คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉากที่1 จุดเริ่มต้นของการเดินทาง 100%
กึกๆ! โคลม! เสียงเหมือนลมพัดด้วยความเร็วแรง กระแทกเข้ากับตัวเรืออย่างจัง จึงทำให้เรือทั้งลำสั่นไหวไปมา ข้าวของข้างในห้องเอียงมะล่อมะแล่ใกล้ตกเต็มที ทุกคนหาที่นั่งลงอย่างเร็วพลันเพื่อหาที่ๆมั่นลงให้กับตนเอง
“กะๆเกิดอะไรขึ้น”ไดโอนิซิสเอ่ยถาม น้ำเสียงเธอตะกุกตะกักด้วยความกลัว
พรึ่บ! ไม่รู้ว่าโอเชียน่าคิดไปเองรึเปล่า แต่เธอรู้สึกเหมือนได้ยิ้นเสียงผ้าโบกสะบัด
วูบ! เสียงเหมือนลมถูกดูด และ
ตูม! เสียงของหนักกระทบเข้ากับน้ำ และนั่นทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้ง โอเชียน่าเกร็งมือจับเก้าอี้แน่น เช่นเดียวกับเพื่อนๆของเธอที่มีอากัปกริยาไม่ต่างกันเท่าใดนัก ทุกเสียงหัวใจในห้องต่างเต้นตึกตักรัวเร็วราวกับมันดิ้นจะหลุดจากหน้าอกให้ได้ก็มิปาน เหงื่อเม็ดโตค่อยๆไหลอาบใบหน้าทั้งๆที่ห้องนี้ก็เปิดแอร์เอาไว้ อาการหวาดระแวงเริ่มปรากฏขึ้นในใบหน้าของแต่ละคน ต่างหันซ้ายหันขวาเมื่อทุกอย่างสงบนิ่งลง
“ฉันว่ามันหยุดแล้วนะจ๊ะ”เวเทอร์เอ่ยขึ้น
“พายุหรอๆ ที่ทำ”ไดโอนิซิสเอ่ยถามทุกคน
“คงจะใช่”ดีมีน์ซิทัสตอบน้องสาว
“ออกไปดูกัน...”โอเชียน่าบอกทุกคนเสียงเรียบ ทุกคนพยักหน้าเห็นพ้องต้องกันและค่อยๆลุกขึ้นเดินไปยังประตูห้อง
เมื่อกลุ่มของโอเชียน่าเดินมาถึงทางเดินใหญ่ ก็พบกับนักเรียนจำนวนมากหลั่งไหลเข้าไปหาทางขึ้นดาดฟ้าเรือด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“คนเยอะๆ”ไดโอนิซิสอุทานเบาๆแล้วหัวเราะคิกคักอันเป็นเอกลักษณ์ของตนดังเดิม ดูเหมือนว่าความหวาดกลัวเมื่อครู่นี้จะจางให้ไปเมื่อเธอเจอกับฝูงคน
“ฉันว่ากลับห้องกันไหมจ๊ะ”เวเทอร์เสนอและพยายามบีบตัวเองให้เล็กที่สุดเพื่อฝ่าฝูงชนเข้ามาหาโอเชียน่า
“กลับไม่ได้หรอก”ดีมีน์ซิทัสตอบแทนแล้วฝ่าฝูงชนมาหาคนอื่นๆ “เพราะเมื่อกี้ อ. ได้ติดต่อมาบอกว่า ให้ทุกคนขึ้นไปยังดาดฟ้าเรือ เพราะถึงเกาะที่หมายแล้ว”
“ถึงแล้ว!?”โอเชียน่าทวนเสียงเบา แป๊บเดียวถึงแล้วเนี่ยนะ
ผ่านไปกว่าสิบนาทีกว่ากลุ่มของโอเชียน่าจะฝ่าทุกคนออกมาได้ พวกเธอพบว่าท้องฟ้าได้ปลอดโปร่งอีกครั้ง เมฆน้อยลอยเอื่อยเฉื่อยตามกระแสลมที่พัดมาปกติ แต่นั่นก็ไม่น่าสนใจเท่ากับเกาะๆหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า มันกว้างขวางมากราวกับเป็นประเทศหนึ่งก็ว่าได้ กลางเกาะนั้นมีอาคารทรงกลมสี่ตึกตั้งอยู่ มันถูกสร้างด้วยสถาปัตยกรรมอันงดงามของยุโรปในยุคกลาง พร้อมกับธรรมชาติอันสวยงามล้อมรอบอาคารทั้งสี่ไว้ เกาะแห่งนี้ช่างสวยสง่า ต่างกับเกาะที่โอเชียน่าจิตนาการไว้ลิบลับ
“นี่หรอๆเกาะที่จะให้เรียนกัน”ไดโอนิซิสเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา อึ้งกับความงามตรงหน้า
“สวยมากๆเลยล่ะ”เวเทอร์อุทาน
ในขณะที่ทุกคนกำลังดื่มด่ำกับอาคารโรงเรียนและธรรมชาติโดยรอบ เสียงของดีมีน์ซิทัสก็ได้เรียกสติของทุกคนเอาไว้
“กรุณาเดินไปยังจุดบริการเรือลำเล็กด้วยนะครับ ไม่ต้องนำสำภาระไป เดินไปด้วยเปล่าได้เลยครับ ไม่ต้องเบียดกันครับ ไม่ต้องเบียดกัน เรือไม้ลำเล็กมีพอทุกคนครับ ลำหนึ่งนั่งได้6คน ไม่ต้องจับกลุ่มเพื่อนั่งด้วยกัน เพราะยังไงๆก็ไปถึงเกาะที่เดียวกันอยู่แล้ว และถ้าลำหนึ่งมีไม่ครบ6คนละก็ เราไม่ปล่อยให้ท่านไปเกาะแน่”
“ไปกันเถอะๆ”ไดโอนิซิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วเดินนำไปยังจุดให้บริการเรือลำเล็ก
ไม่นานทั้งสามก็ได้นั่งบนเรือไม้อย่างสบายใจ โดยมีสมาชิกเพิ่มอีก3คนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เรือเล็กค่อยๆถูกหย่อนลงอย่างช้าๆเพื่อจะได้ลอยละล่องอยู่กลางผืนทะเลกว้าง
โอเชียน่ามองทั้งสามคนด้วยสายตาเย็น เธอเริ่มจากสตรีเพียงหนึ่งเดียวซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางหมู่ผู้ชายอีกสองคน เธอคนนี้มีผมและดวงตาสีทองซีด ใบหน้าตกกระ ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ
คนที่สอง ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเธอ ผู้นั่งอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นข้างขวา กำลังให้อาหารแมว? โอเชียน่าว่ามันคือแมว แต่ความจริงแล้วมันคือลูกเสือ!ชัดๆ และฮัมเพลงอย่างสบายใจ คนๆนี้มีผมสีเหลืองเข้มราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้ารับกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนบนใบหน้าคมคาย
คนสุดท้าย นั่งอยู่ตรงข้ามเวเทอร์ เป็นคนที่โอเชียน่าว่าแปลกพิลึกในใจ เนื่องจากเขามีผมสีแดงเพลิงกับดวงตาสีส้มออกแดง นั่นทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าใครบนเรือลำนี้ ชายคนนี้กำลังฟังเพลงในไอพ็อตของตนแล้วผงกศีรษะของตนตามจังหวะเพลง
นายหัวแดงเริ่มรู้สึกแล้วว่ามีสายตาเย็นกำลังจ้องตนอยู่ จึงตวัดสายตาสีส้มแดงนั่นไปสบเข้ากับใบหน้าอันเย็นยะเยือกของโอเชียน่า โอเชียน่าสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่เคยมีใครกล้ามองเธอด้วยสายตาแบบนั้นมาก่อน และนั่นทำให้เธอเริ่มมีความรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับเขาคนนี้เท่าใดนัก
ขณะที่โอเชียน่ากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ไดโอนิซิสก็ได้กระตุกแขนเสื้อยืดของโอเชียน่าให้หันมาสบตาด้วย
“มีอะไร...”โอเชียน่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแล้งน้ำใจ แต่ใจจริงนั้นเป็นใจดีมากๆคนหนึ่ง
“ทำไมเรือไปเองได้ๆ”คำถามของไดโอนิซิสเรียกสายตาของทุกคนให้ตวัดมองไปรอบเรือไม้ลำนี้ทันที เรือไม้ลำนี้กำลังเคลื่อนตัวไปเองโดยที่ไม่มีใครได้พายมันเลยสักคน ทุกคนเกิดความรู้สึกตื่นตกใจระคนหวาดระแวงในสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างมองหน้ากันเพื่อจับผิดกันว่า ใครกำลังเล่นมายากลฝืดๆอยู่
“ผีหรอ”นายหัวแดงโผล่งขึ้นมา ทำให้ความหวาดระแวงนั้นเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว ผสมกับความหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น ทุกคนเริ่มลูบแขนตัวเองไปมาเพราะเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมาเสียดื้อๆ รึว่าเป็นเพราะคิดไปเองกัน
โอเชียน่าทำใจของตนให้เย็นลงแล้วค่อยๆถอดแว่นตาของตัวเองออกมา เธอมองไปรอบๆเรือลำนี้อย่างพินิจวิเคราะห์
“ไม่ใช่ผี...”โอเชียน่าเอ่ยขึ้นแล้วใส่แว่นตาของตัวเองดังเดิม คำพูดของเธอเรียกสายตางุนงงจากผู้โดยสารได้อย่างดี
“ทำไมถึงคิดว่าไม่ใช่ล่ะค่ะ”ผู้หญิงผมสีทองซีดเอ่ยถาม
“เอาเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่ผี...”โอเชียน่าเอ่ยตอบอย่างปัดๆแล้วหันหน้าไปทางอื่น สิ่งที่ทำให้เธอเชื่อว่าไม่ใช่วิญญาณทำ นั่นก็เพราะว่า จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้เธอได้รู้ว่า วิญญาณนั้นเป็นเช่นไร
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ก็สร้างความกังวลใจแก่ทุกคนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะโอเชียน่า... เธอคิดไม่ตกว่าเหตุใดเรือถึงขับเคลื่อนเองได้
“แล้วแบบนี้มันจะไปถึงที่เกาะนั่นได้ไหมค่ะ”คนซีดคนนั้นเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“เสี่ยงดวงดู เพราะเราไม่รู้นี่ ว่าใครบังคับ”นายหัวแดงกล่าวตอบแทน
“เหอะ ลุ้นระทึกดีแท้”นายผู้เลี้ยงลูกเสือเอ่ยเสริมขึ้นมาอย่างขำๆ
เมื่อเวลาผ่านไป กิจกรรมเดิมๆของแต่ละคนก็เริ่มเบื่อหน่ายขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่ไม่ชอบอะไรซ้ำซากจำเจอย่างไดโอนิซิสถึงกับเริ่มสิ่งที่ตนถนัด นั่นก็คือ ชวนคนอื่นคุย
“นี่ๆ ฉันชื่อ ไดโอนิซิส เค. ดอล์นเลสตั้น ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเธอล่ะชื่ออะไรๆ ถึงแม้ตอนอยู่โรงเรียนจะอยู่ระดับชั้นเดียวกันก็เถอะนะๆ แต่พวกเราก็เอาแต่เรียนๆๆ จนไม่ค่อยได้สนใจเพื่อนรอบข้างเท่าไหร่นี่ๆ เรียนแบบเอาเป็นเอาตายด้วยล่ะๆ เรียนจนเรามีความรู้เท่าพวกนักศึกษาปีสุดท้ายในมหาลัย”ไดโอนิซิสเอื้อนเอ่ยกับสตรีตรงหน้าตนที่ขยับตาปริบๆ งงกับท่าทางของคนตัวเล็กว่าเอ่ยกับเธอรึเปล่า
“เออ่..ฉัน ฉันชื่อ วอลเล่ เออ่...ลูกวอลเล่บอลอ่ะนะ วอลเล่ วาฮาล่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”วอลเล่ยื่นมือไปจับมือกับไดโอนิซิส
“ฉันชื่อ ฮิซัส ฟิแลมเพวล์ ยินดีที่ได้รู้จัก”นายหัวแดงยื่นมือไปจับบ้าง
“ส่วนฉัน...”เสียงของนายเลี้ยงลูกแมว ดึงความสนใจของทุกคนไปยังเขา และเขาก็เชิดหน้าขึ้นเก๊กหล่ออย่างมั่นใจ จนคนบนเรือลำน้อยต้องแอบลอบอ้วกกันในใจ “เทอร์รี่ ที. ทัมพ์เทล สุดหล่อ”
โอเชียน่ากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างขำขันให้กับความหลงตัวเองของเทอร์รี่ และชื่อที่มีแต่ตัว ที แบบนั้น
“ฉันชื่อ เวเทอร์ มอนซอล ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ”เวเทอร์ยื่นมือออกไปจับมือกับทั้งสามคนผู้มาใหม่
...ทีนี้ก็เหลือแต่โอเชียน่า...
“ฉันชื่อ...”
“แอมโบรเซีย มาเจลล่า เจนนารี่ ชาโดว์สวอต หรือ แอบโบรเซีย เอ็ม. เจ. ชาโดว์สวอต”ไม่ทันที่โอเชียน่าจะได้แนะนำตัวเอง ก็ถูกฮิซัสแย่งพูดไป เธอจึงแสดงอาการหงุดหงิดเล็กน้อยทันทีเมื่อถูกคนพูดแทรก
“เรียก โอเชียน่า เฉยๆก็ได้คุณฮิซัส ฟิแลมเพวล์...”โอเชียน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแกมประชด
“ถ้างั้นคุณโอเชียน่า เรียก ฉันว่าฮิซัส จะเสนาะหูมากกว่า”ฮิซัสเอ่ยกลับพลางยิ้มยั่วโมโหโอเชียน่า โอเชียน่าไม่ค่อยจะได้ปะทะริมฝีปากกับใคร จึงเป็นฝ่ายฮึดฮัดขัดใจอีกครั้งแล้วหันหน้าไปทางอื่นพลางถอนหายใจ
...ชีวิตของเธอ เธออย่างได้สถานที่ที่มันเงียบสงบและมีคนสงบเสงี่ยมมากกว่า แต่แล้วทำไมเธอถึงเจอแต่คนที่มันไม่สงบนิ่งแบบนี้นะ เฮ้อ... นี่พระเจ้ากำลังจะทดสอบความอดทนของลูกอยู่หรอค่ะ...ถ้าอย่างนั้นลูกก็จะสู้ค่ะ
ความคิดเห็น