คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฉากที่2 เกาะเมจิเอนิทาสต์100%
เมื่อเข้ามาข้างในพวกเธอทุกคนก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งประดับประดาไปด้วยรูปภาพอันงดงามกับบานประตูหลากหลายประตูเต็มพนังรอบด้านไปหมด บนพื้นกระเบื้องอันงดงามนั้นมีเก้าอีกไม้เรียงรายเป็นแถวอย่างสวยงาม ข้างหน้าเก้าอี้ทั้งหมดนั้นมีเวทียกพื้นประดับด้วยพรมสีแดง ถัดไปเป็นกำแพงใหญ่ซึ่งมีประตูไม้หนาประดับอยู่ บนเพดานนั้นเต็มไปด้วยโคมไฟซึ่งเป็นเทียนประดับอยู่ จนโอเชียน่าอดสงสัยไม่ได้ว่า ในเมื่อมีสัญญาณโทรศัพท์ แล้วทำไมถึงไม่มีไฟฟ้าใช้กัน
“เอาล่ะ นั่งลงๆ”สเตฟานี่สั่งทุกคนให้นั่งลงตามเก้าอีกที่จัดเอาไว้ แล้วหันไปกระซิบกระซาบกับจีรีอายาว่า “ทำไมท่านมาช้าจัง”
“สงสัยติดธุระอยู่น่ะ เจ้ามีความเห็นว่าเช่นไรรึ บาคุ”จีรีอายาหันไปถามบุรุษผู้สงบนิ่งมานาน
“เดี๋ยวก็มา”บาคุตอบสั้นๆ สิ้นเสียงอันแสนจะหงุดหงิดของบาคุ ประตูบานใหญ่ซึ่งอยู่หลังเวทียกพื้นก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของชายชราในชุดเสื้อคลุมสีขาวยาวเดินเข้ามา
“โทษทีๆ พอดีติดธุระสักเล็กน้อย”ชายชราคนนั้นเอ่ยขึ้นแล้วเดินขึ้นไปบนเวทียกพื้น
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!”เสียงนักเรียนชายคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบดังขึ้น เด็กนักเรียนหน้าใหม่ทุกคนจึงยืนขึ้น ผู้ชายนั้นโค้งคำนับ ส่วนผู้หญิงนั้นถอนสายบัวอย่างสวยงาม
“นั่งลงๆ”ชายชราคนนั้นเอ่ยขึ้นมาและยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่ง
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนเมจิเอนิทาสต์นะ ฉันเป็นผู้อำนวยการใหญ่ของโรงเรียนนี้ชื่อว่า โฮลิเดียส ความจริงเราก็อยากจะจัดที่พักดีๆให้พวกเธอ แต่เนื่องจากพวกเธอมาก่อนกำหนดการถึงหนึ่งวัน เพราะฉะนั้นทางโรงเรียนจึงขอให้พวกเธอพักผ่อนหลับนอนในห้องนี้หนึ่งวัน”แล้วโฮลิเดียสก็ปรบมือเป็นจังหวะ3ที
ชายหญิงจำนวนมากออกมาจากประตูต่างๆตามพนังห้องนี้ พวกเขาสวมชุดเมทสีดำและขาวดูสวยงาม ทั้งหมดกล่าวกับนักเรียนหน้าใหม่ที่อยู่ใกล้ตัวว่า “กรุณาลุกขึ้นยืนสักครู่นะค่ะ/ครับ” ไม่ก็ “ช่วยลุกขึ้นยืนแป๊บหนึ่งนะค่ะ/ครับ เรากำลังเปลี่ยนแปลงสถานที่เล็กน้อย” เมื่อเด็กนักเรียนลุกขึ้นยืนให้ด้วยความงุนงง เมทพวกนั้นจึงยกเก้าอี้ไม้ออกไป แล้วกลับมาพร้อมกับที่นอนหนานุ่มหลายผืน ไม่ก็ยกข้าวกล่องมา บ้างก็ยกกำแพงเลื่อนได้ซึ่งเห็นได้ตามห้องพยาบาลนำมาตั้งไว้ตรงกลางห้อง มันจึงแบ่งกลุ่มนักเรียนที่ยืนเหรอหราให้เป็นสองส่วน บ้างก็นำไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาทำความสะอาด ไม่นานห้องทั้งห้องก็ถูกเปลี่ยนกลายเป็นโรงนอนขนาดใหญ่ ถูกแบ่งด้วยกำแพงเลื่อนได้ออกเป็นฝั่งซ้ายและขวา
“เอาล่ะๆ เงียบหน่อยๆ”โฮลิเดียสกล่าวขึ้นมาให้ทุกคนเงียบ แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ดังขึ้นกว่าเดิม แต่ทุกคนกลับเงียบลงรับฟังเขาอย่างประหลาด
“ขอบคุณพวกเธอมาก ที่ออกมาช่วย”โฮลิเดียสกล่าวขอบคุณเมท พวกเขากำลังเดินกลับไปยังประตูบานต่างๆดังที่ตนเคยจากมา
“กล่องที่พวกเธอถืออยู่นั้นคืออาหารเย็น ส่วนผ้าปูนอนเหล่านี้คือที่นอนของเธอสำหรับคืนนี้ แน่นอนว่าเราจะไม่ปล่อยให้นอนคละชาย-หญิงกันแน่นอน เพราะเราได้แบ่งไว้แล้วว่าฝั่งซ้ายชาย ฝั่งขวาหญิง เรื่องชุดนอนกับอุปกรณ์อาบน้ำ ทางเราได้จัดเตรียมไว้ให้แล้วคนละชุด ส่วนเรื่องชุดของพรุ่งนี้เช้าทางเราก็ได้จัดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน มีใครสงสัยอะไรอีกไหม”โฮลิเดียสเอ่ยถาม ซึ่งมีเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งยกมือขึ้น
“ว่าไง โลว์ลี่”โฮลิเดียสเรียกชื่อเด็กชายคนหนึ่งขึ้นเพื่อให้เขาได้เอ่ยถามคำถาม แต่เจ้าตัวมีสีหน้าตกใจเสียมากกว่าเมื่อได้ยินชื่อของตน
“คุณรู้ชื่อผมได้ไง”โลว์ลี่ ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ยถาม “ในเมื่อผมยังไม่ได้บอกชื่อของผมเลย”
โฮลิเดียสหัวเราะเหมือนแซนต้าคลอสแล้วตอบไปว่า “ลูกศิษย์ของเราทุกรุ่น เราจำชื่อได้หมดทุกคน มีข้อข้องใจแค่นี้ใช่ไหม โลว์ลี่”
“เปล่าครับ เปล่า คือ...ทำไมถึงให้เรานอนในห้องนี้ด้วยละครับ ทำไมไม่ให้เราพักในหอพัก”โลว์ลี่รีบเอ่ยถาม
“ยังไม่ได้หรอกพ่อตัวน้อย พิธีเลือกหอนั้นต่อจากพิธีปฐมนิเทศนะ”โฮลิเดียสตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแกมเอ็นดู
“เอาล่ะ คำถามต่อไป คุณแซมเบอร์ลิน”โฮลิเดียสเรียกชื่อของเด็กผู้หญิงผอมสูงคนหนึ่ง เมื่อเธอได้ยินชื่อของตัวเองจึงยืดตัวขึ้นแล้วเอ่ยถามคำถามด้วยท่าทีเชิดหยิ่ง
“แล้วสัมภาระของพวกเรา ทำไมไม่ให้พวกเราละค่ะ”
“เราได้เก็บไว้อีกที่นะ วางใจได้”โฮลิเดียสตอบ “เราว่าทุกคนคงหิวกันแล้วใช่ไหม งั้นเราขออวยพรให้ทุกคนโชคดีในคืนนี้ รัม รัม พี มัลฟาอาลิเอโด รัม รัม พี โชคดีทุกคน อย่าตื่นตกใจถ้าพรุ่งนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป”เมื่อโฮลิเดียสกล่าวจบ เขาก็เดินลงมาจากเวทียกพื้นด้วยทวงท่าอันสง่างาม
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”นักเรียนชายในชุดเครื่องแบบกล่าวขึ้นอีกครั้ง นักเดรียนหน้าใหม่ทุกคนจึงทำความเคารพโฮลิเดียส
โฮลิเดียสเดินไปยังประตูบานใหญ่ บานเดียวกับที่เขาเดินเข้ามา เขาค่อยๆผลักบานประตูออกไปแล้วหายลับไปหลังประตู
“หมดหน้าที่ของเราแล้วเช่นกัน ไปกันเถอะ”จีรีอายาเอ่ยขึ้นมาแข่งกับเสียงเด็กนักเรียนในห้อง ซึ่งเริ่มส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันด้วยความตื่นเต้น
“ฉันเบื่อพวกคลาสเซเว่นหน้าใหม่จริงๆ”สเตฟานี่พึมพำเบาๆพลางเบ้ปากแล้วเดินออกไปตามจีรีอายาและบาคุ เช่นเดียวกับนักเรียนในเครื่องแบบ ซึ่งค่อยๆเดินตามผู้เป็นใหญ่ออกไปยังประตูใหญ่ ประตูเดียวกับที่โฮลิเดียสใช้
ค่ำแล้ว แสงเทียนในห้องนี้ถูกดับลงโดยฝีมือของแม่บ้าน เธอเข้ามาในห้องในช่วง1ทุ่มแล้วเดินดุ่มๆมาดับเทียนเฉยเลย ทำให้นักเรียนทุกคนต้องเข้านอนอย่างช่วยไม่ได้
โอเชียน่ามองเพดานด้านบนด้วยสายตาว่างเปล่า ตอนนี้ในหัวของเธอนั้นเต็มไปด้วยเรื่องแม่ของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับแม่ แม่เป็นอะไรไป ทำไมแม่ถึงบอกเกี่ยวกับเรื่องเวทมนต์งี่เง่านั่น ตกลงมันเป็นอย่างไงกัน แม่ค่ะ หนูอยากเจอแม่จังเลย ตอนนี้หนูสับสนไปหมดแล้ว จนหนูงงว่า ตัวหนูนั้นเป็นอะไร เป็นใครมาจากไหน ใครก็ได้ช่วยบอกที
จู่ๆก็มีน้ำอุ่นๆมาคลอเคลียดวงตาสองสีของเธอ โอเชียน่าสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา นี่เธอกลัวมากขนาดนี้เลยหรอนี่ ไหนโอเชียน่าผู้เข้มแข็งหายไปไหนเสียแล้วล่ะ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อแม่ของเธอซึ่งตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ เพื่อพ่อของเธอซึ่งตอนนี้คงกำลังทำธุระสำคัญบางอย่างๆเต็มที่ และ...เพื่อตัวของเธอเอง...
ในขณะเดียวกัน ณ จุดสูงสุดของหออาคารเรียน ในห้องแห่งหนึ่งที่เก็บของสำคัญชิ้นหนึ่งเอาไว้...
“ไง มาแล้วเรอะ”เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาทักทายผู้มาเยือนคนใหม่ในห้องแห่งนี้ ห้องที่มีแสงจากแสงจันทร์ส่องลงมาตรงกลางห้องเท่านั้น และตรงกลางห้องก็มีของชิ้นสำคัญชิ้นนั้นวางไว้บนแท่นหิน
“เพื่อนกัน ทำไมจะไม่มา”เสียงบุรุษอีกคนดังขึ้นในความมืดแล้วค่อยๆเดินมาตรงกลางห้องทรงกลมห้องนี้
“จริงเรอะ ทิ้งข้าไว้ตั้งนานกว่าจะมา”คราวนี้เป็นเสียงสตรีผู้สูงวัยดังขึ้น
บุรุษภายใต้เงาของห้องแย้มรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก็จะตอบไปว่า “นายก็รู้หนิว่าฉันต้องไปไหนมาไหน ไม่มีเวลาว่างมาตามหาเพื่อนจอมหลงทางหรอก”
เสียงผู้ชายวัยกลางคนสบถบางคำภายในลำคอเรียกรอยยิ้มจากบุรุษใต้เงาดำเป็นอย่างดี
“เอาน่า ยังดีที่ว่าฉันก็หานายเจอ”
“กว่าจะหาเจอก็เล่นให้ข้าติดอยู่ในนี้เป็นปีๆ”เสียงเด็กสาวผู้อ่านโยนเอ่ยต่อว่า
“แล้วตกลงนายจะไปกับฉันไหม รึว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ”เสียงบุรุษภายใต้แสงเงาเอ่ยถาม ก่อนจะค่อยๆแกล้งเดินหันหลังกลับ
“อะๆๆๆ กลับๆ ข้าเบื่อที่จะอยู่ที่นี่จะแย่อยู่แล้ว ขีดๆเขียนๆ ข้าเบื่อที่จะขีดๆเขียนๆ”เสียงชายชราบ่นขึ้นมาให้สหายผู้ร่าวมทุกข์ร่วมสุขฟัง
“งั้นกลับกัน”เสียงบุรุษคนนั้นเอ่ยขึ้นมาแล้วยื่นมือข้างขวาขึ้น สิ่งของสำคัญของโรงเรียนเมจิเอนิทาสต์ก็ตกอยู่ในมือของเขาอย่างง่ายดาย
“นี่ ได้ฤกษ์เปิดม่านการแสดงแล้วหรอ”เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม
“ใช่”บุรุษคนนั้นรับคำสั้นๆ ก่อนจะใช้มือข้างซ้ายวาดเป็นวงกลม จากนั้นหลุมดำขนาดใหญ่ก็โผล่ขึ้นมา หลุมนั้นค่อยๆหมุนไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ เพื่อรอคนเปิดประตูมิติให้ก้าวเข้าไป
“รู้ไหม ทิมฉันกำลังจะเปลี่ยนอาชีพใหม่ละ”เสียงบุรุษผู้ลักพาของเยี่ยงหัวขโมยดังขึ้นพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ
“เปลี่ยนเป็นอะไรอีกละ เจ้าไม่อยากเป็นนักพเนจรผู้เล่าเรื่องราวผู้คนผ่านเสียงเพลงอีกแล้วหรอ”เสียงหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ไม่เชิงนักหรอก คราวนี้ฉันจะเป็นนักเล่นหุ่นเชิดไม้ เล่าเรื่องราวผู้คนผ่านนิทานสนุกๆ”บุรุษคนนั้นตอบแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกับเพื่อนของเขา
“เอาเถอะ เจ้าจะเป็นยังไงก็เรื่องของเจ้า ในเมื่อเจ้าน่ะเป็น ฟิล...โจ๊คเกอร์แห่งเมอิโทเฟียนิ”เสียงหญิงชราผู้เจียนจะตายเอ่ยขึ้นมาพลางหัวเราะขบขัน
“ฮึๆ รีบไปกันเถอะ ไปดูการแสดงอันยิ่งใหญ่ในรอบ2000ปีกัน”บุรุษคนนั้นตอบแล้วค่อยๆก้าวเข้าไปในหลุมสีดำนั้นช้าๆ เมื่อเขาก้าวพ้นไปแล้วหลุมดำก็ค่อยๆย่อตัวลงมาแล้วจางหายไป
“ท่าน...”เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นในห้องของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้
“รู้แล้วละ เจ้าของเดิมมาเอามันไปแล้ว”ชายแก่โฮลิเดียสตอบ
“แล้วแบบนี้ พิธีคัดเลือกเด็กนักเรียนเข้าหอจะทำเยี่ยงไร”เสียงสตรีผู้ใจเย็นที่สุดเอ่ยถาม
“สงสัยเราคงต้องใช้วิธีดั้งเดิม”โฮลิเดียสตอบพลางกุมมือของตนเองด้วยความเจ็บปวด
“ร่างกายของท่าน...”เสียงผู้หญิงผู้ใจร้ายเป็นนิตครางออกมาเมื่อเห็นว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผอ.คนนี้
“มะ ไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปเถอะ ไปดูแลหอเถอะ”โฮลิเดียสตอบปัด อาการความเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว ถึงเวลาแล้วสินะ
“แล้วตัวท่านเล่า”เสียงสตรีผู้ใจเย็นที่สุดเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ให้ข้าช่วยเพลาอาการลงไหม”
ชายชราส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างยากลำบากกลับมาว่า “ไม่เป็นไรๆ พวกเธอกลับไปเถอะ”
“ไปกันเถอะ สเตฟานี่ จีรีอายา ในเมื่อท่านไม่ต้องการความเชื่อเหลือ เราก็ควรจะกลับ”เสียงบุรุษผู้เรียบเฉยที่สุดเอ่ยบอกสตรีอีกสองคนให้กลับ แล้วตัวเขาจึงก้าวออกไปจากห้องผอ.
“ไปกันเถอะจีรีอายา ในเมื่อท่านเขาต้องการแบบนั้น เราก็ช่วยไม่ได้”สเตฟานี่เอ่ยบอกเพื่อน และเดินตามบาคุออกไปจากห้อง
“งั้นข้าไปนะท่าน ขอให้ท่านทนต่อความเจ็บปวดนี้ได้”จีรีอายากล่วลา จากนั้นจึงเดินตามเพื่อนทั้งสองออกไป
ความคิดเห็น