คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฉากที่4 หอแทมเพียเวล100% แก้ไข (ตรงวาวาค่ะ)
“ยินดีต้อนรับทุกคนสู่หอแทมเพียเวล เรามีนามว่า จีรีอายา ดังที่ทุกคนได้ทราบไปเมื่อวันนี้ หน้าที่ของเราคือควบคุมหอแห่งนี้และสอนในวิชาการรักษา ซึ่งเราคงจะได้เจอกันในเร็ววันนี้ ต้องขอบคุณ ซูเจ และ โซเฟีย มากที่สละเวลาพาเด็กน้อยคลาสเซเว่นที่น่ารักไปดูโรงเรียนโดยรอบ ต่อจากนี้เราจะพานักเรียนเข้าหอพักเอง พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ”จีรีอายาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสมกับกริยาท่าทางของเธอที่นุ่มนวลไม่แพ้กัน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกผมตามไปด้วยก็ได้ เพราะห้องอยู่ชั้นเดียวกันกับน้องๆ”ซูเจเอ่ยมาอย่างนอบน้อมและเคารพคนตรงหน้าเต็มที่ จากนั้นนักเรียนทั้งหมดก็ตามจีรีอายาเข้าไปข้างในหอพักแทมเพียเวล...
“โอโห! หร๔อย่างกับโรงแรม”เสียงของคลาสเซเว่นบางคนอุทานขึ้นมา เมื่อพบกับความตระการตาของหอ หอนี้ถูกตกแต่งด้วยสไตร์คลาสสิคสุดหรูสีส้ม ขาว และ ทอง ประดับประดาด้วยฟอร์นิเจอร์อันวิจิตจินดาอีกเพียบ
“ชั้นล่างคือห้องนั่งเล่นรวมสำหรับทุกคลาส แต่ไม่มีใครได้ใช้เท่าใดนักเนื่องจากแค่ละคลาสก็มีห้องนั่งเล่นประจำชั้น”จีรีอายาเอ่ยขึ้น
“ชั้นหนึ่งคือคลาสเซเว่น แล้วไล่ไปเรื่อยๆจนถึงชั้นบนสุดคือคลาสวัน (Class One)”แล้วผู้คุมหอสุดสวยคนนี้ก็เดินนำไปยังบันไดหรูเพื่อนำทุกคนขึ้นไปยังห้องของตน
“ก่อนอื่นเราต้องการหัวหน้าและรองหัวหน้าของคลาสเซเว่น มีใครยินดีจักรับหน้าที่นี้บ้างไหม”จีรีอายาหันไปถามทุกคนเมื่อทุกคนยืนอยู่ตรงห้องนั่งเล่นของคลาสเซเว่น ห้องนั่งเล่นนี้เล็กกว่าชั้นล่างมากแต่มีความเป็นส่วนตัว รอบๆกำแพงของห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยประตูไม้มากมาย แสดงถึงว่าห้องนี้เป็นห้องเชื่อมต่อถึงห้องนอนของทุกคน ถ้าจะเข้าห้องของตนต้องผ่านห้องนั่งเล่นประจำคลาสไปก่อน
“ดีมีน์ซิทัส!”อาร์บาวตะโกนขึ้น ตามด้วยเสียงคนคุยกันเพื่อแสดงความคิดเห็น
จีรีอายาเลิกคิ้วสูงขึ้นเลิกน้อยก่อนเอ่ยถามเจ้าของชื่อที่ถูกเสนอตัวมาว่า “เจ้าจักเป็นได้ไหม”
“ได้อยู่แล้วหน่า นายเองก็เคยเป็นประธานนักเรียน”อาร์บาวเข้าไปตบหลังดีมีน์ซิทัสดังป๊าบอย่างให้กำลังใจ
“เออ่...ก็ได้”ดีมีน์ซิทัสรับคำเสียงอ่อยอย่างช่วยไม่ได้
“งั้นห้องของเจ้าจักอยู่ห้องนี้”จีรีอายาเอ่ยขึ้นแล้วชี้ไปที่บานประตูไม้บานหนึ่งทางด้านซ้ายของห้องนั่งเล่น บนบานประตูก็เกิดป้ายสีทองขึ้นมา มันสลักชื่อของดีมีน์ซิทัสเอาไว้เรียบร้อยด้วยตัวบรรจงสวยงาม
“ถ้าเช่นนั้น เราขออิสตรีเป็นรอง เพื่อการทำงานประสานระหว่างชาย หญิงจักได้ดีขึ้น”จีรีอายาเอ่ยถามหาอาสาสมัครอีกครั้ง
“โอเชียน่าเป็นเถอะนะ”สำเนียงอังกฤษปนจีนดังขึ้น วาวา ผู้มีผมสีดำขลับ ผิวสีแทนเล็กน้อยส่งสายตาอ้อนวอนมาให้โอเชียน่าราวกับเป็นลูกแมวเชื่องมาให้ วาวานั้นเมื่อก่อนเธอมีเล็บมือที่สวยงาม แต่เมื่อได้รับเวทเกลี่ยนแปลงทางกายภาพ เล็บมือของวาวาก็มีสีต่างๆเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆตลอดเวลา
“ใช่! โอเชียน่าเป็นเถอะ ไหนๆก็ได้ที่1มาทุกปี”อาร์บาวเอ่ยสนับสนุน
“ใช่ๆ โอเชียน่าเป็นเถอะ”และตามด้วยเสียงเห็นด้วยของใครหลายๆคน
โอเชียน่าขยับแว่นตาของเธอให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนตอบไปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “ไม่...”
“โธ่...”น้ำเสียงผิดหวังดังขึ้นระงมทันทีเมื่อได้รับคำตอบนั้น
“เอางี้!”อาร์บาวผู้ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆเอ่ยขึ้นมาเรียกความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง “เรามาลงมติกัน ใครอยากให้โอเชียน่าเป็นยกมือขึ้น!” ทุกคนยกมือหมดยกเว้นโอเชียน่า…
“เราว่าเจ้าหนีไม่ได้แล้วละ”จีรีอายาเอ่ยขึ้นทางด้านหลังของโอเชียน่า เธอจึงหันไปมองคนพูดอย่างสงสัย “อย่าห่วงเลยว่าเจ้าจักเป็นตัวประหลาด ถ้าเจ้าจักคิดเช่นนั้น เราทุกคนก็เป็นตัวประหลาดเช่นเจ้า แล้วทุกคนเลือกเจ้า ก็เพราะพวกเขาไว้ใจและเชื่อใจเจ้า เจ้าอย่าคิดในแง่ลบอีกเลย”
“และเมื่อเจ้ามิอาจปฏิเสธความเรียกร้องของเพื่อนเจ้าได้ เจ้าก็จงรับหน้าที่นี้ไปแล้วกัน”ประตูข้างๆห้องดีมีน์ซิทัสที่อยู่ทางด้านขวาก็ถูกประดับด้วยป้ายชื่อสีทองที่มีชื่อของโอเชียน่าสลักไว้อย่างสวยงาม โอเชียน่ามองมันด้วยความตื่นตกใจ นัยน์ตาเบิกกว้าง ในใจของเธอนั้นมันร่ำร้องเป็นเสียงเดียวว่า
นี่มันการมัดมือชกชัดๆ!
“เมื่อได้ตำแหน่งทั้งสองแล้ว ต่อไปก็ตาห้องของพวกเจ้า” แผ่นเงินมากมายโผล่ขึ้นมาบนบานประตูแต่ละบานราวกับดอกเห็ดทันที ทุกคนมองมันด้วยสีหน้าตื่นเต้น ยกเว้นเพียงโอเชียน่าเท่านั้นที่ยังคงมองห้องของตัวเองด้วยสายตานิ่งเย็นเพื่อครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“สัมภาระและชุดเครื่องแบบนักเรียนอยู่ในห้องของพวกเจ้าแล้ว ตามที่ท่านโฮลิเดียสได้กล่าวไว้เมื่อเช้า ผู้ชายห้องจะอยู่ฝั่งซ้าย ฝั่งเดียวกับหัวหน้า ส่วนผู้หญิงห้องจะอยู่ฝั่งขวาตามรองหัวหน้า ชายหรือหญิงคนใดอย่าได้ริเข้าไปในห้องเพศตรงข้าม มิเช่นนั้นเจ้าจักเจอกับคำสาปอันร้ายแรงของมนตราคุ้มภัย วันพรุ่งนี้จักเริ่มเรียนแล้ว ตารางและหนังสือเรียนอยู่ข้างในห้อง พ่อแม่ของพวกเจ้าได้ซื้อมันแล้วส่งมาให้ไว้ที่นี่ล่วงหน้าแล้ว สุดท้ายนี้ขอให้พวกเจ้าโชคดี”ทันทีที่จีรีอายากล่าวจบ ลมก็ถูกหมุนวนไปหาร่างของเธอแล้วก็จางหายไปพร้อมกับร่างของเธอ ทิ้งไว้เพียงสายลมอันบางเบาเท่านั้น
โอเชียน่าเดินไปหาประตูห้องของตนเองอย่างช้าๆ เธอค่อยๆเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูอย่างเบื่อหน่ายในชีวิต เหลือบมองแผ่นป้ายสีทองที่สลักชื่อ แอมโบรเซีย มาเจลล่า เจนนารี่ ชาโดว์สวอร์ต แววหนึ่งเพราะเธอไม่อยากจะได้สีทองเท่าไหร่ เธออยากจะได้สีเงินแบบคนธรรมดาทั่วไปต่างหาก แล้วเธอก็ค่อยเปิดประตูเข้าไปในห้องพลางถอนหายใจให้กับชีวิตของเธอที่จะไม่มีวันเป็นแบบปกติดังที่เธอเคยวาดฝันไว้อีกแล้ว
โอเชียน่ามองห้องของเธอด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เพราะไม่เคยคาดคิดว่าห้องขนาดนี้จะสามารถอยู่เบียดเสียดกันภายในหอพักแห่งนี้ได้ เท่าที่ดูจากระยะห่างของแต่ละประตูก็เพียงแค่ไม่ยาวเท่าไหร่ และสงสัยว่านี่ก็คงจะเป็นเวทมนตร์ประหลาดๆอีกเช่นเคย เธอมองไล่ไปตั้งแต่ตู้เสื้อผ้าไม้สีขาวทางด้านขวาไปจนถึงโต๊ะเครื่องแป้งทางด้านซ้าย การตกแต่งห้องนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่ พนังสีส้มอ่อนออกเหลือง กับฟอร์นิเจอร์ไม้สีขาวทั้งหมดและหน้าต่างบานใหญ่สองบานที่ขนาบข้างกับเตียงสีขาวและโต๊ะวางเทียนไข
โอเชียน่าปิดประตูห้องลงเพื่อความเป็นส่วนตัวของเธอ และค่อยๆเดินไปหาประตูไม้สีขาวฝั่งซ้ายเมื่อเปิดเข้าไปก็พบกับห้องน้ำขนาดพอดีตัว ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป จากนั้นก็ปิดมันลงแล้วเดินไปหาตู่เสื้อผ้าเพื่อจะลองดูว่าจะมีเครื่องแบบนักเรียนอยู่หรือไม่
เครื่องแบบนักเรียนสีประจำของหอแทมเพียเวลจำนวน5ตัวถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอเลือกหยิบออกมาตัวหนึ่งเพื่อดูรายละเอียด บนอกเสื้อด้านซ้ายมีป้ายชื่อสีทองสลักชื่อของเธอเอาไว้ เธอมองมันสักพักแล้วแขวนมันกลับไปที่เดิม เมื่อได้ยินเสียงของหนักล่นลงมาในห้องของเธอ พอหันหลังไปก็พบกับกระเป๋าเดินทางสีขาวใบใหญ่ของเธอวางอยู่บนพื้นห้องนั่นเอง
โอเชียน่าถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วเดินไปหาหน้าต่าง แดดสีส้มยามโพล้เพล้สาดไปทั่วผืนป่าสีเขียวเบื้องหน้า ไกลๆพอจะเห็นทะเลอยู่บ้าง เนื่องจากหอนี้ตั้งอยู่ทางทิศเหนือแล้วห้องของเธอก็หันไปทางทิศตะวันตกพอดี วิวอันสวยงามก็ปรากฏขึ้นในสายตาสองสีสองข้างของเธอ ท่ามกลางผืนป่านั้นมีสิ่งก่อสร้างขนาดยักษ์ที่คนที่นี่เรียกมันว่าอัฒจันทร์แห่งเกียรติยศ เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเรียกมันแบบนั้น รู้แต่ว่ารุ่นพี่ซูเจบอกว่าเทอม2ก็รู้เองๆ
...เธอหวังไว้ว่าพรุ่งนี้คงจะไม่วุ่นวายและคงไม่ช็อคสนั่นเมืองเหมือนในวันนี้อีก หวังว่าคงจะเป็นเช่นนั้นนะ หวังว่า...
ความคิดเห็น