่อแม่รู้จัก ”

“ ที่ปูซานน่ะนะ ? ”

“ ใช่แล้ว ... แต่ตอนนี้ฉันหาตั๋วเครื่องบินไม่เจออ่ะแจบอม ” จินยองเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาหาตั๋วเครื่องบินที่ตนจองเอาไว้เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้านเกิดอย่างเมืองปูซาน

“ นายนี่สายตาไม่ดีหรือว่าติงต๊องกันแน่ ตั๋วของนายหนีบไว้ข้างกระเป๋านี่ไง ” แจบอมคว้าตั๋วเครื่องบินที่สอดไว้อยู่ข้างกระเป๋าเป้ของจินยองออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหยิบตั๋วเครื่องบินออกมาปรากฏว่า ...

... มีตั๋วเครื่องบินสองใบ ...

“ อ้าวจริงดิ่ ขอบใจนะแจบอม ” จินยองหยิบตั๋วเครื่องบินใบหนึ่งออกจากมือหนาพร้อมส่งรอยยิ้มให้เป็นการตอบแทน

“ ปาร์คจินยอง ”

“ ว่าไง .. อิมแจบอม ? ”

“ นายจำคำถามที่ฉันเคยถามทิ้งไว้เมื่อปีที่แล้วได้อยู่ไหม ? ” แจบอมเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจ แต่เขาคงจะอดทนไม่ไหวหากจะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยอีกครั้งแน่ๆ

“ ... จำได้ ”

“ นายพอจะให้คำตอบกับฉันได้รึยัง ปาร์คจินยอง ... ”

“ ทุกอย่างมันอยู่ภายในตั๋วเครื่องบินที่อยู่ในมือของนายแล้วล่ะ อิมแจบอม ”

-FIN .xoxo

:) Shalunla