FIC Boku No Hero Academia / BNHA |Dark Uptight| (All Midoriya)

ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 11 : หนอนบ่อนไส้กับแผนการตื้น ๆ

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง My Hero

เนื้อเรื่องไม่ได้ดำเนินตามอนิเมะ ออกแนวดาร์กแฟนตาซี

มิโดริยะ อิสึคุเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่มนุษย์

มีฉากเรท 18+ บางตอน รบกวนทำความเข้าใจก่อนอ่าน

และอย่าแบนนะคะ

___________________________________________________________

EP.11

หนอนบ่อนไส้กับแผนการตื้น ๆ

           

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

กว่าสองแม่ลูกตระกูลมิโดริยะจะหยุดร้องไห้ก็ใช้เวลาไปเสียเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่มีใครกล้าเข้าไปแทรกกลางบรรยากาศอันน่าคิดถึงและโหยหาของน้องเล็กประจำบ้าน หรือเข้าไปปลอบประโลมอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำดั่งเช่นทุกครั้ง

พวกเขาทำได้เพียงแค่ยืนอยู่เฉย ๆ ฟังเสียงร้องไห้จวนจะขาดใจของมิโดริยะ อิสึคุในอ้อมแขนของมิโดริยะ อิงโกะเท่านั้น

“พวกนายรู้มาตลอดเลยสินะ” ไอซาวะเอ่ยถามชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่องราวทั้งหมด

มิน่า...หลังจากฝังศพลูกชายไว้ในสุสานเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็ไม่สามารถตามหาที่อยู่ของมิโดริยะ อิงโกะได้อีกเลย

ราวกับมีใครบางคนกำลังช่วยปกปิดร่องรอยของเธอเอาไว้ และตอนนี้ไอซาวะก็รู้แล้วว่าผู้มีอำนาจที่สามารถต่อกรกับวงการฮีโร่ได้นั้นคือใคร

“ผมย่อมห่วงความรู้สึกของคนสำคัญเป็นที่สุด” อายาโตะตอบกลับด้วยประโยคที่คล้ายกับยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้อยู่เบื้องหลังในการปกปิดข้อมูลที่อยู่ของมิโดริยะ อิงโกะ

จะบ่ายเบี่ยงไปเพื่ออะไร ในเมื่ออีกฝ่ายนั้นไม่ใช่คนโง่อย่างพวกอีโก้สูงที่เอาแต่ตราหน้าว่าเขาและสมาชิกคนอื่น ๆ เป็นภัยอันตรายต่อสังคมฮีโร่ ต้องถูกกำจัดออกไปให้พ้นสายตา หรือไม่ก็นำร่างมาวิจัยเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้พวกเขาฟื้นขึ้นมาจากความตายเพื่อนำไปสู่ประโยชน์อันเห็นแก่ตัวของพวกเบื้องบน

สิ่งมีชีวิตทั่วทุกผืนโลกล้วนมีเกิด แก่ เจ็บ ตายกันทั้งสิ้น ทว่าสิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่งที่ไม่ยอมให้ชีวิตตัวเองดับสูญอย่างที่ควรปล่อยไปตามวัฏจักรของมัน พยายามขวนขวายหาวิธีการทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อยืดต่ออายุขัย แม้การกระทั่งการทดลองอันผิดศีลธรรมก็ปล่อยให้เกิดเพราะความอยากมีชีวิตชั่วนิรันดร์ และสิ่งมีชีวิตสุดแสนจะน่ารังเกียจก็ไม่ใช่อื่นไกล

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่โลภมากและน่ารังเกียจยิ่งกว่าสิ่งใด

ทางด้านไอซาวะที่ได้ยินคำตอบจากปากของหัวหน้าองค์กร B.S. พูดเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเหตุผลมาโต้แย้งเพื่อหาข้อกังขาจากอีกฝ่ายอีกต่อไป ดวงตาที่มักเฉยชาและเบื่อหน่ายกับทุกสิ่ง บัดนี้มันกลับฉายแววยินดีกับภาพตรงหน้าไม่แพ้เหล่าสมาชิก B.S. คนอื่น ๆ

ภาพสองแม่ลูกกำลังผลัดกันเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้า รอยยิ้มแห่งที่แสดงถึงความดีใจและเปี่ยมไปด้วยความรักถูกมอบให้แก่กันและกันพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังกังวานไปทั่วบริเวณแห่งนี้ ซึ่งมันเป็นสิ่งหาดูได้ยากจากเหล่าอมนุษย์ที่หลงลืมความรักระหว่างครอบครัวไปนานแล้ว โดยเฉพาะตัวปัญหาทั้งสองอย่างเคียวยะกับนัตสึกิ ที่แม้จะแอบมองดูครอบครัวของตัวเองอยู่ในมุมมืด ทว่าตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาทั้งสองไม่เคยไปปรากฏต่อหน้าผู้ให้กำเนิดทั้งสองได้รับรู้ว่าลูกชายแสนรักที่พวกเขาสูญเสียไปอย่างไม่ยินยอม บัดนี้ได้กลับมาเดินไปมาแทนที่จะนอนในสุสานอันเงียบสงบ

แหงละ...ใครมันจะคิดสั้นไปให้คุณนายของบ้านเห็นหน้ากันเล่า ขืนบ้าจี้ทำลงไปจริง ๆ มีหวังได้หูขาดเพราะแรงบิดอันสุดเหนี่ยวนั่นกันพอดี เพราะงั้นเคียวยะกับนัตสึกิเลยไม่ขอเสี่ยงให้ตัวเองต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้

ถึงความจริงจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็เถอะ

“ถ้างั้นฉันขอเปลี่ยนคำถามก็แล้วกัน” ไอซาวะละความสนใจจากสองแม่ลูกตรงหน้า และหันมาเผชิญกับอายาโตะที่กำลังใช้ดวงตาต่างสีจ้องมองเขารออยู่ก่อนแล้ว

แน่นอนว่าไอซาวะไม่มีทางปล่อยให้ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายกำลังสนใจเขาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยประโยคที่มีเพียงแค่อายาโตะและพวกชูซาคุเท่านั้นที่รู้ถึงความหมายของมัน

“ที่พวกนายให้ฉันพาพวกเด็ก ๆ ออกมานอกยูเอย์ในวันนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ให้ฉันมายืนดูภาพครอบครัวมิโดริยะนี่อย่างเดียวหรอกใช่ไหม?”

“….”

“พวกนายต้องการจะคุยกับฉัน โดยที่ไม่มีสายตาสอดส่องของเหล่าอาจารย์ในยูเอย์และพวกโปรฮีโร่ที่อยู่รอบนอกนั่นสินะ”

“….”

“ต้องการจะคุยอะไรกับฉัน?” ไอซาวะกวาดตามองเหล่าชายหนุ่มอมนุษย์เพื่อหาพิรุธที่แอบแฝงอยู่ในเหตุการณ์นัดพบของวันนี้

บรรยากาศกดดันที่แผ่ออกมาจากหนึ่งโปรฮีโร่พ่วงตำแหน่งอาจารย์ยูเอย์กับหนึ่งผู้นำองค์กรแสนอันตรายต่อฮีโร่และวิลเลิน สร้างความตึงเครียดให้กับสมาชิกที่เหลืออยู่ไม่น้อย ยกเว้นแต่เด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวอย่างฮิเมกิที่กำลังรบเร้าเคียวยะกับนัตสึกิอยู่ไม่ไกล

ก็นะ...มีแค่น้องเล็กทั้งสองเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องที่พวกเขากำลังทำกันอยู่ และต่อให้มันจะอันตรายมากแค่ไหน ทั้งอายาโตะและคนอื่น ๆ ต่างให้คำมั่นกันอย่างเคร่งครัดแล้วว่าจะไม่ให้ทั้งสองต้องเข้ามาพัวพันในเรื่องนี้เด็ดขาด!!!

“เหตุผลที่ผมยอมให้คุณมายืนอยู่ตรงนี้ มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น”

ดวงตาต่างสีฉายแววจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงห้วงอารมณ์ใด เช่นเดียวกับริมฝีปากหยักที่แสนจะสมบูรณ์แบบไร้ข้อติเตียนขยับขึ้นลงเปล่งคำพูดออกมาเป็นประโยคสั้น ๆ ทว่ามันกลับสร้างความตกตะลึงให้แก่ไอซาวะเป็นอย่างมาก

“มีหนอนบ่อนไส้อยู่ในยูเอย์”

“อ...อะไรนะ!”

“ก็ตามนั้นไอซาวะ ตอนนี้ยูเอย์ที่พวกเราคิดว่าปลอดภัยในการดูแลพวกอิสึคุมันกลับไม่ใช่อีกต่อไป” เรียวสึเกะรับหน้าที่อธิบายต่อจากผู้เป็นหัวหน้า ดวงตาสีแดงมองสีหน้าตกใจคล้ายกับไม่เชื่อในคำพูดของอายาโตะเท่าไหร่นัก

อย่างยูเอย์เนี่ยนะจะไม่ปลอดภัย? บาเรียอันแข็งแกร่งที่แม้แต่โปรฮีโร่ระดับท็อปก็ไม่สามารถพังมันลงได้ และหากที่อาคาชิจิ อายาโตะพูดมานั้นเป็นความจริง

แล้วใครกันละที่หนอนบ่อนไส้ให้กับองค์กรยาคุ???

“วางใจได้ไม่ใช่เหล่าอาจารย์ในยูเอย์หรอก”

“นายจะบอกว่าหนึ่งในนักเรียนเป็นหนอนให้กับองค์กรยาคุ”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น” เรียวสึเกะพยักหน้ายืนยันคำพูดของไอซาวะว่ามันคือความจริง

“และพวกเราก็รู้แล้วว่านักเรียนที่เป็นหนอนนั้นคือใคร”

“ใคร?”

“หนึ่งในนักเรียนห้อง A”

“...!!!...”

เป็นอีกครั้งที่ไอซาวะ โชตะตกตะลึงกับความจริงที่ออกจากปากของเพื่อนสนิทตรงหน้า ดวงตาของอาจารย์ประจำห้อง A สั่นไหวคล้ายกับไม่อยากเชื่อว่าหนึ่งในลูกศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจและเฝ้าอบรมสั่งสอนให้เป็นฮีโร่ชั้นแนวหน้าในอนาคตนั้น...

จะมีหนึ่งคนที่เลือกเดินเส้นทางผิด

“เอาน่า ๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นเลยนี่โชตะ”

ชูซาคุที่เห็นว่าบรรยากาศมันเริ่มดิ่งลงเหวมากกว่าเก่า ก็จัดการพาร่างของตัวเองเข้ามายืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งสาม รอยยิ้มขี้เล่นของอดีตแพทย์ฮีโร่ชั้นนำระดับประเทศฉายประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนจะหันมาเอ่ยปลอบรุ่นน้องที่ตนเคยทำงานร่วมกันอยู่บ่อย ๆ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

“ยังไงซะตอนนี้พวกเรายังไม่คิดจะไปจับตายเด็กคนนั้นหรอกนะ”

“หมายความว่ายังไงรุ่นพี่ฮิราคิตะ”

“โอ๊ะ! โทษที ๆ ต้องพูดว่าจับตัวสินะ ก็แหม...ปกติพอรู้ว่าใครคือคนของยาคุ ฉันก็เลยเผลอฆ่าทิ้งตั้งแต่มันสบตากับฉันละนร้า~~” ชูซาคุยักไหล่แบมือเหมือนคนที่ไม่มีความรู้สึกผิดในการฆ่าคน แม้อีกฝ่ายจะขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูแต่การฆ่าทันทีนั้นมันไม่ถูกต้องสำหรับโปรฮีโร่อย่างไอซาวะ

โดยเฉพาะแววตาที่อีกฝ่ายแสดงออกมาว่าเจ้าตัวไม่ลังเลที่จะฆ่าลูกศิษย์ของเขา หากได้รับคำสั่งจากผู้เป็นหัวหน้าที่ยืนอยู่ด้านหลัง เพราะฉะนั้นในฐานะอาจารย์ ยามลูกศิษย์เลิกเดินทางผิดก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือและคอยปกป้อง ฉุดกระชากอีกฝ่ายให้กลับมายังเส้นทางเดิม

“อย่าคิดจะขัดขวางพวกเราเลยไอซาวะ” เรียสึเกะเอ่ยเตือนเพื่อนสนิทให้หยุดความคิดในหัวนั่นซะ ดวงตาสีแดงหม่นฉายแววเย็นยะเยือกพร้อมกับบรรยากาศดั่งสัตว์ร้ายที่กำลังข่มขู่ให้ผู้ที่อ่อนแอกว่ายอมจำนนต่อตนแต่โดยดี

“แม้แต่นายก็ด้วยงั้นเหรออามาเนะ”

“ถ้ามันคิดจะทำร้ายครอบครัวแสนสำคัญของฉัน ต่อให้เป็นนายที่เข้ามาปกป้องมัน ฉันก็ไม่ลังเลที่จะฆ่านายไปพร้อมกับมัน”

“อ...อามาเนะ” ไอซาวะเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทเสียงเบา ความเด็ดขาดในการตัดสินใจนั่นมันน่าหวาดหวั่นจนเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนตรงหน้านั้นเป็นเพื่อนของเขาจริง ๆ

“ถ้าคุณไม่อยากให้พวกผมเข้าไปกำจัดหนอนตัวนั้นทันทีที่คุณก้าวขาเหยียบยูเอย์ละก็ ผมมีข้อเสนอยืดเวลาชีวิตลูกศิษย์ของคุณจนกว่าฮิเมกิกับอิสึคุจะจบปีสอง” อายาโตะที่ยืนเงียบมองการโต้เถียงระหว่างทั้งสามมานาน ก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับข้อเสนออันแสนหอมหวานล่อลวงให้อาจารย์หนุ่มตรงหน้ายอมรับมัน

“ข้อเสนออะไร?”

“มันเป็นข้อเสนอที่ง่ายมากเลยละ แค่คุณจับตามองหนอนตัวนั้นอย่าให้คาดสายตา เพราะเป้าหมายของพวกยาคุคือการพาตัวอมนุษย์อย่างพวกเราไปวิจัยเพื่อสนองความต้องการของพวกมัน”

“….”

“ฮิเมกิกับอิสึคุคือเป้าหมายของหนอนตัวนั้น”

“….”

อายาโตะละความสนใจจากไอซาวะที่เงียบลงตั้งแต่เขากล่าวประโยคสุดท้ายจบ ดวงตาต่างสีเหลือบมองสองน้องเล็กที่บัดนี้กำลังยืนพูดคุยกับคุณนายมิโดริยะอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มสดใสสมวัยนั่นมันช่างเป็นสิ่งที่เขาและคนอื่น ๆ อยากจะรักษามันไว้ให้คงอยู่ตลอดไป แต่พวกเขารู้ดีว่าต่อให้พยายามทะนุถนอมทั้งสองมากแค่ไหน สุดท้ายก็เลือนหายไปเพราะความโลภอันไม่มีที่สิ้นสุดของพวกต่ำช้าอย่างองค์กรยาคุ

ถึงเขาจะคาดการณ์เอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าหนอนที่แฝงตัวอยู่ในยูเอย์นั้นคือหนึ่งในนักเรียนแผนกฮีโร่ปี 2 ห้อง A และมันก็เป็นไปตามที่อายาโตะวิเคราะห์ทุกอย่างว่าหนอนบ่อนไส้ตัวนั้นคือใคร

ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่สามารถเข้าไปตามจับตัวหรือฆ่าทิ้งได้ในทันทีก็เถอะ แต่ปล่อยให้พวกมันได้ใจและยกยอว่าตัวเองฉลาดเหนือกว่าพวกเขาไปอีกสักพักก็แล้วกัน

ดวงตาต่างสีทอประกายอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ใบหน้าเพอร์เฟคของหัวหน้าองค์กร B.S. จะหันมาฉีกยิ้มการค้าพร้อมกับน้ำเสียงอันน่าเกรงขามเอ่ยกับอาจารย์ยูเอย์ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะยอมร่วมมือกับเขาอย่างว่าง่ายกว่าเก่า

“เอาละ...มาฟังข้อเสนอของผมรวมถึงชื่อของหนอนบ่อนไส้ตัวนั้นกันดีกว่านะครับไอซาวะ โชตะ”

-Dark Uptight-

แกร็ก!!!

ประตูหน้าหอถูกเปิดออกโดยฝีมือของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวที่หายตัวไปตั้งแต่ทั้งสองถูกอาจารย์เรียกให้ไปพบ สายตาทุกคู่จากเพื่อนร่วมห้องล้วนหันมามองเป็นจุดเดียวกัน ก่อนที่อุรารากะจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงปรี่ทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

“กลับมาแล้วเหรอเดกุคุง! ฮิเมะจัง!”

“กลับมาแล้วครับคุณอุรารากะ”

มิโดริยะเป็นคนตอบอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเช่นทุกครั้ง ส่วนฮิเมกิเพียงแค่ยกมือทักทายเด็กสาวกลับไป หน้าที่พูดคุยกับเด็กสาวตรงหน้าเธอขอยกให้น้องเล็กทำแทนก็แล้วกัน

“คุณมิโดริยะกับคุณชิราโฮชิทานมื้อเย็นมาหรือยังคะ? พอดีบ้านของดิฉันพึ่งส่งชาตัวใหม่มาให้ลองชิม ถ้าไม่รังเกียจมาดื่มด้วยกันไหมคะ” ยาโอโยโรสุที่เสิร์ฟชาให้กับเพื่อนสาวคนอื่น ๆ เสร็จแล้ว ก็เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ อุรารากะพร้อมกับเอ่ยเชิญชวนให้ทั้งสองมาร่วมปาร์ตี้น้ำชายามดึกด้วยกัน

ดวงตาสีเขียวหม่นเหลือบมองเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ที่นั่งกระจัดกระจายกันตามห้องโถงรับแขก และส่วนมากคงจะนั่งจับกลุ่มกันตามความสนิทสนมตั้งแต่ตอนอยู่ปีหนึ่งกันเสียมากกว่า ยกเว้นแค่เด็กสาวเรือนผมสีชมพูที่กำลังนั่งหัวเราะส่งยิ้มหวานเยิ้มให้เหล่าเจ้าชายกับอัศวินของเธออยู่ไม่ไกลจากที่เพื่อนสาวทั้งหกเท่าไหร่นัก

ไม่จำเป็นต้องเข้าไปถามก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนจัดที่นั่งให้กลุ่มสุดน่ารำคาญมานั่งใกล้ ๆ กับเหล่าเพื่อนสาวของเขา 

“คุณฮิเมกิอยากดื่มชาไหมครับ?” มิโดริยะหันมาถามเจ้าหญิงประจำบ้านที่ยืนอยู่ข้างกาย ก่อนที่รอยยิ้มดีใจจะฉายอยู่บนใบหน้าของผู้เป็นน้องเล็กยามที่เสียงหวานน่าฟังเอ่ยตอบกลับมาว่า…

“ฮิเมะตามใจอิสึจังอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นทำตามความต้องการของอิสึจังเถอะ”

“ถ้างั้นขอรบกวนด้วยนะครับคุณยาโอโยโรสุ”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

ยาโอโยโรสุที่ได้ยินคำตอบรับจากเพื่อนชายคนสำคัญก็แสดงความดีใจอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนจะขอตัวเข้าไปเตรียมน้ำชากับขนมว่างยามดึกเพิ่มอีกสองที่ และปล่อยให้อุรารากะทำหน้าที่พาทั้งสองเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนสาวคนที่เหลือทันที

“มิโดริยะจัง!” อาซุอิทักทายเพื่อนชายของเธออย่างดีใจ พร้อมกับขยับที่ให้คนมาใหม่ทั้งสองได้นั่งลงอย่างสรรพเสร็จ

“นึกว่าคืนนี้ทั้งสองจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก” ฮางาคุเระเป็นคนต่อมาที่เอ่ยกับเพื่อนอมนุษย์ทั้งสอง พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกเพื่อคลายความเป็นห่วงของเธอลง

“พอดีผู้ปกครองของพวกเราไม่อยากให้อยู่นอกโรงเรียนนาน ๆ น่ะ นึกว่าจะได้ค้างที่คฤหาสน์อุตส่าห์นึกแผนแกล้งพวกนัตสึจังเอาไว้ตั้งเยอะ” ประโยคแรกฮิเมกิกล่าวกับเหล่าเพื่อนสาว ส่วนประโยคหลังเจ้าตัวกับพึมพำอยู่ในลำคอจนพวกจิโร่ฟังไม่ออกว่าเพื่อนสาวผมเงินกำลังพูดอะไร

“อย่างนี้นี่เอง ดีแล้วละที่ทั้งสองปลอดภัย ตอนแรกนึกว่าอาจารย์ไอซาวะจะพาไปฝึกอะไรที่มันอันตรายจนได้รับบาดเจ็บกลับมาซะอีก” อาชิโดะถอนหายใจโล่งอกไม่ต่างจากเพื่อนสาวคนที่เหลือ เพราะพวกเธอรู้ถึงความบ้าดีเดือดของอาจารย์ประจำชั้นเป็นอย่างดี

ถ้าไม่ฝึกจนเลือดตาแทบกระเด็น ก็อย่ามาเรียกว่าอาจารย์ไอซาวะจอมโหดของห้อง A เลย

“ฮะ ๆ นั่นน่ะสิครับ” มิโดริยะนึกไปถึงตอนเข้าค่ายฝึกฝนครั้งแรกที่โดนสั่งให้ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง มันน่าสยดสยองและบ้าระห่ำขนาดไหน

สภาพแต่ละคนเมื่อตอนนั้นบอกเลยว่าดูไม่ได้สุด ๆ

“เอ๋...อาจารย์แพนด้าโหดขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฮิเมกิที่ไม่เคยเจอฤทธิ์เดชของอาจารย์ประจำชั้นก็เอ่ยถามด้วยความสนใจ ดวงตาสีม่วงหม่นเรืองรองเพียงเสี้ยววิก่อนจะกลับมาเป็นปกติดั่งเดิมในเวลารวดเร็ว

“ยิ่งกว่านั้นอีกนะฮิเมจัง” อุรารากะพูดไปก็ลูบแขนตัวเองไป สีหน้าหวาดระแวงราวกับกลัวว่าคนที่กล่าวถึงจะมายืนทำหน้าบึ้งอยู่ด้านหลัง

อาจารย์ไอซาวะน่ะเซนส์แรงอย่าบอกใคร พูดถึงนิดหน่อยหันมาอีกทีก็เจอสายตาพิฆาตในระยะประชิดเข้าเสียแล้ว

เพราะงั้นพวกเธอไม่ขอเสี่ยงกล่าวถึงตอนอีกฝ่ายอยู่ใกล้ ๆ หรอกนะ

“เห~~” ฮิเมะกิลากเสียงยาวอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่ามนุษย์ที่ชอบทำหน้าเบื่อโลกตลอดเวลาจะมีมุมบ้า ๆ แบบนี้กับคนอื่นเขาด้วย

ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากถามข้อมูลจากเพื่อนสาวทั้งหก ดวงตาสีม่วงหม่นก็เหลือบไปเห็นกลุ่มเงาของใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาหาน้องเล็กของเธออย่างเจาะจง แววตามาดร้ายกับรอยยิ้มน่ารังเกียจที่พยายามหลบซ่อนจากสายตาของคนอื่น ๆ โดยเฉพาะเหล่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลัง

เดิมทีฮิเมกิก็อยากจะปล่อยผ่านไปนั่นแหละ แต่ติดที่ในมือของอีกฝ่ายดันเป็นแก้วน้ำที่มีควันลอยกรุ่นเหนือขึ้นมา บ่งบอกได้ว่าของเหลวที่อยู่ในแก้วนั้นมันมีอุณหภูมิร้อนสูงขนาดไหน ต่อให้เป็นอมนุษย์อย่างเธอหากโดนน้ำร้อนนั่นลวกผิวเข้าก็ยุ่งยากในการรักษาผิวให้กลับมาคงสภาพเดินกันพอดี

ให้ตายเถอะ...อายุตั้งเท่าไหร่คิดได้แต่แผนตื้น ๆ หรือยังไง แถมสีหน้าก็ประสงค์ร้ายอย่างโจ่งแจ้งแบบนั้น

จะให้ด่าโง่เง่าก็ดูจะเป็นคำด่าที่สูงส่งเกินกว่าจะนำมาใช้กับอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ

“หืม?” มิโดริยะที่หันมาเห็นคนข้างกายกำลังถอนหายใจและกลอกตามองบนคล้ายกำลังรำคาญอะไรบางอย่างก็ได้แต่เอียงคอมองอย่างสงสัย

แต่แล้วประสาทการได้ยินอันเฉียบคมก็เริ่มจับความผิดปกติด้านหลังของตนได้ และในขณะที่ใบหน้าหล่นปนหวานของน้องเล็กประจำคฤหาสน์หงส์ดำกำลังหันไปด้านหลัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คนประสงค์ร้ายกำลังแสร้งสะดุดขาตัวเองจนแก้วน้ำร้อนในมือใกล้จะหลุดออกจากฝ่ามือคู่เล็กอยู่นั้น

ฉับ!

“กรี๊ดดดดดด!!!!!”

“ฮาสึมิ!!!”

“ให้ตายสิ! เสียงดังเป็นบ้า ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมอิสึจัง?”

ฮิเมกิยกมือเขี่ยหูของตัวเองไปมาเพราะเสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของคนด้านหลังมันดันอยู่ใกล้หูเธอชะมัด ดวงตาสีม่วงหม่นสำรวจร่างกายของน้องเล็กผู้น่ารักก็ไม่พบบาดแผลหรือคราบน้ำร้อนที่ควรจะราดลงบนหัวตามความต้องการของคนด้านหลัง

“ฝีมือของคุณฮิเมกิเหรอครับ?”

มิโดริยะกระซิบถามกลับไป พร้อมกับลอบมองความวุ่นวายด้านหลังที่มีเด็กสาวผมชมพูกำลังนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น ในขณะสายตาก็จ้องฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเองที่มันแดงช้ำอย่างน่ากลัวเพราะถูกความร้อนกัดกินผิวขาว ๆ และอีกไม่นานก็จะกลายเป็นแผลผุพองน่าเกลียดน่ากลัวแหงม ๆ

“รู้ ๆ กันอยู่นี่หน่าอิสึจัง~~” ฮิเมกิจรดปลายนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ขยิบตาให้น้องเล็กอย่างน่ารัก ก่อนจะแกล้งเนียนทำเป็นผู้ชมอุบัติเหตุน้ำร้อนลวกมือแม่นางฟ้าประจำโรงเรียนร่วมกับเพื่อนสาวคนอื่น ๆ

มิโดริยะส่ายหัวให้กับความแสบซนของเจ้าหญิงประจำบ้าน ดวงตาสีเขียวหม่นจ้องมองเหล่าเจ้าชายกับอัศวินกำลังดูแลเจ้าหญิงของพวกเขา ที่กำลังนั่งสะอื้นพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดต่อบาดแผลบนมือทั้งสองข้าง และในเวลาเสี้ยววิที่ดวงตาสีชมพูเงยขึ้นมาสบตากับเขาเข้าพอดี คำพูดแรกที่มิโดริยะต้องการจะบอกกล่าวกับเธอคงหนีไม่พ้น…

“สมน้ำหน้า”

“..!!!..”

“หึ!”

มิโดริยะเหยียดยิ้มสะใจให้แก่อีกฝ่าย ต้องการสื่อให้หล่อนรู้ว่าตัวเขานั้นรู้ทันแผนการของหล่อน เพราะงั้นจงยอมรับผลการกระทำอันแสนโง่เขลาของตัวเองซะ! อีกอย่างแผนการโง่ ๆ ราวกับนางเอกในละครที่ชอบซุ่มซ่ามเป็นชีวิตจิตใจนั่นน่ะ...

มันโคตรเชยแสนเชยจนอยากจะอาเจียนออกมาชะมัด!!

เพราะงั้นไปฝึกมาใหม่นะครับคุณชิโรนะ ถ้าไม่อยากโดนเจ้าหญิงประจำคฤหาสน์หงส์ดำตบจนหน้าแหกเข้าสักวันน่ะนะ