ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
[Diabolik​ Lovers​]​Love​ Night​ Bye​ Light​ 2​ (Mistress of​ Evil)​

ลำดับตอนที่ #1 : ลืมตาตื่น

  • อัปเดตล่าสุด 9 ก.ค. 63


แสงจันทร์​นวล​สว่าง​กลาง​นภาสาดส่องไปทั่วจนกระทบยอดปราสาทคริสตัลตั้งตระหง่านสูงเด่น


ภายในหอคอยนั้นมีหญิงสาวผู้หลับใหลรอบๆกายเธอนั้นมีเทียนที่จุดไว้นับร้อยดวง​ เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเพราะก่อนหน้านี้เธอโดนเหล็กแทงกลางอกจนทะลุหลัง​ เธอหลับอยู่แบบนี้นานนับปีและไม่นานเธอก็จะตื่นอีกครั้ง


พรึ่บ!..


จู่ๆเทียนที่จุดไว้ก็ดับวูบหมดทุกดวงจนทำให้ภายในห้องมีแต่ความมืด​ และในที่สุดเธอก็ตื่นเสียที

ดวงตาสีแดงเพลิงได้เผยให้เห็นอีกครั้งผมสีดำสลวยพริ้วไสวยังคงเหมือนเดิม​ แต่ที่เปลี่ยนไปในความรู้สึกของเธอก็คือสีผิว​ จากขาวชมพูกลายเป็นขาวซีดและเขี้ยวที่ธรรมดากลายเป็นเขี้ยวที่แหลมและคม

"อะไรกัน​ นี่ฉันไม่ตายเหรอ​ และฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย" 


ปึ้ง!...


"โยโกะ!........" 


!?


"แก... แกตื่นแล้ว​ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง" 


"วันอะไร" 


"แกอยู่นี่นะเดี๋ยวฉันไปตามคนอื่นก่อน" 


"เดี๋ยวสิคุรุมิ​ ไปไวจัง​ นี่มันอะไรกันเนี่ย​ ฉันยังไม่ตายเหรอ​ ทั้งๆที่โดนแท่งเหล็กหนาประมาณ​สามนิ้วยาวสามสิบเซนติเมตร​แทงกลางอกเนี่ยนะ​ ฉันห้อยพระอะไรเนี่ย" 


<°Yoko°>


" ตื่นแล้วเหรอหลานของน้า"


" เอ๊ะเสียงใคร?" 


จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงพูด​ นี่ฉันอยู่ในห้องนี้คนเดียวนะแล้วมีเสียงคนอื่นได้ยังไงอ่ะ​ หรือว่าฉันโดนผีหลอก! 


คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วยอย่าให้ผีมาหลอกลูกเลย​ ลูกไม่ได้ห้อยพระเพราะลูกร้อนโดนน้ำมนต์​ก็ร้อนเหมือนกันแถมเข้าเขตุวัดก็ไม่ได้เพราะร้อน ได้โปรดช่วยลูกที


ฉันมองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาด​ แล้วในที่สุดฉันก็เจอตัวการ​ เธอค่อยๆเดินออกมาจากเงามืดเผยให้เห็นผิวที่ขาวนวลดวงตาสีทองส่องประกาย​ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงดุจกุหลาบ​ รวมๆแล้วคือสวยมากอะ​ ตอนเกิดแม่ให้กินอะไรคะทำไมสวยจัง


"คุณเป็นใครคะ" 


"ฉันก็คือน้าของเธอไง" 


"น้า? ฉันไม่เคยเห็นหน้าของคุณเลยนะคะแล้วคุณจะเป็นน้าของฉันได้ยังไง​ แล้วน้องของฉันหล่ะ" 


"เดี๋ยวๆ​ ค่อยๆคุยทีละเรื่อง​ น้องของเธอปลอดภัย​ดี​ ตอนนี้คงออกจากโรงพยาบาล​แล้วแหละ" 


"เฮ้อ... ค่อยโล่งอกหน่อย​ ตอนนี้ฉันคงตายแล้ว"


" ใช่​ แต่อย่าเสียใจไปเลยเพราะเดี๋ยวหลานก็จะได้กลับไปแล้ว"


" จริงเหรอคะ"


" จริงสิ"


" และอีกอย่างหลานหลับไป1ปีเต็ม"


"นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ"


" ใช่​ และตอนนี้หลานมีพลังแล้วนะ"


" พลัง? "


" ก็พลังที่แม่ของหลานเคยบอกไงว่ามันจะถูกปลุกเมื่อถึงเวลา​ ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว"


" งั้นก็แสดงว่าฉันไม่ใช่มนุษย์​อีกแล้ว​ (ทำไมมันไม่ถูกปลุกตอนที่ไปช่วยมิสะนะ​ หงุดหงิด! )​"


" ใช่จ่ะหลานไม่ใช่มนุษย์​อีกแล้ว และหลานก็เป็นลูกครึ่งแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์กับเทพ"


เอ่อ..... อึ้งแป็ป​ ฉันเป็นเทพกับแวมไพร์​เหรอเนี่ย​ โหพระเจ้าให้พลังกับคนอย่างฉันถือว่าเป็นบุญมาก​ ตกลงฉันนับถือศาสนา​อะไรกันแน่​ แต่ที่แน่ๆพลังของฉันคืออะไร


" แล้วฉันอยู่ที่ไหนคะ"


" อยู่ที่ปราสาทของฉันเองแหละ"


" แล้วมีอะไรพิสูจน์​คะว่าคุณเป็นน้าของฉันจริงๆ"


" นี่ไงจ๊ะ​ รอยปานรูปปีกนกฟินิกซ์"


" มีเหมือนของฉันเลย​ คุณคือน้าของฉันจริงๆด้วย"


" น้าว่าหลานไปอาบน้ำสักหน่อยจะดีกว่าจะได้สบายตัว​ เดี๋ยวจะมีคนพา--" 


" ท่านแม่!..~(2)"


จู่ๆก็มีเสียงเด็กเรียกหาแม่​ ฉันหันไปมองก็เห็นมีเด็กชายน่ารักสองคนกำลังวิ่งมา​ ลูกเต้าใครเนี่ยน่ารักจริงๆ​ น่าลักไปฟัดจริงๆ


"มิกะ​ ยู​ แม่บอกแล้วใช่มั้ยครับว่าอย่าเสียงดัง​ เห็นมั้ยแม่อยู่กับแขกอยู่เราต้องมีมารยาท​หน่อยสิครับ"


"ขอโทษครับท่านแม่​ แล้วท่านแม่จะว่างเมื่อไหร่ครับ" ​ เด็กชายผมทองพูดด้วยสีหน้าสลด​ อร้ายยน่ารัก... 


"วันนี้แม่ยุ่งทั้งวันเลย​ ขอโทษนะจ๊ะ" 


"ท่านแม่ไม่ผิดซะหน่อย​ ทำไมต้องขอโทษครับ" เด็กชายผมดำกอดอกทำหน้าเชิดพูด


" ถ้าท่านแม่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ​ ขออภัย​ที่รบกวนครับ​ เราไปกันเถอะยู​" เด็กชายผมทองพูดด้วยสีหน้าสดใสพลางกอดคอเด็กชายผมดำ


"อ่า" 


สิ้นเสียงทั้งสองก็วิ่งออกไปทันที​ อะไรจะน่ารักปานนี้โตมาคงหล่อน่าดู​ ใครเป็นรุคใครเป็นรับนะ​ เฮ้ย!! ไม่ได้ๆหยุดความคิดที่เป็นบาปอันชั่วช้าเดี๋ยวนี้​ นั่นน้องนะจะไม่เว้นเลยเหรอ​ ยับยั้งไม่อยู่แบบนี้สงสัยบาปหนามาก


"งั้นน้าขอตัวไปเคลียร์​งานก่อนนะจ๊ะ" 


" ค่ะ" 


ปึง

.

.

.

.

"ฉันเป็นแวมไพร์​จริงๆเหรอ​ ยี...อา..." แหกปากดูฟัน


"เขี้ยวแหลมมาก​ จะบาดลิ้นเรามั้ยเนี่ย แล้วตอนตื่นทำไมไม่กระหายแบบในหนังเลยหล่ะ​ หรือว่าแวมไพร์​คนละอย่าง​ หรือเราไม่ตะกละนะ" 

.

.

.

เมื่อฉันออกมาจากห้องน้ำก็เจอเหล่าเพื่อนๆของฉันนั่งรออยู่​ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆนะเหมือนน้ำตามันจะไหล​ รู้สึกคิดถึงอะไรขนาดนี้เพียงแค่หลับไป1ปีเต็ม​ ฉันยืนจ้องหน้าทุกคนแล้วก็ฮือ... ร้องออกมาเลยละกัน


" ฮือ... ฉันคิดถึงพวกแกจัง... ฮือ..." เดินเข้าไปกอดทุกคน


"โอ๋ๆอย่าร้องนะ​ เราอยู่ด้วยกันแล้ว" ​ คุรุมิลูบหัวปลอบ


"หลานคงคิดถึงมากเลยสินะ" 


"ฉันคิด.. ฮึก​ คิดว่าจะไม่ได้เจอพวกแกอีกแล้ว" 


"พวกเราทุกคนก็คิดถึงเจียนะ​ เรารอวันที่เจียจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง" 


" อย่าร้องดิว้ะ​ ฉันร้องตามแล้วเนี่ย" ลิซ่าปาดน้ำตา


"ฉันคิดถึงแกมากเลยนะเว้ยโยโกะ​ คิดว่าแกจะไม่ตื่นอีกแล้ว​ ถ้าแกไม่ตื่นแล้วฉันจะทะเลาะกับใคร​ ฮือ.... "



" เอาหละๆ​ โยโกะ​ก็ตื่นแล้วเราพาโยโกะ​ไปหาอะไรทานดีกว่า"



... ระหว่างเดิน...



" ทำไมพวกแกแต่งตัวแปลกๆ​ หน้าก็แปลก​ พวกแกเป็นแบบฉันใช่มั้ย​ พวกแกไม่ใช่มนุษย์​อีกแล้วใช่มั้ย"


" เราทุกคนก็ไม่ไม่ใช่มนุษย์​เหมือนแกนั่นแหละ​


"ว้าววิเศษเลย​ รวมพลคนเหนือมนุษย์​ แล้วพวกแกเป็นอะไรกัน" 


"ฉันเป็นยมทูต" 


"ฉันเป็นนางไม้"


" ฉันเป็นแม่มด"


" ฉันเป็นซาตานครึ่งเทพเซียน" 


"ฉันเป็นปีศาจซัคคูบัส​


" ว้าวววววsugoi"


อู้กก... 


"เอ่อ... ฉันว่าเรารีบไปทานอาหารเถอะ​ ท้องฉันมันประท้วงแล้ว" 

.

.

.

.


"โยโกะ​แกอยากจะเดินสำรวจส่วนไหนของปราสาทก็ได้นะพวกฉันมีงานที่ต้องจัดการ" 


"พวกแกไม่....ไปกันเร็วจัง​ เดินคนเดียวก็ได้" 


ฉันเดินไปตามทางมั่วๆก็เจอทางที่เดินไปชมสวน​ ที่นี่สวยมากลมก็เย็นแดดก็ไม่ค่อยร้อน​(มันจะร้อนได้ไงก็มันมืดอยูู่)​ หนึ่งปีเต็มที่ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยากาศ​ที่สดชื่นแบบนี้


ปึก! 


" โอ๊ย! "


" ปะ.. เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"


ฉันนั่งลงดูอาการของเด็กชายที่วิ่งมาชนฉันแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้น​ ตอนที่เขาชนวิ่งฉันไม่รู้สึกจุกและขยับเลยแต่เด็กคนนี้กลับล้มลงไปนั่งกับพื้น​ นี่ฉันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรอ? 


"ไม่เป็นไร" 


"เอ๊ะ? เธอคือมิกะหนิ" 


" ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันคือยูต่างหาก"


"อ้าวหรอ" 


"ฉันเจอนายแล้ว~ เอ๊ะนายล้มหรอ ไหนให้ผมดูหน่อย" ​ มิกะนั่งลงดูอาการของยู


"ฉันไม่เป็นอะไร​ พี่โยโกะ​ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย" 


"ไม่.. ไม่จ่ะ" ​ มองสองคนแบบตาโตแล้วกลั้นยิ้ม


ที่กลั้นยิ้มก็เพราะสมองฉันกำลังคิดอะไรที่ชั่วร้ายและบาปมากนะสิ​ เป็นห่วงกันด้วยถ้าไม่ใช่พี่น้องนี่ฉันสนับสนุน​ไปแล้วนะ(ไม่ชอบชิปให้พี่น้องกินกันเอง)​แต่พวกเขาเป็นพี่น้องกันก็จบแล้ว


" พี่โยโกะ​ยิ้มอะไรครับ" 


" อ๊ะ​ พี่.. พี่ยิ้มเหรอ" 


"ใช่ครับ" 


อะไรกันเนี่ย​ นี่เรากลั้นยิ้มไม่อยู่เลยเหรอเนี่ย​ แต่ช่างเถอะน้องเขาไม่รู้หรอกว่าเรายิ้มอะไร


"เอ่อ... ทั้งสองคนว่างมั้ย" 


"ทำไมครับ" 


"พี่จะให้ช่วยอะไรหน่อย" 


"ช่วยอะไรครับ​ "


" พี่จะให้ช่วยพาาชมปราสาทหนะ​ พี่กลัวหลง"


" เดี๋ยวช่วยก็ได้ครับ​ แต่ต้องมีค่าจ้าง" 


"กี่เยนบอกมาเดี๋ยวเขียนเช็คให้เลย" 


"ของแบบนั้นพวกผมไม่ต้องการหรอกครับ"


" แล้วอยากได้อะไรหล่ะ" 


อะไรกันเนี่ยทำไมจู่ๆบรรยากาศ​รอบๆมันก็น่ากลัวแบบนี้หล่ะ​ แล้วฉันก็รู้สึกว่าเซนต์​มันบอกว่าหนึ่งในสองคนนี้เป็นแวมไพร์​แต่เซนต์​นี่มันก็ไม่แน่ชัด​ ชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ


" เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราค่อยตกลงที่หลังก็ได้ครับ"


" เอางั้นเหรอจ๊ะ​ งั้นเราไปเดินชมเลยดีกว่า" 

.

.

.


นี่ก็จะเป็นเขาวงกตของปราสาทครับ​ ถ้าพี่อยากเล่นอะไรที่ท้าทายพี่ก็เข้าไปเลยครับ​ พวกผมเคยเข้าไปแล้ว​ ข้างในสวยมากเลยครับ


"อ๋อ..." 


เอ๊ะ? พวกผมเคยเข้าไปแล้วงั้นก็แสดงว่าเข้าไปกันแค่สองคน​ แถมบอกว่าข้างในสวยมากคำนี้มันทำให้ฉันคิดลึกข้างในไหนหรอ​ ข้างในเขาวงกตหรือข้างในอะไร.... เอาแล้วสมองฉันทำไมมันคิดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วเนี่ย​ กลั้นยิ้มไม่อยู่แล้ว


"พี่โยโกะ​ครับ" 


"จะ.. จ๊ะ"


"พี่ได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า" 


"อ๋อ.. ได้ยินจ่ะ​" 


"พี่ก็แปลกนะยิ้มคนเดียวได้ด้วย" 


"พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ" 


"งั้นเราไปดูต่อเถอะครับ" 


"ยูไม่กลัวต่อต่อยหรอ" 


"เฮ้อ... มุกแป็กนะครับพี่​ มุกนี้มันเก่ามากแล้วอย่าเอามาเล่นเลย​ มุกไม่ฮาพาน้องเครียด​"


" เอ่อ... งั้นพี่ไม่เล่นก็ได้"


ให้ตายสิอะไรว้ะเนี่ย​ โดนเด็กว่ามันเป็นอะไรที่แย่มาก​ เกียรติ​ศักดิ์ศรี​ของฉันหายไปในพริบตากับมุกแป็กๆอันนั้น

.

.

.

" นี่ก็จะเป็นสวนลับของปรสาทครับ​ ข้างในเป็นป่าวิเศษห้ามบุคคล​ภายนอกเข้าไป"


" แล้วพี่เป็นบุคคล​ภายใน​หรือภายนอกหล่ะ"


" พี่ก็เป็นบุคคล​ภายใน​ไง​ เข้าไปได้" 


"แล้วข้างในมีอะไร" 


"ก็มีสัตว์​วิเศษ​ ต้นไม่เวทมนตร์​ประมาณ​นั้นครับ" 


"อ๋อ..." 


"ไปที่ต่อไปเลย"

.

.

.

" นี่ก็จะเป็นสนามฝึกพลังครับ​ อีกไม่นานพี่ก็ต้องมาฝึกในนี้"


" อึก"​ กลืนน้ำลายอึกใหญ่แป็บนี่มันสนามฝึกหรือลานประหาร​กันแน่ทำไมมันโหดขนาดนี้​ โหดยิ่งกว่าห้องฝึกของกังฟูแพนด้าอีก​ ฉันไม่ตายตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไปเลยเหรอ


" ฮึ่​ พี่โยโกะ​ไม่ต้องกลัวหรอก​ ยังไงพี่ก็เก่ง(อ่อน)​อยู่แล้ว​ (ไม่)​รอดอยู่แล้ว"


" แฮร่... "


เดี๋ยวๆ​ ไอคำที่อยู่ในวงเล็บมันคืออะไร​ เด็กตัวเล็กแค่นี้ทำไมพูดได้น่ากลัวขนาดนี้​ ท่าทางทั้งสองคนนี้ไม่น่าจะใช่เด็กธรรมดา


"นี่ก็ใกล้เช้าแล้ว​ พี่ว่าเราสองคนไปนอนเถอะ​ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดนอนดึกไม่ดี"


" ก็พวกผมไท่ใช่--อุ๊บ! "


" อะไรนะ"


" เปล่าไม่มีอะไร​ เราไปดูที่อื่นต่อเถอะ" 


"ทำไมยูต้องเอามือปิดปากมิกะด้วย" 


"คือ.. คือเมื่อกี้ผมเห็นแมลงวันมันจะบินเข้าปากมิกะ​ ก็เลยปิดปากหนครับ"


" อ๋อ... "


เป็นห่วงกันด้วยย...แค่ปิดปากก็ทำให้ฉันคิด​ลึกแล้ว อาจจะผลัดกันรุคผลัดกันรับก็ได้​ โอ๊ยยย!! โยโกะ​ ตั้งสติหน่อยสินี่น้องนะเว้นไว้บ้างเรานี่ชักจะเป็นคนใจบาปมากขึ้นทุกวันๆเรื่อยๆแล้วนะ​ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้เราต้องยับยั้งควบคุมมันให้ได้​ หายใจเข้าYaoi... หายใจออกYaoi...  มันช่วยอะไรบ้างมั้ยว้ะเนี่ย! 


เอาเป็นว่าฉันไปเดินชมปราสาทกับน้องๆดีกว่าเดี๋ยวมาต่อใหม่


ป่านนี้มิสะ​และพวกซาคา​มากิจะเป็นยังไงบ้างนะ​ จะกินไม่ได้นอนไม่หลับรึเปล่า​(หลงตัวเองเกินไปแล้ว)​


...ตัดมาที่มิสะ... 


"พี่โยโกะ​ หนูคิดถึงพี่จัง​ ถ้าปฏิหาริย์มีจริงหนูขอให้พี่กลับมาอีกครั้ง​ ฮือ..." มิสะนั่งดูรูปโยโกะ​พลางร้องไห้


...ตัดมาที่พวกซาคามากิ... 


"อึ้ก!.. เจ็บ​ ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ" 


"เป็นแค่เหยื่อก็หุบปากไป" 


"คุณไม่มีสิทธิ์​เรียกร้องอะไรทั้งนั้นนะครับ"


" หยุดไม่ได้แล้วหยุดก็โง่สิ"


" คุณช่วยอยู่เงียบๆได้มั้ยครับ​ เท็ดดี้รำคาญ​ครับ" 


"ยิ่งคุณทำสีหน้ารังเกียจ​ ยิ่งน่ารักน่ะครับ​ ทำอีกสิ​ อะฮึ้~"


" น่ารำคาญ! "


××××××××××××××××××××××××××××××××


ภาคสองมาแล้ว~  คงไม่ฟินหรอกพึ่งตอนแรก

คงกินไม่ได้นอนไม่หลับจริงไแหละ​ โถ... สงสารจัง????????

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

2ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

2ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture