เมียอำพราง

ในความมืดมิด เหมยเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นและพบว่าตัวเองยืนอยู่บนถนนเส้นหนึ่ง บนท้องฟ้าด้านบนเต็มไปด้วยดวงดาวส่องสว่างให้พื้นดิน รอบตัวไร้ซึ่งลมพัดผ่านสรรพสัตว์ต่างหายไปหมดสิ้น รอบกายมีแต่ความมืดมิด

พลันมีแสงสว่างเล็กๆ คล้ายหิ่งห้อยรวมตัวกันอยู่ด้านหน้า หญิงสาวจึงเดินตามไปและพบกับหญิงสาวคนหนึ่งมีความสูงกว่าเธอยืนนิ่งคล้ายรอให้เข้าไปหา

“เธอเป็นใคร?” เหมยถามหันมองรอบตัวด้วยความหวาดหวั่น

“ฉันเป็นคนโง่และเห็นแก่ตัว” น้ำเสียงของพูดเศร้านักหากเท้ายังมุ่งเดินไปด้านหน้า เหมยเดินตามไม่ลดละ

“เธอพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“อีกหน่อยก็เข้าใจเองแหละ”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันถาม เธอรู้ก็บอกมาสิ”

“ฉันไม่มีเวลามาตอบคำถามหรอกนะ ถ้าไม่รีบออกไปเธอจะติดอยู่ที่นี่” อีกฝ่ายพูดเหมยก็ยิ่งไม่เข้าใจ พยายามเพ่งมองใบหน้าของคู่สนทนาหากมันเลือนราง เธอกำลังจะตั้งคำถามขึ้นมาใหม่อีกฝ่ายยกมือห้าม

“เวลาฉันเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ถ้าเธอกลับไปฉันฝากลูกด้วยนะ”

“ทำไมเธอไม่ดูแลเขาเองล่ะ มาฝากฉันทำไม” คำถามของเธอทำให้อีกฝ่ายนิ่งพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าบนใบหน้าขาวซีดตัดกับความมืดรอบตัว

“เวลาฉันหมดแล้ว ที่เหลือเธอต้องรับช่วงต่อ”

“แล้วญาติเธอล่ะไปไหนหมด” เหมยยังไม่รับปากแต่ถามต่อ

“ฉันไม่มีญาติ ฉันโตมากับบ้านเด็กกำพร้า” คนฟังพยักหน้าเข้าใจ หากยังไม่หายสงสัย

“พ่อเด็กล่ะ เขาไปไหนทำไมไม่ดูแลลูก”

“เขาเกลียดฉัน” เหมยถึงกับนิ่งกับน้ำเสียงเศร้านั้น ความเงียบบังเกิดครู่ใหญ่

“เธอต้องรีบแล้วล่ะ ก่อนที่ประตูจะปิด”

“ทำไมเราไม่ไปด้วยกัน” เหมยชวนอย่างมีน้ำใจ การที่จะให้เธอรอดคนเดียว แล้วทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลังก็ผิดนิสัยของตัวเอง

“เส้นทางนี้เขาให้เลือกเพียงหนึ่งเดียว” เสียงแหบโหยเอ่ยบอก แล้วหันไปทางจุดสว่างไกลลิบด้านหน้าที่จะต้องเดินให้ถึง

“ฉันไม่มีภาระหรือพันธะกับใคร ฉันขอเสียสละให้เธอไปก็แล้วกัน” สิ้นคำพูด เหมยคล้ายได้เสียงหัวเราะเยาะหยันออกจากคู่สนทนา

“เธอคือคนที่ถูกเลือกไม่ใช่ฉัน ถึงจะเสียสละก็ไม่มีประโยชน์ จำไว้เดินไปข้างหน้าอย่าเหลียวกับมาด้านหลัง เร็วเข้าประตูถูกบีบเหลือน้อยแล้ว”