คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 09 : กรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริ ฮิบาริ เคียวยะ
*ยังไม่แก้คำผิด*
“เป็นกรรมการคุมกฎของนามิโมริด้วย”
“=_=”
“เป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาลด้วย”
“=__=”
“ชื่อฮิบาริ
ฮิบาริ เคียวยะ”
“อ๋อเหรอ…ว่าแต่ทำไมผมต้องมาส่องคนอื่นเป็นเพื่อนนายด้วยล่ะเจ้าหนู!!”
ยูกิแว๊ดใส่เจ้าทารกจิ๋วที่ตอนนี้ดันเป็นคนดูแลเขาแทนฟงชั่วคราว
ส่วนเจ้าคู่หูชุดจีนตอนนี้คงไปขายซาลาเปาที่เมืองอื่นกว่าจะกลับมาที่นี่ก็อีกสองสามวันเห็นจะได้
เพราะงั้นหน้าที่จ่ายเบี้ยเลี้ยงเลยตกเป็นของรีบอร์นโดยปริยาย
และสิ่งแรกที่เจ้าหนูนี่พาเขามาร่วมหัวจมท้ายด้วยคงหนีไม่พ้น
การตามหาแฟมมิลี่ของสึนะโยชิพ่วงตำแหน่งผู้พิทักษ์
แถมคนที่เจ้าหนูหมายปองก็ดันเป็นคนอันตรายอีกต่างหาก
“คนคนนั้นน่ะแข็งแกร่งนะ”
“นายก็รู้สึกได้สินะ
เหมาะสมจะเป็นผู้พิทักษ์ของสึนะเลยว่าไหม”
“แต่เขาดูไม่ค่อยจะเชื่อฟังใครง่ายๆ
เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ”
“ก็เหมือนกับหมอนั่นไม่ใช่หรือไง”
“หึ!”ใบหน้าหวานสะบัดหนีไปทางอื่นเป็นการยอมรับว่าว่าที่ผู้พิทักษ์คนใหม่ของสึนะโยชินั้นนิสัยคล้ายกับคนที่เจ้าหนูว่ามาขนาดไหน
ก็ถึงได้บอกไงว่าต่อให้รู้สึกน่าคิดถึงและอยากอยู่ใกล้ๆ
แต่ถ้าให้เกี่ยวกับมาเฟียล่ะก็
ยูกิไม่อยากอยู่ใกล้ๆหรอกนะ
แต่ถ้าชอบความเป็นญี่ปุ่นเหมือนกันก็ว่าไปอย่าง
“เอาเป็นว่าอย่าลืมสัญญาที่ให้กับผมเมื่อเช้าด้วยล่ะ”ยูกิลุกขึ้นยืนปัดเป่าตามเสื้อผ้า
ก่อนจะหันมาทวงสัญญากับครูพิเศษจอมป่วนที่ขอให้เขาเข้าร่วมกระบวนการในครั้งนี้ด้วยเป็นกรณีพิเศษ
“ฉันรักษาคำพูดอยู่แล้ว
เทมปุระที่อร่อยที่สุดในนามิโมริสึนะจะเป็นคนไปหามาถวายให้นายถึงที่เลยล่ะ”
“ค่อยน่าร่วมมือด้วยหน่อย
งั้นผมไปล่ะตอนเที่ยงเจอกัน”
ว่าแล้วร่างเล็กที่เต็มไปด้วยความนุ่มนิ่มก็จะกระโดดลงจากตึกที่เขากับเจ้าหนูเอาไว้สังเกตการณ์อย่างไม่กลัวว่าจะตกลงไปกระดูกหักหรือตายอย่างอนาถ
รีบอร์นยืนมองแผ่นหลังบางไปจนลับสายตาก็อดจะชื่นชมเจ้าฟงขึ้นมาไม่ได้
ดูเหมือนตอนพาหนีออกจากอิตาลีจะไม่ได้แค่พาไปเปิดโลกใหม่เพียงอย่างเดียวสินะ
ดูท่าจะแข็งแกร่งอยู่เหมือนนี่น่าคิบาระ
ยูกิโตะ
รีบอร์นละความสนใจจากคู่หูร่วมอุดมการณ์
ก่อนจะหันไปจ้องมองเด็กหนุ่มผมสีดำที่เป็นเป้าหมายอีกครั้ง
“ชักน่าสนุกซะแล้วสิ”
Precious treasure
...พักเที่ยง...
“หาววววว”
ยูกิมองเพื่อนชายทั้งสามที่กำลังนั่งอ้าปากหาวออกมาอย่างพร้อมเพียงกัน
ก่อนจะเลื่อนมองมื้อเที่ยงที่เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่าอย่างอึ้งๆ
สามคนนั้นกินเก่งเหมือนกันนี่หน่า
ถ้าวันไหนมีอีเว้นท์กินฟรีชิงรางวัลชวนไปช่วยกินบ้างดีกว่า
แต่ก่อนอื่นคงต้องช่วยสึนะโยชิห้ามปรามการทะเลาะของทาเคชิกับฮายาโตะที่กำลังจุดระเบิดพูดจาหาเรื่องก่อนล่ะนะ
แต่ดูเหมือนสึนะจะเอาอยู่เพราะงั้นยูกิจึงได้ละความสนใจมาป้อนอาหารเจ้าจีโน่ตัวแสบตรงหน้าแทน
ถ้าถามว่าทำไมจีโน่เจ้านกตัวป้อมสีขาวแปลกตามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะก็
ยูกิเองก็สงสัยเหมือนกันนะว่าปกตินกมันต้องบินไปทั่วไม่เหรอว่า
แต่เขาน่ะพบเจ้าจีโน่นอนขี้มูกโป่งอยู่ในกระเป๋านักเรียนของเขาสบายใจเฉิบเป็นคุณชายต้องรอข้ารับใช้มาปลุกให้ตื่นจากบรรเทา
และจีโน่มันก็เป็นแบบนั้นเป๊ะเลย
ถ้ายูกิไม่ปลุกมากินข้าวเที่ยงเจ้านกนี่มันก็ไม่ตื่นมาส่งสายตาใสซื่อชวนน่าหมั่นไส้อยู่บนหัวเขาตอนนี้หรอก
“แต่ว่ามันก็น่าเบื่อจริงๆนะเนี่ย
ไม่มีอะไรให้ตกใจบ้างเลยเหรอ?”โกคุเดระที่นั่งพิงรั้วกั้นเอ่ยขึ้น
ดวงตาสีมรกตมองท้องฟ้าในวันนี้ที่มันน่าเบื่อสุดๆ
แต่ทว่าหลังจากนี้คงไม่น่าเบื่อแล้วล่ะ
เพราะเจ้าหนูนั่นหาความสนุกให้ทั้งสามตกใจรอยู่แล้ว
ยูกิคิดกับตัวเองในใจไม่ได้พูดอะไรออก
เจ้าตัวเอาแต่นั่งพิงหลังของยามาโมโตะและป้อนข้าวให้จีโน่ไปด้วย
ส่วนคนถูกพิงก็น้อมรับให้คนนุ่มนิ่มพิงมาอย่างเต็มใจ
นี่ถ้าจับมานั่งตักได้คงทำไปแล้ว
และไม่ทันขาดคำความวุ่นวายจากครูพิเศษของสึนะโยชิก็เริ่มต้นขึ้น
“มีสิ”
“รีบอร์น?
โอ๊ย!! เจ็บๆๆ”
“มีแต่ช่องโหว่งนะ
ดีจ้า!”
“โอ๊ย! มันเจ็บนะ! ชุดอะไรของนายเนี่ย!!”สึนะโวยวายลั่นโดยที่มือก็พยายามดันเจ้าทารกในชุดสุดประหลาดออกห่างจากตัวไปด้วย
ใส่มาได้ยังไงให้ชุดที่มีแต่หนามเนี่ย
แล้วนี่มันเกาลัดเรอะ!!!
“หรือว่า...จะเล่นมุกเรื่องตกใจเกาลัดแบบนั้นใช่ไหมครับคุณรีบอร์น”
พรวดดดด!!!
“ยูกิเป็นไรไหม”ยามาโมโตะลูบหลังเล็กที่จู่ๆก็สำลักน้ำพุ่งออกจากปากหลังจากได้ยินประโยคของเพื่อนผมควันบุหรี่
มองยังไงว่าเป็นเกาลัดห๊ะ
นั่นมันน่ะ....
“เปล่า...นี่มันหอยเม่น”
“อย่าเถียงข้างๆคูๆเซ่!!!”
ไม่ใช่หรอกสึนะโยชิ
นั่นน่ะมันหอยเม่นจริงๆแถมยังเป็นชุดที่สร้างความเดือดร้อนให้กับนายด้วยนะ
ยูกิน่ะอยากจะบอกความจริงใจแทบขาด
แต่ติดที่มีเทมปุระมาเป็นข้อต่อรองให้เขาอยู่อย่างสงบและไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเพื่อนชายทั้งสามกับเหตุการณ์ต่อจากนี้
“ตอนเบียงกี้อยู่ชั้นประถม
เธอทำให้ตอนสอบวิชาคหกรรมน่ะ”
“อ๋อ...ยัยพอยซันคุ้กกิ้งนั่นน่ะเหรอ”
“เพราะฉะนั้นคนที่ถูกหนามนี้แทงก็จะสู่สวรรค์
ภายใน 30 วิ”
“หยึยยยย
แอ่ก!!”
“30 วิพอดีเป๊ะเลย แม่นยำจริงๆ”
“รุ่นที่สิบ!! รุ่นที่สิบครับ!!!”
หมดสภาพ
=___=
ยูกิยืนมองสึนะโยชิที่ถูกพิษของเบียงกี้นอนพะงาบๆอยู่บนพื้นและสลบไปแล้วด้วยอีกต่างหาก
ซึ่งต่อจากนี้ก็เป็นแผนของรีบอร์นที่ต้องการให้สามคนนี้ไปเจอกับกรรมการคุมกฎผู้แข็งแกร่งคนนั้น
และยูกิเองก็ต้องไปด้วยในฐานะผู้ชมชิดติดขอบเวที
แต่ก่อนอื่น...ขอกินคุกกี้ชาเขียวที่ทำเองสักชิ้นสองชิ้นแล้วค่อย…
ฟิ้ววววว
ถุงขนาดเล็กพอดีกับมือจู่ๆมันก็หายวับไปกับตา
ยูกิจ้องมองมือขาวเนียนที่ยังอยู่ในท่าหงาย
สีหน้าสุดช็อกเหมือนตอนเห็นเซมเบ้ในจดหมดเกลี้ยงด้วยฝีมือของเจ้าลูกวัวแรมโบ้กลับมาอีกครั้ง
ดวงตาสีแดงตวัดมองหาศัตรูรอบข้างก่อนจะพบเจอตัวคนร้ายกำลังบินวนอยู่รอบหัวของเขา
“คุกกี้ล่ะ~~ชาเขียวล่ะ~”
ไหล่เล็กสั่นอย่างรุนแรงพร้อมกับรังสีมืดมนลอยวนอยู่รอบตัว
ทำเอายามาโมโตะกับโกคุเดระที่กำลังช่วยกันหามสึนะไปยังห้องรับแขกที่รีบอร์นบอกอดจะสะดุ้งหน้าซีดเผือกขึ้นมาไม่ได้
“เอาคืนมา”
“ลา~ที~โด~~~”
“เอาคุกกี้คืนมานะจีโน่!!!!!”
“ไปดีกว่า~~”
“เจ้านกบ้า!!!!”
“ดะ...เดี๋ยวสิยูกิ...อ้าว…ไปซะแล้ว”ยามาโมโตะมองคนนุ่มนิ่มวิ่งสู้ฟัดออกตามล่าสัตว์เลี้ยงตัวเองจนไม่เห็นฝุ่น
อุตส่าห์จะบอกสักหน่อยว่าห้องรับแขกนั่นอยู่ตรงไหน
แต่ถ้าเป็นยูกิคงจะหาเจอได้เองนั่นแหล่ะ
ล่ะมั้งนะ
Precious treasure
“จีโน่!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
“ม่ายหยุด~~”
“เจ้านกตัวแสบเอ๊ย!! นายจะขโมยคุกกี้ชาเขียวไปทั้งถุงแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”เสียงหวานตะโกนลั่น
โดยที่ขาทั้งสองข้างก็เพิ่มความเร็ววิ่งตามเจ้านกตัวป้อมสีขาวไปด้วย
ยูกิน่ะไม่ได้เป็นคนประเภทหวงของกินถึงขั้นให้ใครไม่ได้
แต่ใช่ว่าจะต้องมีจิตใจโอบอ้อมอารีให้กับเจ้านกบ้านี่ทั้งถุงกันเล่า!!!
นั่นมันชาเขียวของโปรดเขาเลยนะ!!!!
“จีโน่!!!!!”
เสียงหวานยังคงตะโกนเรียกเจ้านกตัวแสบที่บินไปร้องเพลงไปอย่างหมั่นไส้
ในระหว่างที่กำลังวิ่งตามจีโน่ไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากคุกกี้ชาเขียวสูตรเข้มข้น
100% ยูกิคงไม่รู้ว่าการกระทำของเจ้าตัวตกอยู่ภายใต้ดวงตาสีนิลของคนที่มีอำนาจมากที่สุดในโรงเรียนนามิโมริตั้งแต่ต้น
“วิ่งบนอาคารเรียนทำผิดกฎของนามิโมริ
ต้องถูกขย้ำ”
เสียงทุ้มต่ำร่ายความผิดของเจ้าตัวเล็ก
ก่อนจะชักอาวุธประจำกายของตัวเองขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมพุ่งเข้าไปขย้ำลูกแมวตรงหน้า
แต่ยังไม่ทันได้พุ่งเข้าไปตะครุบก็ถูกลูกน้องเรียกเอาไว้เสียก่อน
“คุณเคียวครับ!! มีคนเข้าไปในห้องของคุณครับ
ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องถูกจัดการหมดแล้วครับ!!”
“….”ร่างสูงยืนนิ่งเพื่อใช้ความคิดว่าจะไปตะครุบลูกแมวมาฟัด(?)และขย้ำดี
หรือจะไปจัดการพวกสัตว์กินพืชที่บังอาจมาท้าทายเขาดี
สุดท้ายเขาเลือกจะกลับไปยังห้องรับแขกที่กลายเป็นของกรรมการคุมกฎเป็นที่เรียบร้อย
และเป้าหมายคงหนีไม่พ้นเจ้าพวกที่ชอบสุมหัวกันเป็นฝูงที่เปรียบดั่งสัตว์กินพืชที่แสนอ่อนแอนั่น
ส่วนเจ้าลูกแมวตัวเล็กนั่นค่อยไปจับมาเล่นที่ห้องก็ยังไม่สาย
ดูเหมือนจะอยู่ห้อง
1-A สินะ
ชักอยากจะขย้ำเร็วๆซะแล้วสิ
J
Precious treasure
กว่าจะจับเจ้านกตัวแสบได้ก็เล่นเอายูกิหืดขึ้นคอกันเลยทีเดียว
ใบหน้าหวานที่มักจะมีรอยยิ้มสดใสกำลังบูดบึ้งเนื่องจากวีกรรมสุดปวดหัวของเจ้าตัวป้อมบนหัว
ที่พอได้กินอิ่มก็นอนหลับพึ่งพุป่องๆนั่นสบายใจเฉิบ
หมั่นไส้...จับทำนกอบชาเขียวดีไหมเนี่ย!!
“เอ...ตรงนั้นสินะห้องที่รีบอร์นบอก
ว่าแต่นั่นอะไรน่ะ?”ดวงตาสีแดงจ้องมองประตูที่ถูกเปิดออกอย่างอ้าซ่า
ร่างนุ่มนิ่มเดินเข้าไปใกล้ๆและหยุดลงตรงทางเข้าก็เจอกับภาพที่ชวนให้ถุงคุกกี้ในมือหล่นลงพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตุบ!!
ขวับ!!!
อื้อหืออออ...สายตาช่างดุร้ายเสียเหลือเกิน
แต่เดี๋ยวก่อน!!!
คนที่เหลือแต่บ็อกเซอร์กำลังโก้งโค้งอยู่ตรงหน้าต่างนั่นมันสึนะโยชิไม่ใช่เหรอ!!!
=[]=
“หืม?
ยังมีอีกตัวสินะ...แถมยังเป็นเจ้าตัวที่ผมต้องการตะครุบอยู่พอดี”
“เอ่อ...”ดวงตาสีแดงเหลือบมองเจ้าหนูที่กำลังยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างโดยมีเมล็ดกาแฟที่เตรียมดีดขวางพ่อกรรมการสุดโหด
แต่ต้องยกเลิกเพราะเขาดันเสร่ออยู่ตรงหน้าก่อนนี่สิ
ดูท่าจะมาเร็วไปนิดหนึ่งอ่ะนะ
ย้อนกลับไปตอนนี้ยังทันไหม?
“รู้สึกว่าจะไม่ใช่ห้องนี้สินะ
อื้มๆ งั้นผมขอตัว---”
ใบหน้าหวานหันมาฉีกยิ้มสดใสให้กับบุคคลที่อยู่ในห้อง
ก่อนจะเนียนเดินออกไปเหมือนกับว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าพวกนั้นเลยสักนิด
แต่ยังไม่ทันได้หนีก็ดันมีดันมีอาวุธร้ายกาจพุ่งเข้าใส่พร้อมกับดวงตาสีนิลคมเฉี่ยวในระยะประชิด
เคร้ง!!!!
แต่แทนที่ยูกิจะโดนทอนฟาฟาดใส่หน้าเหมือนกับยามาโมโตะและโกคุเดระ
กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่ทอนฟาเหล็กกระทบจนเกิดเสียงดังก้องนั้นคืออาวุธขนาดพอดีมือที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้ชุดนักเรียนมาโดยตลอด
“ว้าว~…เธอก็ไม่เบาเลยนี่เจ้าลูกแมว”
“ละ...ลูกแมว=[]=”คนถูกเรียกว่าลูกแมวถึงกับหน้าเหวออ้าปากพะงาบๆ
เพราะรับไม่ได้ที่โดนผู้ชายแปลกหน้ามาเรียกอย่างสนิทสนม
ถึงอีกฝ่ายจะมีกลิ่นอายเหมือนกับคุณป๋า
แต่มาเรียกเขาว่าลูกแมวแบบนี้ความประทับใจติดลบสุดๆ!!!
คิบาระ
ยูกิโตะไม่ใช่ลูกแมว แต่เป็นสิงโตต่างหากเล่าเจ้าบ้า!!!!!
สิงโตน่ะ
สิงโตะ ตัวใหญ่ๆ ขนฟูๆ ส่งเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดน่ะเข้าใจไหม!!
อยากจะโวยวายใส่อยู่เหมือนกันหรอกนะ
แต่ติดที่มือทั้งสองที่จับกระบองอันเล็กรับการโจมตีเข้าอีกฝ่ายเอาไว้นี่
คิดถูกแล้วที่ทำตามคำสั่งของฟงให้พกกระบองสองท่อนเอาไว้ติดตัวตลอด
หากเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้นำออกมาป้องกันตัวได้ แม้ว่าเจ้าอาวุธนี่จะไม่ใช่สิ่งที่ยูกิถนัดก็เถอะ
ดวงตาสีแดงที่มีความสดใสและชอบออดอ้อนเพื่อนห้อง A
ไปทั่วกลับแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของสัตว์ร้ายที่ชอบออกล่าอย่างโหดเหี้ยม
ความกระหายในการต่อสู้และต้องการฉีกกระชากเหยื่อแต่งแต้มไปด้วยสีแดงของเลือด เช่นเดียวกับเจ้าของดวงตาสีนิลที่กำลังเรืองรองเต็มไปด้วยความกระหายและพึงพอใจกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
เห...เจ้าลูกแมวนี่น่าสนใจกว่าที่คิด
ตัดสินใจล่ะ
จะจับมาเลี้ยงให้เชื่องกับเขาแต่เพียงผู้เดียว
รอยยิ้มแสยะฉายประดับบนใบหน้าหล่อเหลาที่พระเจ้าปั้นมาให้อย่างสมบูรณ์แบบจนน่าอิจฉา
ทำเอาคนที่ได้รับรอยยิ้มและสายตาร้อนแรงอดจะขนลุกขึ้นมาไม่ได้
สัญชาตญาณมันกระซิบบอกว่าให้ยูกิออกห่างจากผู้ชายคนนี้
และดูเหมือนรีบอร์นจะรู้ความคิดของเขาในตอนนี้
เจ้าทารกจุกนมสีเหลืองถึงได้โยนระเบิดมาตรงที่เขากับคุณกรรมการยืนอยู่
แต่เดี๋ยวสิเฮ้ย!! แบบนี้เขาก็โดนลูกหลงไปด้วยน่ะเซ่!!!
ตู้มมมมมมม!!!!!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นสนั่นทั่วตึกเรียนจนเกิดควันลอยตลบอบอวลไปทั่วห้อง
ยูกิใช้โอกาสนี้ใส่เกียร์ออกจากห้องที่ลงในบัญชีดำเลยว่าจะไม่เฉียดกายเข้ามาอีกเป็นครั้งที่สอง
ร่างเล็กกระโดดลงจากชั้นสามอย่างคล่องแคล่วก่อนจะวิ่งไปยังสระว่ายน้ำที่เป็นสถานที่นัดหมายของเขากับรีบอร์น
“เกือบไปแล้วๆๆ
ผู้ชายคนนั้นสาบานเลยว่าจะไม่เข้าใกล้เด็ดขาด ว่าแต่ถุงคุกกี้....”ดวงตาสีแดงเบิกกว้างจากที่มันโตอยู่แล้วกลับโตกว่าเดิม
พร้อมกับเสียงหวานกรีดร้องออกมาสุดเสียงว่า…
“คุกกี้ชาเขียวของผมมมมมมม”
Precious treasure
“เอาน่าๆ...อย่าทำหน้าเป็นแมวหงอยแบบนี้สิ
เดี๋ยวฉันพาไปซื้อให้ใหม่”
“นั่นน่ะมันคุกกี้ที่ผสมชาเขียวแท้สูตรเข้มข้น
100% เลยนะทาเคชิ!!!”เสียงหวานหันมาขู่ๆใส่คนตัวโตข้างกายจนคนที่โดนขู่อดจะส่งยิ้มแห้งกลับมาไม่ได้
ถ้าเป็นของกินที่เกี่ยวกับชาเขียวนับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับเจ้าตัวเล็กนี่เสมอนั่นแหล่ะ
“หนวกหูเฟ้ย!! อยากกินนักเดี๋ยวฉันพาไปคาเฟ่ชาเขียวให้เอามั้ยล่ะ!!!”โกคุเดระที่ยืนฟังเจ้าลูกแมวส่งเสียงโอดครวญมาตลอดทางตั้งแต่เลิกเรียนยันกลับบ้านก็ยังไม่เลิกรำพึงรำพันถึงคุกกี้ถุงนั้นเสียที
แต่ดูเหมือนโกคุเดระจะท้าทายคนผิดซะแล้ว
“พาไปกินจริงๆใช่ไหมฮายาโตะ~~~~”เสียงยานคานกับซีจีดอกไม้บานสะพรั่ง รอยยิ้มหวานมอบให้กับเพื่อนชายผู้เกเรจนคนถูกจ้องถึงกับหน้าแดงถอยหลังหนีออกห่างไปเกือบสิบก้าว
อันตราย!!! รอยยิ้มนั่นมันอันตรายต่อใจเขาสุดๆ
ไอ้เจ้าลูกแมวเอ๊ย!!!!
“งั้นฉันขอไปด้วยคนสิ
อยากจะกินชาเขียวอยู่พอดี”
“แล้วแกจะมาเจ๋อด้วยทำไมฟระไอ้บ้าเบสบอล
กลับบ้านแกไปเลยไป๊!!”
“ไม่เอาน่า...กินด้วยกันหลายคนสนุกดีออก”
“สนุกบ้านป้าเอ็งสิ!!!”
“สึนะโยชิก็ไปกับผมด้วยสิ”
“เอ๋!! ให้ฉันไปได้ด้วยเหรอ??”สึนะถึงกับเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกยามโดนดวงตาสีแดงสดใสของคนนุ่มนิ่มส่งแววระยิบระยับมาให้
อ่า...เชื่อแล้วล่ะว่าทำไมยูกิคุงถึงได้ถูกพวกผู้หญิงในห้องรุมล้อมอยู่ทุกวัน
แถมเพื่อนผู้ชายังตั้งลัทธิยูกิซามะเลิฟเลิฟฟอร์เอเวอร์ให้อย่างลับๆอีกต่างหาก
นางฟ้า...นี่มันนางฟ้าชัดๆ
“ถ้าอย่างงั้นไม่เกรงใจล่ะนะ”
“อื้ม!! เราไปกันดีกว่าปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกันไปเถอะ^O^”
ฉีกยิ้มสดใสให้กับเพื่อนผมน้ำตาล
ก่อนที่มือขาวเนียนนุ่มจะคว้าหมับมือของสึนะและพากันออกวิ่งไปยังร้านขนมหวานอย่างร่าเริง
ทิ้งให้โกคุเดระกับยามาโมโตะวิ่งตามหลังมาอย่างน่าขบขัน
ทุกการกระทำของคนตัวเล็กตกอยู่ภายใต้ดวงตาสีนิลของฮิบาริมาโดยตลอด
ร่างสูงยืนพิงขอบหน้าต่างมองเจ้าลูกแมวในคราบนักล่าเดินกุมมือเจ้าสัตว์กินพืชสีน้ำตาลออกจากโรงเรียนไป
อาการหงุดหงิดกลับเข้ามาหาอีกครั้ง
ก่อนที่นิ้วเรียวจะล้วงเข้าไปหยิบคุกกี้สีเขียวอ่อนส่งกลิ่นหอมละมุมชวนให้น่าลิ้มลอง
และยิ่งเป็นของโปรดของเขาด้วยแล้วไม่มีทางหรอกที่ฮิบาริ เคียวยะจะไม่กินมัน
ดูเหมือนเจ้าลูกแมวก็ชอบมันเหมือนกันสินะ
“รองกรรมการ”
“ครับ! คุณเคียว!!!”
เจ้าของทรงผมรีเจนท์ก้าวเข้ามารับคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างเช่นทุกครั้ง
ก่อนที่ก้านไม้ที่คาบอยู่จะหลุดออกจากปากที่เผลออ้าออกกว้างพร้อมกับสีหน้าเหวอๆยามได้ยินคำสั่งสุดแปลกหูออกจากปากของหัวหน้ากรรมคุมกฎสุดโหด
“ไปตามหาอาหารและขนมที่มีส่วนผสมของชาเขียวมาวางไว้บนโต๊ะของผมภายในพรุ่งนี้”
“อะ...เอ่อ...คุณเคียวอยากทานมันเหรอครับ”
“เปล่า”รอยยิ้มแสยะกับดวงตาสีนิลทอประกายอย่างน่าขนลุก
“เอาไว้ล่อลูกแมวให้มาติดกับต่างหาก”
เพราะหลังจากนี้เจ้าลูกแมวนั่นจะต้องเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว
ชักอยากจะจับมาเลี้ยงเร็วๆซะแล้วสิ
จะขุนให้กลมอย่างดีเลยล่ะ J
[100/100]
จากความประทับใจครั้งแรกสู่ความประทับติดลบ
เห็นน้องเอาแต่หาของกินแบบนี้ ตอนหนีออกจากบ้านใหม่ๆน้องก็ถูกฝึกมาเหมือนกันนะ
กัปตันเรือสุดโหดมาทีหลังแต่วางแผนจับลูกแมวมาเลี้ยงแล้วล่ะค่ะ
สายเปย์ต้องยกให้คุณท่านแต่เพียงผู้เดียว
ปล.น้องจดลงในบันทึกแล้วว่าจะไม่เฉียดกายเข้าใกล้คุณเคียวแล้ว แบบนี้จะจับน้องได้ไหมคะ
ช่วงนี้มีไฟค่ะเลยอัพบ่อยมากกกก ยังไงก็ฝากติดตามและเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ
เนื้อเรื่องจะดำเนินตามอนิเมะทีล่ะตอนเลยค่ะ ไม่อยากข้ามสักตอนเพราะมันสนุกมาก
ถ้าเม้นให้ชื่นใจ ตอนค่ำๆจะมาลงเพิ่มให้อีกตอนนร้า
ไปล่ะจ้าาาาาาา
ความคิดเห็น