` S H O R T F A N F I C R O O M | G O T 7 ♡

ตอนที่ 1 : { O S } C O C A C O L A : 코카콜라 {Jaebum x Youngjae} 。

 

{ C O C A C O L A : 코카콜라 }

pairing ; Jaebum x Youngjae
author ; pinnathero
genre ; little romantic & comedy

type ; PWP

rate ; pg-15

(หมายเหตุ : 당신이 따뜻해서 봄이 왔습니다 (Spring Comes with Your Warm Embrace)

 / 316 : http://youtu.be/2bzYvAcXseU)

warning ; อยากมีแท็กกับเขาซักเรื่อง สกรีมเรื่องนี้ช่วยแท็ก #colajbyj ในทวิตด้วยน้า เราอยากรู้ว่าคนอ่านมีความคิดเห็นและฟีลลิ่งอะไร ขอบคุณนะก้ะ T_T

 ‘ เมื่อชเวยองแจอยากกินโคล่า ... ‘

xx.

“ แจบอมฮยอง ผมอยากกินโคล่าอ่ะ ! ”

เสียงเล็กๆติดสำเนียงภาษาถิ่นของชาวมกโพตะโกนลั่นหอพักใจกลางกรุงโซล ร้อนให้เจ้าของชื่ออย่าง อิมแจบอม หรือ เจบี ลีดเดอร์ของวงที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่นั้นต้องหันมามองอีกฝ่ายด้วยความเอือมระอา

... ช่วยมีใครซักคนเข้าใจ ชเวยองแจ คนนี้หน่อยเถอะว่าอยากกินโค้กมากแค่ไหน ไม่มีใครเข้าใจกันเลยซักคน เสียใจมากครับฮือฮือฮือ ...

“ ไม่ได้ยองแจ สตาฟนูน่าบอกนายแล้วไม่ใช่รึไงว่าน้ำหนักนายขึ้นน่ะ ” พูดไปก็เหมือนแทงใจคนเป็นน้องอยู่บ้าง แต่เขาก็รู้ดีว่า แค่นี้มันไมได้ชนะความอยากกินของชเวยองแจได้แน่นอน

“ ขอกินนิดเดียวเองนะฮยองนะๆๆๆ ”

“ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ชเวยองแจ ”

“ น้าฮยองน้า ”

“ ไมได้ ” เสียงทุ้มเอ่ยวาจาดังลั่น พลางยกเครื่องดื่มอัดลมกระป๋องสีแดงที่ภายในบรรจุด้วยของเหลวสีน้ำตาลเข้ม ถูกอัดแก๊สเพิ่มเข้าไปให้มีความซ่าตามสไตล์เครื่องดื่มน้ำอัดลมอย่างไม่ใส่ใจเมนโวคอลคนน้องที่นั่งมองอีกฝ่ายด้วยสายตาละห้อย

" แล้วทำไมฮยองถึงกินเอาๆแบบนั้นล่ะ ไม่แฟร์เลยว่ะ " คนตัวเล็กกว่าบ่นกระปอดกระแปดงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว แต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน แค่ไม่เก็บเอามันมาใส่ใจก็แค่นั้นแหละ

" สตาฟนูน่าไม่ได้ห้ามฮยองซักหน่อย "

... คอยดูเถอะ โคล่าแสนอร่อยจะต้องตกลงถึงท้องชเวยองแจคนนี้ให้ได้ ! ...

xx.

" ทุกคน อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันว่าจะออกไปร้านสะดวกซื้อแถวนี้หน่อยน่ะ " พ่อหนุ่มไวด์แอนด์เซ็กซี่อิมพอร์ตจากฮ่องกงอย่าง แจ็คสันหวัง เอ่ยถามสมาชิกในวงที่ตอนนี้กำลังนอนก่ายกันไปมาบนพื้นห้องนั่งเล่นเหมือนปลาติดอวนยักษ์อย่างไรอย่างนั้น

" เอาขนมปังมาหนึ่งห่อแล้วก็แฟนต้าสองกระป๋องนะ " พี่ใหญ่ของวงอย่าง มาร์คต้วน เอ่ยบอกในขณะที่ในมือบางนั้นกำลัง ...

ถือแฟนต้าสีแดงสองกระป๋อง ...

" จินยอง แกหัดบอกให้พี่ชายที่รักของแกเพลาๆลงบ้างนะไอ่น้ำกระป๋องแฟนต้าบ้าบอเนี่ย เดี๋ยวปวดท้องขึ้นมา สตาฟนูน่ารู้เข้าแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ " แจ็คสันเอ่ยบอก ปาร์คจินยอง หรือ จูเนียร์ ที่กำลังนั่งกินขนมมันฝรั่งแผ่นทอดซองสุดท้ายของหอพักพลางดูทีวีไป



เจ้าตัวพยักหน้าตอบรับแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเติมอีก ยังคงปล่อยให้พี่ใหญ่ในวงดื่มด่ำกับน้ำอัดลมกระป๋องสีแดงต่อไป

" ผมเอามันฝรั่งทอดครับ เฮ้ ! ยูคยอมนายจะกินอะไร ? " แบมแบม สั่งออเดอร์ของตัวเองก่อนจะหันไปสะกิดมักเน่ไลน์อีกคนที่กำลังนั่งเล่นเกมในมือถืออย่างเมามันส์อยู่

" เอาปาปริก้าๆๆ " มักเน่ของวงอย่าง คิมยูคยอม เอ่ยตอบรัวๆก่อนจะจมเข้าสู่โลกมหาสนุกต่อไป

" ผมเอาโคล่า ! " เสียงสั่งออเดอร์เครื่องดื่มต้องห้ามดังขึ้นมา ไม่แปลกใจว่ามันมาจากใคร หลายๆคนก็น่าจะรู้ดี อิมแจบอมหันควับมองไปยังเด็กน้อยจากดินแดนมกโพที่กำลังนั่งจ้องทีวีทำเป็นหูทวนลม ไม่รู้ไม่ชี้ สั่งออเดอร์ลอยๆเหมือนไม่รู้ตัวเอง

" ชเวยองแจ " อิมแจบอมกดน้ำเสียงลงให้เยือกเย็นแปลกๆ คนฟังเองก็แอบรู้สึกขนลุกแต่ก็ต้องทำท่าเหมือนไม่กลัวเข้าไว้ก่อน

" อะไรฮยองอะไรรร "

" อย่ามาเนียน ... แจ็คสัน ซื้อนมจืดมาให้น้องแทนน้ำโคล่าก็แล้วกัน " แจบอมส่งสายตาตำหนิให้ยองแจหนึ่งทีก่อนจะหันไปสั่งออเดอร์ที่แจ็คสันต่อ

" อะไรอ้ะแจบอมฮยอง ! อย่ามาใจร้ายแบบนี้กับผมนะ !!! " ชเวยองแจกำลังทำหน้าเบ้คล้ายจะงอแงใส่ลีดเดอร์และพวกพ้อง แม้ว่าสมาชิกในวงจะไม่ค่อยเห็นท่าทางแบบนี้บ่อยเท่าไหร่

... แต่อิมแจบอมเห็นมันจนโคตรเบื่อแล้วบอกเลย ...

" แล้วฮยองอยากกินอะไรรึเปล่า ? " แจ็คสันพยักเพยิดไปยังพี่ชายแก่เดือนที่กำลังจ้องหน้าแข่งกับเด็กดื้อยองแจอยู่ แจบอมละสายตาจากเด็กดื้อดินแดนมกโพเพื่อหันหน้ามาตอบคู่สนทนาที่ถามออเดอร์ของเขา

" ไม่ล่ะ ฉันไม่หิวเท่าไหร่ "

" โอเค งั้นฉันเดี๋ยวไปซื้อมาให้นะทุกคน " แล้วแจ็คสันหวังก็หายลับไปกับประตูหอพักทันที และบรรยากาศมาคุก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

" ทำไมคนอื่นกินโคล่าได้แต่ผมถึงกินโคล่าไม่ได้ ? " เด็กน้อยมกโพเริ่มเปิดประเด็นโต้วาทีใส่พี่ชายผู้เป็นลีดเดอร์ของวงในหัวข้อ

'ความคับอกคับใจที่ไม่ได้กินโค้กของชเวยองแจ'

" นายกำลังจะอ้วนขึ้น รู้ตัวบ้างรึเปล่า? " แจบอมอธิบายเหตุผลอย่างตรงไปตรงมา แม้ว่าคนตัวเล็กกว่าจะไม่ชอบให้พูดถึงน้ำหนักมากนัก แต่นี่เป็นการตอกย้ำให้คนตัวเล็กควรเลิกฝันว่าจะได้กินเครื่องดื่มน้ำอัดลมไปเสียที

" แล้วทำไมมาร์คฮยองถึงกินได้แต่ผมทำไมไม่ได้ ! "

" ย๊า !!! " ลีดเดอร์เริ่มโมโหกับความไร้สาระไม่มีเหตุผลของคนตัวเล็กเข้าทุกทีๆ จนว้ากใส่หน้าคู่กรณีดังลั่น พี่ใหญ่ของวงพอได้ยินก็แทบสะดุ้งจะเกือบปล่อยกระป๋องน้ำแฟนต้าหลุดออกจากมือ

" เหยยย อย่างอแงใส่ฮยองเขาเลยหน่ายองแจ รู้แค่ว่าแจบอมฮยองเขามีเหตุผลของเขาก็พอแล้ว " จินยองเอ่ยขึ้นมาเพราะรำคาญเสียงที่ดังหนวกหูรบกวนการดูทีวีของตนและเพื่อต้องการยุติประเด็นโต้วาทีที่คาดว่าต่อให้พูดไปอีกสามชั่วโมงแม่งก็คงมีอยู่เรื่องเดียวเป็นใจความสำคัญคือ ...

' ทำไมคนอื่นกินได้แต่ชเวยองแจกินไม่ได้ ? '  แน่ๆ

" ไม่อ่ะ พวกฮยองใจร้าย ผมกินแค่อึกเดียวก็ไม่ได้ ใจร้ายทุกคนเลยอ่ะใจร้ายๆๆๆๆ " ชเวยองแจเวอร์ชั่นงี่เง่ากำลังสิงร่าง ยิ่งทำให้อิมแจบอมที่กำลังใช้มือกุมขมับแทบอยากใช้เท้ากุมขมับเพิ่มอีกสองข้างเสียจริง จินยองแทบจะเขวี้ยงรีโมททีวีไปโดนหัวทุยๆของเด็กมกโพนั่นด้วยความหงุดหงิด แต่ดีที่พี่ใหญ่รั้งข้อมือไว้ได้ทัน ไม่งั้นชเวยองแจได้เจ็บตัวหนักแน่ ส่วนคนอื่นๆยังคงงุนงงกับเรื่องราวต่อไป

" โว้ยยยยยยย อย่ามางอแงได้ไหมชเวยองแจ ! คนจะดูหนัง หนวกหูว้อยยยยย " ปาร์คจินยองโวยวายเป็นภาษาถิ่นใส่เด็กชายมกโพจนเจ้าตัวหยุดการงอแงไปได้แต่สถานการณ์ต่อไปนี้ดันเป็นสิ่งที่แย่ลงกว่าเดิมเพราะ ...

... ชเวยองแจกำลังจะร้องไห้

" เห้ออออ ... ยองแจ อย่าเพิ่งร้องไห้ " อิมแจบอมเริ่มปวดหัวกับปัญหางี่เง่าแบบนี้เข้าไปทุกที เอาเข้าๆเหตุการณ์แทนที่จะคลี่คลายก็ดันเริ่มจะแย่ลงแปลกๆ จึงพยายามทำใจให้เย็นลง สูดลมหายใจลึกๆก่อนจะลงไปนั่งตรงหน้าน้องพร้อมจับบ่าเล็กของอีกคนไว้

" ฮยองใจร้าย ... "

" เอางี้ ... ถ้านายอยากกิน ฮยองให้กินก็ได้ โคล่าน่ะ " ลีดเดอร์เอ่ยประโยคที่ชเวยองแจคิดว่าคงหูฝาดไปแน่ๆ ทั้งๆที่เพิ่งแคะขี้หูไปเมื่อเช้านี้แท้ๆเชียว ดวงตาเรียวเปล่งประกายดีใจ รอยยิ้มยกกว้างจนปากแทบจะฉีก ตรงข้ามกับจินยองที่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจลีดเดอร์ของวง

" จริงนะฮยอง ! / หมายความว่าไงวะฮยอง ! "

" แต่ถ้ายองแจกินน้ำโคล่าไปแค่อึกเดียวแล้ว ฮยองจะสั่งทุกคนในวงไม่ให้คุยกับเราตลอดไป เอาแบบนี้แล้วกันนะ "

แล้วแจบอมก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองที่แชร์ห้องร่วมกับเด็กน้อยมกโพพร้อมปิดประตูเสียงดังใส่ทันที

xx.

ตกดึกประมาณตีสองกว่าๆ มันคือเวลาที่ทุกคนต่างเข้าไปนอนหลับพักผ่อนอย่างเหน็ดเหนื่อยหลังจากที่ฝ่าฟันกับตารางงานที่มีติดต่อกันอย่างหนักหน่วง แต่ยังมีหนึ่งคนที่ยังไม่หลับไม่นอนแม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน .....

ชเวยองแจนอนไม่หลับ

ชเวยองแจนอนไม่หลับ

ชเวยองแจนอนไม่หลับ

!!!!!!!!!!

คนตัวเล็กนอนดิ้นไปมาบนเตียง หันไปทางซ้ายที ขวาที จนรู้สึกว่านอนหลับไม่สบายเอาเสียเลย ทั้งๆที่หัวถึงหมอนเมื่อไหร่ เวทย์มนต์ง่วงนอนก็จะโถมใส่ตัวเขาทันทีแท้ๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เป็นเช่นนั้น ความรู้สึกภายในใจคือกำลังต้องการอะไรซักอย่างที่ถ้าไม่ได้แล้ว คงจะนอนไม่หลับแน่ๆในคืนนี้ ...

... ใช่แล้ว ชเวยองแจยังคงต้องการโคล่าอยู่ ! …

คนตัวเล็กกว่าค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน ใบหน้าน่ารักหันไปมองใครบางคนที่แชร์ห้องร่วมกัน กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราไปได้ซักพักใหญ่ ใบหน้าคมคายยังคงหล่อเหลาอยู่เสมอแม้เวลานอน จมูกโด่งนั้นรับกับใบหน้าไม่ต่างจากริมฝีปากได้รูปนั้น กลุ่มผมหนาสีเทาอ่อนนั้นก็ยิ่งทำให้ใบหน้าของเจ้าของดูโดดเด่นและเรียกเสียงหัวใจที่เต้นรัวของคนมองได้ไม่น้อย


มือเล็กค่อยๆยกขึ้นมาจับที่แผ่นอกบางของตนราวกับว่ากลัวใครจะได้ยินเข้า ก่อนจะค่อยๆหย่อนขาเรียวลงจากเตียงอย่างแผ่วเบาพร้อมยืนขึ้นเต็มความสูง เมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นที่เย็นเฉียบเพราะภายในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศ ปลายเท้าเล็กนั้นก็ทำการค่อยๆย่องเบาไม่ให้รูมเมทของตนรู้ว่าเขากำลังจะออกไปข้างนอก เพราะรู้ดีว่าลีดเดอร์ผู้ร่วมแชร์ห้องกับเขานั้นเป็นคนที่ตื่นง่ายมากถ้าหากได้ยินเสียงอะไรรบกวน


จนเมื่อเท้าทั้งสองข้างพาร่างเล็กไปที่ประตูสำเร็จ มือเล็กก็ค่อยๆบิดกลอนประตูเพื่อแง้มบานประตูออกเพียงเล็กน้อย ค่อยๆสอดร่างของตนผ่านช่องประตูที่เล็กแคบนั้นจนสำเร็จ มองดูต้นทางว่ามีใครอยู่ข้างนอกอยู่หรือไม่ ก่อนจะมองเข้าไปในห้องเพื่อมองว่าอีกฝ่ายจะตื่นนอนรึเปล่า

... อิมแจบอมไม่ตื่นครับทุกคน เข้าทางล่ะ !

“ ผมขอโทษนะแจบอมฮยอง แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ไว้ถ้าฮยองรู้เมื่อไหร่ว่าผมแอบกิน ฮยองจะลงโทษผมยังไงก็ได้ผมยอมหมดทุกอย่าง ผมขอโทษนะฮยองอ่า ”

เมื่อพบว่าทางทุกอย่างสะดวก คนตัวเล็กจนค่อยๆมุ่งหน้าไปยังมุมหนึ่งของหอพัก เป็นมุมที่เขารู้ดีว่ามีสิ่งที่ต้องการกำลังซ่อนเอาไว้อยู่แน่นอน โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า ...

ลีดเดอร์ผู้ร่วมแชร์ห้องกับชเวยองแจยังไม่ได้นอนหลับอย่างที่ตนคิดไว้ ซ้ำยังได้ยินทุกอย่างที่คนตัวเล็กพูด !

ชเวยองแจลากขาทั้งสองข้างตรงไปยังห้องครัวของหอพักที่เป็นแหล่งเก็บสิ่งที่เขาต้องการไว้ คนตัวเล็กเหลือบมองไปเห็นแสงไฟสลัวจากประตูห้องนอนของจินยอง ยิ่งทำให้หัวใจของยองแจแทบตกลงไปที่ตาตุ่ม แต่ก็ลืมไปว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลานอนของปาร์คจินยอง นี่มันเป็นเวลาดูการ์ตูนของเจ้าของห้องต่างหาก

ยองแจรีบเดินไปที่ตู้เย็นสีเทาหลังใหญ่ที่ตั้งไว้มุมหนึ่งของห้องครัว มือเล็กคว้าหมับไปที่ที่จับตู้เย็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวป้องกันสิ่งสกปรกจะเปรอะเปื้อนที่จับตู้เย็นเข้า ยองแจใช้แรงเพียงเล็กน้อยเพื่อค่อยๆเปิดตู้เย็นหลังใหญ่โดยที่ไม่ให้ได้ยินเสียง


เมื่อเปิดออกมาแล้ว ก็พบว่ากระป๋องน้ำอัดลมสีแดงที่แปะยี่ห้อเด่นหราว่า ‘ โคคา โคล่า ’ เรียงรายอยู่เต็มตู้ ยิ่งทำให้ดวงตาเรียวที่เริ่มง่วงของคนตัวเล็กกลับเปล่งประกายแวววับทันที ชเวยองแจไม่ได้สนใจไอเย็นจากตู้เย็นที่แผ่ปกคลุมออกมาแม้แต่น้อย เจ้าตัวค่อยๆเอื้อมไปหยิบกระป๋องน้ำอัดลมที่ต้องการไว้ในมือ ค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงที่หน้าตู้เย็นโดยที่ไม่ยอมปิดประตูตู้เย็นเลย

“ โคล่าของฉัน โคล่าของฉัน ชเวยองแจมารับโคล่าลงท้องแล้วน้า ! ”

แกร๊ก !

มือเล็กค่อยๆเปิดกระป๋องน้ำอัดลมได้จนสำเร็จ รอยยิ้มกว้างถูกฉายขึ้นมาประดับบนใบหน้าน่ารักนั้น ยกกระป๋องน้ำอัดลมรสโปรดขึ้นมาเหนือหัวคล้ายจะชาบูเสียสามที ยกจิบมันไปเสียสองสามอึก เปล่งเสียงซ่าออกมาจากปากดังๆ ก่อนจะเพ่งพิจารณาน้ำอัดลมที่รอคอยเวลาที่จะกินมาแสนนานด้วยความตื่นเต้น จะได้สัมผัสรสชาติที่ซาบซ่าหลังจากที่ไม่ได้สัมผัสมันมานับสองเดือน พี่ๆในวงก็ใจร้ายเดินดื่มมันล่อหน้าล่อตาและไม่คิดจะแบ่ง แต่คราวนี้ล่ะ ... ชเวยองแจจะลิ้มรสมันเองบ้างแล้ว !

“ อร่อยไหมครับ ชเวยองแจ ? ”

คงเพราะมัวแต่สำรวจกระป๋องอยู่นานโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีเงาดำๆของใครบางคนมายืนอยู่ด้านหลังนานได้เป็นระยะหนึ่งตั้งแต่ที่ออกมาอยู่หน้าตู้เย็นสักพักแล้ว คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินว่ามีใครเรียกตนอยู่หันซ้ายหันขวา ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าเพื่อมองใบหน้าเจ้าของเสียงเรียกชื่อของตน

“ จ ... แจบอมฮ ... ฮยอง ”

“ ไง เด็กแสบ ? ”

“ คือว่า ... ” ... งานเข้าชเวยองแจชุดใหญ่แล้วไง พ่อครับแม่ครับ ช่วยผมด้วยเถอะ ฮืออออ !!

“ มานี่เลย เจ้าเด็กแสบ ”

ว่าแล้วร่างหนาของคนเป็นพี่ก็อุ้มเจ้าตัวแสบที่ยังคงถือกระป๋องน้ำโคล่าพาดบ่าแล้วใช้เท้ายันประตูตู้เย็นให้ปิดสนิทก่อนจะเดินดุ่มเข้าไปในห้องนอนของพวกเขาพร้อมล็อคกลอนประตูห้องให้สนิททันที

“ ฮยองปล่อยผมสิ่ ปล่อยยยยยยยย ” ร่างเล็กที่ยังคงดิ้นอยู่บนบ่าโวยวายเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้ลีดเดอร์รู้สึกอยากเอากระป๋องโคล่ายัดปากเสียเท่าไหร่ เพราะตอนนี้กำลังคิด ‘ บทลงโทษ ’ ที่เหมาะสมให้คนตัวเล็กได้แล้วต่างหาก

“ ทีอย่างนี้มาโวยวายนะชเวยองแจ ” แจบอมคว้ากระป๋องน้ำอัดลมที่อยู่ในมือเล็กมาไว้ในมือพร้อมวางไว้บนหัวเตียงก่อนจะโยนคนตัวเล็กแต่อวบลงกับเตียงของตน แล้วจัดการคร่อมร่างเล็กที่ดิ้นไปมาเพื่อต้องการพ้นออกจากพันธนาการร่างเนื้อของคนตรงหน้า

“ ฮยองปล่อยผมสิ่ปล่อยนะ จะมาคร่อมผมทำไมเนี่ยยยยยยยย ”

“ ก็กำลังจะลงโทษเด็กแสบตามที่พูดไว้ก่อนออกจากห้องไง ” ใบหน้าหล่อคมคายโน้มลงมาใกล้ในระยะประชิดก่อนจะยกยิ้มมุมปาก คนตัวเล็กเมื่อเห็นก็รีบหันหน้าหนีพร้อมหลับตาปี๋ทันที

... อย่าบอกนะว่า .. แจบอมฮยองได้ยินหมดทุกอย่างน่ะ ! ไม่นะไมมมมมมมมมมมมม่ !!!! ...

“ ฮ .. ฮยองได้ยิน ? ” แม้ว่าจะกลัวสุดใจขาดดิ้น แต่ก็ยังจะทำซ่าส์ใจกล้าใส่อีกฝ่ายอยู่ ทั้งๆที่หลับตาและหันหน้าหนีแบบนั้น

“ ขยับตัวไปมาขนาดนั้น ใครจะนอนหลับได้ หืม ? ”

“ ง่า ... แจบอมฮยองอ่า .. ”

“ ฮยองเตือนดีๆ อุตส่าห์เป็นห่วง แต่เราก็ไม่เคยฟังฮยองเลย แถมยังจะดื้อแอบมากินตอนดึกๆให้ได้อีก อยากอ้วนมากรึไง ? ”

“ ม ... ไม่ใช่นะ ... ”

“ อยากกินมากใช่ไหม น้ำโคล่าน่ะ ? ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆที่ข้างใบหูเล็กจนเจ้าของแทบย่นคอหลบลมหายใจที่รดแถวๆหู ไม่อยากจะบอกว่ามันจั๊กจี้มากแค่ไหน แต่ตอนนี้เพราะตนเป็นคนผิดเต็มประตูเลยทำได้แค่ยอมตามน้ำไปก่อน

“ ม ... ไม่อยากแล้ว ปล่อยผมเลยฮยอง ปล่อยยยยยยยย ” และชเวยองแจก็เริ่มวิชาดิ้นพล่านไว้ก่อนพ่อสอนไว้ทันที แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะไม่ว่าจะดิ้นแรงแค่ไหน คนตัวโตที่คร่อมเขาไว้นั้นไม่มีทีท่าว่าจะโอนเอนล้มลงไปเลยแม้แต่น้อย

... นี่อย่าบอกนะว่าเขามีแรงเท่าลูกแมวเท่านั้นน่ะ !

“ มีแรงเท่าลูกหนูยังจะมีน่าดิ้นพล่านให้เหนื่อยเปล่าทำไม สู้อยู่นิ่งๆให้ฮยองลงโทษไม่ง่ายกว่าเหรอ ? ”

“ ไม่ใช่ลูกหนูนะ ! ไม่ต้องเลย ลงโทษอะไรฮยองงงงง ไม่เอาผมง่วงผมจะนอนแล้วววววววววว ”

“ หึ ... ”

ว่าแล้วอิมแจบอมก็เริ่มปฏิบัติการลงโทษคนตัวเล็กทันที มือหนาคว้ากระป๋องน้ำอัดลมที่เจ้าตัวแสบเปิดไว้บนหัวเตียงมากรอกเข้าไปในปากในปริมาณพอเหมาะ ก่อนจะโน้มตัวลงมาให้ริมฝีปากอยู่ในระดับเดียวกับริมฝีปากบางนั้น ดวงตาคมสบตากับดวงตาเรียวเล็กที่กำลังมองกลับมาเช่นกัน และริมฝีปากของคนตัวหนาก็ประกบลงกับริมฝีปากบางนั้นอย่างแผ่วเบา

“ อื้อ ! ”

ดวงตาเรียวเล็กเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่ยิ่งตกใจกว่าคือจู่ๆลิ้นหนาของร่างสูงกำลังค่อยๆพยายามเปิดริมฝีปากเรียวให้อ้าออกเพื่อรับน้ำโคล่าที่เพิ่งดื่มไปเมื่อสักครูนี้เข้าไป จนแล้วจนรอด สติจากที่ไม่มีอยู่แล้ว พอได้รับจูบรสโคล่าและความอ่อนโยนจากคนด้านบนแล้วนั้น ดวงตาเรียวเล็กก็หลุบลงรับสัมผัสอย่างเต็มที่ ริมฝีปากเล็กค่อยๆเผยอออกรับน้ำโคล่าภายในโพลงปากของอีกฝ่ายให้เข้ามาในลำคอของตนจนหมด


ริมฝีปากหนายังคงระดมจูบไม่หยุดหย่อน ลิ้นร้อนค่อยๆกวาดไปทั่วโพรงปากเล็กนั้นเพื่อเก็บความหวานที่มีอยู่ภายในปากทั้งหมด กวัดแกว่งหยอกล้อลิ้นเล็กอย่างเชี่ยวชาญ และก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเมื่อลิ้นเล็กของร่างอวบเล็กนั้นพยายามหยอกล้อกลับด้วยท่าทีเงอะงะตามประสาของเด็กน้อย มือเล็กที่ถูกปล่อยจากพันธนาการของคนตัวสูงค่อยๆเอื้อมไปจับชุดนอนลายหมีสีน้ำตาลของร่างสูงไว้แน่น มือหนาประคองใบหน้าน่ารักนั้นให้เข้ากับองศาจูบก่อนจะเริ่มคุมเกมที่ตนเป็นคนคิดอย่างเต็มที่


เสียงครางอื้ออึงดังมาจากทั้งสองฝ่าย พอได้รับรสจูบอันอ่อนโยนปะปนกลิ่นซ่าของโคล่าแล้ว ดูเหมือนว่าคนด้านใต้เริ่มจะหายใจไม่ทัน มือเล็กค่อยๆกระตุกเสื้อนอนลายหมีของอีกฝ่ายไปมา แต่คนเป็นพี่ก็ไม่ได้ใจร้ายที่จะปล่อยให้คนตัวเล็กขาดอากาศหายใจตายคาเตียงแน่นอน แจบอมค่อยๆผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากเล็กนั้นอย่างอ้อยอิ้ง ผละออกมาเล็กน้อยก่อนจะโน้มไปจูบริมฝีปากเบาๆแบบไม่ลุกล้ำใดๆอีกครั้ง


ผละริมฝีปากออกเพื่อสูดดมความหอมละมุนจากพวงแก้มนิ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย พวงแก้มที่เขาสามารถสัมผัสและได้กลิ่นมันเพียงคนเดียวเท่านั้นเบาๆ และค่อยๆผละออกห่างอีกฝ่ายในที่สุด คนมองจดจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าร่างเล็กของชเวยองแจที่นอนเขินอายอยู่นั้นเป็นภาพที่น่ารักที่สุดในสายตาของอิมแจบอม

“ ฮ ... ฮยองบ้า ! ” เมื่อสติกลับคืนมาครบแล้ว มือเล็กยกขึ้นชกเข้าไปที่อกแกร่งนั้นเบาๆสามทีแต่คนตัวโตกว่าก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องสำนึกผิดแม้แต่น้อย ซ้ำยังหัวเราะร่าก่อนจะล้มตัวลงไปกระชับกอดอีกฝ่ายไว้

“ บ้าอะไรครับ ฮยองลงโทษเราอยู่นะ เด็กแสบ ”

“ ลงโทษบ้าบออะไรของฮยองเนี่ย ผมเสียเปรียบเห็นๆเลยนะงานนี้อ่ะ ! ”

“ ทำไมล่ะ ? เสียเปรียบยังไง ... เราก็ออกจะจูบกันบ่อยนะ ยองแจอ่า ” แจบอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่าเพื่อแกล้งคนในอ้อมกอดก่อนจะกระชับท่อนแขนแกร่งที่โอบรอบเอวของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น จะไม่ให้จูบกันไปได้อย่างไร

... ก็ในเมื่อพวกเขาทั้งสองคนนั้นเป็นคนรักกัน

“ ไม่ต้องมาพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ นอนเลยฮยอง ไม่เอาด้วยแล้วววว !! ”

พูดจบชเวยองแจก็รีบซุกหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งของลีดเดอร์รูมเมทเพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นริ้วสีแดงระเรื่อ ชวนให้คนมองรู้สึกอยากก้มลงไปหอมเสียฟอดใหญ่ ถ้าไม่ติดว่ามือเล็กยกขึ้นมาปิดพวงแก้มเนียนของตนไว้ล่ะก็นะ แถมปิดเปลือกตาบางสนิทไม่ยอมสบตากันอีก ยิ่งทำให้คนเป็นพี่หัวเราะเบาๆด้วยความชอบใจ ก่อนจะก้มกระซิบถามอีกฝ่ายข้างๆใบหูเล็กนั้นอีกครั้ง

“ โดนลงโทษแบบนี้แล้ว ยังอยากจะกินโคล่าอยู่อีกรึเปล่าหืม ยองแจอ่า ? ”

จะให้โดนจับกรอกปากยังไงก็ไม่อยากจะกินมันอีกแล้ว ไอ่โคล่าบ้าบอเนี่ย  !!

จำไว้เลยนะ แจบอมฮยอง ฮึ่ยยยยยยยย !!!!!

-FIN .xoxo

★tentativo