[FIC REBORN] Precious treasure (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 02 : คิบาระ ยูกิโตะ

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง Reborn 

เป็นแนว Yaoi ตัวละครเป็น OC ที่สมมุติขึ้นมา

มีหลายเรือสามารถเหยียบได้มากกว่า 3 เรือนะคะ

อาจมีแนว mpreg บางตอน (ย้ำว่าบางตอนแต่ยังไม่ถึงเวลา)

ใครรับไม่ได้กดออกแต่อย่ากดแบนนะ ♥

ปล.ขอแก้สีตาของน้องยูกิจากสีแดงเป็นสีม่วงนะคะ 

พอดีนอนคิดถึงเด็ก ๆ ภาคอนาคต ตาสีแดงมันไม่เข้ากันซะเท่าไหร่

เพราะงั้นตาสีม่วงคือโอเคสุด

(แก้อายุของเจ้าชายเบลด้วยนะ ขอเป็น 8 ขวบละกัน 

และแก้อายุของสควอโล่ให้แก่กว่าคุณป๋าด้วยนะ)

EP.02

คิบาระ ยูกิโตะ

           

*แก้คำผิดแล้วจ้า*

ณ ปราสาทวาเรีย

..จ้อง..

“ชิ้ง! +_+”

สายตาห้าคู่ของสมาชิกหน่วยลอบสังหารกำลังนั่งจ้องเด็กน้อยที่ถูกนำตัวมาอยู่ภายใต้การดูแลของพวกเขา ตามคำสั่งแสนเอาแต่ใจของบอสสุดโฉดที่ไม่รู้ว่ากินอะไรผิดสำแดงถึงได้ช่วยเจ้าหนูนี่ออกมา

เจ้าหนูน้อยยูกิโตะวัย 5 ขวบก็เอาแต่นั่งส่งสายตาใสแป๋วเหมือนลูกแมวกำลังจ้องมองเจ้าของ ไม่ยอมส่งเสียงร้องหรือพูดอะไรออกมาสักแอะ พอถามอะไรออกไปก็เอาแต่ส่ายหน้าหรือไม่ก็พยักหน้าลูกเดียว

หรือว่าเจ้าหนูนี่ลืมวิธีการพูดไปแล้ว?

แม้แต่สีหน้าก็ยังคงรูปเดิมไม่แปรเปลี่ยน

“นี่แกไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไงฟระ” สควอโล่ที่ทนความอึดอัดไม่ไหวก็เอ่ยปากขึ้นมาก่อน

“….”

แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือความเงียบกับสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

“แกเป็นใบ้รึไงหาาาาา” พอไม่ได้ดั่งใจก็หัวร้อนพร้อมจะเจื๋อนลูกเดียว เรียกสีหน้าเอือมระอาของคนที่เหลือที่มักจะปลงกับนิสัยโวยวายของพ่อฉลามผมสั้นไปแล้ว

“เอาน่าๆ สควอโล่จัง บางทีเด็กคนนี้อาจจะอยู่ในหลอดแก้วมานานแล้วก็ได้ ไม่แปลกที่จะลืมวิธีการพูดชั่วคราวก็ได้นะฮ้าาา” ลุซซูเลียเข้ามาลูบหลังปลอบพ่อฉลามขาว ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานเยิ้มให้กับเด็กน้อยที่กำลังเงยหน้ามองมาม่อนอย่างสนใจ

“อย่าบอกนะว่าพวกเราต้องมาสอนเจ้าหนูให้ออกเสียงพูดงั้นเหรอ ไม่เอาด้วยหรอกสำหรับเลวี่คนนี้บอสคือพระเจ้า!!!”

“ไม่มีใครอยากให้ตาลุงหนวดมาสอนหรอก น่าขยะแขยงจะตายไป ชิชิชิ”

“เห็นด้วยกับเบล”

“พวกแก!!!”

ดวงตาสีม่วงจ้องมองภาพชวนน่าปวดหัวตรงหน้าที่มีแต่คนประหลาดๆเต็มไปหมด ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติยู่ลงเล็กน้อยเมื่อคนที่หน้าตาดุๆกำลังตะโกนเสียงดังจนแสบหู ก่อนที่กลุ่มควันตะลุมบอลจะเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าเจ้าหนูน้อยที่ยังคงนั่งหน้านิ่งอยู่ที่เดิม

หนวกหูจัง

ใบหน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิงหันซ้ายหันขวา ก่อนจะพาร่างตัวเองออกจากกลุ่มคนประหลาด ก้าวขาเดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆเพราะร่างกายที่คุดคู้อยู่แต่ในหลอดแก้วมานานจนกล้ามเนื้ออ่อนแรงไม่สามารถช่วยตัวเองได้เท่าไหร่นัก มือน้อยๆเกาะกำแพงมาเรื่อยๆก่อนจะสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้นเต็มแรง

กึก!!

รองเท้าบูทสีดำคือสิ่งแรกที่ดวงตาสีม่วงคู่นี้เห็นมันหลังจากที่ล้มลงไปนอนคว่ำอยู่กับพื้น ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปมองเจ้าของรองเท้าบูทก็พบกับดวงตาสีแดงของคนที่พาออกมาจากห้องทดลองกำลังก้มมองร่างป้อมๆของเจ้าหนูด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ลุกขึ้นมา” เพียงแค่คำสามคำที่เอ่ยสั่ง ร่างที่นอนหมอบอยู่กับพื้นกลับลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่าย ราวกับว่าร่างกายนี้ทำตามคำสั่งของคนตรงหน้าทุกอย่างไม่ว่าอีกฝ่ายจะสั่งอะไรออกมา

“ดีมาก”

ซันซัสกระตุกยิ้มอย่างพอใจ ร่างสูงก้มตัวต่ำลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเจ้าหนูที่ถูกประกาศิตว่าเป็นของเขา ดวงตาสีแดงเลือดแวววาวเพียงเสี้ยววิก่อนจะจางหายไป ริมฝีปากที่มักจะแสยะยิ้มให้กับสวะเบื้องล่างที่ถูกเก็บกวาดขยับพูดออกมาทีล่ะคำให้เด็กตรงหน้าได้ยิน

“ไม่ว่าฉันจะสั่งให้ทำอะไร แกก็ต้องทำทุกอย่าง”

“….”

“แม้แต่คำสั่งให้แกอยู่ข้างกายฉันตลอดเวลา แกก็ต้องทำตามเข้าใจไหมยูกิโตะ”

“….”

เจ้าหนูยูกิโตะพยักหน้าขึ้นลงรับคำสั่งของผู้ช่วยชีวิตอย่างยินยอม ก่อนที่มือขาวซีดจะถูกมือหยาบกร้านของซันซัสกำมันเอาไว้ พร้อมกับสองร่างที่เดินเคียงคู่เข้าไปในห้องที่หากไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่มีทางเข้าไปรบกวนได้เด็ดขาด

ห้องของชายที่ชื่อว่าซันซัสต่อให้เป็นสควอโล่หรือวาเรียคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ย่างกายเข้ามาได้ตามใจชอบ เพราะถ้ามีใครฝ่าฝืนก็จะถูกเพลิงพิโรธเป่าให้กระจุยกันไปข้าง ทว่าบัดนี้กลับมีเพียงคนเดียวที่ซันซัสอนุญาตให้เข้ามาได้ ซึ่งบุคคลยกเว้นคือ…

เจ้าหนูวัย 5 ขวบที่กำลังนั่งอยู่บนตักฟังพ่อบอสสุดเอาแต่ใจสอนให้เปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด ซึ่งคำที่สอนให้พูดนั้นคงหนีไม่พ้น

“ซัน---ซัส”

Precious treasure

“เจ้าตัวจ้อย แกอยู่ที่ไหนวะ!!!!”

เจ้าหนูยูกิโตะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์วาเรียมาได้ 1 เดือนแล้ว ทุกอย่างก็ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม พวกหัวกะทิที่เอาแต่ทะเลาะกันเองแทบทุกวันโดยเฉพาะบนโต๊ะอาหารที่มีบอสจอมเอาแต่ใจร่วมวงด้วยบางครั้ง ทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไปคงหนีไม่พ้นเจ้าหนูหน้าตายที่พักนี้ดูจะพูดเก่งขึ้นมาบ้างแล้ว ส่วนนิสัยนั้น...

“มาอยู่นี่เองเหรอแก” ชายหนุ่มผมสีเงินเท้าเอวมองเจ้าตัวจ้อยที่นอนดูเมฆ ดวงตาสีม่วงเหม่อมองทิวทัศน์ด้านบนที่มีเพียงแค่ท้องฟ้าสีครามกับเมฆสีขาวประกบคู่กันไม่ห่างไปไหน

ต่อให้ท้องฟ้าจะกว้างขวางยิ่งกว่ามหาสมุทรเสียเพียงใด เมฆก็ยังลอยตามท้องฟ้าไปทุกที่ ต่อให้ต้องเจอกับสภาพอากาศแปรปรวนขนาดไหนก็ไม่เคยเห็นท้องฟ้าไร้เมฆสีขาวห่างกายเลยสักครั้ง

“ไอ้บอสเวรเรียกหา รีบๆลุกขึ้นได้แล้ว” สควอโล่มองเจ้าตัวจ้อยที่พักนี้ชอบปลีกวิเวกมาอยู่เพียงลำพัง ไม่ว่าจะในปราสาทหรือนอกปราสาทก็มักจะเห็นเจ้านี่นอนเหม่อมองท้องฟ้ากับเมฆอยู่ทุกครั้ง

ถ้าไม่ถูกบอสเวรเรียกให้ไปอยู่เป็นเพื่อนในห้อง ก็มักจะมานอนเล่นอยู่ที่สวนหรือห้องตัวเองที่ดันอยู่ติดกับห้องของไอ้บอสเวรอีกต่างหาก

“นี่สควอโล่”

“อะไร!!” ชายหนุ่มหันมามองเด็กน้อยข้างกายที่กำลังเดินเคียงคู่ไปกับเขา คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่มีคำตอบตายตัวออกจากปากจิ้มลิ้มนั่น

“ทำไมเมฆต้องอยู่คู่กับท้องฟ้าล่ะ?”

“จะไปรู้เหรอฟระ!! อยากรู้แกก็ไปหาคำตอบเองดิ”

เอ่ยกลับไปอย่างประชดประชัน แต่ทว่าสายตากก็คอยลอบมองเจ้าตัวจ้อยข้างกายที่มักจะมีสีหน้าเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นตอนโกรธ ตอนหัวเราะ ตอนเศร้า หรือตอนเจ็บตัวเพราะโดนลูกหลง พวกเขาก็ไม่เคยได้เห็นสีหน้าอื่นจากเจ้าตัวจ้อยนี่เลยสักครั้ง

แม้แต่ไอ้บอสเวรอย่างซันซัสก็ไม่เคยได้เห็น

มาม่อนกับเบลเคยลองเข้าไปตีสนิทและถามเจ้าตัวจ้อยนี่ดูแล้ว แต่ก็ได้คำตอบกลับมาว่าเจ้าตัวหลงลืมการแสดงสีหน้าและความรู้สึกไปตั้งแต่ถูกจับมาทดลองตั้งแต่ยังไม่ครบ 1 ขวบ พอพูดจบก็ได้รับอ้อมกอดแห่งความสงสารจากเจ๊กะเทยร่างบึกของลุซซูเลียเป็นรางวัลปลอบใจ ติดหนึบอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะแงะออกได้ต้องไปเรียกบอสเวรมาใช้ปืนมาขู่

“ซันซัสเหมือนกับท้องฟ้า”

“หา?” สควอโล่มองเจ้าตัวจ้อยที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของไอ้บอสเวร ดวงตาสีม่วงหันกลับมาสบกับดวงตาสีเดียวกับเส้นผมของชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจกับประโยคเมื่อสักครู่

“เป็นท้องฟ้าสีหม่นชวนไม่น่าเข้าใกล้ แต่ว่าสควอโล่กับคนอื่นๆก็ชอบท้องฟ้าฝืนนี้มากใช่ไหมล่ะ”

“….”

“ผมก็ชอบเหมือนกันนะ”

“..!!!..”

สคลอโล่เบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยยิ้มบางเบาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนจากเจ้าตัวจ้อยเป็นครั้งแรก หัวใจเจ้ากรรมมันส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งไม่ต่างจากตอนที่เขากำลังสนุกกับการฟาดดาบใส่เรือนร่างของศัตรู เพียงแต่มันดันเต้นแรงมากกว่าครั้งไหนๆ

...เจ้าตัวจ้อยนี่...

พอมายิ้มก็เหมาะกับหน้าหวานๆของมันดีนี่หว่า

แกร็ก!

ประตูห้องถูกปิดสนิทด้วยฝ่ามือน้อยๆของยูกิโตะ ดวงหน้าหวานจนแยกไม่ออกว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายจ้องมองเจ้าของห้องที่นั่งไขว่ห้าง ถือแก้วไวท์ยกขึ้นดื่มอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกออกแบบให้เหมือนบัลลังก์ของราชา ดวงตาสีเลือดเปรยมองคนมาใหม่ที่กำลังย่างกายเข้ามาหาเขา รอยยิ้มแสยะกระตุกบนมุมปากหยักพร้อมกับน้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยทักเจ้าหนูอย่างเคยชิน

“มาแล้วเหรอยูกิ”

ความลับหนึ่งอย่างที่เหล่าวาเรียคนอื่นๆไม่รู้ นอกจากบอสใหญ่กับเจ้าหนูน้อยที่ถูกอุ้มให้นั่งแหมะอยู่บนตักแกร่ง คือสรรพนามการเรียก และอีกอย่างที่ซันซัสมอบให้แก่คิบาระ ยูกิโตะแต่เพียงผู้เดียวนั้นคือ...

ความอ่อนโยนของท้องนภาสีหม่นผืนนี้

“อื้อ! คุณป๋า!”

[100/100]

พอตอนสองมีการพัฒนา~~~~

ไม่มีใครเห็นมุมอ่อนโยนของป๋านอกจากน้องยูกิค่ะ 

เนื้อเรื่องจะดำเนินไปเรื่อยๆนะคะ ให้น้องได้อยู่กับพวกวาเรียอีกสัก 4 ตอน

ก่อนที่ป๋าจะโดนแช่แข็งและน้องหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นอยู่ญี่ปุ่นนะคะ

พอไปญี่ปุ่นก็จะดำเนินเรื่องตามอนิเมะในรีบอร์นเลยค่ะ 

(คาดว่าจะหลังจากโกคุยอมรับสึนะเป็นรุ่นที่สิบแล้ว)

ปล.รูปหน้าปกกับข้อมูลเบี้ยงต้น เป็นเพียงอิมเมจนายเอกของเรื่องนี้เท่านั้นนะคะ

ไม่ได้มีพลังเหมือนในเกมอย่างใด แต่มีพลังไฟดับเครื่องชนในเรื่องรีบอร์นค่ะ

ที่นำมาเพราะเป็นนายเอกในอุดมคติของคนแต่งเรื่องนี้เท่านั้นนร้าาาาา