คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Font {2}
หอคอยในตอนนี้มีเทาเป็นเงา รูปทรงคล้ายหอคอยในเรื่องราพันเซล แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว มันสูงเสียจนหลายคนเสียวตกลงมายิ่งเมื่อคุณเข้าไปอยู่ชั้นบนสุด คุณจะไม่เห็นมนุษย์ แต่คุณจะเห็นเพียงจุดเล็ก ๆ ซึ่งเป็นคน
หอคอยแห่งนี้มี 7 ชั้น แต่กลับมีบันไดถึง 70 ขั้น และประตูทางเข้ายังเป็นประตูไม้โอ๊กเก่าแก่ แต่กลับดูแข็งแรงและทนทาน มันมักจะถูกล็อคด้วยกุญแจสีทองลวดลายแปลกตาอยู่เสมอ รอบหอคอยคือคูน้ำจะมีสะพานไว้ข้ามฝั่งไปยังป่า
เด็กหญิงร่างเล็กอยู่ในผ้าคลุมสีน้ำทะเลอ่อน กระโปรงสีขาวแขนกุดของเธอเหมือนกับชาวโรมันในอดีต มันยาวถึงหัวเข่าของเธอ เธอสวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลแดง เรือนผมของเธอคือสีบลอนด์มัดเป็นเปียยาวเลยไหล่ของเด็กหญิงไปเล็กน้อย ดวงตาคู่งามสีเหลืองออกน้ำตาลคู่นั้นดูหม่น ๆ ไม่ต่างจากปกติ
เธอตรงนั่งริมหน้าต่างที่ถูกปิดในหอคอยสีเทาชั้นบนสุด ขณะที่มองฝนที่กำลังตก เสียงฟ้าแล๊บดังเปรี๊ยง แต่เธอยังมีสีหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
หญิงสาวผู้อยู่ในผ้าคลุมสีดำทำให้ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากมือที่ค่อนข้างขาวถือตะเกียงจุดด้วยเทียนอยู่ นางคือคนพึ่งเดินจากชั้นล่าง หญิงสาวคนนั้นถามเธอ “เซอา ดูอะไรอยู่หรอ ? ”
เซอาหันมาสบตาหญิงสาวคนนั้น “ท่านแม่คะ โรสพึ่งเดินเข้าไปในป่า”
หญิงสาวคนนั้นดับเทียนที่จุดไฟ แล้วเธอก็ถาม “...อีกแล้ว ? ”
เซอาพยักหน้า “แต่โรสน่าจะปลอดภัยนะคะ เธออยู่ในป่ามากกว่าหอคอยเสียอีก”
หญิงคนนั้นถอดผ้าคลุมออก เธอเป็นอยู่ในชุดเกาะอกสีน้ำเงินยาวจรดข้อเท้า ผมสีน้ำตาลแดงปล่อยให้ยาวเท่ากลางหลังและนัยน์ตาสีน้ำตาล ไหนจะโครงหน้าที่ดูไม่เหมือนเซอาเลยสักนิด...ว่าไปนั่น พวกเธอคือแม่มดดำ อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้แหละ
“นาตาเลียเป็นคนให้แม่ดูเด็กคนนั้น” หญิงสาวกล่าวเสียงดุ “โรสควรบอกแม่—ไหนจะเรื่องที่อยู่ป่ามากกว่าที่นี่อีก..ทำไมแม่ไม่รู้เรื่องนี้”
“แต่โรสบอกหนูว่าเคยบอกแม่แล้วนะ” เซอาแย้ง แต่ดวงหน้าเธอยังเรียบนิ่งเหมือนเดิม เธอกลับไปมองฝนที่ตกปอย ๆ “หนูว่าแม่ไม่ได้ยินหรือจำไม่ได้มากกว่าค่ะ”
หญิงสาวนิ่ง เธอพยายามนึกถึงเด็กสาวที่พวกเธอกำลังกล่าวถึง ว่าอีกฝ่ายได้บอกอะไรเธอหรือไม่ แต่เธอก็จำไม่ได้ เธอมักต้องออกไปทำธุระ ส่วนพ่อของโรสเองก็เสียชีวิต นาตาเลียผู้เป็นแม่จึงฝากลูกสาวเพียงคนเดียวไว้ที่เธอ แต่เธอก็ต้องทำธุระเหมือนกัน ทำให้เซอา ซึ่งเป็นลูกสาวเธอต้องคอยอยู่กับโรส แต่โรสก็ชอบหนีไปเล่นที่ป่า ส่วนเซอาก็ชอบอ่านหนังสือหรืออยู่ที่เงียบ—ซึ่งมันไม่ใช่แนวของคนที่ชอบความรื่นเริงอย่างโรสเสียเท่าไหร่
—ใช่ว่าเธอไม่บอกให้เซอาห้ามเพื่อน แต่เซอาห้ามเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วก็กลับไปอ่านหนังสือ เพราะยังไงเธอรู้ว่าโรสก็ต้องรอดมาทุกครั้งและถึงพูดอะไรไปอีกฝ่ายก็ไม่ฟังเธออยู่ดี
เซอาจึงพยายามไม่พูดอะไร แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดในใจไม่ได้ โรสมักบ่นกับเธอว่าอยากไปไหนมาไหนเอง อีกอย่างที่นี่ก็สงบสุขซะส่วนมาก แต่อานาตาเลียและแม่ของเธอก็ชอบว่ากับเธอว่าให้ดูแลโรส ทั้งที่เราก็อายุเท่ากัน เผลอ ๆ เซอายังอ่อนเดือนกว่าโรสเสียอีก
...อันที่จริงมันจะไม่มีอะไรมาก แต่โรสชอบไปเล่นในป่า แล้วกลับมาดึกดื่น จนแม่ของเธอฟ้องนาตาเลียและเธอก็จะโดนบ่นตลอดเรื่องไม่ยอมห้ามหรือห้ามแบบไม่สนใจนัก
แต่เซอาก็ไม่ฟังเท่าไหร่หรอก ส่วนมากแค่เงียบ ๆ ไม่ตอบอะไร
หญิงสาวบอก “ถ้าวันนี้โรสกลับหลัง 4 ทุ่ม แม่จะให้พวกลูกไปเรียนในโรงเรียน”
เซอากลอกตาไปมา แล้วมองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดกับกำแพงซึ่งปรากฎเวลา ’21.25’ เธอยังคงมองฝนที่เริ่มหยุดตกตรงริมหน้าต่างอยู่ แต่ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ตั้งแต่เด็กเธอเรียนโฮมสคูลหรือเรียนที่บ้านกับโรส โดยที่แม่ของเธอมักเป็นคนสอน แต่ส่วนใหญ่หญิงสาวมักจะให้แอนเจลล์ หญิงสาวเผ่าเอลฟ์ที่เป็นคนรู้จักแม่เป็นคนสอน แต่แอนเจลล์ก็สอนเฉพาะวันอังคาร พฤหัสบดี และศุกร์ โดยสอนสมุนไพร สัตว์ต่าง ๆ และภาษาฟีไลรา ภาษาของผู้วิเศษ เพราะเธอก็ต้องทำงาน ดังนั้นหากแม่ของเซอาว่างก็มักมาสอน
ตอนนี้เซอาและโรสมีอายุ 12 ปีแล้ว แต่พวกเธอยังไม่เคยเข้าโรงเรียนเลยสักครั้ง (แน่นอนว่าทั้งคู่ล้วนไม่อยากเข้าหรอก)
“หนู—ไม่ไป” เซอาค้าน แต่แม่เธอก็ฉีกยิ้ม “งั้นก็รอโรสกลับมานะจ้ะ”
แล้วหญิงสาวก็หายไป เซอารู้ดีว่าแม่เธอทำจริงแน่ แม่ของเซอามักใช้เวลาว่างกับการทำธุระ แต่ไม่มีใครรู้ว่าธุระแม่คืออะไร (เธอไม่แน่ใจว่านาตาเลียรู้รึเปล่า แต่ถึงรู้น้าก็ไม่บอกใครแม้แต่โรสหรือเธออยู่ดี) เมื่อกี้แม่เธอก็หายตัวไปที่ไหนก็ไม่รู้อีก
ให้ตายสิ !
ความคิดเห็น