[FIC REBORN] Precious treasure (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 06 : ลาก่อนอิตาลีที่น่าคิดถึง

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง Reborn 

เป็นแนว Yaoi ตัวละครเป็น OC ที่สมมุติขึ้นมา

มีหลายเรือสามารถเหยียบได้มากกว่า 3 เรือนะคะ

อาจมีแนว mpreg บางตอน (ย้ำว่าบางตอนแต่ยังไม่ถึงเวลา)

ใครรับไม่ได้กดออกแต่อย่ากดแบนนะ ♥

EP.06

ลาก่อนอิตาลีที่น่าคิดถึง

           

*ยังไม่แก้คำผิด*

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอคลอไปกับเสียงน้ำที่กำลังหยดลงอย่างเชื่องช้า ร่างเล็กของเด็กน้อยอายุ 12 ปีกำลังเดินอยู่ใต้ปราสาทของวองโกเล่ อันเป็นสถานที่จองจำราชสีห์ผู้มีดวงตาสีแดงฉานราวกับเลือดและมีความร้ายกาจจนทำให้วองโลเล่ปั่นป่วนมาแล้ว

ยูกิยืนมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงยืนหลับตานิ่งดั่งเช่นทุกวัน ไม่มีวันไหนที่เปลือกตาสีแทนของคนตรงหน้าจะลืมขึ้นมาจ้องมองเลยสักวัน น้ำแข็งที่ปกคลุมร่างยังคงแผ่ไอเย็นออกมาให้รู้สึกหนาวเย็นยะเยือกไม่ต่างจากความรู้สึกของยูกิในตอนนี้

มันทั้งหนาว โดดเดี่ยว และอ้างว้างเสียเหลือเกิน

“คุณป๋า”เสียงหวานเอ่ยเรียกผู้ปกครองตนเองแผ่วเบา ดวงตาสีแดงฉายแววหม่นหมองเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างไม่ปิดบัง

“นี่มัน 5 ปีแล้วนะ”มือเล็กทาบลงบนน้ำแข็งตรงหน้า ก่อนจะลูบไล้มันไปมา “ทำไมคุณป๋าถึงยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาทีล่ะ?”

5 ปีที่ต้องเห็นคนสำคัญถูกแช่แข็งต่อหน้าต่อตา

5 ปีที่เห็นพี่เลี้ยงหมายเลขหนึ่งพยายามฝ่าพันกลุ่นคนชุดดำเพื่อพาเขากลับไปยังสถานที่แห่งความสุข

5 ปีที่ต้องอยู่ในปราสาทใหญ่ๆที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้า

5 ปีที่มันทั้งอ้างว้าง ทั้งเหงา และอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพัง

และ 5 ปีที่คิบาริ ยูกิโตะเฝ้ารอชายหนุ่มตรงหน้าตื่นขึ้นมาอย่างลมๆแล้งๆ

ไม่ว่าจะพยายามส่งเสียงเรียกขนาดไหน

คุณป๋าก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาหายูกิซะที

“วันนี้ผมหลงป่าด้วยล่ะ”ร่างน้อยทรุดตัวนั่งพิงกำแพงอยู่ข้างๆก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์พร้อมกับเล่าเรื่องราวที่ตัวเองพบเจอมาในวันนี้ เหมือนทุกครั้งที่ยูกิมักจะมาอยู่เป็นเพื่อนซันซัสไม่ว่าจะตอนอยู่วาเรียหรือตอนนี้

เด็กน้อยก็ยังไม่เคยลืมคำประกาศิตแรกของชายหนุ่มเลยสักครั้ง

“ตอนแรกผมก็ลังเลที่จะตอบตกลงเขานะ เพราะผมมีความหวังว่าคุณป๋าจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่า…”

“….”

“ก็ยังผิดหวังอยู่เหมือนเดิม”

ผิดหวังซ้ำๆซากๆ

ผิดหวังจนอยากจะแหกกรงที่คลอบอยู่ออกไปสู่โลกภายนอกสักครั้ง

“นี่คุณป๋า ผมตัดสินใจแล้วล่ะ”ยูกิลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเป่าดินออกจากเสื้อผ้าของตนเอง ร่างน้อยเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง

“ผมจะไปจากที่นี่”

“….”

“ผมจะเดินทางไปกับเขา ไปยังโลกภายนอกที่มีสิ่งที่ผมอยากจะเรียนรู้และอยากเห็นมันด้วยตาสักครั้ง”

“….”

“และผมก็จะไม่บอกด้วยว่าจะไปที่ไหน ถ้าคุณป๋าได้ยินแล้วตื่นขึ้นมาแล้วอาละวาดถามพวกสคลอโล่หรือคุณปู่ทิโมล่ะก็ อย่าได้หวังเลยเพราะผมจะไม่บอกใครทั้งนั้น”ยูกิยู่ปากใส่คุณป๋าจอมขี้เซา ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวงอนมากขนาดไหน

หึ! ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่เชื่อเลยว่าเจ้าตัวต้องออกตามหาเขาแน่ๆ

เพราะฉะนั้นยูกิจะเอาคืนคุณป๋า!!!

ถือว่าเป็นบทลงโทษที่ปล่อยให้เขารออีกฝ่ายมานานก็แล้วกัน

ดวงตาสีแดงจ้องมองใบหน้าของผู้ปกครองคนสำคัญเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็น เขาพยายามเก็บรายละเอียดของอีกฝ่ายและจดจำเอาไว้ให้มากที่สุดเพราะต่างจากนี้ยูกิคงไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของคุณป๋าอีกต่อไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่

แต่คำประกาศิตครั้งสุดท้ายนั่นคิบาระ ยูกิโตะยังคงยึดมั่นอยู่เสมอ

“ผมจะรอวันที่ได้พบกับคุณป๋าอีกครั้งนะ”รอยยิ้มที่ดูสดใสที่สุดแต่งแต้มบนใบหน้าหวานพร้อมกับประโยคสุดท้ายที่แผ่วเบาลงและเลือนหายไปตามกาลเวลา

“อย่าลืมออกตามหาผมล่ะซันซัส”

Precious treasure

“ผมนึกว่าคุณจะไม่มาตามนัดเสียอีก”

พอมาถึงป่าที่พบเจอกันครั้งแรก เสียงที่เต็มไปด้วยความสุภาพและอ่อนโยนก็เอ่ยทักขึ้นอย่างหยอกล้อ โดยบนกลุ่มผมสีดำมีเจ้าจ๋อนั่งกินลูกท้ออย่างเอร็ดอร่อย เช่นเดียวกับบนหัวของยูกิที่มีเจ้านกตัวป้อมสีขาวนามว่าจีโน่กำลังนอนหงายขี้มูกโป่งอย่างสบายอารมณ์

“ก็ผมตัดสินใจแล้วนี่หน่า”ยูกิกระชับเป้ด้านหลังของตัวเองเอาไว้มั่น ก่อนจะหันมาถามผู้ดูแลคนใหม่ว่า “แล้วเราจะนอกประเทศยังไง ในเมื่อต้องมีการตรวจหนังสือเดินทาง”

ตอนแรกก็คิดว่าทารกตรงหน้าคงเตรียมหนังสือเดินทางหรือไม่ก็แผนดีๆเอาไว้รออยู่ก่อนแล้ว แต่พอได้ยินจากปากเท่านั่นแหล่ะ

“เราก็แอบขึ้นเครื่องไปยังไงล่ะครับ”

“เอ๋!!!”

อยากจะจับมายืดแก้มนั่นให้ฉีกออกจากกันชะมัด!!!

แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากที่มาม่อนกับเบลชอบใช้กันเลยนี่!!

“ก็แหม...พวกเรากำลังจะหนีไปด้วยกันนะครับ ขืนเปิดเผยตัวออกไปก็ถูกจับได้กันพอดี”

แต่ก็ไม่ใช่จะแอบขึ้นไปเหมือนคนต่างด้าวหนีเข้าประเทศแบบนี้เซ่!!!

เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันไหมนะ?

ฟงที่เห็นคนเด็กกว่ากำลังยืนพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ก็ถึงกับยกชายเสื้อปิดปาก กลั้นเสียงหัวเราะกับท่าทางตลกๆปนน่ารักของคนตรงหน้า รอยยิ้มที่หาได้ยากจากชายหนุ่มในร่างเด็กฉายประดับบนใบหน้า

ก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนกลุ่มผมสีดำที่มันทั้งนุ่มทั้งนิ่ม แถมยังมีการดันเจ้านกตัวป้อมให้ล่วงลงไปข้างล่าง สร้างความไม่พอใจให้กับจีโน่ที่กำลังตีปีกส่งเสียงแหลมเล็กกับประโยคซ้ำๆใส่ทารกบนหัวของผู้เป็นเจ้านาย

“ขโมย~...ขโมย~...นิสัยไม่ดี~”

“แฮ่มๆ ผมว่าเรารีบออกเดินทางกันดีกว่า”ฟงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเอ่ยบอกคนที่กลายมาเป็นเบาะนั่งให้กับเขา ซึ่งสีหน้าของยูกิตอนนี้มันทั้งเหนื่อยใจกับการกระทำของอีกคนสุดๆ

เห็นเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน อบอุ่นแบบนี้ ก็มีด้านมืดร้ายๆเหมือนกันแฮะ

เอาเถอะ...ตอนนี้ทั้งยูกิและฟงก็ร่วมหัวจมท้ายกลายเป็นคู่หูตัวติดกันไปแล้ว คงต้องอยู่กับอีกฝ่ายให้รอดพ้นจากหูตาของวองโกเล่จนไปถึงญี่ปุ่นด้วยเถอะ

“ก่อนอื่นผมจะพาคุณไปที่จีนก่อนจะไปญี่ปุ่น”

“ทำไมล่ะ?”เสียงหวานถามกลับไปทันที พร้อมกับความไม่พอใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายผิดคำพูด แต่พอได้ฟังเหตุผลแล้ว

“ไปรับลูกศิษย์น่ะครับ ผมไม่อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ที่นั่นคนเดียว”

หายงอนก็ได้ -3-

“เห~ไม่คิดว่าคนอย่างฟงจะมีลูกศิษย์กับเขาด้วย”

“มันแปลกเหรอครับ?”

“ก็ไม่นี่”ยูกิส่ายหน้าไปมา ขนาดมาม่อนยังมีลูกน้องแล้วทารกบนหัวของเขาจะมีลูกศิษย์มันก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่แล้ว

อันที่จริงยูกิเลิกแปลกใจตั้งแต่เห็นนิสัยประหลาดๆของเหล่าพี่เลี้ยงพวกนั้นตั้งนานแล้วล่ะ

“เห็นแบบนี้ผมก็อายุมากกว่าคุณหลายปีเลยนะครับ”

“จริงเหรอ? ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ฟงก็ต้องมีภรรยากับลูกแล้วน่ะสิ”ยูกิก็แค่แหย่อีกฝ่ายเล่นๆเท่านั้นแหล่ะ แต่คำตอบที่ได้กลับมาสร้างความงุนงงให้กับเด็กน้อยอายุ 12 คนนี้ที่ยังไม่รู้ทันคำพูดกำกวมของอีกฝ่าย

“ผมโสดครับ แต่อีกไม่นานก็น่าจะมีแล้วล่ะ แค่รอให้เติบโตพ้นข้อหาจากกฎบ้านเมืองซะหน่อย”

“หืม???”

“รีบไปกันดีกว่าครับ”

“อื้อ!!!”

และแล้วการเดินทางใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น และหลังจากปราสาทวองโกเล่ก็เกิดความวุ่นวายขึ้น พร้อมกับเหล่าคนชุดดำจำนวนมากพุ่งออกจากปราสาทเพื่อค้นหาคุณหนูตัวน้อยที่บัดนี้ไร้วี่แววอยู่บนเตียงนอน กว่าจะรู้ตัวอีกที....

คิบาระ ยูกิโตะก็หนีออกนอกประเทศไปเสียแล้ว

ลาก่อนอิตาลีที่เต็มไปด้วยความทรงจำ คงอีกนานกว่าจะได้กลับมา

และเวลานี้เกมซ่อนหาระหว่างยูกิกับเหล่าวาเรียก็เริ่มต้นขึ้น

////แถมอีกนิด////

ปราสาทวาเรีย

ซิ้ง!!!!

“เป็นอะไรไปน่ะเบล?”

เพราะจิตสังหารที่รุนแรงของเด็กหนุ่มผมทองที่สวมมงกุฎเอาไว้บนหัวก็พาเอาบรรยากาศรอบข้างติดลบในเวลารวดเร็ว มีดสีเงินที่ควงอยู่บนนิ้วเรียวกลับถูกขว้างออกไปเสียบลงบนเป้าที่อยู่ห่างจากจุดที่ยืนยิ่งอย่างแม่นยำ

“ชิชิชิ เจ้าชายสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง แถมยังแย่มากด้วย”

“หืม? อะไรล่ะ?”มาม่อนเลิกสนใจเงินในมือเพื่อฟังคู่หูที่กำลังอยู่ในสภาพไม่ปกติดเท่าไหร่นัก

มันนานมากแล้วที่เบลจะเกิดอาการลุกลี้ลุกลน จิตใจไม่เข้าจะอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าหญิงที่แสนหวงแหน ไม่มีทางที่เบลจะมีอาการแบบนี้ได้

และความคิดของมาม่อนก็ถูกต้องทุกประการ

เพียงแต่…

“ศัตรูหัวใจของเจ้าชาย!! หมอนั่นกำลังจ้องจะงาบเจ้าหญิงตอนโตอยู่แน่ๆ!!!”

“=___=”

ได้ข่าวว่านายเองก็จ้องจะงาบยูกิตอนอายุ 18 สดๆร้อนๆเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

และไม่ได้มีแค่นาย ทั้งสคลอโล่และบอสก็คิดแบบเดียวกันอีกด้วย

แต่ก่อนอื่น…

“ฉันมีรูปยูกิใส่หูกระต่ายตอนวันเกิด 10 ขวบในปราสาทวองโกเล่ นายสนใจมันไหม ราคากันเองในฐานะคู่หู”

“ชิชิชิ เอาเลขบัญชีของเจ้าชายไปเลยมาม่อน เจ้าหญิงต้องเป็นของเจ้าชายคนเดียวเท่านั้น!!!”

ไม่อ่ะ...ก่อนหน้านี้ฉันก็ขายให้สคลอโล่ไปแล้ว และคิดว่าถ้าบอสตื่นขึ้นมาก็จะขายให้บอสด้วย

ประโยคนี้มาม่อนได้แต่คิดในใจเงียบๆ ก่อนจะตาลุกวาวยามเห็นตัวเลขบัญชีของคุณเจ้าชายวิปลาสกำลังจะกลายมาเป็นของตนในไม่ช้า

สงสัยต้องเจียกเงินไปซื้อกล้องใหม่ซะแล้วสิ เวลาแอบถ่ายยูกิจะได้โก่งราคาเจ้าพวกนี้มากขึ้น

ความคิดไม่เลว...

[100/100]

แต่ล่ะคนจ้องจะงาบน้อยตอน 18 เหมือนกันหมดเลยนี่หว่า

ตอนนี้จะดำเนินเรื่องตามอนิเมะแล้วนะคะ

ไม่อยากจะเร่งรัดแต่จะดำเนินไปเรื่อยๆหน้า

ปล.เริ่มตอนที่ 3 เลยนะคะ (หลังจากโกคุเดระมาเรียนที่นามิโมริ)