คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลืมตาตื่น
แสงจันทร์นวลสว่างกลางนภาสาดส่องไปทั่วจนกระทบยอดปราสาทคริสตัลตั้งตระหง่านสูงเด่น
ภายในหอคอยนั้นมีหญิงสาวผู้หลับใหลรอบๆกายเธอนั้นมีเทียนที่จุดไว้นับร้อยดวง เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเพราะก่อนหน้านี้เธอโดนเหล็กแทงกลางอกจนทะลุหลัง เธอหลับอยู่แบบนี้นานนับปีและไม่นานเธอก็จะตื่นอีกครั้ง
พรึ่บ!..
จู่ๆเทียนที่จุดไว้ก็ดับวูบหมดทุกดวงจนทำให้ภายในห้องมีแต่ความมืด และในที่สุดเธอก็ตื่นเสียที
ดวงตาสีแดงเพลิงได้เผยให้เห็นอีกครั้งผมสีดำสลวยพริ้วไสวยังคงเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปในความรู้สึกของเธอก็คือสีผิว จากขาวชมพูกลายเป็นขาวซีดและเขี้ยวที่ธรรมดากลายเป็นเขี้ยวที่แหลมและคม
"อะไรกัน นี่ฉันไม่ตายเหรอ และฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"
ปึ้ง!...
"โยโกะ!........"
!?
"แก... แกตื่นแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง"
"วันอะไร"
"แกอยู่นี่นะเดี๋ยวฉันไปตามคนอื่นก่อน"
"เดี๋ยวสิคุรุมิ ไปไวจัง นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันยังไม่ตายเหรอ ทั้งๆที่โดนแท่งเหล็กหนาประมาณสามนิ้วยาวสามสิบเซนติเมตรแทงกลางอกเนี่ยนะ ฉันห้อยพระอะไรเนี่ย"
<°Yoko°>
" ตื่นแล้วเหรอหลานของน้า"
" เอ๊ะเสียงใคร?"
จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงพูด นี่ฉันอยู่ในห้องนี้คนเดียวนะแล้วมีเสียงคนอื่นได้ยังไงอ่ะ หรือว่าฉันโดนผีหลอก!
คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วยอย่าให้ผีมาหลอกลูกเลย ลูกไม่ได้ห้อยพระเพราะลูกร้อนโดนน้ำมนต์ก็ร้อนเหมือนกันแถมเข้าเขตุวัดก็ไม่ได้เพราะร้อน ได้โปรดช่วยลูกที
ฉันมองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาด แล้วในที่สุดฉันก็เจอตัวการ เธอค่อยๆเดินออกมาจากเงามืดเผยให้เห็นผิวที่ขาวนวลดวงตาสีทองส่องประกาย ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงดุจกุหลาบ รวมๆแล้วคือสวยมากอะ ตอนเกิดแม่ให้กินอะไรคะทำไมสวยจัง
"คุณเป็นใครคะ"
"ฉันก็คือน้าของเธอไง"
"น้า? ฉันไม่เคยเห็นหน้าของคุณเลยนะคะแล้วคุณจะเป็นน้าของฉันได้ยังไง แล้วน้องของฉันหล่ะ"
"เดี๋ยวๆ ค่อยๆคุยทีละเรื่อง น้องของเธอปลอดภัยดี ตอนนี้คงออกจากโรงพยาบาลแล้วแหละ"
"เฮ้อ... ค่อยโล่งอกหน่อย ตอนนี้ฉันคงตายแล้ว"
" ใช่ แต่อย่าเสียใจไปเลยเพราะเดี๋ยวหลานก็จะได้กลับไปแล้ว"
" จริงเหรอคะ"
" จริงสิ"
" และอีกอย่างหลานหลับไป1ปีเต็ม"
"นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
" ใช่ และตอนนี้หลานมีพลังแล้วนะ"
" พลัง? "
" ก็พลังที่แม่ของหลานเคยบอกไงว่ามันจะถูกปลุกเมื่อถึงเวลา ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว"
" งั้นก็แสดงว่าฉันไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว (ทำไมมันไม่ถูกปลุกตอนที่ไปช่วยมิสะนะ หงุดหงิด! )"
" ใช่จ่ะหลานไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว และหลานก็เป็นลูกครึ่งแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์กับเทพ"
เอ่อ..... อึ้งแป็ป ฉันเป็นเทพกับแวมไพร์เหรอเนี่ย โหพระเจ้าให้พลังกับคนอย่างฉันถือว่าเป็นบุญมาก ตกลงฉันนับถือศาสนาอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆพลังของฉันคืออะไร
" แล้วฉันอยู่ที่ไหนคะ"
" อยู่ที่ปราสาทของฉันเองแหละ"
" แล้วมีอะไรพิสูจน์คะว่าคุณเป็นน้าของฉันจริงๆ"
" นี่ไงจ๊ะ รอยปานรูปปีกนกฟินิกซ์"
" มีเหมือนของฉันเลย คุณคือน้าของฉันจริงๆด้วย"
" น้าว่าหลานไปอาบน้ำสักหน่อยจะดีกว่าจะได้สบายตัว เดี๋ยวจะมีคนพา--"
" ท่านแม่!..~(2)"
จู่ๆก็มีเสียงเด็กเรียกหาแม่ ฉันหันไปมองก็เห็นมีเด็กชายน่ารักสองคนกำลังวิ่งมา ลูกเต้าใครเนี่ยน่ารักจริงๆ น่าลักไปฟัดจริงๆ
"มิกะ ยู แม่บอกแล้วใช่มั้ยครับว่าอย่าเสียงดัง เห็นมั้ยแม่อยู่กับแขกอยู่เราต้องมีมารยาทหน่อยสิครับ"
"ขอโทษครับท่านแม่ แล้วท่านแม่จะว่างเมื่อไหร่ครับ" เด็กชายผมทองพูดด้วยสีหน้าสลด อร้ายยน่ารัก...
"วันนี้แม่ยุ่งทั้งวันเลย ขอโทษนะจ๊ะ"
"ท่านแม่ไม่ผิดซะหน่อย ทำไมต้องขอโทษครับ" เด็กชายผมดำกอดอกทำหน้าเชิดพูด
" ถ้าท่านแม่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ ขออภัยที่รบกวนครับ เราไปกันเถอะยู" เด็กชายผมทองพูดด้วยสีหน้าสดใสพลางกอดคอเด็กชายผมดำ
"อ่า"
สิ้นเสียงทั้งสองก็วิ่งออกไปทันที อะไรจะน่ารักปานนี้โตมาคงหล่อน่าดู ใครเป็นรุคใครเป็นรับนะ เฮ้ย!! ไม่ได้ๆหยุดความคิดที่เป็นบาปอันชั่วช้าเดี๋ยวนี้ นั่นน้องนะจะไม่เว้นเลยเหรอ ยับยั้งไม่อยู่แบบนี้สงสัยบาปหนามาก
"งั้นน้าขอตัวไปเคลียร์งานก่อนนะจ๊ะ"
" ค่ะ"
ปึง
.
.
.
.
"ฉันเป็นแวมไพร์จริงๆเหรอ ยี...อา..." แหกปากดูฟัน
"เขี้ยวแหลมมาก จะบาดลิ้นเรามั้ยเนี่ย แล้วตอนตื่นทำไมไม่กระหายแบบในหนังเลยหล่ะ หรือว่าแวมไพร์คนละอย่าง หรือเราไม่ตะกละนะ"
.
.
.
เมื่อฉันออกมาจากห้องน้ำก็เจอเหล่าเพื่อนๆของฉันนั่งรออยู่ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆนะเหมือนน้ำตามันจะไหล รู้สึกคิดถึงอะไรขนาดนี้เพียงแค่หลับไป1ปีเต็ม ฉันยืนจ้องหน้าทุกคนแล้วก็ฮือ... ร้องออกมาเลยละกัน
" ฮือ... ฉันคิดถึงพวกแกจัง... ฮือ..." เดินเข้าไปกอดทุกคน
"โอ๋ๆอย่าร้องนะ เราอยู่ด้วยกันแล้ว" คุรุมิลูบหัวปลอบ
"หลานคงคิดถึงมากเลยสินะ"
"ฉันคิด.. ฮึก คิดว่าจะไม่ได้เจอพวกแกอีกแล้ว"
"พวกเราทุกคนก็คิดถึงเจียนะ เรารอวันที่เจียจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง"
" อย่าร้องดิว้ะ ฉันร้องตามแล้วเนี่ย" ลิซ่าปาดน้ำตา
"ฉันคิดถึงแกมากเลยนะเว้ยโยโกะ คิดว่าแกจะไม่ตื่นอีกแล้ว ถ้าแกไม่ตื่นแล้วฉันจะทะเลาะกับใคร ฮือ.... "
" เอาหละๆ โยโกะก็ตื่นแล้วเราพาโยโกะไปหาอะไรทานดีกว่า"
... ระหว่างเดิน...
" ทำไมพวกแกแต่งตัวแปลกๆ หน้าก็แปลก พวกแกเป็นแบบฉันใช่มั้ย พวกแกไม่ใช่มนุษย์อีกแล้วใช่มั้ย"
" เราทุกคนก็ไม่ไม่ใช่มนุษย์เหมือนแกนั่นแหละ
"ว้าววิเศษเลย รวมพลคนเหนือมนุษย์ แล้วพวกแกเป็นอะไรกัน"
"ฉันเป็นยมทูต"
"ฉันเป็นนางไม้"
" ฉันเป็นแม่มด"
" ฉันเป็นซาตานครึ่งเทพเซียน"
"ฉันเป็นปีศาจซัคคูบัส
" ว้าวววววsugoi"
อู้กก...
"เอ่อ... ฉันว่าเรารีบไปทานอาหารเถอะ ท้องฉันมันประท้วงแล้ว"
.
.
.
.
"โยโกะแกอยากจะเดินสำรวจส่วนไหนของปราสาทก็ได้นะพวกฉันมีงานที่ต้องจัดการ"
"พวกแกไม่....ไปกันเร็วจัง เดินคนเดียวก็ได้"
ฉันเดินไปตามทางมั่วๆก็เจอทางที่เดินไปชมสวน ที่นี่สวยมากลมก็เย็นแดดก็ไม่ค่อยร้อน(มันจะร้อนได้ไงก็มันมืดอยูู่) หนึ่งปีเต็มที่ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยากาศที่สดชื่นแบบนี้
ปึก!
" โอ๊ย! "
" ปะ.. เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"
ฉันนั่งลงดูอาการของเด็กชายที่วิ่งมาชนฉันแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้น ตอนที่เขาชนวิ่งฉันไม่รู้สึกจุกและขยับเลยแต่เด็กคนนี้กลับล้มลงไปนั่งกับพื้น นี่ฉันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรอ?
"ไม่เป็นไร"
"เอ๊ะ? เธอคือมิกะหนิ"
" ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันคือยูต่างหาก"
"อ้าวหรอ"
"ฉันเจอนายแล้ว~ เอ๊ะนายล้มหรอ ไหนให้ผมดูหน่อย" มิกะนั่งลงดูอาการของยู
"ฉันไม่เป็นอะไร พี่โยโกะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"ไม่.. ไม่จ่ะ" มองสองคนแบบตาโตแล้วกลั้นยิ้ม
ที่กลั้นยิ้มก็เพราะสมองฉันกำลังคิดอะไรที่ชั่วร้ายและบาปมากนะสิ เป็นห่วงกันด้วยถ้าไม่ใช่พี่น้องนี่ฉันสนับสนุนไปแล้วนะ(ไม่ชอบชิปให้พี่น้องกินกันเอง)แต่พวกเขาเป็นพี่น้องกันก็จบแล้ว
" พี่โยโกะยิ้มอะไรครับ"
" อ๊ะ พี่.. พี่ยิ้มเหรอ"
"ใช่ครับ"
อะไรกันเนี่ย นี่เรากลั้นยิ้มไม่อยู่เลยเหรอเนี่ย แต่ช่างเถอะน้องเขาไม่รู้หรอกว่าเรายิ้มอะไร
"เอ่อ... ทั้งสองคนว่างมั้ย"
"ทำไมครับ"
"พี่จะให้ช่วยอะไรหน่อย"
"ช่วยอะไรครับ "
" พี่จะให้ช่วยพาาชมปราสาทหนะ พี่กลัวหลง"
" เดี๋ยวช่วยก็ได้ครับ แต่ต้องมีค่าจ้าง"
"กี่เยนบอกมาเดี๋ยวเขียนเช็คให้เลย"
"ของแบบนั้นพวกผมไม่ต้องการหรอกครับ"
" แล้วอยากได้อะไรหล่ะ"
อะไรกันเนี่ยทำไมจู่ๆบรรยากาศรอบๆมันก็น่ากลัวแบบนี้หล่ะ แล้วฉันก็รู้สึกว่าเซนต์มันบอกว่าหนึ่งในสองคนนี้เป็นแวมไพร์แต่เซนต์นี่มันก็ไม่แน่ชัด ชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ
" เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราค่อยตกลงที่หลังก็ได้ครับ"
" เอางั้นเหรอจ๊ะ งั้นเราไปเดินชมเลยดีกว่า"
.
.
.
นี่ก็จะเป็นเขาวงกตของปราสาทครับ ถ้าพี่อยากเล่นอะไรที่ท้าทายพี่ก็เข้าไปเลยครับ พวกผมเคยเข้าไปแล้ว ข้างในสวยมากเลยครับ
"อ๋อ..."
เอ๊ะ? พวกผมเคยเข้าไปแล้วงั้นก็แสดงว่าเข้าไปกันแค่สองคน แถมบอกว่าข้างในสวยมากคำนี้มันทำให้ฉันคิดลึกข้างในไหนหรอ ข้างในเขาวงกตหรือข้างในอะไร.... เอาแล้วสมองฉันทำไมมันคิดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วเนี่ย กลั้นยิ้มไม่อยู่แล้ว
"พี่โยโกะครับ"
"จะ.. จ๊ะ"
"พี่ได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า"
"อ๋อ.. ได้ยินจ่ะ"
"พี่ก็แปลกนะยิ้มคนเดียวได้ด้วย"
"พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ"
"งั้นเราไปดูต่อเถอะครับ"
"ยูไม่กลัวต่อต่อยหรอ"
"เฮ้อ... มุกแป็กนะครับพี่ มุกนี้มันเก่ามากแล้วอย่าเอามาเล่นเลย มุกไม่ฮาพาน้องเครียด"
" เอ่อ... งั้นพี่ไม่เล่นก็ได้"
ให้ตายสิอะไรว้ะเนี่ย โดนเด็กว่ามันเป็นอะไรที่แย่มาก เกียรติศักดิ์ศรีของฉันหายไปในพริบตากับมุกแป็กๆอันนั้น
.
.
.
" นี่ก็จะเป็นสวนลับของปรสาทครับ ข้างในเป็นป่าวิเศษห้ามบุคคลภายนอกเข้าไป"
" แล้วพี่เป็นบุคคลภายในหรือภายนอกหล่ะ"
" พี่ก็เป็นบุคคลภายในไง เข้าไปได้"
"แล้วข้างในมีอะไร"
"ก็มีสัตว์วิเศษ ต้นไม่เวทมนตร์ประมาณนั้นครับ"
"อ๋อ..."
"ไปที่ต่อไปเลย"
.
.
.
" นี่ก็จะเป็นสนามฝึกพลังครับ อีกไม่นานพี่ก็ต้องมาฝึกในนี้"
" อึก" กลืนน้ำลายอึกใหญ่แป็บนี่มันสนามฝึกหรือลานประหารกันแน่ทำไมมันโหดขนาดนี้ โหดยิ่งกว่าห้องฝึกของกังฟูแพนด้าอีก ฉันไม่ตายตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไปเลยเหรอ
" ฮึ่ พี่โยโกะไม่ต้องกลัวหรอก ยังไงพี่ก็เก่ง(อ่อน)อยู่แล้ว (ไม่)รอดอยู่แล้ว"
" แฮร่... "
เดี๋ยวๆ ไอคำที่อยู่ในวงเล็บมันคืออะไร เด็กตัวเล็กแค่นี้ทำไมพูดได้น่ากลัวขนาดนี้ ท่าทางทั้งสองคนนี้ไม่น่าจะใช่เด็กธรรมดา
"นี่ก็ใกล้เช้าแล้ว พี่ว่าเราสองคนไปนอนเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดนอนดึกไม่ดี"
" ก็พวกผมไท่ใช่--อุ๊บ! "
" อะไรนะ"
" เปล่าไม่มีอะไร เราไปดูที่อื่นต่อเถอะ"
"ทำไมยูต้องเอามือปิดปากมิกะด้วย"
"คือ.. คือเมื่อกี้ผมเห็นแมลงวันมันจะบินเข้าปากมิกะ ก็เลยปิดปากหนครับ"
" อ๋อ... "
เป็นห่วงกันด้วยย...แค่ปิดปากก็ทำให้ฉันคิดลึกแล้ว อาจจะผลัดกันรุคผลัดกันรับก็ได้ โอ๊ยยย!! โยโกะ ตั้งสติหน่อยสินี่น้องนะเว้นไว้บ้างเรานี่ชักจะเป็นคนใจบาปมากขึ้นทุกวันๆเรื่อยๆแล้วนะ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้เราต้องยับยั้งควบคุมมันให้ได้ หายใจเข้าYaoi... หายใจออกYaoi... มันช่วยอะไรบ้างมั้ยว้ะเนี่ย!
เอาเป็นว่าฉันไปเดินชมปราสาทกับน้องๆดีกว่าเดี๋ยวมาต่อใหม่
ป่านนี้มิสะและพวกซาคามากิจะเป็นยังไงบ้างนะ จะกินไม่ได้นอนไม่หลับรึเปล่า(หลงตัวเองเกินไปแล้ว)
...ตัดมาที่มิสะ...
"พี่โยโกะ หนูคิดถึงพี่จัง ถ้าปฏิหาริย์มีจริงหนูขอให้พี่กลับมาอีกครั้ง ฮือ..." มิสะนั่งดูรูปโยโกะพลางร้องไห้
...ตัดมาที่พวกซาคามากิ...
"อึ้ก!.. เจ็บ ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ"
"เป็นแค่เหยื่อก็หุบปากไป"
"คุณไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้นนะครับ"
" หยุดไม่ได้แล้วหยุดก็โง่สิ"
" คุณช่วยอยู่เงียบๆได้มั้ยครับ เท็ดดี้รำคาญครับ"
"ยิ่งคุณทำสีหน้ารังเกียจ ยิ่งน่ารักน่ะครับ ทำอีกสิ อะฮึ้~"
" น่ารำคาญ! "
××××××××××××××××××××××××××××××××
ภาคสองมาแล้ว~ คงไม่ฟินหรอกพึ่งตอนแรก
คงกินไม่ได้นอนไม่หลับจริงไแหละ โถ... สงสารจัง????????
ความคิดเห็น