คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 16 : ภัยร้ายที่คืบคลานเข้ามา
*ยังไม่แก้คำผิด*
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าสองคู่เหยียบลงบนพื้นพร้อมกับสองร่างที่เดินเคียงคู่กันมาจนถึงหน้าโรงเรียนโดยอย่างสวัสดิ์ภาพ
ดวงตาสีแดงจ้องมองเหล่าคนทรงผมรีเจนท์ที่ยืนออกันอยู่หน้าโรงเรียนเต็มไปหมด
ก่อนจะหันกลับมามองคนข้างกายผู้เป็นหัวหน้าของกรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริ
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อืม”คนตัวสูงตอบกลับมา
ดวงตาสีนิลที่เปี่ยมไปด้วยความคุกรุ่นระคนหงุดหงิดที่โดนใครก็ไม่รู้มาเหยียบหยามถึงถิ่นของเขา
จะต้องโดนขย้ำไม่เหลือชิ้นดี!!
“คงเป็นฝีมือพวกแค้นกรรมการคุมกฎจริงๆน่ะ”
ทว่าเสียงน่ารำคาญของสัตว์กินพืชที่เขาเหม็นขี้หน้าก็ดังขัดขึ้นก่อน
แถมยังเป็นประโยคที่ชวนให้ทอนฟาในมือของเขาฟาดลงบนหน้าของมันให้ยับ
แต่ติดตรงที่เจ้าลูกแมวเข้ามาคล้องแขนของเขาเอาไว้ก่อน
ใบหน้าหวานส่ายไปมา
ดวงตาสีแดงจ้องมองเขานิ่งก่อนจะเป็นเคียวยะที่ต้องเป็นฝ่ายตามใจลูกแมวตัวนิ่มเสียทุกที
อาวุธถูกเก็บเข้าแขนเสื้อพร้อมกับร่างสูงที่มีลูกแมวกอดแขนไม่ปล่อยจะเดินเข้าไปหาสองครูศิษย์ที่ชอบสร้างความวุ่นวายในโรงเรียนของเขา
“ไม่ใช่หรอก”
“คะ..คุณฮิบาริ! แล้วก็ยูกิคุงด้วย”
“อรุณสวัสดิ์สึนะโยชิ”ยูกิเอ่ยทักเพื่อนผมฟูอย่างสดใส
ทว่าแรงกดดันที่เต็มไปด้วยรังสีแห่งความหึงหวงจากพ่อคนโหดพาเอาสึนะอยากจะหนีเข้าโรงเรียนเสียเดี๋ยวนี้เลย
ทำไมยูกิคุงต้องมากับคุณฮิบาริด้วยเล่า!! TOT
“ผะ...ผมแค่มาโรงเรียนเองครับ
ไม่ได้คิดจะปากเสียเลยนะครับ!T^T” ณ ตอนนี้ถ้ารวมร่างกับถนนได้
ซาวาดะ สึนะโยชิคงแทรกตัวลงไปแล้ว
“ไม่ใช่แค่กรรมการคุมกฎอย่างเดียวหรอกที่โดนทำร้าย”
“หมายความว่ายังไง?”รีบอร์นที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น เพราะตามข่าวที่ได้รับมาส่วนมากจะเป็นกรรมการคุมกฎที่โดนลอบทำร้ายเสียส่วนใหญ่
แต่ไม่คิดว่าข้อมูลใหม่ที่ได้รับจากเจ้าลูกแมวมันจะมีมากกว่านั้น
“พวกนักเรียนนามิโมริก็โดนด้วยน่ะสิ”
“พวกเกเรที่ไม่รู้จักเจียมตัวน่ะ
แน่นอนสะเก็ดไฟที่ร่วงลงมาก็ต้องรีบดับ”
เคียวยะมองเจ้าสัตว์กินพืชหัวฟูนิ่ง
ก่อนที่ร่างสูงจะใช้แขนที่ถูกลูกแมวกอดเปลี่ยนเป็นโอบเอวบางเข้าแนบชิดลำตัว
โดยที่มืออีกฝ่ายก็ตวัดทอนฟาฟาดใส่คนที่แอบซุ่มอยู่ด้านหลัง
“คิดจะทำอะไร”น้ำเสียงดุดันกับแววตาแข็งกร้าวจ้องมองชายหนุ่มที่ชุดกาวน์บนพื้น
“โอ๊ยๆ
เจ็บจังเลยนี่มันอะไรกันเนี่ย”
“ด็อกเตอร์ชามาล!!”
เคียวยะมองเจ้าลูกแมวในอ้อมกอดที่กำลังใช้สายตาจ้องมองต้นคอของเขาอยู่
ก่อนจะลากสายตาไปมองหมอโรคจิตที่นั่งกุมหัวอยู่บนพื้น
“รู้สึกเหมือนมีอะไรมารบกวนน่ะ แต่ดูเหมือนจะคิดไปเอง”กล่าวจบก็พาเจ้าลูกแมวที่เลิกจ้องต้นคอของเขาเข้าไปในโรงเรียน
แต่เจ้าตัวดันบอกว่าจะเข้าไปกับเพื่อนสนิท เคียวยะที่ชอบตามใจลูกแมวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นเช่ากัน
ยูกิมองคนตัวสูงที่กำลังจับคอตัวเองเพื่อสำรวจมันอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะเดินผ่านสึนะโยชิและเจ้าหนูไป ร่างนุ่มนิ่มเดินมาหยุดอยู่ตรงข้างครูพิเศษจอมป่วนโดยที่เจ้าหมอโรคจิตยืนเท้าแขนลงกับกำแพงบ้านพร้อมกับประโยคที่ดูเหมือนจะรู้กันอยู่แค่สองคน
“การวางเงื่อนไขแบบคลาสสิค แต่ฤดูนี้ไม่มีซากุระก็คงไม่เป็นไรนะ”
“อ่า”
“คิดจะทำอะไรกับเคียวยะ”ยูกิเอ่ยถามคนทั้งสอง ดวงตาสีแดงจ้องมองนักฆ่าของโลกมาเฟียนิ่ง “ยุงนั่นน่ะมันของคุณนี่ จะทำอะไรผมไม่ว่าหรอกนะแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเคียวยะล่ะก็”
รอยยิ้มแสยะกับดวงตาสีแดงฉานเรืองรองมองเหยื่อทั้งสองตรงหน้าคล้ายกับกำลังข่มขู่ราวกับราชสีห์ตัวใหญ่
กลิ่นอายชวนน่าขนลุกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้ผ่านเรื่องราวความตายและกลิ่นคาวของเลือดมาอย่างช่ำชอง
“ต่อให้พวกคุณเป็นคนของวองโกเล่
ผมก็ซัดไม่เลี้ยง”
“….”
เจ้าลูกแมวนี่กำลังหวงเจ้าของอยู่สินะ
ชักคิดผิดแล้วสิที่ไปแหย่เจ้านายของสัตว์ร้ายตัวนี้น่ะ
มิโดริ
ทานาบิคุ นามิโมริโน~~
“เพลงโรงเรียนฉันมาจากไหนกันล่ะเนี่ย”สึนะหันซ้ายหันขวาเพื่อหาที่มาของเสียง
ยกเว้นแต่ยูกิที่กำลังหันหน้าหนีเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้เจ้าของเสียงเรียกเข้าได้ยิน
ก็แหม...มันทั้งน่าขำและน่ารักเลยนี่
เคียวยะน่ะมีมุมน่ารักหลายมุมเชียวนร้า~~~~
“งั้นเหรอ...ใช่”ใบหน้าหล่อหันกลับมามองคนด้านหลัง “เพื่อนของคุณหรือเปล่า”
“เอ๋?”
“ซาซางาวะ เรียวเฮโดนเข้าแล้วล่ะ”
“..!!!..”
Precious treasure
“คุณพี่ชายเป็นยังไงบ้างครับ!!!”
“ซาวาดะ คิบาระ”เรียวเฮที่แขนและขาถูกเข้าเฝือก
หันมามองประตูห้องที่ถูกเปิดออกโดยรุ่นน้องคนสนิท
“ฉันดูน่าสมเพชมากเลยสินะ”
“ไม่ได้น่าสมเพชซะหน่อย”ยูกิจ้องมองบาดแผลที่ดูแล้วศัตรูคงกะจะเล่นให้พิการกันไปเลย แต่เพราะร่างกายของพี่ชายเมดิสันผู้เลือดร้อนมีกล้ามเนื้อค่อยแบ่งเบาภาระอยู่
เลยไม่อันตรายจนถึงขั้นโคม่า
“อาการเป็นยังไงบ้าง”รีบอร์นกระโดดขึ้นมานั่งบนไหล่ของยูกิเอ่ยถามคนเจ็บที่ดูแล้วคงจะหนักเอาการ
“กระดูกหักไปหลายซี่เลยล่ะ
คงประมาทไปด้วยแต่พวกนั้นน่ากลัวและเก่งมากเลยนะ”
แบบนี้มันสาหัสมากเลยนี่
เจ้าพวกนั้นหรือว่าจะเป็นพวกเดียวกับเจ้าของเสียงหัวเราะโรคจิตที่ชวนให้ยูกิอยากจะสับแหลกแยกส่วนเป็นชิ้นๆ
ยูกิปล่อยให้พวกสึนะโยชิพวกคุยถามถึงตัวคนร้าย
ก่อนที่พวกเราทั้งสามจะเดินออกจากห้องของคุณพี่ชาย
ก็พบเจอกับเหตุการณ์ตึงเครียดเพราะทั้งโรงพยาบาลมีแต่นักเรียนนามิโมริทั้งนั้น
“คุณหนูครับ”
“อ๊ะ...คุณรีเจนท์”ยูกิส่งเสียงเรียกรองกรรมการคุมกฎที่กำลังเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างสงสัย
ดวงตาสีแดงกวาดตามองหาคนตัวสูงก็ไม่พบแม้แต่กลุ่มผมสีปีกกาเลยสักเส้น
ลางสังหรณ์มันร้องเตือนว่าเคียวยะกำลังตกอยู่ในอันตรายแม้จะรู้ดีว่าอีกคนแข็งแกร่งมากแค่ไหน
แต่ความรู้สึกแย่ๆมันก็ยังรุมเร้าร่างกายของเขาเอาไว้
“คุณเคียวให้ผมมาแจ้งว่าต่อคุณหนูต้องอยู่กับเพื่อนของคุณหนูไปก่อนนะครับ
เพราะตอนนี้คุณเคียวกำลังบุกไปจัดการศัตรูอยู่ครับ”
“คนเดียวเหรอ”
“เอ๊ะ”คุซาคาเบะมองคุณหนูตัวน้อยที่ยืนก้มหน้าตั้งแต่ที่เขาแจ้งสารจากหัวหน้าให้ทราบ
จู่ๆร่างกายก็รู้สึกหนาวๆราวกับกำลังยืนอยู่บนภูเขาน้ำแข็ง
ไม่เพียงแค่นั้นทุกคนที่อยู่ใกล้ๆก็พลอยโดนความหนาวเย็นกัดกินร่างกายและจิตใจไปด้วย
ซึ่งต้นเหตุมาจากคุณหนูของเหล่ากรรมการคุมกฎที่นักเรียนนามิโมริต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่าคิบาริ
ยูกิโตะนักเรียนม.ต้นห้อง 1-A นั้น…
เป็นดวงใจของฮิบาริ เคียวยะ
“ทำไมถึงปล่อยให้เคียวยะไปคนเดียว”
“เอ่อ..เดี๋ยวก่อนครับคุณหนู!!!”
คุซาคาบะเอ่ยเรียกคุณหนูตัวน้อยที่วิ่งออกไปจุดหมายคงหนีไม่พ้นสถานที่ที่เจ้านายของเขาอยู่แน่ๆ
ก่อนที่กรรมการคุมกฎทั้งสองจะวิ่งตามคุณหนูของพวกเขาไป
ยูกิที่กำลังวิ่งไปยังโรงเรียนโกคุโยด้วยความเร็วไม่คงที่
ดวงตาสีแดงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความหวาดกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆแรงกับคนตัวโต
ต่อให้พร่ำบอกว่าเคียวยะน่ะแข็งแกร่งที่สุดในนามิโมริยังไง
แต่ลางสังหรณ์ของเขาไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้ง
ตู้มมมมมมม!!!
“เสียงนี่มันระเบิด...ฮายาโตะ!!”
จริงสิ...พวกนั้นไม่ได้เล่นงานแต่กรรมการมคุมกฎ
นักเรียนคนอื่นๆก็โดนเล่นงาน
ถ้าหากพวกมันเล่นงานตามการจัดลำดับความแข็งแกร่งของนามิโมริล่ะก็…
ทั้งฮายาโตะ ทั้งทาเคชิก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของพวกมัน!!
“บ้าเอ๊ย!!!”ยูกิสบถลั่น ก่อนที่จะเปลี่ยนทิศทางไปยังทิศที่มีการต่อสู้
และก็พบกับความช็อกเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสนิทนอนสลบอยู่บนพื้น
ตรงเสื้อมีเลือดสีแดงไหลออกมาจนชุ่มเสื้อนักเรียน
นี่มันอะไรกัน?
“ฮะ...ฮายาโตะ”
ในดวงตาสีแดงมีแต่ภาพของโกคุเดระเพียงคนเดียว
ร่างกายสั่นเทาไปหมดทุกส่วน
จมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดของการสูญไปคนแล้วคนเล่าสำหรับเพื่อนเล่นที่ถูกคนน่ารังเกียจพวกนั้นจับไปทดลองจนถึงแก่ความตาย
แม้แต่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตอนที่อยู่ในศูนย์วิจัยก็ยังตายจากไป
ไม่เอาอีกแล้ว
ไม่อยากให้หายไปอีกแล้ว
อุตส่าห์เปิดใจยอมรับกับคำว่าเพื่อนได้อีกครั้งแล้วแท้ๆ
“รีบทำให้จบดี---”
พลั่ก!!!!!
ร่างโชกเลือดของเด็กหนุ่มในเครื่องแบบโกคุโยถูกถีบกระเด็นไปไกล
เช่นเดียวกับคนมาใหม่ที่คว้าร่างของสึนะเอาไว้ได้ก่อนที่เข็มแหลมจะพุ่งเข้าใส่
“เอ๋?”
“พุ่งมาเซฟได้ทันเวลาพอดีเลย”
“ยามาโมโตะ!”สึนะมองเพื่อนตัวสูงที่เข้ามาช่วยเขาเอาไว้ได้ทัน
ก่อนจะหันไปมองร่างเพรียวของเพื่อนอีกคนกำลังถืออะไรบางอย่างส่งแสงแวววับอยู่ในมือ
นั่นมันมีดไม่ใช่เหรอ!!!
ไหนยูกิคุงพกแต่กระบองไง
แล้วทำไมถึงพกมีดไว้ด้วยล่ะ!!
“แบบนี้ท่าจะไม่สวยแล้วนะ”ยามาโมโตะมองเพื่อนสนิทตรงหน้า ก่อนจะตวัดสายตาคมเฉี่ยวของตัวเองไปยังศัตรูที่อยู่ในสภาพร่อแร่เต็มทน
แต่ก็ยังสามารถโจมตียูกิกับยามาโมโตะได้อย่างแม่นยำ
“นี่พวกเธอทำอะไรกันอยู่น่ะ!!!”เสียงตะโกนของตำรวจที่กำลังวิ่งมาที่นี่พร้อมกับพลเมืองดีที่เห็นเหตุการณ์
ดวงตาดุร้ายทั้งสองคู่จ้องมองศัตรูตรงหน้าเขม็งและเตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีครั้งถัดไป
“นายเป็นเหยื่อที่เคนหมายตา
ฉันไม่อยากเคืองกับเพื่อน”
เสียงราบเรียบเอ่ยบอกกับยามาโมโตะ
ก่อนจะหันมามองเหยื่อที่ถูกจัดว่าแข็งแกร่งอันดับหนึ่งคู่กับฮิบาริ เคียวยะ
แถมเป็นบุคคลที่ท่านผู้นั้นต้องการพากลับไปอย่างไร้รอยขีดข่วนอีกด้วย
“ส่วนนายเป็นเหยื่อของท่านผู้นั้น
ตามจริงก็อยากจะพาไปด้วยอยู่หรอกแต่สภาพร่างกายตอนนี้คงไม่ไหว”
“หมายความว่ายังไง”ยูกิมองคนตรงหน้าอย่างระแวง ก่อนที่ร่างกายจะหยุดนิ่งยามได้ยินประโยคนั้นเต็มๆสองหู
“คนที่ถูกจัดว่าแข็งแกร่งคู่กับฮิบาริ
เคียวยะที่ตอนนี้คงหมอบอยู่ใต้เท้าของท่านผู้นั้นเป็นกระสอบทรายให้ระบายเล่น
ถ้าเป็นนายท่านผู้นั้นต้องชอบมากแน่ๆ”
“..!!!..”
ไม่จริงใช่ไหม
คนอย่างเคียวยะน่ะเหรอจะเสียท่าให้ง่ายๆแบบนั้น
...โกหก...
ร่างเพรียวทำท่าจะวิ่งตามชายคนนั้นไป
แต่กลับถูกวงแขนแกร่งของยามาโมโตะรวบเอาไว้ก่อน พร้อมกับฝ่ามือหนากำลังลูบกลุ่มผมนุ่มไปมาอย่างปลอบประโลมให้คนตัวเล็กที่กำลังสั่นเทาไปด้วยความโกรธใจเย็นลง
“ใจเย็นๆ
ตอนนี้พวกเราต้องพาโกคุเดระไปหาหมอก่อนนะ”
“….”
“แล้วเราค่อยบุกไปเอาคืนพวกนั้นด้วยกันนะ”
“อืม”
เมื่อได้ยินดังนั้น
ยามาโมโตะก็ตัดสินใจเข้าไปช่วยสึนะประคองโกคุเดระขึ้นมาและพาไปหาหมอโดยมียูกิเดินตามหลังมาติดๆ
ใบหน้าหวานไร้ความสดใสและอ่อนโยนเหมือนทุกวัน
ตอนนี้มีแต่ความเรียบเฉยดั่งตอนแรกที่ถูกช่วยเหลือออกมาจากห้องทดลองโสมนนั่น
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้อยู่ในสีหน้านี้
อ่า...ก็คงจะตอนที่คุณป๋าถูกจองจำล่ะสินะ
ช่างน่าคิดถึงจริงๆ
[100/100]
ลูกแมวในโหมดรูปปั้นกำลังพบเจอกันเร็วๆนี้
ห่วงเจ้าของมากมั้ยลูก ขุมทรัพย์ของหนูต้องไม่เป็นอะไร
อาจจะยังไม่มีโมเม้นซะเท่าไหร่ แต่หลังจากศึกโกคุโยมารัวๆแน่นอน~
ความคิดเห็น