คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉากที่3 เมื่อความจริงปรากฎ 25%
“ตื่นเร็วๆ”เสียงอันสดใสของไดโอนิซิสตะโกนเรียกโอเชียน่าให้ตื่นขึ้น เธอค่อยๆปรือเปลือกตาหนาขึ้นมาน้อยๆเพื่อสบกับใบหน้าของคนตัวเล็ก
“มีอะไร...”โอเชียน่าครางออกไปด้วยความงัวเงีย
ไดโอนิซิสนั่งลงข้างโอเชียน่าแล้วเขย่าตัวเธออย่างแรงเพราะความตื่นเต้นมันปลุกเร้า “นี่ๆมีคนเปลี่ยนร่างได้ด้วยละๆ”
“จะบ้ารึเปล่า...”โอเชียน่าตอบกลับแล้วฟุบลงหลับกับหมอนหนานุ่ม “คนนะ ไม่ใช่ขบวนการ5สี...”
“จริงๆ ดูนี่สิๆ”แล้วไดโอนิซิสก็เขย่าร่างของโอเชียน่าอีกครั้ง คราวนี้มันเร็วและแรงมากขึ้น แต่เจ้าของร่างก็ยังไม่มีท่าทีจะขยับตัวลุกขึ้นมาเลยสักเล็กน้อย ไดโอนิซิสก็ยงคงไม่ละความพยายาม เธอลุกขึ้นยืน เท้าสะเอว แล้วลงมือดึงแขนของโอเชียน่า หวังให้เจ้าตัวลุกขึ้นมาบ้าง
“ลุกซิๆ”ไดโอนิซิสคราง ออกแรงดึงมากกว่าเดิม แต่ยังไงๆโอเชียน่าก็ยังคงนอนเหมือนเดิม “ลุกๆ”
เวเทอร์นั้นนอนอยู่ข้างๆโอเชียน่ามีอันต้องลุกขึ้นมาดู เนื่องจากเสียงของเจ้าตัวเล็กนั้นมันดังเข้าถึงโสตประสาตหูได้ดีจริง เธอเอ่ยถามไดโอนิซิสด้วยน้ำเสียงอันงัวเงียว่า “มีอะไรหรอจ๊ะ ไดโอจัง”
ไดโอนิซิสรีบปล่อยมือจากแขนของโอเชียน่าแล้วหันมาหาเวเทอร์ด้วยสายตาอันน่าสงสาร “เวเทอร์ โอเชียน่าไม่ยอมลุกๆ ทำไงดีๆ”
เวเทอร์มองดูร่างของโอเชียน่าผสานกับนาฬิกาข้อมือของตนแล้วแย้มรอยยิ้มบางออกมา “โอเชียน่าจังยังไม่ตื่นตอนนี้หรอก อีก10วินะจ๊ะ กว่าจะตื่น เริ่มละนะจ๊ะ 10...9...8...7...6...5...4...3...2...1... สวัสดีตอนเช้าจ๊ะโอเชียน่าจัง” เวเทอร์เอ่ยกับโอเชียน่า ซึ่งตอนนี้ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจด้วยความเหนื่อยล้า
“อรุณสวัสดิ์...”โอเชียน่าเอ่ยทักทานตอบพลางหาว
“อะๆรุณสวัสดิ์”ไดโอนิซิสเอ่ยทักทายโอเชียน่าด้วยน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อย แล้วหันไปกระซิบกระซาบกับเวเทอร์ทันที “เกิดอะไรขึ้นกับโอเชียน่าหรอๆ”
เวเทอร์หันมามองไดโอนิซิสแล้วคลี่ยิ้มบางออกมา “โอเชียน่าจังเขาไม่ได้ขี้เซาอะไรมากมายหรอกนะจ๊ะ แต่ว่าเขาเป็นคนตรงต่อเวลา ถ้าอยากให้โอเชียน่าจังตื่นแต่เช้า ก็ต้องบอกเจ้าตัวไว้ก่อนว่าให้ตื่นตอนเวลานั้น โอเชียน่าจังก็จะตื่นขึ้นมาเปะๆเลยจ๊ะ แต่ถ้าจะปลุกในช่วงเวลาที่เจ้าตัวกำลังหลับอยู่ละก็...ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมตื่นหรอกจ๊ะ”
“หาว~ ฉันว่าฉันจำได้ลางๆนะว่าไดโอนิซิสมีอะไรจะให้ดูนะ...”โอเชียน่าหันมาถามคนตัวเล็ก
ไดโอนิซิสสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของตน “อะ อ้อ มีคนแปลงร่างได้นะสิๆ”
“บ้าหรอ...”โอเชียน่าครางแล้วส่งสายตาไม่อยากเชื่อให้
“ไม่เชื่อหรอๆ มาดูนิสิๆ”คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากฟูกอันนุ่มนิ่มแล้ววิ่งไปหาโอเชียน่า ดึงแขนขางเธอขึ้น จึงทำให้เธอต้องลุกขึ้นตามไปอย่างช่วยไม่ได้
“จะไปไหน...”โอเชียน่าเอ่ยถามไดโอนิซิส แล้วดึงแขนเวเทอร์ให้ลุกขึ้นตามไปด้วย
พวกเธอเดินไปยังกลางห้องโถงตามไดโอนิซิสผู้นำพาไป ยิ่งใกล้ใจกลางมากเท่าไหร่ เสียงอื้ออึงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้นเท่านั้น พอมาถึง พวกเธอก็ได้อยู่ใจกลางกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยร้อย เด็กนักเรียนกลุ่มนี้น่าจะมีราวๆได้20คน ดูเหมือนทั้งหมดสวมชุดคอสเพลยในการ์ตูน เพราะบางคนก็มีรูปร่างเหมือนหนู บางคนก็มีรูปร่างเหมือนไก่ เป็นสัตว์ชนิดต่างๆเต็มไปหมด โอเชียน่ามองภาพเหตุการณ์นี้ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ นี่พวกเพื่อนๆของเธอเป็นอะไรไป?! ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สวมแว่น แต่เธอก็มองเห็นได้เพียงลางๆ และนั่นก็สร้างความแปลกใจแก่โอเชียน่าเป็นอย่างมาก เพราะเวลาที่เธอถอดแว่นออกแล้วสายตาของเธอก็จะมองไม่เห็นอะไรเลย ทุกอย่างมันเบลอไปหมด แต่นี่ เธอกลับมองเห็นได้ลางๆเป็นคนที่ค่อนข้างจะชัดเจนเหมือนสายตาปกติอีกด้วย ไม่เพียงแต่เพื่อนของเธอเป็นอะไร ตัวเธอก็เป็นอะไรไปด้วย?!
“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะเนี่ย”เวเทอร์อุทานพลางมองไปรอบตัวด้วยสายตาอันงุนงง
“พวกเขามีร่างกายเปลี่ยนแปลงไปไงล่ะๆ ไม่เพียงเท่านั้น พวกบางคนก็ยังมีสีดวงตาสีประหลาดๆด้วย”ไดโอนิซิสตอบด้วยใบหน้าอันงอง่ำ เนื่องจากพวกโอเชียน่าไม่ยอมเชื่อตนตั้งแต่แรก
“หมายความว่าไง...”โอเชียน่าคราง พลางนึกในใจว่า ไอขบวนการ5สีที่แปลงร่างได้แบบในการ์ตูนนั่นมันมีจริงด้วยหรอเนี่ย
“ก็อย่างโลว์ลี่ ไอคนตัวเล็กกว่าไดโอนิซิสนั่นๆ”แล้วไดโอนิซิสก็พยักเพยิดใบหน้างามไปทางเด็กชายตัวน้อย “นายนั่นจู่ๆก็มีใบหูยักษ์โผล่ขึ้นมาเหมือนหูหนูเลย แค่นั้นยังไม่พอนะๆ ฟันกระต่ายของหมอนั่นถูกขยายใหญ่ยักษ์ และยังมีหางยาวๆอีกด้วยยิ่งเหมือนหนูใหญ่เลยๆ” โอเชียน่ากลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ถ้าเป็นเธอ เธอจะต้องเป็นลมแน่ๆ แม้ว่าจะพยายามทำตัวเข้มแข็งยังไงก็ตาม
“แล้วก็ยังจำวอลเล่ได้ไหมๆ”ไดโอนิซิสถาม ซึ่งทั้งสองคนก็พยักหน้าเป็นเชิงว่า ยังจำได้
“นั่นแหละๆ ดวงตาสีทองซีดของวอลเล่เปลี่ยนเป็นสีเขียวใบไม้แหละ แต่นั่นก็ไม่แปลกเท่ากับม่านตาสีเขียวใบไม้นั้นมันถูกขยาย จนแทบจะมองไม่เห็นนัยน์ตาขาวเลยหละ”ไดโอนิซิสอธิบายไปพลางปาดเหงื่อไป “แล้วก็ๆ บางคนก็เป็นแบบวอลเล่ แต่มีสีตาต่างๆกันไป แต่นี่ยังไม่ได้ไปแหกเปลือกตาของคนที่หลับอยู่นะว่าเป็นแบบวอลเล่รึเปล่า ส่วนคนที่เป็นแบบโลว์ลี่นั้นมีประมาณ20คนได้”
“20คนเลยหรอจ๊ะ”เวเทอร์อุทาน ไดโอนิซิสเหลือบมองสีหน้าของเวเทอร์ด้วยใบหน้าเครียดจัดที่หาดูได้ยากจากเจ้าตัว แล้วพยักหน้าอย่างช้าๆ เน้นย้ำกับสิ่งที่ตนพูด
“แล้วพวกเขาเป็นแบบนี้ได้ยังไง...”โอเชียน่าเอ่ยถามคนตัวเล็ก
ไดโอนิซิสเหลือบมองใบหน้าของโอเชียน่าช้าๆแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเครียดๆว่า “ไม่รู้สิๆ แต่ได้ยินมาว่า พอตื่นขึ้นมาก็เห็นตัวเองเป็นแบบนี้ไปแล้วๆ”
“นอกจากนั้นก็ยังมีพวกประเภทแบบเข้าพวกไม่ได้ ก็อย่างเช่น...นายอาร์บาว นายถึกนั่นจู่ๆก็มีไฮไลท์ผมสีขาวขึ้นมาเฉยเลย แล้วก็ยังมีวาวา คนนั้นเออ่...นิ้วมือยืดยาวได้ๆ คนพวกนี้จะมีแบบสะเปะสะปะ”ไดโอนิซิสให้ข้อมูลเพิ่มเติม
“เป็นไปได้ไงจ๊ะเนี่ย”เวเทอร์อุทานอีกครั้ง
“แล้วเวเทอร์กับโอเชียน่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยหรอๆ”ไดโอนิซิสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจือจางความทึ่งอย่างปิดไม่มิด
เวเทอร์พยักหน้ารับ ส่วนโอเชียน่านั้นเงียบลงไปเพราะเธอจับได้ถึงสิ่งผิดปกติของเธอได้แล้ว
“อย่าบอกนะจ๊ะว่า ไดโอจังมีอะไรเปลี่ยนไป”เวเทอร์ถามเสียงเบา ตกใจเมื่อไดโอจังของตนพยักหน้ารับ
“ตื่นขึ้นมาๆไดโอนิซิสก็เห็นทุกๆคน ทุกๆคน”ไดโอนิซิสเริ่มสะอึกสะอื้นตัวสั่นขึ้นมา สร้างความตื่นตกใจแก่เวเทอร์และโอเชียน่า เพราะไดโอนิซิสไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมา เวเทอร์รีบดึงตัวคนตัวเล็กมากอดไว้ เจ้าตัวเมื่อได้รับความอบอุ่นถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างปิดไว้ไม่อยู่อีกต่อไป “ทุกๆคน เป็นเส้นเลือด กล้ามเนื้อ อวัยวะภายใน ไดโอนิซิสเห็นมันหมดเลยๆ ฮือๆ มันน่ากลัวมากๆ ไดโอนิซิสกลัว ฮือๆ”
เวเทอร์ลูบหลังไดโอนิซิสให้เจ้าตัวค่อยๆผ่อนคลายส่วนโอเชียน่าก็รีบพูดปลอบใจ แม้ว่าเธอจะเป็นคนพูดน้อยแต่นี่มันเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน
“ไม่เป็นไรหน่า ไดโอนิซิส ตอนนี้เธอก็เห็นเหมือนเดิมแล้ว...นี่ไง มือของฉัน เธอก็เห็นว่ามันเป็นมือที่มีเนื้อหนังหุ้มธรรมดา...”โอเชียน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ใช่จ๊ะๆ อย่าตื่นกลัวนะจ๊ะ อย่าตื่นกลัว”คำปลอบของเวเทอร์เรียกความทรงจำส่วนลึกของโอเชียน่าให้มันปรากฏขึ้นมาทันที เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตื่นตกใจ แล้วเอ่ยคำๆนั้นที่ค้างอยู่ในหัวของเธอออกมา
“อย่าตื่นตกใจถ้ามีอะไรเปลี่ยนไป...”
“อะไรนะจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยถามอย่างสงสัย “เมื่อกี้โอเชียน่าว่าอะไรนะจ๊ะ”
“ปะๆเปล่าๆ...ไม่มีอะไร ไม่มี...”โอเชียน่าปฏิเสธพลวันแล้วยกมือขึ้นมาโบกไปมา
“หรอจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยขึ้นมาเบาๆเหมือนรำพึงให้กับตัวเองและหันไปปลอบประโลมไดโอนิซิสต่อ
เรื่องแบบนี้แสดงว่าผอ.โรงเรียนนี้มีเอี่ยวแน่ๆ โอเชียน่านึกในใจ ไหนจะคำพูดประหลาดที่เขาพูดขึ้นมาเหมือนเด็กพูดอะไรไม่รู้เรื่องนั่น รัม รัม พี มัลฟาอาริเอโด รัม รัม พี มันเหมือน...คาถาเวทมนต์! บ้าน่า ของแบบนั้น...ของแบบนั้น...มันจะมีจริงได้ยังไงกัน แต่ถ้า...รวมเรื่องที่แม่บอก กับ...สิ่งที่เกิดขึ้น... โอ้ไม่นะ! นี่เธอต้องยอมรับมันจริงๆหรอเนี่ย!
แล้วความคิดของโอเชียน่าก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงบนสะอึกสะอื้นเล็กน้อยของไดโอนิซิส แสดงว่าเจ้าตัวเริ่มทำใจได้แล้ว
“เวเทอร์ๆ ไดโอนิซิสอยากดื่มน้ำ”
เวเทอร์หันใบหน้างามมาสบกับดวงตาสีน้ำตาลกับสีเขียวมรกตของคนตัวเล็กแล้วยิ้มออกมา “เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้นะจ๊ะ” จากนั้นเธอก็เดินออกไป ทิ้งให้โอเชียน่ายืนอยู่กับไดโอนิซิสตามลำพัง
“หิวน้ำหรอ...”โอเชียน่าพึมพำเบาๆ อันที่จริงเธอก็หิวน้ำเหมือนกัน เพราะทุกเช้าเมื่อตื่นขึ้นมาเธอจะดื่มน้ำเป็นสิ่งแรก ตอนนี้สติของโอเชียน่าหลุดลอยไปอีกครั้ง เธอจินตนาการถึงน้ำอุ่นในแก้วใบใสที่ทุกเช้าแม่ของเธอจะจัดไว้ให้เสมอบนโต๊ะอาหารไม้เล็กๆ ทันใดนั้นเอง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏขึ้น!
ฟู่! เสียงน้ำกระทบลงบนร่างบางของโอเชียน่า สร้างความตื่นตะลึงแก่ผู้คนรอบข้างเป็นอย่างมาก เมื่อได้รับน้ำจำนวนมากแบบนี้ เส้นของเธอก็ชักจะกระตุกเหมือนกัน แม้ว่าเธอจะเคยถูกแกล้งเมื่อตอนเด็กๆเพราะถูกหาว่าเป็นตัวประหลาด แต่นี่...มันรุนแรงเกินไป!
“ใคร...แกล้งฉัน...”น้ำเสียงของโอเชียน่านั้นกลายเป็นเสียงครางต่ำไป ความโกรธในใจมันถูกกดจนมิดจากความใจเย็นแต่ก็มีบางส่วนหลุดลอดออกมา เรียกสายตาหวาดกลัวได้จากผู้คนรอบข้างได้อย่างดี ทุกคนรอบตัวต่างเริ่มกระเถิบตัวถอยห่างออกไป แสดงถึงว่าพวกเขาไม่ได้รู้เรื่องแต่อย่างใด
“ใครแกล้งฉัน!”โอเชียน่าตะโกนขึ้นมา ความใจเย็นไม่สามารถเอาชนะความโกรธในจิตใจได้อีกต่อไป ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบราวกับไม่มีใครเคยอยู่ เสียงของเธอนั้นมันดังจนไปปลุกผู้คนที่นอนหลับอยู่ให้ลุกขึ้นมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้
“ไม่มีหรอกจ๊ะ”เวเทอร์ผู้เสี่ยงตายกล่าวขึ้นมาทำลายความเงียบ โฮเชียน่าตวัดสายตาไปมองผู้มาเยือนทันที
“ตอนที่ฉันไปเอาน้ำมาให้ไดโอจัง พอไปถึงที่บริการน้ำ จู่ๆแท็งก์น้ำก็สั่น แล้วมีน้ำทั้งหมดในนั้นพุ่งออกมาหาเธอ”เวเทอร์อธิบายอย่างใจเย็น
“น้ำที่ไหนมันจะพุ่งได้!?...”โอเชียน่าส่งคำถามไปด้วยน้ำเสียงอันโกรธจัด น้ำเสียงนี้นั้นหาได้ยากมากๆจากบุคคลผู้กำลังเป็นที่สนใจอยู่ในขณะนี้ เวเทอร์อึกอัก เธอเองก็ไม่สามารถจะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้
“อยากรู้หรอ”เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นเบาๆ “งั้นจะแสดงให้ดู”
พรึบ! ไฟลุกขึ้นมารอบตัวโอเชียน่า และนั่นทำให้เธอเต้นเร้าๆได้ทีเดียว เธอเริ่มโวยวายให้คนช่วยทันที
“ใครก็ได้ เอาน้ำมาดับที! ร้อนๆๆๆๆ” ทุกคนเริ่มวิ่งไปหาน้ำรอบตัวเพื่อดับไฟให้สตรีผู้น่าสงสาร แต่ในขณะนั้นเอง...
ฟู่! น้ำจำนวนมากพุ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วเทราดลงบนตัวของโอเชียน่าอีกครั้ง
“ขอบคุณๆ ถ้าไม่มีน้ำฉันตายแน่...”โอเชียน่ากล่าวขอบคุณคนที่นำน้ำมาราด โดยที่เธอหารู้ไม่ว่าไม่มีใครทำเลย เพราะต่างยืนดูเหตุการณ์น้ำพุ่งออกมาเองด้วยสายตาทึ่ง ทึ่งมากๆเสียด้วย
“อะๆโอเชียน่า ไม่มีใครเทน้ำบนตัวเธอเลยสักคนนะๆ”ไดโอนิซิสเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ บอกกับโอเชียน่าด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจระคนตื่นตกใจ
“น้ำมันมาหาเธอเองนะจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยย้ำความคิดของตนอีกครั้ง “คราวนี้มีคนเห็นทั้งระดับชั้นของเราเลยนะจ๊ะ”
“ไม่จริงน่า...นี่ฉันก็มีสิ่งผิดปกติด้วยหรอ...”โอเชียน่าคราง คราวนี้ไม่ใช่แค่สายตาของเธอมันจะดีขึ้น แต่นี่รวมถึงว่าเธอสามารถดึงน้ำออกมาได้ด้วยอีกหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย....!
“ละๆแล้วใครจุดไฟ...”โอเชียน่าถามตะกุกตะกัก แต่พอไม่มีใครตอบ เธอก็เร่งเสียงของเธอให้ดังขึ้นกว่าเดิม “ใครจุดไฟ!”
“ฉันเอง”เสียงบุรุษคนหนึ่งดังขึ้นแล้วก้าวออกมาเผชิญหน้ากับโอเชียน่า เมื่อเธอเห็นใบหน้านี้ปุ๊บ อารมณ์โกรธของเธอก็เริ่มจะพลุ่งพล่านอีกครั้ง
“นายจะจุดไฟทำไม?...”เสียงของโอเชียน่าครางต่ำอีกครั้งเมื่อมันดังรอดไรฟันออกมา
“ก็เห็นเธออยากรู้ว่าตัวเองโดนน้ำสาดโครมๆได้ยังไง ฉันก็เลยสาธิตเล็กๆน้อยๆให้เธอดูเองว่า น้ำมันมาเพราะเธอต้องการมัน”นายฮิซัสเอ่ยพลางยิ้มชวนโมโห
“แล้วใครขอความช่วยเหลือมิทราบ...”โอเชียน่าถามออกไปแล้วกอดอกส่งค้อนไปให้หนึ่งค้อนโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ส่งค้อนเหมือนผู้หญิงปกติด้วย
“ก็มีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่นนี่ผิดด้วยหรอครับ”ฮิซัสตอบแล้วทำหน้าสำนึกผิดในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาของโอเชียน่าเห็นว่ามันเป็นการเสแสร้งชัดๆ!
โอเชียน่าส่งค้อนให้อีกครั้งอย่างคนจนปัญญาที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคนอื่นแล้วพึมพำๆอะไรบางอย่างด้วยความหงุดหงิดใจ หลังจากนั้นก็ก้าวฉับๆๆออกไปจากวงล้อมของเหล่านักเรียนประหลาด มุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ไดโอนิซิสรีบวิ่งตามไปหาโอเชียน่าด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเอ่ยถามว่า “โอเชียน่าจะไปไหนๆ”
“ไป...ห้อง...น้ำ...”โอเชียน่าตอบเสียงต่ำ “อยู่แบบนี้มีหวังเป็นไข้...” และเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจอะไร
----------------------------------------
ทำตามคำขอ
เรื่องตัวหนังสือเราจะเปลี่ยนให้ในตอนหน้านะ
ความคิดเห็น