คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 05 : ทารกผู้มีจุกนมสีแดง
*ยังไม่แก้คำผิด*
หลังจากซันซัสถูกแช่งแข็งให้หลับใหลอยู่ข้างใต้ปราสาทด้วยฝีมือของวองโกเล่รุ่นที่ 9 คิบาริ ยูกิโตะก็ตกอยู่ในการดูแลของวองโกเล่แทนวาเรียเพื่อเป็นหลักประกันไม่ให้เหล่าหัวหน้าหน่วยที่เหลือคิดจะทำการใหญ่เพื่อสร้างความเสียหายให้กับวองโกเล่อีก ท่ามกลางเสียงคัดค้านของชายหนุ่มผมสีเงินที่พยายามแย่งชิงตัวยูกิกลับมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่ก็คว้าน้ำเหลวเพราะตอนนี้เด็กน้อยได้ถูกย้ายมาอยู่ปราสาทเก่าแก่ที่เป็นจุดศูนย์กลางของแฟมมิลี่ที่แข็งแกร่งที่สุด
และตอนนี้ยูกิก็ประสบพบเจอกับปัญหาขนาดใหญ่เข้าซะแล้ว
ดวงตาสีแดงมองซ้ายมองขวาก็พบเจาแต่ต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบ
ครั้นจะหันกลับไปยังทางเดินก็ดันลืมไปแล้วว่าตอนเข้ามานั้นเจ้าตัวเข้ามาทางไหน
ใช่แล้ว...คิบาระ
ยูกิโตะกำลังหลงทาง
แถมยังหลงในป่าใหญ่อีกด้วย!!!
ส่วนเหตุผลที่ทำให้เด็กน้อยอายุ
12 มายืนว้าเหว่อยู่ในป่านั้นมันมาจากความคิดที่ดูจะเป็นผู้ใหญ่อยู่นิดหนึ่งกับความรู้สึกที่เอาแต่คิดถึงเหล่าพี่เลี้ยงสุดประหลาดที่อยู่อีกฝากหนึ่งห่างไกลจากศูนย์ใหญ่
เพราะงั้นแผนหนีออกจากปราสาทวองโกเล่ก็เริ่มต้นขึ้น
ด้วยการมาเดินเล่นอยู่ในสวนเหมือนทุกทีพอลับสายตาหนึ่งในผู้พิทักษ์ของคุณปู่ทิโมเทโอ
ข้าสั้นๆก็สับขาวิ่งเข้าไปในป่าทันทีโดยลืมคิดคำนึงไปว่าเป้าหมายที่จะไปนั้นมันอยู่ทิศไหน
สุดท้ายก็ยืนหลงทางอยู่แบบนี้ยังไงล่ะ
“แล้วเราจะไปทางไหนดีล่ะจีโน่”
“ม่ายรู้~~”
“=___=”
ขนาดเขาไม่รู้
แล้วเจ้าคู่หูตัวน้อยจะรู้เรื่องงั้นเหรอ
หนึ่งคน
หนึ่งนกต่างพากันยืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนที่ดวงตาสีแดงจะเหลือบไปเห็นเงาประหลาดที่กำลังยืนถือลูกท้อเจ้ามองมาทางนี้อย่างสงสัย
เจ้าของเงาประหลาดที่ว่านั่นคือลิงตัวจ้อยที่มีตัวสีขาวทั้งตัว ใบหน้าแดงอมชมพู
ดวงตาสีดำกระพริบตาปริบๆให้คนแปลกหน้าทั้งสอง
ก่อนที่วันจะวิ่งไปอีกทางทิ้งให้ยูกิกับจีโน่นกตัวป้อมสีขาวยืนนิ่งอยู่กับที่
“ดะ...เดี๋ยวสิเจ้าจ๋อ!!”
เจี๊ยกกกกก
มหกรรมการวิ่งไล่จับก็เริ่มต้นขึ้น
ขาสั้นๆที่เพิ่มความเร็วเพื่อตามเจ้าจ๋อที่วิ่งอยู่เบื้องหน้าให้ทัน
โดยมีจีโน่ส่งเสียงเชียร์อยู่บนกลุ่มผมสีดำไม่คิดจะขยับปีกบินไล่ตามเจ้าจ๋อแทนเขาที่เป็นมนุษย์
ส่วนเจ้านี่มันเป็นนกที่ถ้าเอาจริงก็ดักทางได้อยู่แล้วแท้ๆ
นี่เขาเลี้ยงมันดีเกินไปใช่ไหม!!!
“หยุดก่อน! ฉันแค่จะถามทางออกไปจากที่นี่เองนะ!!”
ให้ตายสิ!! ตั้งแต่คุณป๋าหลับใหลโดยทิ้งประกาศิตนั่นไว้
ใบหน้าที่มักจะเรียบเฉยยิ่งกว่าปลาตายก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่มีความรู้สึกเศร้า
โกรธ เสียใจ มีความสุข ผสมปนเปไปหมด
สับสนยิ่งกว่าเรียนหนังสือกับเหล่าคุณปู่ผู้พิทักษ์ไม่รู้ตั้งกี่เท่า
ใบหน้าหวานที่เริ่มผลิบานขึ้นตามวัยกำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่นเพราะความเหนื่อยผสมกับความไม่พอใจที่ตัวเองต้องมาวิ่งไล่เจ้าจ๋ออย่างนี้
แต่ดูเหมือนเป้าหมายจะหยุดวิ่งแล้ว
และมันก็กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนกลุ่มผมสีดำของทารกคนหนึ่ง
เดี๋ยวนะ!!...ทารกงั้นเหรอ?
ยูกิเงยหน้ามองทารกบนต้นไม้อย่างสำรวจ
เจ้าตัวมีกลุ่มผมสีดำและมีหางเปียยาวๆอยู่ด้านหลัง
สวมชุดสีแดงออกแนวชุดจากฝั่งเอเชียที่คุณปู่เคยเปิดให้ดู หน้าตาที่ดูน่ารักแต่หากตัวโตกว่านี้คงหล่อ
เท่เหมือนกับเบล สคลอโล่หรือคุณป๋าแหงมๆ แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตายูกิมากที่สุดคงหนีไม่พ้นจุกนมสีแดงที่เหมือนกับหนึ่งในพี่เลี้ยงจอมงกเลยน่ะสิ
เหมือนกับมาม่อนเลยแฮะ
“อ๊ะ! ดูเหมือนเราจะมีแขกนะครับ”
ทางด้านทารกน้อยที่ถูกดวงตาสีแดงกลมโตจ้องมองมาอย่างไม่ลดละ
ก็ก้มลงมองเด็กผู้ชายในวัย 12 ที่บนหัวมีนกสีขาวตัวป้อมกำลังขจัดขนอย่างเงียบๆ
รอยยิ้มอ่อนโยนกับท่าทางสุภาพ นอบน้อม
ทำเอายูกิที่พึ่งได้เรียนมารยาทมาก็อดจะรู้สึกประหม่าไม่ได้
ไม่รู้ทำไมต้องเขินด้วยนะ?
เอ๊ะ?
นี่เราเขินงั้นเหรอ!!!
“คุณหนูมีอะไรให้ผมช่วยเหลือเหรอครับ”
แม้แต่คำถามธรรมดาทั่วไปก็ยังสุภาพ
ช่างเป็นคนสุภาพอะไรเช่นนี้!!
แต่ก่อนอื่นต้อง…
“คุณเป็นอะไรกับมาม่อนเหรอ?”
“มาม่อน?”
“ทารกที่ชอบคลุมหัวตลอดเวลา
มีกบอยู่บนหัว แล้วก็มีจุกนมเหมือนกับคุณแต่เป็นสีครามแถมยังขี้งก”พอเห็นอีกคนคนทำหน้าสงสัยก็เลยพยายามอธิบายให้เห็นภาพ
แต่ดูเหมือนจะอินไปหน่อยเลยเผลอบอกนิสัยเสียๆของพี่เลี้ยงตัวน้อยไปด้วย
“อ่า...ไวเปอร์สินะครับ”
“ไวเปอร์??”
“เป็นชื่อเก่าของเขาที่ดูเหมือนจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่”
“อ๋อ”
ที่แท้มาม่อนก็มีภูมิหลังแบบนี้นี่เอง
น่าเอามาเป็นข้อเสนอเวลาถูกเจ้าตัวหาประโยชน์จากเขาบ้างแล้วสิ
“ว่าแต่คุณล่ะกำลังจะไปไหนครับ?”
ยูกิที่จมสู่ความคิดของตัวเองสะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะเงยหน้าตอบทารกจุกนมสีแดงตรงหน้าว่า “ไปปราสาทวาเรียแต่ดันหลงทางซะก่อน
แล้วไม่รู้ว่าต้องออกไปจากนี่ที่ยังไง”
“ปราสาทวาเรียมันอยู่ทิศตรงกันข้ามเลยนะครับ”
“=O=”
เอาจริงสิ!!
งั้นที่ทำมาก็เปล่าประโยชน์เลยน่ะเซ่!!!
ดวงตาสีนิลมองใบหน้าหวานของเด็กน้อยที่กำลังยืนนิ่งวิญญาณหลุดออกจากร่าง
โดยมีเจ้านกตัวป้อมสีขาวคอยจิกเรียกสติไปด้วย
ดูจากรูปทรงแล้วเด็กคนนี้คงเคยอยู่ภายใต้การดูแลของหน่วยลอบสังหารอิสระ
แต่หลังจากเกิดคดีเปลเด็กของลูกชายรุ่นที่ 9 อย่างซันซัส
ก็เลยถูกย้ายให้มาอยู่ในการดูแลของวองโกเล่
เด็กคนนี้น่าสนใจ
นั่นคือความคิดของเซียนกังฟูหนึ่งในเจ็ดทารกผู้แข็งแกร่ง
ผู้ถือครองจุดนมสีแดง
“คุณชื่ออะไรเหรอครับ?”
“ยูกิ
คิบาระ ยูกิ แล้วคุณล่ะ?”ใบหน้าหวานเอียงคออย่างสงสัย
แต่การกระทำของเจ้าตัวมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของอดีตผู้ใหญ่ที่มาอาศัยอยู่ในร่างเด็กเสียเหลือเกิน
“ผมชื่อฟงครับ”
“ฟง?
สายลม?”
“รู้ความหมายมันด้วยเหรอครับ”
“อื้อ!”ยูกิพยักหน้าจนกลุ่มผมหนุ่มขยับตาม รอยยิ้มภูมิใจกับมันสมองของตัวเองที่สามารถจำสิ่งที่ถูกคุณปู่ทิโมสอนมาได้
และหนึ่งในวิชาที่เขาชอบมากที่สุดนั้น..
“คุณปู่ทิโมเป็นคนสอน
แต่วิชาที่ผมชอบที่สุดคือภาษาญี่ปุ่น”
ดวงตาสีแดงส่องแววประกายระยิบระยับยิ่งกว่าอัญมณีส่องแสงแวววาว
พร้อมกับในหัวกำลังจินตนาการถึงอาหารหน้าตาแปลกประหลาดที่เป็นชิ้นขนาดพอดีคำ
แถมยังมีหลายหน้าให้เลือกละลานตาอีกต่างหาก
เอ...มันเรียกว่าอะไรนะ?
ชูชิหรือเปล่า?
ไหนจะอาหารที่เป็นถ้วยมีเส้นยาวเวลากินต้องสูดให้สุดแรงนั่นอีก
วัฒนธรรมของญี่ปุ่นก็น่าสนใจ
อ้อ! ชุดนักเรียกของญี่ปุ่นก็น่าใส่อยู่เหมือนกันนะ
“คุณอยากไปญี่ปุ่นงั้นเหรอครับ”
“อื้อ! ถ้าได้ไปสักครั้งมันต้องสนุกแน่ๆเลยล่ะ^O^”
ฟงมองใบหน้ายิ้มแย้มของเด็กผู้ชายตรงหน้า
ออร่าที่แสดงถึงความสุขกับดวงตาสีแดงกำลังสดใสราวกับคนที่ต้องการออกไปเปิดโลกกว้างมากกว่ามาอยู่ในสถานที่แห่งนี้
น่าสนใจ
น่าเอ็นดู และอยากดูท่าทางดีใจของอีกคนมากกว่านี้
ตอนแรกก็กะว่าจะพักผ่อนและไปเยี่ยมเยือนสหายคนสนิทที่กำลังทำงานให้กับรุ่นที่
9 อยู่หรอก
แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนแผนใหม่ทั้งหมดเสียแล้ว
“ถ้าอย่างงั้นไปกับผมไหมล่ะครับ
เพราะผมกำลังจะไปที่นั่นอยู่พอดี”
ขวับ!!
“จริงเหรอ!!”
ยูกิถึงกับหันขวับพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างดีใจที่จะมีคนพาเขาไปยังสถานที่ที่อยากไป
มือขาวคว้าเจ้านกตัวป้อมสีขาวมาไว้ในมือก่อนจะชูไปยังหน้าทารกน้อยพร้อมกับคำขอที่เรียกรอยยิ้มขบขันบนใบหน้าของฟงได้อย่างง่ายดาย
“เอาจีโน่ไปด้วยได้ไหม?”
“ได้สิ
คุณจะเอาอะไรไปก็ได้ แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้?”ยูกิเอียงคอมองพร้อมกับนกน้อยในมือที่ทำท่าตามเจ้านายไปด้วย
ฉับพลันใบหน้าที่แสดงถึงความดีใจก็หมองลง
เมื่อได้ยินข้อแม้ของอีกฝ่าเพื่อแลกกับการไปเปิดโลกกว้างของตนเอง
ดวงตาสีแดงสั่นไหลเล็กน้อยยามที่หวนนึกถึงใบหน้าของคนที่กำลังหลับใหลอยู่ข้างใต้ปราสาทที่ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่
“คุณต้องห้ามบอกให้ใครรู้ว่าเรากำลังจะไปกันที่ไหน
แม้แต่วองโกเล่รุ่นที่ 9 รวมถึงคนในหน่วยลอบสังหารนั่นด้วย”
“แม้แต่คุณป๋าก็ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ครับ”
“….”
พอเห็นท่าทีลังเลของอีกฝ่าย
ฟงก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยืดเวลาให้คนตัวเล็กกลับไปตัดสินใจว่าอยากจะอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้ารอการกลับมาของราชสีห์ร้ายอย่างลมๆแล้งๆ
หรือจะออกไปผจญภัยในโลกที่ตัวเองไม่เคยได้เห็นกับเขา
“เอาเป็นว่าวันนี้คุณกลับไปคิดก่อน
ถ้าตัดสินใจว่าจะไปกับผม”
“….”
“เราจะออกเดินทางทันที”
กล่าวจบ ฟงก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ก่อนจะส่งสัญญาณให้ยูกิเดินตามเขาเพื่อพาไปส่งยังปราสาทวองโกเล่ที่เจ้าตัวอาศัยอยู่ โดยที่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย
[100/100]
หนึ่งในต้นเหตุพาน้องหนีออกจากบ้านนะคะ
ชอบคุณเขามากค่ะเพราะหน้าตาเหมือนมายเมนยอดรัก(?)
จะนับเป็นเรืออีกเรือหนึ่งก็ได้นะ เพราะเจ้าตัวมาในฐานะคู่หูคิดไม่ซื่อ(?)
กะจะเลี้ยงต้อยเหมือนกันนี่หว่า =[]=
ความคิดเห็น