[FIC REBORN/KHR] Firmament Junior #นภาจูเนียร์ All27

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 01 : จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

คำเตือน

ฟิคนี้เป็น Y ซึ่งมีหลายเรือมาก อยากจะเหยียบลงเรือไหนก็เหยียบเลยจ้า

All27 ที่มีความคุกรอต้องรับเหล่าหนุ่มๆอยู่ ใครจะเหยียบเข้าตารางเป็นคนแรกนั้น

มารอดูกันเถอะค่ะ 555555555555555555555555555555

EP.01 

จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

ปัง! ปัง! ปัง!

ฝนกระสุนสาดใส่เข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ร่างเพรียวหลบหลีกมันอย่างชำนาญ ในขณะที่แขนกับขาก็เตะต่อยใส่ศัตรูตรงหน้าไปด้วย ใบหน้าหวานเหลือบมองผู้พิทักษ์ทั้งสองที่พ่วงตำแหน่งมือขวาและมือซ้ายที่กำลังกำจัดศัตรูที่ลอบเข้ามาด้านหลังบอสนภาแห่งวองโกเล่

ดวงตาสีชากับไฟดับเครื่องชนบนหน้าผากลุกโชนแผ่บรรยากาศกดดันใส่ศัตรูตรงหน้าจนเกิดความเกรงกลัวในแววตาคู่นี้ อนุภาพรุนแรงของผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุดในวงการมาเฟียที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นนภาอย่างแท้จริง มือทั้งสองข้างที่สวมถุงมือตราสัญลักษณ์วองโกเล่รุ่นที่สิบ ตั้งฉากพร้อมกับปล่อยเปลวไฟดับเครื่องชนจากมือทั้งสองข้างด้วยท่าโจมตีสุดรุนแรงของบอสวองโกเล่รุ่นที่สิบซาวาดะ สึนะโยชิ

“เบิร์นนิ่ง แอ็กเซล”

ตู้มมมมมมมมมม

ปราสาทสุดหรูตรงหน้าถูกพังทลายโดยท่าไม้ตายเพียงครั้งเดียว ท่ามกลางสีหน้ายินดีของผู้พิทักษ์แห่งวายุที่มักจะส่งสายตาชื่นชมให้กับบอสตัวเล็กผู้เป็นที่รักของเขามาตลอด ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน

“ฮะฮะฮะ นายเล่นแรงไปไหมเนี่ยสึนะ”เจ้าของใบหน้าอารมณ์ดีตวัดดาบที่มีคราบเลือดออกก่อนจะนำมันเก็บเข้าฝัก ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยแผลเป็นใต้ทางฉีกยิ้มกว้างกับภาพวินาศสันตะโรตรงหน้า

“หุบปากซะเจ้าบ้าเบสบอล ท่าไม้ตายของรุ่นที่สิบยังสง่างดงามเหมือนเดิมเลยนะครับ กระผมซาบซึ้งใจยิ่งนัก*0*”โกคุเดระผลักเพื่อนร่างสูงพ่วงตำแหน่งศัตรูหัวใจออกให้พ้นรัศมีการมองของคนตัวเล็ก ก่อนจะเป็นตนเสียเองที่ส่งสายตาวิ้งวับเจิดจ้ามาแทนที่

“อ่า...มันแสบตานะฮายาโตะ”มือขาวเนียนยกขึ้นมาบังดวงตาคู่สวยของตนเอง พร้อมกับหยอกล้อเพื่อนสนิทตัวเองไปด้วย

ต้องขอบคุณรีบอร์นที่ไม่ได้ห้ามให้เขามาร่วมถล่มแฟมมิลี่อดีตพันธมิตรของเขาด้วย เพราะขืนให้สองคนนี้มากันเองมีหวังได้พินาศไปมากกว่านี้แหงมๆ สู้ให้เขาจัดการเป่าคฤหาสน์แสนหรูของพวกมันไปหายไปทีเดียวไม่ดีกว่าเหรอ?

อันที่จริงสึนะแค่อยากออกมานอกปราสาทเท่านั้นแหล่ะ ไม่ได้อยากจะมาเก็บกวาดอดีตพันธมิตรของตัวเองเลยสักกะติ๊ด แต่ทำยังไงได้ล่ะเพราะผู้พิทักษ์ที่อยู่ในปราสาทมีแค่ฮายาโตะกับทาเคชิน่ะสิ

แต่ถ้าเคียวยะอยู่ก็ไม่เอาเหมือนกัน

เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นเดาทางไม่ถูก วันไหนอารมณ์ดีๆก็จะพาเขาไปขย้ำพวกสัตว์กินพืชรอบเมือง วันไหนอารมณ์ไม่ดีก็หันมาฟาดเขาด้วยทอนฟาสุดรักสุดหวงที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

มีเพียงเจ้าฮิเบิร์ดที่สึนะชอบขโมยมาให้ร้องเพลงโรงเรียนในห้องทำงานของเขา บางวันก็มีเม่นน้อยเมฆานามว่าโรลมาส่งสายตาอ้อนๆและเป็นเพื่อนเล่นกับนัตสึเวลาเจ้าตัวออกมาจากกล่อง

ที่บรรยายออกมาแบบนี้มันเหมือนกับเขาใช้ชีวิตสุขสบายมากเลยใช่ไหมล่ะ?

หึ! ตรงกันข้ามทั้งเพ!!

ตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งรุ่นสิบ ชีวิตของซาวาดะ สึนะโยชิก็รวนไปหมด วันๆก็เอาแน่นั่งทำเอกสารในห้องไม่ได้ลุกออกไปไหนเลยนอกจากเวลาอาหารในแต่ล่ะมื้อ ครั้นจะหนีออกไปเที่ยวเล่นก็ถูกหนึ่งในอดีตเด็กต้องสาปที่อยู่ในร่างเด็ก 8 ขวบมาตามเจอทุกครั้ง โดยเฉพาะครูสอนพิเศษของเขาที่มีตำแหน่งเป็นนักฆ่าในโลกมาเฟียอย่างรีบอร์น!!!

เจ้าบ้านั่นยังทำเหมือนเขาเป็นเด็ก เอะอะก็ต่อย เอะอะก็เตะ แถมวันไหนมาแพคคู่กับโคโรเนโล่ด้วยแล้วล่ะก็…

สึนะก็แค่กระสอบทรายดีๆนี่เอง!!

แต่ก็เอาเถอะ หมอนั่นชอบทำตัวเหมือนพ่อคนที่สองของเขาแทนพ่อตัวจริงไปซะแล้ว โดยเฉพาะพวกที่เข้ามาสืบสานสัมพันธ์กับเขาก็มักจะโดนผู้พิทักษ์คนอื่นๆกรีดกันทุกคราว

ถ้ากำลังสงสัยว่าชีวิตรักระหว่างเขากับเคียวโกะจังเป็นยังไงล่ะก็ เขาขอตอบตรงๆเลยว่าไม่ทันได้สารภาพรักก็ถูกปัดเข้าเฟรนโซนซะแล้ว

นั่นแหล่ะครับ...เขาถึงได้โสดจนมาถึงทุกวันนี้

ชีวิตมันเศร้าสุดๆไปเลย!!

“ไหนๆ ภารกิจก็เสร็จสิ้นแล้ว เราไปเที่ยวกันไหมสึนะ”ยามาโมโตะเดินมาโอบเอวเพื่อนตัวเล็ก พร้อมกับรอยยิ้มหวานฉบับหนุ่มอารมณ์ดีในระยะประชิด

แต่ว่านะทาเคชิ มือน่ะไม่ต้องเลื้อยไปมาก็ได้มั้ง =__=

“หนอยยยย ไอ้บ้าเบสบอลเอามือออกจากรุ่นที่สิบเดี๋ยวนี้นะ!!!”โกคุเดระที่ทนความอิจฉาไม่ไหว ถึงกับวิ่งเข้ามาใช้เท้าถีบเพื่อนรักเพื่อนร้ายก่อนจะคว้าคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอดแทน

รุ่นที่สิบต้องเป็นของเขาเท่านั้นโว้ยยยยย

“น่าๆ นายอิจฉาฉันเหรอฮายาโตะ~~”

“อิจฉาบ้านแกดิเฮ้ย=[]=”

“หน้านายมันฟ้องนะ^^”

“จะเอารึไงหา!! มาสู้กันซักตั้งหน่อยม่ะไอ้เจ้าบ้า!!!”ไม่พูดเปล่ายังควันระเบิดออกมาเตรียมจุดได้ทุกเมื่อ

“เล่นขว้างระเบิดกันอีกแล้วเหรอ^^”ทางด้านพ่ออดีตนักเบสบอลแม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่มือก็จับดาบชิงุเระ คินโทคิเอาไว้ในท่าพร้อมต่อสู้

“=__=”

ส่วนทางด้านตัวต้นเหตุที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรจนถูกคุณพ่อคนที่สองด่าว่าไอ้บื้อไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ก็เอาแต่ยืนมองเพื่อนสนิททั้งสองกำลังก่อสงครามตาปริบๆ ก่อนจะเดินเข้าไปห้ามปรามทั้งคู่เหมือนทุกที ทว่าระหว่างนั้นดวงตาสีน้ำตาลกลับเห็นแสงแวววับประหลาดสะท้อนมาจากมุมเสาที่กลายเป็นเศษซากจากการทำลาย และเป้าหมายของแสงนั่นคงหนีไม่พ้นเพื่อนสนิทของเขา

“ฮายาโตะ! ทาเคชิ!!”

“..!!!../..!!!..”

สุดยอดลางสังหรณ์ย้ำเตือนมาเคียงคู่กับสัญชาตญาณของตนเองที่มักจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่า สองขาพุ่งเข้าไปผลักร่างสูงของเพื่อนสนิททั้งสองก่อนที่วัตถุประหลาดจะพุ่งผ่านร่างของเขาในเวลาต่อมา

“สึนะ!!/รุ่นที่สิบ!!”

โกคุเดระพุ่งเข้ามาประคองบอสตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมกอด ในขณะยามาโมโตะดีดตัวเข้าไปจัดการศัตรูคนสุดท้ายที่มีชีวิตรอดอย่างไร้ความปราณี ดวงตาเรียวคมเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตของชายหนุ่มที่มักจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา

คีย์เวิร์ดที่เปิดสวิตซ์โหมดสังหารของยามาโมโตะ ทาเคชิมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น…

นั่นคือคนสำคัญกำลังบาดเจ็บด้วยมือของพวกเศษเดนนั่น!!

ต่อให้กลายเป็นปีศาจเขาก็พร้อมจะกวาดล้างพวกมันให้สิ้นซาก ให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำกับนภาของเขา

“อ๊ากกกกก!!!”

“รุ่นที่สิบ!!!”โกคุเดระกอดร่างเล็กที่กำลังดิ้นทุรนทุรายส่งเสียงกรีดร้องอย่างทรมานเอาไว้แน่น ความเป็นห่วงฉายชัดผ่านสีหน้าและดวงตาสีมรกตอย่างไม่ปิดปัง เช่นเดียวกับผู้พิทักษ์พิรุณที่กำลังไปเตรียมรถเพื่อพาร่างเล็กกลับไปรักษา

นาทีนี้พวกเขาไม่สนแล้วว่าศัตรูยังเหลืออยู่หรือไม่ เพราะสิ่งสำคัญของพวกเขาคือคนตัวเล็กตรงหน้าต่างหาก

อย่าเป็นอะไรไปนะบอส

-นภาจูเนียร์-

ปัง!!

ประตูห้องถูกถีบโดยเด็กหนุ่มหน้าตาดีอายุ 8 ขวบผู้มีจอนม้วนอันมีเสน่ห์กับกิ้งก่าสีเขียวคู่หูนามว่าเลออน ด้านหลังมีผู้พิทักษ์คนอื่นๆที่พอได้รับข่าวร้ายก็ทิ้งภารกิจของตัวเองและกลับมายังศูนย์ใหญ่ทันที แม้แต่ผู้พิทักษ์เมฆาที่แข็งแกร่งที่สุดของวองโกเล่ก็มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ด้วย

“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้”น้ำเสียงราบเรียบกับสายตากดดันจ้องมองผู้พิทักษ์วายุกับพิรุณอย่างคาดคั้น ก่อนจะเป็นโกคุเดระที่เป็นฝ่ายก้มหัวขอโทษในความประมาทของตนเอง

“ผมขอโทษครับคุณรีบอร์นเป็นเพราะผม รุ่นที่สิบถึงได้..”

“ฉันเองก็ขอโทษด้วยนะเจ้าหนู ถ้าพวกเราไม่มัวแต่ทะเลาะกันสึนะคงไม่เป็นแบบนี้”

“….”รีบอร์นมองคนผิดทั้งคู่อย่างอาฆาตที่บังอาจทำให้ลูกชาย(?)ของเขาบาดเจ็บกลับมา แต่ก็ต้องล้มเลิกบทลงโทษกันไปก่อนเพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการของบอสนภาต่างหาก

ส่วนผู้ทำผิดทั้งสอง ต่อให้เขาไม่ได้ซ้ำเติมก็มีคนอื่นซ้ำเติมไปเรียบร้อย แถมยังกดให้จมดินชนิดที่ว่าแทบตะเกียจตะกายขึ้นมาไม่ได้กันเลยทีเดียว

ใครบ้างน่ะเหรอ?

สั้นๆเลยนะ ด้านหลังเขานั่นแหล่ะ อาทิเช่น…

“คุฟุฟุ ไม่คิดเลยว่ามือขวากับมือซ้ายจะโหลยโท่ยจนทำให้สึนะโยชิคุงผู้น่ารักของผมบาดเจ็บแบบนี้ สงสัยต้องเปลี่ยนมือขวากับมือซ้ายใหม่ซะแล้วล่ะมั้ง"

“โมโหสุดขั้วววว พวกนายทำให้ฉันผิดหวังสุดขั้วววว”

“ฉันจะเป็นคนปกป้องบอสเองค่ะ คุณพิรุณกับคุณวายุพักงานไปเถอะ”

“คุณแรมโบ้จะติดหนึบกับสึนะเอง!! พวกไม่ได้เรื่องน่ะถอยไปเลย ฮ่าๆๆๆ”

“น่าสมเพช”

กรอดดดดด

สองผู้พิทักษ์ที่ถูกศัตรูหัวใจโขกสับด้วยสารพัดคำพูดชวนให้น่าควักระเบิดกับชักดาบมาฟาดใส่ชะมัด โดยเฉพาะไอ้เจ้าของประโยคสุดท้ายนั่น

เกลียดการสุมหัวไม่ใช่เหรอ แล้วมายืนเสร่ออยู่ตรงนี้ทำไมล่ะฟระ!!

ไอ้คนเลี้ยงนกเอ้ย!!!

ปัง!!

ประตูห้องนอนของบอสนภาแห่งวองโกเล่ถูกเปิดโดยชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีตำแหน่งเป็นหมอของวองโกเล่ ใบหน้าตื่นตระหนกกับเสียงสั่นเทาเอ่ยบอกเหล่าผู้พิทักษ์และนักฆ่าเด็กอย่างหวั่นเกรงว่า

“บะ...บอส...”

“รุ่นที่สิบเป็นยังไงบ้าง!!!”โกคุเดระเป็นคนแรกที่เข้ามาถามอาการของบอสตัวเล็ก

“บอส...เขา...”

“ก็รีบๆบอกมาเซ่!!!!”

เพล้งงงงงง

“ปล่อยเราออกไปด้วยนี้นะ!!!!!”

ไม่ทันได้บอกอาการของนภาตัวน้อย เสียงโครมครามในห้องกับเสียงแหลมเล็กตะโกนลั่น ทำเอาผู้พิทักษ์คนอื่นๆพุ่งตัวเข้าไปในห้องนอนของบอสตัวน้อยอย่างรวดเร็วไม่เว้นแม้แต่ฮิบาริที่พุ่งเข้าไปคนแรก

กึก!!!

ร่างทั้ง 5 หยุดนิ่งอยู่กับที่ สายตาของแต่ละคนจ้องมองร่างบางที่ส่วนสูงน้อยกว่ารีบอร์น ใบหน้าหวานสวยแปรเปลี่ยนเป็นจิ้มลิ้มแฝงไปด้วยความนุ่มนิ่ม ดวงตาสีน้ำตาลที่มักจะฉายแววอ่อนโยนกลับเป็นดวงตาสีน้ำตาลกลมโตแฝงไปด้วยความดื้อรั้นและหยิ่งทะนงขั้นสุด จมูกเล็กเชิดขึ้นเช่นเดียวกับใบหน้าหวานที่กำลังหันมามองทางผู้พิทักษ์ของตนอย่างสงเสียงและเกรี้ยวกราด

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

แต่ไม่ทันไขความข้องใจ เสียงแหลมเล็กเช่นเดียวกับเสียงโวยวายเมื่อสักครู้ก็ชี้ไปยังเหล่าชายหนุ่มร่างสูงพร้อมกับประโยคชวนให้คนถูกเรียกต่างพากันช็อกแข็งเป็นหินกันเป็นแถว ยกเว้นโคลม แรมโบ้และรีบอร์นที่เข้ามาทีหลังแถมยังได้ยินเต็มสองหูอีกด้วย

“พวกลุงเป็นใครฟระ!!!!”

เพล้ง!!

ละ...ลุงงั้นเหรอ?

แบบนี้มันบาดใจไปแล้วโว้ยยยยย!!!!!!

[100/100]

แค่คำว่าลุง สั้นๆมันก็เจ็บปวดไปถึงทรวงใน

ไม่รู้ว่าจะมีคนชอบไหม แต่จะแต่งให้สุดความสามารถค่ะ

เน้นความฮาเป็นหลักนะคะ 55555