คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฉากที่3 เมื่อความจริงปรากฎ100%
เวลาผ่านไปดูเหมือนนานสำหรับบางคน ห้องโถงใหญ่ก็เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ตอนนี้มันเต็มไปด้วยเก้าอีกมากมายดังเช่นตอนที่ทุกคนเข้ามาใหม่ๆ ฝูก ที่นอนต่างๆถูกขนเก็บไปเรียบร้อยแล้ว ด้วยฝีมือของแม่บ้านพ่อบ้านของโรงเรียนนี้ หลังจากผ่านเหตุการณ์อันแสนจะสะเทือนใจตอนเช้าพวกเขาทั้งหมดก็ได้แต่งตัวด้วยชุดที่ทางโรงเรียนจัดให้ไว้เรียบร้อยแล้ว บางคนเริ่มชินกับร่างกายอันแปลกประหลาดได้แล้ว ส่วนบางคน...ก็ยังทำใจไม่ได้ ซึ่งหนึ่งในกลุ่มทำใจไม่ได้นั้นมีโอเชียน่ารวมอยู่ด้วย เรื่องอาหารเช้าอันแสนเริดหรูนั้นไม่ต้องพูดถึง ทั้งหมดนั้นได้รับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อยกันในกล่องอาหารใบเล็กน่ารักของโรงเรียนอีกเช่นเคย
“นี่ๆ ไดโอนิซิสมีเรื่องสงสัยๆ”ไดโอนิซิสเอ่ยอย่างสดใสเหมือนเช่นเคยต่างกับตอนเช้าไปลิบลับ แล้ววิ่งไปหากลุ่มของตนเอง เสียงของเธอทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
“สงสัยอะไรจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยถามพลางโรยยิ้มบางบนใบหน้างาม
“ก็...”ไดโอนิซิสเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง เจ้าตัวน้อยก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองอย่างไม่แน่ใจแล้วเงยหน้ามาสบกับทุกคนในกลุ่มอีกครั้ง “ทำไมเสื้อผ้าพวกนี้มันถึงเหมาะกับขนาดของไดโอนิซิสจังๆ เขาน่าจะจัดไว้เป็นพวกฟรีไซส์ไม่ใช่หรอๆ”
“ก็สงสัยเขาคงจะมีหลากหลายขนาดมั้งจ๊ะ”เวเทอร์ตอบ
ไม่ใช่...โอเชียน่าค้านในใจ ไอโรงเรียนนี้มันต้องเป็นเพราะเวทมนต์ชัดๆ และยังเป็นเวทมนต์ที่ประหลาดมากเสียด้วย
“แล้ว...โอเชียน่าทำไมเงียบไปเลยอ่ะๆ”ไดโอนิซิสหันไปถามโอเชียน่าผู้เงียบขรึมตั้งแต่หลังจากอาบน้ำ เธอไม่ตอบ แต่ส่งสายตาเย็นมาให้ไดโอนิซิสเท่านั้น เวเทอร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงตัวไดโอนิซิสกับดีมีน์ซิทัสให้มาหลบฉากอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องโถงใหญ่
“เออ...ใช่ครับ โอเชียน่าเป็นอะไรหรอ”ดีมีน์ซิทัสเอ่ยถามบ้าง ตัวเขาก็สงสัยเช่นกัน โอเชียน่านั้นเงียบอยู่แล้วยิ่งเช้านี้ทำไมเงียบลงอย่างกับป่าช้าใหญ่ แต่เขาก็ไม่กล้าเข้าไปถามเจ้าตัวโดยตรงก็เพราะบรรยากาศรอบตัวโอเชียน่ามันดูทะแม่งๆชอบกล
“สงสัยคงเพราะโดนน้ำสาดโครมๆๆมั้งจ๊ะแล้วยังเกือบโดนไฟเผาทั้งเป็น ก็เลยมีอาการนิ่งเงียบไปพักหนึ่งนะจ๊ะ เดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ”เวเทอร์ตอบข้อสงสัยทั้งสองคนพี่น้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย
“น้ำสาดกับไฟเผาหรอครับ?”ดีมีน์ซิทัสทวนคำด้วยน้ำเสียงงุนงง ตอนเช้านั้นเขาไปอาบน้ำเลยไม่รู้เรื่องภายนอกอะไรเลยสักอย่าง ดังนั้นไดโอนิซิสจึงเป็นผู้เล่าเหตุการณ์ตอนเช้าให้พี่ชายฟัง
“นี่ก็คงเป็นสิ่งผิกปกติของโอเชียน่าเขาหรอครับ”ดีมีน์ซิทัสหันไปถามเวเทอร์อีกครั้ง
เวเทอร์เอียงคอ เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเหมือนกันเลยเอ่ยถามกลับไปว่า “ยังไงหรอจ๊ะ”
“ก็น้ำนั่นไงครับ มันมาหาโอเชียน่าเมื่อเธอต้องการ”ดีมีน์ซิทัสอธิบาย “แล้วเวเทอร์ล่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนคนอื่นเลยหรอครับ”
เวเทอร์นิ่งไปครู่เพื่อใช้ความคิด จากนั้นก็ค่อยๆพูดในสิ่งที่ตนไม่ค่อยแน่ใจออกมา “มีมั้งจ๊ะ” แล้วเธอก็แย้มรอยยิ้มออกมา “ร้อนไหม”
“ก็นิดหน่อยนะๆ ถ้ามีลมพัดก็ดีกว่านี้อีกนิด”ไดโอนิซิสเป็นคนตอบแทนพี่ชาย
“แต่ที่นี่มันไม่มีหน้าต่างนี่ครับ จะให้ลมมันพัดเข้ามาได้ยังไง อันที่จริงผมก็สงสัยว่าอากาศข้างในมันเย็นเหมือนเปิดแอร์เลย ทั้งๆที่มันไม่มีเครื่องปรับอากาศสักตัว”ดีมีน์ซิทัสให้ข้อมูลเพิ่มเติม
เสียงลมหวีดหวิวขึ้นมาพร้อมกับปะทะใบหน้าของคนทั้งสามอย่างแผ่วเบา
“เธอเรียกลมได้งั้นหรอครับ”ดีมีน์ซิทัสครางด้วยความตื่นเต้น
เวเทอร์หัวเราะน้อยๆก่นตอบไปว่า “มั้งจ๊ะ”
“พี่มัวแต่ถามคนอื่น ตัวเองล่ะเป็นยังไง”ไดโอนิซิสเอ่ยถามอย่างคนกระหายความรู้เต็มที่
“เหมือนไดโอนิซิสแหละ แต่ว่า...ตอนนั้นไปส่องกระจกดูที่ห้องน้ำ ปรากฏว่าดวงตากลายเป็นสีน้ำตาลทั้งคู่ สักพักก็กลับมาเป็นปกติ”ดีมีน์ซิทัสตอบ
“งั้นช่วงที่ไดโอนิซิสเห็นแบบนั้น ดวงตาของไดโอนิซิสก็จะเปลี่ยนสีไปเหมือนพี่ด้วยนะสิ”เจ้าตัวน้อยเอ่ยขึ้นมาพลางลูบหน้าลูบตาตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ
“นักเรียนทั้งหมดนั่งที่ให้เรียบร้อย!”เสียงนักเรียนในเครื่องแบบดังขึ้น สร้างความตกใจแก่นักเรียนใหม่เป็นอย่างมาก ก็...พวกเขาโผล่มาตอนไหนทำไมไม่มีใครรู้เลยสักคน! แต่พวกเขาทั้งหมดก็ไม่สามารถเอ่ยถามอะไรได้ จึงได้แต่หาเก้าอี้ใกล้ตัวนั่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ประตูใหญ่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างของเด็กน้อยอายุ10ขวบผมบลอนด์ แต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาวยาวเหมือนผู้สูงวัยที่สุดในห้องทั้งสาม ซึ่งทั้งสามยืนอยู่ข้างหน้ากลุ่มเด็กในเครื่องแบบเช่นเคย เด็กคนนั้นค่อยๆเดินเข้ามาแล้วไปยืนอยู่บนเวทียกพื้นด้วยท่าทางอันสง่างาม หายากในวัยเดียวกัน
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!”เสียงนักเรียนในเครื่องแบบดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีใครทำตามเลยสักคน เด็กนักเรียนหน้าใหม่ทุกคนหันไปมองกลุ่มนักเรียนกลุ่มนั้นเป็นตาเดียว ด้วยสีหน้าฉงนสงสัยอย่างที่สุด! ก็ทำไมนะหรอ ก็จะให้พวกเราทุกคนไปทำความเคารพเด็กอายุ10ขวบเนี่ยนะ!
“ไม่ต้องหรอก นั่งลงเถอะๆ”เด็กน้อยคนนั้นเอ่ยแล้วยิ้มน้อยๆออกมา รอยยิ้มนี้มันชวนให้นึกถึงใครบางคนชอบกลในความรู้สึกของทุกคน แต่ทั้งหมดก็นั่งลงตามคำสั่งเด็กคนนั้นเนื่องจากความเมื่อยมันครอบคลุมในจิตใจไปเรียบร้อยแล้ว
“อืม...คงสงสัยกันสินะว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ”เด็กคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันนุ่มลึกเสนาะหู ฟังแล้วชวนให้เคลิบเคลิ้มไปตามคำพูดนั้นอย่างประหลาด “นี่คือร่างที่แท้จริงของพวกเธอทุกคน เมื่อวานนี้เราได้ทำการปลดผนึกพันธะทางร่างกายให้ ผลก็เลยเป็นแบบนี้ จำคำนั้นได้ไหม รัม รัม พี มัลฟาอาริเอโด รัม รัมพี นั่นหละ คือมนต์ปลดพันธะทางร่างกาย”
โป๊ะเชะ ใช่จริงๆด้วย โอเชียน่าร้องขึ้นในใจ
“แล้วพวกเธอก็คงจะงงว่า นี่คือร่างกายที่แท้จริงของพวกเธอได้อย่างไร อืม...เอาง่ายๆ เริ่มจากตรงนี้ดีกว่า นี่คือโลกแห่งผู้วิเศษ โลกแห่งเวทมนต์ โลกแฟนตาซี แล้วแต่พวกเธอจะเรียก โลกนี้มีชื่อว่า เมอิโทเฟีย เป็นโลกที่รวบรวมพ่อมด แม่มด ผู้วิเศษ และอื่นๆอีกมากมายที่ชาวโลกนั้นเห็นว่าเป็นตัวประหลาด ส่วนโลกที่พวกเธอจากมานั้นชื่อว่า เอิร์ธฟิล”
“ต่อมา พวกเธอก็คงจะงงกันอีกว่า พวกเธอมายังโลกบ้าๆบอๆนี่ได้ยังไง คำตอบคือ ตั้งแต่เธอหลบเข้าไปอยู่ในเรือสำราญนั่น เธอก็เข้ามายังโลกเมอิโทเฟียไปเรียบร้อยแล้ว”
“คำถามต่อมา แล้วร่างก็ของพวกเธอเล่าเป็นแบบนี้ได้ยังไง คำตอบคือ พ่อกับแม่ของพวกเธอทุกคนนั้นเป็นชาวเมอิโทเฟีย แล้วเรียนรู้ที่จะใช้มนตราขั้นสูงในการเปลี่ยนแปลงรูปร่างให้ใกล้เคียงกับชาวเอิร์ธฟิล หลังจากนั้นก็ไปทำธุระที่เอิร์ธฟิล ไปทำอาชีพที่เอิร์ธฟิล แล้วก็บังเอิญคลอดพวกเธอที่เอิร์ธฟิล ดังนั้นภาวะทางร่างกายจึงเปลี่ยนแปลงรูปร่างของตนเองให้เหมือนชาวเอิร์ธฟิลให้มากที่สุด เพื่อการอยู่รอดของพวกเธอ”
“คำถามต่อมา แล้วทำไมไม่ให้พวกเธอเข้ามาในโลกนี้แล้วเปลี่ยนแปลงร่างของตัวเองตั้งแต่เด็ก คำตอบคือ เพราะร่างในเอิร์ธฟิลของพวกเธอนั้นยังไม่แข็งแรงพอ ชั้นบรรยากาศในเอิร์ธฟิลมันต่างกับเมอิโทเฟีย ดังนั้นเราจึงรอให้พวกเธอมีอายุประมาณ 15-16ปี เพราะช่วงนี้ร่างกายเริ่มแข็งแรงขึ้นพร้อมที่จะแบกรับร่างกายที่แท้จริง ในระหว่างที่พวกเธอยังไม่ถึงอายุ15-16ปี พวกเธอก็จะอยู่ในความดูแลของโรงเรียนในสาขาเอิร์ธฟิล ในประเทศซิลาเดเฟีย ชุมชนของผู้วิเศษที่ใหญ่ที่สุดในเอิร์ธฟิล”
“ดังนั้นโงเรียนนี้จึงเป็นโรงเรียนที่รับนักเรียนทุกคนที่เกิดบนเอิร์ธฟิลมาเรียน ไม่ใช่ว่าบนเมอิโทเฟียจะมีแค่โรงเรียนนี้เท่านั้น ยังมีอีกหลายโรงเรียนบนเกาะใหญ่ของเมอิโทเฟีย โรงเรียนนี้รับแค่คนที่เกิดบนเอิร์ธฟิลเท่านั้น”
“แล้วถ้าพวกเธออยากจะกลับไปอยู่ที่เอิร์ธฟิล พวกเธอทุกคนจะต้องเรียนรู้เวทมนต์ขั้นสูงสุดเช่นเดียวกับพ่อแม่ของเธอ ไม่ก็อยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่ มีอนาคตที่นี่ก็ได้”
“คำถามต่อไป ทำไมถึงไม่ให้พวกเธอรู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เด็ก คำตอบคือ พวกเราทุกคนในเมอิโทฟียกลัวพวกเธอเสียคน พร่ำเพ้อถึงเรื่องเวทมนต์ในขณะที่ชาวเอิร์ธฟิลจะหาว่าเธอบ้า แล้วถ้ามีชาวเอิร์ธฟิลเชื่อเรื่องที่พวกเธอพูด ทางเราจะเดือดร้อนไปด้วย”
“และเนื่องจากพวกเธอยังไม่สามารถใช้เวทขั้นสูงได้ ดังนั้น พวกเธอทุกคนจะต้องอยู่ที่นี่ทั้งหมด7ปีเต็ม แล้วไม่ต้องกลัวเบื่อหรอกนะ เพราะเราได้จัดทัวร์ทัศนศึกษาทั่วเกาะใหญ่เมอิโทเฟีย และเกาะน้อยไว้ปีละครั้งให้”
“เรื่องการเรียนการสอนนั้น เราจะเรียนในเรื่องเกี่ยวกับเมอิโทเฟียเต็มที่ และนี่คือเหตุผลว่าทำไมตอนที่พวกเธออยู่เอิร์ธฟิล ตารางการเรียนที่นั่นนั้นโหดขั้นเทพ ก็เพื่อพอมาอยู่ที่นี่จะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความรู้ในเอิร์ธฟิลว่าเรายังเรียนไม่จบชั้นปริญญา แต่อายุมันก็ล่วงเลยจนน่าเกลียดที่จะเข้าไปนั่งเรียน”
“พูดพร่ำมาตั้งนานยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เราว่ามีคนพอจะรู้แล้วนะว่าเราคือใคร เราคือโฮลิเดียสไง”สิ้นเสียงของเด็กน้อยผมบลอนด์วัย10ขวบ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที
“คงงงกันอีกแล้วว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง คำตอบคือ ไปถามอ.เอ็มมีรี่หรือครูผู้สอนทั่วไปละกัน เพราะทุกปีเรามักจะโดนถามเสมอ จนเราขี้เกียจตอบไปแล้วละ”เด็กน้อยโฮลิเดียสตอบปัดไปงั้น
“เรามาเข้าเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนกัน โรงเรียนนี้มีทั้งหมด7ระดับ เริ่มจาก คลาสเซเว่น(class7) คือเทียบได้กับม.4 นั่นคือตัวพวกเธอนักเรียนหน้าใหม่นั่นเอง คลาสซิกส์(class6) คลาสไฟฟ(class5) ไล่ไปจนถึงคลาสวัน(class1) คลาสเซเว่นนั้นไม่ค่อยได้รับอภิสิทธิ์เท่าไหร่ แต่ถ้าได้เลื่อนชั้นเป็นคลาสซิกส์เมื่อไหร่ อภิสิทธิ์ต่างๆก็จะเพิ่มขึ้น”
“ต่อไปก็เรื่องของหอพัก หอพักที่นี่แบ่งออกเป็น3หอ ดังที่เธอได้เห็นแล้วเมื่อมองจากข้างนอก หอหนึ่งซึ่งอยู่ด้านซ้ายนั้นชื่อว่า หอมาเวียล่า เป็นหอของพ่อมด แม่มด มี อ.สเตฟานี่ เป็นผู้ดูแล” แล้วสตรีผู้สวมหมวกแม่มดก้าวออกมาข้างหน้าแล้วทำความเคารพให้เด็กน้อยโฮลิเดียส จากนั้นก็กลับเข้าที่เดิม “หอนี้จะมีเครื่องแบบเป็นสีขาวและเทาขาว”
“หอที่สอง หอแทมเพียเวล เป็นหอของผู้วิเศษ หมายถึงคนที่มีพลังที่นอกเหนือจากพลังเวทและเอลนีม่า หอนี้ อ.จีรีอายา เป็นผู้ดูแล” สตรีผู้สวมผ้าคลุมเดินออกมาข้างหน้าแล้วทำความเคารพให้ผอ.ใหญ่ของโรงเรียน จากนั้นจึงถอยหลังกลับไปยังที่เดิม “หอนี้มีเครื่องแบบในโทนสีแดง ส้ม เหลือง”
“หอที่สาม หอโอลิเคีย เป็นหอของเอลนีม่า หรือคนที่สามารถแปลงเป็นสัตว์ สื่อสารกับสัตว์ได้ หอนี้ อ.บาคุ เป็นผู้ดูแล”ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มก้าวออกมาข้างหน้าด้วยสายตาเย็น โค้งคำนับให้โฮลิเดียส แล้วจึงเดินถอยหลังกลับไป “หอนี้เครื่องแบบเป็นสีเหลืองนวล”
“จะเห็นได้ว่า หอแต่ละหอได้แยกไปตามสังคมของเมอิโทเฟีย เมอิโทเฟียนั้นมีอยู่3สังคม รายละเอียดเรียนได้จาก อ.เอ็มมีลี่”
“เรื่องเครื่องแบบนั้นพวกเธออาจจะสงสัยว่า พวกเธอนั้นยังไม่ได้ซื้อเลย คำตอบคือ พ่อแม่ของพวกเธอนั้นได้ส่งเงินมาให้ทางโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ทันที่ที่พวกเธอได้ก้าวเข้าไปในห้องพักของเธอ เวทมนต์ในนั้นจะทำงานทันที มันจะจัดการวัดขนาด ความพึงพอใจ อะไรต่างๆนาๆ ให้พวกเธอเอง พวกเธอต้องเห็นด้วยตาของตัวเองจึงจะเข้าใจอะไรมากขึ้น เรามีกฎบังคับว่า เวลาเรียนหนังสือ ทุกคนจะต้องแต่ตัวด้วยชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเท่านั้น ถ้าไม่ จะถูกหักคะแนนจิตพิสัย”
“เรื่องสำภาระ เราจะทำการส่งไปยังหอพักของเธอทันที เมื่อทางเราทราบแล้วว่าพวกเธออยู่หอไหนกันบ้าง”
“จากนี้ไปเราจะทำพิธีแยกหอพัก ขอเชิญทุกคนออกไปข้างนอกเพื่อทำพิธี อันที่จริง ปกติเราจะทำกันในนี้ แต่เกิดข้อผิดพลาดบางประการ ดังนั้นเราจึงต้องใช้วิธีดั้งเดิมในการจำแนกบุคคล ซึ่งวิธีดั้งเดิมที่ว่านี้ มันอยู่ข้างนอก” เด็กน้อยโฮลิเดียสเอ่ยพร้อมแย้มรอยยิ้ม แล้วเดินนำไปยังประตูใหญ่ ประตูที่เขาจากมา เพียงแค่ปลายนิ้มสัมผัสประตูบานใหญ่ยักษ์ก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย “เอ้า ตามมาสิ ไม่อยากจะพักในหอพักรึไง” เด็กน้อยเอ่ยยิ้มเชิญชวนแกมบังคับ แล้วร่างของเขาก็หายไปหลังประตูใหญ่ ตามด้วยคณะผู้คุมหอและนักเรียนในเครื่องแบบ ตามด้วยเด็กนักเรียนหน้าใหม่ที่วันนี้ได้ข้อมูลอันไม่อยากจะเชื่อเยอะเลย
----------------------
แก้ให้แล้วนา...
ความคิดเห็น