คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฉากที่5 วิชาศาสตราวุธ แก้ไข ตรงเฟร็ดกับแคทค่ะ
วิชาแรกมาถึงก็เริ่มเรียนวิชาที่แสนจะเกินคำบรรยายสำหรับมนุษย์ชาวเอิร์ธฟิลเสียแล้วสิ...โอเชียน่านึกในใจพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยไม่ให้เพื่อนๆของเธอเห็น ตอนนี้พวกเธอกำลังจะไปยังสวนแห่งแสงอรุณ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของโรงเรียน ตรงตามชื่อของมันเลยทีเดียว ...แรกแย้มของแสงสว่างตอนเช้า...
ภาพแรกที่ปรากฏต่อสายตาของโอเชียน่าเมื่อเธอพ้นออกมาจากทางเดินในอาคารนั่นก็คือ สวนขนาดใหญ่ที่มีแมกไม้ใหญ่ล้อมรอบอยู่โดยรอบหญ้าโล่งเตียน และกลางหญ้าสีเขียวขจีนั้นก็มีรั้วไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง มันดูเหมือนคอกของสัตว์อะไรสักอย่าง แล้วสัตว์ชนิดนี้ต้องอยู่รวมกันเป็นฝูงขนาดใหญ่อย่างแน่นอน แล้วสัตว์ที่ว่ามันคืออะไรละ? รึว่า...ตัวพวกเธอเอง?
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!”ดีมีน์ซิทัสตะโกนขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆในชั้นได้เดินทางมายังสวนแห่งแสงอรุณครบหมดแล้วและยืนรวมกลุ่มกันตรงมุมหนึ่งของสวนตรงหน้าครูพอดี นักเรียนในชั้นได้ยินคำสั่งของหัวหน้าชั้นจึงโค้งทำความเคารพครูผู้สอนหนุ่มคนนี้อย่างสุภาพและนอบน้อมให้
“ยินดีต้อนรับคลาสเซเว่นของหอแทมเพียเวลทุกคน ครูชื่อ อากิระ เป็นครูสอนวิชาศาสตราวุธให้พวกคุณเอง ครูเพิ่งถูกบรรจุเป็นครูของที่นี่เมื่อไม่นานมานี้เอง เพราะฉะนั้นฝากตัวด้วยนะ”อ.อากิระ อ.หนุ่มไฟแรงถ้าอยู่ในเอิร์ธฟิลคงต้องเป็นชาวญี่ปุ่นแน่ๆ เพราะผิวขาวสะอาดและดวงตาสีดำกับผมสีดำนั้นเป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดี
“ถ้าพวกคุณคิดถึงศาสตราวุธ คุณจะนึกถึงอะไร”อ.อากิระเอ่ยถามแล้วเรียกชื่อนักเรียนหญิงคนหนึ่งผู้ยกมือขึ้นสูงกว่าใครขึ้นมาตอบคำถามของตน
“คุณวาวา”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์ หนูคิดว่าศาสตราวุธคืออาวุธที่มีความคมทุกชนิดค่ะ”วาวาตอบด้วยความมั่นใจ
“ถูกแค่ครึ่งเดียว”อ.หนุ่มเอ่ยบอกแล้วยิ้มน้อยอย่างปลอบประโลมให้สาวน้อยผู้ทำหน้าผิดหวังไป “ศาสตราวุธคือทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา และหนึ่งในนั้นคือสมอง อย่าลืมว่าสมองของคนเราก็สามารถเป็นอาวุธได้เหมือนกัน แต่ไม่ใช่อาวุธในการต่อสู้ แต่มันคืออาวุธในการประลองปัญญา ส่วนสิ่งอื่นๆก็ยกตัวอย่างเช่น กิ่งไม้พุๆนี่”แล้วอ.อากิระก็เอื้อมมือลงก้มลงไปเก็บกิ่งไม้ท่อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมาถือไว้ และมองมันด้วยสายตาเพ่งพินิจครู่หนึ่ง
“ดูนะ”อ.อากิระกล่าวบอกนักเรียนจบก็ขว้างกิ่งไม้กิ่งนั้นไปหาต้นไม้ต้นหนึ่งทางด้านหลังของนักเรียน ทันใดนั้นเองแสงสีน้ำเงินก็เรืองรองขึ้นมารอบกิ่งไม้กิ่งนั้น ก่อนพุ่งไปกลางลำต้น เสียงแกร็กๆเหมือนเสียงไม้แตกค่อยๆดังขึ้น และตูม! ต้นไม้ขนาดใหญ่ถูกผ่าครึ่งเหมือนมีใครบางคนนำมีดยักษ์ไปหั่นมันแล้วพังครืนลงมาทาบกับพื้นดินอย่างสงบ
นักเรียนทั้งหมด20ชีวิตมองภาพนั้นด้วยสายตาตื่นตะลึงปนประหลาดใจจนปิดไว้ไม่มิด ส่วน อ.อากิระ นั้นก็ปัดมือไปมาอย่างพอในใจในผลงานแล้วเอ่ยเรียกความสนใจ เพื่อนักเรียนให้กลับมายังตัวเขาอีกครั้ง
“การที่เราสามารถนำวัสดุรอบตัวมาเป็นศาสตราวุธได้นั้น เราต้องนำมาผสมกับพลังในตัวของเราด้วย พลังของครูคือเปลี่ยนร่างกายให้เป็นเหล็ก ดังนั้น ฉันจึงส่งพลังของครูไปให้กิ่งไม้นั่นเพียงชั่วคราว จึงทำให้กิ่งไม้กลายเป็นเหล็กได้พักหนึ่ง ดังนั้นมันจึงมีพลังในการทำลายสูง จากพลังของครูที่มีดีแต่ป้องกันตัวเองกับบุกต่อสู้อย่างประชิดตัวกลายเป็นพลังในการโจมตีคู่ต่อสู้อย่างชาญฉลาด แต่นั่นมันคือเรื่องที่เราต้องเรียนกันในวิชาศาสตราแห่งตนไม่ใช่วิชานี้”อ.อากิระไหวไหล่เล็กน้อย
แล้วจะมาบอกทำไม โอเชียน่าเผลอสบถในใจ
“สิ่งที่เราจะเรียนในวิชาศาสตราวุธคือ การใช้ศาสตราวุธที่แท้จริงของเราเอง ศาสตราวุธที่แท้จริงนั้นเป็นอะไรก็ได้ขึ้นอยู่กับตัวเรา ลักษณะเฉพาะและลักษณะนิสัยของเรา เคยมีคนกล่าวไว้ว่า อาวุธแต่ละชิ้นนั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อคนแต่ละคน แม้จะถูกสร้างขึ้นมาเป็นพันๆปีแล้ว แต่อาวุธมันก็ยังคงรอเจ้านายที่แท้จริงของมันอยู่ ถ้าใครก็ตามที่ไม่ใช่เจ้านายที่แท้จริงใช้มันละก็ คนๆนั้นต้องมีอันเป็นไป”
“หลายคนอาจสงสัยว่า ศาสตราวุธที่แท้จริงของตนนั้นอยู่ที่ไหนแล้วจะตามหามันอย่างไร”อ.อากิระเหลือบมองนักเรียนผู้ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยพลางแย้มรอยยิ้มออกมา
“การตามหานั้นไม่ใช่เรื่องยาก เพราะเรามีเจ้าสิ่งนี้อยู่”อ.อากิระก็ถอยออกไปทางซ้ายเพื่อให้นักเรียนทุกคนได้เห็นรั้วไม้ขนาดใหญ่รั้วนี้ “รั้วนี้สามารถเรียกศาสตราวุธที่แท้จริงของเราออกมาได้วิธีก็ง่าย นั่นคือพวกคุณเข้าไปยืนข้างในแล้วทำจิตใจให้สงบ พยายามนึกถึงหน้าตาอาวุธของตนไว้ พอครบ3นาทีมันก็จะออกมาเอง แต่อาวุธที่ออกมานั้นรูปร่างหน้าตาอาจจะแตกต่างจากที่เราจินตนาการไว้ลิบลับเลยก็ได้ ใครจะไปรู้”แล้วอ.ก็หัวเราะออกมาเบาๆให้กับอดีตของตนเองที่เคยลองใช้รั้วครั้งนี้เป็นครั้งแรก
“อาจสงสัยอีกว่าอาวุธมันจะปรากฏให้ง่ายๆแบบนั้นเลยหรือ ต้องบอกว่าอย่ากังวลไป เพราะเจ้าสิ่งนี้มันสามารถเจาะระบบการรักษาความปลอดภัยของเวทมนต์หรือเครื่องรักษาความปลอดภัยได้หมด ไม่ว่ามันจะทันสมัยขนาดไหนก็เจาะไปเอาอาวุธของเราได้ มันอาจฟังดูเหมือนเราขโมยอาวุธมา แต่ความจริงแล้วเจ้ารั้วนี่มันแค่ต้องการนำอาวุธมาคือเจ้าของที่แท้จริงก็เท่านั้น”อ.อากิระยิ้มแบบไม่หยี่ระออกมาน้อยๆ
“นอกจากนี้เมื่อเราได้อาวุธของเราแล้ว เราก็ยังสามารถนึกถึงสถานที่ฝึกซ้อมอาวุธได้อีกด้วย เพียง3นาทีอีกเช่นกัน รั้วนี่มันก็จะสร้างสนามฝึกซ้อมให้เรา แต่ถ้าสนามฝึกของพวกคุณมันขยายใหญ่เกินออกไปจากรั้วหรืออยู่นอกรั้วก็ไม่ต้องตกใจ เพราะรั้วนี้สามารถเปลี่ยนแปลงสวนแห่งแสงอรุณทั้งสวนให้กลายเป็นสนามฝึกได้แต่ว่าต้องคิดถึงสนามข้างในรั้วนี่เท่านั้น ด้วยเหตุนี้เองอีกชื่อหนึ่งของสวนแห่งแสงอรุณคือ กำเนิดนักรบรุ่นใหม่ผู้เก่งกาจ”เมื่อ อ.อากิระ กล่าวจบ ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งผู้มีเรือนผมสีทองซึ่งประดับอะไรสักอย่างที่มีขนาดเรียวเล็กเหมือนเสาอากาศกับลำตัวสูงโย่งยกมือขึ้น แต่ก่อน เด็กหนุ่มคนนี้ไม่เคยมีเสาอากาศเสานี้ประดับหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย และเขาก็ไม่มีทางที่จะนำทุกสิ่งทุกอย่างมาประดับศีรษะเขาด้วย แต่พอโดนเวทของศาสตราจารย์โฮลิเดียสเข้าไป เสาอากาศเสานี้ก็โผล่ขึ้นมา
“คุณเฟร็ดเดอร์ริก มีคำถามอะไรหรอ”
เฟร็ดเดอร์ริกยกมือลงแล้วถามคำถามที่ตรงใจใครหลายๆคนว่า “ใครเป็นคนควบคุมรั้วนี่หรอครับ ผมเคยดูหนังหลายๆเรื่องเกี่ยวกับเวทมนต์ เห็นเขาบอกว่าเวทเกือบทุกชนิดต้องมีคนควบคุมถ้ามันซับซ้อนมาก เท่าที่ผมดู รั้วนี่มันซับซ้อนมากๆเลยนะครับ เพราะถูกสั่งให้ไปนำอาวุธในสถานที่อันตรายๆมา”
อ.อากิระยิ้มน้อยๆก่อนตอบไปว่า “มันไม่มีใครควบคุมมันหรอก เรารู้แต่เพียงว่ามันถูกสร้างขึ้นพร้อมกับโรงเรียนแห่งนี้ และอีกอย่าง เพราะมันคือสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่4นะสิ”
สิ้นเสียงของอ.หนุ่มผู้สอน นักเรียนก็ส่งเสียงฮือฮามาทันที
“เออ่...คุณแคทเธอรีนมีคำถามอะไรหรอ”อ.อากิระเรียกชื่อเด็กผู้หญิงร่างท้วมคนหนึ่งขึ้นมา หลังการเปลี่ยนแปลงแคทเธอรีนนั้นมีลวดลายสีขาวปรากฏขึ้นมารอบมือท้วมๆของเธอ
“แล้วลำดับที่1คืออะไรหรอค่ะ แล้วก็ทำไมผอ.เออ่ ศาสตราจารย์โฮลิเดียสถึงเด็กลงละค่ะ”
อ.มีสีหน้าครุ่นคิดไปเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจในคำตอบของตนเอง “อืม...อันดับ1น่ะ ก็คือตัวศาสตราจารย์เองนั่นแหละ เพราะไม่มีใครรู้ว่าทำไมท่านถึงต้องกลายเป็นเด็กไปด้วย แต่มีข่าวลืออยู่เหมือนกันว่าพอท่านอายุครบ100ปี ร่างกายของท่านก็จะกลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง เหมือนท่านจะเป็นอมตะอย่างไรอย่างนั้น”
“อมตะ!”เสียงเด็กบางคนอุทานขึ้น อ.อากิระเลยหัวเราะแห้งๆให้ก่อนตอบไปว่า
“ข่าวลือน่ะ อีกอย่าง 100ปีที่ว่าน่าจะหมายถึงรูปร่างหน้าตาของท่านครบ100ปีมากกว่า เพราะไม่กี่วันท่านก็จะกลับไปเป็นเด็กหนุ่มอีกแล้ว สงสัยว่าท่านจะเป็นพวกผู้วิเศษเหมือนพวกเรา หอแทมเพียเวลมั้ง เอาเถอะๆ เรื่องของศาสตราจารย์โฮลิเดียส ครูว่าไปถามอาจารย์ท่านอื่นดีกว่านะ เพราะครูก็ไม่รู้เรื่องอะไรมาก เอาเป็นว่าให้นักเรียนทุกคนเข้าไปในรั้วแล้วก็ทำตามที่บอกนะ”สิ้นเสียงของ อ.อากิระ นักเรียนจำนวน20ชีวิตก็เริ่มต้นในการเบียดตัวเองเข้าไปในทางเข้ารั้วนี้อย่างช้าๆด้วยความอยากลำบาก ไม่นานกลุ่มของโอเชียน่าก็ได้เข้ามาจับจองอยู่ในมุมหนึ่งของรั้วได้เรียบร้อย ด้วยฝีมือของคนที่ไวที่สุด ไดโอนิซิส...
“เขาบอกว่าให้นึกถึงหน้าตาอาวุธสัก3นาทีหรอจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยถามขึ้นมาทันทีเมื่อเดินมายืนข้างโอเชียน่าได้สำเร็จ
คนเงียบๆเลยพยักหน้าน้อยๆให้เป็นคำตอบแล้วขยายความคำตอบนั้นว่า “แต่มันอาจจะหน้าตาไม่เหมือนสิ่งที่เราคิดก็ได้...”
“อืม...”เวเทอร์ครางในลำคอและพยักหน้าน้อยๆอย่างรับรู้ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อทำสมาธิ โอเชียน่าเองก็เช่นกัน เธอค่อยๆปรือเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ถ้าให้เธอนึกถึงอาวุธ เธอก็คงจะนึกถึงดาบ ถ้าแบบนั้นก็นึกถึงดาบเข้าไว้ละกัน สู้ๆ!
ความคิดเห็น