[FIC REBORN] Precious treasure (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 18 : การตื่นขึ้นของสัตว์ร้ายในคราบลูกแมว

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง Reborn 

เป็นแนว Yaoi ตัวละครเป็น OC ที่สมมุติขึ้นมา

มีหลายเรือสามารถเหยียบได้มากกว่า 3 เรือนะคะ

อาจมีแนว mpreg บางตอน (ย้ำว่าบางตอนแต่ยังไม่ถึงเวลา)

ใครรับไม่ได้กดออกแต่อย่ากดแบนนะ ♥

EP.18

การตื่นขึ้นของสัตว์ร้ายในคราบลูกแมว

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

“นี่แกโรคุโด มุคุโร่!!!”

โกคุเดระมองศัตรูคนสุดท้ายอย่างเคร่งเครียด เพราะร่างกายของเขาเริ่มส่งผลข้างเคียงออกมาแล้ว แถมยังรู้สึกร้อนรุ่มไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ถูกซัดปลิวไปนั่น ไม่รู้ป่านี้จะเป็นยังไงบ้าง

สึนะเองก็ทั้งกลัวศัตรูตรงหน้า ทั้งเป็นห่วงเพื่อนตัวเล็กจนอยากจะตามไปดูแต่ขาดันก้าวไม่ออก แรงกดดันมหาศาลมันข่มให้เขายืนสั่นอยู่กับที่และอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้

“เอาล่ะ”น้ำเสียงราบเรียบกับลูกตุ้มขนาดใหญ่ที่คล้ายกับงูกำลังเลื้อยพันอยู่รอบๆลูกตุ้ม จิตสังหารแผ่กระจายออกมาจนกดดันพวกสึนะให้รู้สึกกลัวมากกว่าเดิม

“ใครก่อนดี?”

ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่ง

ขอโทษนะยูกิคุง ถ้าเสร็จจากตรงนี้พวกเราจะไปหานะ

ทางด้านยูกิที่ถูกซัดกระเด็นออกห่างจากพวกสึนะมาซะไกล แถมร่างกายยังรู้สึกจุกเพราะถูกเหล็กกระแทกเข้าใส่หน้าท้องเต็มแรง มือขาวเลิกชายเสื้อยืดสีดำขึ้นก่อนจะพบเข้ากับรอยช้ำสีม่วงขนาดใหญ่ที่คาดว่าน่าจะอักเสบในไม่ช้า

“ต้องรีบกลับไปหาพวกสึนะโยชิ”

ยูกิกัดฟันข่มความเจ็บตรงหน้าท้องลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ทว่าสัญชาตญาณมันกูร้องถึงภัยอันตรายที่กำลังคืบคลานมาทางนี้ ดวงตาสีแดงกวาดตามองหาศัตรูอย่างระแวดระวัง ก่อนที่จะหยุดลงข้างใต้พื้นดินซึ่งมีจิตสังหารรุนแรงที่สุด

“ข้างล่างงั้นเหรอ”

ฉึก!!!

“ฮี่ๆๆ สมกับเป็นแกดีนี่หมายเลข I”

“นี่แก”ดวงตาสีแดงเบิกกว้างอย่างตกใจ ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างไม่เชื่อว่าคนที่เขาหมายมั่นว่าจะต้องตามหาและฆ่ามันด้วยมือของตัวเองให้ได้จะมาอยู่ตรงหน้าของเขา

หนึ่งในคนที่พรากเพื่อนสมัยเด็กของเขาไป

‘เดลิเต้!!’

กรอดดดดด

สันกรามบนและล่างขบกัดกันมาไปจนส่งเสียงคำรามอยู่ในลำคอ ดวงตาสีแดงเลือดสว่างวาบก่อนที่มือทั้งสองข้างจะขว้างมีดไปยังศัตรูที่เขาต้องการฆ่าให้สาสมกับความแค้นที่ต้องเห็นเพื่อนในสมัยเด็กจากไปทีล่ะคน

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

มีดสามเล่มปักลงบนต้นไม้แทนเป้าหมายที่หลบหลีกจากวิถีของมีดได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่เล็บแหลมคมจะพุ่งเข้าหายูกิที่ดึงกระบองออกมาตั้งรับได้อย่างฉิวเฉียด

เจ้าหมอนี่...มันทดลองร่างกายตัวเองให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดงั้นเหรอ!!!

“ฮี่ๆๆ คิดไม่ผิดจริงๆที่ตามเจ้าเด็กตาสองสีมาที่นี่ นอกจากจะรู้ที่อยู่ของแกแล้วยังรู้ตัวตนของวองโกเล่รุ่นที่สิบอีกด้วย นับเป็นโชคของฉันคนนี้จริงๆ"

“อะไรนะ? อั่ก!!”

เพราะมัวแต่สนใจเรื่องที่มันพูดออกมาเมื่อกี๊มากเกินไป จนเปิดช่องว่างให้มันโจมตีใส่หน้าของเขาได้ แถมแรงที่มีมากกว่ามนุษย์ปกติหลายเท่าพาเอาหน้าของยูกิชาไปเสียพักใหญ่

“ถ้าหากฉันจัดการวองโกเล่รุ่นที่สิบได้ อนาคตข้างหน้าวองโกเล่ก็ต้องล่มสลายแน่นอนว่างั้นมั้ยหมายเลข I”

“หนอยยยยย”

เจ้านี่ต้องการฆ่าสึนะโยชิ!

ยิ่งเห็นมันกำลังยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งมากเท่าไหร่ ภาพในวันวานก็ยิ่งฉายชัดมากยิ่งขึ้น ทั้งเสียงกรีดร้องอย่างทรมานแทบขาดใจ ทั้งเลือดสีแดงที่ไหล่ออกจากดวงตา ทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย และภาพสุดท้ายก็คือร่างไร้ลมหายใจของเด็กที่ถูกจับมาทดลอง

ร่างของเหล่าเพื่อนๆของเขา

“ผมไม่ปล่อยให้แกทำอะไรสึนะโยชิเด็ดขาด!!”

กล่าวจบร่างของยูกิก็พุ่งเข้าปะทะกับเดลิเต้ด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์ เช่นเดียวกับอดีตนักวิทยาศาสตร์ที่โกรธแค้นวองโกเล่ที่กล้ามาทำลายศูนย์วิจัยของเขาและฆ่าเหล่าลูกน้องฝีมือดีไปจนหมด แถมยังพาตัวทดลองที่ถูกวิจัยว่าเป็นตัวทดลองตัวเดียวที่ประสบผลสำเร็จไปอีกด้วย

เพราะความแค้นที่สะสมมาจนสติที่เคยมีแต่ความเฉลียวฉลาดแปรเปลี่ยนเป็นวิปลาสจัดการเปลี่ยนร่างกายของตัวเองให้กลายเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ประหลาดเพื่อออกตามหาตัวทดลองและลากกลับไปยังนรกที่มันเคยอยู่ แต่คิดไม่ถึงว่าทายาทวองโกเล่ที่จะถูกแต่งตั้งในอนาคตจะมาอยู่ที่นี่ด้วย

ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว

ทั้งได้หมายเลข I กลับไปและได้ฆ่าวองโกเล่รุ่นที่สิบ

เคร้ง!!

กระบองเหล็กสองท่อนถูกนำมาประกอบติดกันเป็นกระบองขนาดยาวฟาดใส่ศัตรูตรงหน้าด้วยแรงที่มากขึ้น ดวงตาสีแดงลุกโชนไปด้วยความกระหายรอยยิ้มแสยะฉายประดับใบหน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิง แม้จะโดนกรงเล็บแหลมคมเฉือนตามผิวไปบ้างแต่ก็ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น ตรงกันข้ามยิ่งได้รับบาดเจ็บมากเท่าไหร่ รอยยิ้มก็ยิ่งฉีกกว้างขึ้นเรื่อยๆจนเห็นเขี้ยวเล็กๆทั้งสี่ซี่อย่างชัดเจน

โครม!!!

ร่างกายปลิวไปชนกับต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่า ก่อนจะร่วงลงกระแทกกับพื้นดินจนกลายเป็นหลุมขนาดกลาง ยูกิพยุงร่างกายสะบักสะบอมของตัวเองขึ้นยืนก่อนจะกระโดดออกจากหลุมที่ยืนอยู่เมื่อรับรู้ได้ว่าไอ้นักวิทยาศาสตร์โรคจิตมันมาทางดิน

“ชิ!”เสียงหวานสบถเล็กน้อยเมื่อเห็นอาวุธของเขาพังเละไม่เหลือชิ้นดี ทั้งตัวของยูกิตอนนี้เหลือเพียงแค่มีดของเบลเล่มเดียวเท่านั้น

ถ้ามีเจ้านั่นอยู่ด้วยล่ะก็...เขาไม่มีทางเสียเปรียบแบบนี้หรอก

“อ๊ะ!”ดวงตาสีแดงที่ดันไปเห็นร่างของคนรู้จักนั่งหมดสติอยู่ใต้ต้นไม้  ร่างเพรียวพุ่งเข้าไปหาเพื่อนสนิทพร้อมกับเรียกชื่ออีกคนดังลั่น

“ทาเคชิ!!!”

“….”

“บาดเจ็บงั้นเหรอ?”

เกิดอะไรขึ้นตอนเขาถูกซัดปลิวไปกัน

ไม่มีเพียงแค่ทาเคชิเท่านั้น ยูกิยังเห็นผู้บาดเจ็บอีกคนที่นั่งพิงต้นไม้อยู่อีกฝั่งและต้องตกใจเมื่อผู้ชายคนนั้นคือคนที่เจ้าหนูบอกว่าเป็นโรคุโด มุคุโร่

ถ้านั่นใช่มุคุโร่จริงๆ แล้วทำไมพวกสึนะโยชิถึงปล่อยทาเคชิเอาไว้ที่นี่กันล่ะ

มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

“อะไรกันๆ เจ้าหนูนั่นเป็นเพื่อนของแกงั้นเหรอหมายเลข I”เดลิเต้ที่โผล่ออกมาจากดินเอ่ยถามอย่างยียวน รอยยิ้มวิปลาสขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับกรงเล็บกับแขนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นรูปร่างไม่ชวนพิสมัยในสายตายูกิสุดๆ

และยิ่งฟิวส์ขาดมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคยั่วโมโหจากมัน

“ถ้าอย่างงั้นก่อนจะฆ่าวองโกเล่รุ่นที่สิบ ขอฆ่าเจ้าหนูนั่นก่อนล่ะ---อ๊ากกกกกก!!!”

ฉับ!!

ยูกิมองคนที่นอนกุมแขนกรีดร้องทุรนทุรายอยู่บนพื้น มือบางสะบัดอาวุธที่มีคราบเลือดเกาะตามความยาวออกไปราวกับรังเกียจมัน ดวงตาสีแดงเปรยมองแขนที่ถูกตัดด้วยน้ำมือของเขาอย่างเหยียดๆ รอยยิ้มหวานอาบยาพิษแต่งแต้มลงบนใบหน้าก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความกระหายดั่งราชสีห์ที่พร้อมออกฉีกกระชากเหยื่อที่หมายตาเอาไว้

“ถึงมันจะเบาไปซะหน่อย แต่ก็ถือว่าใช้แทนกันได้”เสียงหวานเอ่ยขึ้น โดยที่มือก็ควงอาวุธที่คิบาระ ยูกิโตะถนัดมันที่สุดในตอนที่ถูกคุณป๋าบังคับให้ฆ่าคนตั้งแต่เข้าไปอยู่ในวาเรียได้ครึ่งปี

“น่าเสียดายจังนะที่อาวุธของผมอยู่กับสคลอโล่น่ะ”

“แก!!!”

“เห~ เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”ยูกิเอียงคอมองแขนที่ถูกตัดขาดแถมยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดอีกด้วย

อ่า...ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บนหนองน้ำที่มีแต่สีแดงล่ะ

ช่างเป็นสีที่เหมาะกับเขาที่สุด

“หนอยยย ตายซะ—อ๊ากกกก”

ฉับ!!

แขนอีกข้างที่เหลืออยู่กลับถูกตัดด้วยการตวัดเพียงครั้งเดียวก็ตกลงอยู่ข้างผู้เป็นเจ้าของ น้ำพุเลือดพุ่งกระฉูดออกมาเทราดลงบนพื้นแถมมีบางส่วนกระเด็นมาถูกใบหน้าของยูกิที่กำลังส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าๆๆ สารรูปของแกดูไม่ได้เลยนี่เดลิเต้ รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่ตัวเองโดนตัดแขนทั้งสองข้างแบบนี้ รับรู้ถึงความเจ็บปวดของลูเซียโน่แล้วหรือยัง”รองเท้าบูทหุ้มส้นเหยียบลงบนแขนที่กำลังเน่าลงเพราะถูกสารเคมีชนิดหนึ่งกัดกินมาตั้งแต่แรก

มันเป็นกฎของธรรมชาติหากต้องการพลังก็ต้องมีการแลกเปลี่ยน

“อ๊ากกก ฆ่าฉันๆ....ฆ่าฉันซะไอ้ปีศาจ!!!”

เดลิเต้ที่ตอนนี้กำลังถูกเด็กหนุ่มทรมานด้วยเฉือนเนื้อตามร่างกายออกทีล่ะชิ้น รอยฟันที่ฟาดลงมาเกิดบาดแผลลึกจนเห็นเส้นเลือด ไขมันหรือแม้แต่กระดูก ดวงตาสีแดงฉานกับเสียงหัวเราะสะใจดังลั่นไปทั่วบริเวณลานกว้างแห่งนี้

“ลูเซียโน่เคยโดนทำแบบนี้ด้วยล่ะ เพราะร่างกายไม่ยอมรับสารเคมีตัวนั้นแกเลยตัดแขนของเขา และเพราะความเจ็บปวดที่มากเกินไปของเด็กอายุ 5 ขวบมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องกรีดร้อง”ยูกิเหยียบร่างที่แทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมไว้ใต้เท้า ร่างเพรียมก้มลงไปก่อนจะใช้มือดึงลิ้นของนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องออกมา

แววตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นเรืองรองดั่งปีศาจร้ายกำลังแสยะยิ้มหลอกหลอนเดลิเต้จนตอนนี้กลายเป็นเพียงมนุษย์ขี้ขลาดคนหนึ่งเท่านั้น

“และแกก็หาวิธีกลบเสียงน่าหนวกพวกนั้นด้วยการ…”ยูกิดึงลิ้นของเดลิเต้จนสุดก่อนจะใช้ปลายดาบตัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี

“อ๊ากกกกกกก!!!!!”

ลิ้นสีแดงในมือถูกโยนทิ้งลงบนพื้น ร่างเพรียวถอยออกห่างจากอดีตศัตรูเล็กน้อย ดาบเล่มยาวในมือสะบัดคราบเลือดที่เกาะตามคมมีดอีกครั้งเพราะถ้าขืนไม่ทำความสะอาดมีหวังเจ้าของมันได้ตกใจแน่ๆ

ก็แหม...ดาบนี้มันของทาเคชินี่หน่า

เขาก็แค่ขอยืมตอนเจ้าตัวสลบอยู่ก็เท่านั้นเอง

“เอาล่ะ...เสียเวลามามากเกินพอแล้ว ผมต้องไปตามหาเคียวยะอีกเพราะฉะนั้นแล้ว”

จู่ๆดาบที่ถืออยู่ในมือก็เริ่มมีอะไรบางอย่างไล่กลืนกินจนสุดปลายพร้อมกับออร่าที่มีความบริสุทธิ์สูงลุกโชนส่งแสงแวววาวในสายตาของเดลิเต้ที่กำลังอยู่ในสภาวะหวาดกลัวจนไม่เหลือสติมาขอร้องชีวิตของตนเอง

“ไหนๆแกก็เป็นหนึ่งในคนที่สร้างผมขึ้นมา คงไม่แปลกหรอกที่จะตอบแทนด้วยพลังที่พวกแกอยากจะนำมาใช้ทำลายวองโกเล่”ยูกิแสยะยิ้มมองเหยื่อที่ถูกต้อนให้จนมุม และกำลังรอรับการขย้ำจากราชสีห์ผู้นี้

คมดาบที่เคลือบหนึ่งในไฟดับเครื่องชนยกสูงขึ้นพร้อมกับเสียงหวานขับขานราวกับบทเพลงแห่งความตาย

“แด่ลูเซียโน่เพื่อนรักของผม หวังว่านายจะชอบกับการแก้แค้นของผมนะ”

ฉับ!!!

Precious treasure

“ชิ! พยุงให้มันดีๆหน่อยได้ไหมฟระ!!”

“คุณนี่พูดมากจังนะ เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก”

“หาาาาาาา”

ตึก ตึก ตึก

กึก!

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังเข้าใกล้เรื่อยๆ พาเอาสองคนที่กำลังพยุงกันไปชั้นบนถึงกับหยุดนิ่งพร้อมกับตวัดสายมองที่มาของเสียงอย่างระแวดระวังว่าจะเป็นหนึ่งในศัตรู

ถ้าขืนเป็นศัตรูก็ไม่รู้ว่าจะไหวหรือเปล่า เพราะสภาพพวกเขาตอนนี้ก็ร่อแร่เต็มที

“อันตราย~~อันตราย~~อันตราย~”

เสียงแหลมเล็กของเจ้านกตัวป้อมสีเหลืองบินวนอยู่รอบหัวผู้เป็นเจ้านาย ปากก็ส่งเสียงออกมาเพราะสัญชาตญาณของสัตว์ที่รับรู้ได้ว่าคนที่มาใหม่นั้นอันตรายไม่น่าเข้าใกล้

“ศัตรูงั้นเหรอ?”โกคุเดระที่สภาพตอนนี้บาดเจ็บเพราะผลข้างเคียงและกรงเล็บตรงหน้าอกเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

เขาอยากจะรีบไปช่วยรุ่นที่สิบและก็ยัยคุณหนูที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง โดนซัดซะปลิวขนาดนั้นกระดูกหักไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้

“ชิ!”ฮิบาริสบถออกมาอย่างหงุดหงิดที่สภาพตัวเองไม่สมบรูณ์ครบ 100% ดวงตาสีนิลหรี่มองเงาสีดำที่เริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นโฉมหน้าของคนที่ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้

จริงสิ...เขาเป็นคนสั่งรองกรรมการให้บอกเจ้าลูกแมวนี่ว่าให้อยู่กับเพื่อนๆของเจ้าตัว และไอ้คนที่เขากำลังพยุงอยู่ก็เป็นหนึ่งในคนที่เจ้าลูกแมวน่าจะเกาะอยู่ด้วย

แต่ที่แปลกใจมากกว่าคงเพราะ

“นี่เธอไปทำอะไรมากันแน่ห๊ะยัยคุณหนู ทำไมเลือดท่วมตัวแบบนั้นฟระ แล้วดาบนั่นมันตะบองของไอ้บ้าเบสบอลไม่ใช่เหรอ!!!”

“ฮายาโตะ? แล้วก็เคียวยะด้วย?”ยูกิที่วนหาทางขึ้นไปข้างบนที่ถูกทำลายจนหมดเอ่ยเรียกคนตัวโตทั้งสองอย่างตกใจ ดีใจและกังวลเกี่ยวกับบาดแผลของพวกเขา

ทั้งคู่บาดเจ็บสาหัสเลยนี่

“เธอบาดเจ็บงั้นเหรอ?”

“เอ๋?...ผมมีแผลแค่เล็กน้อยเองนะ”ถ้าจำไม่ผิดก็มีแค่ตรงหน้าท้องกับใบหน้า อ้อ! แล้วก็แผลถลอกตามแขนและขาบ้างนิดหน่อย

“แล้วเลือดพวกนั้นมันมาจากไหนล่ะฟระ!! ไปแช่ออนเซ็นเลือดมารึไง!!!”

“นี่น่ะเหรอ?”ยูกิชี้เสื้อผ้าที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเลือดจนส่งกลิ่นคาวหึ่งไปทั่ว แถมยังหยดติ๋งๆลงบนพื้นเหมือนก๊อกน้ำรั่วเป็นเสียงประกอบอีกต่างหาก ก่อนจะตอบกลับไปอย่างสดใสว่า

“ของศัตรูเก่าน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกผมเชือดทิ้งไปแล้วล่ะ^O^”

“หา? หมายความว่ายังไง นี่อย่าบอกนะว่าเธอ….”

“รีบขึ้นไปข้างบนกันดีกว่านะ ไม่รู้ป่านี้สึนะโยชิจะเป็นยังไงบ้าง”

ยูกิรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกซักถามไปมากกว่านี้ เจ้าลูกแมวเข้ามาช่วยพยุงร่างคนเจ็บขึ้นไปด้านบน โดยมีเจ้านกสีเหลืองตัวป้อมบินตามหลังพร้อมกับเสียงเพลงโรงเรียนนามิโมริไปด้วย

ทิ้งให้คนตัวโตทั้งสองข้องใจกับประโยคของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

[100/100]

เอิ่ม...มันจิตไปไหมคะเนี่ยยยยย

น้องสมแล้วที่ถูกเลี้ยงดูโดยคณะตลกแห่งวองโกเล่

น้องโหดได้มากกว่านี้อีกค่ะ ทรมานซะเลือดอาบตัวเลยเนอะ

เฉลยแล้วนะว่าอาวุธของน้องคืออะไร

ไม่ต้องบอกก็รู้เนอะว่าใครเป็นสอนความบ้าคลั่งให้กับน้อง

ขอแทรกตัวละครประกอบเข้าไปแทนนะคะเวลาเชือดจะได้ไม่เสียดาย

 จะให้น้องแย่งจัดการคุณรัลเซียแทนสึนะมันไม่สมควรค่ะ

ชอบหรือไม่ชอบก็อย่าว่ากันนร้า