ปราการพฤกษา

     พฤกษา หิรัญวิศานต์ นักธุรกิจหนุ่ม วัย 32 ปี บุคลิกเงียบขรึมแฝงความดุดันน่าเกรงขาม ทายาทตระกูลหิรัญวิศานต์ พรั่งพร้อมด้วยอำนาจบารมี เกียรติยศและเงินตรา 
 

     อิงนรา พินิชพงศ์ หญิงสาว วัย 25 ปี  บุตรสาวของแม่บ้านที่ได้รับการอุปถัมภ์จากหิรัญวิศานต์มาตั้งแต่วัยเยาว์

“เข้าห้อง” นัยน์ตาคมกร้าวมองตรึงล้ำลึกขณะเอ่ยสั่ง

        อิงนราขยับเดินตามคำสั่ง มือชื้นเหงื่อออกแรงผลักประตูห้องนอนอย่างสั่นเทา หล่อนมองผืนเตียงสีขาวที่พยายามเว้นระยะจากมันอย่างระแวง สะดุ้งน้อยๆยามเสียงแกร๊กของการปิดล็อกผ่านเข้าหู ทว่าก็ยังแข็งใจไม่หันมองความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นเบื้องหลัง 

“นักโทษ?”

จังหวะการหายใจของหล่อนสะดุดเมื่อเสียงห้าวต่ำเอ่ยขึ้นในระยะประชิด

“อยากรู้ไหมว่านักโทษจริงๆต้องเป็นยังไง?”

“...”

     อิงนรายืนแข็งทื่อไม่ไหวติง หมดสิ้นความกล้าที่จะหันกลับไปประจันหน้ากับคนด้านหลัง จึงไม่อาจเห็นว่าปากหยักกำลังยกยิ้มอันตรายเพียงใด

“ปกติก็ต้องมีกุญแจมือ โซ่ ตรวน หรือไม่ก็แส่  แล้วเธอ... อยากลองแบบไหนก่อนดี?”

ถามความสมัครใจ ทว่าน้ำเสียงบีบเค้นกดอารมณ์ชวนให้อิงนราตัวแข็งทื่อราวกับประติมากรรมรูปปั้น หล่อนปิดปากเงียบไม่ยอมเอ่ยว่าประการใด  พยายามดูดายต่อคำถามที่ทำให้ขวัญกระเจิดกระเจิงอย่างไร้การควบคุม

“ฉันเลือกให้ก็แล้วกัน...”

จบประโยคมีน้ำใจของคนพูด ก็พลันเกิดเสียงที่พอจะอุปมาได้ว่า เป็นเสียงกระทบกันของโลหะชนิดเหล็ก

อิงนราหันขวับ เบิกตากว้างมองวัตถุในมือใหญ่ด้วยแววตาตื่นกลัว สองเท้าขยับเท้าถอยอย่างไม่อาจควบคุม กระทั่งชายหนุ่มที่ถือครองเครื่องจองจำอยู่ในมือสาวเท้าเข้ามาหา ร่างสั่นเทาจึงเตลิดวิ่งหนีออกห่างจากรัศมีของสิ่งที่เรียกว่า กุญแจมือ

“อือ!”

แม้จะอยากกรีดร้องให้สุดเสียง ทว่าสิ่งที่หล่อนทำได้ก็เท่านี้เอง เม้มปากกักเสียงกรีดแหลมไว้ในลำคอ ข่มตาปิดเมื่อแขนแข็งแรงกระหวัดคว้าเอวคอดฉับพลันที่สองเท้าเล็กพุ่งไปหาประตู เขาใช้แรงเพียงน้อยนิดโยนร่างแสนเบาลงบนเตียงใหญ่ แล้วตามขึ้นมาคร่อมทับในชั่วพริบตา

“กลัวเรอะ!?”

“...!”

“กลัวทำไมห้ะ!... เก่งให้ตลอดสิอิงนรา ปีกกล้าขาแข็งให้จริงกว่านี้หน่อย ขี้ขลาดแบบนี้มันจะไปสนุกอะไร”

“คุณพฤกษ์! ยะ อย่า…” 

เสียงสั่นเครือเอ่ยอุทธรณ์ขอความเมตตา ส่งสายตาอ้อนวอนจนแทบจะกราบกราน ไม่เหลือคราบความพยศอวดเก่งเมื่อครั้งก่อนหน้า

สายใยรัก พันธนาการเสน่หา เหมพินิจ วชิรภัฎ www.mebmarket.com        จริงอยู่ ว่าคนเลวเยี่ยงเขา ไม่คู่ควรที่จะร้องขอให้เธอยอมอภัย หากแต่ว่า สมควรแล้วน่ะหรือ ที่เธอจะเฉดหัวเขาทิ้งอย่างโหดร้ายไม่ใยดีแบบนี้... ไม่อยากยกโทษให้ เขาไม่ว่า จะโกรธเกลียดชิงชัง เชิญได้เลย ... แต่!!! จะทิ้งขวางเขาเหมือนเศษขยะชิ้นหนึ่งแบบนี้ไม่ได้ เรื่องนี้เรื่องเดียวที่เขาไม่มีวันยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม!!! "ภูยอมเอื้อมได้หมดทุกอย่าง ยอมแล้วทุกทาง ยอมให้เอื้อมทำร้ายไม่ว่าจะเจ็บปวดเจียนตายยังไงก็จะขอยอมรับมันไว้แต่โดยดี ...แต่เอื้อมไม่มีสิทธิ์ทิ้งภูแบบนี้ เฉดหัวภูทิ้งแบบนี้ไม่ได้!... ภูไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็พรากเอื้อมไปจากภูไม่ได้ แม้แต่ตัวเอื้อมเองก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด! "คนเลว" ผู้ถูกข่มขู่บริภาษเสียงสั่นเครือ ลำคอตีบตันเพราะก้อนสะอื้นที่จุดเสียดอยู่กลางอก "ช่าย นี่แหละจ้ะ ผู้ชายของเอื้อมล่ะ... ดีใจม้ะ ที่ได้เป็นสุดรักสุดหวงของคนเลวๆพรรค์นี้น่ะ" เสียงเข้มยียวนรวนใส่ แค่นหัวเราะอย่างนึกสมเพชตัวเองเมื่อผู้หญิงที่เขารักและหวงแหนที่สุดในชีวิตมองมาด้วยสายตาผิดหวังแกมเจ็บปวดระทมทุกข์