เยื่อปรารถนา

"แม่ แม่ค้าบ"

“แม่มาหากรณ์แล้ว”

'...!?'

หญิงสาวหันซ้ายแลขวาด้วยความไม่แน่ใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ขยับเข้าไปหาเด็กชายตัวน้อยด้วยความหวัง

เด็กคนนี้... เหมือนกำลังพูดกับหล่อนอยู่อย่างนั้นล่ะ ในเมื่อบริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคนนอกจากหล่อนและเด็กชาย ทั้งทิศทางการมองและการประสานสายตาพานให้เกิดความรู้สึกวูบไหวจางๆอย่างไรพิกล

“หนู... มองเห็นน้าหรือ?” หล่อนถามด้วยดวงตาไหวระริก

“แม่...” เด็กชายเรียกซ้ำคำเดิม  

“แม่?” หล่อนทวนคำ น้ำเสียงผะแผ่วคล้ายละเมอ ภายในอกเร่งเร่าดั่งตีกลอง ทั้งที่...

ภูตผีเช่นหล่อนไม่ควรจะได้เฉียดใกล้ความรู้สึกทำนองนี้เลยแม้แต่น้อย

และทันใดนั้นเอง เด็กชายก็โถมตัวเข้าใส่ด้วยความถวิลหา  ทว่า...

วิญญาณก็ไม่ต่างกับมวลอากาศ ไม่มีรูปธรรม หรือเนื้อหนังให้สัมผัสจับจ้องได้อย่างมนุษย์คนเป็น และทันทีที่เด็กชายถลาเข้าหา ร่างของเขาก็พลันทะลุผ่านร่างโปร่งใสของหล่อนอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งยังเสียจังหวะการทรงตัวจนหกล้มลงไปกองกับพื้นหญ้า