คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 03 : เจ้าหนูน้อยยูกิโตะกับเหล่าพี่เลี้ยงสุดประหลาด
*ยังไม่แก้คำผิด*
“เมื่อกี๊แกพูดว่าอะไรนะ?”สคลอโล่ถึงกับเลิกขัดดาบในมือตัวเอง ดวงตาสีเงินตวัดมองเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาแต่มีตำแหน่งสูงกว่าอย่างคาดคั้นว่าประโยคคำสั่งเมื่อกี๊ เขาคงหูฝาดไปเองใช่หรือไม่
“ฉันสั่งให้พวกแกดูแลยูกิแทนฉัน”
แต่ดูเหมือนรอบนี้จะไม่ได้ฝาด
เมื่อคำสั่งถูกเอ่ยออกจากปากไอ้บอสเวรนี่อีกครั้ง
“บอสจะไปไหนเหรอฮ้าาาา”ลุซซูเลียรีบถามต่อจากพ่อฉลามที่แข็งเป็นหินไปเรียบร้อย
ก่อนที่ดวงตาใต้แว่นสีดำจะหันมาจ้องมอง ‘คุณหนู’ ของคฤหาสน์ที่กำลังนั่งให้เจ้าชายผมทองยืดแก้มเล่นอยู่อีกฝั่ง
ปกติบอสจะไม่ยอมปล่อยให้คุณหนูตัวน้อยอยู่ห่างจากตัวเกิน
500 เมตร ไม่ว่าจะไปไหนหรือไปถล่มศัตรูแฟมมิลี่ใด บอสก็จะหนีบคุณหนูไปด้วยเสมอ
นับว่าเป็นการกระทำชวนให้พวกเขาที่เหลือแปลกใจเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะเลวี่ที่มักจะแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆเพียงเพราะบอสผู้เคารพรักสนใจไอ้ตัวจ้อยมากกว่า
“ไปศูนย์ใหญ่”
ประโยคสั้นๆแต่ได้ใจความถูกเอ่ยออกมา
ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินออกจากปราสาทไปจนลับสายตาของคนที่เหลือต้องรับหน้าที่อันแสนสำคัญที่หากทำผิดพลาดเมื่อไหร่
เพลิงพิโรธในมือคงได้เป่าหัวพวกเขาเรียงตัวแน่ๆ
“ชิชิชิ
แล้วเราจะทำยังไงต่ออ่ะ”เบลหันมามองคนแก่ทั้งสาม
โดยที่มือทั้งสองข้างก็เปลี่ยนจากยืดแก้มนิ่มมากอดเจ้าก้อนตัวป้อมแทน
เจ้าชายชอบสิ่งนุ่มนิ่มนี่ที่สุดแล้ว
ถ้าไม่ติดว่าบอสหวงล่ะก็ เจ้าหญิงน่ะได้ไปนอนที่ห้องเจ้าชายแน่นอน!
“ถ้าดูแลดี
บอสจะให้ค่าจ้างหรือเปล่านะ?”มาม่อนที่นั่งอยู่บนหัวของเบลเอ่ยขึ้น
พร้อมกับมองเจ้าหนูผู้เป็นเป้าหมายอย่างเงียบๆ
“ศัตรูหัวใจตายซะเถอะ!!!”
โครม!!!
“อุ๊ยต๊ายตาย!! เลวี่จังยังอยู่ดีไหมฮ้า”
“ก็แค่ดูแลเจ้าตัวจ้อยจนกว่าไอ้บอสเวรจะกลับมา
มันจะไปยากอะไรกันฟระ!!!”สคลอโล่เมินสภาพน่าสมเพชของทาสรับใช้ไอ้บอสเวร
ก่อนจะคิ้วกระตุกเล็กน้อย
เมื่อเห็นไอ้เจ้าชายเด็กกำลังทำตัวรุ่มร่ามกับเจ้าตัวจ้อยเกินหน้าเกินตากันไปแล้ว!!
น่าเชือดหมกโถส้วมชะมัด!
“งั้นเจ้าชายจะดูแลเจ้าหญิงเอง!!”เบลตะโกนออกมาลั่นห้องเพื่อบอกว่าคนอื่นไม่ต้องเข้ามายุ่ง
แต่ทว่ากลับไม่เป็นดั่งที่เจ้าชายตัวน้อยคิดเพราะพ่อฉลามผมเงินดันพูดประโยคชวนขัดใจออกมาน่ะสิ
“เรื่องอะไรล่ะเฮ้ย
เจ้าตัวจ้อยต้องไปอยู่กับฉัน!!”
“ดูแลดีจนถึงขั้นสุด
บอสก็จะตบรางวัลอย่างงามเพราะงั้นส่งเด็กนี่มาให้ฉันดูแลเถอะ”
“เจ๊อยากจับยูจังแต่งตัวเป็นคุณหนูน้อยมานานแล้วฮ้า
ให้เจ๊คนนี้เลี้ยงเถาะนร้า~~~”
“ศัตรูหัวใจต้องกำ-อ๊อกกก”
ยูกิโตะมองเหล่าคนอายุมากกว่าที่พยายามจะแย่งหน้าที่ดูแลเขาอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นการทะเลาะกันอยู่ตรงหน้าเบื้องเหมือนทุกๆวัน
ดวงตาสีแดงมองประตูทางเข้าที่มีร่างสูงของคุณป๋าเดินออกไป
ความรู้สึกบางอย่างมันพร่ำกระซิบบอกกับเขาว่าไม่อยากให้ผู้ปกครองไปยังที่นั่น
มันเหมือนกับว่าหากคุณป๋าไปที่นั่นแล้วจะไม่กลับมา
ในความหมายของยูกิโตะนั้นคำว่าไม่กลับมาไม่ใช่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนพวกศัตรูที่ถูกฆ่าด้วยฝีมือของกลุ่มคนตรงหน้า
แต่คำว่าไม่กลับมามันหมายถึงตัวตนอันแสบอบอุ่นของผู้ชายที่ชื่อซันซัสต่างหาก
ยูกิโตะกำลังกลัวว่าชายหนุ่มที่กลับมายังปราสาทแห่งนี้...
จะไม่ใช่คุณป๋าของเขาอีกต่อไป
Precious treasure
“เจ้าหญิง~~~”
หมับ!!!
ร่างน้อยๆที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนหลังปราสาทเซจนเกือบหน้าทิ่มพื้น
วงแขนแข็งแรงของเด็กอายุ 8
ขวบกำลังกอดหมับกลืนกินร่างกายของยูกิให้หายเข้าไปในอ้อมกอด รอยยิ้มหยีจนเห็นฟันครบทุกซี่กับเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้มาใหม่
ทำเอาคนถูกกอดถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา
“ผมเป็นผู้ชายนะเบล”
“ชิชิชิ
เจ้าชายไม่สน! เจ้าหญิงน่ะเหมาะกับเจ้าหญิงที่สุดแล้ว”
“=_=”
บางทียูกิก็มึนกับนิสัยประหลาดๆของเบลเหมือนกันนะ
ทั้งที่อายุมากกว่าเขา 3 ปีแต่นิสัยกับคำพูดไม่ต่างจากเด็ก 3
ขวบที่ชอบแสดงความเอาแต่ใจ อยากได้นั่น อยากได้นี่
พอไม่ได้ก็โวยวายเสียงดังลั่นปราสาท ยกตัวอย่างเช่น...
เรื่องของเขาเป็นต้น
“มาตามผมเหรอ”ในเมื่อป่วยจะแก้สรรพนามการเรียกของอีกฝ่าย ก็เปลี่ยนเรื่องซะเลย
“ช่าย~ ลุซซูเลียทำมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว”น้ำเสียงอู้อี้เพราะเอาแต่ก้มหน้าซุกกับกลุ่มผมนุ่มแถมยังได้ยินเสียงสูดดังฝืดอีกต่างหาก
เบลชักจะโรคจิตขึ้นทุกวันแล้วนะ
คิดถูกแล้วที่อยู่กับคุณป๋าบ่อยๆมากกว่าคนอื่นๆน่ะ
“แล้วซันซัสล่ะ”ดวงตาสีแดงเปล่งประกายด้วยความหวังว่าคนที่ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าจะกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วยกัน
แต่ต้องผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของเจ้าชายน้อยกลับมาว่า
“บอสยังไม่กลับมาเลย
เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะมั้ง”
“อ่า”
ยิ่งได้ยินแบบนั้น
ความรู้สึกแย่ก็เริ่มก่อตัวขึ้นมากกว่าเก่า ภาพของชายหนุ่มที่มีดวงตาสีเดียวกันราวกับฝาแฝดกำลังยืนส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
ก่อนพื้นที่สีขาวจะแปรเปลี่ยนเป็นสีดำรัตติกาลอันมืดมิด
ดวงตาสีแดงฉานราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะออกล่าเหยื่อ
ละเลงหยาดเลือดสีแดงด้วยความรู้สึกโกรธแค้น
“อึก!!”
“เจ้าหญิง!!”เบลที่สังเกตเห็นอาการผิดปกติของคนตัวเล็กข้างกายถึงกับลนลานทำอะไรไม่ถูก
ครั้นจะวิ่งออกไปตามรองหัวหน้าในห้องโถงก็ถูกมือขาวซีดคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ผมไม่เป็นอะไร”
“แน่ใจนะ?”
“อื้อ”
พอเห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันแบบนั้น
สองมือที่มีขนาดใหญ่กว่าก็จัดการยกร่างที่เตี้ยกว่าขึ้นเหนือพื้นพร้อมกับสับขาวิ่งไปยังปราสาทด้วยความเร็วเท่าที่เด็ก
8 ขวบจะเอื้อยอำนวยได้ ท่ามกลางสีหน้าเหวอๆของคนถูกอุ้มด้วยท่าประหลาดที่ไม่รู้ว่าจะตกลงไปหน้าจูบพื้นเมื่อไหร่
“ปล่อยนะเบลลลลลลลล”
“ม่ายปล่อย~~~”
“เบล!!!!”
“ชิชิชิ”
ดวงตาคมกริบใต้เส้นผมสีบลอนด์เปล่งประกายระยิบระยับ
เมื่อเห็นใบหน้าหวานของคนตัวเล็กดูจะสดใสมากกว่าเมื่อกี๊ รอยยิ้มหยียังคงถูกมอบให้เหมือนเดิมพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เจ้าชายน้อยในวัย
8 ขวบไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นัก
แต่เชื่อสิถ้าหากเขาโตขึ้นเมื่อไหร่คงจะรู้เองนั่นแหล่ะ
เหมือนกับชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีแดงที่พึ่งรับรู้เมื่อไม่นานมานี้เกี่ยวกับความรู้สึกพิเศษที่มอบให้กับคิบาระ
ยูกิโตะ
Precious treasure
เคร้ง! ตุบ! เพล้ง!!
“=__=”
ฟิ้วววววว
ตุบ!
“=____=”
โครมมมมม!!!
ตกลงตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหนกันแน่?
ยูกิที่กำลังอยู่ในท่าถือช้อนกับซ้อมเอาไว้
โดยด้านข้างมีลุซซูเซียกำลังส่งเสียงกรีดร้องให้กับสงครามบนโต๊ะอาหารที่ดูจะเละเทะไม่ต่างจากวันอื่นๆเท่าไหร่นัก
ครั้นจะยื่นแขนสั้นๆไปจิ้มไก่ทอดที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากตัวเอาเข้าปาก
ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า
เพราะมันได้บินถลาลอยข้ามฝากไปประทับตราบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มผู้เสียงดังที่สุดในประสาท
“แกอยากตายใช่ไหมเบล!!!!!!”
“ชิชิชิ
เจ้าชายไม่กลัวหรอก แบร่:P”
“หนอยยยยยย!!!”
“ค่าเสียหายรอบนี้เท่าไหร่อีกนะ
ฉันไม่จ่ายให้หรอก”มาม่อนที่คว้าจานขนมหวานสุดโปรดของตัวเองเอาไว้ได้ทัน
ก่อนมันจะบินข้ามฟ้าไปอยู่บนหัวของเบลแทนมงกุฎ
ทารกน้อยที่ลอยอยู่บนอากาศกำลังหาที่ลงจอดและเป้าหมายคงหนีไม่พ้นกลุ่มผมสีดำนุ่มของยูกิที่คว้าจานไส้กรอกมาไว้ในครอบครองได้แล้ว
“อ๊ะ!”
“ตรงนี้แหล่ะปลอดภัยที่สุด”ว่าแล้วก็หยิบขนมหวานในจากเคี้ยวแก้มตุ่ยไม่ต่างจากเจ้าของที่นั่งเลยสักนิด
สงครามบนโต๊ะอาหารก็ยังคงดำเนินต่อไป
โดยคงที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเลวี่ที่เอาแต่คร่ำครวญหาบอสสุดที่รักอยู่อย่างเดียว
ก่อนที่ร่างของชายที่เต็มไปด้วยหนวกจะถูกพ่อฉลามผมเงินจับเขวี้ยงไปยังประตูทางเข้าพร้อมกับเสียงคำรามดังลั่นว่า
“ถ้าอยากเจอมันนักก็ไปหน้าประตูเซ่!!!”
โครม!!!!
ประตูทางเข้าถูกพังทลายด้วยฝีมือของผู้มาใหม่
รองเท้าบูทสีดำคือสิ่งแรกที่เลวี่ลืมตาเห็น
และรู้ซึ้งดีว่าเจ้าของรองเท้าอันน่าเคารพนี้คือใคร
ใบหน้าที่มีแต่เศษอาหารประดับจนดูไม่ได้เงยขึ้นมาพร้อมกับประโยคที่เปี่ยมไปด้วยความศรัทธา
ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไปก็ถูกเจ้าของรองเท้าบูทเหยียบลงบนกลุ่มผมสีดำจนร่างของคนข้างใต้กระแทกกับพื้นเป็นรอยร้าว
จิตสังหารพวยพุ่งไปทั่ว
ดวงตาสีแดงฉานกวาดตามองโต๊ะอาหารที่มีเหล่าสมาชิกหัวกะทินั่งอยู่ครบทุกคน
ก่อนจะตวัดมองใบหน้าหวานของยูกิที่ก้มหน้าตัวสั่นเทาจนมาม่อนที่ยังคงนั่งอยู่บนหัวรู้สึกได้
“เป็นอะไรไปน่ะ?”
“….”กลุ่มผมสีดำสะบัดไปมาเบาเบา ริมฝีปากสีชมพูเม้นแน่นเป็นเส้นตรง
ดวงตาสีแดงกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เฝ้ารอมาตั้งแต่เมื่อเช้า
ทว่าตอนนี้กลับไม่ดีใจที่ได้เห็น
แม้จะรู้ตัวดี
ทว่ายูกิก็อยากจะหลอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้น
แต่ความจริงก็คือความจริง
“ไอ้พวกสวะ
เรียกประชุมด่วน!!!!”
คุณป๋าที่ยูกิเฝ้ารอต้อนกลับมานั้น...
ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
โศกนาฏกรรมที่แท้จริงกำลังจะเริ่มขึ้น
[100/100]
ปล.รูปหน้าปกกับข้อมูลเบี้ยงต้น เป็นเพียงอิมเมจนายเอกของเรื่องนี้เท่านั้นนะคะ
ไม่ได้มีพลังเหมือนในเกมอย่างใด แต่มีพลังไฟดับเครื่องชนในเรื่องรีบอร์นค่ะ
ที่นำมาเพราะเป็นนายเอกในอุดมคติของคนแต่งเรื่องนี้เท่านั้นนร้าาาาา
ความคิดเห็น