FIC Boku No Hero Academia / BNHA |Dark Uptight| (All Midoriya)

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 03 : ความสนุกกำลังจะเริ่มขึ้น

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง My Hero

เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินตามอนิเมะ ออกแนวดาร์กแฟนตาซี

มิโดริยะ อิสึคุเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่มนุษย์

มีฉากเรท 18+ บางตอน รบกวนทำความเข้าใจก่อนอ่าน

และอย่าแบนนะคะ

___________________________________________________________

EP.03

ความสนุกกำลังจะเริ่มขึ้น

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

หลังจากที่ดื่มด่ำความอร่อยชั้นเลิศจนอิ่มหนำสำราญ ก็ถึงเวลาที่มิโดริยะจะได้ทำความรู้จักกับเหล่าสมาชิกในคฤหาสน์หงส์ดำนี่เสียที แน่นอนว่าตลอดทางตั้งแต่ห้องนอนจนใกล้ถึงห้องประชุมที่อยู่เบื้องหน้า มิโดริยะนั้นก็ตื่นเต้นเสียจนเผลอหลุดนิสัยพึมพำและเข้าสู่โลกของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางสายตาขบขันระคนเอ็นดูของนัตสึกิที่เดินอยู่ด้านหลัง

ดวงตาสีโกเมนที่มักจะดุดันและชอบฉายแววก้าวร้าวอยู่บ่อย ๆ บัดนี้มันกลับทอประกายอย่างอ่อนโยน ราวกับว่านัตสึกิที่กำลังเดินมองแผ่นหลังเล็กของคนเด็กกว่า กับนัตสึกิที่เป็นอดีตลูกชายคนโตของครอบครัวบาคุโก มันคนละคนกันอย่างงั้นแหละ

ก็แหงละ...นี่คือนัตสึกิที่ตายไปแล้วนะเออ

หรือจะเรียกว่าเป็นปีศาจในคราบศพเดินได้ก็เถอะ

นัตสึกิยังคงเดินมองเจ้าเด็กเด๋อที่เอาแต่บ่นพึมพำไม่ยอมหยุด แม้กระทั่งตอนที่เขาเปลี่ยนจากเดินตามหลังเป็นคนเปิดประตู ก้าวเข้าไปในห้องประชุมที่มีเหล่าสมาชิกขององค์กรต่างนั่งประจำที่ และกำลังใช้ดวงตาหลากสีจ้องมองน้องเล็กคนใหม่แห่งคฤหาสน์ห้องดำอย่างไม่วางตา

“เอ่อ...คือว่านะ พวกเราจะจ้องหน้าน้องเขาไปถึงเมื่อไหร่?” น้ำเสียงนุ่มนวลออกไปทางหนุ่มเจ้าสำราญดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของคนอื่น ๆ ที่ยังคงจ้องใบหน้าหวานของเจ้าน้องเล็กดั่งคนตกอยู่ภายในภวังค์ โดยเฉพาะคนเป็นหัวหน้าที่แสดงท่าทีสนใจมากกว่าใครเพื่อน

ดวงตาสีอำพันเหล่มองเหล่าชายฉกรรจ์ฝั่งนู้นทีฝั่งนี้ทีด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ยิ่งหันไปจ๊ะเอ๋กับชายผู้หนุ่มผมสีแดงเพลิงที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะกำลังใช้ดวงตาสองสีจ้องมองคนมาใหม่ด้วยรอยยิ้มมุมปากชวนน่าขนลุก เจ้าของฉายาพี่ใหญ่ประจำคฤหาสน์ก็ถึงกับต้องยกมือทาบอกอย่างมีจริตจะก้าน พร้อมกับสีหน้าโอเวอร์ที่ทำเอานัตสึกิคิ้วกระตุกถี่ยิบและอยากกระโดดเข้าไปถีบอีกฝ่ายชะมัด

ไอ้พวกคนแก่แม่งมันน่าหมั่นไส้หมดทุกคน!!!

พรึบ!!

“เอ๊ะ?”

มิโดริยะกระพริบตาปริบ ๆ อย่างคนทำอะไรไม่ถูก เมื่อแก้มทั้งสองข้างสัมผัสได้ถึงความเย็นขั้นติดลบที่แผ่กระจายออกมาจากมือขาวซีดของเด็กสาวเรือนผมสีเงินยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงตาสีม่วงหม่นที่กำลังฉายแววชอบใจกับการบีบและยืดแก้มป่อง ๆ ของมิโดริยะอย่างมันมือ ยิ่งใบหน้างดงามราวกับหลุดออกมาจากนางเอกในโชโจมังงะ อันเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าสาวกโอตะคุทั่วทุกวัย แม้กระทั่งตัวของมิโดริยะเองก็เคยอ่านมังงะหรือคลุกคลีกับเพื่อนสาวห้องเอ ก็อดที่จะหน้าแดงเพราะความเขินไม่ได้

ก็พี่สาวตรงหน้าเขาสวยเกินไปนี่หน่า

“หวา ๆ สภาพดูดีกว่าตอนที่งัดเอาออกมาจากหลุมศพอีกนะเนี่ย” น้ำเสียงระรื่นหูเอ่ยกับเจ้าเด็กน้อยตรงหน้า สองมือก็บีบแก้มพร้อมกับสำรวจร่างกายของมิโดริยะทั่วทุกซอกทุกมุม ก็พบว่าบาดแผลทุกจุดที่เคยประดับอยู่บนตัวกลับหายไปไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ให้กลายเป็นตำหนิอีกต่อไป

และพอสำรวจจนพอใจแล้ว ร่างสูงเพรียวของเด็กสาวเพียงคนเดียวในคฤหาสน์หลังนี้ก็เริ่มต้อนรับสมาชิกคนสุดท้าย ด้วยการกอดร่างที่เตี้ยกว่าตัวเองด้วยความถูกใจแบบสุดฤทธิ์ จนหน้าของมิโดริยะหายเข้าไปอ้อมกอดของเด็กสาวที่รัดแน่นจนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้

“ฮิเมะชอบเด็กคนนี้มากเลยละ น่ารักสุด ๆ เลยเนอะอายาโตะ” เอ่ยชมไม่พอ ยังหันไปขอความเห็นจากชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าที่นาน ๆ ครั้งจะเอ่ยปากชมใครสักคน

“ก็น่ารักจริง ๆ นั่นแหละ”

หืออออ

ณ ตอนนี้เหล่าชายหนุ่มที่เหลือล้วนอุทานออกมาเป็นคำเดียวกันโดยมิได้นัดหมาย สายตาแปลก ๆ พร้อมใจกันส่งไปหาผู้เป็นหัวหน้าที่เหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าเผลอพูดอะไรออกมา แต่แทนที่จะหลุดมาดหรือตกใจกลับมีเพียงแค่คิ้วข้างขวาเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายกับบอกว่าพวกเขาเป็นบ้าอะไร

คนที่บ้าน่ะมันนายต่างหาก คนที่ชอบทำตัวเหมือนจักรพรรดินั่งมองเหตุการณ์อยู่บัลลังก์จะยอมเอ่ยปากชมใครง่าย ๆ แบนนี้ มันหาได้ง่ายที่ไหนกัน

“เฮ้ย! เลิกบีบแก้มเจ้าเด็กนี่ซะทีฮิเมะ” นัตสึกิเอ่ยกับเด็กสาวที่ยังคงหยอกล้อน้องเล็กอย่างกับเห่อของเล่นใหม่ ก่อนที่มือหนาจะกระชากร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหนยิ่งกว่าหมาหวงเจ้าของ

“บู้ ๆ นัตสึจังขี้งก” เจ้าขอชื่อยู่ปากใส่นัตสึกิ ก่อนที่เธอจะจำใจกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง เมื่อเจอสายตาของชายหนุ่มผมแดงจ้องมองมา ใบหน้างามบึ้งตึงเล็กน้อยเพราะถูกขัดใจ ทว่าไม่นานก็ต้องกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มผมดำข้างกายผู้มีตำแหน่งพี่รองประจำบ้านยื่นลูกอมมาให้

เรียวสึจังใจดีที่สุด~

มิโดริยะถูกจัดให้นั่งลงบนเก้าอี้ระหว่างกลางของอดีตลูกชายคนโตของตระกูลบาคุโก กับอดีตลูกชายคนเล็กแห่งบ้านคิเซกิที่เป็นเครือญาติของโทโดโรกิอีกที แน่นอนว่าบรรยากาศที่ทั้งสองแผ่กระจายออกมาจากตัวนั้นมันช่างตรงกันข้ามราวกับตัวของมิโดริยะกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิงกับเทือกเขาน้ำแข็งไม่มีผิด

“ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งนะมิโดริยะ อิสึคุ”

“อ๊ะ...ครับ” มิโดริยะขานรับคนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าด้วยความประหม่า ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดมองคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ก็พบว่าบางคนมิโดริยะคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะผู้ชายผมดำที่นั่งเคี้ยวอมยิ้มอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ตรงข้ามกับเขา

อดีตฮีโร่ใต้ดินชื่อดังผู้เป็นคู่หูและเพื่อนสนิทของอาจารย์ไอซาวะ

‘ไดร์วูฟ อามาเนะ เรียวสึเกะ’

ส่วนผู้ชายผมเงินที่นั่งส่งยิ้มทะเล้นมาให้ก็เป็นลูกศิษย์อันดับหนึ่งของรีคัพเวอรี่เกิร์ล แถมยังเป็นถึงอดีตแพทย์ฮีโร่จอมอัจฉริยะที่ร้อยปีจะมีสักคนหนึ่ง ซึ่งความสามารถของเขานั้นล้วนถูกยอมรับอย่างกว้างขวางไปทั่วทุกวงการ

‘ฮิราคิตะ ชูซาคุ’

ทำไมอดีตฮีโร่มากความสามารถถึงได้มานั่งอยู่ตรงหน้าเขากันละ?

อ๋อ...ลืมไปก็เพราะพวกเขานั้นตายไปแล้วและก็กลับมาใหม่อีกครั้ง

เหมือนกับกรณีของเขานี่ไง

“ตัวเล็กคงกำลังสงสัยใช่ไหมละว่าทำไมคนที่ตายไปแล้วถึงฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง?”

อาจเป็นเพราะมิโดริยะทำหน้าสงสัยออกมาอย่างชัดเจน น้ำเสียงทะเล้นของชูซาคุก็เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ที่พาให้ใครต่อใครใจเต้นรัวได้เพียงแค่เห็นมัน ดวงตาสีอำพันฉายแววแพรวพราวพร้อมล่อลวงสมาชิกใหม่ให้ตกหลุมพรางได้ทุกเมื่อ หากไม่มีมือหนาของเจ้าตัวปัญหาหมายเลขหนึ่งยกขึ้นมาปิดบังดวงตาสีมรกตคู่สวยเข้าเสียก่อน

“เลิกหน้าม่อได้แล้วไอ้หมอเวร”

“ปากร้ายจังเลยนะนัตสึกิ”

“หา!!!”

“ชูซาคุ นัตสึกิ”

น้ำเสียงราบเรียบเปี่ยมล้นไปด้วยอำนาจเอ่ยเรียกชื่อของคนที่กำลังจะเปิดสงครามน้ำลายอย่างเช่นทุกครั้ง ดวงตาสองสีเปรยมองคนทั้งสองนิ่ง ๆ ทว่าบรรยากาศที่ปล่อยออกมาจากร่างสมส่วนมันช่างกดดัน จนคนที่เหลือต่างพากันจ้องมองตัวต้นเหตุทั้งสองที่ต่างฝ่ายต่างหันหน้าหนีไปคนละทาง

“โทษที ๆ / ชิ!!!”

“ต้องขอโทษแทนทั้งสองคนด้วยนะ อยู่กันไปนาน ๆ เธออาจจะชินกับมันก็ได้”

“อ่า...ครับ” มิโดริยะถึงกับยิ้มแห้ง เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะถูกต้อนรับด้วยสงครามน้ำลายของคนอายุมากกว่าทั้งสอง

มันทำให้นึกถึงตอนที่คัตจังทะเลาะกับโชโตะคุงเลย

มิโดริยะหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อตัวเองเผลอไปคิดถึงคนใจร้ายทั้งสอง ดวงตาสีมรกตสั่นไหวไปมาราวกับกำลังอยู่ในช่วงสับสนว่าทำไมตัวเองต้องนึกถึงสองคนนั้นที่เป็นต้นเหตุให้เขามาอยู่ในสภาพนี้ด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะคัตจังกับโชโตะคุงทิ้งเขาเพื่อไปหาผู้หญิงคนนั้น ตัวเขาก็คงไม่ต้องมาตายอย่างน่าสมเพชแบบนี้

ไม่สิ...สองคนนั้นก็แค่ตัวแปรตามที่ทำให้เขาตาย ส่วนตัวแปรต้นผู้เป็นสาเหตุทั้งหมดคือผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นต่างหากละ

ชิโรนะ ฮาสึมิคือคนที่ฆ่าเขา

ยัยนั่นมันคือฆาตกร!!!

 ดวงตาสีมรกตหม่นแสงกำลังบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความแค้นอันแสนบ้าคลั่ง ไอสีดำลอยฟุ้งอยู่รอบกายปลดปล่อยจิตสังหารของผู้ล่าออกมาอย่างไม่เกรงกลัว รูปลักษณ์ที่หลบซ่อนอยู่ในกายค่อย ๆ เผยโฉมให้คนที่เหลือได้เห็นมันอย่างช้า ๆ โดยเฉพาะเขี้ยวแหลมคมที่โผล่พ้นริมฝีปากอวบอิ่มออกมานั่น

“งดงามจริง ๆ”

“อือ มีเสน่ห์”

ชูซาคุเปิดปากเอ่ยชมความงดงามของพ่อแวมไพร์น้อยที่กำลังปล่อยความแค้นออกมาเผื่อแผ่พวกเขาที่เหลือ ก่อนจะตามมาด้วยเรียวสึเกะที่แม้จะทำตัวเอื่อยเฉื่อยคล้ายกับไม่สนใจอะไร ทว่าดวงตาสีแดงเหมือนทับทิมล้วนจับจ้องสมาชิกใหม่อยู่ตลอดเวลา ถึงรูปลักษณ์ของอามาเนะ เรียวสึเกะจะเป็นปรปักษ์กับรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย

แต่ก็ไม่ได้มีกฎข้อไหนที่หมาป่าจะคลอเคลียค้างคาวไม่ได้นี่จริงไหม?

หมับ!!!

“อ๊ะ!”

สัมผัสเย็นยะเยือกบริเวณลำคอเรียกสติที่เตลิดไปไกลของมิโดริยะให้กลับมายังปัจจุบัน ดวงตาสีไพลินคือสิ่งแรกที่เข้ามาอยู่ในสายตาของมิโดริยะ ใบหน้าที่คล้ายกับอดีตคนที่เด็กหนุ่มหลงรักสุดหัวใจ เคลื่อนเข้าใกล้ก่อนจะหยุดอยู่ในระยะอันแสนอันตรายสำหรับคนเด็กกว่าที่เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

 “ฉันรู้ว่านายแค้นเจ้าพวกนั้น แต่รู้ไหมว่ากลิ่นความเกลียดชังของทารกที่พึ่งเกิดใหม่อย่างนายน่ะ”

ไม่เพียงแค่คำพูด ปลายนิ้วที่แตะอยู่บนลำคอขาวก็ลากขึ้นไปเกลี่ยตรงบริเวณริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตาสีไพรินทอประกายอย่างแรงกล้าพร้อมกับน้ำเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยประโยคที่เหล่าชายหนุ่มรวมถึงเด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวล้วนเห็นพ้องตรงกันว่า…

“มันน่าขย้ำขนาดไหน”

“..!!!..”

พะ...ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว!!!

หลังจากนั้นมิโดริยะก็เอาแต่นั่งเงียบด้วยใบหน้าเด๋อด๋าชวนน่าขบขัน สมองทำการประมวลผลไม่ทันสักเท่าไหร่ นอกจากรู้ชื่อของเหล่าสมาชิกแต่ละคนว่าเป็นใคร มาจากไหน และตายเพราะอะไร ซึ่งทุกคนล้วนมีเรื่องราวการตายชวนน่าหดหู่กันทั้งสิ้น แม้กระทั่งพี่ชายที่มิโดริยะชอบไปเล่นด้วยกันบ่อย ๆ อย่างนัตสึกิก็เป็นการตายที่ทำเอาเขาตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง

ทุกอย่างที่เขาได้ยินมาเกี่ยวกับพี่นัตสึกิ...

มันผิดพลาดทั้งหมด

“แล้วเป้าหมายของพวกเราคืออะไรเหรอครับ”

พอได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างจนกระจ่างหมดแล้ว มิโดริยะก็รวบรวมสติของตัวเองให้มั่นคงและเอ่ยถามชายหนุ่มผมแดง ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกผู้คนเรียกว่าจักรพรรดิผู้สมบูรณ์แบบ เป็นบุคคลที่ขับเคลื่อนอำนาจหนุนหลังอาชีพฮีโร่ให้กลายเป็นที่นิยมได้เพียงไม่กี่ปี แถมยังเป็นที่น่าเกรงกลัวของพวกเบื้องสูงทั้งหลายจนมีการแอบสั่งกำจัดอีกฝ่ายอยู่หลายครั้ง

“เธอรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ใครคือผู้นำตระกูลอาคาชิจิ?”

“ครับ ผู้นำตระกูลคนปัจจุบันคืออาคาชิจิ ซากาโตะ”

คำตอบของคนเด็กกว่าเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจาก ‘อาคาชิจิ อายาโตะ’ ได้อย่างง่ายดาย ร่างสมส่วนของอดีตผู้นำตระกูลที่กุมอำนาจทุกส่วนเอาไว้เอนตัวพิงกับเก้าอี้ ดวงตาสองสีที่ข้างหนึ่งเป็นสีอำพันและอีกข้างหนึ่งเป็นสีแดงทอประกายความเลือดเย็นออกมา ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาตัวของมิโดริยะชาวาบไปทุกส่วน

“หมอนั่นคือน้องชายแท้ ๆ ของฉัน แถมยังเป็นคนลงมือฆ่าฉันให้ตายอย่างน่าสมเพช แม้กระทั่งศพก็ไม่ยอมฝังไว้ในสุสานของตระกูล”

“….”

“เพราะเป็นคนทะเยอทะยานอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเอง จิตใจถึงได้วิปลาสขวนขวายทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำให้เจ้าตัวครองโลกทั้งใบได้ จนถึงขั้นสร้างองค์กรที่เป็นดั่งฝันร้ายของใครหลายคน”

“….”

“องค์กรยาคุ"

“รู้สึกคุ้นหูใช่ไหมละ?”

ใช่...มันคุ้นหูสำหรับมิโดริยะเป็นอย่างมาก เพราะครั้งหนึ่งในขณะที่เขากำลังออกลาดตระเวนรอบเมือง ก็ดันไปปะทะกับคนกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่าองค์กรยาคุ พวกนั้นพยายามตามหาอะไรบางอย่างที่มิโดริยะเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร ไหนจะการที่เอาแต่พร่ำเรียกคำว่าปีศาจไม่ยอมหยุด

เดี๋ยวนะ...ปีศาจงั้นเหรอ??

“บิงโก~ สิ่งที่อิสึจังคิดน่ะล้วนถูกต้องทุกประการเลยละ”

‘ชิราโฮชิ ฮิเมกิ’ ฉีกยิ้มหวานกระแทกใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาอันน่ารักจากน้องเล็กคนใหม่ ดวงตาสีอเมทิสต์ฉายแววระยิบระยับดั่งเด็กน้อยได้ของเล่นที่ถูกใจ และตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากคนอื่น ๆ ยามเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มแสดงความเด๋อด๋าออกมาไม่มีหยุด

ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ฮิเมกิคนเดียวแล้วละที่ถูกใจเจ้าเด็กน้อยคนนี้ เพราะทุกคนที่นี่ล้วนชอบอิสึจังหมดเลยนี่หน่า

“งะ...งั้นสิ่งที่คนพวกนั้นต้องการ…”

“คือการตามล่าพวกเราเพื่อไปชำแหละและศึกษาว่าเพราะเหตุใดพวกเราที่ตายไปแล้วถึงได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง” อายาโตะเป็นฝ่ายชี้แจงความข้องใจทั้งหมดให้แก่เด็กน้อยได้รับรู้ถึงการคงอยู่ของพวกเขา

“หน้าที่ของพวกเราคือทำลายองค์กรยาคุและกำจัดอาคาชิจิ ซากาโตะ แม้ว่าข้อหลังจะเป็นความแค้นส่วนตัวของอายาโตะก็เถอะ” ชูซาคุยักไหล่เมื่อเอ่ยถึงสิ่งที่พวกเราต้องทำหลังจากทำลายองค์กรนรกนั่นไปแล้ว พลางก็เหล่มองคนเป็นหัวหน้าที่ยังคงนั่งเท้าคางส่งยิ้มคาดเดาไม่ได้ คล้ายกับเมินเฉยประโยคเขาของไปอย่างสิ้นเชิง

“อันที่จริงแล้วยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกเรากลับมาสู่โลกของคนเป็นอีกครั้ง” น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยของชายหนุ่มผมดำที่จมอยู่ในโลกส่วนตัวมาตลอดก็ได้เป็นผู้เปิดบทสนทนาครั้งใหม่ขึ้น ดวงตาสีแดงทับทิมสบเข้ากับดวงตาสีเขียวมรกตของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะขยับเปล่งคำพูดออกมาอย่างช้า ๆ

“ความปรารถนาครั้งสุดท้ายตอนเป็นมนุษย์”

“..!!!..”

“มันแรงกล้าจนทำให้นายเป็นผู้ถูกเลือกคนสุดท้าย”

“….”

“เพราะงั้นมันจึงเป็นเงื่อนไขแรกที่ทำให้นายและพวกฉันมานั่งอยู่ตรงนี้ เพื่อทำตามความปรารถนาครั้งสุดท้ายให้สำเร็จ”

 ความปรารถนาครั้งสุดท้ายตอนเป็นมนุษย์งั้นเหรอ?

มิโดริยะนั่งขบคิดอยู่คนเดียวหลังจากได้ฟังเรียวสึเกะพูดจนจบ ฉับพลันภาพความทรงจำในตอนที่เขากำลังจะถูกตึกหล่นลงมาทับทั้งร่าง แม้จะฉีกยิ้มเป็นการจากลากับเหล่าเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างเขา ทว่าภายในใจของมิโดริยะนั้นมันเต็มไปด้วยท่าทีไม่ยินยอม พยายามกระเสือกกระสนเอาตัวรอดให้ได้ ความรักตัวกลัวตายมันล้นทะลักจนแทบจะปกปิดมันเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มไม่อยู่ โดยเฉพาะความคิดที่เอาแต่โยนให้คนพวกนั้นเป็นฝ่ายผิดที่ทำให้เขาต้องตายก่อนจะได้ทำความฝันสำเร็จ

ถ้าเลือกได้มิโดริยะก็อยากจะกระชากตัวผู้หญิงคนนั้นให้มาตายด้วยกัน แต่เพราะอีกฝ่ายอยู่ไกลเกินไปกอปรกับอัตลักษณ์ที่ทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตขยับเขยื้อนไม่ได้ มันก็เลยทำตามความคิดอันบิดเบี้ยวนี่ไม่สำเร็จ

แต่ตอนนี้เขาสามารถทำให้มันสำเร็จได้แล้วนี่

ลากคอยัยนั่นให้ตกนรกไปด้วยกันน่ะ

และค่อยเอาคืนอดีตคนที่เขารักรวมถึงอดีตเพื่อนชายคนอื่น ๆ ที่คอยทำร้ายเขาทุกครั้งเวลาที่ยัยนั่นบาดเจ็บ

ไม่เลวเลยแฮะ

ทางด้านคนอื่น ๆ ที่เหลือต่างกำลังจ้องมองน้องเล็กที่ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นมันดูร้ายกาจและเต็มไปด้วยความวิปลาสขนาดไหน ยิ่งดวงตาสีมรกตแวววาวไปด้วยความแค้น ความบ้าคลั่งและต้องการทำลายสิ่งที่เกลียดชังให้พังพินาศและฉิบหายไปพร้อมกับเจ้าตัวนั่น มันช่างเหมือนกับตอนที่พวกเขาพึ่งฟื้นขึ้นมาราวกับแกะ

ไม่ว่าจะใครก็ตามที่นั่งอยู่ตรงหน้าพอฟื้นขึ้นมาก็รีบตามล่าพวกที่ทำให้ชีวิตของตัวเองต้องพังทลายลงด้วยการเอาคืนที่หนักหน่วงยิ่งกว่าตัวเองเคยโดน อาจจะมีแค่บางคนที่ยังไม่สามารถทำตามความปรารถนาครั้งสุดท้ายตอนเป็นมนุษย์ได้ ด้วยปัจจัยหลายอย่างที่พวกเขาไม่สามารถบดขยี้พวกมันอย่างโจ่งแจ้งได้ เพียงเพราะตัวตนและชื่อเสียงของพวกเขาถูกประดับอยู่บนแผ่นหินบนหลุมฝังศพของตัวเองน่ะสิ

ยกตัวอย่างก็อาคาชิจิ อายาโตะกับบาคุโก นัตสึกิ ที่กำลังรอจังหวะกุดหัวไอ้พวกที่เป็นต้นเหตุการตายอันแสนน่าสะพรึงของทั้งสองอยู่

แม้อดีตลูกชายคนโตของครอบครัวบาคุโกใกล้จะเข้าถึงเป้าหมายในไม่ช้าแล้วก็เถอะ

“จริงสิ! อิสึจังไปเล่นสนุกกับฮิเมะเถอะ”

“อะ...เอ๋? เล่นสนุกอะไรเหรอครับ” มิโดริยะที่ไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เจ้าตัวจะถูกพามาที่ห้องประชุมเพื่อทำความรู้จักกับสมาชิกคนที่เหลือ

อายาโตะกับฮิเมกิได้คุยกันมาบ้างแล้ว ถึงเด็กสาวผมเงินจะไม่ค่อยตั้งใจฟังเท่าไหร่นอกจากคำว่าเรื่องสนุกก็ไม่สนใจความสำคัญของมันอีกเลย มิวายยังเตรียมตัวจะกระโดดข้ามโต๊ะเข้ามาหาน้องเล็กที่อยู่อีกฝั่ง แต่ก็ถูกเรียวสึเกะกระชากคอเสื้อของเด็กสาวเอาไว้ได้ทัน

“เรียวสึจังใจร้าย”

 “พรุ่งนี้เป็นวันที่ยูเอย์จัดงานเทศกาล” นัตสึกิที่นั่งเงียบพอ ๆ กับเคียวยะเอ่ยกับคนเด็กกว่าด้านข้าง ดวงตาสีโกเมนฉายแววเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัดยามนึกถึงใครอีกคนที่อยากจะเอาระเบิดอัดหน้าให้สาสมกับความโกรธในตอนนี้ชะมัด

“คุณฮิเมกิจะชวนผมไปเที่ยวงานเหรอครับ” มิโดริยะถึงกับร้องอ๋อออกมาทันที เพราะความจริงแล้วเขาดันลืมไปเสียสนิทเลยว่าพรุ่งนี้เป็นวันที่ตัวเขาและเพื่อนสาวห้อง A รอมันอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะจิโร่ที่เป็นตัวหลักของห้อง

คิดแล้วก็อยากฟังคุณจิโร่ร้องเพลงจังเลยนะ

มันต้องออกมาดีแน่ ๆ เลย

“ไม่ใช่แค่ไปเที่ยวหรอก” อายาโตะเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งมองไม่ออกเข้าไปใหญ่ว่ามันเจ้าเล่ห์หรือร้ายกาจเพราะความสนุกดี

“ไหน ๆ ก็กลับโรงเรียนเก่าทั้งที ไม่ไปพบปะกับเพื่อน ๆ ห้อง A ของเธอบ้างละ โดยเฉพาะสามคนนั้น”

โอเค...นอกจากจะฉลาดและสมบูรณ์แบบเป็นที่หนึ่งแล้ว อาคาชิจิ อายาโตะก็เป็นตัวเสี้ยมอันดับหนึ่งพอ ๆ กับฮิราคิตะ ชูซาคุเลยละ

 “เชิญเธอเล่นสนุกให้เต็มที่ ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้เสมอ”

“….”

“จำเอาไว้ว่าต่อจากนี้เธอคือคนของพวกฉัน”

ดวงตาต่างสีเรืองรองไปด้วยอำนาจที่ใครต่อใครก็ไม่อาจขัดขืนมันได้ ยิ่งสายตาคู่นี้เจาะจงไปยังคนเด็กสุดในห้องที่ถูกล่อลวงโดยสมบูรณ์ ใบหน้าจิ้มลิ้มขยับขึ้นลงคล้ายกับยินยอมต่ออีกฝ่ายทุกอย่าง แม้กระทั่งตอนที่ตัวเองกำลังหลับตาพริ้มตอบรับสัมผัสเย็นยะเยือกจากมือหนาของเคียวยะที่ลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเสียงทุ้มที่เป็นดั่งเพลงขับกล่อมให้ค้างคาวตัวน้อยกลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาทั้งหมด

“ได้เวลาเริ่มเกมแก้แค้นกับพวกมันแล้วละเด็กดี”

เพราะพวกเขาเองก็จะช่วยทำลายพวกมันทุกคนที่ทำเธอเจ็บเหมือนกัน

ด้วยการใช้เส้นสายและอำนาจที่อาคาชิจิ อายาโตะถือครองอยู่ในตอนนี้กับผู้อำนวยการของยูเอย์ยังไงละ 

_____________________________________________________

100%

แฮ่ม ๆ ตอนนี้รีใหม่ทั้งหมดนะคะ 55555

พอดีอ่านแล้วเหมือนมันข้ามมากเกินไป เลยอยากจะให้น้องรู้จักกับเหล่าหนุ่ม ๆ ก่อน

บอกเลยว่าแต่ละคนนั้นร้ายกาจมากกก โดยเฉพาะคุณท่านอายาโตะนี่อันดับหนึ่งเลยค่ะ

เคียวยะซังก็ไม่แผ่วนะคะ คนอื่นยังไม่ออกลายที แต่บอกเลยว่าแซ่บทุกคน