FIC Boku No Hero Academia / BNHA |Dark Uptight| (All Midoriya)

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 01 : ก้าวเดินต่อไป

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง My Hero

เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินตามอนิเมะ ออกแนวดาร์กแฟนตาซี

มิโดริยะ อิสึคุเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่มนุษย์

มีฉากเรท 18+ บางตอน รบกวนทำความเข้าใจก่อนอ่าน

และอย่าแบนนะคะ

___________________________________________________________

EP.01

ก้าวเดินต่อไป

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

โรงเรียนยูเอย์ได้เกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญเป็นครั้งแรกจนกลายเป็นข่าวใหญ่โตไปทั่ว เมื่อมิโดริยะ อิสึคุเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตึกถล่มจากการฝึกซ้อมเสมือนจริง ดั่งฝันร้ายที่หลอกหลอนทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนห้อง A นักเรียนห้อง B หรือเหล่าคณาจารย์ที่ได้รับหน้าที่ควบคุมการฝึกในครั้งนี้

บรรยากาศเศร้าสร้อยที่ตลบอบอวลไปทั่วหอพักของเหล่านักเรียนห้อง 1-A ที่ต่างคนต่างนั่งกันคนละมุม ไม่พูดไม่จากันเลยสักคน ยกเว้นเพียงกลุ่มผู้หญิงหกคนที่นั่งล้อมกันเป็นวงพร้อมกับจับมือแน่นเพื่อกลั้นความเสียใจ เพราะพวกเธอถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปหาเพื่อนชายตัวเล็กที่กำลังถูกฝังลงบนสุสานแห่งหนึ่ง โดยที่เหล่าอาจารย์ไม่คิดจะปริปากบอกว่าคุณแม่ของมิโดริยะฝังลูกชายตัวเองไว้ที่ไหน

อันที่จริงไม่ใช่เพียงแค่พวกเธอหรอกที่ถูกสั่งห้าม นักเรียนห้อง A ทุกคนต่างหากที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปหามิโดริยะ อิสึคุ ยกเว้นพวกห้อง B และนักเรียนสายทั่วไปอย่างชินโซ ฮิโตชิและสายสนับสนุนฮัตสึเมะ เมย์ที่ได้รับอนุญาตให้ไปส่งมิโดริยะเป็นครั้งสุดท้าย

“สาแก่ใจพวกนายแล้วหรือยัง”

น้ำเสียงสั่นเครือของจิโร่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ดวงตาที่แฝงไปด้วยความโกรธ ความเสียใจและความผิดหวังมองเพื่อนชายแต่ละคนที่ดูเหมือนจะได้สติกันขึ้นมาหน่อยบ้างแล้ว โดยเฉพาะสายตาของเธอและเพื่อนสาวคนอื่น ๆต่างจับจ้องไปยังคนที่กล้าทิ้งทีมตัวเองเพื่อไปหาผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น

“สาแก่ใจพวกนายแล้วหรือยังบาคุโก โทโดโรกิ”

“….”

“เพราะพวกนายทุกอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้”

“….”

“เพราะพวกนายมิโดริยะถึงต้องตาย สาแก่ใจแล้วหรือยัง!!!!”

“จิโร่จัง” ฮางาคุเระลูบไหล่ของเพื่อนสาวขาร็อคที่สั่นเทาพร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอ ก่อนที่เธอจะหันไปกอดเพื่อนสาวล่องหนเมื่อน้ำตาที่กลั้นเอาไว้กลับห้ามเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

“พวกเราผิดหวังในตัวพวกคุณทุกคนมากเลยค่ะ มาทำหน้าสำนึกผิดตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ ในเมื่อต่อให้พวกเขาคุกเข่าขอโทษคุณมิโดริยะก็ไม่กลับมา”

ยาโอโยโรสุกลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอ ดวงตาคู่นี้มองเด็กสาวผมสีชมพูที่นั่งอยู่ระหว่างกลางบาคุโกกับโทโดโรกิด้วยความเกลียดชัง จนคนถูกจ้องหน้าเสียและหันไปอิงแอบกับไหล่แกร่งของบาคุโกคล้ายกับหาที่กำบัง ซึ่งกากระทำของเด็กสาวคนนั้นมันน่ารังเกียจจนเธอและเพื่อนสาวคนอื่น ๆ อยากจะเข้าไปตบกระชากให้สาสมกับการสูญเสียเพื่อนที่แสนดีของพวกเธอไป

มิโดริยะ อิสึคุไม่สมควรมาจบชีวิตลงด้วยความเห็นแก่ตัวของคนพวกนี้

“พวกคุณจะปกป้องผู้หญิงคนนั้นต่อไปก็เรื่องของพวกคุณ ต่อจากนี้พวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณอีก ต่างคนต่างอยู่ให้คิดซะว่าพวกเราคือเพื่อนร่วมห้องที่รู้จักกันผิวเผินเท่านั้น”

คำประกาศิตที่พาให้ความสัมพันธ์อันเหนียวแน่นของนักเรียนห้อง A ถูกสะบั้นลงพร้อมกับกลุ่มเด็กสาวทั้งหกคนลุกขึ้นมองเหล่าเพื่อนชายที่เคยสนิทเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พวกเธอจะแยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน น้ำเสียงราบเรียบของอาซุอิที่มักจะพูดออกไปตามที่ใจนึก กลับพูดประโยคที่เสียดแทงใจทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าให้รู้สึกผิดมากกว่าเดิม

“พวกนายเคยบอกว่าอยากให้มิโดริยะจังหายไปนี่หน่า”

“….”

“ตอนนี้มิโดริยะจังก็หายไปตามที่พวกนายต้องการแล้วนี่ จะดีใจหลังจากที่พวกเราออกไปจากตรงนี้ก็ได้นะ”

“….”

หลังจากที่เพื่อนสาวทั้งหกออกไปจากตรงนี้แล้ว บรรยากาศน่าอึดอัดก็ยังคงก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครคิดจะพูดหรือแสดงสีหน้าดีใจออกมาตามคำประชดของอาซุอิเลยสักคน และเพราะต่างคนต่างถูกความรู้สึกผิดเข้าครอบงำทำให้พวกเขามีความคิดที่จะขอแยกตัวออกไปอยู่เพียงลำพัง

“ผม...ขอตัวก่อนนะครับ” อีดะเป็นคนแรกที่พูดออกมา ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องของตัวเอง

“พวกฉันก็ขอตัว” โทโคยามิ โชจิ โกดะ ซาโต้ โอจิโระและอาโอยามะก็ต่างขอตัวตามไปติด ๆ

“นี่ ๆ เซโระ พวกเราจะไปกันบ้างไหม?” มิเนตะกระตุกชายกางเกงของเพื่อนข้างกาย ก่อนจะได้รับคำตอบคือการพยักหน้าและพากันลุกขึ้นเดินจากไปอีกคู่

ตอนนี้ห้องนั่งเล่นเหลือเพียงแค่คิริชิมะ คามินาริ บาคุโก โทโดโรกิที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ทว่าแววตาของพวกเขามันเหม่อลอยไม่รับรู้เลยว่าเพื่อน ๆ ต่างทยอยกันกลับห้องไปจนเหลือเพียงแค่พวกเขาสี่คน

ไม่สิ...ยังเหลืออีกคนที่พวกเขาให้ความสำคัญมากที่สุด

“คัตสึคุ---”

พรึบ!!

ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยจบประโยค ดวงตาสีแดงเหลือบมองใบหน้าน่ารักของหญิงสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมนิ่ง

“ขอตัว” ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยบอกทุกคนในที่นี้และเดินออกไปอย่างไม่สนใจเสียงตะโกนของคิริชิมะหรือหญิงสาวที่เขารักเลยแม้แต่นิดเดียว

ลิฟต์หยุดลงตรงชั้น 2 ก่อนที่ร่างสูงของบาคุโกจะก้าวเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง ๆ หนึ่งที่เขาไม่เคยคิดจะเข้าไปอีกเลย ตั้งแต่ที่ชิโรนะย้ายเข้ามาเขาก็ลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งตัวเองเคยมายึดห้องนี้เพื่อหลับนอนกับเจ้าของห้องที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาอยู่บ่อยครั้ง

แกร็ก

ประตูห้องไม่ได้ถูกล็อคเอาไว้ดั่งเช่นทุกทีและมันคงไม่มีทางล็อคได้อีกในเมื่อเจ้าของมันไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว บาคุโกก้าวเข้าไปในห้องที่กลายเป็นพิพิธภัณฑ์ของสะสมออลไมท์ที่คนตัวเล็กชอบมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จนตอนนี้ที่ได้กลายเป็นผู้สืบทอดพลังจากฮีโร่อันดับหนึ่งก็ยังไม่เลิกชอบซะที

ดวงตาสีแดงกวาดตามองทุกอย่างในห้องพร้อมกับกระตุกยิ้มออกมาอย่างขบขัน แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หายไปเมื่อห้องที่มักจะมีบรรยากาศผ่อนคลายไว้ให้เขาทุกครั้งที่เข้ามา ตอนนี้มันทั้งอ้างว้างและโดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน

‘เพราะพวกนายมิโดริยะถึงต้องตาย สาแก่ใจแล้วหรือยัง!!!!’

เสียงตะคอกของยัยหูฟังยังคงหลอนอยู่ในหัวพร้อมกับภาพตึกขนาดใหญ่หล่นลงมาทับร่างของมันต่อหน้าต่อตา ทั้งที่มันกำลังจะตายแต่ก็ยังฉีกยิ้มกว้างเหมือนกับออลไมท์มาให้เขาและคนอื่น ๆ เป็นของอำลาอยู่อีก

ฟุบ!!

บาคุโกล้มตัวนอนลงบนเตียงกว้างที่ยังคงเหลือกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผู้เป็นเจ้าของห้องเอาไว้ จมูกโด่งสูดลมกลิ่นหอมประจำตัวของคนตัวเล็ก ดวงตาสีแดงมองผ่านความมืดพร้อมกับความรู้สึกเปียกแฉะอยู่บนใบหน้า

นี่เขากำลังร้องไห้งั้นเหรอ??

ร้องไห้เพื่อไอ้ไร้ค่านั่นน่ะนะ?

มันก็สมควรแล้วละ ในเมื่อสิ่งที่เขาทำมันไม่ควรให้อภัยจริง ๆ นี่หน่า

ดวงตาสีแดงค่อย ๆ หลับลงอย่างช้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงบนหมอนนิ่ม มือทั้งสองโอบกอดร่างกายของตัวเองที่มันสั่นเทาไปด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดจากหัวใจที่มันกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

...ขอโทษ...

ขอโทษที่ทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง

ขอโทษที่ไม่เข้าไปช่วย

ขอโทษที่กลับไปทำร้ายกาจจนแกเสียใจอีกครั้ง

ขอโทษ....

“ฮึก...เด...กุ...”

-Dark Uptight-

โทโดโรกิ โชโตะไม่สามารถข่มตานอนหลับลงได้

ดวงตาสองสีมองเพดานห้องนอนของตัวเองมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ฉับพลันภาพที่เพื่อนสนิทตัวเล็กถูกตึกหล่นลงมาทับต่อหน้าต่อตาก็วนกลับเข้ามาหาอีกครั้ง

พออีดะกับอุรารากะส่งเสียงกรีดร้องออกมา ทั้งอาจารย์และนักเรียนบางส่วนที่อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุมากที่สุด ก็พากันเข้าไปช่วยเหลือร่างที่จมกองเลือดอยู่ข้างใต้เพื่อพาไปรักษา

ทว่าทุกอย่างกลับสายเกินไป

มิโดริยะ อิสึคุเสียชีวิตตั้งแต่ที่ตึกหล่นลงมาทับ

สภาพคนตัวเล็กที่ถูกประคองออกมาโดยอาจารย์ประจำชั้นพาเอาคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ไม่สามารถจ้องมองมันได้ โดยเฉพาะกองเลือดขนาดใหญ่ที่มันเหมือนดอกฮิกันบานะกำลังผลิบาน ร่างกายที่อาบไปด้วยเลือดเคลือบชุดฮีโร่สีเขียวของเจ้าตัวเป็นเนื้อเดียวกัน

ร่างกายอ่อนเปลี้ยไร้กระดูกคอยควบคุม มันเหมือนกับธงที่โบกสะบัดไปตามแรงลมที่พัดผ่านไป ใบหน้าหวานที่เขาชอบมองมันอยู่บ่อย ๆ เวลาที่อีกฝ่ายเผลอ ตอนนั้นที่เขาเห็นมันทั้งซีดเซียวไร้เลือดหล่อเลี้ยง หรือแก้มนิ่มที่มักมีสีแดงอ่อน ๆ ประดับทุกครั้งที่ถูกเขามอบความรักให้

มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ความรักของเขามันค่อย ๆ ลดลงไป

ทั้งที่หัวใจดวงนี้มันพร่ำกระซิบบอกว่าเป็นของคนตัวเล็กเพียงผู้เดียว

มือทั้งสองข้างที่มีอัตลักษณ์ต่างขั้วเคยสัญญาว่าจะปกป้องอีกฝ่ายตลอดไป แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มือคู่นี้มันกลับทำร้ายคนตัวเล็กอีกครั้ง

แล้วมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่โทโดโรกิ โชโตะหลงลืมความสุขที่เรียกว่าดวงตะวันอย่างมิโดริยะไป

อ่า...รู้แล้วล่ะว่ามันเปลี่ยนไปตอนไหน

ความรู้สึกของเขามันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่สบตากับฮาสึมิครั้งแรก และตอนนี้มันกำลังส่งผลย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาให้ย่อยยับ

สุดท้ายเขาก็ไม่ต่างจากเจ้าพ่อบ้านั่น

ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเพื่อความปรารถนาของตน

น่ารังเกียจ

น่ารังเกียจตัวเองเสียเหลือเกิน

“มิโดริยะ” ดวงตาสองสีพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นถูกกลืนลงในลำคอก่อนที่มือทั้งสองข้างจะยกปิดหน้าตาของตัวเองที่ตอนนี้มันทุเรศสุด ๆ

เชื่อแล้วล่ะว่าประโยคที่พี่สาวของเขาชอบพูดมันบ่อย

กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเสียมันไป

ตอนนี้รู้ตัวแล้วล่ะว่าโทโดโรกิ โชโตะได้เสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว

“ขอโทษนะ”

-Dark Uptight-

1 เดือนผ่านไป...

ณ สุสานแห่งหนึ่ง

ในยามค่ำคืนที่ไร้ผู้คนกลับมีเงากลุ่มหนึ่งกำลังนั่งยอง ๆ มองป้ายแผ่นหินที่มันใหม่เอี่ยมเหมือนพึ่งนำมาวางไว้ได้ไม่นาน ดวงตาสีแดงโกเมนเหลือบมองป้ายตรงหน้าและหันกลับมาถามหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเสียงห้วนว่า…

“แน่ใจเหรอวะว่ามันใช่ที่นี่จริง ๆ”

“เอ๋~นัตสึจังไม่เชื่อใจฮิเมะเหรอ? นิสัยไม่ดี ๆ ๆ” เสียงหวานของหญิงสาวเพียงคนเดียวเอ่ยขึ้น พร้อมกับมือที่ทุบลงบนไหล่แกร่งของชายหนุ่มผมบลอนด์รัว ๆ

“โว้ย! ก็เธอชอบพาหลงอยู่เรื่อยนี่หว่า”

“ฮิเมะไม่ใช่เรียวสึจังนะที่ชอบหลงไปซื้อเนื้อแกะเสียบไม้ทุกรอบอ่ะ”

“มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหล่ะเฟ้ย!!”

“ไม่เหมือนกันซะหน่อย!!”

“นี่...เลิกเถียงกันได้รึยัง” ไม่ทันได้เปิดศึก เสียงทุ้มเย็นชายของคนที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน ดวงตาสีไพลินมองมองหลุมศพตรงหน้าที่สลักชื่อเจ้าของร่างที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ข้างใต้

‘มิโดริยะ อิสึคุ’

“ไม่ผิดแน่...คนนี้ละที่คุณอายาโตะให้มารับตัว”

“ชิ! ทำไมต้องเป็นคนรู้จักด้วยวะ” เจ้าของดวงตาสีโกเมนมองชื่อของคนที่พวกเขาถูกสั่งมาให้ ‘ขโมย’ ร่างกลับไป ก็ถึงกับสบถออกมา

ใครจะไปเชื่อล่ะว่าน้องชายใกล้บ้านที่เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของน้องชายตัวเองจะมาตายตั้งแต่ยังไม่ทันได้ทำตามความฝันของตัวเอง

เด็กผมเขียวที่มักเต็มไปด้วยรอยยิ้มและชอบพูดว่าตัวเองจะเป็นแบบออลไมท์ให้ได้คนนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงซากศพไร้ลมหายใจ

แกปกป้องยังไงของแกกันบาคุโก คัตสึกิ!!!

“งั้นก็ลงมือกันเลยเถอะ”

สิ้นเสียงหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม เจ้าของกลุ่มผมสีดำกับดวงตาสีไพลินก็เปลี่ยนเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถทำมันได้ มือใหญ่ยักษ์ขุดลงไปในดินที่นูนขึ้นมาทีเดียวจนถึงโลกศพสีดำ ที่มีร่างของคนที่พวกเขาต้องการนอนหลับอยู่

ฝาโลงถูกเปิดออกด้วยชายผมบลอนด์ ดวงตาสีโกเมนมองใบหน้าขาวซีดของคนด้านใน เรือนผมสีเขียวที่รับกับใบหน้าหวานที่มีกะเป็นจุดเล็ก ๆ ให้อีกฝ่ายดูน่ารักน่าหยิกมากขึ้น ไม่รวมถึงดวงตาสีเขียวมรกตที่เมื่อก่อนนัตสึกิชอบมองมันบ่อย ๆ

“อืม...กระดูกที่แหลกละเอียดกำลังรวมตัวสร้างขึ้นมาใหม่ กะโหลกที่ยุบและสมองที่เละเป็นก้อนเนื้อเพราะถูกของแข็งทับลงมาก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ รวมถึงแผลเป็นตรงแขนข้างขวาก็เริ่มกลับมาเรียบเนียนเหมือนเดิม” ดวงตาสีม่วงมองร่างกายที่ดูไม่ได้ ตอนนี้มันเริ่มกลับมาเป็นเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ และนั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า

มิโดริยะ อิสึคุคือผู้ถูกเลือกคนสุดท้ายให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างเย็นเฉียบของคนที่นอนอยู่ในโลงถูกช้อนขึ้นด้วยชายหนุ่มผมบลอนด์อย่างทะนุถนอม ก่อนที่ฝาโลงจะถูกปิดลงพร้อมกับดินที่กลบให้กลับมาเป็นเหมือนเดินราวกับไม่เคยเกิดเหตุการณ์ขโมยศพในสุสานมาก่อน

แสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมาเมื่อเมฆได้เคลื่อนที่ผ่านไป เผยให้เห็นโฉมหน้าของคนสามคนที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช้มนุษย์ และหากใครที่ได้เห็นใบหน้าของคนกลุ่มนี้ก็ต้องมีหลอนกันบ้างเพราะพวกเขานั้น...

ล้วนเคยนอนอยู่ในสุสานกันมาทั้งสิ้น

“รีบพากลับไปกันดีกว่า ขืนปล่อยให้เจ้าตัวตื่นขึ้นมาแล้วคลั่งก็เป็นเรื่องกันพอดี”

“คนที่ลืมตาตื่นขึ้นเมื่อ 1 เดือนที่แล้วอย่างเธอน่ะหุบปากไปเลย”

“นัตสึจังใจร้าย เคียวจังช่วยฮิเมะด้วย~~”

“อย่ารังแกฮิเมะสิบาคุโก”

“หา!! อย่ามาเรียกชื่อนั้นนะโว้ย!! ฉันทิ้งมันไปตั้งนานแล้วไอ้นามสกุลนั่นน่ะ”

เคียวยะถอนหายใจให้กับความหัวแข็งของอีกฝ่าย ก่อนที่ใบหน้าเย็นชาที่คล้ายคลึงกับนักเรียนฮีโร่ห้องเอที่เป็นถึงลูกชายฮีโร่อันดับหนึ่ง จะหันหลังเดินหนีเข้าป่าไปพร้อมกับหญิงสาวตัวเล็กที่เดินตามไปติด ๆ ทิ้งให้คนหัวบลอนด์จอมโมโหร้ายยืนด่ากราดอยู่ด้านหลัง และก็อุ้มสมาชิกคนสุดท้ายเดินหายเข้าไปในป่าอย่างไร้ร่องรอยของกลุ่มโจรขโมยศพอดีตเด็กแผนกฮีโร่โรงเรียนยูเอย์

เช้าวันต่อมาเหล่านักเรียนห้อง A ที่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ประจำชั้นให้มาเยี่ยมเพื่อนร่วมห้องหลังจากถูกกักตัวเอาไว้ 1 เดือนเต็ม ใบหน้าโศกเศร้าของหญิงสาวทั้งหก ที่ส่งสายตาเย็นชาไม่ให้พวกผู้ชายหรือแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้ป้ายหลุมศพตรงหน้า

แม้พวกเขาจะบอกว่าสำนึกผิดแล้ว แต่พวกเธอก็ไม่ยอมให้พวกเขามาคุกเข่าก้มหัวขอโทษอย่างเด็ดขาด

มิโดริยะ อิสึคุไม่สมควรได้รับคำขอโทษจากคนพวกนี้

โดยเฉพาะสองคนนั้น!!!

ทว่าทุกคนในที่นี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าต่อให้เพื่อนชายทุกคนจะก้มหัวขอโทษมิโดริยะ อิสึคุให้ตายยังไง เขาก็ไม่มีทางรับรู้

เพราะเขาไม่ได้นอนหลับอยู่ใต้ผืนดินอันสงบสุขแห่งนี้แล้วน่ะสิ

การแก้แค้นน่ะมันเริ่มต่อจากนี้ต่างหากละ....

________________________________________________

End : Keep Moving

Next : Wake up

เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ

การเอาคืนมันจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว......

เรื่องนี้พระเอกไม่ตายตัวนะคะ แต่ตัวหลักที่น้องจะทรมานให้ตายทั้งเป็นคงหนีไม่พ้นสองคนนั้น

ใครจะโดนน้องดูดเลือดก่อนก็อีกเรื่อง 55555555555555