คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 11 : พี่ชายเมดิสันผู้เร่าร้อน
*ยังไม่แก้คำผิด*
หลังจากตกลงเป็นลูกแมวแสนเชื่องแลกกับอาหารญี่ปุ่นกับขนมที่มีส่วนผสมชาเขียวเป็นหลัก ชีวิตของคิบาระ ยูกิโตะก็เปลี่ยนไปจนตั้งตัวไม่ทัน พบเจอสามหนุ่มสามมุมน้อยลง ต่อให้เข้าเรียนก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ พอพักเที่ยงหรือเลิกเรียนก็มีลูกน้องของเคียวยะมารอรับไปส่งที่ห้องรับแขกเพื่อรอคุณกรรมการคุมกฎสุดโหดเคลียร์งานบนโต๊ะก่อนจะพาไปส่งบ้าน
อันที่จริงแล้ว...เคียวยะก็เคยบังคับให้เขาไปอยู่กับเจ้าตัว
แต่ติดที่เขาค้านหัวชนฝาจะอยู่ที่เดิมเพราะมันใกล้โรงเรียนมากที่สุด
อีกอย่างหากฟงกลับมาแล้วไม่เจอเขาได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
จะว่าไปแล้วฟงกับเคียวยะก็ดูคล้ายๆกันอยู่นะ
โดยเฉพาะโครงหน้าที่พระเจ้าประทานมานั่นน่ะ
เป็นญาติกันหรือเปล่า??
หรือพี่น้องที่พลัดพรากจากกัน?
“ไปโรงเรียนแบบสู้ตายยยยย!!!!!!”
ฟิ้ววววววว
ดวงตาสีแดงกระพริบปริบๆพร้อมกับพายุขนาดย่อมปลิวว่อนไปตามตัวการที่ผ่านหน้าเขาไปจนสุดสายตา
เอ...ถ้าจำไม่ผิดเมื่อกี๊มันสึนะโยชิไม่ใช่เหรอ??
แต่ที่ถือไปด้วยนั่นมันมนุษย์นี่
“สงสัยจะเป็นการละเล่นใหม่ของคนญี่ปุ่นล่ะมั้ง”ยูกิยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินฮัมเพลงไปโรงเรียนเหมือนปกติ
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู!!!”
ปกติกับผีน่ะสิ!!!
ยูกิยืนกลอกตามองกลุ่มผมรีเจนท์ที่กำลังย่อเข้าก้มหัวคำนับเขาเสียงดังจนได้ยินไปไกลเป็นกิโล
ก่อนที่คุณรองกรรมการที่มีเอกลักษ์คือก้านที่คาบไว้บนปากจะย่างกายเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า
ไม่วายยังก้มหัวให้เขาที่อายุน้อยกว่าอย่างนอบน้อมอีกต่างหาก
“คุณเคียวรอคุณหนูอยู่ที่ห้องครับ”
แต่ไอ้ประโยคที่พูดออกมาน่ะมันไม่นอบน้อยเลยสักนิด!!
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ครับ”
“แต่นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ
ผมต้องไปส่งการบ้านกับคุณหัวหน้าห้องด้วย ไหนจะต้องเตรียมตัวสอบเก็บคะแนนอีก”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ
คุณเคียวสามารถจัดการให้คุณหนูได้ทุกอย่างหากคุณหนูจะร้องขอ”
“....”
เผด็จการ!!!
เคียวยะคนเอาแต่ใจ!!
“ย๊ากกกกกกก!!!!”
เอี๊ยดดดดดด
ร่างผอมของเพื่อนหัวฟูในสภาพสวมบ็อกเซอร์สีแดงเบรกเอี๊ยดอยู่ตรงหน้ายูกิที่กำลังอ้าปากเหวอกับการมาโรงเรียนสุดแสนจะประหลาด
ดวงตาสีแดงมองสีหน้าก้าวร้าวกับไฟสีส้มบนหน้าผากก่อนจะกลับมาเป็นสึนะโยชิที่เต็มไปด้วยประหม่าเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่เจ้าตัวพามาด้วยนั้น...
“ของแท้และแน่นอน”
“เอ๋!!!!”
ยูกิมองเด็กหนุ่มผมสีเงินตัดสั้นที่มีผ้าพันแผลพันรอบแขนกับจมูก
บ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายคงชอบกีฬาประเภทใช้ร่างกายเข้าปะทะมากกว่าสมอง
ดูจากรูปทรงแล้วอายุน่าจะเท่ากับเคียวยะเลยนี่
“พลังสมคำร่ำลือ
พลังอึดและความเร่าร้อน ฟ้าส่งนายมาเกิด ร้อยปีจะมีคนหนึ่งจริงๆ”
แต่นิสัยน่าจะประหลาดจนกู่ไม่กลับ
เห้ออออ
=____=
“ไปอยู่ชมรมมวยกับฉันนะซาวาดะ
สึนะ!!!”
หือ...ชมรมมวย??
ยูกิที่กำลังเดินตามคุซาคาเบะไปยังห้องของเคียวยะถึงกับหยุดนิ่ง
สีหน้าและแววตาที่แสดงถึงความสนใจทำเอาลูกน้องผู้ภักดีหน้าซีดเผือกกันเป็นแถว
พวกเขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
คุณหนูกำลังสนใจเจ้าชมรมนั่นอ่ะ
ไม่ได้เด็ดขาดดดด!!!!
“เอ๋...แล้วรู้ชื่อผมได้ยังไงล่ะครับ”
“ตอนสู้กับโมจิดะชมรมเคนโด้
แล้วก็ตอนแข่งวอลเล่ท่าบล็อกอันเร่าร้อนที่เสียสละของรักของชายนั้น มวยนี่แหล่ะที่เหมาะกับคนเลือดร้อนอย่างนาย!!!”
พรืดดด
ยูกิยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะตัวเองเอาไว้จนร่างที่มีส่วนสูงแค่
155 สั่นอย่างรุนแรง ในหัวก็จินตนาการไปถึงเพื่อนผมฟูในอิริยาบถต่างๆตามคำบอกเล่าของรุ่นพี่ตรงหน้า
โดยเฉพาะตรงท่าหว่างขาบล็อกนั่นด้วย
ไม่ไหวอ่ะ...สึนะโยชินายนี่สุดยอดลูกผู้ชายเลย!!
“เห็นรึเปล่าซาวาดะ!!
นั่นคือดาวเมดิสันสแควร์การ์เด้นยังไงเล่า!!”
“อุ๊บ!”ยิ่งได้ยินรุ่นพี่ชี้ไปยังท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งไร้ดาวที่ว่า
ยูกินก็ยิ่งกลั้นเสียงหัวเราะมากขึ้น จนตอนนี้น้ำหูน้ำตามันคลออยู่รอบขอบตาหมดแล้ว
ขอเถอะ...อย่าพูดมุกอะไรที่มันหนักมากกว่านี้เลย
เขากลั้นขำไม่ไหวแล้วนะ
“พี่คะ!!”
และแล้วพระเจ้าก็เห็นใจในตัวของเขา
เสียงสวรรค์ฉุดรั้งสติที่กำลังเลือนหายไปให้กลับมาอย่างปาฏิหาริย์ พอหันกลับไปมองก็เจอเคียวโกะกำลังวิ่งเหยาะมาทางนี้พร้อมกับกระเป๋านักเรียนที่คาดว่าน่าจะเป็นของรุ่นพี่ดาวเมดิสันผู้ร้อนแรงคนนี้
แต่เดี๋ยวนะ....พี่?
“พะ...พี่ชายงั้นเหรอ?”
“เคียวโกะน่ะเป็นน้องสาวของฉันเอง”
ไม่เหมือนกันสักกะติ๊ด!!!
“สึนะคุง
เรื่องดาวมวยอะไรของพี่ชายน่ะ ฟังผ่านๆไปเถอะนะจ้ะ”
สำหรับสึนะโยชิน่ะผ่านตามคำพูดของเธออยู่แล้วเคียวโกะ
แต่สำหรับคิบาระ ยูกิโตะคนนี้มันไม่ได้แล้วอ่ะ
สมองมันจำดาวเมดิสันสแควร์การ์เด้นไปเรียบร้อยแล้ว
น่าเอาไปเล่นกับเคียวยะจังเลย
“จริงสิ! จะว่าไปฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ”
เพียงแค่ประโยคนั้นก็ทำเอายูกิถึงกับเงยหน้าสนใจพี่ชายดาวเมดิสันอย่างตื่นเต้นกับการแนะนำตัวของอีกฝ่าย
ที่มันต้องสร้างความฮาให้กับเขาได้ไม่มากก็น้อยแน่ๆ
ยูกิรู้...ยูกิสัมผัสมันได้!!
“ฉันกัปตันชมรมมวยแห่งนามิโมริซาซางาวะ
เรียวเฮ!!!”
“ว้าว*^*”
“คติประจำใจคือ!! สุดขั้วววววววว!!!!!”
“*0*”
ใช่เลย!!...แบบนี้มันใช่เลย!!!!
สิ่งที่ชื่นชอบนอกจากชาเขียวได้ผลุบเข้ามาในหัวของคิบาระ
ยูกิโตะอีกครั้ง แถมเจ้าสิ่งนี้ดังเป็นมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนชนิดที่ว่าแค่ยืนอยู่ใกล้ๆก็แสบไปถึงทรวงใน
“คะ...คุณหนู...T^T”
เหล่ากลุ่มทรงผมรีเจนท์ถึงกับน้ำตาตกยามที่เห็นดวงตาสีแดงส่งประกายเจิดจ้าซะไม่มี
งานนี้บอกเลยว่าต่อให้เป็นหัวหน้าก็ไม่มีทางหยุดปณิธานอันแน่วแน่ของคุณหนูได้
พวกผมขอโทษครับหัวหน้า
TOT
Precious treasure
ณ
ชมรมมวย
“ยังไงก็ไม่ไหวหรอกเรื่องชกมวยเนี่ย”
“แต่ผมไหวนะ”
“เย้ย!!! ยะ...ยูกิคุง!!”
“ไง^O^”คนนุ่มนิ่มส่งยิ้มสดใสพร้อมกับโบกมือมาให้อย่างร่าเริง
ทำเอาคนที่กำลังกังวลอดจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาไม่ได้
ยูกิคุงนี่...ร่าเริงไม่เปลี่ยนเลยนะ
ต่อให้ตอนนี้จะอยู่ในความดูแลของคุณฮิบาริก็ตาม
ครืดดดด
ประตูห้องชมรมมวยถูกเปิดออกโดยกัปตันชมรมผู้ร้อนแรงที่อยู่ในสภาพเสื้อกล้ามสีดำอวดแขนล่ำๆอัดแน่นไปด้วยโปรตีน
ชวนให้ยูกิรู้สึกอิจฉาตาร้อนกันเลยทีเดียว
ก็แหม...ตัวเขาที่ถูกฟงฝึกจนเลือดตาแทบกระเด็นกล้ามยังไม่มีสักกะแอะ
แม้แต่เคียวยะที่วันๆเอาแต่ฟาดทอนฟาไปมายังมีกล้ามเลยอ่ะ
ถ้าอยากถามว่าทำไมถึงรู้?
ก็เขาทดสอบโดยการใช้เขี้ยวเล็กๆขบกัดเข้าเต็มๆคำไปแล้วน่ะสิ
พูดแล้วก็อยากจะกัดกล้ามของรุ่นพี่เมดิสันขึ้นมาเลย
._.
“โอ้ว! ซาวาดะกำลังรออยู่เลย แล้วนั่น…”
“คิบาระ
ยูกิโตะครับ เป็นเพื่อนกับสึนะโยชิ”
“โอ้วว
งั้นเหรออยากเข้าชมรมมวยเหมือนกันสินะ เข้ามาเลย”ไม่พูดเปล่าเรียวเฮคว้าแขนของรุ่นน้องทั้งสองก่อนจะลากเข้าไปด้านในทันที
พอเข้ามาด้านในก็ไม่ได้มีเพียงแค่รุ่นพี่เมดิสัน
ทั้งพี่สาวเบียงกี้ เจ้าลูกวัวแรมโบ้ อี้ผิง ฮารุ ทาเคชิก็อยู่ด้วย
แถมพวกเขาก็บอกว่ามาเชียร์สึนะโยชิในการชกมวยครั้งนี้แถมคนที่เชิญมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
เจ้าหนูรีบอร์นตัวป่วนนั่นเอง
อ้อ!!...ฮายาโตะก็มานะ แต่พอเห็นหน้าพี่สาวเบียงกี้เข้าไปก็เป็นลมหมดสตินอนอยู่ที่ห้องพยาบาลเรียบร้อย
บางทีก็สงสารสึนะโยชิเหมือนกันนะ
ไม่ทันได้ปฏิเสธก็ถูกสวมหมวกใส่นวมและลากขึ้นไปบนเวทีซะแล้ว
ยูกิเดินไปยืนอยู่ข้างทาเคชิที่เหมือนจะรู้ตัวว่าสาเหตุที่เพื่อนนุ่มนิ่มมาเบียดเขาเพราะอะไร
วงแขนแกร่งโอบเอวคอดของอีกคนเอาไว้หลวมๆให้แผ่นอกกว้างเป็นเบาะพิงแก่เจ้าลูกแมวจอมขี้เกียจได้พิงอย่างสบายอารมณ์
“เริ่มการแข่งได้”
เป๊ง!!!
“ไฟเตอร์!!!!”
เสียงระฆังดังขึ้นพร้อมกับกรรมการจำเป็นตะโกนให้สัญญาณ
เพียงพริบตาเรียวเฮพุ่งเข้าหาสึนะโยชิพร้อมกับปล่อยหมัดใส่อย่างรวดเร็วจนสึนะโยชิล้มลงกับพื้น
สมรรถภาพทางกายแตกต่างกันเกินไป
พี่ชายเมดิสันฝึกฝนร่างกายอยู่สม่ำเสมอไม่ปล่อยให้เซลล์พักเหนื่อย
บ่อมเพราะกล้ามเนื้อและพลังงานเอาไว้จนกลายเป็นคนที่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยปณิธานอันแรงกล้า
สึนะโยชิไม่มีทางชนะคนที่มีประสบการณ์ได้หรอก
ยูกิมองทั้งสองอย่างเงียบๆจนมาถึงตอนที่เจ้าหนูยิงกระสุนดับเครื่องชนใส่พี่ชายเมดิสันแทนที่จะเป็นสึนะโยชิ
แต่กลายเป็นว่าคุณพี่ชายปกติดีทุกอย่างเพียงแค่มีไฟสีส้มอยู่บนหน้าผากเท่านั้น
และหลังจากนั้นก็กลายเป็นสึนะโยชิโหมดดับเครื่องชนแสดงความมุ่งมั่นในการปฏิเสธเข้าชมรมมวยแบบสู้ตาย
สุดท้ายสึนะโยชิสามารถต่อยเข้าที่ใบหน้าของพี่ชายเมดิสันจนตกเวทีไปแล้ว
และการแข่งขันก็จบลงอย่างรวดเร็ว
สึนะโยชิไม่ต้องเข้าชมรมมวย
พี่ชายเมดิสันก็ยังคงมุ่งมั่นจะพาสึนะโยชิเข้าชมรมมวยอย่างสุดขั้ว
ส่วนยูกิก็คงจะได้เวลากลับไปหาเคียวยะที่คงเดินตามหัวเขาแล้วล่ะมั้ง
ครืดดด!!!
“แย่แล้ว!!!”ประตูชมรมถูกเปิดออกพร้อมกับฮานะเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรนกว่าทุกครั้ง
“มีอะไรเหรอ?
เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“ชมรมคาราเต้
เคียวโกะ!!”
“อะไรนะ!!!”
ชมรมคาราเต้??
ใช่เจ้ากลุ่มก้อนเนื้ออวบๆที่แอบซุ่มอยู่ตรงพุ่งไม้นั่นหรือเปล่านะ?
“มีอะไรเหรอ??”
เสียงหวานไพเราะของเพื่อนสาวผู้แสนใจดีดังขึ้น
ทำเอาสึนะโยชิที่เป็นห่วงไปไกลถึงกับหงายลงล้มตึงบนเวที
แต่ไม่ทันได้โล่งใจก็เกิดเสียงหัวเราะของกลุ่มคนในร่างอวบๆทยอยเข้ามาด้านใน นับจากสายตาคร่าวๆไม่ถึงสิบคนได้
“เตรียมตัวตายซาซางาวะ
เรียวเฮ”
“โอยาม่า!!!”
“แกเองเหรอซาซางาวะ
เรียวเฮ เห็นน้องชายฉันบอกว่าอึดไม่เบานี่หว่า”
“เอ๋?
น้องงั้นเหรอ”
อืม...อันนี้ค่อยเหมือนกันขึ้นมาหน่อย
“กัปตันชมรมคาเรเต้ม.ปลาย
โอยาม่า ไดกุโร่!! มาเจอกันหน่อยสิเข้ามาได้เลย”
“มากุโร่??”
มีคนชื่อเหมือนปลาด้วยเหรอ
พูดถึงมากุโร่แล้วอยากกินชูชิของคุณพ่อทาเคชิขึ้นมาเลยอ่ะ
หลังจากจบเรื่องนี้แล้วไปกินชูชิดีกว่าแถมราเม็งแบบเผ็ดพิเศษด้วยก็ไม่เลว
“ยูกิอันตราย!!!”
ยืนคิดถึงอาหารเย็นที่ชวนให้น้ำลายสอจนหลงลืมสิ่งรอบข้าง
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ทาเคชิตะโกนเรียกชื่อเขา
พร้อมกับเงาสูงใหญ่ของรุ่นพี่ชมรมคาราเต้พุ่งเข้าเพื่อหวังจะทำร้าย
พลั่ก!!!
“อ๊ากกกกก”
“..!!!..”
เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องพร้อมกับร่างอวบใหญ่ดิ้นทุรนทุรายไปมาบนพื้น
เลือดสีแดงไหลอาบใบหน้าโดยที่มีบางส่วนเกาะอยู่บนปลายอาวุธสีเงินมันแววที่ดูคุ้นเคยในสายตาของนักเรียนนามิโมริ
“นะ...นั่นมัน...ทอนฟานี่”
“ไม่ไหวๆ
อย่าโผล่เข้ามาตอนที่ผมกำลังคิดเมนูมื้อเย็นสิครับ
เห็นไหมล่ะว่าเผลอหยิบอาวุธผิดขึ้นมาเลย แบบนี้เคียวยะได้กินหัวผมแหงมๆ”เสียงหวานเอ่ยอย่างสบายๆ
โดยที่ในมือก็ยังคงถือทอนฟาเปื้อนเลือดเอาไว้ราวกับบอกว่าถ้าใครใกล้ก็พร้อมจะฟาดใส่จนเลือดอาบได้ทุกเมื่อ
งานอดิเรกยามว่างของคิบาระ
ยูกิโตะตอนอยู่กับฮิบาริ เคียวยะ
คือการขโมยทอนฟาของคุณเขามาแอบไว้ทั่วโรงเรียน
แม้ว่าผู้เป็นเจ้าของจะมีสำรองอยู่หลายอันก็เถอะ =___=
“ถึงผมจะเป็นคนเฟรนลี่ชอบสร้างมิตรไปทั่วแบบนี้
แต่การที่พวกคุณมารวมกลุ่มเพื่อบังคับให้เคียวโกะไปกับพวกคุณ”จากน้ำเสียงหวานชวนเคลิบเคลิ้มแปรเปลี่ยนเสียงเย็นน่าขนลุก
ดวงตาสีแดงเรืองรองสว่างไสวดั่งสัตว์ร้ายที่พร้อมจะออกล่า
“มันทำให้ผมหงุดหงิด”ทอนฟาสีเงินเปื้อนเลือดถูกกระชับให้แน่น
ก่อนที่ร่างเพรียวจะพุ่งเข้าใส่กลุ่มคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
ไว้ค่อยไปอ้อนเคียวยะทีหลังก็แล้วกัน
Precious treasure
ทุกอย่างจบลงด้วยดี
แม้จะรู้สึกตกใจอยู่บ้างเล็กน้อยเกี่ยวกับพ่อนางฟ้าประจำห้อง A แต่คำพูดของยูกิเมื่อตอนนั้นทำเอาเคียวโกะกับฮานะซึ้งใจถึงกับพุ่งเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงเขาเหมือนกับตุ๊กตา
พ่วงด้วยฮารุที่ถูกปักธงโดยบังเอิญก็อดจะเข้ามาบีบแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ยูกิจังน่ารักมากเลยค่าาาา
พูดคุยกันได้สักพันก็ถึงเวลาที่ต้องแยกจากกัน
แผนการกินชูชิที่บ้านของทาเคชิต้องยกเลิกเพียงเพราะ…
“นี่พวกคุณมีสุมหัวอะไรกันแถวนี้”
“คุณฮิบาริ!!!”
“ถ้าจับกลุ่มกันอีก
จะขย้ำให้เละ”
“ขอโทษคร๊าฟฟฟฟฟ”
ยูกิมองชมรมคาราเต้ที่ต่างพากันหนีกระเจิงไปคนล่ะทิศ
ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้อย่างใสซื่อเหมือนคนไม่ได้มีความผิดติดตัว
“มารับผมเหรอเคียวจัง^O^”
“….”
“^O^”
“….”
“^O^”
“เฮ้อ”ฮิบาริถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับเจ้าลูกแมวจอมซน
ที่ดันรู้ทันเขาอยู่เรื่อย
เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากให้อยู่กับพวกสัตว์กินพืชตัวผู้พวกนั้น
เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด
“กลับกันได้แล้ว”
“อื้อ!!”ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงจนกลุ่มผมสีดำนุ่มขยับตาม
คนนุ่มนิ่มวิ่งไปหยุดอยู่ข้างๆพ่อคนโหดของนามิโมริ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปจากที่นี่พร้อมกัน
แต่ในระหว่างนั้น...
“นี่ๆเคียวจัง”
“หือ?”
“ผมว่าผมจะเข้าชมรมมวยล่ะ!! พี่ชายเมดิสันเลือดร้อนจนใจผมนี่เต้นกระหน่ำไปหมดเลย”
“….”
“พรุ่งนี้ผมจะไปเอาใบสมัคร--”
“ไม่อนุมัติ”
“เอ๋!! ทำไมล่ะๆๆ ผมอยากเข้าจริงๆนะ!!”ยูกิพองลมเข้าไปในแก้มพร้อมกับสายตาไม่พอใจที่คนข้างๆไม่เห็นด้วย
นักเรียนนามิโมริทุกคนต้องมีชมรมไม่ใช่เหรอ!!
ขนาดทาเคชิยังอยู่ชมรมเบสบอลเลย
“เธอน่ะเป็นลูกแมวร้องเหมียวๆให้ผมฟังคนเดียวก็พอ”นิ้วเรียวจิ้มแก้มนุ่มอย่างหยอกล้อ
เสียงทุ้มที่วันนี้มันดูจั๊กจี้หัวใจแปลกๆพร้อมกับรอยยิ้มพิฆาตใจสาวน้อยที่ฮิบาริ
เคียวยะมอบให้แก่เจ้าลูกแมวข้างกายแต่เพียงผู้เดียว
“เข้าใจไหม”
“อื้อ! เข้าใจก็ได้ แต่ตอนนี้ผมอยากกินโมจิชาเขียว”
“รองกรรมการเตรียมไว้ให้ที่ห้องแล้ว”
“เคียวจังน่ารักที่สุด!!!!”
และเหตุนี้แผนการเข้าไปดูพี่ชายเมดิสันชกมวยอย่างเร่าร้อนก็ถูกพับเก็บไปอย่างน่าเสียดาย
[100/100]
เรือท่าฮิยังคงนำโด่งกว่าเพื่อนค่ะ ดูก็รู้ว่าอินี่มันไบเอส!!!!!!
ตอนนี้ไม่ว่าจะกลับมาดูกี่รอบก็ยังขำไม่หา ชอบคุณพี่ชายดาวเมดิสันมากค่ะ
สุดขั้วไปเลยยยยยยยยยยยย
ใครถามหาป๋าอีกนานค่ะ เพราะนี่กะว่าจะแต่งตามตอนอนิเมะเลย
ป๋าออกมาตอนไหนก็ตอนนั้นเลยค่ะ หวังว่าคนอ่านจะไม่เบื่อนะคะ
เพราะไม่อยากข้ามตอนใดตอนหนึ่งไปจริงๆ แบบอยากให้ตัวละครที่เราสมมุติขึ้นมา
เป็นส่วนหนึ่งของการ์ตูนเรื่องนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ จะพยายามแต่งให้จบจนถึงศึกสายรุ้งให้ได้เลยค่ะ
(คาดว่าเป็นร้อนตอนแหงมๆ และอาจจะมากกว่านั้น 55555)
ความคิดเห็น