FIC boku no hero academia X kimetsu no yaiba |Different world| #ฟิคเด๋อกับเด๋อมาเจอกัน

ลำดับตอนที่ #8 : เด๋อกับเด๋อมาเจอกัน : CHAPTER 08 (100/100)

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง kimetsu no yaiba 

เป็นแนวข้ามโลก ตัวละครหลักคือ โทโดโรกิ โชโตะ

อยากเห็นโมเม้นคุณชายจอมเด๋อกับคุณกิยูผู้เด๋อกว่า ติดตามกันเยอะๆนะ♥

EP.08

            *ยังไม่ได้แก้คำผิด

สิ่งแรกที่ดวงตาต่างสีคู่นี้เห็นคือเพดานไม้ที่จำได้ว่าเคยเห็นมันในตำหนักผีเสื้อ และสิ่งที่สองที่ตามมาก็คงจะเป็นเสียงโวยวายของใครสักคนที่อยู่ข้าง ๆ ไหนจะรังสีมืดมนอันแสนคุ้นเคยที่ทำเอาโชโตะอดจะเหลือบมองด้านขวาของตัวเองไม่ได้

ชิ้ง! +_+

โอเค...แล้วละว่าเจ้าของรังสีมืดมนนี่เป็นของใคร

โทโดโรกิ โชโตะคิดว่าตัวเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก นอกเสียจากผลกระทบกับการใช้อัตลักษณ์เกินขีดจำกัดเท่านั้น

ทั้งที่ตัวเขาดูจะปกติที่สุดแล้ว แต่ทำไมเขาต้องมาสวมชุดคนป่วยและนั่งจ้องใบหน้าปลาตายของชายหนุ่มที่ถูกโมเมว่าเป็นพี่ชายของเขาไปเรียบร้อย แถมอีกฝ่ายก็ยังนั่งนิ่งเป็นญาติคนไข้ไม่ยอมไปไหน ตั้งแต่ที่เขาถูกหามกลับมาที่ตำหนักผีเสื้อเมื่อสองวันก่อนแล้ว

อ้อ...จริงสิห้องนี้ไม่ได้มีแค่เขากับเสาหลักวารีที่สวมฮาโอริไม่สมประกอบนี่หน่า

“เจ้าหนูไฟน้ำแข็ง!! ขอบคุณที่ช่วยชีวิตของฉันนะหลังจากนี้นายอยากได้อะไรก็บอกฉันคนนี้ได้ ต่อให้ยากเย็นแค่ไหนก็จะไปหา---”

ชิ้ง!!!

ไม่ทันได้พูดจบประโยคดี เจ้าของดวงตาเด็ดเดี่ยวอย่างเร็นโกคุก็ดันถูกสายตาพิฆาตจากเสาหลักที่ชอบปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวมองกลับมาอย่างอาฆาต ไม่รวมถึงรังสีมืดหม่นที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาเสียบแทงตามร่างกายเขาได้ทุกเมื่อหากยังพูดมากไม่ยอมหยุด

ส่วนทางด้านคนปกติในคราบคนป่วยก็ได้แต่กลอกตามองสงครามระหว่างเสาหลักน้ำกับไฟที่มันช่างไม่ลงตัวเหมือนอัตลักษณ์ของเขาที่ชอบตีกันเวลาใช้อีกฝ่ายมากเกินไป ครั้นจะเร้นกายหนีออกไปจากบรรยากาศร้อนๆหนาวๆก็ทำไม่ได้

ดันถูกดักทางเอาไว้ทั้งสองแบบนี้มันจะหนีไปได้ยังไงกัน

ครืดดด

ในระหว่างที่ใกล้จะเกิดการห้ำหั่นระหว่างเสาหลักเพลิงกับเสาหลักวารีในไม่ช้า เสียงประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กน้อยวัยสิบขวบที่ถอดหน้าตาออกมาจากเสาหลักเพลิงแทบทุกส่วน ในมือก็ถือถาดอะไรสักอย่างที่มันคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับอาหารโปรดของเขา เพียงแค่ไม่มีถ้วยไว้เอาจุ่มเส้นก็เท่านั้น

ไม่ผิดแน่...นั่นมันสิ่งที่เขาโหยหายมาตลอดตั้งแต่เข้ามาอยู่ในโลกนี้!!!

“ทะ...ท่านพี่...ข้า...หวา!!!”

หมับ!!!

สูด~~

เจ้าหนูเร็นโกคุน้อยถึงกับอ้าปากเหวอ เมื่อจู่ๆอาหารที่เจ้าตัวทำมาให้พี่ชายโดยเฉพาะดันถูกฉกไปโดยฝีมือของพี่ชายผมแปลกประหลาดที่กำลังยืนสูดเส้นสีขาวเข้าปากอย่างรวดเร็ว ใบหน้าตายด้านที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยจะหันมาจ้องมองดวงตากลมโตแลดูประหม่าแฝงไปด้วยความขี้อายนั่นมันเหมือนกับมิโดริยะเป๊ะ

อ่า...เมื่อไหร่จะได้กลับหามิโดริยะกันนะ??

อยากให้เจ้าตัวมาหาเขาที่นี่จัง

ในขณะที่คนหนึ่งกำลังเหม่อมองเพดานพร้อมกับเคี้ยวของโปรดของตัวเองไปด้วยอยู่นั้น ทางด้านสองเสาหลักแห่งขั้วตรงข้ามก็กำลังเขม่นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยเฉพาะกับโทมิโอะที่ตัวเองนั้นสถาปนาตำแหน่งพี่ชายอย่างหน้ามึน ๆ ก็เกิดอาการหวงตำแหน่งขึ้นมาจนถึงขั้นหลุดจากการจำศีลกันเลยทีเดียว

“เจ้าไม่จำเป็นต้องตอบแทนโชโตะหรอกเร็นโกคุ” นับเป็นครั้งแรกที่เสาหลักวารีพูดมากกว่าสามคำ แถมยังมีฝีปากร้ายกาจจนคนอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาอย่างเร็นโกคุอดจะคิ้วกระตุกขึ้นมาไม่ได้

เจ้าหมอนี่มันหมาป่าห่มหนังแกะชัด ๆ

“ข้าว่าข้าถามเจ้าหนูไฟน้ำแข็งนะ ไม่ได้ถามเจ้าซะหน่อยนี่โทมิโอกะ” หากคิดว่าเสาหลักเพลิงคนนี้จะยอมแพ้คนที่มักปลีกวิเวกไปอยู่เพียงลำพัง โดยไม่แม้แต่เข้าร่วมกลุ่มกับคนอื่นละก็

มันไม่ได้อยู่ในบันทึกยามว่างของเร็นโกคุ เคียวจูโร่หรอก!!!

“ข้าตอบในฐานะผู้ปกครองของโชโตะในตอนนี้”

“แต่ถ้าข้าจำไม่ผิด” เร็นโกคุแสร้งยกมือขึ้นมาเท้าคาง ก่อนจะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเหนือกว่าว่า

“เจ้าแค่บังเอิญโชคดีที่ได้ไม้ยาวจากการสุ่มดวงนี่”

“….”

“โดนจี้ใจดำสินะโทมิโอกะ!”

“….”

เร็นโกคุแทบอยากจะหัวเราะออกมาเสียเดี๋ยวนี้ กับชัยชนะที่ตัวเองได้รับหลังจากที่เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าเพราะไม่สามารถเถียงข้อเท็จจริงนี่ได้ แต่แล้วรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าของเสาหลักเพลิงก็เป็นหายต้องจางหายไป เมื่อดวงตาสีครามหม่นที่เงยขึ้นมาพร้อมกับบรรยากาศกดดันที่แผ่กระจายรอบห้องพันฟื้นแห่งนี้

เอ...หรือเขาหยอกอีกฝ่ายแรงเกินไปหรือเปล่านะ

“ไป”

“ห๊ะ?”

ดาบนิจิรินที่เหน็บอยู่ตรงเอวถูกชักออกมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าดุร้ายที่หาได้ยากจากคนที่มักทำหน้ามึนและเย็นชาอยู่ตลอดเวลา บัดนี้มันทั้งเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าอสูรที่กำลังบ้าคลั่งเสียอีก

ไม่รวมถึงประโยคถัดมาที่เล่นเอาเร็นโกคุถึงกับทำหน้าเหวอเพราะไม่สามารถรับมือกับเสาหลักวารีในโหมดนี้ได้

ไม่สิ...คงไม่ใช่แค่เขา อาจจะรวมถึงเสาหลักคนอื่น ๆ ที่หากมาเห็นอีกฝ่ายตอนนี้ก็คงจะขอยอมแพ้ตั้งแต่ประโยคนี้ถูกกล่าวจนครบทุกถ้อยทุกคำแล้วละ

“ไปประลองดาบกับข้าข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย!!!”

“หาาาาาา”

ณ ตอนนี้เร็นโกคุ เคียวจูโร่รู้ซึ้งแล้วว่าอย่าได้ริอาจไปทำให้โทมิโอกะ กิยูโกรธเด็ดขาด

เพราะเจ้าตัวเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเลยน่ะสิ!

“หืม สองคนนั้นทำอะไรกันน่ะ”

ทางด้านตัวต้นเหตุแห่งสงครามระหว่างไฟกับน้ำ ก็เผยสีหน้าฉงนออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะเลิกสนใจการทะเลาะของผู้ใหญ่ไม่ปกติทั้งสอง มาสนใจเจ้าหนูเร็นโกคุน้อยที่ยังคงแสดงท่าทีเขินอายกับเขาอยู่ แต่พอได้พูดคุยก็ลดความเกร็งลงบ้างแล้วเหมือนกัน

“ที่โลกของท่านไม่มีอสูรหรือขอรับ”

“อือ มีแต่วิลเลินน่ะ”

“วิลเลิน? มันคืออะไร?” เจ้าหนูเร็นโกคุเอียงคออย่างสงสัย ดวงตาที่เหมือนกับผู้เป็นพี่ชายส่งแววระยิบระยับยามที่ได้ยินโชโตะเล่าถึงโลกของเขาว่ามันมีอะไรที่แตกต่างจากที่นี่บ้าง

ยิ่งเล่าถึงสิ่งที่โลกนี้ไม่มี เจ้าหนูก็ยิ่งตื่นเต้นพร้อมกับหลุดเสียงอุทานออกมาทุกครั้งที่เขาอธิบายว่าแต่ละสิ่งมันใช้ยังไง และมีสิ่งไหนที่คล้ายคลึงกับที่นี่บ้าง ซึ่งระหว่างนั้นหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้ปกครองจำเป็นที่กำลังเดินออกจากห้องไป ทว่าสิ่งหนึ่งที่ผิดปกติก็คงจะเป็นมือข้างหนึ่งถือดาบนิจิรินอวดความคมกริบ ส่วนมืออีกมือหนึ่งนั้น...

“ทะ...ท่านพี่…”

“โอ้ว! เซ็นจูโร่ พี่ขอรบกวนเจ้าไปเอาดาบมาให้หน่อยสิ” เร็นโกคุที่เห็นน้องชายยังไม่ได้กลับบ้านก็เอ่ยขอความช่วยเหลือทันที

ถ้าเป็นตอนปกติเจ้าหนูเร็นโกคุก็รีบออกไปเอาดาบมาให้ผู้เป็นพี่อยู่หรอก แต่เพราะนี่มันไม่ปกติน่ะสิ!!

คนปกติที่ไหนจะมาขอให้ไปเอาดาบ ในขณะที่คอเสื้อตัวเองกำลังถูกเสาหลักวารียึดเอาไว้และลากเจ้าตัวออกจากห้องกันละ!!!

พิลึกเกินไปแล้ว!!!

Different world

“^^;”

“+_+”

“^^;;”

“+__+”

“เอ่อ...ใครก็ได้บอกข้าทีว่าบรรยากาศนี่มันคืออะไรกัน?” อิโนะสึเกะกระซิบถามทันจิโร่กับเซ็นนิสึตที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก คล้ายกับคนหาคำพูดมาตอบเพื่อนสนิทผู้ชอบสวมหัวหมูป่าจอมขี้สงสัยคนนี้ไม่ได้

อย่าว่แต่ตามหาเลย พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเสาหลักขั้วตรงข้ามถึงมายืนปล่อยรังสีสองขั้วใส่กันได้

คนหนึ่งก็ฉีกยิ้มเจื่อน ๆ พยายามหลบสายตาไปทางอื่น

คนหนึ่งถึงหน้าจะนิ่งแต่มือที่จับดาบนิจิรินนั่นมันเตรียมพร้อมตวัดใส่อยู่ตลอดเวลา

ไม่ว่าจะคนไหนก็แปลกประหลาดไปหมดนั่นแหละ

“ทะ...ท่านพี่” และแล้วเสียงสวรรค์ที่หยุดบรรยากาศร้อน ๆ หนาว ๆ ของเสาหลักทั้งสองได้ก็คือเด็กน้อยที่หน้าตาถอดแบบมาจากเสาหลักเพลิงเกือบทุกส่วน กำลังเดินอุ้มดาบประจำตัวของผู้เป็นพี่ชายเข้าไปหาด้วยสีหน้ากังวลอย่างไม่ปิดบัง

“โอ้! ขอบใจนะเซ็นจูโร่” เร็นโงคุคนพี่หยิบดาบนิจิรินประจำของตนมาจากน้องชาย แม้ร่างกายจะยังไม่หายดีแต่ในเมื่อตกปากรับคำที่จะประลองดาบกับเสาหลักวารีไปแล้ว

ลูกผู้ชายย่อมไม่ผิดคำพูด!!!

“ข้าไม่ออมมือให้หรอกนะโทมิโอกะ!”

“ดะ...เดี๋ยวสิ! นี่พวกเขาจะสู้กันจริง ๆ งั้นเหรอ” เซ็นนิสึตแทบจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นเพราะความเลิ่กลั่ก เมื่อรู้ว่าเหตุใดเสาหลักทั้งสองถึงได้มายืนจ้องหน้าปานจะกลืนกินอยู่ด้านนอกของตำหนักผีเสื้อ

และยิ่งช็อกโลกเข้าไปใหญ่เมื่อคนที่ขอท้าประลองดาบกลับเป็นเสาหลักที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า อีกฝ่ายที่ทำตัวสงบนิ่งเหมือนสายน้ำที่ไร้ลมพัดผ่านจะเป็นฝ่ายท้าซะงั้น

คนอย่างคุณโทมิโอกะเนี่ยนะที่เป็นฝ่ายท้าประลองดาบกับคุณเร็นโงคุ

ฝนได้ตกเป็นหิมะแหงม ๆ

แม้อยากโต้แย้งให้แก่เสาหลักวารีมากขนาดไหน ทว่าความจริงก็ย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ ว่าผู้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนคือโทมิโอกะ กิยูผู้กำลังชักดาบนิจิรินออกจากฝักและเตรียมร่ายรำเพลงดาบปราณวารีของตน เช่นเดียวกับเร็นโงคุที่แม้บาดแผลภายนอกจะยังไม่หายดี ทว่าเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่รอบกายนั้นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งไม่แพ้เสาหลักวารีเลยแม้แต่น้อย

ต่างฝ่ายต่างจดจ้องราวกับกำลังต่อสู้อยู่ในห้วงแห่งความคิด ท่ามกลางสีหน้าลุ้นระทึกจากสามหน่อจอมป่วนประจำหน่วยพิฆาตอสูร ที่บางคนถึงขั้นอยากลงสนามไปร่วมประลองกับทั้งสองเสียเต็มแก่ บางคนก็เกิดอาการเลิ่กลั่กคล้ายกับระแวงอะไรบางอย่างที่หลบซ่อนอยู่ในตำหนักผีเสื้อ และบางคนก็กำลังหันไปลากตัวต้นเหตุของการต่อสู้ระหว่างเปลวเพลิงกับวารี อย่างเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีประหลาดที่เอาแต่นั่งซดอาหารโปรดของตัวเองอยู่เพียงลำพัง

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะโชโตะคุง! นายจะมานั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างนี้ไม่ได้นะ!!”

“ไม่!”

ใบหน้าหล่อส่ายไปมาอย่างรวดเร็ว สองมือประคองถ้วยโซบะในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมสุดฤทธิ์ ส่วนขาข้างหนึ่งก็จัดการเกี่ยวกับเสาไม้ยึดตัวไม่ให้ไปตามแรงลากของทันจิโร่ ที่เที่ยวเอาแต่บอกให้เขาไปห้ามศึกน้ำกับไฟนั่นอยู่ได้

เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย แค่ไปแย่งโซบะของเสาหลักเพลิงมาเป็นของตนเองนะ ส่วนเรื่องการท้าประลองดาบอะไรนั่นมันเป็นความคิดของเจ้าบ้าโทมิโอกะนั่นต่างหากเล่า

เขาไม่มีส่วนข้องใด ๆ ทั้งสิ้น!!!

เพราะทันจิโร่มัวแต่ฉุดกระชากลากถูเพื่อนต่างโลกอยู่เพียงลำพัง เลยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าด้านหลังของเจ้าตัวนั้นได้เกิดการต่อสู้ระหว่างเปลวเพลิงกับวารีเป็นที่เรียบร้อย ครั้นจะเข้าไปห้ามก็กลัวว่าเป็นตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิม แถมพละกำลังของเสาหลักทั้งสองก็เก่งกาจว่าตัวเขาที่ยังต้องฝึกหาประสบการณ์อีกมาก

ตู้มมม!!!

“อ๊ากกกก!!! แบบนี้ไม่ดีแหงม ๆ เลยโว้ยยยย” เซ็นนิสึตกรีดร้องโหยหวนสุดเสียง สองมือขยุ้มผมของตัวเองไปมาอย่างบ้าคลั่ง ไหนจะสีหน้าที่แสดงออกมาราวกับโลกกำลังจะแตกในไม่ช้า มันช่างน่าขบขันในสายตาของโทโดโรกิอยู่ไม่น้อย

ว่าแต่ที่หมอนั่นกำลังทำหน้าเหมือนโลกทล่มทลายนั่นเพราะกลัวอะไรอยู่สินะ?

แล้วสิ่งที่กลัวมันคืออะไรกันละ??

โทโดโรกิยกมือเท้าคางอย่างใช้ความคิด ในขณะที่สายตาก็จ้องมองการต่อสู้ของสองเสาหลักที่ดูจะหนักหน่วง รุนแรงมากกว่าเดิมจนคิดว่าอีกเดี๋ยวเสาหลักคนอื่นที่ไม่มีภารกิจปราบอสูรในวันนี้คงได้แห่กันมาที่ตำหนักผีเสื้อแน่ ๆ

“โอ๊ะ!”

“มีอะไรงั้นเหรอโชโตะคุง?” ทันจิโร่ที่ได้แต่นั่งปลงตกเพราะไม่สามารถหยุดการต่อสู้ของเสาหลักทั้งสองได้ ก็เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างสงสัยเพราะเสียอุทานที่ดังขึ้นแผ่วเบานั่น

โทโดโรกิที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าหนึ่งในเสาหลักที่ไม่ได้ออกไปทำภารกิจปราบปรามอสูรนั้นมีใครบ้าง และยิ่งดวงตาต่างสีคู่นี้กำลังมองไปยังจุด ๆ หนึ่งที่เอ่อล้นไปด้วยบรรยากาศน่าขนลุก รวมไปถึงรังสีทมิฬที่ลอยฟุ้งแผ่กระจายเป็นวงกว้างนั่นอีก

“ฉิบหาย”

“ห๊ะ? ฉะ...อะไรหายนะโชโตะคุง?” ทันจิโร่ผู้ยังไม่ช่ำชองคำศัพท์ในโลกของเพื่อนสนิทก็ถึงกับทำหน้าสงสัยเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการเรียนรู้คำอุทานที่ออกไปทางหยาบคายนั่น

โทโดโรกิ โชโตะเป็นบุคคลประเภทไม่ค่อยพูดคำหยาบคายออกมาเท่าไหร่นัก หากเรื่องนั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ตนวุ่นวายจริง ๆ เพราะงั้นมีไม่บ่อยหรอกที่พ่อหนุ่มสุดเย็นชาประจำห้อง A จะหลุดคำพูดแนวนี้ออกมา

ทุกอย่างเป็นความผิดของบาคุโก!!!

พรึบ!!

“หนีกันเถอะทันจิโร่”

“เอ๊ะ?”

ทันจิโร่มองการะทำของเพื่อนต่างโลกอย่างงง ๆ ยิ่งอีกคนหันมาบอกเขาหน้าตายก่อนจะพุ่งไปคว้าเซ็นจูโร่ที่อยู่อีกฝั่งกระโดดข้ามกำแพงไม้ออกไปอย่างรวดเร็ว จนพี่ชายคนโตของบ้านคามาโดะประมวลผลความคิดไม่ทัน ทว่าไม่นานนักก็เป็นอันเข้าใจแล้วว่าเพื่อนต่างโลกของเขาสั่งให้เขาหนีจากอะไร

“ซวยแล้วไหมละ”

เซ็นนิสึตเป็นคนที่สองที่รับรู้ถึงรังสีแห่งความน่าขนลุกสุดแสนสยองเกล้านั่น ใบหน้าของเจ้าตัวเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลพลั่ก ๆ เหมือนมีน้ำตกขนาดย่อมวางอยู่กลางหัว แน่นอว่าสกิลเอาตัวรอดของเจ้าตัวนั้นรวดเร็วดั่งปราณอัสนีที่ถือครองอยู่ แถมอิโนะสึเกะที่เห็นเป็นรายถัดไปก็หันมาสร้างความสามัคคีกับเพื่อนรักผมเหลือด้านข้าง ด้วยการกอดคออย่างแนบแน่น ก้าวขาซ้ายไปด้านหลังก่อนจะพยักหน้าให้กันเพื่อเป็นสัญญาณเตรียมความพร้อม จากนั้นก็เอ่ยประโยคออกมาว่า…

“เผ่นโลดดดด”

และพากันสับเท้าแหลกพุ่งออกจากตำหนักผีเสื้อตามโทโดโรกิไปติด ๆ

“เอ่อ…”

ทางด้านทันจิโร่ที่เห็นเพื่อนรักทั้งสองเผ่นแหนบไปเป็นที่เรียบร้อย ก็ได้หันไปพบเจอแหล่งพลังงานน่าขนลุกที่กำลังขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ก่อนจะหันไปมองการต่อสู้สุดอลังการของสองเสาหลักที่ยังคงห้ำหั่นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

หากให้เลือกระหว่างอยู่ที่นี่กับหนีจากไปทิ้งผู้มีพระคุณทั้งสองเอาไว้ แน่นอนว่าคามาโดะ ทันจิโร่ย่อมต้องเลือก…

“เซ็นนิสึต! อิโนะสึเกะ! รอฉันด้วยยยยยยย”

เผ่นหนีตามเพื่อนรักทั้งสองไปน่ะสิ

ขอโทษนะครับกิยูซัง เร็นโงคุซังที่ผมไม่อาจอยู่ช่วยพวกคุณได้ เพราะฉะนั้นแล้ว...

ได้โปรดอย่าตายแล้วกันนะครับ!!

ทันจิโร่ยกมือปาดคราบน้ำตาแห่งความเจ็บใจทิ้ง และตั้งมั่นว่าตนเองจะใช้ชีวิตที่เหลือต่อจากทั้งสองคนเอง!!!

ส่วนสองเสาหลักที่ยังคงประลองดาบกันอย่างเอาเอาตายก็ไม่อาจรับรู้เลยว่า ณ บริเวณแห่งนี้ไม่ได้มีเหล่าเด็กน้อยที่นั่งเป็นผู้เฝ้ามองทั้งสองอีกแล้ว เหลือไว้เพียงคนผู้หนึ่งที่กำลังเดินแผ่บรรยากาศน่าขนลุกเข้าใกล้ทั้งสองมากขึ้นเรื่อย ๆ

หมับ!!

“อาระ อาระ ทั้งสองกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ?”

และกว่าทั้งสองจะรู้ตัวอีกทีก็มีมือเอื้อมมาจับไหล่เอาไว้คนละข้าง พร้อมกับน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่มันทั้งน่าขนลุกและน่าหวาดหวั่นสำหรับเร็นโงคุกับโทมิโอกะยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

“อะ...โอ้! ชิโนบุเองหรือ?” เสาหลักเพลิงเป็นคนแรกที่เอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเทาจนแทบบังคับเอาไว้ไม่อยู่ ใบหน้าก็ซีดเซียวยิ่งกว่ายามได้เห็นรอยยิ้มหวานของหญิงสาวกับออร่านุ่มฟูที่มันช่างตรงกันข้ามบรรยากาศตอนนี้สิ้นเชิง

“แหม ๆ ดิฉันดีใจจังเลยที่คุณเร็นโงคุยังกล่าวคำทักทายกันได้ ทั้งที่กำลังสร้างความวุ่นวายให้กับตำหนักดิฉันแท้ ๆ”

“เอ่อ” ยิ่งได้ยินประโยคจากปากของเสาหลักแมลงพ่วงตำแหน่งเจ้าของตำหนักผีเสื้อกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เร็นโงคุก็ยิ่งอยู่ไม่สุขจนต้องหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคนข้าง ๆ

“ข้าไม่ได้สร้างความวุ่นวาย ข้าแค่ประลองดาบกับเร็นโงคุ”

“=[]=”

แล้วเจ้าจะยิ่งไปสุมเพลิงโทสะของชิโนบุเพิ่มอีกทำไมกันเล่าเจ้าบ้าโทมิโอกะ!!!

“คุณโทมิโอกะกำลังจะบอกกับดิฉันว่าคุณไม่มีความผิดงั้นหรือคะ”

ชิโนบุพยายามทำให้ใจเย็นลงพร้อมกับเอ่ยถามเสาหลักวารีที่หันหน้าหนีไปทางอื่นราวกับว่าเรื่องที่ตนกำลังก่อนั้นย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้อง หาใช่ความผิดของเจ้าตัวไม่ และพอได้ยินคำตอบถัดมาจากปากของอีกฝ่าย ความใจเย็นทั้งหมดก็ล้วนหายไปเหลือไว้เพียงแต่รอยยิ้มเหี้ยมบนใบหน้างดงามของเสาหลักแมลงเท่านั้น

“ข้าไม่ผิด”

ตึง!!!

“เฮือก!!”

เร็นโงคุถึงกับสะดุ้งโหยงราวกับเจ้าตัวได้ยินเสียงสะเทือนดั่งอะไรบางอย่างขาดออกจากกันและหล่นกระแทกกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวของเสาหลักเพลิงค่อย ๆ หันไปมองหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ตรงเบื้องหน้าก็เป็นต้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ยามดวงตาของตนเห็นแสงสีเงินสะท้อนอยู่บนคมดาบที่ตวัดขึ้นจ่อบริเวณลำคอของเขากับคนข้าง ๆ

“ไม่ผิดงั้นรึ...ก็ได้ค่ะ การประลองดาบในครั้งนี้ของพวกคุณไม่มีความผิดใด ๆ ทั้งสิ้น”

“ชะ...ชิโนบุ”

“ในเมื่อไม่มีความผิด ฉะนั้นหากดิฉันจะเข้าร่วมด้วยก็คงไม่เสียหายอะไรใช่ไหมคะ?”

หากกล่าวว่าในบรรดาเสาหลักใครนั้นน่ากลัวที่สุดสำหรับเร็นโงคุที่มักแอบจดบันทึกจับอันดับอย่างลึก ๆ เจ้าตัวก็พร้อมจะชี้แจงอธิบายให้เข้าใจอย่างชัดถ้อยชำคำ

บันทึกการจับอันดับความน่ากลัวของเหล่าเสาหลักในหน่วยพิฆาตอสูร หมวดหมู่ความโกรธเกรี้ยวอันน่าหวาดผวา ผู้ถือครองอันดับสองคือเสาหลักความรัก คันโรจิ มิตสึริ ส่วนอันดับหนึ่งย่อมเป็นสตรีที่กำลังส่งยิ้มหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนหน้าของตรงหน้าของเขา

“เอาละ...จะให้ดิฉันเชือดใครทิ้งก่อนดีละคะ?”

โคโจ ชิโนบุคือบุคคลที่เร็นโงคุ เคียวจูโร่กลัวที่สุดในบรรดาเสาหลักทั้งหมด

และคิดว่าเสาหลักคนอื่นที่เหลือย่อมคิดเช่นเดียวกับเขาทุกประการ

[100/100]

ขอร้องอย่าพึ่งสาปกันนร้าาาาาาาาาาา

แงงงงง คือว่าช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาอัพจนปล่อยดองยาว ๆ หลายเรื่องก็คือติดเกมค่ะ 55555

พอดีกำลังเข้าลัทธิป่วยดาบอยู่ง่ะ (ปั่นเวลให้เหล่าหนุ่มดาบวนไป) แถมลืมเนื้อหาเรื่องนี้ไปหมดแล้วด้วย

กว่าจะแต่งส่วนที่เหลือออกมาจนถึงตอนนี้คือมือหงิกกันไปข้างเลยค่ะ มุแงงงงงงงง

ไม่ขอบอกนะว่าจะมาอัพตอนไหนอีก แต่ถ้ามีไฟก็จะมาถี่ ๆ นะคะ  

กราบขอขมาคนอ่านอีกครั้งค่ะ #นั่งพับเพียบประนมมือ