[FIC REBORN] Precious treasure (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 08 : สามหน่อกับความวุ่นวาย

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง Reborn 

เป็นแนว Yaoi ตัวละครเป็น OC ที่สมมุติขึ้นมา

มีหลายเรือสามารถเหยียบได้มากกว่า 3 เรือนะคะ

อาจมีแนว mpreg บางตอน (ย้ำว่าบางตอนแต่ยังไม่ถึงเวลา)

ใครรับไม่ได้กดออกแต่อย่ากดแบนนะ ♥

EP.08

สามหน่อกับความวุ่นวาย

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

“วันนี้ท้องฟ้าก็ยังโปร่งใสเหมือนเดิม ข้าวปั้นนี่อร่อยดีแฮะ”เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองเพียงลำพัง ในขณะที่ปากจิ้มลิ้มก็งับข้าวปั้นก้อนใหญ่เข้าไปด้วย

เมื่อวานเขาไปถล่มชูชิที่บ้านของทาเคชิชะอิ่มแปล้ ความอร่อยของแท้จากต้นกำเนิดนี่มันเป็นอะไรที่วิเศษณ์สุดๆ กว่าจะรู้ตัวก็ดันเหลือเขาเพียงคนเดียวนั่งเคี้ยวชูชิแก้มตุ่ย โดยที่ข้างหน้าคือทาเคชิกำลังเท้าคางส่งยิ้มกว้างมาให้

ตอนแรกยูกิจะจ่ายส่วนที่กินไปเกือบหมดร้านให้นั่นแหล่ะ แต่คุณพ่อของทาเคชิก็เอาแต่ปฏิเสธลูกเดียวโดยให้เหตุผลว่าเพื่อนของลูกชายมาบ้านทั้งทีจะให้จ่ายได้ยังไง

เพราะฉะนั้นเพื่อตอบแทนที่ให้กินฟรีไม่อั้น ยูกิเลยทำข้าวกล่องมาให้ทาเคชิกินมื้อเที่ยงวันนี้ยังไงล่ะ

อาหารอิตาเลี่ยนด้วยนะขอบอก!!

ถึงตอนนี้จะคลั่งความเป็นญี่ปุ่นจนเข้าเส้นเลือด แต่ก็ยังไม่ลืมอาหารที่อิตาลีหรอกนะ!!!

“อรุณสวัสดิ์ทุกคน~~”เสียงหวานเอ่ยทักเพื่อนร่วมห้องและก็ได้รับคำตอบกลับมาชวนให้ซีจีดอกไม้บานสะพลั่งรอบตัว ก่อนที่ยูกิจะหันไปทักก๊วนสามหน่อราวกับเรื่องเมื่อวานที่ตัวเขาเป็นคนของวองโกเล่ไม่เคยเกิดขึ้น

ก็บอกแล้วว่าเขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นมาเฟีย เพราะเขาสนใจแค่อาหารญี่ปุ่นและชาเขียวเท่านั้น!!

“อรุณสวัสดิ์สึนะโยชิคุง ทาเคชิคุง โกคุเดระคุง ว่าแต่ทำไมหน้านายถึงได้แดงเป็นปื้นแบบนั้นล่ะ?”ไม่พูดเปล่ายังใช้นิ้วจิ้มไปยังแก้มของสึนะที่มีรอยแดงเป็นนิ้วมือทั้งห้าอย่างสงสัย

เอ...รอยแบบนี้ถ้าจำไม่ผิด ฟงบอกว่ามันเป็นรอยตบจากผู้หญิง

ซึ่งถ้าถูกผู้หญิงตบหน้าเมื่อไหร่ แสดงว่าผู้ชายคนนี้ต้องไปทำอะไรให้เธอโกรธหรืออับอายแน่ๆ

หรือว่าสึนะโยชิคุงจะ!!!

“มะ...ไม่ใช่อย่างที่ยูกิคุงคิดนะ! เพราะงั้นเลิกทำหน้าตาแบบนั้นเถอะ=[]=”

“อย่างงั้นเหรอ”ยูกิพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ว่าที่บอสรุ่นสิบรู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา พร้อมกับความคิดว่าทำไมเขาต้องมาเขินเพื่อนใหม่ที่โคตรจะไม่ใช่คนธรรมดาตรงหน้าด้วย

ปกติมีแค่เคียวโกะจังที่ทำให้สึนะเขินได้

แต่วันนี้กลับเป็นเจ้าของดวงตาสีแดงสดใสนี่ซะแล้ว

“อ๊ะ! นี่ๆทาเคชิ ผมทำข้างกล่องมาให้นายด้วยนะ”

ขวับ!!!

ชิ้ง!!!

ไม่รู้ว่าเสียงจอแจรอบห้องเงียบลงเมื่อไหร่ ทำให้ประโยคของยูกิดังก้องไปทั่วได้รับรู้ทุก สายตาเชือดเฉือนส่งแสงสีสองสี่แฉกต่างพากันทิ่มแทงใส่พ่อหนุ่มเบสบอลที่กำลังยืนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีตรงหน้านางฟ้าของห้อง

“โอ้ แต๊งกิ้วนะยูกิ”รับมาอย่างเดียวไม่พอ มือยังเนียนลูบผิวนุ่มๆของคนตรงหน้าไปด้วย

ไปตายซะยามาโมโตะ!!!

เสียงสาปแช่งของเหล่าลัทธิยูกิซามะเลิฟเลิฟฟอร์เอเวอร์กับเพื่อนสาวในห้องต่างมอบให้แก่พ่อจอมเนียนแต่เพียงผู้เดียว

ซึ่งคนถูกสาปแช่งก็ไม่ได้สนใจสายตาดุร้ายพวกนั้นเลยสักนิด ตรงกันข้ามยังมีหน้ามาส่งสายตาเหนือกว่าให้อิจฉาจนไฟร้อนมันลุกพรึบกันเป็นแถบ

ส่วนคนถูกลวมลามก็เอาแต่ส่งยิ้มหวานให้กับเหล่าเพื่อนร่วมห้องผู้น่ารักอย่างสร้างความสัมพันธ์อันดีงามตามคำสอนของคู่หูชุดจีนอย่างเคร่งครัด ก่อนที่ทั้งห้องจะแปรเปลี่ยนเป็นสนามรบในไม่ช้า อาจารย์วิชาแรกก็เข้ามาขัดจังหวะการลอบดักตีหัวพ่อหนุ่มเบสบอลจอมเนียนซะก่อน

ยูกิที่พึ่งเข้ามาเรียนเมื่อวานเลยไม่ได้ใบคะแนนสอบที่อาจารย์กำลังประกาศผลทีล่ะคน คนนุ่มนิ่มก็เอาแต่ปรบมือให้กับเพื่อนๆที่สอบผ่านอย่างสดใส ทำเอาบรรยากาศตึงเครียดเพราะกลัวสอบตกกลายเป็นผ่อนคลายได้อย่างน่าอัศจรรย์

“โกคุเดระ ฮายาโตะ คะแนนสอบเลขครั้งนี้ได้ 100 คะแนนเต็ม”

“โอ้โหววววว”เสียงอุทานของเพื่อนร่วมห้องกับสายตาที่เอาแต่จ้องมองเด็กหนุ่มผมสีควันบุหรี่ในชุดนักเรียนไม่เรียบร้อยที่กำลังยืนรับผลสอบจากอาจารย์

“สุดยอดเลยนะโกคุเดระคุง”

“แหม...แค่นี้มันชิวๆนะครับ”คนถูกชมก็ถึงกับเขินก่อนที่ดวงตาสีมรกตจะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังสุดอย่างยูกิที่กำลังเท้าคางจ้องมองมาทางนี้โดยบังเอิญ

“J”

ฉ่าาาาาา

ใบหน้าที่มักจะหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลากลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าเดินไปนั่งที่ของตัวเองอย่างเสียอาการ

รอยยิ้มพิฆาตแบบนั้นไม่คณามือเขาหรอก!!

ไม่เลยสักนิด!!

แล้วทำไมไอ้หัวใจมันถึงได้ส่งเสียงตึกตักถี่รัวแบบนี้ฟระ!!! =////=

“ซาวาดะ สึนะโยชิ ยามาโมโตะ ทาเคชิ”

“คะ...ครับ!!”

“คร๊าฟ~~”

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกพากันลุกขึ้นยืน โดยมีสายตาของเพื่อนๆจับจ้องอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่ายูกิเองก็จ้องตาแป๋วเป็นลูกแมวให้คนถูกจ้องอยากจะเข้าไปฟัดแก้มนิ่มๆนั่นให้หายหมั่นเขี้ยว

“20 คะแนน พวกเธอคะแนนไม่ผ่านเกณฑ์ต้องทำการบ้านพิเศษนะ เข้าใจไหม”สิ้นเสียงของอาจารย์ก็เหมือนกับมีเอฟเฟคล่องหนฟาดใส่ร่างสึนะเข้าอย่างจัง

“ก็นะเรื่องปกติ”ฮานะเอ่ยออกมาอย่างเคยชิน โดยข้างๆมีเคียวโกะส่งยิ้มมาให้ ทำเอาสึนะอับอายขั้นสุดกันเลยทีเดียว

ส่วนยูกิที่นั่งมองเพื่อนทั้งสองอยู่เงียบๆ ดวงตาสีแดงส่องแววระยิบระยับเพียงเสี้ยววิก่อนที่กลับมาสนใจเนื้อหาบนกระดานอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ว่าตัวเขาจะเคยเรียนมาแล้วก็เถอะ

Precious treasure

ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าหลังเลิกเรียนจะไปกินเค้กชาเขียวกับเคียวโกะและฮานะให้หายอยาก รวมถึงอาหารญี่ปุ่นที่ยังไม่เคยได้กินมาก่อนอีกด้วย อุตส่าห์นัดแนะเอาไว้เสียดิบดี

แล้วทำไม….

“เห~~ที่นี่เหรอห้องของสึนะอ่ะ”

“เชิญตามสบายเลยนะ”

ทำไมเขาต้องมานั่งอยู่ที่นี่ด้วยไม่ทราบ!!!

“ยูกิมาด้วยเหรอ”ยามาโมโตะเอ่ยทักคนนุ่มนิ่มที่นั่งหน้าบูดกอดอกพิงกำแพงอยู่ข้างๆโซฟาของรีบอร์น ดวงตาสีแดงตวัดขู่ใส่คนตัวโตก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อบอกว่าเจ้าตัวไม่ต้องการสนทนากับอีกคนในเวลานี้

ทำเอายามาโมโตะถึงกับเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เจ้าตัวเล็กไม่พอใจตรงไหน

แตกต่างจากโกคุเดระที่กระตุกยิ้มสะใจอย่างเงียบๆ

“ไม่ต้องสนใจเจ้านี่หรอก พอดีดันไปขัดใจเจ้าตัวตอนกำลังไปตระเวนกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะนะ”

“=[]=”

นั่นมันจุดอ่อนไหวของยูกิคุงเลยนี่หว่า!!!

แกทำอะไรลงป๊ายยยยยย!!!

สึนะที่พึ่งรู้เหตุผลของเพื่อนตุ๊กตามานั่งหน้าบูดอยู่ในห้อง ก็แทบจะลุกขึ้นก้มหัวคำนับขอขมาที่บังอาจไปขัดขวางอุดมการณ์เอาแน่วแน่ของอีกฝ่ายสักร้อยรอบ

ขอโทษนะยูกิคุง ไว้ฉันจะพาไปกินอาหารอร่อยๆทีหลังเอง!!!

และแล้วบรรยากาศในห้องก็เริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ เจ้าของใบหน้าหวานที่เอาแต่มองไปข้างนอกมาตลอดเริ่มกลับมาสนใจสามหนุ่มที่โต๊ะญี่ปุ่นบ้างแล้ว ดวงตาสีแดงจ้องมองการกระทำของคนทั้งสามอยู่เงียบๆ โดยข้างๆมีทารกจิ๋วนั่งมองทั้งสามคุยเกี่ยวกับการบ้านพิเศษที่ทำเสร็จไปมากกว่าครึ่งด้วยมันสมองของโกคุเดระที่ฉลาดเป็นกรด

อ่า...อยากกินเซมเบ้จังเลย

หลุดจากที่นี่ไปได้เมื่อไหร่จะกลับไปซื้อตุนให้หมดกระเป๋า!!

ยูกิหมายมั่นเอาไว้ในใจ ก่อนจะหันมาสนใจกับสามหนุ่มตรงหน้าต่อเมื่อได้ยินเสียงโอดครวญของสึนะโยชิ

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักกะติ๊ด!!!!!”

“ระ...รุ่นที่สิบ”

ยูกิมองโจทย์ข้อสุดท้ายในกระดาษของสึนะโยชิอย่างเงียบๆ ครั้นจะบอกคำตอบออกไปก็ถูกหยุดด้วยเจ้ากิ้งก่าสีเขียวที่กำลังไต่มาเล่นกับเขา รวมถึงเจ้าของมันที่ส่งสัญญาณมาว่าให้เขาอยู่นิ่งๆ

จะว่าไปแล้ว...เจ้าจีโน่คงไม่ออกไปซนเล่นที่ไหนหรอกนะ

นกสีขาวตาแดงหน้าตาน่ารักน่าหมั่นไส้มันหาได้ยากมากเลยล่ะ

การรำลึกถึงนกตัวป้อมต้องหยุดลงเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกด้วยเด็กสาวในสภาพแปลกประหลาด หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอกถ้าไม่ติดที่ใบหน้าของเธอมีผ้าคลุมเอาไว้เหมือนโจรกำลังขึ้นบ้านคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งล่ะก็นะ

“ของว่างมาเสิร์ฟแล้วค่ะ”

ฟุตฟิต ฟุตฟิต

“กลิ่นนี้มัน”

ไม่ผิดแน่…

เจ้าของกลิ่นหอมกรุ่นนี่มันคือ

“เซมเบ้!!!!”

หมับ!!!

“วะ...เหวอยูกิคุง!!!”

สึนะที่นั่งใกล้ยูกิมากที่สุดถึงกับอุทานลั่น ยามที่ร่างนุ่มนิ่มพุ่งผ่านหน้าเขาไปคว้าขนมในจานมาถือเอาไว้เต็มสองมือ ดวงตาสีแดงจ้องเป็นแมวขู่สามหนุ่มกับเด็กสาวแปลกหน้าว่าอย่ามาแตะต้องเซมเบ้ของเขาเด็ดขาด!!!

ส่วนคนถูกสายตาลูกแมวขู่น่ะเหรอ?

แทบจะยกจานเซมเบ้ไปถวายถึงที่กันเลยล่ะครับพี่น้อง!!

และแล้วต่างคนต่างเข้าสู่โหมดจริงจังกันอีกครั้ง เสียงทะเลาะของโกคุเดระกับมิอุระ ฮารุ เด็กสาวจากมิโดริโรงเรียนสตรีม.ต้นชื่อดัง โดยมีการเดิมพันกันว่าถ้าหากฮารุแก้โจทย์ข้อที่ 7 ได้รีบอร์นจะต้องไปอยู่กับเธอ ตอนแรกสึนะโยชิจะแย้งอยู่หรอก แต่พอเห็นเจ้าตัวไม่คัดค้านก็เลยปล่อยให้เด็กสาวแก้โจทย์ข้อนั้นต่อไป

แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงช่วงค่ำ

“ขอโทษนะคะ ฉันทำไม่ได้T^T”

“ไหนว่าทำได้ไงเล่า ยัยผู้หญิงขี้โกหก!!!”โกคุเดระลุกขึ้นยืนโวยวายใส่เด็กสาวตรงหน้าจนร้องไห้ แต่แล้วตัวเองกลับต้องหน้าเจื่อนแทนเพียงเพราะคำต่อว่าของคนอื่นๆ ทำเอาเจ้าคนนิสัยเกเรต้องเข้ามาขอโทษขอโพยอย่างไม่เต็มใจ

และในขณะนั้นเอง…

“เธอคือใครกัน~ ฉันคือแรมโบ้~~ ฉันเป็นใครกัน~ เธอคือแรมโบ้ คุณแรมโบ้มาแว้ว~”ทุกสายตาหันไปจ้องมองเจ้าเด็กหัวฟูในชุดวัวที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพก ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาทำหน้าช็อกเมื่อเจอศัตรูในวันวานกำลังยืนกำหมัดแยกเขี้ยวใส่

“เอ่อ...แบบว่าฉันแค่เดินผ่านมา อ๊ะ!!!”

ตอนแรกจะทำเนียนเดินออกไปจากห้องอยู่แล้ว แต่สายตาของเจ้าลูกวัวขี้แยดันไปเห็นจานขนมเซมเบ้บนโต๊ะเข้าเสียก่อน และด้วยสัญชาตญาณอันแรงกล้าของคนที่นั่งเคี้ยวเซมเบ้เงียบๆมาตลอดถึงกับร้อนรนรีบพุ่งเข้ามาคว้าจานตรงหน้ายามาโมโตะทันที แต่ก็ช้ากว่าแรมโบ้ที่ดันกินหมดเรียบไม่มีเหลือ

“ซะ...เซมเบ้ของผม...”เสียงหวานโอดครวญอย่างหมดแรง ดวงตาสีแดงจ้องมองจานเปล่าตรงหน้าอย่างช็อกๆ ก่อนที่จิตสังหารอันรุนแรงจะแพร่กระจายไปทั่วห้อง

“เซมเบ้”น้ำเสียงเย็นอันน่าขนลุกเอ่ยเรียกขนมอย่างช้าๆสร้างความหวาดกลัวให้กับสึนะจนลนลานทำอะไรแทบไม่ถูก

“โอ้~สมกับที่เคยอยู่กับเจ้าพวกนั้นมาก่อน จิตสังหารรุนแรงระดับนักฆ่าได้เลยนะเนี่ย”

“มันใช่เวลามาชื่นชมงั้นเหรอรีบอร์น!!!”สึนะอยากจะกรีดร้องให้ลั่นบ้าน ยิ่งสายตาเครียดแค้นอัดแน่นไปด้วยความอาฆาตแบบเอ็กซ์คลูซีฟด้วยแล้ว

เอายูกิคุงโหมดนางฟ้ากลับคืนม๊าาาาาา

หมับ!!!

“เอาน่า...เอาน่า...อย่าพึ่งหงุดหงิดสิยูกิ เดี๋ยวขากลับฉันพาแวะซื้อให้ไม่อั้นเลยเอามั้ย”ยามาโมโตะที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุดก็รีบคว้าเอวของคนนุ่มนิ่มไม่ให้เข้าไปฆาตกรรมเจ้าลูกวัวที่กลัวจนหมดสติไปเรียบร้อย พร้อมกับลูบกลุ่มผมสีดำของอีกคนไปมาอย่างปลอบประโลม

“ไม่อั้นจริงนะ?”ดวงตาสีแดงช้อนมองอย่างออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว ทำเอาคนที่ได้รับดาเมจเต็มๆถึงกับกระอักเลือดคำโตออกมากันเลยทีเดียว

เลี้ยงง่ายจริงๆด้วย

เด็กหนุ่มทั้งสามต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน พร้อมกับในหัวกำลังหาร้านอาหารอร่อยๆหรือขนมญี่ปุ่นแปลกๆเอาไว้เต็มหัว เพื่อหลอกล่อเจ้าตัวนุ่มนิ่มให้ติดกับและทำตัวออดอ้อนเป็นลูกแมวในครั้งต่อไป

ชั่วร้ายมากเลยนะพวกแก!!!

รีบอร์นที่มีสกิลอ่านใจคนถึงกับกลอกตาอย่างหน่ายๆ พลางคิดไปถึงผู้ปกครองคนแรกของยูกิที่ยังคงหลับใหลอยู่ใต้ปราสาทอย่างหวั่นๆ รวมไปถึงพี่เลี้ยงนิสัยประหลาดที่ตอนนี้คงจะพังปราสาทตัวเองไปเกือบครึ่งเพียงเพราะคุณหนูประจำปราสาทหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ถ้าเจ้านั่นตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ที่นี่ได้ลุกเป็นไฟแน่ๆ

หวังว่าในอนาคตจะไม่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นหรอกนะ

Precious treasure

งั่มๆ งั่มๆ

เช้าวันนี้ยูกิก็เดินมาเรียนเหมือนเดิม แถมในมือก็มีขนมเซมเบ้ที่ทาเคชิกับฮายาโตะซื้อให้ถุงใหญ่ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มแสดงสีหน้าฟินๆยามที่รสชาติหอมกรุ่นกับความกรุบกรอบมันชวนให้ร่างกายล่องลอยไปมาเสียเหลือเกิน

นี่แหล่ะความเป็นญี่ปุ่นที่ยูกิชื่นชอบ!!!

ถ้าซดกับชาเขียวที่ชงเองอย่างประนีประนอมด้วยแล้วมันต้องฟินกว่านี้แน่นอน!!!

เมื่อคืนกว่าการบ้านพิเศษจะเสร็จได้ก็ใช้เวลาซะดึกกันเลยทีเดียว ส่งคนที่ไขคำตอบข้อที่ 7 ได้ดันเป็นรีบอร์นที่รู้คำตอบแต่กั๊กเอาไว้เพื่อความสนุกของตัวเอง และนั่นทำให้การเดิมพันระหว่างฮารุกับพวกสึนะโยชิถือว่าเป็นโมฆะ รีบอร์นยังอยู่กับสึนะโยชิเหมือนเดิม

ตู้มมมมมมม!!!!!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นจากสะพานข้างหน้า ดวงตาสีแดงหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อสังเกตเงาทั้งสามบนสะพานก็พบว่าเป็นสามหนุ่มสามมุมนั่นเอง แต่ว่าคนที่อยู่ในน้ำของฮารุไม่ใช่เหรอ?

พวกเขาเล่นอะไรกันนะถึงได้รุนแรงแบบนี้

ยืนเคี้ยวเซมเบ้หมดไปหนึ่งก็ดันเป็นฉากเด็ดที่สึนะกลายร่างเป็นฮีโร่ในบ็อกเซอร์กระโดดลงไปช่วยคนที่จมน้ำอย่างแสนเท่ โดยเฉพาะท่าอุ้มเจ้าสาวที่พาเอาเด็กสาวที่มองอีกคนเป็นศัตรูถึงกับเปลี่ยนความคิดมาตกหลุมรักเจ้าตัวในเวลาต่อมา

“ดีจ้ายูกิ”

“ดีจ้าเจ้าหนู”ยูกิส่งเสียงทักทายทารกจิ๋ว ไม่วายยื่นเซมเบ้ให้อย่างง่ายดายไม่หวงกินเหมือนเมื่อวาน ก่อนจะหันไปส่งเสียงทักทายเพื่อนสาวทั้งสองอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“ว๊ากกกก ไม่อ๊าววววว”

“ครึกครื้นดีจังแฮะ”

ยูกิมองภาพสุขสันต์ตรงหน้าที่ดูจะน่าขบขันและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน เจ้าตัวมองสึนะโยชิที่ปืนหนีฮารุอย่างเอาเป็นเอาตายก็พลอยให้ยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนที่ดวงตาสีแดงจะมองนู่นมองนี่ไปทั่วและเผลอไปสบเข้ากับดวงตาสีนิลคมเฉี่ยวของคนด้านบนสะบานที่กำลังยืนมองลงมา

“….”

“….”

ต่างคนต่างยืนจ้องมองกันอย่างไม่ละสายตาไปไหน ดวงตาสีแดงที่เหมือนกับสัตว์ร้ายในร่างลูกแมวตัวจ้อยกับดวงตาสีนิลที่เหมือนกับราชาของสัตว์กินเนื้อผู้อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ก่อนที่เป็นคนบนสะพานละสายตาและเดินจากไป ทิ้งให้ยูกิยืนจ้องมองแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายไปจนลับสายตา

“คนคนนั้นเป็นใครกันนะ”

ทำไมเขาถึงมีบรรยากาศแบบนั้นด้วยล่ะ?

บรรยากาศที่ชวนน่าคิดถึงและน่าอยู่ใกล้ๆ

คนคนนั้นแข็งแกร่งเหมือนกับคุณป๋าเลย

[100/100]

แรกพบสบตาของกันและกัน

ณ ตอนนี้ทุกคนคิดหาของกินแปลกๆมาหลอกล่อน้องกันแล้วค่ะ

บอกแล้วว่าเลี้ยงง่ายแค่มีของกินก็อ้อนไปทั่วแล้ว

แต่ว่าตอนหน้าคงไม่อยู่ให้อ้อนไปมากกว่านี้แล้วค่ะ

เพราะเจ้าที่มันแรง ขืนเข้าใกล้ได้ถูกอาวุธมหาประลัยฟาดใส่กันพอดี