คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจอกันครั้งแรกของเราสองคน
“ ฮุนซองมี !! ตื่นได้แล้ว ลูกจะนอนไปถึงไหนกัน” แม่ตะโกนเรียกฉันซะจนสุดเสียง ที่จริงไม่น่าเรียกว่าตะโกนนักหรอก แหกปากซะมากกว่า ฉันขยี้ตา สะลึมสะลือตื่น แล้วคว้านาฬิกามาดู
“ ต๊าย สิบโมงแล้ว “ ฉันตกใจทันทีที่ดูนาฬิกา เพราะวันนี้ฉันมีนัด ฉันเด้งตัวขึ้นจากเตียงแล้วรีบลงมาหาอะไรยัดเข้าท้องทันที แม่กำลังจะออกไปข้างนอก ส่วนน้องสาวฉัน ยูงมี หล่อนพาเพื่อนมาบ้าน ฉันไม่ค่อยจะถูกชะตากับเพื่อนน้องสาวเท่า ไหร่หรอก เพราะแต่ละคนแต่งตัวยังกะพวกเป็ดเทศทรงเครื่อง -_- “
“ลูกอย่าพึ่งออกไปไหนนะ จะมีแขกมาคนหนึ่งมาพบ ลูกช่วยเอาซองนี้ให้แขกแม่ที” แม่บอกฉันขณะยื่นซองสีน้ำตาลให้ฉัน
“ แต่หนูมีนัดกับอึนโซนะค่ะ เราจะไปเยี่ยมคุณยายของเธอกันวันนี้”
“ นั้นแหละ.... แล้วค่อยไป” แม่ชักรำคาญฉันแล้วสิ
“ แล้วตอนไหน แขกแม่จะมาหล่ะค่ะ”
“ ถ้าแม่รู้ แม่คงไม่ให้ลูกมารอหรอกซองมี ไม่ต้องถามมาก แม่ต้องไปทำธุระแล้ว อ้อ!! ยูงมี...ลูกจะให้แม่ไปส่งที่สถานีกึนชวอนมั๊ย”
น้องสาวฉันตอบรับอย่างรวดเร็ว พวกกลุ่มเป็ดเทศรีบกรูกันไปที่รถแม่ฉัน ฉันหัวเสียอย่างแรง นี้ฉันอุตสาห์จะได้ไปเจอรุ่นพี่วูจินที่บ้านคุณยายอึนโซแล้วเชียว รอฉันก่อนนะอึนโซ....ซ
...ฉันนั่งรอแล้วรอเล่า แขกของแม่ฉันก็ยังไม่มาซะที สักพักฉันเกิดหิวขึ้นมาเลยตัดสินใจวิ่งไปมินิมาร์ท ซึ่งห่างจากบ้านฉันประมาณหนึ่งช่วงตึก ทั้งๆที่ใส่ชุดนอนอยู่
ระหว่างทางกลับ
“ หลังไหนวะ” กลุ่มพวกโรงเรียนซึงโฮ กำลังเดินมาทางฉัน โรงเรียนซึงโฮ เป็นโรงเรียนชายล้วน พวกเขาใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนสีดำกันทุกคน กำลังบ่นพึมพำ
ฉันดันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง นายนี่ดูจะสูงที่สุดในกลุ่มด้วยและท่าจะหน้าตาดีที่สุดเหมือนกัน อันที่จริงนายนั้นก็ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่หรอก อาจเป็นเพราะว่าเพื่อนๆของเขาเตี้ยมากกว่า -_-
ให้ตายสิพวกเขาดันมองมาทางฉัน ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตร ฉันจะรอดมั๊ยเนี่ย พวกนี้ยิ่งนักเลงอยู่ด้วย อย่างน้อยเขาก็น่าจะละเว้นเด็ก สตรี คนชราน้า ฉันพยายามเดินผ่านพวกเขาให้เร็วที่สุด ทำหน้าตาแบบไม่เห็นอะไร
“ นี่ๆเธอ ยัยมิกกี้เม้าส์ ลายจุด” นายตัวสูงโย่งยังกะเสาไฟฟ้าตะโกนขึ้น ฉันยังคงเดินต่อไป
“ นี้ เธอไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือไง ยายลายจุด!!” เขาเริ่มเสียงดัง ฉันหันหน้ากลับไปมองพวกเขาประมาณว่า เรียกฉันหรอ
“ ใช่ๆเธอนั้นแหละ มานี่ซิ” นายเสาไฟฟ้ากวักมือเรียกฉัน ตายๆฉันตายแน่ เขาจะทำไรฉันมั๊ยเนี๊ยะ แม่จ๋า พ่อจ๋า ช่วยหนูด้วย TT_TT แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ทำไมนายนั่นต้องเรียกฉันว่า มิกกี๊เม้ส์ ลายจุดด้วย “-_- อ๊าย!! ชุดนอนของฉัน
“ วี๊ด..วี้ว น้องสาวน่ารักจังเลย ลายจุดซะด้วย >_< “ เพื่อนหมอนั้นแซวฉัน
“ เฮ้ย!! ฉันกำลังซีเรียสอยู่นะเว้ย แกเงียบไปเลย รีบไปเอาของเราจะได้รีบไปกัน” เขาตวาดใส่เพื่อนจนจ๋อยไปเลย
“ มีอะไรหรอ” ฉันถามด้วยเสียงสั่นเครือ นายเสาไฟฟ้าจะทำไรฉันมั๊ยเนี๊ยะ ฉันยิ่งบอบบางอยู่ด้วย
“ เธอน่ะ ...รู้จักบ้านหลังนี้มั๊ย มันอยู่แถวไหน” เขาถามฉัน ขณะยื่นแผ่นกระดาษที่เขียนเป็นแผนทีให้ฉันดู เอ๊ย !! นั่นมันแผนที่บ้านฉันนี้นา พวกเขาจะไปบ้านฉันทำไมกัน
“ ไม่รู้จัก แล้วพวกนายจะตามหาไปทำไมกัน” ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ มันเรื่องของพวกเรา ไม่รู้จักก็แล้วไป” นายเสาไฟฟ้าตอบดื้อๆ นายนี้กวนฉันจริงๆ ฉันเลยตั้งหน้าตั้งตารีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว อ้าว.... ทำไมพวกเขาต้องตามฉันมา นี้ก็ใกล้ถึงบ้านฉันแล้วสิ
ฉันตัดสินใจรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ปิดประตูล็อค ทันทีพวกเขาจะยังตามมามั๊ยนะ
“ เฮ๊ยๆๆ.. หลังนี้ไงเว้ย หาตั้งนาน ยะฮู้ ฮิปปี้” ฉันเดาว่าน่าจะเป็นเสียงของคนที่แซวฉัน ฉันยืนพิงที่ประตูแล้วแอบดูพวกเขาที่ยืนอยู่หน้าบ้านฉัน
ตื้ด ♫ ตื้ด ♫ ออดบ้านฉันดังขึ้น
ใครกันนะ อย่าบอกนะว่าเป็นพวกนายเสาไฟฟ้าอะไรนั้น ง่า... ฉันต้องไปเปิดประตูหน้าบ้านจริงๆหรอเนี๊ยะ พวกเขามาบ้านฉันทำไมกัน
ออดบ้านฉันยังคงดังไม่หยุด ฉันตัดสินใจไปเปิดประตู
“เฮ้ย ไม่มีคนอยู่หรือไงฟะ “ เพื่อนนายเสาไฟฟ้าถามตะโกน
“แต่พ่อฉันบอกว่าให้มาเอาของ เดี๋ยวจะมีคนเอาให้อยู่นะเว้ย” นายเสาไฟฟ้าตอบกลับ
ฉันค่อยๆเดินก้าวไปทีละก้าวๆ หัวใจฉันเต้นดัง ตึบตับ ๆ ฉันค่อยเปิดประตูออก
“ โอ้โห..มาดูว่าใครกัน เธอเองนี่นายายลายจุด ปล่อยให้พวกเรายืนรอตั้งนาน “ คนที่แซวฉัน ส่งสายตาหวานเยิ้มให้ เขาไม่มีท่าทีเดือนร้อนอะไรเลย ผิกกับกลุ่มเพื่อนเขาอีก สี่คน ต่างส่งสายตาอาฆาตให้ฉัน T_T
“ ทำไมเธอไม่เปิดประตู “ นายเสาไฟฟ้าส่งสาตตาพิฆาตรุนแรงใส่ฉัน เขายังทำหน้าบึ้งใส่ฉันอีก ให้ตายสิฉันรอดมั๊ยเนี่ย แต่ฉันอยากจะบอกเขจังว่า เขาไม่ควรทำหน้าแบบนี้เลย มันไม่เข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเลย
“ แล้วทำไมฉันต้องเปิดด้วยหล่ะ “ ฉันโต้กลับ หึหึ
“ ก็พวกเรามากดออด หน้าบ้านเธออยู่น่ะสิ หูแตกหรือไงถึงไม่ได้ยิน “ นายนี่พูดอย่างมีอารมณ์ -.,-
“ แล้วไง ฉันมีสิทธฺที่จะไม่ปิดประตูให้กับพวกที่ไม่น่าไว้ใจอย่างพวกนาย “
“ อ้าวๆ พูดอย่างนี้อยากมีเรื่องหรือไง “ เพื่อนของนายนั้นที่ไม่ได้พูดอะไรนานแล้ว เปิดปากขึ้นในที่สุด เขาสกรีนเฮดซะด้วย มันเหมือนจะดูดี ฉันไม่ได้ตอบอะไร
กลุ่มพวกนายเสาไฟฟ้า เริ่มจ้องฉันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ จนในที่สุด พระเจ้าก็ส่งคนมาช่วยชีวิตฉัน
“ เอ่อ..เทซก ฉันว่าพอเถอะน่า ดูเหมือนยัยนั่นคงไม่ตั้งใจหรอก นายรีบเอาของที่พ่อนายวานเถอะ แล้วเรารีบไปกัน “ คนที่ช่วยชีวิตฉันพูดขึ้น เขายืนอยู่หลังสุกของกลุ่ม เอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล
“ งั้น ...เธอเอาของออกมาให้ฉันสิ “ นายเสาไฟฟ้า เชื่อเพื่อนเค้า เอ๊ะ!! เขาชื่อเทซกนี่นา เฮ้อ...พวกนี้นี่เองที่แม่ฉันบอก ว่ามีแขกมา รู้งี้ฉันน่าจะตื่นแล้วรีบออกจากบ้านไปแต่เช้าดีกว่า จะต้องไม่ได้มาเจออะไรแบบนี้
ฉันรีบวิ่งไปเอาซองสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะ และยื่นให้นายนั่นอย่างรวดเร็ว เขารีบดึงจากมือฉันไปทันที แล้วพวกเขาก็ไปจากหน้าบ้านฉันซะที
To be continuous ….
พึ่งหัดแต่งแนวนี้ เป็นครั้งแรกยังไงก้อ ช่วยอ่านด้วยนะค่า.....
ความคิดเห็น