มานจองจำ (ดั่งดล)

(แนะนำอีกเรื่อง ในนามปากกาดั่งดลนะคะ)

มานจองจำ

           เธอจะทำเช่นไร!  เมื่อต้องพานพบกับสายตาดูแคลนและวาจาเหยียดหยันตำหนิ ประหนึ่งหมอกควันอึมครึมที่โถมซัดเข้ามาโดยที่เธอไม่แม้แต่จะไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุผลกลใดกันแน่!

           ทว่า สายตาดูแคลนหรือวาจาเหยียดหยันตำหนิจากคำคน หากยังไม่น่าหวั่นกลัวเท่า..."เขาคนนั้น" 

      "เขา" เจ้าของแววตาเย็นชา คนที่แทบจะเรียกว่ารู้จัก ยังไม่ได้ ในเมื่อเธอและเขาเคยได้พบหน้ากันเพียงไม่กี่หนในครั้งยังเยาว์วัยก็เท่านั้น... แต่ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงพยายามไล่ต้อนอย่างมาดร้าย ราวกับว่ามีความบาดหมางแค้นเคืองอย่างมากมายเสียเหลือเกิน

      "ความแค้น" ที่เธอไม่เข้าใจว่ามีต้นสายปลายเหตุมาจากความผิดใด และทำไมถึงถูกยัดเยียดให้ต้องชดใช้ต่อ "ความผิด" นั้น อย่างที่เรียกได้ว่าก้มหน้าจำยอม 

      และถึงแม้จะบังเกิดความเคลือบแคลงสับสนจนอยากปัดป้องต่อสู้  หากทว่า... ความละอายและรู้สึกผิดจากคำว่าด่าประณามของใครต่อใครที่โอบรัดเธอไว้ราวกับดักแด้ กลับตรึงรัดหนาแน่นจนแม้แต่เธอยังนึกรังเกียจตัวเอง  

          "บอกมาสิ! บอกมาว่าฉันเคยทำอะไรไว้ พวกคุณถึงต้องทำร้ายทำลายกันขนาดนี้ บอกฉันสิคนเลว บอกฉันมา!" เธอร้องถามด้วยน้ำตานองหน้า ยิ่งสะอื้นร่ำปริ่มจะขาดใจเมื่อได้รู้ว่าเขาไล่ต้อนบิดาของเธออย่างไรบ้าง

          ในขณะที่คนร่างใหญ่ที่เธอเรียกร้องเอาคำอธิบายเพียงแต่ยืนนิ่ง แววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกดุจเดิม หากจะมีก็แต่กรามหนาที่บดเบียดกันแน่นที่พอจะสะท้อนถึงคลื่นอารมณ์ไม่ปกติภายใต้สีหน้าเรียบเฉย

          หญิงสาวสะอื้นฮักจนสั่นสะท้านไปทั้งสรรพางค์ มือเรียวเล็กที่สั่นเทาไม่ต่างกันยกขึ้นทาบบนทรวงอกข้างซ้ายอย่างจะช่วยบรรเทาความปวดร้าวอันแสนทรมานที่กำลังเต้นระรัวจนแทบหายใจไม่ออก

          ร่างบางโอนเอนเหมือนจะล้มทั้งยืน หากก็ยังแข็งใจถอยหนี เมื่อร่างสูงใหญ่ถลันเข้ามาหาในจังหวะที่เธอเกือบจะทรุดฮวบลงกองกับพื้นและกรีดร้องผลักไสด้วยความรังเกียจสุดจิตสุดใจ

          "ออกไป!!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"