FIC Boku No Hero Academia / BNHA |Dark Uptight| (All Midoriya)

ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 12 : คำเตือนของเจ้าหญิง

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง My Hero

เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินตามอนิเมะ ออกแนวดาร์กแฟนตาซี

มิโดริยะ อิสึคุเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่มนุษย์

มีฉากเรท 18+ บางตอน รบกวนทำความเข้าใจก่อนอ่าน

และอย่าแบนนะคะ

___________________________________________________________

EP.12

คำเตือนของเจ้าหญิง

           

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

“เอ๋! ฮิเมะจังอายุมากกว่าพวกเรางั้นเหรอ!!”

“อื้มๆ ฮิเมะตายตอนอายุ 17 ถ้านับตามจริงฮิเมะอายุ 18 ย่าง 19 แล้วละมั้ง” ฮิเมกิอธิบายให้กับเพื่อนสาวทั้งหกฟัง ในขณะที่เธอและคนอื่น ๆ กำลังเดินไปโรงอาหารด้วยกัน

อันที่จริงฮิเมกิจะกลับไปกินเนื้อสด ๆ ที่หอพร้อมกับมิโดริยะก็ได้ แต่เพราะน้องเล็กอยากให้เธอสนิทกับเพื่อนสาวทั้งหกรวมถึงให้เธอเปิดใจเกี่ยวกับอุปนิสัยของมนุษย์กลุ่มนี้ว่าไม่ได้เลวร้ายเหมือนกับอดีตเพื่อนของเธอ และมันก็จริงอย่างที่มิโดริยะบอก เพราะเด็กสาวทั้งหกนี้ไม่ได้ต้องการหักหลังหรือนินทาเกี่ยวกับความแปลกประหลาดของฮิเมกิเลยแม้แต่น้อย

ส่วนมากจะไปจิกกัดกับคุณนางฟ้าเสียมากกว่า นับว่าเปิดโลกคนที่เกลียดมนุษย์ตามคำบอกเล่าของนัตสึกิตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะฉะนั้นแล้วมนุษย์สาวกลุ่มนี้ฮิเมะจะละเว้นไว้เป็นกรณีพิเศษแล้วกัน

“ว่าแต่นอกจากฮิเมะจังกับมิโดริยะจังแล้ว คนอื่น ๆ ที่เหลือก็เกลียดมนุษย์หมดเลยงั้นเหรอเกโระ??” อาสุอิถามขึ้นมาอย่างสงสัย ซึ่งคนอื่น ๆ ก็พลอยหยุดฟังคำตอบจากเพื่อนสาวอมนุษย์คนนี้ ทว่าพอได้ฟังคำตอบก็พาเอาพวกเธอหน้าซีดกันเป็นแถว ๆ

“ใช่แล้ว...คนอื่น ๆ น่ะเกลียดมนุษย์สุด ๆ เลยละ โดยเฉพาะอายาโตะกับนัตสึจังหากไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ก็อย่าได้หวังว่าจะเจอพวกเขาละนะ”

เพราะทั้งสองคนตอนเป็นมนุษย์เจอเรื่องโหดเหี้ยมมาเยอะ ไม่แปลกที่จะเกลียดมนุษย์ทุกคนเข้ากระดูกดำ

“ที่จริงไม่ใช่แค่คนอื่น ๆ หรอกที่เกลียดมนุษย์ ฮิเมะกับอิสึจังก็เกลียดเหมือนกัน” ดวงตาสีม่วงหม่นหันมองเพื่อนสาวทั้งหก ความว่างเปล่าเพราะไร้ชีวิตไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจทุกอย่างมันโล่งกว้างไม่มีอะไรให้อมนุษย์เช่นพวกเราสนใจอีกต่อไป

ที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้เพราะความแค้นล้วน ๆ

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นมนุษย์ด้วยกันเองต่างหากที่น่ากลัว พวกเธอก็คิดเหมือนกันใช่ไหมเพราะก็เจอมากับตัวเหมือนกันนี่”

“….”

ใช่....พวกเธอเห็นมากับตา จิตใจที่มีทั้งความโลภ โกรธ หลง เกลียดชัง อิจฉาริษยา ทั้งหมดล้วนเกิดจากมนุษย์อย่างพวกเธอ และเพราะจิตใจที่อ่อนแอและมองโลกในแง่ดีเกินไป พวกเธอถึงได้สูญเสียคนที่จิตใจอ่อนโยนที่สุดอย่างมิโดริยะไป

เหลือทิ้งไว้เพียงร่างกายที่ไร้ชีวิตกับจิตใจที่ว่างเปล่าไม่แยแสต่อสิ่งใดทั้งสิ้น

ทางด้านมิโดริยะที่หลังจากเลิกเรียนคาบสุดท้ายในตอนเช้า เขาก็ขอแยกตัวกับฮิเมกิและก้าวขาเดินออกจากห้องเรียนไปยังสถานที่ที่ครั้งหนึ่งตอนมีชีวิต ตัวเขาไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวในห้องที่มีแต่สายตาชิงชังจากเพื่อนชาย อาจเป็นเพราะความสงสารในคราวแรกที่ได้พบ มันเลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขายอมกลับมาเรียนที่นี่อีกครั้ง

“มิโดริย๊าาาาาาาาาาาาาาาาา”

หมับ!!!!

“ตัวเย็นโคตร!!!!!!”

“ไม่ได้เจอกันนานนะครับเท็ตซึเท็ตซึคุง” มือเย็นชืดตบหลังเพื่อนห้องบีไปมา ก่อนจะยิ้มแห้งเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัด ๆ

“ฉันนึกว่าจะไม่เจอนายอีกครั้งซะแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

และแล้วก็ปล่อยโฮกลายเป็นน้ำพุกลางโรงอาหารซะได้

“นายนี่โอเวอร์เกินไปแล้วนะ หึ! ไม่คิดว่าคนตายจะกลับมายืนหน้านิ่งอยู่ตรงหน้าซะได้ ช่างน่าทึ้งที่โคตรจะน่าหมั่น—แอ่ก!!”

“แค่พูดว่าดีใจที่ได้เจอนายอีกครั้งมันยากนักรึไงโมโนมะ อาจารย์ไอซาวะอธิบายให้พวกเราฟังหมดแล้วละ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะอิสึคุคุง”

“เช่นกันครับคุณเคนโด้”

มิโดริยะมองภาพความวุ่นวายของนักเรียนห้องบีตรงหน้า ที่บางคนก็แทบจะวิ่งมายืนเข้าแถ้วเรียงหน้ากระดานและปล่อยโฮประสานเสียงแข่งกับเท็ตซึเท็ตซึที่ยังไม่หยุดร้องไห้สักที ส่วนพวกผู้หญิงก็เที่ยวสำรวจร่างกายของเขากันใหญ่ ทั้งจับแก้ม แตะ ๆ ตามผิวที่สามารถจับได้ และสุดท้ายคือการลูบผมเขาไปมาประหนึ่งเหมือนกำลังโอ๋เด็ก

ห้องบีนี่มันห้องบีจริงๆ =___=

รอยยิ้มที่เด็กหนุ่มห้องเอไม่ได้รับมันอีกเลยหลังจากที่พวกเขาทำลายความเชื่อใจทั้งหมดจากเขา ทว่าห้องบีกลับได้รับมันอย่างง่ายดาย ไหนจะเสียงหัวเราะยามที่เห็นการตบมุกของเพื่อนปากจัดอย่างโมโนมะกับเท็ตซึเท็ตซึที่หยุดร้องไห้แล้ว

หากเลือกได้เขาก็อยากมาอยู่ห้องบีมากกว่าห้องเอ แต่เพราะคนที่ดูแลเขากับฮิเมกิคืออาจารย์ไอซาวะที่เอาใบอนุญาตฮีโร่เป็นตัวประกันว่าพวกเขานั้นไม่ได้อันตรายอย่างที่โปรฮีโร่คนอื่นหวาดกลัว หากเขากับฮิเมกิทำอะไรที่ร้ายแรงต่อนักเรียนขึ้นมา โปรฮีโร่คนอื่น ๆ ที่คอยเฝ้าระวังอยู่ด้านนอกก็พร้อมจะบุกเข้ามาจับกุมพวกเขาได้ทุกเมื่อ

เพราะแบบนั้นเลยทำให้มิโดริยะรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องถูกจับตามองทุกฝีก้าว

“ว่าแต่นายจะมากินข้าวกับพวกเราไหม”

“คุณเท็ตซึเท็ตซึคะ”

“อ่า...ขอโทษ...ฉันลืมคิดเรื่องนั้นไปเลย” พอได้รับคำเตือนจากเพื่อนสาวผู้ใจบุญ เจ้าตัวก็รีบก้มหัวขอโทษเพื่อนต่างห้องด้วยความรู้สึกผิดและเสียดายที่ไม่ได้พูดคุยกันมากกว่านี้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ อันที่จริงผมสามารถทานอาหารของมนุษย์ได้แต่มันไม่ค่อยให้พลังงานกับผมซะเท่าไหร่ อีกอย่างผมพกอาหารของผมมาด้วยไม่เป็นอะไรหรอกครับหากจะไปกินข้าวกับพวกคุณทุกคน”

ไม่พูดเปล่า มือขาวซีดยังล้วงหยิบกล่องสีแดงขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนห้องบีทุกคนดู และหลังจากนั้นแขนทั้งสองข้างของเขาก็ถูกเพื่อนสาวผมสั้นอย่างโคไดกับซึโนโทริเพื่อนสาวลูกครึ่งยึดครองและลากไปยังโต๊ะที่ห้องบีจองเอาไว้เพื่อรวมกลุ่มใหญ่ทั้งห้องโดยเฉพาะ

ท่ามกลางเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของนักเรียนปี 2 ห้อง B กลับเรียกสายตาของคนอื่น ๆ ให้หันมองอย่างสนใจ โดยเฉพาะนักเรียนชายห้องเอที่แทบจะพุ่งเข้าไปแย่งตัวเพื่อนผมเขียวออกมา แต่เพราะรู้ตัวดีว่าพวกเขาไม่สมควรเข้าไปยังตำแหน่งนั้นอีกแล้ว ทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ห่าง ๆ เพื่อไม่ให้มิโดริยะเกลียดไปมากกว่านี้

แต่นั่นไปใช้ได้กับนักเรียนชายเท่านั้น ในเมื่อมีอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกผิดหรือเสียใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับเต็มไปด้วยความอิจฉาที่แทบจะปิดไว้ไม่มิดอีกต่อไป

ทำไม...ถึงเป็นแกอีกแล้ว

ทำไมแกถึงได้โดดเด่นกว่าฉันอยู่เรื่อย ทั้งที่ฉันพยายามมาจนถึงตรงนี้แล้วทำไมมันถึงสู้แกไม่ได้!!!

กะอีแค่ศพเดินได้เรียกความสนใจจากคนอื่นได้ชั่วคราวเท่านั้นแหละ!!!

ดวงตาสีชมพูฉายแววมาดร้ายยามที่เห็นเด็กหนุ่มที่เธอเกลียดชังกำลังเดินตามหลังหัวหน้าห้องบีไปซื้ออาหารร้านเดียวกัน และเพราะโอกาสที่มีเพียงน้อยนิดเพราะมิโดริยะมักจะตัวติดกับฮิเมกิอยู่บ่อย ๆ แถมตั้งแต่อีกฝ่ายกลับมาก็ไม่เคยย่างกายมาที่โรงอาหารอีกเลยหากไม่มีความจำเป็นจริง ๆ ดังนั้นไม่แปลกที่เธอจะรีบเข้าไปสร้างความเกลียดชังจากคนอื่น ๆให้ทำร้ายจิตใจอดีตเพื่อนร่วมห้องเหมือนเมื่อก่อน

พลั่ก!!!!

“โอ๊ย!!!”

เสียงหวานที่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดเพียงเพราะถูกชนจนล้มกระแทกกับพื้นเต็มแรง ใบหน้าน่ารักกับดวงตาสีชมพูที่กำลังเอ่อคลอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองมาที่เด็กหนุ่มผมเขียวที่ยืนอ้าปากหาวจนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ อย่างไม่เดือดร้อนกับท่าทีที่ตัวเองกำลังถูกกล่าวหาว่าเป็นคนร้ายอีกครั้ง

“ทะ...ทำไม...ฮึก...มิโดริยะซัง...ต้องรังแกฉันด้วยคะ” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นกับท่าทางหวาดกลัวว่าตัวเองจะถูกอมนุษย์ตรงหน้ารังแกมากกว่านี้

ท่ามกลางสีหน้าโกรธแค้นจากนักเรียนที่เป็นแฟนคลับของคุณนางฟ้าประจำโรงเรียนที่ถูกคนคนเดิมกลั่นแกล้งครั้งแล้วครั้งเล่า คำพูดมากมายเตรียมจะต่อว่าและบีบบังคับให้มิโดริยะขอโทษอีกฝ่ายเหมือนเช่นครั้งก่อน ส่วนพวกที่ใจร้อนหน่อยก็ปรี่เข้ามาทำท่ากระชากคอเสื้อนักเรียนของอมนุษย์ตรงหน้าเพื่อหวังใช้กำลังอย่างเช่นทุกที

ยกตัวอย่างเช่นคามินาริกับมิเนตะที่ต่อให้แสดงสีหน้าหวาดกลัวเพื่อนร่วมห้องอย่างมิโดริยะมากแค่ไหน แต่พอเห็นผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบถูกรังแกและล้มลงต่อหน้าก็ข่มความกลัวของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะง้างหมัดขึ้นเตรียมชกลงบนใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกผิดของมิโดริยะ

ทว่าครั้งนี้กลับไม่ได้ง่ายกว่าที่สุด

หมับ!!!

มือของคามินาริถูกหยุดด้วยมือของคนที่เรียกสายตาตกตะลึงปนสับสนจากพวกคามินาริได้เป็นอย่างดี ยิ่งอีกฝ่ายใช้น้ำเสียงเย็นแฝงไปด้วยความน่าขนลุกอย่างที่พวกคามินาริไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยสักครั้ง

“อย่าเอามือของแกมาแตะต้องมิโดริยะเด็ดขาด”

“คะ...คิริชิมะคุง…” ชิโรนะมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจระคนสับสนเมื่อจู่ ๆ คนที่ปกป้องเธอมาตลอดกลับมาปกป้องคนที่เธอเกลียด แถมสายตานั่นมันบ่งบอกว่าอีกฝ่ายหลงใหลอมนุษย์นี่มากขนาดไหน

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมคนที่เอาแต่ตามหลังเธอต้อย ๆ ถึงได้แปรพักตร์ไปอยู่กับไอ้ตัวน่ารังเกียจนี่กัน?

“หมอนั่นทำร้ายฮาสึมินะคิริชิมะ!!!”

คามินาริกับมิเนตะที่หายจากอาการตกใจก็รีบแย้งกับเพื่อนผมแดงทันที แต่ก็ต้องถอยหลังยามเห็นแววตาสีแดงที่มักเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสนุกสนานตลอดเวลา บัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและโหดเหี้ยมเตรียมพร้อมมีเรื่องกับเขาได้ทุกเมื่อ

นี่มันไม่ใช่คิริชิมะที่พวกเขารู้จักแล้ว

“คุณทำอะไรกับคิริชิมะคุงคะ มิโดริยะซัง!!!”

เสียงหวานตะโกนถามอีกฝ่ายดังลั่นเพื่อบ่งบอกว่า คนที่ทำให้เด็กหนุ่มที่สุภาพบุรุษและอ่อนโยนที่สุดในห้อง A กลายเป็นคนที่มีบรรยากาศน่าขนลุกราวกับไม่ใช่คนเดียวกันนั้นคือเด็กหนุ่มผมเขียวที่ยืนอยู่ข้างหัวหน้าห้อง B ต่างหาก

“ทำอะไรงั้นเหรอ? อย่าใส่ร้ายผมแบบนี้สิคุณชิโรนะ”

มิโดริยะแสร้งทำสีหน้าหวาดกลัวกับสายตาของคนรอบข้าง ร่างเพรียวเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายคิริชิมะ ก่อนที่ฝ่ามือเย็นชืดจะลูบไล้สันกรามเรียวของคนผมแดงไปมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่น้อยหน้าจัดการโอบเอวคอดของอีกคนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ดวงตาสีแดงส่งแววเย้ยหยันไปยังเจ้าของดวงตาสีเดียวกันที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่ม กับอีกคนที่มีดวงตาสองสีเช่นเดียวกับสีผมที่ยืนบีบถ้วยโซบะในมือแน่นจนเกิดรอยร้าวและแตกกระจายในที่สุด

“ผมตัวเล็กบอบบางแบบนี้ คุณคิดจะยืมมือคนอื่นมาทำร้ายผมอีกแล้วงั้นเหรอ ฮือออ ผมกลัวจังเลยครับเอย์จิโร่คุง~~~” ว่าแล้วก็ซบลงบนบ่าแกร่งของคิริชิมะพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เสแสร้งทั้งสิ้น

ในระหว่างที่เหล่านักเรียนชายห้อง A กำลังสับสนกับท่าทางเปลี่ยนไปของคิริชิมะกันอยู่นั้น ดวงตาสีเขียวหม่นที่เปรยมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของคามินาริและเซโระที่เงยหน้าสบตากับเขาพอดี

“:D”

รอยยิ้มเหยียดกับสายตาที่แสดงความเหนือกว่าสร้างความโกรธแค้นให้กับชิโรนะเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะประโยคที่ขยับริมฝีปากขึ้นลงอย่างช้า ๆเพื่อให้อ่านมันอย่างชัดถ้อยชัดคำ

‘เขา-น่ะ-เป็น-ทาส-ของ-ผม-แล้ว-คุณ-มัน-ตก-กระ-ป๋อง-แล้ว-ละ’

“..!!!..”

“นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอคิริชิมะ!!!!!” คามินาริตะคอกใส่เพื่อนสนิทที่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตลอด ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับเลือกไปยืนฝั่งตรงข้ามกับเขา โดยเฉพาะดวงตาสีแดงคู่นั้นมันช่างเลือดเย็นราวกับปีศาจร้ายที่กำลังควบคุมร่างกายของเพื่อนคนนี้อยู่

และปีศาจที่ว่าคงหนีไม่พ้นมิโดริยะ อิสึคุ!!!

“เฮ้ย!! พวกแกจะรังแกมิโดริยะอีกแล้วเหรอวะ!!!” เท็ตซึเท็ตซึที่ได้ยินจากนักเรียนห้องอื่น ว่าพวกห้องเอกำลังรังแกเพื่อนผมเขียวของเขา ก็รีบพุ่งมาทางนี้พร้อมกับโฮเนนูกิ ก่อนที่สมาชิกห้องบีคนที่เหลือจะตามมาสมทบกันทีหลัง

นับเป็นเรื่องแปลกใจสำหรับชั้นปีอื่นเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้กลางโรงอาหารกลับมีนักเรียนหลักสูตรฮีโร่ทั้งห้องเอและห้องบีกำลังยืนประจันหน้ากัน สายตาที่พร้อมมีเรื่องได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะโมโนมะที่แทบจะพ่นคำพูดกวนประสาทใส่เหล่าทาสผู้ซื่อสัตย์ของยัยหัวสตอเบอรี่ให้หัวร้อนและอาละวาดใส่เขา หลังจากนั้นจะได้บอกเหล่าอาจารย์ไปว่าพวกห้องเอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนส่วนห้องบีเป็นฝ่ายรับเคราะห์แทน

“พวกห้องบีอย่ามายุ่ง นี่มันเรื่องของห้องพวกเรา!!” มิเนะตะที่ยืนอยู่ข้างคามินาริตะโกนกลับไปสุดเสียง แม้ปากจะสู้แต่หากก้มมองดูก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังสั่นกลัวอย่างน่าสมเพช

“มิโดริยะเป็นเพื่อนพวกเรา จะเรียกว่าเป็นสมาชิกห้องบีก็ได้ หากใครมารังแกหรือสร้างความเดือดร้อนพวกเราก็พร้อมโต้กลับ”

ไคบาระ เซ็นที่ถูกโหวตว่าหัวร้อนที่สุดของห้องบีและชอบทำหน้าโมโหอยู่ตลอดเวลาสวนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ แถมยังถกแขนเสื้อนักเรียนขึ้นถึงข้อศอกเพื่อบอกว่าตัวเขาพร้อมเปิดวอร์กับอีกฝั่งได้ทุกเมื่อ

แน่นอนว่าไม่ใช่กับแค่ห้องเออย่างเดียวหรอก พวกแฟนคลับของชิโรนะที่ยืนอยู่ด้านหลังห้องเอก็ได้ หากอยากมีเรื่องนัก พวกเขาก็พร้อมจะสนองความต้องการให้สาสมกับที่หลับหูหลับตาเป็นไอ้โง่โดนจูงจมูกอย่างน่าสมเพช

“หืม? กำลังทำอะไรกันเหรอ??”

ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างข่มขู่ใส่กันอยู่นั้น เสียงหวานของเด็กสาวผมสีเงินที่เป็นอมนุษย์เช่นเดียวกับมิโดริยะก็เอ่ยขึ้นขัดบรรยากาศมาคุของทั้งสองฝั่งเข้าเสียก่อน ดวงตาสีม่วงหม่นมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างวิเคราะห์อยู่สักพัก ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างหมดแล้ว

“คุณนางเอกบอกว่าอิสึจังรังแกเธอสินะ??” เสียงที่มักจะร่าเริงอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับแปรเป็นเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุกอึดอัดแทบหายใจไม่ออกยามเผลอจ้องมองดวงตาไร้ชีวิตคู่นั้น

“ว่าไง? ตอบฮิเมะหน่อยสิว่าเธอถูกรังแกแบบไหน”

ทางด้านชิโรนะที่กำลังถูกดวงตาสีม่วงหม่นกดดันอย่างหนัก ก็เริ่มแสดงอาการลุกลี้ลุกลนออกมา ใบหน้าน่ารักซีดเซียวดั่งคนไร้เลือด ดวงตาสีชมพูล่อกแล่กไปมาชวนน่าสงสัยสำหรับนักเรียนคนอื่นอยู่ไม่น้อย และยิ่งอีกฝ่ายเอาแต่แสดงท่าทีพิรุธไม่ยอมบอกเล่าเกี่ยวกับการกลั่นแกล้ง ที่เธอได้รับมันเมื่อสักครู่ให้แก่เด็กสาวผมเงินที่ยืนรับฟังอยู่ตรงหน้า มันก็ยิ่งสร้างความเคลือบแคลงต่อนักเรียนที่ช่วยกันปกป้องเธอจากปีศาจร้ายขี้อิจฉาที่ยืนอยู่ข้างกายคิริชิมะ

หรือว่าที่ชิโรนะกล่าวออกมาเมื่อกี้มันไม่ใช่ความจริง?

“ค...คือว่า…” เพราะเห็นสายตารอบข้างกำลังมองเธออย่างจับผิด เสียงหวานติดสั่นเครือพยายามคำพูดที่เคยกล่าวออกไปก่อนหน้านี้ให้เด็กสาวตรงหน้าฟังอีกครั้ง

ทว่ายามสบเข้ากับดวงตาสีม่วงหม่นที่กำลังส่งแสงเรืองรองพร้อมกับแรงกดดันที่หากชิโรนะเผลอกระพริบตาเมื่อไหร่ อีกฝ่ายก็พร้อมที่จะเข้ามาตัดหัวเธอออกจากร่างกายได้อย่างง่ายดาย

“รู้ไหมว่าเมื่อก่อนฮิเมะก็เลยถูกรังแกอยู่เหมือนกันนะ” น้ำเสียงระรื่นหูเอ่ยขัดการแก้ตัวของแม่นางเอกด้วยประโยคที่บ่งบอกถึงความหลังในคราวก่อนที่เธอจะกลายเป็นอมนุษย์

“พวกนั้นรังแกฮิเมะเพราะอิจฉาที่ฮิเมะได้รับความสนใจจากทุกคนในโรงเรียน โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่ชอบมาวนเวียนอยู่รอบตัวฮิเมะเสมอ”

“….”

“อยากรู้หรือเปล่าว่าพวกนั้นรังแกฮิเมะยังไง?”

ฮิเมกิเอียงคอเล็กน้อย รอยยิ้มอ่านยากยังคงฉายประดับบนใบหน้างดงามมือขาวซีดถือจานข้าวราดแกงกะหรี่ที่ถูกแนะนำโดยอุรารากะ แม้มันจะร้อนไม่มากนักแต่พอที่จะสาธิตให้คนอื่นดูว่าการรังแกที่อีกฝ่ายเอาแต่ประกาศปาว ๆเหมือนเด็กขี้ฟ้องนั้น

ของจริงมันเป็นแบบนี้ต่างหาก

“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!”

“พวกมันก็ทำแบบนี้ยังไงเล่า!”

 ฮิเมกิมองสภาพเละเทะของนางฟ้าประจำโรงเรียนอย่างสะใจ ก่อนที่ดวงตาคู่นี้จะตวัดมองยังคนอื่น ๆ ที่แทบจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเธอด้วยความโกรธที่นางฟ้าขวัญใจพวกเขาถูกรังแกอย่างโหดเหี้ยม

ทว่ายังไม่ทันได้พูดจาหาเรื่องหรือตะคอกอย่างโกรธแค้น กลุ่มควันสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากร่างกายของฮิเมกิ ดวงตาสีม่วงเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเหมือนเลือด ขีดสีดำตรงกลางไม่ต่างจากอสูรร้ายที่พร้อมจะกลืนกินเหล่ามนุษย์ผู้อวดดีทั้งหลายให้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เรียกว่ากลัวตายนี่ซะ

ควันสีดำที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตกำลังหลอกหลอนให้นักเรียนคนอื่น ๆรู้สึกหวาดกลัวจนอาเจียนออกมาอย่างหมดสภาพ โดยเฉพาะพวกคามินาริที่แม้ตั้งสติเอาไว้ก็พ่ายแพ้ให้กับอมนุษย์ตรงหน้าอยู่ดี

“ฮิเมะไม่ใช่อิสึจังที่มักจะปล่อยผ่านและเมินการกระทำของพวกนายในอดีต หน้าที่ของฮิเมะคือการดูแลอิสึจังตามคำสั่งของอายาโตะ หากใครมาทำร้ายน้องเล็กของพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นฮีโร่ วิลเลินหรือแม้แต่นักเรียนอย่างพวกนายที่เป็นส่วนหนึ่งในการทำลายอิสึจัง” ดวงตาสีม่วงเรืองรองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ควันสีดำจะจางหายไปพร้อมกับประโยคที่ประกาศิตให้ทุกคนในโรงอาหารได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของอมนุษย์นามว่าชิราโฮชิ ฮิเมกิ

“ฮิเมะก็พร้อมกำจัดพวกนายไปให้พ้นสายตาของอิสึจัง แม้คนคนนั้นจะเป็นคนที่อิสึจังเคยรักมากก็ตาม” กล่าวจบร่างเพรียวของเด็กสาวผมเงินก็เดินจูงมือน้องเล็กอย่างมิโดริยะเดินไปหาไอซาวะกับออลไมท์ที่ยืนรออยู่ด้านนอกเพื่อพาไปปรับทัศนคติเกี่ยวกับการกระทำที่ดูจะเกินไปเล็กน้อย

สองร่างที่เดินตามอาจารย์ประจำชั้นกับอดีตฮีโร่อันดับหนึ่ง ทิ้งไว้เพียงความหวาดกลัวในจิตใจของนักเรียนคนอื่น ๆ ที่เริ่มตีตัวออกห่างจากเด็กสาวผมชมพูทีละนิด และนั่นบ่งบอกให้ชิโรนะได้รับรู้ว่าเธอกำลังกลายเป็นสิ่งที่ไม่น่าเข้าใกล้เพราะถูกยัยอมนุษย์นั่นหมายหัวไว้

หากไม่อยากตายหรือเจอกับความน่ากลัวเมื่อกี้อีกก็อย่ามายุ่งกับมิโดริยะ อิสึคุ และถ้ายังดื้อด้านมากกว่านี้…

ฮิเมกิคงต้องเรียกพวกตัวปัญหาที่มักตัวติดกับน้องเล็กยิ่งกว่าปาท่องโก๋มาจัดการให้ลับหลังซะแล้ว