[FIC REBORN/KHR] Firmament Junior #นภาจูเนียร์ All27

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 02 : นภาจูเนียร์

คำเตือน

ฟิคนี้เป็น Y ซึ่งมีหลายเรือมาก อยากจะเหยียบลงเรือไหนก็เหยียบเลยจ้า

All27 ที่มีความคุกรอต้องรับเหล่าหนุ่มๆอยู่ ใครจะเหยียบเข้าตารางเป็นคนแรกนั้น

มารอดูกันเถอะค่ะ 555555555555555555555555555555

EP.02

นภาจูเนียร์

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

ดวงตาคมกริบนับหกคู่ของเหล่าผู้พิทักษ์ต่างก้มมองสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่ส่วนสูงดูแล้วคงจะไม่ถึง 120 เซน ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งดูบู้บี้มันช่างเหมือนแมวที่ถูกบี้แก้ม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบ้ลงอย่างคนขัดใจ ไหนจะสายตาดื้อรั้นที่เอาแต่เชิดขึ้นอย่างหยิ่งผยองนั่น มันไม่ได้ทำให้เหล่าผู้พิทักษ์ที่พึ่งหายจากการเป็นหินด้วยค้อนเลออนที่ฟาดลงกลางหัวเสียเต็มรัก รู้สึกกลัวหรือยำเกรงกับสายตาของนภาจูเนียร์นี่เลยแม้แต่น้อย

และคนแรกที่ตั้งสติได้ก็หนีไม่พ้นชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าเป็นมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่สิบอย่างโกคุเดระ ฮายาโตะที่ทรุดตัวลงไปหมอบกับพื้นพร้อมกับน้ำตามปลื้มปริ่มยามเห็นบอสสุดที่รักกำลังก้มมองด้วยสายตาหาเรื่องชนิดที่เรียกว่าห้าวด่อง ๆ อย่างไม่เจียมส่วนสูงของตัวเองเลยสักนิด

ส่วนผู้พิทักษ์คนอื่น ๆ ก็แสดงอาการแตกต่างกันไป แต่ก็ไม่ได้โอเวอร์เท่ากับพ่อวายุหนุ่มที่เสียสติถึงขั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปบอสตัวน้อยรัว ๆ จนสึนะเริ่มรำคาญแสงแฟลชที่ส่องเข้ามาในตาไม่มีหยุดพัก

“เน่ลุง เลิกถ่ายรูปเราสักทีดิ มันน่ารำคาญนะรู้ปะ” น้ำเสียงหวานละมุนตามฉบับเด็กไม่ถึง 10 ขวบดังขึ้น ใบหน้าบูดบึ้งนั่นพอมองดี ๆ แล้ว มันช่างเหมือนกับใครบางคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงมุมห้องเลยนี่หว่า

ไอ้ใบหน้าไม่รับแขกนั่น เหมือนกันอย่างกับคัดลอกลงบนกระดาษ

“ระ...รุ่นที่สิบ” โกคุเดระที่โดนบอสตัวน้อยเรียกด้วยคำบาดใจอีกครั้ง ก็อ้าปากพะงาบ ๆ อย่างรับไม่ได้ว่ายอดยาหยีของเขาจะกล้าเรียกมือขวาผู้ภักดีคนนี้ด้วยคำว่าลุง

แม้ตัวเขาจะแก่กว่ารุ่นที่สิบแค่เดือนเดียวก็เถอะ

“ดูท่าจะเป็นปัญหาแล้วละ”

รีบอร์นที่เห็นลูกศิษย์ที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือดันกลายเป็นเด็ก 8 ขวบที่ไม่รู้เรื่องราวในโลกมาเฟีย รวมถึงตำแหน่งบอสที่ตัวเองถือครองอยู่ ยิ่งมองแววตาที่มีแต่ความหงุดหงิดและหยิ่งผยองนั่น มันยิ่งย้ำเตือนให้รีบอร์นรับรู้ว่าซาวาดะ สึนะโยชินภาผู้แสนอ่อนโยนนั้น...

ดันกลายเป็นเด็กห้าวด่อง ๆ พร้อมไฟว้กับทุกคนที่เหม็นขี้หน้าไปแล้วน่ะสิ

แถมไอ้คนที่เด็กนี่ตั้งเป้าไว้ก็คงหนีไม่พ้นเหล่าผู้พิทักษ์ที่ตัวเองเรียกว่าลุงเต็มปากเต็มคำ

“คุฟุฟุฟุ ถ้าพวกศัตรูรู้ว่าวองโกเล่รุ่นที่สิบกลายเป็นเด็ก 8 ขวบละก็ มีหวังอำนาจของวองโกเล่ได้สั่นคลอนแน่นอนครับ” มุคุโร่เอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองเจ้าก้อน 8 ขวบที่กำลังสนใจหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในห้องอย่างโครม โดยไม่สนใจเรื่องที่พวกเขากำลังนั่งเครียดเลยแม้แต่น้อย

“ไม่ใช่แค่ศัตรูหรอก แม้แต่มาเฟียแฟมิลี่อื่นก็คงหาโอกาสโค่นล้มวองโกเล่และเหยียบให้จมดิม”

“ฮะฮะฮะ แบบนี้ก็แย่น่ะสิ” ยามาโมโตะที่แม้จะอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา แต่สายตานั่นบ่งบอกถึงความกังวลกับความปลอดภัยของบอสตัวน้อยมากขนาดไหน

จะว่าไปแล้ว สึนะตอน 8 ขวบก็ตัวเล็กเหมือนกันแฮะ

เล็กกว่าตอนเขาอายุ 8 ขวบเสียอีก

“แล้วจะบอกเจ้าพวกนั้นไหม” เรียวเฮที่ลดเสียงตัวเองลงเพราะเจอสายตาพิฆาตจากซาวาดะตัวจิ๋ว ที่พุ่งตรงมายังเขาเต็ม ๆ เปา ไหนจะข้อความที่สื่อผ่านดวงตากลมสวยนั่นเป็นประโยคที่พาเอาเรียวเฮขนลุกเกรียว ลูบแขนสองข้างตัวเองไปมาประหนึ่งอยู่ในขั้วโลกเหนือ

‘ถ้าเสียงดังอีกละก็ เราจะจิ้มตาของลุงให้แตก!!’

นั่นละคือสิ่งที่ซาวาดะ สึนะโยชิสื่อผ่านสายตาตัวเอง โดยที่ร่างกายน้อย ๆ นั้นกำลังอยู่ในอ้อมกอดของโครม ปล่อยให้สายหมอกสาวสำรวจร่างกายของบอสสุดที่รักไปมาอย่างเต็มใจ

อาจเป็นเพราะนิสัยเบื้องลึกของสึนะวัย 25 ยังหลงเหลืออยู่ในตัวของสึนะวัย 8 ขวบ ก็เลยอ่อนโยนกับโครมมากกว่าผู้พิทักษ์คนอื่น ๆ ดูได้จากดวงตาสวยที่เหล่มองพวกเขาอย่างหยิ่งผยองนั่น

มันน่าจับมาบี้แก้มให้แหลกชะมัด

“ก็คงต้องบอกละนะ” รีบอร์นเองก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน ขืนไม่บอกเจ้าพวกบ้านั่นมีหวังคงได้บุกกันเข้ามาจนปราสาทแห่งนี้พังพินาศแหงม ๆ

โดยเฉพาะไอ้พวกคณะตลกที่เอะอะก็ชอบใช้กำลังแก้ปัญหา

“ผมพนันด้วยอมยิ้มที่พี่สึนะซื้อให้เมื่อสองวันก่อนเลยว่าคนพวกนั้นต้องพุ่งมาที่นี่ทันทีที่ทราบข่าว” แรมโบ้น้องเล็กของกลุ่มผู้พิทักษ์เอ่ยขึ้นบ้าง แถมยังโบกอมยิ้มสีชมพูที่ตัวเองได้จากบอสผู้อ่อนโยน มิวายยังหันไปอวดสึนะที่นั่งหน้าบึ้งเมื่อเห็นอมยิ้มสีแหวนแหววนั่น

ไม่เห็นจะน่ากินเลยสักนิด

“อันนี้ฉันเห็นด้วย” โกคุเดระที่คีพลุคเป็นมือขวาผู้แสนใจเย็นเพื่อให้รุ่นที่สิบผู้เคารพเลิกมองเขาว่าเป็นตาลุงติ๊งต๊อง  ก็เอ่ยสนับสนุนคำพูดของแรมโบ้สุดกำลัง และนั่นเรียกสีหน้าขยะแขยงจากเจ้าลูกวัววัยหนุ่มอย่างชัดเจน

หากเป็นเมื่อก่อน เจ้าบ้าเดระไม่มีทางเห็นด้วยกับคุณแรมโบ้คนนี้อยู่แล้ว

สร้างภาพสุด ๆไปเลยนี่หว่า

“ปัดปัญหาพวกนั้นไปก่อนเถอะ เรามากลุ้มใจกับปัญหาต่อจากนี้ดีกว่า”

รีบอร์นกวาดสายตามองผู้พิทักษ์ของวองโกเล่รุ่นที่สิบ แม้ฮิบาริจะยืนพิงกำแพงอยู่ห่างจากคนอื่น แต่ชายหนุ่มก็ยังเหลือบมองบอสตัวน้อยที่ดูเหมือนวุฒิภาวะด้านอารมณ์จะถูกลบออกไปพร้อมกับอายุที่ลดลง แต่ถ้าให้มองในมุมของเขา ฮิบาริบอกได้เลยว่าเขาชอบนิสัยเดิมของสึนะโยชิมากกว่า

แม้อีกคนจะชอบหว่านเสน่ห์ใส่คนอื่นโดยไม่รู้ตัวก็เถอะ

“ปัญหาอะไรเหรอครับคุณรีบอร์น” โกคุเดระแสดงสีหน้าจริงจังทันที เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่พากันจ้องมองอดีตทารกจุกนมสีเหลืองอย่างคาดคั้นว่าไอ้ปัญหาที่เราต้องรีบแก้ไขนั้นมันคืออะไร

“ใครจะเป็นพี่เลี้ยงให้เจ้าสึนะ”

และทันทีที่ประโยคนั้นถูกพูดออกมา ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะเงียบสงบพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่เปลี่ยนทิศทางมายังบอสตัวน้อยที่เชิดหน้าใส่ มิวายยังใช้น้ำเสียงหวานนั่นกวนประสาทพวกเขาจนคิ้วกระตุกถี่ยิบยิ่งกว่าตอนเจอเจ้าหัวเผือกมาลั้ลลาที่นี่เสียอีก

“มองไรอะลุง มีปัญหาเบ๋อออออ”

เบ๋อพ่อคุณสิครับ!!!

แต่เพราะน่ารักหรอกนะถึงให้อภัย แต่ก่อนอื่น….

ช่วยเลิกเรียกพวกเขาว่าลุงสักทีเถอะ อายุยังไม่เลข 3 กันสักคนเลยนะเฟ้ย!!!

-นภาจูเนียร์-

ทันทีที่รู้ปัญหาข้อนั้น เหล่าผู้พิทักษ์ก็เริ่มทำการสุมหัว (ไม่เว้นแม้แต่ฮิบาริ) ถกเถียงประเด็นที่ว่าใครนั้นจะเป็นผู้ชนะและได้ตำแหน่งพี่เลี้ยงของนภาจูเนียร์ไป แน่นอนว่าเหตุผลที่เหล่าผู้พิทักษ์ยกขึ้นมาโต้วาทีด้วยกันเองนั้นล้วนเชี่ยวชาญเสียจนต้องเสียเวลาไปอีกพักใหญ่ สุดท้ายคุซาคาเบะต้องอุ้มนภาจูเนียร์ออกมาเล่นด้านนอกตามคำสั่งของฮิบาริ ที่อุตส่าห์นั่งทนสุมหัวเพื่อใช้คำพูดแทงใจดำและแสนจะเอาแต่ใจใส่หน้าผู้พิทักษ์คนอื่น ๆ ให้หัวร้อนจนแทบจะเปิดศึกกันอยู่หลายครั้ง แต่ก็โดนรีบอร์นห้ามศึกด้วยกระสุนปืนเฉียดหน้าไม่รู้ตั้งกี่นัด เล่นเอาคนที่เหลือเสียววูบอยู่เหมือนกัน

“น่าเบื่อชะมัด” สึนะที่ถูกคุซาคาเบะพามานั่งเล่นในสวนหน้าปราสาทวองโกเล่ก็เอ่ยขึ้น สีหน้าเบื่อหน่ายที่เปิดเผยอย่างโจ่งแจ้ง ไหนจะดวงตากลมที่มองซ้ายมองขวาเพื่อหาอะไรแก้เบื่อทำในเวลานี้

 “คุณซาวาดะหาอะไรอยู่เหรอครับ?” คุซาคาเบะที่เห็นว่าบอสตัวน้อยพาตัวเองลงจากเก้าอี้ และกำลังเดินหาอะไรอยู่บริเวณพุ่มไม้ก็อดจะถามด้วยความสงสัยไม่ได้

แต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของบอสตัวน้อย คนสนิทของเมฆาหนุ่มก็หน้าซีดขึ้นมาทันที ก้านไม้ที่คาบอยู่บนปากล่วงหล่นลงพื้น สีหน้าหวาดผวาพยายามส่งสายตาเพื่อถามบอสตัวน้อยที่กำลังแสยะยิ้มร้ายกาจพร้อมกับรังสีชั่วร้ายที่ลอยฟุ้งอยู่ทั่วร่างเล็ก ๆ ของนภาผู้อ่อนโยนในอดีต

หากตอนนี้เป็นภาพหลอน คุซาคาเบะ เท็ตสึยะก็จะมองหางกับหูสีแดงสะบัดไปมาเป็นเพียงสิ่งที่ตัวเองเพ้อฝันไปเอง

คุณซาวาดะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน

“เอ~ อันนี้มันคืออะไรหนอ~~” สึนะที่ดูจะชอบท่าทางตกใจของรองกรรมการคุมกฎที่พยายามส่งสายตาอ้อนวอนไม่ให้เขาทำอะไรกับเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือ

มือน้อยโยนเจ้าลูกน้อยหน่าสีชมพูไปมาอย่างสบายใจ มีบ้างที่เจ้าตัวจะแกล้งทำมันหลุดมือ หรือไม่มือก็ไปโดนตรงสลักที่พร้อมจะแผลงฤทธิ์ใส่ได้ทุกเมื่อ

“คะ...คุณซาวาดะครับ T^T” คุซาคาเบะแทบจะทรุดลงกับพื้น สีหน้าจวนจะร้องไห้นั่นมันน่าขบขันเสียจนสึนะอยากจะแกล้งให้มากกว่านี้

นี่แหละคือสิ่งที่ช่วยให้หายเบื่อ

ดวงตาสีน้ำตาลเหล่มองหน้าต่างที่มีเสียงถกเถียงอันแสนน่าหนวกหูดังออกมาให้ได้ยินเกือบทุกประโยค โดยเฉพาะเสียงของไอ้เจ้าบ้าสุดขั้วกับตาลุงที่บอกว่าตัวเองเป็นมือขวาของเขา ไหนจะสรรพนามที่เรียกว่ารุ่นที่สิบนั่นอีก

สึนะไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นเกี่ยวข้องยังไงกับเขา ทว่าสายตาที่คอยเป็นห่วงนั่น คงจะเป็นเครื่องยืนยันว่าเขากับพวกนั้นรู้จักกันในระดับหนึ่ง ไหนจะไอ้ความรู้สึกอยากหาคุณแม่ตามนิสัยเด็กเด็ก 8 ขวบก็ไม่มีแม้แต่น้อย ราวกับว่าทุกอย่างคือชีวิตประจำวันของเขาไปแล้ว

ชีวิตประจำวันที่อยู่ในปราสาทแห่งนี้มาหลายปี มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทุกคน ไหนจะเรื่องวุ่นวายที่ถูกป่วนด้วยผู้คนมากมายเข้ามาไม่ขาดสาย

ทั้งที่เขาอายุแค่ 8 ขวบแต่ทำไมถึงได้ชวนน่าคิดถึงกันนะ

พิลึกดีแท้ แต่ก่อนอื่นเขาควรทำยังไงกับระเบิดในมือและเสียงน่ารำคาญในห้องนั้นดี?

“นี่เท็ตสึ”

“คะ...ครับ?” คุซาคาเบะตกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ คนตรงหน้าก็เรียกชื่อของเขาแทนนามสกุล

ปกติคุณซาวาดะจะเรียกเขาว่าคุณคาซาคาเบะ พอถูกเรียกว่าเท็ตสึก็อดจะเขินหน่อย ๆ ไม่ได้

นี่อาจหมายถึงความสัมพันธ์ระหว่างคุณเคียวกับคุณซาวาดะพัฒนาขึ้นมาบ้างแล้วสินะ!

มันต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน

“ถ้าเราโยนระเบิดนี่เข้าไปในห้อง พวกลุงจะร้องจ๊ากและกระโดดเป็นน้องกบเปล่าอะ?”

“ห๊ะ”

“อย่างนี้มันต้องพิสูจน์สินะ”

“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับคุณซาวาดะ! คุณซาวาด๊าาาาาา” คุซาคาเบะคว้าร่างน้อย ๆ ของนภาจูเนียร์ที่กำลังเดินไปยังหน้าต่างห้องประชุม มืออีกข้างก็พยายามคว้าลูกระเบิดในมือ ไม่ให้บอสตัวน้อยขว้างมันเข้าไปด้านใน

ทว่าสึนะวัย 8 ขวบคนนี้มีความดื้อรั้นมากกว่าสึนะวัย 8 ขวบที่แสนขี้อายเป็นร้อยเท่า โดยเฉพาะพละกำลังที่อาจตกเหลือมาจากเจ้าตัวในวัย 25 ทำให้มือที่ถือระเบิด (คาดว่าแรมโบ้คงจะทำมันตกเอาไว้ในพุ่มไม้หลังจากแอบนอนกลางวันในเวลางาน) ขว้างออกไปเพราะกลัวว่าคุซาคาบะจะยึดมันได้ก่อน

“เอ๊ะ?/เอ๋?”

ดวงตาสองคู่มองไปยังทิศทางของระเบิดที่มันดันอยู่ตรงกันข้ามกับเป้าหมายของสึนะ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มมองมือที่มีสลักระเบิดพร้อมกับเงยหน้ากระพริบตาปริบ ๆ ใส่รองกรรมการที่น้ำตาไหลพรากด้วยความโล่งอกที่ห้องประชุมไม่เกิดเหตุการณ์วินาศสันตะโรเสียก่อน

ค่อยยังชั่ว ถ้าขว้างไปทางนั้นก็คงจะเป็นพื้นที่โล่ง เสียหายไม่เท่าไหร่แต่ก็ยังดีกว่าไปหล่นใส่หัวของใครละนะ

คงไม่มีใครเซ่อซ่ามาเดินอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ทางเดินหรอก

บึ้ม!!

“โว้ยยยยย ไอ้สวะตัวไหนมันปาระเบิดมาทางนี้ฟระ!!!!”

ซะที่ไหนกันละ!!!

“เฮ้ย!! แกมันไอ้คนที่อยู่กับเจ้าหนูเมฆานี่หว่า”

ไม่ทันได้พาบอสตัวน้อยหนีออกจากภัยพิบัติทางเสียง ก็ดันเจอกับหนึ่งในสมาชิกคณะตลกที่มีผมสีบลอนด์ทองปิดบังดวงตากับมงกุฎประจำตัวและเสียงหัวเราะเอกลักษณ์ดักหน้าไว้ ส่วนด้านหลังก็มีฉลามหัวเงินยืนจังก้าพร้อมกับสมาชิกคนอื่น ๆ ที่ต่างได้รับของต้อนรับเป็นคราบสีดำจากระเบิดเมื่อสักครู่

“ชิชิชิ ต้นเหตุของระเบิดนั่นคือแกเองสินะ เอ๊ะ?” เบลที่กำลังหัวเสียได้ที่ ก็ต้องร้องเอ๊ะออกมา ยามที่สายตาก้มมองเจ้าสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กในอ้อมแขนของรองกรรมการคุมกฎ ใบหน้าดื้อรั้นกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลเอาแต่จ้องหน้าเขานิ่ง ๆ

“….”

“….”

ต่างคนต่างจ้องหน้าราวกับกำลังประเมินกันอยู่ ยิ่งพอจ้องมองนาน ๆ สีหน้าเหยเกยของเจ้าชายแห่งวาเรียก็ยิ่งดูน่าขยะแขยงในสายตาของสมาชิกด้านหลังมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะกับน้องเล็กสุดอย่างฟรานที่แสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน

“นี่” เสียงหวานละมุนอันแสนคุ้นเคยสำหรับเหล่าวาเรียดังขึ้น ทำเอาคนด้านหลังที่เหลือมองซ้ายมองขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงที่ว่า แต่แล้วสายตาทุกคู่ที่พุ่งตรงไปยังคุซาคาเบะที่ยืนเหงื่อตกอย่างคนทำอะไรไม่ถูก

“นั่นมัน...” มาม่อนที่ถูกปลดคำสาปและอยู่ในร่างของเด็ก 8 ขวบ ลอยเข้าไปใกล้เจ้าของเสียงที่พวกเขาให้ความสำคัญมากกว่าสิ่งใด ก็เจอกับใบหน้าจิ้มลิ้มที่เอาแต่จ้องเบลตาเป็นประกาย

ใบหน้าแบบนั้น ดวงตากลมโตที่มักทอประกายอย่างอ่อนโยน ทุกอย่างล้วนตรงกับบอสรุ่นที่สิบของวองโกเล่ทุกระเบียบนิ้ว

“สึนะงั้นเหรอ”

“หา!!!” วาเรียที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดัง โดยเฉพาะสควอโล่ที่เดินเข้ามาประจันหน้ากับนภาจูเนียร์ที่เอาแต่จ้องเจ้าเบลไม่วางตา

ใช่แน่ ๆ นี่มันไอ้เปี๊ยกชัด ๆ

“นี่ ๆ พี่ชายเป็นเจ้าชายใช่อ๊ะเปล่า” ในสายตาของสึนะตอนนี้มีแต่ชายหนุ่มผมบลอนด์ตรงหน้าเท่านั้น ดวงตาสีน้ำตาส่องแววระยิบระยับเหมือนดาวนับล้านที่แข่งกันเปล่งแสงอยู่บนท้องฟ้า และคนที่ได้รับดราเมจโดยตรงอย่างเบลเฟกอลมีหรือจะต้านทานความน่ารักอันแสนปุ๊กปิ๊กไปได้

เจ้าชายกระอักเลือดได้ไหม?

เลือดราชวงศ์ก็ราชวงศ์เถอะ เป็นใครเจอประโยคของเจ้าตัวเล็กก็ล้วนสิ้นชีพกันทุกรายอยู่แล้ว

“มงกุฎนั่น เราขอได้มะพี่เจ้าชาย”

แต่ประโยคนี้กลับคืนชีพเบลเฟกอลให้กลับมาอย่างรวดเร็ว

[100/100]

คนอื่นเรียกลุง แต่กับเบลเรียกพี่ชาย ย้อนแย้งจังเลยลูกกกก

เอาละค่ะ คณะตลกแห่งวองโกเล่ได้ออกโรงแล้วววว

แต่ยังมาไม่หมดทุกคน คุณลุง(?)ที่ทุกคนเฝ้ารอจะมาร่วมตบตีกับลุงคนอื่น ๆ หรือไม่นั้น

รอชมได้เลยจ้าาาาาาาา